Η συνείδηση που κοιτά το παρελθόν με λαχτάρα μοιάζει αδύναμη να δει κριτικά το παρών. Η μνήμη, όταν γίνεται  το φορτίο του άτλαντα, ουσιαστικά μεταστρέφεται στο αντίθετο της και δημιουργεί ένα φράγμα στην ικανότητα της εποπτείας της συνείδησης. Η αναπόληση παλαιοτέρων εποχών, δεν είναι παρά ο μασκαρεμένος φόβος και η αδυναμία ανάληψης δράσης εκ πλευράς του υποκειμένου.  Προφανώς δυο ιστορικές συγκυρίες μπορούν να κριθούν με μια συγκριτική μεθοδολογία αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα αποκαλύψει και την ολική διάσταση και των δυο. Άλλωστε όταν εξετάζεις την ιστορία  με κάποια κριτική προδιάθεση το κάνεις για να δεις ποια πρακτική και εννοιολογική εκδίπλωση φτάνει στην εποχή μας. Με αυτό το τρόπο μπορείς να δεις κάποιες δομές του παρόντος και πως αυτές λειτουργούν.

Αν η ιστορία είναι η καταγραφή του ανθρωπινού τρόμου, τότε το σήμερα δεν είναι παρά η κοινωνική οργάνωση του πρώτου. Στη μνήμη χαράσσεται μόνο ότι προκαλεί πόνο. Αν αυτός ο πόνος έχει μεγεθύνει στο σήμερα, τότε το χτες θα μοιάζει καλύτερο και το υποκείμενο θα αναπολεί το τελευταίο.

Όταν μέλος της γνώστης πανκ μπάντας γενιάς του χάους δηλώνει για το Δεκέμβρη «Νιώσαμε μόνο θλίψη. Ήταν μια δικαιολογημένη αντίδραση, αλλά δεν παύει να ήταν ένα τυφλό ξέσπασμα. Το κράτος περίμενε να τελειώσει και αντεπιτέθηκε, με περισσότερη βία. Για να αντέξεις χρειάζεται αλληλεγγύη, δύναμη και άποψη. Όταν δεν έχεις τίποτα, μόνο βία, αυτοακυρώνεσαι. Έχει χορτάσει βία ο κόσμος. Δεν θα αλλάξει τίποτα όσες τράπεζες και αν κάψεις. Χρειάζονται νέες ιδέες, προτάσεις. Αυτό που έγινε στην Αθήνα το ’85 ήταν πολύ μεγαλύτερο. Μπορεί να μην είχε την εμβέλεια του Δεκέμβρη, αλλά δεν έχει επαναληφθεί, ούτε πρόκειται. Γιατί είχε κοινωνική απήχηση. Όταν έληξε η κατάληψη του Χημείου, 10.000 άτομα ήταν η πορεία που περικύκλωσε το κτίριο για να βγάλει τα παιδιά έξω. Έληξε η κατάληψη χωρίς να γίνει ούτε μια σύλληψη», αυτό φανερώνει την μη παρακολούθηση των σημερινών ιστορικών συγκυριών και τη μη δράση σε αυτές.

Προφανώς και οι ιστορικές συγκυρίες ήταν διαφορετικές, αλλά αυτό δεν δηλώνει ότι μια είχε την κοινωνική απήχηση και η άλλη δεν την είχε. Εξάλλου κάνεις δε μπορεί να δεχτεί εύκολα τη παραίτηση με αυτοσυνείδηση.

Μπορεί όντως οι ιδέες να μοιάζουν παρωχημένες, αλλά αυτό είναι γενικότερο κοινωνικό σύμπτωμα. Η επέλαση του καπιταλισμού έφερε και την εννοιολογική του ολοκλήρωση. Η τελευταία δεν είναι παρά το μηδέν. Ο καπιταλισμός, όπως είχε διαβλέψει και ο Νίτσε , μοιάζει με ένα σκοτεινό  ποτάμι το όποιο δεν έχει γυρισμό.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οφείλουμε να παγιδευτούμε στους μηχανισμούς τύφλωσης του. Ούτε σε παλαιότερες μορφές οργανώσεις του και τις αντιστάσεις πάνω στις τελευταίες.
Πάραυτα δεν έχουμε και κανένα χρέος σε κανένα. Η αντίσταση στην βαρβαρότητα του σήμερα δεν είναι παρά έργο του εγώ το όποιο αναλαμβάνει την ευθύνη της προσωπικής του αξιοπρεπείας. Η μεταφυσική κάποιων κινημάτων, η οποία είναι βασισμένη σε  ιδεαλιστικές έννοιες όπως η ελευθερία ή αγάπη, είναι ουσιαστικά η υλική ερμηνεία των χριστιανικών προσταγμάτων. Όσο το υποκείμενο κυνηγά φαντάσματα θα επικυρώνει την αδυναμία του και κινδυνεύει να μετατρέπει σε άχρωμη μονάδα και όχλο.

Οι μετά-αφηγήσεις βιώνουν στην πραγματικότητα την πνευματική κηδεία τους. Εξάλλου όσο επικίνδυνο είναι να αναπολείς το παρελθόν με λαχταρά τόσο είναι επικίνδυνο να αναπολείς και το μέλλον με το ίδιο τρόπο. Όπως και να έχει το παρών είναι το πρόβλημα, ας μην το ξεχνάμε.

«Σεπτέμβριος ο ex professo μάντης της μελαγχολίας

διπλά τα είδωλα μας και όμοια
στον χθεσινό και αυριανό καθρέπτη
και κάπου εκεί θαρρώ ο εαυτός μας
κρατώντας λάμπα πετρελαίου χαμογελά
ανάγοντας την προφητεία σε μνήμη.»
Γιώργος Μακρής

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ-Η ΣΥΓΚΥΡΙΑ

Το απολυταρχικό καθεστώς που κυβερνούσε τη Γαλλία τις παραμονές της εξέγερσης ονομαζόταν 2η Αυτοκρατορία. Επικεφαλής της ήταν ο ανεψιός του Ναπολέοντα, ο Ναπολέων Γ΄, ο οποίος είχε εκμεταλλευθεί τις έριδες της 2ης Δημοκρατίας (1848-1852) και είχε κατορθώσει, αφού πρώτα εξελέγη πρόεδρός της, να την καταργήσει και να αναγορευθεί «Αυτοκράτωρ». Στη διάρκεια των 20 χρόνων της διακυβέρνησής του η όψη της χώρας, και ειδικότερα του Παρισιού, άλλαξε δραματικά. Στην ύπαιθρο η εκβιομηχάνιση και ο σιδηρόδρομος αναγγέλλουν την οριστική ένταξη της χώρας στην καπιταλιστική οικονομία. Στην πρωτεύουσα αρχίζει να συρρέει πλήθος από την ύπαιθρο το οποίο συναντιέται με τους τεχνίτες, τους φοιτητές και τους ελεύθερους επαγγελματίες της πόλης. Όλοι αυτοί, επηρεασμένοι από τα επαναστατικά ιδεώδη του 19ου αιώνα, ασφυκτιούν κάτω από την καταπίεση του καθεστώτος, το οποίο σιγά σιγά ενδύεται τον μανδύα του φιλελευθερισμού και αρχίζει να παραχωρεί δικαιώματα στους εργάτες.

Το μεγαλείο της πατρίδας αποτελεί τον άλλο πυλώνα του καθεστώτος. Έτσι, η Γαλλία εμπλέκεται σε πολέμους στην Ευρώπη (Κριμαία 1856, Ιταλία 1859) αλλά και στην Αμερική (Μεξικό 1867). Το 1870 (Ιούλιος) κηρύσσει τον πόλεμο στην Πρωσσία. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας τίθεται επικεφαλής του στρατού αλλά ηττάται στο Σεντάν στις 4 Σεπτεμβρίου και παραδίδεται στους Πρώσσους. Η αιχμαλωσία του σηματοδοτεί την κατάρρευση της Αυτοκρατορίας. Όταν η είδηση φθάνει στο Παρίσι, ο λαός εισβάλλει στο κτίριο όπου συνεδρίαζε το νομοθετικό σώμα και το υποχρεώνει να ανακηρύξει την Προσωρινή Δημοκρατία και να σχηματίσει μια Προσωρινή Κυβέρνηση εθνικής ενότητας.
Στην ουσία όμως πρόκειται για τη σύγκρουση δύο εντελώς διαφορετικών αντιλήψεων της Δημοκρατίας. Η μεγαλοαστική τάξη, η οποία ήταν πιστή σύμμαχος του αυτοκράτορα, ενδιαφέρεται για μια ομαλή μετάβαση σε ένα νέο πολιτικό σύστημα χωρίς να θιγούν το υπάρχον κοινωνικό status και τα προνόμιά της. Γι’ αυτήν ο πόλεμος αποτελεί εμπόδιο αλλά και απρόβλεπτο γεγονός το οποίο μπορεί να πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες εξελίξεις. Άρα πρέπει να σταματήσει. Η Προσωρινή Κυβέρνηση, της οποίας τα μέλη αποτελούνται από το πολιτικό προσωπικό της 2ης Αυτοκρατορίας, αναλαμβάνει να υλοποιήσει τους στόχους αυτούς. Έτσι ανακηρύσσει τη Δημοκρατία, όχι διότι πιστεύει σε αυτήν, αλλά γιατί έχει ήδη επιβληθεί από τα γεγονότα. Σκοπός της είναι να διαχειριστεί η ίδια αυτή τη Δημοκρατία, ώστε να μην πέσει στα χέρια των επαναστατών.

