Του Π. ΖΕΡΒΟΥ

Από τις χθεσινές βουλευτικές εκλογές νικητής δεν αναδείχθηκε μόνο το ΠΑΣΟΚ αλλά και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Όπως όμως το ΠΑΣΟΚ δεν ωφέλησε σε τίποτα στα είκοσι χρόνια διακυβέρνησης την υπόθεση του σοσιαλισμού έτσι και η δημοκρατία δεν μπόρεσε να εξαλείψει τη διαιώνιση του δικομματικού συστήματος. 

Ο προοδευτικός Κρατισμός της σοσιαλδημοκρατίας αντικαταστάθηκε πολλές φορές στα τριανταπέντε χρόνια της μεταπολίτευσης από το συντηρητικό Κρατισμό της Δεξιάς ενώ οι διαμάχες των μεγάλων αφεντικών και των συμφερόντων έφεραν αντιμέτωπες την παλιά με τη νέα εξουσία. Για να πούμε την αλήθεια, ούτε στο ένα στρατόπεδο, ούτε στο άλλο υπήρχε κανένας που να νοιάζεται για το λαό. Όλοι τον θεωρούσαν σκλάβο, που δεν πρέπει να σταματάει ποτέ να δουλεύει, τροφοδότη και βουβό στήριγμά τους.

Πολλές φορές τα αίτια της δυστυχίας του αναζητήθηκαν στις εκάστοτε πολιτικές, στις δολοπλοκίες των κυβερνώντων ή στο «χάος που παραλάβαμε». Πολλές φορές προσπάθησαν να τον πείσουν ότι με λιτότητα και υπομονή θα βγεί από αυτή τη δυσμένεια, και κάθε φορά τον τραβούσαν στις κάλπες για να προσυπογράψει την παράταση αυτής της κατάστασής του. Ο μύθος του Σισύφου, του θνητού που καταδικάστηκε από τους θεούς να κυλά αιώνια έναν πελώριο βράχο μέχρι την κορυφή του βουνού, και λίγο πριν το τέρμα ο βράχος να κατρακυλά προς τα πίσω, έπαιρνε έτσι μια πραγματική μορφή. Όσο και αν κάθε κυβέρνηση προσπάθησε να ελαττώσει, να μετριάσει και να καλλωπίσει την ανισότητα και την αδικία, αυτές τις ιστορικές βάσεις της σημερινής κοινωνίας, κάθε χρόνο η αβεβαιότητα και η πραγματική φτώχεια αυξανόταν δραματικά ενώ κάθε 15 δευτερόλεπτα σημειώνονταν 160 εργατικά “ατυχήματα”. Η ανισότητα και η εκμετάλλευση δεν μπορεί να καλυφθεί ακόμα και από την πιο δημοκρατική μορφή κυβέρνησης… γιατί ο λαός θα είναι πάντα ο τελευταίος τροχός της αμάξης. 

Έτσι, η προέλευση της δυστυχίας του, δεν οφείλεται στις δυσμενείς συνθήκες ούτε σε αυτή ή εκείνη τη μορφή κυβέρνησης αλλά σε αυτήν ακριβώς την ίδια την αρχή και την ύπαρξη της κυβέρνησης, όποια μορφή και αν έχει. Οι άνθρωποι δεν αισθάνονται καλύτερα αν το γκλομπ με το οποίο το χτυπούν αυτοονομάζεται δημοκρατικό!

Μετά την ανακοίνωση του πρωθυπουργού για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, η χώρα εισέρχεται για ακόμη μια φορά στη δίνη της προεκλογικής περιόδου.

Τώρα λοιπόν που πλησιάζουν οι εκλογές, όλες οι φατρίες της σημερινής εξουσιαστικής κοινωνίας για να ψαρέψουν ψηφοφόρους βγάζουν τα άπλυτά τους η μια κατά της άλλης, ανασκαλεύουν τους λεκέδες των πράξεών τους με αντικειμενικό σκοπό να διατηρηθούν στην εξουσία τους οι μεν, να τους την πάρουν οι δε. Περιοδεύουν σε περιοχές που είχαν να τις δουν από την προηγούμενη προεκλογική περίοδο για να συνομιλήσουν με τους ανθρώπους και να δείξουν το πόσο κοντά βρίσκονται σε αυτούς και στα προβλήματά τους. Μοιράζουν υποσχέσεις, που τις ξεχνούν την επομένη των εκλογών και δεσμεύονται για την ολοκλήρωση του δύσκολου έργου τους, για την αναμέτρηση με τη διαπλοκή και τα οικονομικά συμφέροντα (λες και η πολιτική διατήρησε ποτέ την αυτονομία της!).

