Το επιστέγασμα της καντιανής φιλοσοφίας – η τρίτη μεγάλη Κριτική του Εμμάνουελ Καντ – έγινε ο γόρδιος δεσμός του γερμανικού ιδεαλισμού, του ρομαντισμού αλλά και του μαρξισμού.

Η Κριτική της κριτικής δύναμης (1790) είναι η γέφυρα που προσπαθεί να συνδέσει τη διάνοια με το Λόγο, την περιοχή της επιστημολογίας που μέλημα είναι η γνώση της φύσης με την περιοχή της ηθικής που μέλημα είναι η ελευθερία. Η κριτική δύναμη θα είναι ο διαμεσολαβητής μεταξύ των περιοχών της φύσης και της ελευθερίας.

Η σχέση της ελευθερίας και της φύσης, του καθαρού και του πρακτικού λόγου ή της ενότητας της θεωρίας και της πράξης καθίσταται ευλογοφανής. Ευλογοφανές όμως καθίσταται και το πρόβλημα που εγείρεται, ένα πρόβλημα που καταδεικνύει μεν το έλλειμα νοήματος που συνοδεύει τις παραδοσιακές αξιώσεις της θεωρητικής, δογματικής μεταφυσικής αλλά και θα σκιάσει δε τον ευρωπαϊκό χώρο του 20ού αιώνα.

Το πρόβλημα αυτό που κληροδότησε ο Καντ θα μπορούσε να τεθεί με τη μορφή ερωτήματος ως εξής: αν η φύση κυβερνάται από αιτιότητα και μηχανιστικά καθορίζεται από τους νόμους της, πώς αποκτά υπόσταση ή πραγματώνεται η ελευθερία; Πώς εναρμονίζεται η ελευθερία με την αιτιότητα και την αντικειμενικότητα του φυσικού κόσμου; Δεν τοποθετεί ο Καντ τους ανθρώπους στην κατάσταση του να υπόκεινται ελεύθερα στον ηθικό νόμο και ταυτόχρονα να καθορίζονται από τον αντικειμενικό κόσμο της φύσης, που είναι απογυμνωμένος από οποιαδήποτε αξία;

Τέτοιας φύσης είναι το πρόβλημα που διέγνωσε ο Νίτσε το 1880 με την έννοια του μηδενισμού: η αναγνώριση της ελευθερίας του υποκειμένου συμβαδίζει με την κατάρρευση της ηθικής βεβαιότητας στον κόσμο. Και με αυτή την έννοια ο μηδενισμός καθίσταται συνέπεια της καντιανής κριτικής της μεταφυσικής. Δηλαδή, ο μηδενισμός είναι συνέπεια ηθικής αξιολόγησης. Υπάρχει η περίπτωση μια τέτοια θέση να οδηγήσει στην αδράνεια και στην παραίτηση που πρεσβεύει ο μηδενισμός (τουλάχιστον ο γερμανικός μηδενισμός ή «παθητικός μηδενισμός»). Αν υπάρχει ένα κενό στον πυρήνα των μεταφυσικών μου πεποιθήσεων, τότε θα μπορούσα απλώς να ανασηκώσω τους ώμους μου και να μουρμουρίσω: «Ε, καλά, τί να γίνει, τα πράγματα είναι όπως είναι». Μπορεί όμως να οδηγήσει και στο αίτημα για μια επαναξιολόγηση των αξιών, στη μετασχηματιστική απαίτηση απελευθέρωσης πως τα πράγματα μπορούν να είναι διαφορετικά. Ενώ η διάγνωση του μηδενισμού στον 20ό αιώνα είναι καθολική, κανείς δεν θέτει πρακτικά το αίτημα για την υπερνίκησή του. Έγινε έτσι εκείνο που ο Νίτσε επιδίωξε με κάθε τρόπο στο έργο του να αντιμετωπίσει: οι άνθρωποι περιήλθαν στην απελπισία ή εφηύραν κάποιο νέο Θεό και γονάτισαν μπροστά του. Οι δύο παγκόσμιοι εξουσιαστικοί πόλεμοι οδήγησαν στην απελπισία αφού κατέστρεψαν την πίστη προς την έλλογη πραγματικότητα, ενώ ο τσάρος πασών των Ρωσιών βρήκε τη συνέχειά του στον Στάλιν.

