Σκέφτηκα να πω καλή χρονιά… ύστερα… σκέφτηκα όμως ότι, θεωρητικά τουλάχιστον, εμείς καθορίζουμε το χρόνο μας… μετά σκέφτηκα να πω ευτυχισμένο το νέο έτος…  αλλά το ίδιο ευχήθηκα και τον προηγούμενο χρόνο… και μετά απλώς σκεφτόμουν…

Κάθε χρόνος δεν είναι ίδιος αλλά παρολ’ αυτά μοιάζει να επαναλαμβάνεται αόριστα μια επανάληψη…

Ξέρω θα μου πεις ότι είναι ένα παράδοξο… όταν όμως τελειώσουν τα πυροτεχνήματα της υποκρισίας ο ουρανός φαντάζει πιο ξάστερος…

Μια χρονιά γεμάτη από σκάνδαλα, κρατικές δολοφονίες και μια κρίση που λίγοι έχουν καταλάβει το μυστήριο της ύπαρξής της…

Πάραυτα μια σειρά πραγμάτων δεν αλλάζει… δε θα αλλάξει το γεγονός ότι οχτώ ώρες τη ζωή μου, τουλάχιστον, κρατούμαι όμηρος καθημερινά απ’ το αφεντικό μου. Δε θα αλλάξουν ούτε τα αποχαυνωμένα βλέμματα των τηλεθεατών οι όποιοι αμέτοχα παρατηρούν τη ζωή τους να κυλά αδιάφορα… Δε θ’ αλλάξουν οι θεατρικές πόζες των κάθε λογής ευαίσθητων… Δε θ’ αλλάξει κάτι που δεν υφίσταται και τον προηγούμενο χρόνο…

…τα υπόλοιπα μοιάζουν με διαφημιστικά τρικ για να κερδίζουν οι εταιρείες και οι λακέδες τους… όπως με ένα εμπόρευμα… όσο και να αλλάξεις την ετικέτα του, στην ουσία του, παραμένει το ίδιο…

Ξέρω, θα μου πεις πως δεν μπορώ να συγκρίνω τη ζωή με εμπορεύματα… αλλά ξέρεις… επίσης… εσύ είσαι ο υποκριτής… εδώ τόλμησες να συγκρίνεις μια κρατική δολοφονία με βιτρίνες… εδώ πήρες στα σοβαρά το δήμαρχό σου που σου πρότεινε να τα ξεχάσεις όλα και να πας να καταναλώσεις…

Πες μου όμως… τί θα αλλάξει τη νέα χρονιά; Όταν κάποιος είναι θεατής τί μπορεί να προσδοκά παρά λίγο σασπένς στο καθημερινό του σίριαλ;

Το αποφάσισα: δε θα σου πω ούτε καλή χρονιά, ούτε και ευτυχισμένο το νέο έτος… μάλλον τα όνειρά μου για το νέο έτος ξυπνούν τους δικούς σου εφιάλτες…

Και επίσης ελπίζω… όταν τελειώσουν τα πυροτεχνήματα, ο ουρανός να φωτίζεται από τη φωτιά που θα καίει τη μητρόπολη… όχι, τίποτα άλλο, δε θέλω να σου ξαναλέω και τα ίδια του χρόνου…

Δε μου αρέσει να γιορτάζω τα Χριστούγεννα. Τα στοιβαγμένα οικογενειακά τραπέζια με τα τυποποιημένα χαμόγελα με κάνουν και ανατριχιάζω. Οι άνθρωποι κάθονται από υποχρέωση σ’ ένα τραπέζι με εντυπωσιακά φαγητά αλλά δεν έχουν τίποτα να πουν. Ακόμα όμως κι αυτό θα μπορούσα να το συνηθίσω. Μια σύμβαση ψυχολογικού εκβιασμού. Παιδί μου πού θα πας; Εμείς θα φάμε μόνοι μας; Ναι, θα μπορούσα να το συνηθίσω. Αφού στο τέλος, παρά τα νεύρα μου, τη μελαγχολική μου διάθεση και το μίσος για το σόι μπορεί και να κάτσω…

Αλήθεια είναι… δε μου αρέσει το γιορτινό κλίμα των Χριστουγέννων… δεν είναι που πιστεύω ακράδαντα πως ο τελευταίος χριστιανός πέθανε πάνω στο σταυρό. Ούτε η σταθερή μου πεποίθηση πως οι θρησκείες είναι οργανωμένα συστήματα θηριωδιών. Ξέρεις… αυτό που κλονίζει το είναι μου, μοιάζει με ομοίωμα ανθρώπου που χαμογελά ενώ είναι πίσω από μια γυαλιστερή βιτρίνα. Όλη η πόλη ντύνεται μέσα στα πολύχρωμα φώτα για να κρύψει το απέραντο γκρίζο που την περιτριγυρίζει. Η κατανάλωση των γιορτών βλέπεις επιβάλλει τη χαρά… και τη λήθη όμως…

