Η  Κατερίνα  Γκουλιώνη βρέθηκε νεκρή πριν λίγο καιρό, στο πλοίο που την μετέφερε προς την Κρήτη κατά την μεταγωγή της από τις φυλακές της Κρήτης.

Συγκρατούμενοί της καταγγέλλουν ότι η Κατερίνα βρέθηκε στις 6 το πρωί πισθάγκωνα δεμένη και με αίματα στο πρόσωπό της. ΟΙ Αρχές φυσικά δεν έχουν δημοσιοποιήσει πορίσματα που να εξηγούν το θάνατο της. Η Κατερίνα Γκουλιώνη είχε πρωτοστατήσει στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων τον περασμένο Νοέμβριο για βελτίωση των συνθηκών κράτησης στις φυλακές και είχε αγωνιστεί για την κατάργηση της κολπικής έρευνας που εφαρμόζεται στις γυναικείες φυλακές. Αυτή είναι μια επιστολή από την Κατερίνα Γκουλίωνη για τις συνθήκες κράτησης προς τον συνήγορο του πολίτη. Προσπερνώντας το ρολό που παίζουν οργανώσεις σαν τις τελευταίες, το ζήτημα είναι οι άθλιες συνθήκες αιχμαλωσίας αυτών των γυναικών και ο αγώνας τους μέσα σε αυτές. Ως ένα μικρό λιθαράκι μνήμης παραθέτω την παρακάτω επιστολή.

Ελαιώνας Θηβών
20-02-09)

Είμαι 41 ετών σήμερα, εξαρτημένη από την ηρωίνη από τα 17 μου. Τόσα χρόνια αρρώστια και εξάρτηση από μία ουσία που αν δεν την είχα δε θα μπορούσα να είμαι όρθια για να δύναμαι να εργαστών, για να μπορέσω να ζήσω.

Τον χειρότερο εφιάλτη, όμως, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα τον ζήσω έτσι όπως τον ζω και όπως καθημερινώς απειλούμαι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποστώ.

Αυτό το «αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης», λοιπόν, είναι η φυλάκιση η οποία, ουσιαστικά σημαίνει την αιχμαλωσία και την ομηρία μου από τους δεσμοφύλακες που ελέγχουν κι επεμβαίνουν ακόμη και στα γεννητικά μου όργανα και στ’ απόκρυφα σημεία του σώματός μου.

Όποτε μπαίνω στην φυλακή είτε γιατί εισάγομαι πρώτη φορά είτε γιατί επιστρέφω από δικαστήριο είτε γιατί πήγα νοσοκομείο δέχομαι την εξής επίθεση, η οποία ονομάζεται «έρευνα»:

Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν’ ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου. Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά, θρασύτατα, σα να’ μαι το τελευταίο σκουπίδι.

Μετά μου δίνουν άλλα ρούχα, από την αποθήκη τους, παράτερα και εξευτελιστικά, μου παίρνουν το σουτιέν γιατί, λέει, «απαγορεύεται» να το φοράω στην απομόνωση γιατί λέει, δήθεν μπορεί να…αυτοκτονήσω μ’ αυτό, μου δίνουν παπούτσια μεγαλύτερο μέγεθος απ’ το δικό μου και περπατάω σαν παλιάτσος και με οδηγούν στο φαρμακείο. Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το ναρκωτέστ.

Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ’ έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους…

Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδα στο κάγκελο και αυτή την απειλή συγκεκριμένα την ξεστόμισε η δεσμοφύλακας που τελεί χρέη…νοσοκόμας στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θηβών (Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.) Γκαβάνα Στέλα παρουσία της υπαρχιφύλακα Σαμπάνη Σωτηρίας, μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική κι αυτή που δεν είναι, είναι «άλλο πράμα». Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ότι θέλουν και να μην αντιδράω.

Με οδήγησαν στην υποδιευθύντρια Καφρίτσα Αγλαϊα, η οποία μου είπε πως αφού αρνούμαι την κολπική έρευνα ότι βρεθεί από ναρκωτικά στην φυλακή θα το χρεώσει σ’ εμένα και πως θα με κρατήσει πολλές ημέρες στην απομόνωση. Όταν της ζήτησα να μου κάνει υπερηχογράφημα διότι δεν αντέχω άλλο αυτόν τον βιασμό της κολπικής μου είπε πως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Της απάντησα ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να πληρώνω εγώ τη δική τους ανεπάρκεια και με οδήγησαν στην απομόνωση όπου ούτως ή άλλως θα με οδηγούσαν, κάνοντας κολπική ή μη.

Στην απομόνωση με έκλεισαν σ’ εάν κελί όπου έπρεπε να χτυπάω το κουδούνι για να’ ρθει η δεσμοφύλακας να μου ανοίξει να πάω στην μία τουαλέτα που είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες στον χώρο αυτόν και παρακολουθούμενη από κάμερα.

Την ώρα της αφόδευσης σε παρακολουθεί η δεσμοφύλακας από την κάμερα κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζανάκι.

Εκτός του ότι είμαι αναγκασμένη να κάνω την ανάγκη μου μπροστά σε δεσμοφύλακα είμαι υποχρεωμένη να κάνω 8 αφοδεύσεις για να με βγάλουν από την απομόνωση αλλά κι αυτό, πάλι, εξαρτάται από τις διαθέσεις τους.

Οι περισσότερες κρατούμενες αναγκάζονται να παίρνουν καθαρτικό για να επιτύχουν αυτές τις κενώσεις και αρκετές φορές είτε δεν έρχεται η δεσμοφύλακας να τους ανοίξει την πόρτα είτε είναι άλλη κρατούμενη στην τουαλέτα και στην κυριολεξία ενεργούνται επάνω τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες δεσμοφύλακες τις εξευτελίζουν γιατί ενεργήθηκαν επάνω τους ή τους λένε απειλητικά ότι «εδώ είναι Θήβα και το κουδούνι για να πας τουαλέτα θα το χτυπάς όταν έχεις μεγάλη ανάγκη», την οποιά «μεγάλη ανάγκη» την κρίνει η δεσμοφύλακας ή της λένε με δυσφορία «πάλι τουαλέτα θέλεις;» και άλαλ τέτοια με ανείπωτη απανθρωπιά και σαδισμό.

Μου έχει συμβεί να μη μου ανοίγει η δεσμοφύλακας την πόρτα του κελιού για να πάω στην τουαλέτα και ανγκαζόμουν να ουρώ σε πλαστικό μπουκάλι νερού και αργότερα να έχω πρόβλημα με το έντερό μου από την συγκράτηση των κοπράνων. Στο τέλος, έφτασα στο σημείο να κλωτσάω την πόρτα του κελιού για να μου ανοίξει, να μου φέρεται προκλητικά και υποτιμητικά και επειδή την αποκάλεσα «κότα» έγραψε μία ψευδή αναφορά (η κα Δανιηλίδου Χαρίκλεια ει΄ναι η εν λόγω δεσμοφύλακας) σε συνεργασία με τον αρχιφύλακα Γαλάνη Ιωάννη που ήταν υπηρεσία εκείνη την ημέρα και σε αυτόν αναφερόταν η κα Δανιηλίδου, με πέρασα πειθαρχικό κι ο υποτελής σε αυτούς, εισαγγελέας Πρασσάς Γεώργιος με τιμώρησε με πειθαρχική ποινή εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με, επιπροσθέτως παράνομη, στέρηση καφέ, τσιγάρου και τηλεφώνου.

Πειθαρχικό το οποίο παραγράφεται σε δυο χρόνια πράγμα που σημαίνει πως εκτός του μαρτυρίου που υπέστην δεν θα αποφυλακισθώ με υφ’ όρων απόλυση, δεν θα πάρω άδεια και οι άρρωστοι γονείς μου και η 21χρονη κόρη μου θα περιμένουν πολύ για να με δουν και να τους στηρίξω.

Όλα αυτά συνέβησαν στη γυναικεία φυλακή Κορυδαλλού, αλλά αυτοί οι κύριοι υπηρετούν σήμερα στη Θήβα όπως και ο αρχιφυλακεύων Κοράκης Παναγιώτης, ο οποίος στην εδώ απομόνωση της Θήβας μου είπε πως παρ’ όλες τις 8 κενώσεις κλπ δικαιούται «βάσει του εσωτερικού κανονισμού» να με κρατήσει έξι ημέρες στην απομόνωση. Ο εσωτερικός κανονισμός δεν γράφει κάτι τέτοιο, αντίθετα λέει πως η τριήμερη κράτηση στην απομόνωση γίνεται μ’ εντολή εισαγγελέα και παρατείνεται εφόσον έχουν βρεθεί απαγορευμένες ουσίες στο σώμα του κρατούμενου και δεν μπορούν να αφαιρεθούν…
Μπάνιο δεν μπορείς να κάνεις στην απομόνωση –ειδικό χώρο κράτησης τον ονομάζουν λες και αλλάζοντας όνομα σε κάτι παύει και η φρίκη- γιατί όταν τύχει να έχει ζεστό νερό δεν είναι εκεί η δεσμοφύλακας και όταν είναι εκεί μπορεί να σε βγάλει από το κελί για να κάνεις μπάνιο, το νερό να είναι κρύο και να επιμένει πως είναι ζεστό βγάζοντάς σε τρελή.

Το 1963, ο μεγάλος γερμανός φιλόσοφος Τέοντορ Αντόρνο (1903-1969) έδωσε στη γερμανική τηλεόραση τη συνέντευξη που ακολουθεί.