Η λυδία λίθος της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας στην ηπειρωτική παράδοση ήταν πράγματι το ζήτημα της πράξης· η πράξη που οδηγεί σε μια κριτική των υπαρχόντων συνθηκών, ως συνθηκών μη υποκείμενων στην ελευθερία, και στο αίτημα απελευθέρωσης πως τα πράγματα μπορούν να γίνουν διαφορετικά τόσο στο ατομικό όσο και στο συλλογικό επίπεδο. Όσο όμως κι αν η ηπειρωτική παράδοση της δυτικής φιλοσοφίας είχε μια τέτοια πρόθεση – μια πρόθεση που διαπερνά υπόγεια τις παραδόσεις του γερμανικού ιδεαλισμού, του μαρξισμού, της ψυχανάλυσης και της Σχολής της Φρανκφούρτης – εν τέλει δεν επεδίωξε κανένα άλλο σκοπό πέραν του να αποτελεί ιστορική περιέργεια, διανοητική διασκέδαση ή ένα τεχνικό μέσο όξυνσης της κοινής λογικής. Η ασυνθηκολόγητη φιλοσοφική ματιά που κάποτε η εξουσία εμπόδιζε ή οδηγούσε στο θάνατο σε δημόσιες πλατείες, σήμερα το μόνο που κάνει είναι να γράφει εργασίες για να διαβαστούν από μερικές δεκάδες ανθρώπους σε κάποιο ακαδημαϊκό περιβάλλον ή να ανταλάσσει ακαδημαϊκούς τίτλους στα διάφορα Πανεπιστήμια.

Μπορεί ο άνθρωπος να ζει σε άλλη εποχή, σε ένα διαφορετικό πνευματικό, ηθικό και πολιτικό σύμπαν, ωστόσο η κριτική και το απελευθερωτικό πρόταγμα παραμένουν επίκαιρα γιατί ο άνθρωπος εξακολουθεί να ζει σε συνθήκες σκλαβιάς. Όπως έγραφε ο Ρουσό – και αυτό ήταν το σύνθημα των νεαρών Γερμανών και Άγγλων ρομαντικών στο τέλος του 18ου αιώνα – «ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος και παντού βρίσκεται αλυσοδεμένος».

http://aixmi.wordpress.com/2010/01/07/%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%b1%ce%bd%ce%ae-%ce%ba%cf%81%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%89%cf%82-%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%ac%ce%b3%ce%b3%ce%b5%ce%bb%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc/#more-2360

Εδώ και δυο περίπου μήνες στις περιοχές μας πραγματοποιείται κατάληψη του εγκατελλειμένου κτιρίου του Βοτανικού Κήπου στην Πετρούπολη. Το νεοσύστατο αυτό εγχείρημα επισκέφτηκαν -αργά το βράδυ της Πέμπτης 18 Δεκέμβρη- και οι θρασύδειλοι φασίστες. Ξετρύπωσαν από τα λαγούμια του πάρκου της περιοχής και προκάλεσαν τον εμπρησμό ενός μικρού τμήματος του κτιρίου του Βοτανικού Κήπου. Αφού απομακρύνθηκαν από την περιοχή δεν παρέλειψαν να αφήσουν πίσω τους ένα απειλητικό γράμμα γεμάτο με τη μισαλλοδοξία, τη φαλλοκρατία και την ανέξοδη μαγκιά που κουβαλάνε.

Παρόμοιες επιθέσεις έχουν σημειωθεί τον τελευταίο καιρό σε απελευθερωμένους χώρους, στέκια και καταλήψεις όπως η επίθεση με μολότωφ που δέχτηκε η κατάληψη Λέλας Καραγιάννη στην Κυψέλη (2/11/2009), η επίθεση με μολότωφ στην κατάληψη Villa Amalias (3/11/2009), η εμπρηστική επίθεση στο σπίτι που διαμένει ο αριστερός αγωνιστής Γ. Γιαννατσής στα Πετράλωνα (20/11/2009), ο εκρηκτικός μηχανισμός που εξερράγη έξω από τον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Buena Ventura στη Θεσσαλονίκη (24/11/2009), ο εμπρησμός του στεκιού μεταναστών στα Χανιά (16/12/2009), η έφοδος ομάδας φασιστών στο Στέκι της Ανοιχτής Συνέλευσης Δυτικών Συνοικιών στη Θεσσαλονίκη (18/12/2009).

Αυτές οι επιθέσεις προς αγωνιζόμενους ανθρώπους αλλά και προς τους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από τα φυσικά επακόλουθα της έντασης της κρατικής καταστολής της τελευταίας περιόδου (τα αποτυπώματα της οποίας αφέθηκαν και στην πρόσφατη έφοδο στο αναρχικό Ρεσάλτο) αλλά και της αντιεξεγερτικής εκστρατείας που έχει κηρύξει το κράτος τον τελευταίο χρόνο που διανύουμε (εκτεταμένες προληπτικές προσαγωγές, εκατοντάδες συλλήψεις και δεκάδες προφυλακίσεις αγωνιστών που βρέθηκαν στους δρόμους του Δεκέμβρη). Τα αρμόδια υπουργεία, οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους, οι ένστολοι που εκτελούν αλλά και οι παρακρατικοί που μαγειρεύουν στα σκοτάδια, αποτελούν τους ηθικούς και φυσικούς φορείς όλων αυτών των επιθέσεων σε πρόσωπα και στέκια του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Είμαστε και θα είμαστε με τις αστείρευτες δυνάμεις μας πλάι σε όσους κι όσες βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής και της παρακρατικής επιθετικότητας. Από το Ρεσάλτο έως τον Βοτανικό Κήπο, από τα Χανιά έως τη Θεσσαλονίκη, η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