Οι Παριζιάνοι έχουν διαφορετικές επιδιώξεις. Ο πόλεμος αποτελεί όχημα για την εδραίωση της Δημοκρατίας, όχι μόνο ως πολιτικού αλλά και ως κοινωνικού συστήματος. Η ανάμνηση της Μεγάλης Επανάστασης του 1789, όταν η Δημοκρατία απειλήθηκε τόσο από το εξωτερικό όσο και από το εσωτερικό, είναι ζωντανή και στοιχειώνει τα πνεύματα. Για τον λαό του Παρισιού η Δημοκρατία έχει εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο από ό,τι για τους μεγαλοαστούς και τους αριστοκράτες. Χωρίς να έχει αποτυπωθεί σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, το περιεχόμενο αυτό ταυτίζεται με την  ανάληψη του ελέγχου σε όλα τα πεδία της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας. Πατριωτισμός και κοινωνικός ριζοσπαστισμός συναντιόνται σε ένα εκρηκτικό μείγμα όπου το έθνος ταυτίζεται με τον λαό και τη Δημοκρατία και αντιτίθεται σε κάθε απολυταρχισμό, εσωτερικό και εξωτερικό.
Για τους Παριζιάνους κάθε συμβιβασμός με τους Πρώσσους φάνταζε αδιανόητος, μια προδοσία της Δημοκρατίας τους. Αντίθετα για την Προσωρινή Κυβέρνηση η λήξη του πολέμου ήταν ο μοναδικός τρόπος ώστε αυτή η Δημοκρατία, είτε να πεθάνει, είτε να λάβει την αντιδραστική μορφή που την εξυπηρετούσε. Μετά από συνεχείς στρατιωτικές αποτυχίες, οι οποίες καταλήγουν στην περικύκλωση του Παρισιού από τους Πρώσσους, η Κυβέρνηση υπογράφει την ανακωχή στις 28 Ιανουαρίου 1871.

Οι όροι της ανακωχής προβλέπουν την εκλογή Εθνοσυνέλευσης, μοναδική αρχή με την οποία ο Πρώσσος Πρωθυπουργός Βίσμαρκ αποδέχεται να συζητήσει τους όρους της συνθήκης ειρήνης. Η Προσωρινή Κυβέρνηση προκηρύσσει εκλογές για τις 8/2/1871. 26 γεωγραφικά διαμερίσματα της Γαλλίας ψηφίζουν υπό πρωσσική κατοχή. Δύο ερωτήματα αποζητούν απάντηση: η συνέχιση του πολέμου και η μορφή του πολιτεύματος. Η ειρηνική στάση των συντηρητικών, η φιλοπόλεμη διάθεση των δημοκρατικών, η ανασφάλεια των χωρικών που τους ωθεί να αποζητούν την προστασία των προυχόντων εξηγούν το αποτέλεσμα των εκλογών. Σε σύνολο 645 βουλευτών οι 400 είναι μοναρχικοί. Η υπερψήφιση των μοναρχικών οφείλεται στην αντιπολεμική θέση τους! Όπως θα δείξουν οι επαναληπτικές εκλογές του επόμενου έτους, η Γαλλία μπορεί να θεωρηθεί δημοκρατική και συντηρητική. Εκείνο που περιμένει από τη δημοκρατία είναι η τάξη και η ασφάλεια, και όχι η περιπέτεια.
Οι ίδιες όμως εκλογές αναδεικνύουν και ένα άλλο πρόβλημα. Ενώ η χώρα υπερψηφίζει τους μοναρχικούς, η πρωτεύουσα προτιμά τους υπέρμαχους του πολέμου δημοκράτες! Η καθολική ψηφοφορία αποκαλύπτει λοιπόν την αντίθεση ανάμεσα στην επαρχία και στην πρωτεύουσα, η οποία λόγω της θέσης της ήταν ο κινητήριος μοχλός των πολιτικών ανακατατάξεων.

Η Εθνοσυνέλευση συνέρχεται αρχικά στο Μπορντώ  (Bordeaux) και αργότερα στις Βερσαλλίες (Versailles), προάστιο του Παρισιού. Αναθέτει την εκτελεστική εξουσία στον Adolphe Thiers (Θιέρσιος). Αποφεύγει την πρωτεύουσα με το πρόσχημα της πολιορκίας, στην ουσία όμως για να μην καταστεί όμηρος του πλήθους. Συνάπτει συνθήκη ειρήνης με τους Πρώσσους παραχωρώντας την Αλσατία-Λωρραίνη, καταβάλλοντας πολεμική αποζημίωση και επιτρέποντας την προσωρινή είσοδο των Γερμανών στο Παρίσι (1-3/3/71), γεγονός που θα εξάψει ακόμη περισσότερο τα πνεύματα.

Στις 3/3 η Παρισινή Εθνοφρουρά (250 τάγματα) συγκροτεί επαναστατικά συμβούλια. Η Εθνοσυνέλευση απαντά μη καταβάλλοντας τον μισθό των εθνοφρουρών και λαμβάνοντας σειρά αντιλαϊκών μέτρων όπως η κατάργηση της αναστολής πληρωμής των ενοικίων και των γραμματίων, η οποία είχε θεσπισθεί στις 13/8/70. Στις 15/3 η Εθνοφρουρά εκλέγει μια Κεντρική Επιτροπή. Στις 18/3 η κυβέρνηση του Θιέρσιου επιχειρεί να αφαιρέσει από την πρωτεύουσα τα κανόνια και τα ντουφέκια που βρίσκονται στον λόφο της Μονμάρτρης και στη Belleville. Ο λαός, θεωρώντας την κίνηση αυτή προδοτική, κινητοποιείται, αντιστέκεται και ματαιώνει την επιχείρηση. Ο επικεφαλής της επιχείρησης και ένας άλλος στρατηγός εκτελούνται επί τόπου! Πανικόβλητος ο Θιέρσιος διατάζει την απόσυρση όλων των κυβερνητικών αξιωματούχων και στρατευμάτων από την πρωτεύουσα. Περικυκλωμένο από τα κυβερνητικά στρατεύματα από τη μία και τους Πρώσσους από την άλλη πλευρά, το Παρίσι διαλέγει τον δρόμο της εξέγερσης και της αυτοκυβέρνησης. Η Κεντρική Επιτροπή προκηρύσσει εκλογές για τις 26 Μαρτίου. Εκλέγεται ένα δημοτικό συμβούλιο το οποίο εδρεύει στο Δημαρχείο και παίρνει το όνομα Κομμούνα (Commune).

Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ

Η εξέταση της ιδεολογικής τοποθέτησης των μελών του δημοτικού συμβουλίου αποκαλύπτει πολλά πράγματα για τον χαρακτήρα της εξέγερσης. Σε γενικές γραμμές μπορεί κανείς να τους κατατάξει σε δύο κατηγορίες. Από τη μια μεριά βρίσκονται οι νεο-ιακωβίνοι και οι οπαδοί του Βlanqui: ριζοσπάστες δημοκρατικοί, πολιτικοί απόγονοι του Ροβεσπιέρου, νοσταλγοί των φιλολαϊκών μέτρων της Επανάστασης και ιδίως της ριζοσπαστικής τάσης που επικράτησε το 1792 επιθυμούν τη δικτατορική επιβολή της Κομμούνας σε ολόκληρη τη χώρα με σκοπό την κατάρρευση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων και την αντικατάστασή της από μια νέα, βασισμένη στις αρχές της οικονομικής και πολιτικής ισότητας. Η τάση αυτή αποτελεί την πλειοψηφία στο Συμβούλιο και υποστηρίζει αναμφίβολα τον συγκεντρωτικό χαρακτήρα του γαλλικού κράτους, εφόσον η εξουσία ασκείται από την Κομμούνα με έδρα το Παρίσι.

Το ιδανικό της οικονομικής και κοινωνικής ισότητας αποτελεί φυσικά τον στόχο και της μειοψηφικής τάσης. Ο τρόπος όμως με τον οποίο θα επιτευχθεί διαφοροποιείται ριζικά. Η μειοψηφία αποτελείται από μέλη της Διεθνούς, οπαδούς του Προυντόν και του Μπακούνιν. Οι φεντεραλιστές, όπως αποκαλούνται, αντιτίθενται στη δικτατορική, άρα βίαιη, επιβολή της Κομμούνας στην υπόλοιπη Γαλλία. Αντίθετα ευνοούν τη δημιουργία ανάλογων κινημάτων σε όλη την επικράτεια με σκοπό την αντικατάσταση του συγκεντρωτικού κράτους από μια ομοσπονδία αυτόνομων κοινοτήτων.

Για πολλούς ιστορικούς αυτή ακριβώς η πολυσυλλεκτικότητα -στην Κομμούνα αντιπροσωπεύονταν όλες οι τάσεις της γαλλικής προοδευτικής κίνησης- αποτέλεσε και τη σημαντικότερη αδυναμία της εξέγερσης. Έλειψε δηλαδή ο σαφής ιδεολογικός χαρακτήρας ο οποίος θα καθόριζε μια συγκεκριμένη γραμμή πλεύσης επιλέγοντας τα σωστά βήματα και αφήνοντας για αργότερα κάποια άλλα, θέτοντας με άλλα λόγια τις προτεραιότητες. Αντί γι’ αυτό πάρθηκαν μια σειρά από μέτρα που μαρτυρούν το γενικό πνεύμα της εξέγερσης, τη θέλησης της δηλαδή να καταπιαστεί ταυτόχρονα με τα θέματα διεξαγωγής του επαναστατικού πολέμου, μορφής του πολιτικού καθεστώτος και υφής των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων αλλά ταυτόχρονα και την έλλειψη σχεδιασμού, απαραίτητου ίσως εκείνες τις κρίσιμες ώρες. Μια τέτοια αδυναμία όμως δεν πρέπει να εκπλήσσει. Η Κομμούνα δεν ήταν προϊόν οργανωμένης συνωμοτικής δράσης αλλά της αυθόρμητης αντίδρασης του παρισινού λαού. Η έλλειψη επομένως σχεδιασμού είναι φυσιολογική.