– Καθηγητή Αντόρνο, στα δοκίμιά σας για την τηλεόραση εκφράζετε μιαν αυστηρή κρίση για την αμερικανική τηλεόραση. Η κριτική σας επεκτείνεται, τηρουμένων των αναλογιών, και στη γερμανική τηλεόραση;

«Σίγουρα σε ό,τι αφορά τον προσανατολισμό ο κίνδυνος υπάρχει και στη χώρα μας. Εδώ περιορίζομαι να θυμίσω το ρόλο των τηλεοπτικών σειρών “για την οικογένεια” και έναν ορισμένο τύπο του χιούμορ που μας κάνει μάλλον να κλαίμε. Θα ήθελα να πω ωστόσο ότι, από τη στιγμή που η τηλεόραση στη χώρα μας δεν ελέγχεται ουσιαστικά και άμεσα από εμπορικά συμφέροντα, προσφέρονται εδώ καλύτερες δυνατότητες. Θα ήθελα επίσης να προσθέσω, για να προστατευτώ από παρερμηνείες, ότι δεν πιστεύω πως αυτοί οι κίνδυνοι είναι εγγενείς στο μέσο της τηλεόρασης καθεαυτό, ότι επομένως η τηλεόραση δεν οδηγεί υποχρεωτικά σε μια σύγχυση ανάμεσα στο πρωτότυπο και την αναπαράστασή του. Αυτή η απεχθής σύγχυση, που μπορούμε τόσο συχνά να παρατηρήσουμε, έχει μάλλον τις ρίζες της σε ορισμένες κοινωνικές περιστάσεις».

– Εσείς υποστηρίζετε ότι η τηλεόραση εντάσσεται στο συνολικό μοντέλο της πολιτιστικής βιομηχανίας. Και ότι ο προσανατολισμός της πολιτιστικής βιομηχανίας είναι να περιορίζει και να αναστέλλει τη συνειδητοποίηση του κοινού. Είναι επομένως ένας προσανατολισμός εχθρικός προς το στοχασμό. Με ποιά ελπίδα μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί κάθε τόσο ένα τέτοιο μέσο επικοινωνίας;

«Με την ελπίδα να ανακόψει αυτό τον προσανατολισμό. Θεωρώ ότι αυτό είναι δυνατό επειδή το ελάττωμα που περιγράψαμε αφορά την κοινωνία και δεν πηγάζει κατά κύριο λόγο από το ίδιο το μέσο επικοινωίας. Μπορώ να αναφέρω δύο παραδείγματα που τα αντλώ από τη δική μου προσωπική εμπειρία. Προσκλήθηκα κάποτε από έναν τηλεοπτικό σταθμό στο Μπάντεν Μπάντεν, για να συμμετάσχω σε μια συζήτηση για τις “δημόσιες σχέσεις” με δύο σημαντικούς εκπροσώπους αυτής της δραστηριότητας. Θεωρώ ότι όλα έγιναν σύμφωνα με τους τύπους, με ηρεμία και γλαφυρότητα, και αναφερόμενος στις θέσεις που μου ανέπτυξαν αυτοί οι δυο πολύ φιλικοί κύριοι, ανέλυσα το θεσμό των δημόσιων σχέσεων έτσι ώστε –αν μπορώ να εμπιστευτώ αυτά που μου αφηγήθηκαν– η κριτική σε αυτό το θεσμό υπήρξε άμεση και ριζική, όπως δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι στην Αμερική, όπου οι public relations έχουν αναγορευτεί σε είδωλο. Μιαν άλλη φορά –κατά σύμπτωση και πάλι στο Μπάντεν Μπάντεν– συμμετείχα σε μια τηλεοπτική εκπομπή με αφορμή την “Εβδομάδα της αδελφοσύνης”, όπου κάποιος είχε τη θαυμάσια ιδέα να πάρει συνεντεύξεις από ανθρώπους που συναντούσε στο δρόμο για το ζήτημα του αντισημιτισμού. Στην τηλεοπτική οθόνη εμφανίστηκαν ορισμένα τρομακτικά πρόσωπα, τα οποία θα μπορούσαν να καταδείξουν περισσότερο από κάθε καθησυχαστική στατιστική μέχρι ποιο σημείο η δυναμική του ολοκληρωτισμού –συνεπώς και του αντισημιτισμού– είναι ακόμη και σήμερα ενεργή στη χώρα μας. Θα έλεγα, ωστόσο, ότι εφόσον αυτά τα πράγματα είναι δυνατά και εφόσον ακόμη και ένας κριτικός διανοούμενος έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει, μπορούμε να στρέψουμε τον προσανατολισμό της τηλεόρασης προς μιαν άλλη κατεύθυνση σε σχέση με εκείνη την οποία συνοπτικά προανέφερα.

– Ο ρόλος της τηλεόρασης δεν είναι επομένως να εξωραΐζει και να συγκαλύπτει σε κάθε περίπτωση την πραγματικότητα, με σκοπό να εδραιώνει την παρούσα κατάσταση των πραγμάτων. Αν κατάλαβα καλά όμως, εσείς θεωρείτε ότι στη Γερμανία η τηλεόραση κατηγορείται αντίθετα από τους υποστηρικτές του status quo;

«Αναμφίβολα, καταδείχθηκε ακριβώς ότι η τηλεόραση, επειδή δεν ελέγχεται ακόμη πλήρως από το κατεστημένο, όπως αλλού, εμπεριέχει τη δυνατότητα μιας ανεξάρτητης κριτικής και γι’ αυτό έχει γίνει ύποπτη, ιδιαίτερα σε μια κατάσταση έντονης πολιτικής σύγκρουσης. Γι’ αυτό και από τους υποστηρικτές του status quo έχει ξεκινήσει αυτή η εκστρατεία δυσφήμησης της τηλεόρασης. Νομίζω όμως ότι αυτή ακριβώς η εκστρατεία αντιπροσωπεύει έναν επιπλέον λόγο για να προστατέψουμε την ανεξαρτησία και την αυτονομία της τηλεόρασης».

– Μπορούμε επομένως να εντοπίσουμε μια εντελώς θετική πλευρά στη δική σας έννοια του «διπλασιασμού». Η τηλεόραση δείχνει αυτό που είναι συνηθισμένο, αυτό που είναι επίκαιρο και το διπλασιάζει, αλλά ταυτόχρονα το κάνει να φαίνεται διαφορετικό. Δημιουργείται έτσι μια «κριτική απόσταση» και τα πράγματα γίνονται πιο κατανοητά, δεν είναι έτσι;

«Κατά τη γνώμη μου σίγουρα υπάρχει μια τέτοια δυνατότητα. Ωστόσο αυτή περιορίζεται αληθοφανώς κατά κάποιον τρόπο από την καθημερινή δραστηριότητα και από τη διαρκή ανταγκαιότητα να “ταΐζονται” τα μηχανήματα, επειδή παρόμοια μέτρα αποστασιοποίησης χρησιμοποιούν τους πιο προσεκτικούς συλλογισμούς και τις πιο επιμελείς διαδικασίες συνδυασμού και σύνθεσης. Θα ήθελα να προειδοποιήσω πριν απ’ όλα για το γεγονός ότι, αν εισαχθεί στην πραγματικότητα ένας κάποιος σκοπός –αν δηλαδή τη φορτώσουν με νοήματα, ενώ τη φωτογραφίζουν, προκειμένου να αλλάξουν κάτι θεμελιώδες– θα παραχθεί αντίθετα μια κατάσταση στην οποία ο θεατής ή ο ακροατής αντιλαμβάνεται την πρόθεση και γι’ αυτό εκνευρίζεται. Στην πραγματικότητα θα ήταν σημαντικό να περιορίζουμε στο ελάχιστο τις αυθαίρετες προσθήκες του τηλεοπτικού μέσου, να αφήνουμε όσο το δυνατόν πιο “καθαρό” το ίδιο το πράγμα, έτσι ώστε να μιλάει από μόνο του, όπως το απάνθρωπο πρόσωπο εκείνης της γυναίκας που φωτογραφήθηκε κάποτε στο Μπάντεν – Μπάντεν, στο οποίο δεν χρειαζόταν να προστεθεί η κάμερα της τηλεόρασης, ο λόγος ή κάτι άλλο».

7 – 03/12/2006

Η διαχείριση του όχλου στην αστική δημοκρατία είναι επιστήμη. Καθώς οι επιστημονικοί μηχανισμοί χειραγώγησης του πλήθους γίνονται πιο πολύπλοκοι, η δυνατότητα για βίωμα και ρεαλιστική αντιμετώπιση του γίγνεσθαι ατονεί και γίνεται αδύναμη. Γινόμαστε μάρτυρες μιας αβυσσαλέας επίθεσης σε ό,τι κεκτημένο υπήρχε. Είτε αυτά λεγόταν εργασιακά είτε ανθρωπινά δικαιώματα. Παρά τη φενάκη αυτών των δύο εννοιών, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι λειτουργούν ως μια τελευταία γραμμή άμυνας απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Πάραυτα το καλύτερο μέσο για να παραιτηθεί κάποιος απ’ τη ζωή του είναι να χειραγωγήσεις το φόβο του. Η κρίση παίζει τέτοιο ρόλο όπως και η μεγενθυμένη προβολή της από τα μέσα.

Η συνεχής υπερμεγενθυμένη προβολή της κρίσης με ηθικό περιεχόμενο τη συλλογική ευθύνη είναι η κερκόπορτα που οδηγεί σε νέο εργασιακό μεσαίωνα. Ο φόβος, που διασπείρεται μαζικά, λύνει τα χέρια των αφεντικών.

Ο φόβος της ανεργίας, που στην προέκτασή του είναι ο φόβος της επιβίωσης, λύνει τα χέρια αδηφάγων αρπακτικών όπως ο Μυλωνάς. Κανείς δεν αναφέρει ότι οι περισσότερες μαζικές απολύσεις γίνονται μόνο και μόνο επειδή υπάρχει μείωση κερδών απ’ τους μεγαλοκαρχαρίες. Προφανώς γι’ αυτό θα φταίει η κρίση και όχι η θηριώδης απληστία που διακρίνει το καπιταλιστικό σύστημα. Η κρίση ξεκίνησε απ’ την τρομακτική απληστία βασικών πυλώνων του συστήματος όπως οι τράπεζες. Η ευθύνη όμως μιας τέτοιας αποτυχίας δεν πάει σε αυτούς, οι όποιοι τόσο καιρό έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, αλλά στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Καθαρή υποκρισία.

Ο ηθικός πανικός περιλαμβάνει στερεότυπες αναπαραστάσεις από τα ΜΜΕ και οδηγεί σε απαιτήσεις για μεγαλύτερο κοινωνικό έλεγχο δημιουργώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις. Ο σχεδιασμός μια τέτοιας στρατηγικής εστιάζει στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, τα οποία είναι ευάλωτα σε τέτοιες επιθέσεις.