http://www.thersitis.gr/

Την Τετάρτη το βράδυ 23/12 ο Αγρός, το Αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο Πάρκο Τρίτση δέχτηκε εμπρηστική επίθεση –στις 23:45 καλέστηκε η πυροσβεστική και λίγο αργότερα οχήματά της έσβησαν τη φωτιά. Τα φασιστοειδή περίμεναν να φύγουμε από το χώρο και λίγο αργότερα μπήκαν στα σκοτεινά και μουλωχτά, όπως μαρτυράει το σπασμένο κάγκελο που βρήκαμε στο πίσω μέρος της κατάληψης. Οι σημαντικότερες υλικές ζημιές έγιναν στο χώρο αποθήκευσης των εργαλείων και της δεξαμενής νερού –όπου βρίσκεται και το διαρρηγμένο παράθυρο. Όπως όλα δείχνουν περιέλουσαν ό,τι μπορούσαν με εύφλεκτο υγρό, ενώ στο χώρο βρέθηκαν καμένα κομμάτια μιας τσάντας πλάτης, φιτίλια, εμποτισμένα πανιά με εύφλεκτο υγρό, φελιζόλ κ.α. τυλιγμένα σε πετσέτα. Το μικρό φυτώριο στα δεξιά της κατάληψης, όπου φιλοξενούνταν κάποια φυτάκια μέχρι να φυτευτούν στο χωράφι, καταστράφηκε επίσης –χωρίς φωτιά! Οι ζημιές όπως είπαμε είναι μόνο υλικές, περιορισμένες και επισκευάσιμες.

Η επίθεση στον αγρό, συμπληρώνει μια σειρά άλλων που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα σε στέκια και καταλήψεις, όπως στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη στην Κυψέλη στις 2/11, η επίθεση με μολότωφ στην κατάληψη Villa Amalias στις 3/11, o εμπρησμός στο σπίτι του αριστερού αγωνιστή Γ. Γιαννατσή στα Πετράλωνα στις 20/11, η επίθεση στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Buena Ventura στη Θεσσαλονίκη στις 24/11, στο στέκι μεταναστών στα Χανιά 16/12, στο στέκι της Ανοιχτής Συνέλευσης Δυτικών Συνοικιών στη Θεσσαλονίκη στις 18/12, στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Βοτανικός Κήπος στην Πετρούπολη στις 18/12.

Οι παρακρατικές επιθέσεις –ή ακροδεξιά τρομοκρατία όπως την αποκάλεσε πρόσφατα ο αρχηχός της κρατικής καταστολής Χρυσοχοΐδης καλώντας τη να ενεργοποιηθεί- δε μας τρομάζουν. Αντίθετα δυναμώνουν τη βούλησή μας να παραμείνουμε ακλόνητοι-ες στις επιλογές μας, σύμφωνα με τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης, αντιιεραρχικά, αντιεμπορευματικά και αδιαμεσολάβητα. Και αυτά δε χτυπιούνται, γιγαντώνονται.

Από το Σάββατο 26/12 στις 11.00 το πρωί, στον Αγρό αρχίζουν οι δουλειές αποκατάστασης του χώρου.

http://eleftherosagros.blogspot.com/2009/12/blog-post_25.html

Κανένας όμηρος στα χέρια των κρατών

Αλληλεγγύη στον Τούρκο πολιτικό πρόσφυγα Ridvan Celik (Rido)

Την Πέμπτη 24/12 τα ξημερώματα, η αστυνομία έβαλε σε αεροπλάνο με προορισμό την Αθήνα, τον Τούρκο πολιτικό πρόσφυγα Ridvan Celik (Rido), ο οποίος ζητά από το 1991 πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα. Ο Rido, ο οποιος ειναι ανυπότακτος από τον τουρκικό στρατό (αρνηθήκε να καταταγεί για να μην πολεμήσει τους κούρδους αντάρτες) διέφυγε το 1991 στην Ελλάδα και από τότε ενώ έχει κάνει αίτηση δυο φορές για να του δωθεί πολιτικό άσυλο μέχρι στιγμής δεν του έχει δωθεί. Ο Rido συνελλήφθει στις 6/12/2009 όταν τα ΜΑΤ επιτέθηκαν σε ομάδα 20 συντρόφων που πήγαιναν στο σημείο συγκέντρωσης της πορείας για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την εξέγερση που ακολούθησε.