Αν και μειοψηφία οι φεντεραλιστές κατόρθωσαν να περάσουν τις θέσεις τους στο σημαντικότερο ίσως κείμενο της Κομμούνας, την «Διακήρυξη προς τον γαλλικό λαό» στις 19/4. Σκοπός της διακήρυξης ήταν να πληροφορήσει τη γαλλική επαρχία για την πολιτική φυσιογνωμία της εξέγερσης. Αυτό το κείμενο αναγνωρίζει τη Δημοκρατία ως τη μοναδική μορφή κυβέρνησης συμβατής με τα δικαιώματα του λαού και με την ελεύθερη και κανονική ανάπτυξη της κοινωνίας. Διαψεύδει τις κατηγορίες ότι το Παρίσι θέλησε να επιβάλει την εξουσία του στην υπόλοιπη χώρα. Αντίθετα διακηρύττει την απόλυτη αυτονομία όλων των γαλλικών κοινοτήτων η ελεύθερη ένωση των οποίων θα αποτελεί στο εξής την ενότητα του έθνους. Οι κοινότητες θα είναι ίσες σε δικαιώματα μεταξύ τους. Στις αρμοδιότητές τους εμπίπτουν η ψήφιση του προϋπολογισμού, ο καθορισμός των φόρων, η διεύθυνση των τοπικών υποθέσεων, η οργάνωση της δικαιοσύνης, της εκπαίδευσης και της αστυνομίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα τα αξιώματα είναι όχι μόνο αιρετά αλλά και ανακλητά, αφού οι κάτοχοι τους υπόκεινται σε συνεχή έλεγχο. Το κείμενο δεν κάνει πουθενά λόγο για την ύπαρξη κεντρικής κυβέρνησης. Ο Μαρξ στη δική του μελέτη για την Κομμούνα λέει καθαρά ότι οι απεσταλμένοι από κάθε κοινότητα θα συγκροτούν την εθνική αντιπροσωπεία με έδρα το Παρίσι. Προσθέτει ότι η κοινότητα (Κομμούνα) θα έπρεπε να αποτελεί την πολιτική μορφή διακυβέρνησης ακόμη και των πιο μικρών χωριών της υπαίθρου και ότι οι αγροτικές κοινότητες κάθε διαμερίσματος θα διαχειρίζονται τις κοινές υποθέσεις τους μέσω μιας συνέλευσης αντιπρόσωπων που θα εδρεύει στην πρωτεύουσα κάθε διαμερίσματος. Οι αντιπρόσωποι αυτοί είναι όμως ανακλητοί ανά πάσα στιγμή αλλά και υποχρεωμένοι να δρουν σύμφωνα με εντολές που δέχονται από τους εκλέκτορές τους. Η εθνική ενότητα όχι μόνο δεν διαλύεται αλλά αντίθετα ενισχύεται γύρω από την κοινοτική οργάνωση με την καταστροφή της κρατικής εξουσίας η οποία, ενώ υποστήριζε ότι ενσάρκωνε αυτή την ενότητα, στην ουσία δρούσε ανεξάρτητα και εις βάρος του έθνους. Καταλήγει πως τίποτα δεν είναι πιο ξένο προς το πνεύμα της Κομμούνας από την επιβολή μιας ιεραρχικής εξουσίας.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ

Περισσότερο όμως από την ανίχνευση των ιδεολογικών προθέσεων, η μελέτη του μικρού αλλά σημαντικού έργου της εξέγερσης αποκαλύπτει πολλά για τη φυσιογνωμία της. Ο τελικός στόχος δεν ήταν άλλος από την πολιτική και οικονομική χειραφέτηση των εργαζομένων, με άλλα λόγια τη διαχείριση των υποθέσεων από τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους. Η κοινοτική αυτονομία αποτελεί το μέσο για την επίτευξη αυτού του σκοπού, όντας για αρκετούς προϊόν ιδεολογικής επεξεργασίας ομοσπονδιακών θεωριών αλλά για ακόμη περισσότερους πρακτικός τρόπος αντιμετώπισης του καταπιεστικού συγκεντρωτισμού. Άλλωστε η κοινοτική αυτονομία επιβλήθηκε στην πράξη από τα γεγονότα, με τη σύμφωνη γνώμη όλων των πολιτικών ρευμάτων, σε ένα Παρίσι στερημένο έως τότε ενός αιρετού δημοτικού συμβουλίου. Η προσφυγή στις κάλπες για την ανάδειξη του δημοτικού συμβουλίου (26/3) δείχνει βέβαια και την αγωνία των εξεγερμένων να νομιμοποιήσουν την εξουσία τους μέσω των εκλογών. Η κατηγορία της δικτατορίας έπρεπε να αποτιναχθεί με κάθε τρόπο. Από τα μέτρα που πάρθηκαν άλλα έμειναν στα χαρτιά και άλλα εφαρμόστηκαν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό.

Ας δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά ποιο ήταν το περιεχόμενο αυτής της κοινοτικής αυτονομίας.

Στο πολιτικό πεδίο η άμεση δημοκρατία, η απόρριψη της αρχής της αντιπροσώπευσης και της γραφειοκρατίας έρχονται σε πρώτο πλάνο. Οι αξιωματούχοι, ακόμη και οι δικαστές, είναι όχι μόνο αιρετοί αλλά και ανακλητοί. Η δικαιοσύνη απονέμεται δωρεάν. Ο μόνιμος στρατός καταργείται και αντικαθίσταται από πολιτοφυλακές. Η Εκπαίδευση αφαιρείται από τα χέρια του κλήρου και περνάει στα χέρια της Κοινότητας. Σε αυτόν τον τομέα αναβιώνουν οι αρχές της Γαλλικής Επανάστασης: δωρεάν, υποχρεωτική και λαϊκή Εκπαίδευση.
Στο κοινωνικό πεδίο η Κομμούνα λαμβάνει μια σειρά από μέτρα για την ανακούφιση του δοκιμαζόμενου πληθυσμού: αναστολή καταβολής ενοικίων και πληρωμής χρεών, μορατόριουμ τιμών, μάξιμουμ αποδοχών (περιλαμβανομένων και των αξιωματούχων), κατάργηση νυχτερινής εργασίας, επίταξη άδειων διαμερισμάτων για τη στέγαση των αστέγων. Το σημαντικότερο ίσως μέτρο αφορά στην επίταξη των εργαστηρίων που είχαν εγκαταλειφθεί από τους ιδιοκτήτες τους. Σύμφωνα με διάταγμα της 16ης/4 τα εργαστήρια αυτά θα περνούσαν στα χέρια των εκεί εργαζομένων οι οποίοι θα συγκροτούσαν ένα συνεταιρισμό. Το μέτρο όμως δεν ήταν προσωρινού χαρακτήρα. Αντίθετα το διάταγμα προέβλεπε τη σύσταση ενός δικαστηρίου το οποίο θα αναλάμβανε να αποτιμήσει την αξία του εργαστηρίου και να καθορίσει το ύψος της αποζημίωσης που θα λάμβαναν οι ιδιοκτήτες όταν επέστρεφαν στην πρωτεύουσα, έτσι ώστε η διεύθυνση των εργαστηρίων από τους εργαζόμενους να γίνει μόνιμη. Ας σημειωθεί πως πουθενά δεν γίνεται λόγος για κρατικούς συνεταιρισμούς αλλά μόνο για συνεταιρισμούς εργαζομένων. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η κοινοτικοποίηση όλων των ιδρυμάτων της πόλεως. Η διεύθυνσή τους περνάει στα χέρια ενός διευθυντή εκλεγμένου από τους εργάτες και ανακλητού. Ο διευθυντής μαζί με τους επικεφαλής των εργαστηρίων και εργάτες συγκροτούν ένα συμβούλιο που αποφασίζει για τις απολύσεις και τη μισθοδοσία.

Είναι λοιπόν προφανές ότι η επιδίωξη της Κομμούνας ήταν η κατάργηση του κράτους και η ανασύσταση της κοινοτικής ενότητας γύρω από θεσμούς που απαιτούσαν την ισότιμη και ενεργή συμμετοχή των εμπλεκομένων. Πρόκειται για την κατάργηση στην πράξη του διαχωρισμού ανάμεσα σε διοικούντες και διοικούμενους, κάτι φυσικά που δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί λόγω της αιματηρής καταστολής της εξέγερσης.  

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ

Η ζωή της Κομμούνας ήταν σύντομη. Ήδη από τον Απρίλιο οι στρατιωτικές αποτυχίες στις επιχειρήσεις εναντίον της κυβέρνησης των Βερσαλλιών αποδυνάμωσαν τη θέση της. Η άσχημη πορεία του πολέμου τροφοδοτούσε τις αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του Συμβουλίου όπου μια ισχυρή τάση ζητούσε να αναλάβει η Κομμούνα δικτατορικές εξουσίες, κάτι το οποίο δεν επιθυμούσαν οι φεντεραλιστές. Φαίνεται λοιπόν ότι η Κομμούνα αδυνατούσε να διεξάγει ταυτόχρονα ένα επαναστατικό πόλεμο και μια κοινωνική επανάσταση. Εξάλλου ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν σε βάρος της. Από τη μια η Κυβέρνηση των Βερσαλλιών υπερείχε σε όπλα και σε αριθμό στρατιωτών. Από την άλλη το μήνυμα της κοινοτικής αυτονομίας είτε δεν συγκινούσε την επαρχία είτε έφθανε σε αυτήν παραμορφωμένο. Ελάχιστες πόλεις ξεσηκώθηκαν υπέρ της Κομμούνας και η καταστολή ήταν άμεση και επώδυνη. Καταλυτικός ήταν σε αυτό το σημείο ο ρόλος του επαρχιακού τύπου. Οι μεν συντηρητικές εφημερίδες από την αρχή καταδίκασαν την εξεγερμένη πρωτεύουσα. Οι δε προοδευτικές, ενώ στην αρχή είδαν ευνοϊκά την εξέγερση, αργότερα άλλαξαν στάση. Όσο γινόταν αντιληπτό το πραγματικό περιεχόμενο της Κομμούνας, τόσο οι αστοί δημοκράτες, που έλεγχαν τον προοδευτικό τύπο, απομακρύνονταν από αυτήν. Η κοινοτική αυτονομία τρόμαξε όσους θεωρούσαν τη δημοκρατία ως απλώς μια εναλλακτική μορφή κρατικής διακυβέρνησης. Ανέλαβαν λοιπόν το έργο της δυσφήμησης της εξέγερσης, παρουσιάζοντας μέσα από τις στήλες τους του Κομμουνάρους ως εγκληματίες.
Σε αυτό το πλαίσιο η εισβολή των κυβερνητικών στρατευμάτων στο Παρίσι στις 21 Μαΐου κατέληξε στην αιματηρή καταστολή της εξέγερσης κατά τη διάρκεια της «Αιματηρής Εβδομάδας» (21-28 Μαΐου 1871) παρά την ηρωική αντίσταση. Πολλές χιλιάδες σφάχτηκαν, αιχμαλωτίσθηκαν ή καταδικάστηκαν από στρατοδικεία. Η συντηρητική Δημοκρατία του Thiers είχε συντρίψει την κοινοτική αυτονομία της πρωτεύουσας.

