Μήπως τα πανό που αναρτώνται σε ελεύθερους χώρους από άτομα που πιστεύουν στην αυτοοργάνωση θα έπρεπε να γράφουν καλύτερα τη λέξη απελευθέρωση αντί για κατάληψη;

Το ζήτημα δεν καθόλου γλωσσικό όπως μπορούμε πολύ εύκολα να καταλάβουμε αλλά έχει να κάνει με το πολιτικό περιεχόμενο της πράξης , ακόμη και αν αυτή στοχεύει στην κοινωνική εκτροπή. Η μορφή της πράξης σίγουρα είναι κατάληψη, το περιεχόμενο και η ουσία της όμως είναι η απελευθέρωση. Μπορεί μια ανθρωποκεντρική έννοια να εννοιολογιθεί σε κάτι εμπράγματο. Το κτίριο από μόνο του δεν έχει συναίσθηση ούτε μνήμη.

Που θέλω να σταθώ; Η λέξη κατάληψη έχει να κάνει με το χώρο, το κτίριο , η λέξη απελευθέρωση έχει να κάνει με τη χρήση, όπως αυτή έχει προσδιοριστεί από τον ιδιοκτήτη. Τι αστείο ακούγετε… Είμαι ιδιοκτήτης ενός κτιρίου , ενώ την ίδια στιγμή δεν είναι ιδιοκτήτης του εαυτού μου! Πόσο ικανοποιημένος πρέπει να είναι κάποιος ώστε στην πυραμίδα των αναγκών να βρίσκει ικανοποίηση μέσω ενός κτιρίου και όχι μόνο. Η αλλοτρίωση έχει φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο που να μπορεί ένα κτίριο να πραγματώνει την έννοια της ελευθερίας; Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι γινόμαστε ολοένα και πιο ελεύθεροι όταν αποκτούμε ολοένα και περισσότερα πράγματα; Αυτό που μας δεσμεύει είναι η ανάγκη; Εάν υπάρχει σύγχρονος μετρητής της ελευθερίας αυτός είναι το χρήμα;

Όλο το σύγχρονο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον μιλάει για την ικανοποίηση των αναγκών, κανένας δεν μιλάει για την εξαφάνισή τους. Αυτό στο οποίο πρέπει να δώσουμε σημασία όμως είναι ότι οι ανάγκες είναι ατομικές άρα και η ικανοποίησή τους (διάρρηξη κοινωνικού ιστού) έστω και αυτές έχουν ομαδοποιηθεί σύμφωνα με το την έννοια του μέσου ανθρώπου. Μια ανάγκη γίνεται κοινή για πάρα πολλούς ανθρώπους ο τρόπος όμως που θα ικανοποιηθεί αυτή είναι καθαρά ατομική υπόθεση και έχει να κάνει με τις δεξιότητες και την μισθωτή σκλαβιά.

Μια μεγάλη διαφορά έχει να κάνει με τη διάχυση. Όταν καταλαμβάνω κάτι δεν σημαίνει αυτόχρημα ότι το προσφέρω.  Όταν απελευθερώνω όμως ναι, με την προϋπόθεση ότι έχω σαν αρχή  μια απομαγνητισμένη πυξίδα όπου βοράς της είναι η κατεύθυνση «ιδιοκτησία». Ποιά η σημασία της απελευθέρωσης ενός δημόσιου χώρου όμως;  Κανένας δεν λέει ότι και το δημόσιο είναι ένας ιδιοκτήτης όπως όλοι οι υπόλοιποι. Κανένας δεν λέει ότι μόνο κατά όνομα υπάρχει το οποιοδήποτε δημόσιο κτίριο. Όλοι ξεχνάνε τα δημόσια κτίρια έχουν συγκεκριμένη χρήση και δεν μπορούν να αξιοποιηθούν από αυτούς στους οποίους δημιουργήθηκαν. Το δημόσιο , το κράτος δηλαδή, από πότε συμπεριφέρεται σαν ιδιοκτήτης , και θέλει να απομακρύνει κόσμο από δημόσια κτίρια; Τι σημαίνει δηλαδή ότι παρακωλύεται η λειτουργία τις οποιαδήποτε πρυτανείας όταν ο ίδιος κόσμος που τώρα είναι μέσα και κατηγορείται είναι αυτός που έχει παραχωρήσει προσωρινά το δικαίωμα το συγκεκριμένο κτίριο να χρησιμοποιείται ως τέτοιο; Τα κτίρια στην πραγματικότητα είναι όλα καταλυμένα. Το περιεχόμενό τους είναι η στέγαση όχι η κάλυψη αναγκών.

Απελευθέρωση λοιπόν. Όχι αλλαγή χρήσης. Καταστροφή των αναγκών. Ελευθερία κοινωνική όχι ατομική.