Αν υπήρχε έστω και μία περίπτωση οι παραγωγικές τάξεις να ξεσηκωθούν τότε αυτή η περίπτωση πρέπει να ελεχθεί εκ των προτέρων.  Δε νοείται οι οικονομικά κρατούντες να χάσουν έστω κι ένα προνόμιό τους. Ας μην ξεχνάμε ότι τα ΜΜΕ τα ελέγχουν μεγαλοκαρχαρίες οι όποιοι θα υπερασπιστούν την τάξη τους.

Απόρροια όλων αυτών είναι ότι το κόστος της κρίσης συνεπάγεται πάγωμα μισθών, αφαίρεση ελευθερίων και περισσότερη καταστολή.

Το θέμα για την κοινωνική ελίτ είναι πώς όλα αυτά θα γίνουν κοινωνικά αποδεκτά και θα υπάρξει η μέγιστη κοινωνική συναίνεση. Το μεγαλύτερο εργαλείο είναι η μαζική διασπορά του φόβου ώστε ο υπήκοος να νιώσει αγωνία για το μέλλον του και να αναζητήσει ασφάλεια. Η τελευταία προφανώς θα είναι μια τεράστια παροχή από το κράτος.

Ήδη τα πρώτα αποτελέσματα τα βλέπουμε. Στους δρόμους έχουν ξαμοληθεί αδέσποτοι οι μπάτσοι και η εικόνα που δημιουργείται θυμίζει τα χρόνια της χούντας. Παράλυτα  τα πρεντεντεροειδή θα λυσσάνε σε οποία κοινωνική αντίδραση θα παίξει και θα απαιτούν περισσότερη ασφάλεια και μείωση ελευθερίων.

Το ζήτημα είναι πώς θα εντατικοποιηθεί η εργασία με το λιγότερο κοινωνικό κόστος. Το υπολανθάνων μήνυμα της κρίσης είναι αυτό. Η κατασκευή του φόβου είναι η μορφή αυτού του μηνύματος. Η αδυναμία των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων να αντιδράσουν επιβεβαιώνει την ήττα τους.

Το ζητούμενο για κάθε εξουσία είναι οι επιταγές της να προφέρονται από τους υπηκόους της πριν η ίδια αρθρώσει λέξη. Αυτό δε γίνεται μόνο με την καταστολή. Γίνεται μέσα από τους μηχανισμούς τύφλωσης με επιστημονικό τρόπο και πολύ πετυχημένα.

Όσο οι κοινωνικές αντιστάσεις μειώνονται τόσο είναι φυσικό η κοινωνική ελίτ να επιτίθεται και να ζητεί ολοένα περισσότερες θυσίες. Το θέμα παραμένει κατά πόσο ακόμα είμαστε ικανοί να τα δεχόμαστε όλα αυτά. Το πρώτο βήμα πάντα παραμένει να σκοτώσουμε τον μπάτσο του νου…

Μήπως τα πανό που αναρτώνται σε ελεύθερους χώρους από άτομα που πιστεύουν στην αυτοοργάνωση θα έπρεπε να γράφουν καλύτερα τη λέξη απελευθέρωση αντί για κατάληψη;

Το ζήτημα δεν καθόλου γλωσσικό όπως μπορούμε πολύ εύκολα να καταλάβουμε αλλά έχει να κάνει με το πολιτικό περιεχόμενο της πράξης , ακόμη και αν αυτή στοχεύει στην κοινωνική εκτροπή. Η μορφή της πράξης σίγουρα είναι κατάληψη, το περιεχόμενο και η ουσία της όμως είναι η απελευθέρωση. Μπορεί μια ανθρωποκεντρική έννοια να εννοιολογιθεί σε κάτι εμπράγματο. Το κτίριο από μόνο του δεν έχει συναίσθηση ούτε μνήμη.

Που θέλω να σταθώ; Η λέξη κατάληψη έχει να κάνει με το χώρο, το κτίριο , η λέξη απελευθέρωση έχει να κάνει με τη χρήση, όπως αυτή έχει προσδιοριστεί από τον ιδιοκτήτη. Τι αστείο ακούγετε… Είμαι ιδιοκτήτης ενός κτιρίου , ενώ την ίδια στιγμή δεν είναι ιδιοκτήτης του εαυτού μου! Πόσο ικανοποιημένος πρέπει να είναι κάποιος ώστε στην πυραμίδα των αναγκών να βρίσκει ικανοποίηση μέσω ενός κτιρίου και όχι μόνο. Η αλλοτρίωση έχει φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο που να μπορεί ένα κτίριο να πραγματώνει την έννοια της ελευθερίας; Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι γινόμαστε ολοένα και πιο ελεύθεροι όταν αποκτούμε ολοένα και περισσότερα πράγματα; Αυτό που μας δεσμεύει είναι η ανάγκη; Εάν υπάρχει σύγχρονος μετρητής της ελευθερίας αυτός είναι το χρήμα;

Όλο το σύγχρονο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον μιλάει για την ικανοποίηση των αναγκών, κανένας δεν μιλάει για την εξαφάνισή τους. Αυτό στο οποίο πρέπει να δώσουμε σημασία όμως είναι ότι οι ανάγκες είναι ατομικές άρα και η ικανοποίησή τους (διάρρηξη κοινωνικού ιστού) έστω και αυτές έχουν ομαδοποιηθεί σύμφωνα με το την έννοια του μέσου ανθρώπου. Μια ανάγκη γίνεται κοινή για πάρα πολλούς ανθρώπους ο τρόπος όμως που θα ικανοποιηθεί αυτή είναι καθαρά ατομική υπόθεση και έχει να κάνει με τις δεξιότητες και την μισθωτή σκλαβιά.

Μια μεγάλη διαφορά έχει να κάνει με τη διάχυση. Όταν καταλαμβάνω κάτι δεν σημαίνει αυτόχρημα ότι το προσφέρω.  Όταν απελευθερώνω όμως ναι, με την προϋπόθεση ότι έχω σαν αρχή  μια απομαγνητισμένη πυξίδα όπου βοράς της είναι η κατεύθυνση «ιδιοκτησία». Ποιά η σημασία της απελευθέρωσης ενός δημόσιου χώρου όμως;  Κανένας δεν λέει ότι και το δημόσιο είναι ένας ιδιοκτήτης όπως όλοι οι υπόλοιποι. Κανένας δεν λέει ότι μόνο κατά όνομα υπάρχει το οποιοδήποτε δημόσιο κτίριο. Όλοι ξεχνάνε τα δημόσια κτίρια έχουν συγκεκριμένη χρήση και δεν μπορούν να αξιοποιηθούν από αυτούς στους οποίους δημιουργήθηκαν. Το δημόσιο , το κράτος δηλαδή, από πότε συμπεριφέρεται σαν ιδιοκτήτης , και θέλει να απομακρύνει κόσμο από δημόσια κτίρια; Τι σημαίνει δηλαδή ότι παρακωλύεται η λειτουργία τις οποιαδήποτε πρυτανείας όταν ο ίδιος κόσμος που τώρα είναι μέσα και κατηγορείται είναι αυτός που έχει παραχωρήσει προσωρινά το δικαίωμα το συγκεκριμένο κτίριο να χρησιμοποιείται ως τέτοιο; Τα κτίρια στην πραγματικότητα είναι όλα καταλυμένα. Το περιεχόμενό τους είναι η στέγαση όχι η κάλυψη αναγκών.

Απελευθέρωση λοιπόν. Όχι αλλαγή χρήσης. Καταστροφή των αναγκών. Ελευθερία κοινωνική όχι ατομική.

Θυμάμαι στο συνέδριο για την ακροδεξιά στο Πάντειο πριν χρόνια να έχουν έρθει διάφοροι απίθανοι του ΛΑΟΣ και να μας ακολουθούν στους διαδρόμους απειλώντας με μηνύσεις.

Δεν τους άρεσε να τους λένε ακροδεξιούς. Μας τόνιζαν ότι δεν είναι ακροδεξιοί ακριβώς επειδή το δηλώνουν ότι δεν είναι. Αλλά τι σόι επιχείρημα είναι αυτό; Μας λένε “δεν είμαστε γιατί το λέμε ότι δεν είμαστε”. Τώρα πια μάλιστα μας εγκαλούν και για τη χρήση του ονόματός τους, λένε, “δεν είμαστε πια το λάος, είμαστε ο λαός”. Είναι μια απλή παρατονία να θές να λές πως εσύ είσαι ο λαός; Πως καταφέρνει ένας τέτοιος θίασος να ξεγελάει μερικές εκατοντάδες ψηφοφόρους.

Επίσης γιατί οι ακροδεξιοί κρύβουν τόσο πεισματικά τα πιστεύω τους; Γιατί προσπαθούν να βγάλουν προς τα έξω κάτι άλλο απ’ αυτό που είναι; Δεν έχω γνωρίσει κομουνιστή ή αναρχικό που να ντρέπεται για τα πιστεύω του, γιατί αυτό που παρουσιάζεται σαν το συμμετρικό άλλο άκρο είναι κρυμμένο στη ντροπή και αναλώνεται σε επιχειρήματα αποπροσανατολισμού; Αυτή είναι η αντίληψη περί αλήθειας και ειλικρίνειας που έχει η άκρα δεξιά, αυτή είναι η αντίληψη της για τον εαυτό της.

Η αλήθεια είναι ότι το λάος είναι ακροδεξιά. Αρκεί να δει κανείς τα βιογραφικά των Πλεύριδων και των Βορίδιδων. Και έχει κάθε λόγο να ντρέπεται γιατί η ακροδεξιά είναι ένας χολιασμένος συφερτός που το μόνο που κάνει είναι να επενδύει στο μίσος. Με αφορμή τη δικαστική διαμάχη για το μουστακάκι του Καρατζαφέρη, του αφιερώνω το παρακάτω τραγουδάκι:

You’re the love of my life but it cuts like a knife
and I feel that I’m being misled
See I’m a little concerned for I’ve recently learned
of the swastika tattoo on your head

And it makes you smile when you hear “Sieg Heil”
You love the smell of a burning cross in the yard
You do goose step salutes in your Doc Martin boots,
and you quoted “Mein Kampf” in our 5th anniversary card.