1. Georges Bourgin, La Commune, Paris, PUF, 1969.
2. Paul Lidsky, Les ecrivains contre la Commune, Paris, Maspero, 1970.
3. Charles Ribs, La Commune de Paris, sa structure et ses doctrines, Paris, Editions du Seuil, 1973.
4. Michel Winock et Jean Pierre Azema, Les Communards, Paris, Editions du Seuil, 1964.

του Διονύση Γιαννακόπουλου

http://www.eutopia.gr/keimena/14/kommouna.htm

Από τότε που έγινε η «επανάστασις» της 21ης Απρίλη. Από τότε που η εκκλησία έδωσε την αμέριστη στήριξη της στο ολοκληρωτικό καθεστώς της χούντας. Από τότε που το «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» ολοκλήρωσε την εννοιολογική του σύλληψη με εξορίες, περιέργους θανάτους, βασανιστήρια από μπάτσους και στρατιωτικούς καθώς και τις τσόντες του Πρέκα…

Δεν πάει πολύς καιρός που ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είναι μέσα στους «μεγάλους» «Έλληνες». Από τότε που τα τανκς «χόρευαν βαλς» στους δρόμους της Αθήνας. Από τότε το έθνος βρήκε τον ηγέτη που του αξίζει… Από τότε που οι φιλήσυχοι πολίτες κοίταζαν τη δουλεία τους (όπως και τώρα άλλωστε). Το τώρα ταυτίζεται με το χτες…

Όταν ένστολοι πλημμυρίζουν τους δρόμους της μητρόπολης.
Όταν στην ιδέα του έθνους ζητούνται οι μεγαλύτερες κοινωνικές παραχωρήσεις.
Όταν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δείχνουν συγκεκριμένες εικόνες πάνω σε μια ηδη διαμορφωμένη ηθικά πλατφόρμα από συγκριμένες στρατηγικές εξουσίας.
Όταν το έθνος αναζητεί ηγέτες που να του αξίζει…
Όταν η έννοια του έθνους σαγηνεύει ακόμη τον όχλο, αν και είναι υπεύθυνη για τις μεγαλύτερες κτηνωδίες του σύγχρονης ιστορίας.
Όταν η χούντα μεταφράζεται σε «επταετία».
Όταν οι δημοκρατικές ευαισθησίες της αριστεράς περιορίζονται σε κάποιο δεκάλεπτο τηλεοπτικό παράθυρο.

Άραγε πόσοι και πόσες έχουν αναλογιστεί κατά πόσο ο κοινωνικός μηχανισμός, που στήριξε το ολοκληρωτικό καθεστώς της χούντας άλλαξε στα χρόνια τα οποία ακολούθησαν; Όταν ο εμπνευστής του ολοκληρωτικού καθεστώτος είναι μέσα στους μεγάλους Έλληνες, αυτό τί έχει να καταδείξει για τη σημερινή κοινωνική σύνθεση;

Προφανώς η κοινωνική λήθη δεν μπορεί να δικαιολογήσει τίποτα. Μάλλον ούτε καν η προπαγανδιστική δύναμη των κρατικών και «ενημερωτικών» μέσων. Η συγκατάβαση με το υπάρχον, η παραίτηση από την ιδία τη ζωή και η άκριτη προσαρμογή σε μια βάρβαρη πραγματικότητα δεν μπορούν να μπουν σε μια ανάλυση θύτη και θύματος. Οπωσδήποτε αυτή η ανάλυση θα είναι αναληθής. Όταν το εμπειρικό δεδομένο γεννά αντιλήψεις οι οποίες είναι ξεκάθαρα εναντίον του υποκειμένου που είναι φορέας αυτών, το πρώτο δεν είναι απαραίτητα ψευδής αλλά η ερμηνεία του. Όταν η κριτική ικανότητα ατονεί, θα γεννηθούν  συνειδήσεις βουβές και διαμορφωμένες με τέτοιο τρόπο ώστε να ευνοήσουν τη ιδέα του όχλου. Οπωσδήποτε υπάρχει και η έννοια της επιλογής. Ακόμα και η απραξία είναι μια επιλογή και δυναμική μάλιστα.

Από ‘κει και πέρα φτάνει κάνεις να συγκρίνει πώς χαρακτήριζε η χούντα τότε τους ταραξίες που είχαν καταλάβει το πολυτεχνείο και πως τους χαρακτηρίζει η δημοκρατία τώρα. Αναμφίβολα θα βρει τεράστιες ομοιότητες. Μάλλον η αλήθεια δεν είναι ότι η ιστορία κύκλους κάνει, αλλά η μνήμη είναι τόσο σύντομη ώστε να ξεχάσουμε το γεγονός πως τίποτα σημαντικό, ίσως να μην έχει αλλάξει. Η κοινωνική δομή που στήριξε το τότε καθεστώς στηρίζει και το σημερινό. Η αναλογία των δυνάμεων στην κοινωνία δεν έχει αλλάξει.

Οι σύγχρονες εξορίες περιορίζονται και ταυτόχρονα επεκτείνονται στην ιδία την περιοχή του νου. Αυτές οι εξορίες συχνά μας κάνουν να μη βλέπουμε το προφανές αλλά το περιτύλιγμα. Όσο στεκόμαστε βουβοί σε ένα κόσμο που παρακολουθεί αμέτοχος την πορεία του, τόσο είμαστε συμμέτοχοι στην βαρβαρότητά του.

Περιμένοντας τους Βαρβάρους

« —Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
—Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
—Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.
—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
—Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.
—Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.
—Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.
—Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις».

Κ. Καβάφης 

Οι οικογένειες συνωστίζονται και γιορτάζουν την ανάσταση. Η αγάπη είναι η κεντρική έννοια των ήμερων και όλοι είναι ευτυχισμένοι αφού έχουν εκπληρώσει κάποιο καταναλωτικό απωθημένο. Πραγματικά τέτοιες ήμερες δε ξέρεις από πού να αρχίσεις. Από την ιδία την θρησκεία η οποία διακηρύσσει την αγάπη αλλά ιστορικά ευθύνεται για τις μεγαλύτερες κτηνωδίες στον πλανήτη, από την αηδία στο οικογενειακό τραπέζι, από την διαφημιστική προπαγάνδα η οποία σε προτρέπει να γίνεις άβουλο ον…

Ένα μικρό ζήτημα είναι πως αυτά τα υπολείμματα μεταφυσικής λειτουργούν ως βαλβίδες αποσυμπίεσης. Καθώς η καθημερινότητα γίνεται πιο ασφυκτική πρέπει μέσα στον καπιταλιστικό χωροχρόνο πρέπει να υπάρχει μια νησίδα διαφυγής από την πρώτη. Αυτές οι νησίδες οι οποίες χρειάζονται τη μεταφυσική για να σταθούν δημιουργούν την ψευδαίσθηση διαφυγής από την ρουτίνα. Στην πραγματικότητα όμως , είναι ένας κύκλος πολύ καλά υπολογισμένος. Από οικονομικής απόψεως οι έμποροι κάνουν πάρτι τέτοιες περιόδους και κοινωνικά είναι ένας άλλος κρίκος στο πλέγμα τύφλωσης. Το ζήτημα παραμένει πως γίνεται τέτοιες περιόδους να πέφτει κοινωνική λήθη.

Μπορεί η θρησκεία να είναι το όπιο του λαού αλλά όταν αναμιγνύεται και με αλλά χαρακτηριστικά παίρνει την μορφή πρέζας! Σε συνδυασμό με τα σκουπίδια του θεάματος και της μικροαστικής τάσης για παραίτηση  συντίθεται η εικόνα των γιορτών.

Αν κάποιος κοίταζε για ένα λεπτό κριτικά το κάθε στοιχειό θα αρκούσε να καταλάβει ότι η όλη η ζωή του έγκειται σε ένα ψέμα.

Ο χριστιανισμός είναι η πιο υποκριτική θρησκεία  που έχει περάσει ιστορικά. Ο ιδρυτής της μιλούσε για τους φτωχούς και την λύτρωση τους σε ένα μακρύνo επέκεινα και οι ιερείς του είναι βουτηγμένοι στο αίμα και τα πλούτη. Η μιζέρια αυτής της θρησκείας κατασκευάζει αδύναμους ανθρώπους οι όποιοι το μόνο που κάνουν είναι να μοιρολογούν.

Ο χρόνος που έχει κλαπεί κατά την βάρβαρη διαδικασία της εργασίας, με τη βοήθεια του χριστού,  μετατρέπεται σε ένα σωρό από άχρηστα εμπορεύματα. Με πρώτα και καλύτερα θύματα τα παιδιά τα οποία περιμένουν ιερές λαμπάδες με δώρο αφού πρώτα έχουν βομβαρδιστεί με χιλιάδες διαφημίσεις.

Ο κόσμος έτσι είναι…ο Θεός δεν πέθανε… έγινε μάνατζερ… και ο Χριστός τηλεπαρουσιαστής που λύνει τα προβλήματα απεγνωσμένων νοικοκοιραίων…

Μια λιτή ανακοίνωση στο http://barcelona.indymedia.org/newswire/display/369055/index.php στις 13 Απρίλη, πληροφορεί το θάνατο του ισπανού αναρχικού αγωνιστή και ιστορικού Diego Camacho, γνωστού ως Αμπέλ Παζ.