Κρατούνταν από τις 6/12 μέχρι σήμερα στη ΓΑΔ Ηρακλείου, ενώ όσες κινήσεις έγιναν για προσωρινή απελευθέρωσή του και εξέταση του αιτήματός του για πολιτικό άσυλο δεν καρποφόρησαν με αποτέλεσμα ο Rido να κινδυνεύει με άμεση απέλαση στο φασιστικό Τουρκικό κράτος. Προφανώς η εν κρυπτώ μεταφορά του στην Αθήνα και η μέρα που διάλεξε το ελληνικό κράτος να τον μεταφέρει (24/12), δείχνει οτι θα τον απελάσουν. Ο Rido βρίσκεται στο αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη.

Ακολουθεί κείμενο αλληλεγγύης που μοιράζεται στο Ηράκλειο:

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ

“Ονομάζομαι Ridvan Celik. Το Σεπτέμβριο του 1991 κλήθηκα από τις τουρκικές αρχές να παρουσιαστώ στο στρατό, προκειμένου να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία στην περιοχή του Ντιαρμπακίρ( Νοτιοανατολική Τουρκία – Βόρειο Κουρδιστάν), στην οποία την εποχή εκείνη μαίνονταν οι μάχες μεταξύ των Κούρδων ανταρτών και των τουρκικών δυνάμεων. Δεδομένου ότι δεν επιθυμούσα να εμπλακώ ως στρατιώτης στις μάχες αυτές, οι οποίες είχαν πάρει διαστάσεις εμφυλίου πολέμου, εγκατέλειψα τη χώρα μου τρεις μέρες αφότου έλαβα την πρόσκληση για την εκπλήρωση της στρατιωτικής μου θητείας.” Απόσπασμα από την αίτηση του Ridvan Celik προς το ελληνικό Υπουργείο Δημόσιας Τάξης για χορήγηση πολιτικού ασύλου,

Σεπτέμβριος 1991

Ο Ridvan Celik (Rido) ήρθε στην Ελλάδα ως πολίτικός πρόσφυγας το 1991, σε ηλικία 22 ετών… Επέλεξε να αυτοεξοριστεί όταν αναγκάστηκε απο το φασιστικό τουρκικό καθεστώς να καταταγεί και να πολεμήσει ενάντια στα ταξικά του αδέρφια, τους Κούρδους αντάρτες του PKK. Το 2002 το τουρκικό κράτος τον διέγραψε απο πολίτη του, αφού για 11 χρόνια ήταν “ανυπότακτος”.

Φθάνοντας στην Ελλάδα συνέχισε να αγωνίζεται και να συμμετέχει στα κινήματα.

Η συνεχής άρνηση του ελληνικού κράτους, από το 1991, να του χορηγήσει πολιτικό άσυλο ανάγκασε τον Rido να ζει σε ημιπαράνομο καθεστώς, μετατρέποντάς τον παράλληλα σε πεδίο εκμετάλλευσης του κάθε εργοδότη. Η πολιτική που έχει ακολουθήσει το ελληνικό κράτος τα τελευταία χρόνια για τους μετανάστες, στερεί απο τον Rido όλα τα αυτονόητα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, καθιστώντας τον νομικά ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ.

Αδυνατεί να φύγει νόμιμα απο την χώρα, καθώς δε δικαιούται ούτε ταυτότητα ούτε διαβατήριο, με αποτέλεσμα να τον κρατάει όμηρο και να τον οδηγεί συνεχώς στην παρανομία. Η σύλληψη του μπορεί να επιφέρει την απέλασή του στην Τουρκία, όπου το ελάχιστο που θα του επιβληθεί είναι η φυλάκιση και ο εξαναγκασμός του να σκοτώσει ή να σκοτωθεί, συμμετέχοντας στον πόλεμο ενάντια στο δίκαιο κουρδικό αγώνα.

Καλούμε τους φορείς, τους φοιτητικούς συλλόγους, τους μαθητές, τις πολιτικές οργανώσεις, τους μετανάστες και κάθε κομμάτι αυτής της κοινωνίας, το οποίο ενδιαφέρεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, να διαθέσει κάθε δυνατό πολιτικό μέσο για να χορηγηθεί πολιτικό άσυλο στον Rido.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ RIDVAN CELIK (RIDO)

αλληλέγγυοι/ες

http://anarkismo.net/article/15366

αναδημοσιευση

By zalmoxis

Αντιγραφή της αποικιοκρατικής πατσαβούρας-μπαντιέρας των Άγγλων στην Ινδία του… 16ου αιώνα!