I think you’re a nazi baby,
Are you a nazi?
You might be a nazi baby…

You keep extensive files on the Nuremberg trials,
and you watch them whenever they’re airing
I guess I should’ve known when you bought a new bone
for your puppies named Goebbles and Goering

You showed up late to our very first date,
I said “how are you” you said “white power”
Call me paranoid but I’m not overjoyed
when you ask me if I want to shower…

I think you’re a nazi
Don’t be lying baby,
Are you a nazi?
Are you anti-Zion maybe?

Your every dress is monagramed SS,
you hold an Aryan picknick and bash
And it makes me irate when you say I look great
when I wear a little tiny moustache,

Your social politics say that races don’t mix,
and you call it pure blood pollution
And whenever I’m sad, you say it’s not so bad,
for every problem there’s a “Final Solution”…

I think you’re a nazi,
Give me an answer baby
Are you a nazi?
You drive a fucking panzer baby

You say that love is blind so how could I have guessed
But then again I met you at a Schindler’s List Protest.

I know you’re a nazi
And that’s why I’m leavin’
I know you’re a nazi
Sure as my name is Stephen, Lynch-Berg-stein.

Little Tiny Moustache – Stephen Lynch

Kosmoi.blogspot.com

Ο Mάρκο Pεβέλι διδάσκει πολιτική επιστήμη στο πανεπιστήμιο του Aνατολικού Πιεμόντε. Tο ακόλουθο κείμενό του είναι απόσπασμα δοκιμίου, που περιέχεται στο βιβλίο των Fausto Bertinotti, Lidia Menapace, Marco Revelli «Non violenza» (Fazi editore, 2004).

Oύτε στη σκέψη του Mαρξ ούτε και σε εκείνη τη μακρά και ετερογενή σειρά θεωρητικο-πρακτικών επεξεργασιών που ονομάστηκε «μαρξισμός», η βία υπήρξε ποτέ ταμπού. Oπως οι περισσότεροι «μοντέρνοι» πολιτικοί στοχαστές, και ιδιαίτερα όπως οι περισσότεροι στοχαστές που κατατάσσονται στο ρεύμα του λεγόμενου πολιτικού ρεαλισμού, από τον Mακιαβέλι ώς τον Xομπς και μέχρι, φυσικά, τον Xέγκελ, έτσι και ο Mαρξ θεώρησε τη βία αναπόσπαστη συνιστώσα της Iστορίας, «φυσικό» γνώρισμα της εσωτερικής της διαλεκτικής, που καθορίζεται, ακριβώς όπως η φυσική και η αστρονομία, από το «παίγνιο των δυνάμεων». Kαι την ενσωμάτωσε στον στοχασμό του για τον κοινωνικό μετασχηματισμό με έναν τρόπο καθαρά εργαλειακό, ως μέσο η προσφυγή στο οποίο κρίνεται αποκλειστικά με βάση την ωφελιμότητά του σε σχέση με τον σκοπό (δηλαδή με βάση την αποτελεσματικότητά του).

Σε μια φιλοσοφία ριζικά κοσμική και ιστορικιστική, η οποία ως τέτοια όχι μόνον δεν αναγνωρίζει ιδιαίτερη αυτονομία στην ηθική αλλά την ενσωματώνει και τη διαλύει, ως αντανάκλαση, μέσα στην ιστορική και κοινωνική εξέλιξη, δεν υπάρχει χώρος για έναν ηθικό στοχασμό σχετικά με τη νομιμότητα των μέσων, αλλά μόνον για το βαθμό της αποτελεσματικότητάς τους.

Γίνεται συχνή αναφορά -από μέρους των όψιμων υποστηρικτών μιας άγριας αντίληψης της ταξικής σύγκρουσης και της αναγκαιότητας της βίας ως εγγύησης επαναστατικής συνέπειας- στη γνωστή δήλωση του Mαρξ για τη βία ως «μαμή της Iστορίας» (γράφει κατά λέξη ο Mαρξ: «H βία είναι η μαμή κάθε παλιάς κοινωνίας που κυοφορεί μια καινούρια»), λησμονώντας συχνά ότι ο Mαρξ τη διατυπώνει ακριβώς στο τέλος του πρώτου τόμου του «Kεφαλαίου», στο έβδομο μέρος, το αφιερωμένο στη «Διαδικασία συσσώρευσης του κεφαλαίου», και στο εικοστό τέταρτο κεφάλαιο με τίτλο «H λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση».

O Mαρξ αναφέρεται, επομένως, όχι τόσο (και μάλιστα καθόλου) στην προλεταριακή επανάσταση, αλλά στην άγρια διαδικασία διαμόρφωσης της αστικής κοινωνίας σε ρήξη με την παλιά φεουδαρχική κοινωνία καιιδιαίτερα στη «Γένεση του βιομήχανου κεφαλαιοκράτη», ο οποίος διαμορφώθηκε ακριβώς χάρη στη βίαιη και αναγκαστική απαλλοτρίωση των αγροτών, την περίφραξη των χωραφιών, τις αιματηρές αποικιακές κατακτήσεις, που λειτούργησαν ως ισχυροί και αιμα- τοβαμμένοι «επιταχυντές» της γέννησης του καπιταλισμού με τον διαχωρισμό του από τον παλιό φεουδαρχικό κόσμο («Oι μέθοδες αυτές στηρίζονται εν μέρει στην πιο ωμή βία… Oλες χρησιμοποιούν την κρατική εξουσία, τη συγκεντρωμένη βία της κοινωνίας», είχε διευκρινίσει αμέσως πριν ο Mαρξ, «για να επιταχύνουν σαν σε θερμοκήπιο τη διαδικασία της μετατροπής του φεουδαρχικού τρόπου παραγωγής σε κεφαλαιοκρατικό»).

H βία επομένως, στην οποία αναφέρεται εδώ, βρίσκεται στην απαρχή της διαμόρφωσης του σύγχρονου προλεταριάτου -ως πράξη με την οποία σφυρηλατούνται οι αλυσίδες του- και όχι στο τέλος, ως πράξη με την οποία πρέπει να σπάσουν αυτές οι αλυσίδες.

Aλλά το ζήτημα δεν έχει και πολλή σημασία (εκτός από το ότι υπαγορεύει μια μεγαλύτερη φιλολογική προσοχή στη χρήση των τσιτάτων, ιδίως όταν αυτά χρησιμοποιούνται για να κατακεραυνώνουν διαφωνούντες συνομιλητές).

Tο ζήτημα δεν έχει και πολλή σημασία, επειδή, αν παρακάμψουμε αυτές τις δύο γραμμές, είναι σε κάθε περίπτωση προφανές ότι ο Mαρξ και μαζί του ο Ένγκελς και όλοι οι πατέρες του μαρξισμού (με εξαίρεση τους λεγόμενους καντιανούς σοσιαλιστές και, όψιμα αλλά και αμφίσημα, τον Kάουτσκι) είχαν πάντοτε απέναντι στη βία -όπως και απέναντι στον πόλεμο- μια στάση αρκετά ανενδοίαστη. Eίχαν μια στάση πραγματιστική, που καθοριζόταν ανάλογα με τις περιστάσεις, μια στάση που σίγουρα δεν ήταν στάση «αρχής», αλλά ούτε καν επιφύλαξης.

H εικόνα του «λαού στα όπλα» κυριάρχησε συχνά στην αναπαράσταση της επαναστατικής διαδικασίας, είτε επρόκειτο για το γερμανικό 1848 είτε για την Kομμούνα του Παρισιού, έτσι ώστε η συγκρότηση της εργατικής τάξης σε στρατό κατέληγε να αντιπροσωπεύει την πιο σίγουρη εγγύηση ότι η επανάσταση θα οδηγούνταν ως τις αναγκαίες συνέπειές της. Στον νεαρό Mαρξ η ένοπλη εξέγερση είναι η «φυσική» μορφή της επανάστασης, την οποία φανταζόταν με βάση το ακριβές υπόδειγμα της Γαλλικής Eπανάστασης, που ήταν το αρχέτυπο κάθε μοντέλου επανάστασης. Mε τον ίδιο τρόπο ο Mαρξ (και ίσως ακόμη περισσότερο ο Ένγκελς, ο οποίος έτρεφε ένα αληθινό πάθος για τις σπουδές στρατηγικής) εντάσσει τον πόλεμο και τους στρατούς «στον υπολογισμό των προπτικώντου επαναστατικού κινήματος», ως παράγοντα πιθανής επιτάχυνσης του επαναστατικού κινήματος και ως ευκαιρία που ευνοεί τη ρήξη με το κοινωνικό και πολιτικό status quo.

Aπό την άλλη μεριά, το 1867, ο Mαρξ θα αντιταχθεί στο φιλειρηνικό κίνημα που είχαν υποστηρίξει διανοούμενοι όπως ο Bικτόρ Oυγκό και άλλοι.

Xρειάζεται όμως να προσθέσουμε ότι ο πόλεμος δεν ήταν ακόμα εφοδιασμένος με τα καταστροφικά εργαλεία που αποκαλύφθηκε ικανή να επινοήσει η σύγχρονη τεχνολογία. Στον 19ο αιώνα του Mαρξ και του Ένγκελς ο πόλεμος δεν είχε ακόμη προσλάβει τον ολικό χαρακτήρα που θα πάρει αντίθετα στις αρχές του 20ού αιώνα. Kαι θα πρόκειται από κάθε άποψη για μια τομή, για μια χρονική ρήξη, που θα αλλάξει ριζικά τον ίδιο τον τρόπο με τον οποίο τίθεται το ζήτημα του πολέμου και γενικότερα της βίας στο πλαίσιο της επαναστατικής θεωρίας (…).

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=31853

Συνέντευξη του Nόαμ Τσόμσκι στον Afshin Rattansi

Press TV, Γενάρης 24, 2009 

{youtubejw}AkflxrNMy9I{/youtubejw}

Καθηγητά Τσόμσκι, καλύτερα να ξεκινήσουμε με το Πακιστάν. Ο Λευκός Οίκος απέφυγε να σχολιάσει τις δολοφονίες όλων αυτών των ανθρώπων [κατά τη διάρκεια των βομβιστικών επιθέσεων στα σύνορα απ’ το Αφγανιστάν στο Πακιστάν]. Ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, για τον οποίο είχατε αναφερθεί στα πλαίσια της Γιουγκοσλαβίας, είναι ο άνθρωπος που ο [Πρόεδρος Μπαράκ] Oμπάμα είχε διαλέξει για να δώσει λύση στην κατάσταση.