Γεννημένος στην Αλμερία το 1921, μετακόμισε με την οικογένειά του στη Βαρκελώνη το 1929. Το 1935 άρχισε να δουλεύει στην κλωστοϋφαντουργία και προσχώρησε στις γραμμές της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CNT). Με το ξέσπασμα της Ισπανικής Επανάστασης εντάχθηκε αμέσως στη Φάλαγγα Ντουρρούτι. Όπως και στο μέτωπο της Αραγονίας, έτσι και στη Βαρκελώνη το 1937, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του πυρός. Μετά την πτώση της Καταλωνίας το Γενάρη του 1939, εξορίστηκε στη Γαλλία, όπου παρέμεινε έγκλειστος. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘40 πολέμησε τόσο στη γαλλική αντίσταση κατά του Χίτλερ όσο και στην ισπανική αντίσταση κατά του Φράνκο.

Πέρα όμως από τη δράση του υπήρξε και ένας σπουδαίος συγγραφέας πολλών έργων αναρχικής ιστορίας, εκ των οποίων το σημαντικότερο υπήρξε η βιογραφία του Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι, που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Στα ελληνικά κυκλοφορεί το έργο του «Ντουρρούτι: η κοινωνική επανάσταση στην Ισπανία».

Ελάχιστο αφιέρωμα σαν δείγμα τιμής στη μνήμη του γενναίου αγωνιστή Αμπέλ Παζ, που σαν τον αγνό ιδεολόγο Ενζολορά των «Αθλίων» του Β. Ουγκώ «που έστεκε ορθός στην κορυφή του οδοφράγματος, με το τουφέκι στο χέρι» και έδωσε τη ζωή του για τη δημοκρατία που προσδωκούσε, έτσι και ο νεαρός Παζ της δεκαετίας του ‘30 ανάλωσε τη ζωή του στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στην απόλυτη κοινωνική δικαιοσύνη. Όπως απόλυτη θεωρούσε και τη δύναμη του ανθρώπινου λόγου να βρει την αναρχία και να την ορθώσει στη “μεγάλη προλεταριακή πρωτεύουσα”, τη Βαρκελώνη. Η Ισπανική Επανάσταση δεν θα παρέμενε για καιρό στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Ο αγώνας όμως για ελευθερία θα παρέμενε για πάντα εν ισχύι.

Θα τον αποχαιρετήσουμε λοιπόν με το κεφάλι ψηλά ενθυμούμενοι τα λόγια του:

«Η επανάσταση είναι μια διαδικασία ακατάπαυστη, διαρκής, συμβαίνει κάθε μέρα στη ζωή που ζούμε. Η επανάσταση είναι κάτι που συμβαίνει στις σχέσεις σου με τους δικούς σου, στο πώς συμπεριφέρεσαι στο σύντροφο ή στη συντρόφισσά σου, στους φίλους σου και στην δουλειά σου. Στο πώς συμπεριφέρεσαι σ’ όλη σου τη ζωή με μια συνέχεια που σου επιτρέπει να φτιάχνεις τους δικούς σου χώρους και να τους ανοίγεις, να τους διευρύνεις επανακτώντας το έδαφος που σου έχει κλέψει η εξουσία. Να κατακτάς το δικό σου τρόπο ζωής, τη δικιά σου αντίληψη για την κοινωνική οργάνωση ενάντια σ’ αυτήν που θέλουν να σου επιβάλουν».

http://aixmi.wordpress.com/2009/04/14/%cf%86%cf%8c%cf%81%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b9%ce%bc%ce%ae%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-abel-paz/

As the world economy heads deeper into an unprecedented recession, the spectre of social unrest is again spreading across Europe and the World. In the UK we have experienced an extended holiday from wide-spread class struggle as social democracy and capitalism worked hand in hand to maintain social peace. But as the guarantees of the banks have gone, so too have the guarantees that the state can manage the emerging social conflict, which could potentially turn into social rebellion unseen in the UK for decades.

So, where does that leave the Anarchist Movement? Are we relevant? Do we exist in a form coherent enough to actually be called a movement? Are we progressing? The Anarchist Movement Conference is a chance to put our ideas on the table and rebuild ourselves. The barriers that exist need to be broken down, the experiences and ideas of those involved in anarchist politics need to be shared, discussed, critiqued and debated. The task is urgent, practical and necessary – are we as a movement mature enough to face the challenge?

How and where should we organise? Who are we are speaking to? How do we relate to the wider world as anarchists? These are some of the discussions that might happen during the course of the weekend. We want this conference to be a historical turning point, a point where we manage collectively to come together to look at the problems and work towards the solutions. Anarchists from every federation, network and local group, those involved in diverse struggles from environmental direct-action to community work, trade unionism to DIY projects – we invite you and encourage you: Claim your place at the table and help make a movement!

If we truly aim to be part of making history we need to remake ourselves as an organised, pragmatic movement to become an effective part of revolutionary change. If we do not learn from the mistakes of the past we are doomed to repeat them. The anarchist ideals of mutual aid, solidarity and the desire to live as equals have been echoed throughout our history, in every country, by women and men, regardless of race or ethnicity. We have a proud history, this conference is both about recognizing where we have come from and organizing where we want to go. Be a part of it!

Η  Κατερίνα  Γκουλιώνη βρέθηκε νεκρή πριν λίγο καιρό, στο πλοίο που την μετέφερε προς την Κρήτη κατά την μεταγωγή της από τις φυλακές της Κρήτης.

Συγκρατούμενοί της καταγγέλλουν ότι η Κατερίνα βρέθηκε στις 6 το πρωί πισθάγκωνα δεμένη και με αίματα στο πρόσωπό της. ΟΙ Αρχές φυσικά δεν έχουν δημοσιοποιήσει πορίσματα που να εξηγούν το θάνατο της. Η Κατερίνα Γκουλιώνη είχε πρωτοστατήσει στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων τον περασμένο Νοέμβριο για βελτίωση των συνθηκών κράτησης στις φυλακές και είχε αγωνιστεί για την κατάργηση της κολπικής έρευνας που εφαρμόζεται στις γυναικείες φυλακές. Αυτή είναι μια επιστολή από την Κατερίνα Γκουλίωνη για τις συνθήκες κράτησης προς τον συνήγορο του πολίτη. Προσπερνώντας το ρολό που παίζουν οργανώσεις σαν τις τελευταίες, το ζήτημα είναι οι άθλιες συνθήκες αιχμαλωσίας αυτών των γυναικών και ο αγώνας τους μέσα σε αυτές. Ως ένα μικρό λιθαράκι μνήμης παραθέτω την παρακάτω επιστολή.

Ελαιώνας Θηβών
20-02-09)

Είμαι 41 ετών σήμερα, εξαρτημένη από την ηρωίνη από τα 17 μου. Τόσα χρόνια αρρώστια και εξάρτηση από μία ουσία που αν δεν την είχα δε θα μπορούσα να είμαι όρθια για να δύναμαι να εργαστών, για να μπορέσω να ζήσω.

Τον χειρότερο εφιάλτη, όμως, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα τον ζήσω έτσι όπως τον ζω και όπως καθημερινώς απειλούμαι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποστώ.

Αυτό το «αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης», λοιπόν, είναι η φυλάκιση η οποία, ουσιαστικά σημαίνει την αιχμαλωσία και την ομηρία μου από τους δεσμοφύλακες που ελέγχουν κι επεμβαίνουν ακόμη και στα γεννητικά μου όργανα και στ’ απόκρυφα σημεία του σώματός μου.

Όποτε μπαίνω στην φυλακή είτε γιατί εισάγομαι πρώτη φορά είτε γιατί επιστρέφω από δικαστήριο είτε γιατί πήγα νοσοκομείο δέχομαι την εξής επίθεση, η οποία ονομάζεται «έρευνα»:

Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν’ ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου. Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά, θρασύτατα, σα να’ μαι το τελευταίο σκουπίδι.

Μετά μου δίνουν άλλα ρούχα, από την αποθήκη τους, παράτερα και εξευτελιστικά, μου παίρνουν το σουτιέν γιατί, λέει, «απαγορεύεται» να το φοράω στην απομόνωση γιατί λέει, δήθεν μπορεί να…αυτοκτονήσω μ’ αυτό, μου δίνουν παπούτσια μεγαλύτερο μέγεθος απ’ το δικό μου και περπατάω σαν παλιάτσος και με οδηγούν στο φαρμακείο. Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το ναρκωτέστ.

Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ’ έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους…

Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδα στο κάγκελο και αυτή την απειλή συγκεκριμένα την ξεστόμισε η δεσμοφύλακας που τελεί χρέη…νοσοκόμας στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θηβών (Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.) Γκαβάνα Στέλα παρουσία της υπαρχιφύλακα Σαμπάνη Σωτηρίας, μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική κι αυτή που δεν είναι, είναι «άλλο πράμα». Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ότι θέλουν και να μην αντιδράω.

Με οδήγησαν στην υποδιευθύντρια Καφρίτσα Αγλαϊα, η οποία μου είπε πως αφού αρνούμαι την κολπική έρευνα ότι βρεθεί από ναρκωτικά στην φυλακή θα το χρεώσει σ’ εμένα και πως θα με κρατήσει πολλές ημέρες στην απομόνωση. Όταν της ζήτησα να μου κάνει υπερηχογράφημα διότι δεν αντέχω άλλο αυτόν τον βιασμό της κολπικής μου είπε πως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Της απάντησα ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να πληρώνω εγώ τη δική τους ανεπάρκεια και με οδήγησαν στην απομόνωση όπου ούτως ή άλλως θα με οδηγούσαν, κάνοντας κολπική ή μη.

Στην απομόνωση με έκλεισαν σ’ εάν κελί όπου έπρεπε να χτυπάω το κουδούνι για να’ ρθει η δεσμοφύλακας να μου ανοίξει να πάω στην μία τουαλέτα που είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες στον χώρο αυτόν και παρακολουθούμενη από κάμερα.

Την ώρα της αφόδευσης σε παρακολουθεί η δεσμοφύλακας από την κάμερα κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζανάκι.

Εκτός του ότι είμαι αναγκασμένη να κάνω την ανάγκη μου μπροστά σε δεσμοφύλακα είμαι υποχρεωμένη να κάνω 8 αφοδεύσεις για να με βγάλουν από την απομόνωση αλλά κι αυτό, πάλι, εξαρτάται από τις διαθέσεις τους.