Αυτοί λοιπόν που καθημερινά μέσω των υπαλλήλων τους στα ΜΜΕ μας κοροϊδεύουν στα μούτρα μας είναι αυτοί που έρχονται ξανά χάριν προεκλογικής περιόδου να μας πείσουν ότι η ψήφος μας έχει δύναμη και ότι πρέπει να τους τη δώσουμε. Η γενικευμένη άλλωστε αποχή θα δυσχέραινε τη διακυβέρνηση. Τί κύρος θα είχε ένα άτομο εκλεγμένο από μια μικρή μερίδα των ψηφοφόρων;

Κάθε φορά όμως που οι άνθρωποι καλούνται να ψηφίσουν είναι σαν να τους ζητούν μια προσυπογραφή για την παράταση της κατάστασης την οποία βιώνουν. Την παράταση των μισθών πείνας και των ανύπαρκτων συντάξεων, της ακρίβειας και της ρεμούλας των εργοληπτών, των απολύσεων και των εργατικών ατυχημάτων. Της αστυνομικής αυθαιρεσίας και της διεφθαρμένης δικαιοσύνης. Των αστέγων και της γκετοποίησης όσων δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Και το σπουδαιότερο, του να μιλούν για λογαριασμό μας, να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, να κυβερνούν για εμάς χωρίς εμάς.

Ωστόσο, η σημερινή κατάσταση δεν είναι απλώς αποτέλεσμα συνωμοσιών, δολοπλοκιών, χειραγώγησης εκ μέρους των κυρίαρχων. Αν οι κυρίαρχοι μπορούν να κάνουν ατιμωρητί αυτά τα οποία κάνουν – και νομίζω ότι στην Ελλάδα είμαστε πολύ καλά πληροφορημένοι για αυτό – είναι ακριβώς γιατί οι άνθρωποι μένουν απαθείς ή το πολύ σηκώνουν τους ώμους τους λέγοντας, «τους ξέρουμε, είναι όλοι ίδιοι».

Από τη στιγμή που οι κυρίαρχοι, για να διατηρηθούν στην εξουσία και να κάνουν αυτά που κάνουνε, αισθάνονται την ανάγκη να νομιμοποιηθούν από την ψήφο, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι υπάρχει ένα όριο ψήφων κάτω από το οποίο οι κυρίαρχοι χάνουν κάθε κύρος. Τί συμβαίνει τότε;

Σχολιάζοντας την αποχή των τελευταίων ευρωεκλογών, ένας κορυφαίος υπουργός δήλωνε: «Υπάρχει μήνυμα για την κυβέρνηση, για τη ΝΔ και για το πολιτικό σύστημα» και πρόσθεσε ότι πρέπει να μας προβληματίσει ότι ένας στους δύο πολίτες δεν πήγαν να ψηφίσουν. Αν λοιπόν και οι ίδιοι οι εξουσιαστές έχουν αντιληφθεί την κατακόρυφη πτώση της αξιοπιστίας αυτού του σάπιου πολιτικού συστήματος, πόσο μάλλον πρέπει να την αντιληφθεί ο πολίτης πριν πάει να το στηρίξει και αυτή τη φορά στην κάλπη. Το πολλάκις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού!

http://aixmi.wordpress.com/2009/09/09/%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%af-%ce%b5%ce%ba%ce%bb%ce%bf%ce%b3%cf%8e%ce%bd/

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια τα Εξάρχεια σαν περιοχή χαρακτηρίζεται από τον έντονο πολιτικό χαρακτήρα που της έχει προσδώσει ο ευρύτερος αναρχικός και αντιεξουσιαστικός χώρος ο οποίος δραστηριοποιείται εκεί.

Σαν περιοχή έχουν γίνει το κέντρο έντονων συγκρούσεων με επίκεντρο το χώρο του πολυτεχνείου και πάντα λειτουργούσαν σαν ένας μαγνήτης όπου συγκέντρωνε γύρω του τα αστικά οριζόμενα ανατρεπτικά στοιχεία. Έχουν γίνει αντικείμενο συζήτησης στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό και έχουν στιγματιστεί από όλους τους εξουσιαστικούς φορείς σαν τη ρίζα του κακού.