Στη Δημοκρατία όλοι έχουν το δικαίωμα να εκπροσωπούνται. Ακόμα και οι μαλάκες. (Chris Patten)

Στο σύγχρονο κόσμο, όλοι είναι υποχρεωμένοι ή υποχρεώνονται να σιωπούν. Η αστική ολιγαρχία, παρά το προσωπείο της δημοκρατίας που φορά, βασίζεται στη βία, τον έλεγχο και τον τρόμο. Η επιβαλλόμενη σιωπή αποτελεί για τους εξουσιαστές το πειστήριο ύπαρξης της κοινωνικής ειρήνης. Τί εννοούν όμως με αυτό; Εννοούν ότι το μείζον δεν είναι η διεκδίκηση, η αμφισβήτηση, η ανάδειξη του συγκρουσιακού πλαισίου, δηλαδή η νοηματική συναισθηματική και πολιτισμική εξουσιαστική παρουσία. Προσπαθούν να διαρρήξουν την πολιτική και κοινωνική συνοχή. Σαν πρόοδος προβάλλεται η πειθήνια συστράτευση με το κράτος, το σύγχρονο προστάτη του πολίτη. Όσοι τολμούν να αμφισβητήσουν τη λεγομένη κοινωνική ειρήνη είναι ένοχοι εκ των πρότερων.

Το καφκικό πορτρέτο συμπληρώνεται τις προληπτικές εισβολές των μπάτσων στο αναρχικό στέκι «Ρεσάλτο» και στο δημαρχείο του Κερατσινίου. Τα διάφορα πρεντετεροειδή – εκφραστές του κυρίαρχου λόγου – άρχισαν να ανακαλύπτουν από την φαντασία τους ανύπαρκτα ενοχοποιητικά στοιχεία και να γλείφουν τον αρχι-προστάτη του πολίτη διασπείροντας ψευδή. Αναδεικνύουν την κρατική εξουσιαστική πρακτική της καταστολής και της φίμωσης σαν ένα σύγχρονο πόλεμο εναντίον της ανομίας. Είναι οι εκφραστές του ψυχολογικού πολέμου που έχει αρχίσει. Προσοχή εδώ ομιλεί το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Μόνο κάτι ξεχάσαμε… πλέον προστατεύει τον πολίτη. Αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε είναι από ποιον και από τι τον προστατεύει; Ποιός αναπαράγει τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και τις ανισότητες; Οι αναρχικοί; Ποιός πλούτισε τόσα χρόνια από το δημόσιο χρήμα και πώς το κεφάλαιο ανενόχλητο κατατρώει αναγνωρισμένα με αίμα εργατικά δικαιώματα; Σε αυτό ευθύνονται πάλι οι αντιεξουσιαστές;

Η αστική ολιγαρχία ξεπέρασε τον εαυτό της. Δίχως τη συγκατάθεση του εισαγγελέα οι μπάτσοι πήραν το νόμο στα χέρια τους κάτω από τις οδηγίες του κρατικού εκτρώματος. Οι αυτοαποκαλούμενοι προστάτες του πολίτη ήρθαν να διαφυλάξουν τον ήσυχο ύπνο του κοσμάκη.

Φυσικά έχουν φροντίσει να προστατέψουν το αξιακό τους σύστημα με διάφορους τρόπους. Μερικά παραδείγματα καλών εξουσιαστών πρακτικών είναι οι διάφορες προκηρύξεις για τη σύλληψη “τρομοκρατών” (κοινωνία της ρουφιανιάς, το χρήμα αγοράζει και συνειδήσεις), προκήρυξη για τη σύλληψη των δραστών της επίθεσης στην συνδικαλίστρια Κ. Κούνεβα (ένα χρόνο μετά τα σκυλιά της εξουσίας παραμένουν άπραγα), συνάντηση της σοσιαλίστριας υπουργού Παιδείας με ομάδα μαθητών ενόψει Δεκέμβρη (η εξουσία απαντάει στα ερωτήματα που η ίδια έχει δημιουργήσει). Όσοι κατέβηκαν στο δρόμο βίωσαν τη φιλοξενία των pit-bull της δημοκρατίας με ξύλο, χημικά και μηχανές σε ρόλο οδοστρωτήρα. Θυμάται όμως κάνεις γιατί τα μαντρόσκυλα των αφεντικών έδειξαν την πυγμή τους;

Πριν από ένα χρόνο, ένας μπάτσος, ένας μετέπειτα προστάτης του πολίτη με την κάνη του, σημάδεψε ένα δεκαπεντάχρονο μαθητή και τον πυροβόλησε εν ψυχρώ. Ενώ τα μέσα μαζικής εξαπάτησης ήταν ανίκανα να αποσιωπήσουν το γεγονός, φλόγες αντικατέστησαν τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Η εξέγερση είχε ξεσπάσει. Ένα χρόνο μετά, τα ανθρωποειδή, τα όργανα της τάξης, απενεχοποιούνται!