Οι περισσότερες κρατούμενες αναγκάζονται να παίρνουν καθαρτικό για να επιτύχουν αυτές τις κενώσεις και αρκετές φορές είτε δεν έρχεται η δεσμοφύλακας να τους ανοίξει την πόρτα είτε είναι άλλη κρατούμενη στην τουαλέτα και στην κυριολεξία ενεργούνται επάνω τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες δεσμοφύλακες τις εξευτελίζουν γιατί ενεργήθηκαν επάνω τους ή τους λένε απειλητικά ότι «εδώ είναι Θήβα και το κουδούνι για να πας τουαλέτα θα το χτυπάς όταν έχεις μεγάλη ανάγκη», την οποιά «μεγάλη ανάγκη» την κρίνει η δεσμοφύλακας ή της λένε με δυσφορία «πάλι τουαλέτα θέλεις;» και άλαλ τέτοια με ανείπωτη απανθρωπιά και σαδισμό.

Μου έχει συμβεί να μη μου ανοίγει η δεσμοφύλακας την πόρτα του κελιού για να πάω στην τουαλέτα και ανγκαζόμουν να ουρώ σε πλαστικό μπουκάλι νερού και αργότερα να έχω πρόβλημα με το έντερό μου από την συγκράτηση των κοπράνων. Στο τέλος, έφτασα στο σημείο να κλωτσάω την πόρτα του κελιού για να μου ανοίξει, να μου φέρεται προκλητικά και υποτιμητικά και επειδή την αποκάλεσα «κότα» έγραψε μία ψευδή αναφορά (η κα Δανιηλίδου Χαρίκλεια ει΄ναι η εν λόγω δεσμοφύλακας) σε συνεργασία με τον αρχιφύλακα Γαλάνη Ιωάννη που ήταν υπηρεσία εκείνη την ημέρα και σε αυτόν αναφερόταν η κα Δανιηλίδου, με πέρασα πειθαρχικό κι ο υποτελής σε αυτούς, εισαγγελέας Πρασσάς Γεώργιος με τιμώρησε με πειθαρχική ποινή εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με, επιπροσθέτως παράνομη, στέρηση καφέ, τσιγάρου και τηλεφώνου.

Πειθαρχικό το οποίο παραγράφεται σε δυο χρόνια πράγμα που σημαίνει πως εκτός του μαρτυρίου που υπέστην δεν θα αποφυλακισθώ με υφ’ όρων απόλυση, δεν θα πάρω άδεια και οι άρρωστοι γονείς μου και η 21χρονη κόρη μου θα περιμένουν πολύ για να με δουν και να τους στηρίξω.

Όλα αυτά συνέβησαν στη γυναικεία φυλακή Κορυδαλλού, αλλά αυτοί οι κύριοι υπηρετούν σήμερα στη Θήβα όπως και ο αρχιφυλακεύων Κοράκης Παναγιώτης, ο οποίος στην εδώ απομόνωση της Θήβας μου είπε πως παρ’ όλες τις 8 κενώσεις κλπ δικαιούται «βάσει του εσωτερικού κανονισμού» να με κρατήσει έξι ημέρες στην απομόνωση. Ο εσωτερικός κανονισμός δεν γράφει κάτι τέτοιο, αντίθετα λέει πως η τριήμερη κράτηση στην απομόνωση γίνεται μ’ εντολή εισαγγελέα και παρατείνεται εφόσον έχουν βρεθεί απαγορευμένες ουσίες στο σώμα του κρατούμενου και δεν μπορούν να αφαιρεθούν…
Μπάνιο δεν μπορείς να κάνεις στην απομόνωση –ειδικό χώρο κράτησης τον ονομάζουν λες και αλλάζοντας όνομα σε κάτι παύει και η φρίκη- γιατί όταν τύχει να έχει ζεστό νερό δεν είναι εκεί η δεσμοφύλακας και όταν είναι εκεί μπορεί να σε βγάλει από το κελί για να κάνεις μπάνιο, το νερό να είναι κρύο και να επιμένει πως είναι ζεστό βγάζοντάς σε τρελή.

Ένας νεαρός μαθητής προέτεινε τα όπλα του στο πλήθος και άρχισε να ρίχνει στα τυφλά. Μια είδηση που πλέον δεν μας ξαφνιάζει. Το γεγονός ότι έγινε στην Ελλάδα ξύπνησε κάποιους από το λήθαργο, οι όποιοι ποτέ δεν περίμεναν να συμβεί τέτοιο πράγμα σε αυτή τη χώρα.

Οι τετριμμένες δηλώσεις περί βίας και κάθε λογής αρλούμπας από τους θαμώνες των τηλεπαράθυρων άρχισαν. Φυσικά αν αυτά τα όπλα είχαν χρησιμοποιηθεί  από πατριώτη που σκότωνε για την πατρίδα του, ή από ένστολο που έκανε το καθήκον του, αυτή τη στιγμή δεν θα γινόταν κανένα θέμα. Η βία οποία μορφή και να έχει αν είναι δικαιολογημένη από την κρατούσα ηθική και τους νόμους είναι θεμιτή από το κράτος όσο παραλογή κι αν είναι.
 
Ο μόνος οργανισμός που θεσμοθετεί τα όρια θεμιτής και μη θεμιτής βίας είναι το κράτος. Κανένας από αυτούς που υπηρετούν την κοινωνική ελίτ δεν τους πείραξε η δολοφονία τόσων μεταναστών έξω και μέσα από τα σύνορα από τα κρατικά όργανα. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι το γεγονός ότι η βία προϋπάρχει στην ανθρωπινή ύπαρξη. Ο πολιτισμός, όσο και να προσπαθεί να δαμάσει τα αρχέγονα ένστικτα, δεν μπορεί να σκοτώσει το θηρίο που κρύβεται κάτω από τη μάσκα της κοινωνικής εξημέρωσης.

Η καταπίεση από το κοινωνικό οικοδόμημα εσωτερικεύεται στα άδυτα του εγώ. Ο πολιτισμός είναι σε συνεχή αγώνα να μετουσιώσει αυτή τη βία σε μια άλλη δραστηριότητα μη επιβλαβής ή να της προσδώσει τέτοια χαρακτηριστικά τα οποία να έχουν κοινωνική νομιμότητα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή η βία εκφράστηκε τυφλά. Πάραυτα αν πάρεις το γεγονός και το εξετάσεις μεμονωμένα και εστιάσεις αποκλειστικά στο δράστη θα οδηγηθείς σε μονομερή συμπεράσματα και σίγουρα ψευδή.

Στις περισσότερες περιπτώσεις εκφραζόταν μια απογοήτευση, και το υπερεγώ αδυνατεί τη βία που βράζει πίσω από την πρώτη να την μετουσιώσει σε κάτι άλλο. Το μεμονωμένο άτομο καθώς δέχεται βία από το κοινωνικό όλο, αν δε καταφέρει να αφομοιωθεί πλήρως από τους μηχανισμούς του δεύτερου, κάποια στιγμή θα εκφράσει αυτή τη βία.
  
Αυτή η βία είναι τυφλή μόνο και μόνο γιατί δεν περιέχει κάποιο άλλο σκοπό και η συνειδητότητα που την ακολουθεί περιστρέφεται γύρω από ατομικές επιλογές τις οποίες δεν τις νοιάζει ο αριθμός των θυμάτων ή ποιά θα είναι αυτά. Ας μην ξεχνάμε όμως την προέλευση αυτή της βίας. Αυτή δεν προέρχεται παρά μονάχα από το κοινωνικό οικοδόμημα. Η δομή του και οι αποτυχίες που ξεπετιούνται μέσα από την πρώτη γεννούν αυτή τη μορφή βίας. Η εικόνα που έχουμε για τον παράδεισο είναι ακόμα πολύ μακριά τόσο από την ανθρωπινή ύπαρξη όσο και από τη σημερινή κοινωνική οργάνωση. Η βία προϋπάρχει θέλουμε δεν θέλουμε. Το πρόβλημα είναι πώς η τελευταία αποκτά χαρακτηριστικά νομιμότητας ή μη. Επίσης τί συμφέροντα καλύπτει αυτή η επικάλυψη νομιμότητας.
 
Αυτός ο νεαρός θα εμφανιστεί ως δολοφόνος που χτυπά στα τυφλά. Κάποιες ιστορικές φυσιογνωμίες όμως, που εξαφάνισαν ολόκληρες πόλεις, έκαναν γενοκτονίες και με το σπαθί τους σκότωναν οποιονδήποτε τολμούσε να διαφωνήσει μαζί τους, τους χαρακτηρίζει το επίθετο «Μέγας». Αυτοί οι μαζικοί δολοφόνοι όπως ο Αλέξανδρος, ο Καίσαρας και ο Ναπολέων, είναι αντικείμενο θαυμασμού και η ζωή τους αναπαρίσταται συχνά από τα φώτα της τηλεόρασης. Αν αυτό δεν είναι καθαρή υποκρισία τότε τί είναι;

Το 1963, ο μεγάλος γερμανός φιλόσοφος Τέοντορ Αντόρνο (1903-1969) έδωσε στη γερμανική τηλεόραση τη συνέντευξη που ακολουθεί.

– Καθηγητή Αντόρνο, στα δοκίμιά σας για την τηλεόραση εκφράζετε μιαν αυστηρή κρίση για την αμερικανική τηλεόραση. Η κριτική σας επεκτείνεται, τηρουμένων των αναλογιών, και στη γερμανική τηλεόραση;

«Σίγουρα σε ό,τι αφορά τον προσανατολισμό ο κίνδυνος υπάρχει και στη χώρα μας. Εδώ περιορίζομαι να θυμίσω το ρόλο των τηλεοπτικών σειρών “για την οικογένεια” και έναν ορισμένο τύπο του χιούμορ που μας κάνει μάλλον να κλαίμε. Θα ήθελα να πω ωστόσο ότι, από τη στιγμή που η τηλεόραση στη χώρα μας δεν ελέγχεται ουσιαστικά και άμεσα από εμπορικά συμφέροντα, προσφέρονται εδώ καλύτερες δυνατότητες. Θα ήθελα επίσης να προσθέσω, για να προστατευτώ από παρερμηνείες, ότι δεν πιστεύω πως αυτοί οι κίνδυνοι είναι εγγενείς στο μέσο της τηλεόρασης καθεαυτό, ότι επομένως η τηλεόραση δεν οδηγεί υποχρεωτικά σε μια σύγχυση ανάμεσα στο πρωτότυπο και την αναπαράστασή του. Αυτή η απεχθής σύγχυση, που μπορούμε τόσο συχνά να παρατηρήσουμε, έχει μάλλον τις ρίζες της σε ορισμένες κοινωνικές περιστάσεις».