NOAM ΤΣΟΜΣΚΙ. Λοιπόν, ήταν αρκετά ξεκάθαρο ότι ο Oμπάμα θα δεχόταν το δόγμα Μπους ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να βομβαρδίσουν ελεύθερα το Πακιστάν, και υπήρξαν πολλές περιπτώσεις που είναι αρκετά σοβαρές.

Υπήρχε για παράδειγμα μια μεγάλη πρόκληση χάους και διαμάχης στην επαρχία Μπαζούρ, η οποία γειτνιάζει με το Αφγανιστάν και με φυλετικούς ηγέτες – άλλοι εκεί – το απέδωσαν στο βομβαρδισμό ενός σχολείου μαντράσσα1 όπου σκοτώθηκαν 80 με 85 άνθρωποι, πράγμα που δε νομίζω ότι αναφέρθηκε ποτέ στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά φυσικά αναφέρθηκε στον πακιστανικό τύπο.Ο συγγραφέας αυτού του άρθρου που το ανέφερε, ένας πολύ γνωστός πυρηνικός φυσικός, ο Pervez Hoodbhoy, επισήμανε τότε οτι τέτοιου είδους μακελιά θα προκαλέσουν φυσικά τρόμο και αντιδράσεις, οι οποίες θα απειλούσαν το κράτος του Πακιστάν. Και αυτό ακριβώς συνέβη. Βλέπουμε τώρα περισσότερες απ’ αυτές τις αντιδράσεις.

Tο πρώτο μήνυμα της Πακιστανικής κυβέρνησης στο Στρατηγό [Ντέιβιντ] Πετρέους, τον Αμερικανό Στρατηγό όταν ανέλαβε τη διοίκηση της περιοχής ήταν ότι δεν επιθυμούν πλέον άλλoυς βομβαρδισμούς στο Πακιστάν.

Στην πραγματικότητα, το πρώτο μήνυμα προς τη νέα προεδρία Oμπάμα απ’ τον πρωθυπουργό [Χαμίντ] Kαρζάι του Αφγανιστάν ήταν το ίδιο, ότι δεν ήθελε πλέον άλλους βομβαρδισμούς πολιτών. Είπε επίσης ότι ήθελε ένα χρονοδιάγραμμα για την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων, των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων στρατευμάτων, απ’ το Αφγανιστάν. Αυτό φυσικά απλά αγνοήθηκε.

Και οι τρεις αυτοί ξένοι απεσταλμένοι, αν και ο τρίτος δεν έχει ακόμη πιθανόν ανακοινωθεί, αλλά μερικοί άνθρωποι εκφράζουν αισιοδοξία για τον Τζορτζ Μίτσελ ως απεσταλμένου στη Μέση ανατολή.

Για τον Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, έχουμε ήδη μιλήσει. Έχουμε βέβαια μιλήσει εδώ για τον πρώην Βόσνιο υπουργό εξωτερικών, που φαίνεται να υπονοεί ότι μπορεί να έχει ένα ρόλο στο μακελειό στη Σρεμπρένιτσα, και φυσικά, συζητείται και ο Ντένις Ρος ως απεσταλμένος στο Ιράν.

N.Τ.: Λοιπόν ο Χόλμπρουκ έχει ένα πολύ άσχημο ρεκόρ, όχι τόσο στη Γιουσκοσλαβία, αλλά νωρίτερα. Για παράδειγμα, στις φρικαλεότητες στην Ινδονησία στο ανατολικό Τιμόρ, όπου ήταν ο επικεφαλής, και απέφυγε οποιαδήποτε προσπάθεια να σταματήσει την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών προς αυτούς, και εν γένει το ρεκόρ του είναι πολύ επιλήψιμο.

Ο Τζορτζ Μίτσελ, μεταξύ των διαφόρων διορισμών που έχουν γίνει, είναι νομίζω ενας απ’ τους πιο αξιοπρεπείς. Έχει ένα πολύ καλό ιστορικό. Πέτυχε κάτι στη Β. Ιρλανδία αλλά βεβαίως σ’ αυτήν την περίπτωση υπήρχε ένας στόχος.

Ο στόχος ήταν ότι οι Βρετανοί θα έθεταν τέρμα στην προσφυγή στη βία ως απάντηση στην τρομοκρατία του IRA και θα έδιναν προσοχή στα νόμιμα παράπονα ότι αυτή ήταν η πηγή της τρομοκρατίας. Αυτό το κατάφερε, η Βρετανία έδωσε προσοχή στα παράπονα, και η βία σταμάτησε – οπότε αυτό ήταν επιτυχία.

Αλλά δεν υπάρχει τέτοιου είδους έκβαση σκιαγραφημένη στη Μέση Ανατολή, ειδικότερα σχετικά με το Ισραηλο-Παλαιστινιακό πρόβλημα. Δηλαδή, υπάρχει μια λύση, μια απλή και κάθετη λύση που μοιάζει πολύ με τη βρετανική. Το Ισραήλ θα μπορούσε να σταματήσει τα υποστηριζόμενα απ’ τις Ηνωμένες Πολιτείες εγκλήματα στα κατεχόμενα εδάφη οπότε, προφανώς, θα σταματούσε και η αντίδραση σ’ αυτά. Αλλά αυτό δεν είναι στην ημερήσια διάταξη.

Μάλιστα, ο Πρόεδρος Oμπάμα μόλις είχε μια συνέντευξη τύπου, η οποία ήταν πολύ ενδιαφέρουσα απ’ αυτήν την άποψη. Εξήρε την παραβολική ειρηνευτική πρωτοβουλία, δηλαδή τη Σαουδική πρωτοβουλία που εγκρίθηκε απ’ τον Αραβικό Σύνδεσμο2, και είπε ότι αυτή είχε επικοδομητικά στοιχεία. Επεδίωκε την εξομάλυνση της σχέσης με το Ισραήλ, και ο ίδιος μάλιστα κάλεσε τα Αραβικά κράτη να συνεχίσουν μ’ αυτά τα “εποικοδομητικά στοιχεία”, δηλαδή την εξομάλυνση των σχέσεων.

Αλλά αυτό είναι μια εξαιρετικά μεγάλη παραποίηση της πρωτοβουλίας του Αραβικού Συνδέσμου. Η πρωτοβουλία του Αραβικού Συνδέσμου ζήτησε να γίνει αποδεκτή η ύπαρξη δύο κρατών στα διεθνή σύνορα, πράγμα που αποτελεί τη βάση, εδώ και πολύ καιρό, της διεθνούς συναίνεσης και είπε ότι αν αυτό μπορεί να επιτευχθεί, τότε μπορούν τ’ Αραβικά κράτη να ομαλοποιήσουν τις σχέσεις τους με το Ισραήλ.

Λοιπόν, ο Oμπάμα παρέλειψε το πρώτο τμήμα, το κεντρικό τμήμα, τον πυρήνα της λύσης, επειδή αυτό συνεπάγεται υποχρέωση για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι οι μόνες που επί τριάντα χρόνια μπλοκάρουν αυτήν τη διεθνή συναίνεση, πράγμα που σήμερα έχει τελείως απομονώσει τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ.

Η Ευρώπη τώρα και πολλές άλλες χώρες, το έχουν αποδεχθεί. Η Χαμάς το έχει αποδεχθεί εδώ και χρόνια, η Παλαιστινιακή Αρχή επίσης, ο Αραβικός Σύνδεσμος το ίδιο [το έχει αποδεχθεί]. Εδώ και πολλά χρόνια οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ το μπλοκάρουν, όχι μόνο στα λόγια, αλλά το μλοκάρουν και στην πράξη συνεχώς, (αυτό) συμβαίνει καθημερινά στα κατεχόμενα εδάφη καθώς επίσης και στην πολιορκία της Γάζας και άλλες φρικαλεότητες.

Έτσι όταν αυτός παραλείπει κάτι τέτοιο αυτό γίνεται σκοπίμως. Αυτό συνεπάγεται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρόκειται να συμμετέχουν με τον υπόλοιπο κόσμο που προσπαθεί να επιτύχει την εφαρμογή μιας διπλωματικής διευθέτησης, οπότε η αποστολή του Μίτσελ είναι κενή περιεχομένου. 

Υπάρχει μια αντίφαση στο ότι ο Τζορτζ Μίτσελ μίλησε φυσικά στα μέλη της Sinn FŽin, τη στρατιωτική φυσικά πτέρυγα του IRA.

Και την ώρα ακριβώς που σ’ αυτό το κανάλι καλύπταμε τις συγκρούσεις στη Γάζα, βομβαρδίστηκε το αρχηγείο της, και τώρα μας λένε ότι οι Ισραηλινοί στρατιώτες δε θα δώσουν τα ονόματά τους, και τα ονόματα των ανθρώπων δεν έχουν δοθεί στη δημοσιότητα απ’ το φόβο των διώξεων.

Κι όμως, ορισμένοι έλεγαν ότι ο Oμπάμα είπε ότι τα σύνορα θα πρέπει ν’ ανοίξουν. Θα δούμε τίποτα αλλαγές στην πολιτική τους εκεί;

N.Τ.: Όντως το είπε αυτό, αλλά δε σημείωσε το γεγονός ότι αυτό ειπώθηκε στο πλαίσιο πολλών άλλων απαιτήσεων. Και το Ισραήλ βέβαια θα πει επίσης, ότι θα πρέπει όντως ν’ ανοίξουν τα σύνορα αλλά θα εξακολουθεί ν’ αρνείται να μιλήσει στην εκλεγμένη κυβέρνηση (σημ. Χαμάς), πράγμα που είναι κάτι το τελείως διαφορετικό απ’ του Mίτσελ στη Β. Ιρλανδία.