Οι εξουσιαστές επιβάλλουν την ηθική τους. Έχουν φροντίσει να μας πείσουν για το πώς πρέπει να γίνεται μια εξέγερση. Με ποιους όρους, με ποια αιτήματα. Στέλνουν το μήνυμα ότι οι “γνήσιοι” εξεγερμένοι δεν έχουν καμία σχέση με τα “εγκληματικά” στοιχεία του περσινού Δεκέμβρη. Η προσπάθεια απολιτικοποίησης της περσινής εξέγερσης είναι εμφανής. Η ταύτιση από τους εξουσιαστές του συγκρουσιακού με το ποινικό επίσης. Τίποτα όμως δεν έχει σταματήσει. Αλληλεγγύη σε όσους διώκονται για το Δεκέμβρη του ’09.

Η σιωπή απέναντι στην κρατική βαρβαρότητα είναι και συνένοχη. Το όπλο του Ε. Κορκονέα δεν ήταν μεμονωμένο γεγονός, τυχαίο περιστατικό, κυκλοφορεί ανάμεσα μας και μας χαμογελά κάθε φορά που αποστρέφουμε το βλέμμα μας απέναντι στην τρομοκρατία που μας περιβάλλει.

cybrigade.org – Δεκέμβρης 2009

Στη Δημοκρατία όλοι έχουν το δικαίωμα να εκπροσωπούνται. Ακόμα και οι μαλάκες. (Chris Patten)

Στο σύγχρονο κόσμο, όλοι είναι υποχρεωμένοι ή υποχρεώνονται να σιωπούν. Η αστική ολιγαρχία, παρά το προσωπείο της δημοκρατίας που φορά, βασίζεται στην βία, τον έλεγχο και τον τρόμο. Η επιβαλλόμενη σιωπή αποτελεί για τους εξουσιαστές το πειστήριο ύπαρξης κοινωνικής ειρήνης. Τί εννοούν όμως με αυτό; Εννοούν ότι το μείζον δεν είναι η διεκδίκηση, η αμφισβήτηση, η ανάδειξη του συγκρουσιακού πλαισίου, δηλαδή η νοηματική συναισθηματική και πολιτισμική εξουσιαστική παρουσία. Προσπαθούν να διαρρήξουν την πολιτική και κοινωνική συνοχή. Σαν πρόοδος προβάλλεται η πειθήνια στράτευση με το κράτος, τον σύγχρονο προστάτη του πολίτη. Όσοι τολμούν να αμφισβητήσουν τη λεγομένη κοινωνική ειρήνη είναι ένοχοι εκ των πρότερων.

Το καφκικό πορτρέτο συμπληρώνεται τις προληπτικές εισβολές των μπάτσων στο αναρχικό στέκι «Ρεσάλτο» και στο δημαρχείο του Κερατσινίου. Τα διάφορα πρεντετεροειδή – εκφραστές του κυρίαρχου λόγου – άρχισαν να ανακαλύπτουν από τη φαντασία τους ανύπαρκτα ενοχοποιητικά στοιχεία και να γλείφουν τον αρχι-προστάτη του πολίτη διασπείροντας ψευδή. Αναδεικνύουν την κρατική εξουσιαστική πρακτική της καταστολής και της φίμωσης σαν έναν σύγχρονο πόλεμο εναντίον της ανομίας. Είναι οι εκφραστές του ψυχολογικού πολέμου που έχει αρχίσει.  Προσοχή εδώ ομιλεί το Υπουργείο Δημοσίας Τάξης. Μόνο κάτι ξεχάσαμε… πλέον προστατεύει τον πολίτη. Αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε από ποιον και από τι τον προστατεύει; Ποιός αναπαράγει τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και τις ανισότητες; Οι αναρχικοί; Ποιός πλούτισε τόσα χρόνια από δημόσιο χρήμα και πώς το κεφάλαιο ανενόχλητο κατατρώει αναγνωρισμένα με αίμα εργατικά δικαιώματα; Σε αυτό ευθύνονται πάλι οι αντιεξουσιαστές;

Η αστική ολιγαρχία ξεπέρασε τον εαυτό της. Δίχως τη συγκατάθεση εισαγγελέα οι μπάτσοι πήραν το νόμο στα χέρια τους κάτω από τις οδηγίες του κρατικού εκτρώματος. Οι αυτοαποκαλούμενοι προστάτες του πολίτη ήρθαν να διαφυλάξουν τον ήσυχο ύπνο του κοσμάκη.