– Εσείς υποστηρίζετε ότι η τηλεόραση εντάσσεται στο συνολικό μοντέλο της πολιτιστικής βιομηχανίας. Και ότι ο προσανατολισμός της πολιτιστικής βιομηχανίας είναι να περιορίζει και να αναστέλλει τη συνειδητοποίηση του κοινού. Είναι επομένως ένας προσανατολισμός εχθρικός προς το στοχασμό. Με ποιά ελπίδα μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί κάθε τόσο ένα τέτοιο μέσο επικοινωνίας;

«Με την ελπίδα να ανακόψει αυτό τον προσανατολισμό. Θεωρώ ότι αυτό είναι δυνατό επειδή το ελάττωμα που περιγράψαμε αφορά την κοινωνία και δεν πηγάζει κατά κύριο λόγο από το ίδιο το μέσο επικοινωίας. Μπορώ να αναφέρω δύο παραδείγματα που τα αντλώ από τη δική μου προσωπική εμπειρία. Προσκλήθηκα κάποτε από έναν τηλεοπτικό σταθμό στο Μπάντεν Μπάντεν, για να συμμετάσχω σε μια συζήτηση για τις “δημόσιες σχέσεις” με δύο σημαντικούς εκπροσώπους αυτής της δραστηριότητας. Θεωρώ ότι όλα έγιναν σύμφωνα με τους τύπους, με ηρεμία και γλαφυρότητα, και αναφερόμενος στις θέσεις που μου ανέπτυξαν αυτοί οι δυο πολύ φιλικοί κύριοι, ανέλυσα το θεσμό των δημόσιων σχέσεων έτσι ώστε –αν μπορώ να εμπιστευτώ αυτά που μου αφηγήθηκαν– η κριτική σε αυτό το θεσμό υπήρξε άμεση και ριζική, όπως δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι στην Αμερική, όπου οι public relations έχουν αναγορευτεί σε είδωλο. Μιαν άλλη φορά –κατά σύμπτωση και πάλι στο Μπάντεν Μπάντεν– συμμετείχα σε μια τηλεοπτική εκπομπή με αφορμή την “Εβδομάδα της αδελφοσύνης”, όπου κάποιος είχε τη θαυμάσια ιδέα να πάρει συνεντεύξεις από ανθρώπους που συναντούσε στο δρόμο για το ζήτημα του αντισημιτισμού. Στην τηλεοπτική οθόνη εμφανίστηκαν ορισμένα τρομακτικά πρόσωπα, τα οποία θα μπορούσαν να καταδείξουν περισσότερο από κάθε καθησυχαστική στατιστική μέχρι ποιο σημείο η δυναμική του ολοκληρωτισμού –συνεπώς και του αντισημιτισμού– είναι ακόμη και σήμερα ενεργή στη χώρα μας. Θα έλεγα, ωστόσο, ότι εφόσον αυτά τα πράγματα είναι δυνατά και εφόσον ακόμη και ένας κριτικός διανοούμενος έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει, μπορούμε να στρέψουμε τον προσανατολισμό της τηλεόρασης προς μιαν άλλη κατεύθυνση σε σχέση με εκείνη την οποία συνοπτικά προανέφερα.

– Ο ρόλος της τηλεόρασης δεν είναι επομένως να εξωραΐζει και να συγκαλύπτει σε κάθε περίπτωση την πραγματικότητα, με σκοπό να εδραιώνει την παρούσα κατάσταση των πραγμάτων. Αν κατάλαβα καλά όμως, εσείς θεωρείτε ότι στη Γερμανία η τηλεόραση κατηγορείται αντίθετα από τους υποστηρικτές του status quo;

«Αναμφίβολα, καταδείχθηκε ακριβώς ότι η τηλεόραση, επειδή δεν ελέγχεται ακόμη πλήρως από το κατεστημένο, όπως αλλού, εμπεριέχει τη δυνατότητα μιας ανεξάρτητης κριτικής και γι’ αυτό έχει γίνει ύποπτη, ιδιαίτερα σε μια κατάσταση έντονης πολιτικής σύγκρουσης. Γι’ αυτό και από τους υποστηρικτές του status quo έχει ξεκινήσει αυτή η εκστρατεία δυσφήμησης της τηλεόρασης. Νομίζω όμως ότι αυτή ακριβώς η εκστρατεία αντιπροσωπεύει έναν επιπλέον λόγο για να προστατέψουμε την ανεξαρτησία και την αυτονομία της τηλεόρασης».

– Μπορούμε επομένως να εντοπίσουμε μια εντελώς θετική πλευρά στη δική σας έννοια του «διπλασιασμού». Η τηλεόραση δείχνει αυτό που είναι συνηθισμένο, αυτό που είναι επίκαιρο και το διπλασιάζει, αλλά ταυτόχρονα το κάνει να φαίνεται διαφορετικό. Δημιουργείται έτσι μια «κριτική απόσταση» και τα πράγματα γίνονται πιο κατανοητά, δεν είναι έτσι;

«Κατά τη γνώμη μου σίγουρα υπάρχει μια τέτοια δυνατότητα. Ωστόσο αυτή περιορίζεται αληθοφανώς κατά κάποιον τρόπο από την καθημερινή δραστηριότητα και από τη διαρκή ανταγκαιότητα να “ταΐζονται” τα μηχανήματα, επειδή παρόμοια μέτρα αποστασιοποίησης χρησιμοποιούν τους πιο προσεκτικούς συλλογισμούς και τις πιο επιμελείς διαδικασίες συνδυασμού και σύνθεσης. Θα ήθελα να προειδοποιήσω πριν απ’ όλα για το γεγονός ότι, αν εισαχθεί στην πραγματικότητα ένας κάποιος σκοπός –αν δηλαδή τη φορτώσουν με νοήματα, ενώ τη φωτογραφίζουν, προκειμένου να αλλάξουν κάτι θεμελιώδες– θα παραχθεί αντίθετα μια κατάσταση στην οποία ο θεατής ή ο ακροατής αντιλαμβάνεται την πρόθεση και γι’ αυτό εκνευρίζεται. Στην πραγματικότητα θα ήταν σημαντικό να περιορίζουμε στο ελάχιστο τις αυθαίρετες προσθήκες του τηλεοπτικού μέσου, να αφήνουμε όσο το δυνατόν πιο “καθαρό” το ίδιο το πράγμα, έτσι ώστε να μιλάει από μόνο του, όπως το απάνθρωπο πρόσωπο εκείνης της γυναίκας που φωτογραφήθηκε κάποτε στο Μπάντεν – Μπάντεν, στο οποίο δεν χρειαζόταν να προστεθεί η κάμερα της τηλεόρασης, ο λόγος ή κάτι άλλο».

7 – 03/12/2006

Αυτή είναι μια νέα  εσωτερική ομάδα μπάτσων, ο ρόλος της είναι ξεκάθαρος….από κει και πέρα τα συμπεράσματα δικά σας!

Αγαπητοί αναγνώστες, Συνάδελφοι,

Είμαστε μία ομάδα Αστυνομικών που αποφασίσαμε να αναλάβουμε κάποιες πρωτοβουλίες εξαιτίας των όσων συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στην Πατρίδα μας. Δεν έχουμε καμία απολύτως σχέση ούτε με τον συνδικαλισμό στην Αστυνομία ούτε με διεκδίκηση υψηλών θέσεων στη ιεραρχία της Αστυνομίας, γιατί τα Πιστεύω, οι προθέσεις και οι Αξίες μας δεν μπορούν να περιοριστούν στα παραπάνω όρια και καλούπια. Όσοι είστε ευχαριστημένοι από την εικόνα της Αστυνομίας μας και της Πατρίδας μας σας παρακαλούμε να μην διαβάσετε παρακάτω την συγκεκριμένη ανακοίνωση.

Όσοι πιστεύετε ότι η κατάσταση είναι τραγική συνεχίστε και θα διαπιστώσετε ότι όλα όσα γράφουμε αποτελούν αυτά τα οποία συζητάμε μεταξύ μας όλοι οι Αστυνομικοί που είμαστε έξω στο πεζοδρόμιο, τα οποία φοβόμασταν να τα βγάλουμε παραέξω και τα οποία ήρθε η ώρα να τα γνωστοποιήσουμε. Βέβαια αυτό όφειλαν να το κάνουν η Ηγεσία μας και οι συνδικαλιστές μας, δεν το έκαναν όμως και παρακάτω θα αποδείξουμε το γιατί.

Η ΑΣ.Π.ΙΣ δημιουργήθηκε από τα αγνά και γνήσια Πατριωτικά αισθήματα ημών, απλών Αστυνομικών-καθημερινών ανθρώπων, που δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα πια. Τα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Οι δολοφονικές επιθέσεις αναρχικών, κουκουλοφόρων, τρομοκρατών που συνεχίζονται ακόμα εναντίον μας και η εκμετάλλευσή μας από τα κόμματα, την Ηγεσία μας, τους συνδικαλιστές μας και τα MME έπρεπε κάποια στιγμή να λάβουν τις απαντήσεις που τους αξίζουν.

Είναι απαράβατος κανόνας της φύσης ότι κάθε δράση προκαλεί ίση και αντίθετη αντίδραση. Ο Αγώνας που ξεκινήσαμε αποτελεί την αντίδραση σε όλα τα παραπάνω και ελάχιστο φόρο τιμής για το αίμα των Αδερφών μας που χύνεται άδικα καθώς και ελάχιστο χρέος απέναντι στην Πατρίδα μας, την οποία δεν θα την αφήσουμε έρμαιο στα σχέδια της νέας τάξης και των εδώ εντολοδόχων της. Ήδη μέλη μας έχουν αναλάβει πρωτοβουλίες, πάντα στα πλαίσια της νομιμότητας, δρώντας συγκαλυμμένα για ευνόητους λόγους.