Τί έγινε που δολοφονήθηκε ένα παιδί από χέρι μπάτσου; Θα πεις ότι δεν είναι ο μόνος, δεν είναι ο πρώτος και ούτε ο τελευταίος. Θα πεις ότι πρέπει να γιορτάσουμε. Το είπε και ο Δήμαρχος. Θα έρθει και ο αη Βασίλης να φέρει δώρα. Ένστολους κλόουν με δολοφονικό ταμπεραμέντο, μια εγκλωβισμένη συνήθεια, μια παρέλαση εμπορευμάτων και τέλος υποκρισία…

Ναι, μη με κοιτάζεις έτσι… είναι υποκρισία να γιορτάζεις… Οι τέσσερεις μέρες των γιορτών θα περάσουν και μετά τι; Πάλι τα χαρούμενα προσωπεία θ’ αλλάξουν τη θέση τους με αυτά τα ανέκφραστα πρόσωπα που έχω συνηθίσει. Ναι, είναι αλήθεια… δε συνηθίζω μόνο τις οικογενειακές συγκεντρώσεις αλλά μπορώ και να συνηθίσω μια καθημερινή βαρβαρότητα που είναι καμουφλαρισμένη με τα χρωμάτων της ρουτίνας.

Μόνο που ξέρεις… αυτά παράγουν έναν εκκωφαντικό θόρυβο… ακόμα και η καλλωπισμένη σιωπή των Χριστουγέννων. Μάλλον θα φταίει που δεν μπορώ να ξεχάσω… δεν μπορώ να ξεχάσω τί γίνεται στην υπόλοιπη ζωή μου εκτός από τις γιορτινές μέρες… δεν μπορώ να ξεχάσω τις θηριωδίες αυτών που επιθυμούν τη σιωπή μου… και την αδράνειά μου μάλλον… δεν μπορώ να ξεχάσω πόσο μ’ εξοργίζει αυτό το κωλόδεντρο στη μέση της Αθήνας… δεν μπορώ να ξεχάσω πόσο με εξοργίζει αυτή η χοντρή μασκότ της COCA COLA… μάλλον θα φταίει το γεγονός ότι το shopping therapy δεν είναι ικανό ακόμα να αναστείλει τη λειτουργία της μνήμης μου…

Mάλλον ξέρεις… δε θα με πείραζε αν έβλεπα αυτό τον αντιπαθέστατο γεράκο με τα κόκκινα, πεσμένο απ’ το έλκηθρο και να γελάνε μαζί του οι τάρανδοι… δε θα με πείραζε να βλέπω αυτό το ψεύτικο δέντρο να καίγεται μπροστά στο σύμβολο μιας ψεύτικης δημοκρατίας… δε θα με πείραζε αν όλες οι βιτρίνες του κόσμου κατέρρεαν… και μέρες που είναι…

To decontrol.info είναι μια δικτυακή πολιτική εφημερίδα, που λειτουργεί έξω από λογικές αστικής δημοσιογραφιάς, μεγαλοεκδοτικών συμφερόντων, κοινωνικής ιεραρχίας και πλαστών διαχωρισμών που επιβάλλει και προβάλλει ένα σύστημα καταπίεσης και οργανωμένης νόμιμης βίας.

Δεν είμαστε ρουφιάνοι ούτε θέλουμε να λεγόμαστε δημοσιογράφοι. Είμαστε όμως αλήτες. Αλήτες για αυτούς που θέλουν μια ήρεμη και ήσυχη ζωή αναμεταδιδόμενη από τους δέκτες μιας οθόνης ή που περιφράφεται “γλαφυρά” μέσα από τις σελίδες φυλλάδων. Είμαστε αλήτες για αυτούς που επιζητούν κοινωνική ειρήνη και ξημεροβραδιάζονται σε παράθυρα και θεσμούς για να διαιωνίσουν μια ζωή που ηχεί μια αέναη επανάληψη της επανάληψης. Για όλους αυτούς που είναι απολογητές  των αφεντικών και της κοινωνικής τάξης  που οι τελευταίοι έχουν επιβάλλει.

Προωθούμε την αυτοοργάνωση και τον αυτοπροσδιορισμό. Μισούμε κάθε λογής διαχωρισμό που καταλήγει σε ρατσιστικές σκέψεις και απόψεις. Το κέρδος για εμάς προιόν εκμετάλευσης και ανθρώπινου εξευτελισμού. Οδηγός μας είναι ο δρόμος, γιατί εκεί είναι και συμβαίνει η πραγματική ζωή. Δεν προβάλουμε πλαστά είδωλα γιατί δεν υπάρχουν. 

Κάθε άρθρο φέρει την ευθύνη του γράφοντος εκτός και αν έχει υπογραφή του decontrol, όπου αυτό θα σημαίνει ότι είναι προιόν συλλογικής διεργασίας και συμφωνίας.

Εν κατακλείδι, για να χρησιμοποιήσουμε και ένα ρητό του μακαρίτη Μαρξ (παντού υπάρχει ένας Μαρξ, σαν τις κατσαρίδες στις γκρίζες πολυκατοικίες) το ζήτημα δεν είναι  μόνο να ερμηνεύσουμε τον κόσμο αλλά να τον αλλάξουμε κιόλας.