Φυσικά έχουν φροντίσει να προστατέψουν το αξιακό τους σύστημα με διάφορους τρόπους. Μερικά παραδείγματα καλών εξουσιαστών πρακτικών είναι οι διάφορες προκηρύξεις για τη σύλληψη “τρομοκρατών” (κοινωνία της ρουφιανιάς, το χρήμα αγοράζει και συνειδήσεις), προκήρυξη για τη σύλληψη των δραστών της επίθεσης στη συνδικαλίστρια Κ. Κούνεβα (ένα χρόνο μετά τα σκυλιά της εξουσίας παραμένουν άπραγα), συνάντηση της σοσιαλίστριας υπουργού Παιδείας με ομάδα μαθητών ενόψει Δεκέμβρη (η εξουσία απαντάει στα ερωτήματα που η ίδια έχει δημιουργήσει ). Όσοι κατέβηκαν στο δρόμο βίωσαν τη φιλοξενία των pit-bull της Δημοκρατίας με ξύλο, χημικά και μηχανές σε ρόλο οδοστρωτήρα. Θυμάται όμως κάνεις γιατί τα μαντρόσκυλα των αφεντικών έδειξαν την πυγμή τους;

Πριν ένα χρόνο ένας μπάτσος, ένας μετέπειτα προστάτης του πολίτη με την κάνη του σημάδεψε ένα δεκαπεντάχρονο μαθητή και τον πυροβόλησε εν ψυχρώ. Ενώ τα μέσα μαζικής εξαπάτησης ήταν ανίκανα να αποσιωπήσουν το γεγονός, φλόγες αντικατέστησαν τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Η εξέγερση είχε ξεσπάσει.

Ένα χρόνο μετά, τα ανθρωποειδή, τα όργανα της τάξης, απενεχοποιούνται! Οι εξουσιαστές επιβάλουν την ηθική τους. Έχουν φροντίσει να μας πείσουν πώς πρέπει να γίνεται μια εξέγερση. Με ποιούς όρους, με ποιά αιτήματα. Στέλνουν το μήνυμα ότι  οι «γνήσιοι» εξεγερμένοι δεν έχουν καμία σχέση με τα «εγκληματικά» στοιχεία του περσινού Δεκέμβρη. Η προσπάθεια απολιτικοποίησης της περσινής εξέγερσης είναι εμφανής. Η ταύτιση από τους εξουσιαστές του συγκρουσιακού με το ποινικό επίσης. Τίποτα όμως δεν έχει σταματήσει. Αλληλεγγύη σε όσους διώκονται για τον Δεκέμβρη του ’09.

Η σιωπή απέναντι στην κρατική βαρβαρότητα είναι και συνενοχή. Το όπλο του Επαμ. Κορκονέα δεν ήταν μεμονωμένο γεγονός, τυχαίο περιστατικό, κυκλοφορεί ανάμεσα μας και μας χαμογελά κάθε φορά που αποστρέφουμε το βλέμμα μας απέναντι στην τρομοκρατία που μας περιβάλλει

cybrigade.org – Δεκέμβρης 2009

Ο Σαντιάγκο Αλμπα Ρίκο είναι ισπανός φιλόσοφος, συγγραφέας και δοκιμιογράφος. Το ακόλουθο κείμενό του είναι ένα κριτικό σχόλιο για τη σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση.

Ας δούμε πρώτα απ’ όλα τι δεν είναι καπιταλιστική κρίση.

*Το ότι 950 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από πείνα αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.

*Το ότι υπάρχουν 4,75 δισεκατομμύρια φτωχοί σε όλο τον κόσμο, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.

*Το ότι υπάρχουν ένα δισεκατομμύριο άνεργοι σε όλο τον κόσμο, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.

*Το ότι πάνω από το 50% του παγκόσμιου οικονομικά ενεργού πληθυσμού εργάζεται σε επισφαλείς συνθήκες, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.

*Το ότι 45% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε νερό, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.

*Το ότι 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση στις πιο στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.

*Το ότι 113 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση και 875 εκατομμύρια ενήλικες συνεχίζουν να είναι αναλφάβητοι, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.

*Το ότι 12 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας απολύτως ιάσιμων ασθενειών, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.

*Το ότι 13 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας της καταστροφής του περιβάλλοντος, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.

*Το ότι 16.306 είδη, μεταξύ των οποίων το ένα τέταρτο των θηλαστικών, απειλούνται με εξαφάνιση, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.