Αυτό σημαίνει ότι οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει να τιμωρηθούν που ψήφισαν σ’ ελεύθερες εκλογές, με τον τρόπο που οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήθελαν, και ενέκριναν τη συμφωνία Κοντολίζα Ράις-Τζίπι Λίβνι να κλείσει το καθεστώς των σχέσεων Αιγύπτου-Γάζας, πράγμα που είναι μάλλον μια πράξη αυτοκρατορικής αλαζονείας.

Δεν είναι τα σύνορά τους το ζήτημα, και μάλιστα η Αίγυπτος αντιτάχθηκε σθεναρά σ’ αυτό. Αλλά ο Oμπάμα συνέχισε. Λέει ότι πρέπει να βεβαιωθούμε ότι δε θα περνούν όπλα λαθραία μέσω των σηράγγων στη Λωρίδα της Γάζας. Όμως δεν είπε τίποτε για την μεγάλη αποστολή πολύ περισσότερων θανατηφόρων όπλων στο Ισραήλ.

Μάλιστα, ακριβώς στο μέσο της επίθεσης στη Γάζα, στις 31 Δεκεμβρίου, το Πεντάγωνο ανακοίνωσε ότι είχε αναθέσει σ’ ένα γερμανικό πλοίο να στείλει 3.000 τόνους πολεμικού υλικού στο Ισραήλ. Αυτό τελικά δε δούλεψε, επειδή η κυβέρνηση της Ελλάδας το εμπόδισε. Βέβαια αυτό έγινε επειδή έπρεπε να περάσει απ’ την Ελλάδα, αλλά θα μπορούσε και να περάσει από κάπου αλλού. Και αυτό συνέβει ακριβώς την ώρα που γινόταν η επίθεση στη Γάζα.

Μάλιστα υπήρξαν πολύ λίγες αναφορές, πολύ λίγες έρευνες για το ζήτημα. Το Πεντάγωνο απάντησε μ’ έναν ενδιαφέροντα τρόπο. Είπαν, ότι αυτό το υλικό δε θα χρησιμοποιηθεί για την επίθεση στη Γάζα, στην πραγματικότητα γνώριζαν ότι το Ισραήλ σκόπευε να σταματήσει την επίθεση ακριβώς λίγο πριν αναλάβει την εξουσία ο Oμπάμα, οπότε δε χρειάζεται να πω τίποτα γι’ αυτό.

Αλλά το Πεντάγωνο είπε ότι το υλικό αυτό θα χρησιμοποιηθεί ως προκαταβολική τοποθέτηση αμερικανικών δυνάμεων. Μ’ άλλα λόγια, αυτό έχει αρχίσει εδώ και πολύ καιρό, αλλά αυτό είναι μια επέκταση και ενίσχυση του ρόλου του Ισραήλ ως αμερικανική στρατιωτική βάση στις παρυφές των μεγαλύτερων πετρελαιοπαραγωγών περιοχών του κόσμου. Και αν ποτέ ερωτηθούν γιατί το έκαναν αυτό, θα πουν για λόγους άμυνας ή για λόγους σταθερότητας, ενώ είναι απλώς μια ακόμη βάση για περαιτέρω επιθετικές ενέργειες.

{youtubejw}X4vr28l249s{/youtubejw}

Ο Ρόμπερτ Γκέιτς και ο Ναύαρχος [Mάικ] Mάλεν λένε ότι το 16-μηνο χρονοδιάγραμμα για την αποχώρηση απ’ το Ιράκ είναι μόνο μία απ’ τις επιλογές, μια μικρή διαφορά απ’ ό,τι ο Oμπάμα έλεγε στην προεκλογική του καμπάνια. Και, ως γνωστόν  η Χίλαρι Κλίντον δήλωσε απερίφραστα ότι ήταν έτοιμη να διαλύσει ολόκληρο το Ιράν και να σκοτώσει 70 εκατομμύρια πολίτες. Όσον αφορά το Ιράκ και το Ιράν τί αλλαγές βλέπετε;

N.Τ.: Αυτό που συνέβη στο Ιράκ είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και σημαντικό. Οι λίγοι ανταποκριτές μ’ εμπειρία και που γνωρίζουν κάτι το κατάλαβαν αυτό. Ο Patrick Cockburn, ο Jonathan Steele και δυο-τρεις ακόμη. 

Αυτό που συνέβη είναι ότι υπήρξε μια σημαντική εκστρατεία μη βίαιης αντίστασης στο Ιράκ, που υποχρέωσε τις Ηνωμένες Πολιτείες, βήμα – βήμα, ν’ αποσυρθούν απ’ τα προγράμματα και τους στόχους τους. Υποχρέωσαν τις κατοχικές δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών να επιτρέψουν εκλογές τις οποίες οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήθελαν και προσπάθησαν ν’ αποφύγουν με κάθε τρόπο.

Στη συνέχεια  πήγαν ένα βήμα παραπέρα υποχρεώνοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες να δεχθούν τουλάχιστον τυπικά ένα καθεστώς συμφωνίας των δυνάμεων, το οποίο αν σεβαστεί ο Ομπάμα, θα εγκαταλείψουν τους περισσότερους απ’ τους στόχους των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα εξαλείψουν τις τεράστιες μόνιμες στρατιωτικές βάσεις που οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εγκαταστήσει στο Ιράκ. Αυτό θα σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δε θα ελέγχουν πλέον τις αποφάσεις για το ποιοί θα έχουν πρόσβαση στις πετρελαιοπηγές και θα τις χρησιμοποιούν. Και στην πραγματικότητα κάθε πολεμικός στόχος θα έχει πια εκλείψει.

Φυσικά υπάρχει το ερώτημα αν οι Ηνωμένες Πολιτείες θ’ ανταποκριθούν σ’ όλα αυτά και αυτό που εσείς τώρα αναφέρετε είναι μια σοβαρή ένδειξη ότι προσπαθούν ν’ αποφύγουν να συμμορφωθούν. Αλλά αυτό που συνέβη εδώ είναι πραγματικά σημαντικό, και είναι προς τιμή των ανθρώπων του Ιράκ, το οποίο έχει όντως υποφέρει οικτρά. Θέλω να πω, η χώρα έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά, αλλά κατάφερε να κάνει τις Ηνωμένες Πολιτείες να υπαναχωρήσουν επίσημα απ’ τους κυριότερους πολεμικούς τους στόχους.

Στην περίπτωση του Ιράν, οι δηλώσεις Oμπάμα δεν ήταν τόσο εμπρηστικές όσο της Κλίντον, αλλά επρόκειτο σε μεγάλο βαθμό για το ίδιο πράγμα. Είπε ότι όλες οι επιλογές είναι ανοιχτές. Λοιπόν, τί σημαίνει όλες οι επιλογές; Προφανώς αυτό περιλαμβάνει πυρηνικό πόλεμο, που όπως γνωρίζετε, είναι μία επιλογή.

Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι προτίθεται να λάβει τα μέτρα, τα οποία ας πούμε, θέλει ο αμερικάνικος πληθυσμός. Η συντρηπτική πλειοψηφία του αμερικάνικου πλυθησμού για χρόνια ήταν υπέρ, είχε συμφωνήσει με το Κίνημα των Αδέσμευτων3, ότι το Ιράν θα πρέπει να έχει τα δικαιώματα που αναγνωρίζονται στα υπογράψαντα μέλη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων, ν’ αναπτύξει δηλαδή πυρηνική ενέργεια.

Δε θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα ν’ αναπτύξουν πυρηνικά όπλα, και κάτι που είναι πολύ ενδιαφέρον για τα ίδια ποσοστά, περίπου 75-80%, κάνουν έκκληση για τη δημιουργία μιας ζώνης ελεύθερων πυρηνικών όπλων στην περιοχή, η οποία θα περιλαμβάνει το Ιράν, το Ισραήλ, καθώς και κάθε αμερικάνικη δύναμη που εγκαθίσταται εκεί, μέσα στα πλαίσια όλων των ειδών των ελέγχων κ.ο.κ.

Αυτό θα μπορούσε να εξαλείψει ίσως μια απ’ τις κυριότερες πηγές της σύγκρουσης. Δεν υπάρχει όμως καμία ένδειξη ότι η κυβέρνηση Oμπάμα έχει το παραμικρό σχέδιο για να γίνει κάτι τέτοιο.

Κάτι τελευταίο καθηγητά Τσόμσκι, η οικονομία των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου φυσικά είστε – ότι δηλαδή κυριαρχεί στις ειδήσεις και στη ζωή όλων των Αμερικανών και αναμφισβήτητα στη ζωή των ανθρώπων σ’ όλον τον κόσμο – και αυτό το πακέτο των 825 δις δολαρίων. Πώς πιστεύετε ότι οι άνθρωποι του Oμπάμα θα το χειριστούν;

N.Τ.: Κανείς πραγματικά δεν ξέρει. Θέλω να πω πως αυτό που συμβαίνει στην οικονομία δεν είναι εύκολα κατανοητό. Βασίζεται σ’ εξαιρετικά αδιαφανείς δημοσιονομικούς χειρισμούς, που είναι αρκετά δύσκολο ν’ αποκωδικοποιήσουμε. Θέλω να πω, η γενική διαδικασία είναι βέβαια κατανοητή, αλλά το αν και κατά πόσον τα $800 δις, ή ενδεχομένως ένα μεγαλύτερο κυβερνητικό κίνητρο, θα ξεπεράσει αυτήν την κρίση, αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε.

Τα πρώτα $350 δις έχουν ήδη δαπανηθεί – αυτό που είναι το επονομαζόμενο μερικό bailout αλλά αυτό πήγε στις τσέπες των τραπεζών. Θα έπρεπε να είχαν αρχίσει να το δανείζουν ελεύθερα, αλλά αποφάσισαν απλά να μην το κάνουν. Προτιμούν μάλλον να πλουτίσουν τους εαυτούς τους, να αποκαταστήσουν το κεφάλαιό τους, και να υπερισχύσουν έναντι άλλων τραπεζών – με συγχώνευση, εξαγορά, ή ό,τι άλλο.