Ήρθε η ώρα 65 χρόνια μετά να ξανακάνουμε πράξη το «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ», το σύνθημα του τότε Συνταγματάρχη Γεώργιου Σαμουήλ προς τους υπερασπιστές του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη που γέμισε με θάρρος, θέληση και αποφασιστικότητα τις ψυχές τους, και που το ίδιο θα κάνει και τώρα.

Οι εντολές για αμυντική στάση και για ανοχή της πολιτικής και φυσικής Ηγεσίας μας, οδήγησαν σε αυτό το αίσχος που όλοι βιώσαμε. Θα πρέπει να αισθάνονται σαν σύγχρονοι Νέρωνες, αφού εξαιτίας της ατολμίας και της ανικανότητάς τους κάηκε η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και κάτι λιγότερο από όλη την Ελλάδα. Ο φόβος για το πολιτικό κόστος οδήγησε σε άνευ προηγουμένου καταστροφές και ακόμα χειρότερα στον τραυματισμό τουλάχιστον 400 Αδερφών μας για τους οποίους δεν μίλησε κανείς.

Φαίνεται ότι μια ψήφος έχει μεγαλύτερη αξία από τη ζωή ενός Αστυνομικού. Ο Αρχηγός μας ήταν άφαντος όλες τις μέρες των επεισοδίων αντί να βρίσκεται δίπλα μας στην πρώτη γραμμή για την εξύψωση του ηθικού μας και για να μας καθοδηγεί. Όταν όμως πρόκειται για κανέναν απλό Αστυνομικό που μπήκε στο στόχαστρο των καναλιών και των «προοδευτικών» τότε εμφανίζεται λαλίστατος και μοιράζει ΕΔΕ και διαθεσιμότητες αφειδώς.

Δυστυχώς την ώρα της μάχης ήμασταν μόνοι μας χωρίς σαφείς εντολές, χωρίς σχέδιο δράσης, άυπνοι για βδομάδες, εκτεθειμένοι στην ανωμαλία κάθε κουκουλοφόρου και πλιατσικολόγου και δυστυχώς οι θυσίες μας πήγαν χαμένες.

Η μόνη μας ελπίδα ήταν ο συνδικαλισμός. Πιστεύαμε αφελώς πως η ΠΟΑΣΥ θα στεκόταν στο ύψος των περιστάσεων και θα βρισκόταν δίπλα μας στα δύσκολα. Δυστυχώς όμως βρέθηκε δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ την ώρα που σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος καταδίκαζε την στάση του για τα επεισόδια. Κορυφαίοι πολιτικοί από όλα τα κόμματα κατηγόρησαν το ΣΥΡΙΖΑ ότι χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων, ότι τους παρέχει πολιτική κάλυψη, ακόμα και ότι υποκινεί τα επεισόδια. Και αντί ο κ. Φωτόπουλος να καταδικάσει εκ μέρους όλων των Αστυνομικών το ΣΥΡΙΖΑ πέραν όλων των άλλων και για την πολεμική του απέναντι στην Αστυνομία, την οποία εκδηλώνει με κάθε ευκαιρία, του έδωσε γη και ύδωρ. Τότε καταλάβαμε ότι είμαστε εντελώς μόνοι στον αγώνα μας προδομένοι από όλους και ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για μας.

Την ώρα που εμείς καιγόμασταν ο κ.Φωτόπουλος και οι λοιποί της ΠΟΑΣΥ έκαναν πολιτική! Αυτό κύριοι δεν είναι αστυνομικός συνδικαλισμός, αυτό είναι ένστολος πολιτικαντισμός! Από την στιγμή εκείνη μεταξύ σοβαρού και αστείου αποκαλείται η ΠΟΑΣΥ ως ΠΟΑΣΥΡΙΖΑ από το σύνολο των Συναδέλφων. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά μια ανακοίνωση της ΠΟΑΣΥ της 13-01-2009 και η εφημερίδα που εκδίδει (φύλλο Νοεμβρίου 2008 με τίτλο «Συγγνώμη Αλέξη») τα οποία μπορείτε να τα βρείτε στο www.poasy.gr, ξεπέρασαν όλα τα όρια.

Ο κ.Φωτόπουλος αφού έλυσε όλα τα προβλήματα των Αστυνομικών είπε να καταπολεμήσει τον «ρατσισμό» των Αστυνομικών, πρότεινε την ένταξη αλλοδαπών στο Σώμα, εξύμνησε τον κ.Αλαβάνο, αναφέρθηκε στην ανάγκη για περισσότερη δημοκρατία στην Αστυνομία (κρατήστε λίγο αυτό το τελευταίο για μετά) και καταδίκασε τη βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται, εξομοιώνοντας έτσι Αστυνομικούς και κουκουλοφόρους…

Μεταξύ των άλλων μας προτείνει να δούμε την ταινία «Ανταλλαγή». Εμείς του προτείνουμε να δει το BRAVEHEART που εξυμνεί τον γνήσιο πατριωτικό αγώνα και τους πατριώτες ηγέτες και να δει ποια είναι η μοίρα αυτών που τους προδίδουν. Στο σημείο αυτό θα πείτε. μα καλά γιατί δεν αντιδρά επίσημα κανένας στα έργα και τις ημέρες της ΠΟΑΣΥ και του κ.Φωτόπουλου;

Η απάντηση αν και συγκλονιστική είναι γνωστή σε όλους τους Συναδέλφους που ασχολούνται έστω και λίγο με τα συνδικαλιστικά μας δρώμενα. Ο κ. Φωτόπουλος και οι προσκείμενοι σ’ αυτόν κατάφεραν να «εξοντώσουν» όποιους τους ασκούσαν κριτική, τακτική που ακολουθούν ακόμα και τώρα, με διαγραφές συνδικαλιστών που είναι αντίθετοι στην πρακτική του κ. Φωτόπουλου και των συν αυτώ, με διαγραφές απλών μελών (ΟΛΟΙ οι Συνάδελφοι της Αττικής είμαστε διαγραμμένοι πάνω από δύο χρόνια) με μηνύσεις και αγωγές (το πιο αποτελεσματικό όπλο της νέας τάξης για τον εκφοβισμό και την φίμωση των διαφωνούντων στα σχέδιά της) εναντίον συνδικαλιστών, οι οποίοι σέρνονται στα Δικαστήρια από αυτούς οι οποίοι υποτίθεται ότι μας προστατεύουν και εργάζονται για τα δίκαιά μας. Κατά τα άλλα ζητούν εκδημοκρατισμό της Αστυνομίας και πετούν αντιρατσιστικές και προοδευτικές κορώνες…

Έφτασαν στο σημείο μάλιστα να καταδικάσουν τη συγκέντρωση συμπαράστασης στον Αδερφό μας το Διαμαντή (ήμασταν πάνω από 3000 έξω από το νοσοκομείο), ενώ στη δική τους συγκέντρωση ήταν μερικές δεκάδες. Όση απήχηση έχουν τα συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ στους Έλληνες, άλλη τόση έχουν της ΠΟΑΣΥ στους Αστυνομικούς.
Καταλαβαίνετε τώρα για ποιο λόγο δρούμε συγκαλυμμένα; Γιατί μόνο μ’αυτόν τον τρόπο δεν μας αγγίζουν ούτε οι ΕΔΕ και οι διαθεσιμότητες του Αρχηγού, ούτε και οι μηνύσεις και οι αγωγές του Φωτόπουλου.

Κάπου εδώ κλείνοντας, δίνουμε την υπόσχεση ότι θα επανέλθουμε εκ νέου με ονόματα και στοιχεία για το ρόλο των κουκουλοφόρων- στρατιωτών της νέας τάξης και για τη στάση των κομμάτων και των ΜΜΕ στο πρόβλημα αυτό. ΠΡΟΤΡΕΠΟΥΜΕ όλους τους Συναδέλφους να αναλάβουν πρωτοβουλίες παρόμοιες με τις δικές μας και με επιστολές, e-mails και όποιο άλλο μέσο θεωρούν κατάλληλο να αναδείξουν το πρόβλημα και τους υπεύθυνους.

Αδέρφια μην φοβάστε κανένα θρασύδειλο κουκουλοφ(λ)όρο, αυτοί μας φοβούνται και γι’ αυτό τους στηρίζουν θεοί και δαίμονες, γιατί μόνοι τους δεν είναι ικανοί για τίποτα! Τέλος ζητάμε από όλους τους Συναδέλφους, όλους τους Έλληνες, όλους τους Συλλόγους, όλους τους φορείς, όλους τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών που ακόμα αγαπούν την Πατρίδα μας στις 6-12-2009, να βγούμε όλοι στους δρόμους στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και σε κάθε πόλη και χωριό της Ελλάδας, με σημαίες στα χέρια δημιουργώντας μια ανθρώπινη ασπίδα. Είναι απολύτως βέβαιο ότι στην «επέτειο» θα επιχειρήσουν να ξανακάψουν την Ελλάδα.

Πρέπει να είμαστε όλοι εκεί και να φωνάξουμε «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!!!». ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ οι μισθοφόροι και οι γενίτσαροι της νέας τάξης, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ οι εδώ εντολοδόχοι της και οι χρήσιμοι ηλίθιοί της! Να δείξουμε ότι δεν ανεχόμαστε πια την τρομοκρατία και τα εγκλήματα. Να δείξουμε ότι είμαστε πολλοί και δεν τους φοβόμαστε, αυτοί πρέπει να μας φοβούνται!

ΑΣ.Π.ΙΣ
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΙΣΧΥΣ 
 
http://www.tvxs.gr/v6834
 
Μια νέα παρα-αστυνομική οργάνωση, με την επωνυμία ΑΣ.ΠΙ.Σ. (ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΙΣΧΥΣ) έκανε την εμφάνιση της από τις στήλες της ακροδεξιάς εφημερίδας “Ελεύθερη Ώρα”.