Ολα αυτά συνέβαιναν πριν από την κρίση. Τι είναι, επομένως, καπιταλιστική κρίση; Πότε αρχίζει μια καπιταλιστική κρίση;

Μιλάμε για καπιταλιστική κρίση όταν το να πεινάνε 950 εκατομμύρια άνθρωποι, το να διατηρούνται μέσα στη φτώχεια 4,75 δισεκατομμύρια άνθρωποι, το να παραμένει χωρίς νερό το 45% του παγκόσμιου πληθυσμού και χωρίς υπηρεσίες υγείας το 50%, το να λιώνουν οι πάγοι, το να αφήνουμε αβοήθητα τα παιδιά και το να αφανίζουμε τα δέντρα και τις αρκούδες ήδη δεν γεννάει αρκετό κέρδος για 1.000 πολυεθνικές και για 2,5 εκατομμύρια πολυεκατομμυριούχους.

Αυτό που καταδεικνύει την ανώτερη αποτελεσματικότητα και την ικανότητα αντίστασης του καπιταλισμού είναι το ότι όλες αυτές οι ανθρώπινες συμφορές -που θα είχαν αποδείξει την καταστροφική αναποτελεσματικότητα οποιουδήποτε άλλου συστήματος- δεν έχουν καμία επίπτωση στην αξιοπιστία του, ούτε και τον εμποδίζουν να λειτουργεί με εντατικούς ρυθμούς.

Είναι ακριβώς αυτή η μηχανική αδιαφορία που καθιστά τον καπιταλισμό φυσικό, άτρωτο, απαραίτητο.

Ο σοσιαλισμός δεν θα επιβίωνε με αυτή την περιφρόνηση για την ανθρώπινη ύπαρξη, έτσι όπως δεν επιβίωσε στη Σοβιετική Ενωση, επειδή σχεδιάστηκε ακριβώς για να ικανοποιεί τις ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο καπιταλισμός επιβιώνει, ή ακόμα και ενισχύεται, με τις ανθρώπινες συμφορές, ακριβώς επειδή δεν εμφανίστηκε στην ιστορία για να τις απαλύνει.

Κανένα άλλο ιστορικό σύστημα δεν παρήγαγε περισσότερο πλούτο και κανένα δεν παρήγαγε περισσότερη καταστροφή. Αρκεί να εξετάσουμε παράλληλα αυτές τις δύο κατευθυντήριες γραμμές -την κατευθυντήρια γραμμή του πλούτου και την κατευθυντήρια γραμμή της καταστροφής- για να αντιληφθούμε όλη την αξία του και όλο το μεγαλείο του.

Αυτό το διπλό καθήκον, που είναι το δικό του καθήκον, ο καπιταλισμός το εκπληρώνει καλύτερα από κάθε άλλον και ο θρίαμβός του είναι αμετάκλητος. Και αυτός ο θρίαμβος συνεπάγεται το ότι υπάρχουυν όλο και περισσότερα τρόφιμα και όλο και περισσότερη πείνα, όλο και περισσότερα φάρμακα και όλο και περισσότεροι άρρωστοι, όλο και περισσότερα άδεια σπίτια και όλο και περισσότερες άστεγες οικογένειες, όλο και περισσότερη εργασία και όλο και περισσότεροι άνεργοι, όλο και περισσότερα βιβλία και όλο και περισσότεροι αναλφάβητοι, όλο και περισσότερα ανθρώπινα δικαιώματα και όλο και περισσότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (…).

Οι λύσεις που προτείνουν και θα εφαρμόσουν οι κυβερνήσεις του πλανήτη διαιωνίζουν σε κάθε περίπτωση τη σύμφυτη με τον καπιταλισμό λογική της διεύρυνσης του κέρδους ως προϋπόθεσης φυσικής επιβίωσης: ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών, επιμήκυνση του χρόνου εργασίας, ελευθερία των απολύσεων, μείωση των κοινωνικών δαπανών, απαλλαγές για τους επιχειρηματίες.

Δηλαδή, αν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά είναι επειδή δεν πηγαίνουν χειρότερα. Δηλαδή, αν 950 εκατομμύρια πεινασμένοι δεν αρκούν για να εγγυηθούν αρκετό κέρδος, θα χρειαστεί να διπλασιαστεί αυτός ο αριθμός. Ο καπιταλισμός έγκειται σε τούτο: πριν από την κρίση καταδικάζει στη φτώχεια 4,75 δισεκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις. Σε καιρούς κρίσης, και για να βγούμε από αυτήν, μπορούμε μόνο να αυξήσουμε το ποσοστό του κέρδους αυξάνοντας τον αριθμό των θυμάτων του.

Το πρόβλημα δεν είναι η κρίση του καπιταλισμού αλλά ο ίδιος ο καπιταλισμός. Σε έναν κόσμο με πολλά όπλα και λίγες ιδέες, με πολύ πόνο και λίγη οργάνωση, με πολύ φόβο και λίγη στράτευση -στον κόσμο που γέννησε ο καπιταλισμός- η βαρβαρότητα είναι πολύ πιο πιθανή από τον σοσιαλισμό.

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=44564