Αν το επόμενο κίνητρο θα έχει κάποιο αποτέλεσμα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό απ’ τον τρόπο με τον οποίο θα το χειριστούν, αν δηλαδή θα είναι ελεγχόμενο έτσι ώστε να χρησιμοποιηθεί για εποικοδομητικούς σκοπούς. [Βασίζεται] επίσης σε παράγοντες που δεν είναι ακριβώς γνωστοί, όπως το πόσο βαθιά θα είναι αυτή η κρίση.

Είναι μια παγκόσμια κρίση και είναι πολύ σοβαρή. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ξαφνικά οι τρόποι που οι δυτικές χώρες εισέρχονται στην κρίση είναι ακριβώς οι ίδιοι με το μοντέλο που επιβάλλουν στον Τρίτο Κόσμο όταν υπάρχει κρίση.

Έτσι, όταν η Ινδονησία έχει κρίση, η Αργεντινή και οποιοσδήποτε άλλος, υποτίθεται ότι πρέπει ν’ αυξήσουν πολύ τα επιτόκια και να ιδιωτικοποιήσουν την οικονομία, να περικόψουν τις δημόσιες δαπάνες και να λάβουν τέτοιου είδους μέτρα. Στη Δύση, είναι το ακριβώς αντίθετο: μείωση επιτοκίων στο μηδέν, κρατικοποιήσεις εφόσον αυτό απαιτείται, να ρίξουν χρήμα στην οικονομία, έχουν τεράστια χρέη.

Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο απ’ το πώς ο Τρίτος Κόσμος πρέπει να εξοφλήσει τα χρέη, και είναι αξιοσημείωτο ότι αυτό φαίνεται να περνάει απαρατήρητο. Αυτά τα μέτρα για τη Δύση είναι εκείνα που θα μπορούσαν να βάλουν την οικονομία και πάλι σε κίνηση, ενώ για άλλους ήταν καταστροφή.

Μετάφρ. aixmi

1. Ισλαμικό ιεροδιδασκαλείο.

2. Οργανισμός 21 ανεξάρτητων κρατών που βοηθά στην ενδυνάμωση του κάθε κράτους μέλους ξεχωριστά αλλά και όλων των αραβικών κρατών μαζί. Στόχος του είναι να αποκτήσουν ανεξαρτησία οι Αραβικές χώρες και να σταματήσει η μετανάστευση των Ισραηλινών προς την Παλαιστίνη και να εναντιωθεί στην ίδρυση εβραϊκού Κράτους.

3. Διεθνής οργάνωση που συσπειρώνει πάνω από 100 χώρες που θεωρούνται αδέσμευτες από (και ενάντια) τις βασικές μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις. Οι βάσεις αυτής της συσπείρωσης χωρών τέθηκαν το 1955 με τη Συνδιάσκεψη του Μπαντούνγκ, στην οποία πήραν μέρος 29 ανεξάρτητες χώρες από την Ασία και την Αφρική με στόχο να ενώσουν τις δυνάμεις τους ενάντια στην αποικιοκρατία και να τηρήσουν ανεξαρτησία από τις μεγάλες δυνάμεις. Η διάσκεψη αυτή ήταν η πρώτη στην ιστορία που δεν πήραν μέρος και δεν προσκλήθηκαν οι μεγάλες δυνάμεις. Στη διάσκεψη αυτή, που γίνεται σε κλίμα ανάπτυξης αγώνων και αλληλεγγύης ανάμεσα στους λαούς της περιοχής, διαδραματίζει κεντρικό ρόλο η συμμετοχή της Κίνας. Στη 14η Σύνοδο του «Κινήματος των Αδέσμευτων» το 2006, σηματοδοτήθηκε μια πιο δυναμική παρέμβαση στη διεθνή σκηνή με προοπτική να συμμαχήσουν οι μικρότερες και φτωχότερες χώρες κατά των ιμπεριαλιστικών και επεκτατικών βλέψεων κάθε μεγάλης δύναμης.

http://aixmi.wordpress.com/2009/03/21/chomsky-%ce%ba%ce%b1%ce%bc%ce%af%ce%b1-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b1%ce%b3%ce%ae-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf%ce%bd-obama/

Άκουγα τους δημοσιογράφους να καλούν τους δεσμοφύλακες να σκοτώνουν όποιο προσπαθεί να αποδράσει και προσπαθούσα να το ξεχάσω. Έλεγα, ηλίθιοι είναι και παρασύρονται, δεν θα έχει συνέχεια η δίψα για αίμα.Αλλά πριν καμιά βδομάδα έκανα ζάπινγκ χαράματα και ακούω για τη περιγραφή μιας ληστείας, στη Νίκαια νομίζω. Η ρεπόρτερ είπε ότι ένας «αστυνομικός εκτός υπηρεσίας» ακολούθησε τον δράστη για μια μεγάλη απόσταση. Όλα είχαν τελειώσει αλλά τότε του φώναξε ότι αν δε σταματήσει θα τον πυροβολήσει. Βρίσκονταν κι δύο μπροστά από ένα σχολείο. Ο ληστής γυρίζοντας είδε ότι τον σημάδευαν και καλύφθηκε, πυροβόλησε, ο αστυνόμος σκοτώθηκε και έτσι διέφυγε.

Οι παρουσιαστές άρχισαν να λένε ότι η χώρα έχει παραδοθεί στο χάος, αλλά να που υπάρχουν κάποιοι ήρωες, που κάνουν τη δουλειά τους με αυτοθυσία. Ότι δυστυχώς ο φονιάς ληστής έφυγε ζωντανός. Ότι τόλμησε και απάντησε στους πυροβολισμούς του αστυνομικού αγνοώντας ότι βρίσκονταν μπροστά σε παιδιά. Προφανώς έλεγαν ότι ο ληστής όφειλε να περιμένει να τον σκοτώσει ο «αστυνομικός εκτός υπηρεσίας». Έχοντας γνωστούς στην αστυνομία γνωρίζω ότι «Αστυνομικός εκτός υπηρεσίας» μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα. Αργότερα νεότερο ρεπορτάζ έλεγε ότι «δυστυχώς» ο αστυνομικός δε κατάφερε να πυροβολήσει με το όπλο του, ενώ μπορούσε να τους σκοτώσει όσο απομακρύνονταν. Πραγματικά κρίμα που δε τους σκότωσε νωρίτερα. Ομως τίποτα δεν θα είχε γίνει αν ο αστυνομικός, αρκετά χιλιόμετρα από τον “τόπο του εγκλήματος”, και μάλιστα μπροστά σε ένα σχολείο δεν είχε απειλήσει και ανοίξει πυρ.

Ας μην αφήνουμε το μανιχαϊσμό μας να συσκοτίζει απλές λογικές αρχές όπως η αιτιότητα και κεντρικούς πυλώνες του κοινωνικού συμβολαίου όπως και η ιερότητα της κάθε ζωής.
Το θέμα δεν τέλειωσε εκεί, χθες έγινε πάλι ένα ανάλογο περιστατικό. Ληστής αφού βγήκε από κατάστημα κινητών συνάντησε το προτεταμένο όπλο και πάλι «αστυνομικού εκτός υπηρεσίας». Θα είχαν όλα τελειώσει αλλά ο μπάτσος αυτός προκάλεσε συμπλοκή για να πάρει πίσω τα 300 ευρώ. Στη συμπλοκή κατάφερε ο ίδιος να σκοτώσει μια κοπέλα και να τραυματίσει σοβαρά τον ληστή. Βέβαια αυτό τα μμε θα το αποσιωπήσουν αν δε καταφέρουμε να το αλλάξουν. Τα μμε τον ανακηρύξαν κι αυτόν σε ήρωα. Η αστυνομία από ανακοίνωση σε ανακοίνωση, όπως κάθε φόρα, τροποποιεί τα γεγονότα για να αθωώσει τους δικούς της. Για να παρουσιάσει μια πραγματικότητα με σαφή όρια καλών και κακών. Για να παγιώσει το τι είναι καλό και τι είναι κακό με το δικό της σύστημα αξιών. Με το πλιάτσικό που συνεχίζουν να κάνουν οι τραπεζίτες σταματήσαμε και πάλι να ασχολούμαστε. Όποιος μπαίνει μπροστά στη κίνηση των μηχανισμών της αγοράς δεν του αξίζει πια να ζει. Η αγορά παράγει και πάλι αξίες. Έτσι θα ξεπεράσουν κι αυτή η κρίση… ξεπλενοντάς τη με αίμα.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4505479

http://new.enet.gr/?i=news.el.home&id=25330

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=259009

http://www.e-tipos.com/newsitem?id=80181

http://kosmoi.blogspot.com/

Μετά το περιστατικό της επίθεσης στο Κολονάκι όλη η καλή κοινωνία της Αθήνας άρχισε να απαιτεί ακόμη μεγαλύτερη αστυνόμευση, ακόμη μεγαλύτερη προάσπιση της περιουσίας της, ακόμη μεγαλύτερη φύλαξη όσων με “τόσο κόπο” έχει αποκτήσει, ακόμη μεγαλύτερη ησυχία. Δεν είναι δυνατό να θέλει κάποιος να πιει τον καφέ του σε κάποια από τις καφετέριες της περιοχής και να μην τον αφήνουν. Δεν μπορεί κάποιος να πληρώνει 10 και 15 ευρώ για ένα απλό τοστ και μα μην μπορεί να το ευχαριστηθεί. Η επιλογή κάποιου πανάκριβου ρούχου δεν μπορεί να γίνεται υπό το φόβο των κουκουλοφόρων. Άλλωστε μέσα από τις σπασμένες βιτρίνες δεν μπορείς να δεις καθαρά το εμπόρευμα.

Αρωγός σε αυτή την απαίτηση είναι όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αμέσως έσπευσαν να καταδικάσουν το γεγονός να προβάλουν αποκαλυπτικά video, και να φιλοξενήσουν εμπόρους και κατοίκους της περιοχής που τους πρόσφεραν ανατριχιαστικές περιγραφές των βαρβάρων. Το κερασάκι στην τούρτα των τηλεμαιντανών ήταν όλοι οι εκπρόσωποι της αστυνομίας. Το συμπέρασμα δεν άρχισε να βγει.

