Οι γιορτές της δημοκρατίας και της διαμεσολάβησης, οι εκλογές, κουβαλάνε πια ένα τεράστιο βάρος κοινωνικής απαξίας: μπορεί κάποιος να γελάει, να πλήττει ή να εξοργίζεται από το μηντιακό πουσάρισμα συγκεκριμένων κομμάτων, υποψηφίων και μελλοντικών πρωθυπουργών, να γελάει, να πλήττει ή να εξοργίζεται από τα κατά συνθήκη ψεύδη και τα λογύδρια, από τις θεατρικοποιημένες κόντρες στο τηλεοπτικό γυαλί, από τα γυαλιστερά φυλλάδια των υποψηφίων με τα σάπια τους χαμόγελα, με τις αγωνιστικές και ανέξοδες παραστάσεις των αριστερών, με τα γρυλλίσματα και τη γραφικότητα των καλυμμένων και φανερών ακροδεξιών… αλλα…
Όλα αυτά δεν είναι παρά κάποια μόνο από τα γνώριμα επιφαινόμενα της εκλογικής γιορτής. Οι εκλογές είναι κάτι περισσότερο από τις ανιαρές γραφικότητες: είναι η επιμονή από την πλευρά των κυρίαρχων να πείσουν για την αναγκαιότητα τους, ο τρόπος για να νομιμοποιηθεί η αστική δημοκρατία, ο τρόπος για να στηθούν οι αποικίες της διαμεσολάβησης και χειραγώγησης στα μυαλά των υπηκόων. Η αστική δημοκρατία θέλει να μας πείσει πως δεν υπάρχει τίποτε πιο “λογικό”, τίποτε πιο “ισότιμο”, τίποτε πιο “ρεαλιστικό” από το “δικαίωμα της ψήφου”. Οι αγωνίες των κυρίαρχων απλά σβήνουν μπροστά στην κάλπη: οι υπήκοοι-πολίτες γίνονται δια της τεθλασμένης «κυρίαρχος λαός». Και ως γνωστόν ο «κυρίαρχος λαός» απλά ψηφίζει, επικυρώνει, αλλάζει διαχειριστές, παρακολουθεί αδύναμος, αμέτοχος κι από τηλεοπτική απόσταση τις πολιτικές αποφάσεις που αφορούν την ίδια του τη ζωή. Δεν σκέφτεται, δεν ενεργεί, δεν συμμετέχει, δεν συναποφασίζει, δεν καθορίζει τη ζωή του. Και φυσικά δεν διαδηλώνει, δεν οργίζεται, δεν συγκρούεται.
Όσον αφορά αυτές τις εκλογές είναι ολοφάνερο πλέον πως διεξάγονται πάνω στο γλιστερό για τα αφεντικά έδαφος μιας συνολικότερης κρίσης: όχι μόνο οικονομικής. Μιας κρίσης νομιμοποίησης των επιλογών των κυρίαρχων από τους «από τα κάτω», μιας κρίσης διαχείρισης των δομικών αντιφάσεων του συστήματος. Και ακόμα περισσότερο με ένα φορτίο κοινωνικής οργής συσσωρευμένο. Μιας κοινωνικής οργής που έστησε τις πρώτες της δυνατότητες, έδειξε το απείθαρχο, ανεξέλεγκτο και εκδικητικό της χαμόγελο τον περασμένο Δεκέμβρη. Μιας κοινωνικής οργής πού όσο κι αν χειραγωγείται να εκτονωθεί ή να εκφοβιστεί σε ρατσιστοακροδεξιές ρητορίες και κατασταλτικές στρατηγικές, άλλο τόσο δεν χωρά στα αριστερά κομματικά μαντριά. Οι εκλογές αυτές δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προσπάθεια εκτόνωσης και χειραγώγησης της κοινωνικής δυσφορίας. Και απέναντι σε αυτή την αγχωμένη απόπειρα των κυρίαρχων να ανανεώσουν την κοινωνική τους νομιμοποίηση, οι από τα κάτω πρέπει να ξαναθέσουν τους όρους της αντιπαράθεσης: επίθεση στους κυρίαρχους, αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη. ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΥΓ Η ζωή εκεί έξω συνεχίζεται κανονικά, κυνικά και αιματηρά για τους «μη προνομιούχους» τους καταπιεσμένους και τους αντιστεκόμενους. Από τα εργατικά ατυχήματα (90 οι νεκροί από την αρχή της χρονιάς, υπερδιπλάσιοι οι βαριά ανάπηροι), τον καθημερινό εκβιασμό των αφεντικών με φόντο την ανεργία, τα ρατσιστικά πογκρόμ της αστυνομίας και των νοικοκυραίων συνοδοιπόρων της, τους εξεγερμένους πρόσφυγες και μετανάστες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Παγανής στη Μυτιλήνη… Και με μια νέα κατασταλτική μεθόδευση επ’ αφορμή «επιτυχιών στον αγώνα ενάντια στην εγχώρια τρομοκρατία» να σέρνεται στους διαδρόμους των αστυνομικών μεγάρων…