“Η υπηρεσία μας δεν έχει επαρκείς πληροφορίες ώστε να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις τέτοιου τύπου”

Η δήλωση αυτή που εμπεριέχει τη νοοτροπία μιας ολόκληρης κοινωνίας έφτασε για να πυροδοτήσει ένα καινούργιο κύκλο συζητήσεων. “Που είναι το σύστημα παρακολούθησης;” ,“Η αστυνομία πλέον δεν έχει προσβάσεις”, “Εάν δεν υπάρχουν πληροφορίες πως είναι δυνατό να λειτουργήσουμε;”, “Μέσω των πληροφοριών γίνεται ο έλεγχος”.

Όλα τα παραπάνω υποστηρίζονταν και ξεστομίζονταν είτε από πολίτες , είτε από ιδιοκτήτες καταστημάτων της περιοχής είτε από εκπροσώπους της αστυνομίας.

Τι σημαίνουν; Προφορικό αίτημα για την πρόσληψη ρουφιάνων από την αστυνομία.

Όλοι αυτοί που με πολύ μεγάλη ευκολία ζητούν τη λειτουργία μιας αποτελεσματικής υπηρεσίας πληροφοριών – ρουφιάνων προφανώς δεν μπορούν να σκεφτούν πιο μακριά από την ημέρα που σπάστηκε η βιτρίνα του καταστήματός τους ή που λόγω της ταραχής χύθηκε καφές στο πανάκριβο πουκάμισό τους.

Η εποχή της χούντας μάλλον φαντάζει πολύ μακρινή γι αυτούς. Η εποχή που οι καταδότες ήταν το πραγματικό παρακράτος έχει σταματήσει να υπάρχει στη μνήμη τους. Ποιές θα είναι οι συνέπειες της πραγματοποίησης του αιτήματος; Πραγματικά αδυνατό να τις υπολογίσω. Δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι μπορεί να γίνω θύμα κάποιου ρουφιάνου. Δεν έχει καμία σημασία το εάν ο ρουφιάνος θα είναι αστυνομικός ή ο περιπτεράς της γειτονιάς. Και να είστε σίγουροι ότι όταν η αστυνομία μιλάει για πληροφοριοδότες αναφέρεται σε ανθρώπους που ζουν δίπλα μας.

Όλα τα παραπάνω είναι απλά πρώτες σκέψεις, ανεπεξέργαστες, κάτι σαν αντανακλαστική αντίδραση στην παραπάνω νοοτροπία.

Προστάτης της ησυχίας των νοικοκυρέων θα είναι ο ρουφιάνος της γειτονιάς. Κάτι σαν το δικό τους άνθρωπο. Είναι η πρόταση της αστυνομίας για αυτοοργάνωση, ρουφιανιά.

Τελειώνοντας , θα παραθέσουμε μια φράση του Eric Hoffer:

“Μπορείς να καταλάβεις τι είναι αυτό που ο εχθρός σου φοβάται περισσότερο, από τα μέσα που χρησιμοποιεί για να σε κάνει να φοβηθείς.” 

Η παρούσα χρονική στιγμή κρίνεται ως η καταλληλότερη για την ανάλυση του ζητήματος της βίας ως μέσο του αγώνα των κοινωνιών ενάντια στις δομές της εξουσίας, πολιτικής και κοινωνικής. Λίγο καιρό μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, η ύστερη εποχή είναι υπό διαμόρφωση, με ενδιαφέροντα φαινόμενα κοινωνικής αυτοοργάνωσης και δράσης που αξίζουν την επισταμένη προσοχή μας. Ταυτόχρονα όμως φαίνεται προκύπτει και το ερώτημα της χρήσης βίας ως μέσου δράσης.

Η βία λοιπόν πρώτα από όλα είναι μέσο και όχι σκοπός. Ο σκοπός θα πρέπει αφενός να προκαθορίζεται, αφετέρου να δηλώνεται, ώστε τελικά να κρίνεται. Επίσης, θα πρέπει να αξιολογείται πέρα από τον σκοπό καθ’ εαυτό και η συμβολή της βίας στην επίτευξή του.

Η απουσία ενός σαφώς καθορισμένου σκοπού και η απλή παράθεση βερμπαλιστικών εκφράσεων, δείχνουν πως η επιλογή της βίας εκκινεί από μη κοινωνικά και μη πολιτικά κίνητρα. Η απουσία στόχων πολιτικών (ή η απουσία πολιτικής) αλλά και γενικοί ακαθόριστοι στόχοι, δίνουν το δικαίωμα στον καθένα να αποδώσει σε πράξεις τέτοιες, άλλα κίνητρα συνήθως ατομικιστικά και σχεδόν πάντα ταπεινά. Κυρίως βεβαίως κάτι τέτοιο μπορεί πράγματι να συμβαίνει. Δίνει όμως και λαβές για ανάπτυξη των διαφόρων θεωριών από τα ΜΜΕ. Σε κάθε περίπτωση πάντως πρέπει να δεχτούμε πως οι πράξεις “πολιτικής βίας” είναι αντικείμενα ανάλυσης, κριτικής και προβληματισμού. Και όποιος εμποδίζει την κριτική και τον διάλογο προσφέρει πολύ κακές υπηρεσίες στο κίνημα και τον αγώνα. Τέτοιες λογικές είναι βεβαίως ολοκληρωτικές και συμπλέουν καθώς φαίνεται με τις απόψεις που λένε ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρχει το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου διότι αφού “εμείς” κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια τότε η όποια “άλλη” άποψη είναι εκ των πραγμάτων λάθος. Ας ξεπεράσουμε το παράδοξο σχήμα, αγωνιζόμενοι για την κοινωνική απελευθέρωση να μην αναγνωρίζουν την ελευθερία της έκφρασης στην κοινωνία (ως δήθεν καπιταλιστική αξία). Να επανέλθουμε στο θέμα της βίας.

Η βία είναι η πρώιμη μορφή εξουσίας. Η φυσική βία που μπορεί να ασκήσει ο καθένας ήταν το προσωπικό του μερίδιο εξουσίας στον πρωτόγονο κόσμο. Από τη στιγμή της δημιουργίας πολύπλοκων κοινωνιών οι εξουσίες αυτές σταδιακά “κλάπηκαν” και συγκεντρώθηκαν στο κράτος που (όπως λέει ο Βέμπερ) κατέχει πια το μονοπώλιο της βίας και άρα την εξουσία. Βεβαίως, η ανατροπή ενός πολιτικού και κοινωνικού καθεστώτος προϋποθέτει την αμφισβήτηση αυτού του μονοπωλίου. Η αμφισβήτησή του ωστόσο δε σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι αποσκοπεί στην ανατροπή του καθεστώτος και πολύ περισσότερο στην ανατροπή του προς την κατεύθυνση ενός καλύτερου και δικαιότερου κόσμου. Κάτι τέτοιο πρέπει να αποδεικνύεται κάθε φορά που γίνεται χρήση βίας, αλλά και κάθε φορά που πραγματοποιείται η όποια κοινωνικο-πολιτική δράση.

Το να είσαι για παράδειγμα εναντίον της αστυνομίας, και να δρας ενάντιά της, δεν σημαίνει de facto ότι θέλεις έναν κόσμο χωρίς αστυνόμευση και χωρίς εξουσία, χωρίς στρατούς και χωρίς αδικία κτλ. Αν αυτός είναι ο σκοπός τότε πρέπει να ειπωθεί και έπειτα να αποδειχτεί πως η πράξη βίας ώθησε προς αυτήν την κατεύθυνση. Η κάθε δράση βίας έχει πιθανά και πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες, ακόμα και αν αυτοί που προέβησαν στην πράξη αυτή δεν κάνουν “πολιτική” ή χλευάζουν την κοινωνία. Οι πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες υπάρχουν ακόμα και αν είναι αδιάφορες ή αδύνατο να συλληφθούν από τους εκτελεστές κάθε τέτοιας πράξης και μπορεί να είναι προς την κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης ή και προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Αν θέλαμε να ονοματίσουμε τις προϋποθέσεις με τις οποίες διασφαλίζεται ότι τέτοιες πράξεις βίας είναι πράξεις πολιτικής βίας με κατεύθυνση την κοινωνική απελευθέρωση πρώτα απ’ όλα θα μιλάγαμε για μια ανώτερη ικανότητα ανάλυση της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Για παράδειγμα η διάκριση μεταξύ δημόσιου και κρατικού απαιτεί το ελάχιστο μιας τέτοιας ικανότητας, να μπορεί να διακρίνει δηλαδή κάποιος τη βουλευτική MERCEDES και το περιπολικό, από το ασθενοφόρο και το μέσο μαζικής μεταφοράς (όπως για παράδειγμα τα βαγόνια του ΗΣΑΠ) αν και όλα ανήκουν στο κράτος σαν οχήματα. Η ελάχιστη επίσης τέτοια ικανότητα θα μπορούσε να διακρίνει πότε η αντι-βία γίνεται πολύ ισχυρότερη από την βία στην οποία αντιστέκεται. Σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι εύκολο να παρατηρήσει κάποιος την ηδονή της βίας να κυριαρχεί και ουσιαστικά να αναγνωρίσει εκεί την ηδονή της εξουσίας. Γιατί αυτή η ελάχιστη ικανότητα πολιτικής και κοινωνικής ανάλυσης αρκεί για να δει κάποιος πως όταν η πολιτική βία γίνεται “λύσσα για βία” τότε από πίσω κρύβεται μάλλον μια “δίψα για εξουσία”. Η ελάχιστη ικανότητα πολιτικής και κοινωνικής ανάλυσης θα ήταν αρκετή για να μην υποτιμάται η αξία του λόγου έναντι της πράξης (βίας) και να μπορούσε έτσι να συμπληρωθεί το σύνθημα: ¨βία στη βία της εξουσίας και λόγο στο λόγο της εξουσίας. Βεβαίως η ικανότητα στο λόγο είναι αρκετά πιο δύσκολη από την ικανότητα στη βία.

Το κείμενο αυτό ωστόσο δεν μπορεί παρά να κλείσει με μια προτροπή όχι για την ελάχιστη αλλά για την μέγιστη ανάπτυξη ικανοτήτων αντίληψης και ανάλυσης της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας. Για την μέγιστη δυνατή ικανότητα οργάνωσης και στοχοθέτησης του αγώνα.