Μέσα σε όλες τις συγκρούσεις με έντονο πολιτικό χαρακτήρα που έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό ξεχωριστό χαρακτήρα έχει αυτή ανάμεσα στους θαμώνες της πλατείας (και όχι μόνο) και σε εξαρτημένα άτομα που συχνάζουν στην περιοχή. Είναι κοινός τόπος ότι όλα τα εξαρτημένα άτομα που έχουν συγκεντρωθεί γύρω από την πλατεία Εξαρχείων (έχει περάσει προ πολλού η εποχή όπου τα ναρκωτικά ήταν στοιχείο επαναστατικότητας βλέπεις) είναι ένας πληθυσμός όπου φέρεται από τους μπάτσους. Εξαθλιωμένοι και ανίκανοι να ορίσουν την ύπαρξή τους προσπαθούν να εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους το ελάχιστο που μπορούν και αυτό δεν είναι άλλο από την εξάρτησή τους. Είναι ένας μετακινούμενος πληθυσμός από τη Ζήνωνος και τη Γερανίου στην Κουμουνδούρου και τα Εξάρχεια. Είναι άτομα χωρίς ταυτότητα , χωρίς τόπο και χωρίς καμία αίσθηση του χρόνου και πόσο μάλλον της πολιτικής συγκυρίας. Γίνονται σκιές οι οποίες περιφέρονται και μεταναστεύουν όπου τους πηγαίνουν ή όπου μπορούν να νιώσουν ελάχιστα οικεία. Αν θέλετε ακόμη μεταναστεύουν ακόμη και εκεί που μπορούν να εξασφαλίσουν την εξάρτησής τους.

Ποια είναι η αντιμετώπιση η οποία εισπράττουν; Εκκαθαριστική Λογική και χρήση βίας. Η δικαιολογία είναι ότι δεν είναι ποτέ δυνατό να συμβαδίζει ο πολιτικός χαρακτήρας με την εξάρτηση. Δεν υπάρχει κάτι το κοινό ανάμεσα σε όλα αυτά τα εξαρτημένα άτομα και στους επαναστατικούς πολιτικούς πυρήνες που δραστηριοποιούνται στα Εξάρχεια. Δεν τους αφήνεις να είναι εκεί γιατί αλλοιώνουν τον πολιτικό χαρακτήρα του χώρου Σου. Επιδιώκεις την καθαρότητα, αλλά την ίδια στιγμή επιτρέπεις σε όλα τα “επαναστατικού” χαρακτήρα μαγαζιά να λειτουργούν εκεί.

Σε λίγες μέρες θα γίνει μια πορεία που έχει σαν πρόταγμα της την αλληλεγγύη στους μετανάστες η οποία καλείται από τον αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο . Σε αυτή την πορεία θα βρεθούν μαζί στο δρόμο άτομα που έχουν υπερασπιστεί την ιδεολογική καθαρότητα και την λογική των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων στα εξάρχεια μαζί με μετανάστες.

Πώς στο διάλο ορίζουν αυτή τη διαφορά. Πως γίνεται η επιλογή σε ποιους είμαστε αλληλέγγυοι και σε ποιους όχι;

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4 st1:*{behavior:url(#ieooui) } /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:”Κανονικός πίνακας”; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:””; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:”Times New Roman”; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;}

  Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4 st1:*{behavior:url(#ieooui) } /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:”Κανονικός πίνακας”; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:””; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:”Times New Roman”; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;}

“Υπάρχουν περισσότερα πράγματα στην γη ενός πίνακα, από όσα στον ουρανό της αισθητικής θεωρίας” – Christian Dotremont και Asger Jorn

“Η λαϊκή τέχνη είναι η μόνη αληθινά διεθνής. Η αξία της δεν συνίσταται στην τελειότητα της φόρμας της, αλλά στο ανθρώπινο βάθος της παραγωγής της” – Asger Jorn

(Παρίσι 1957)

Ο Asger Jorn (Asger Oluf Jørgensen) γεννήθηκε  στο Vejrum( Jutland, Δανία) στις 3 Μαρτίου του 1914 και πέθανε τη 1 Μαΐου του 1973 στο Aarhus. Το 1936 τον βρήκε στο Παρίσι, στην Fernand Léger’s Académie Contemporaine. Το 1937 επιστρέφει στην Δανία, όπου και σπουδάζει  στην σχολή καλών τεχνών της Κοπεγχάγης (είχε προηγηθεί η συνεργασία του με τον Le Corbusier).  Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ο Jorn παρέμεινε στη Δανία, ζωγραφίζει (επηρεασμένος από τους James Ensor, Vasily Kandinsky, Paul Klee, και Joan Miro), αρθρογραφεί στο περιοδικό Helhesten και μεταφράζει στην μητρική του γλωσσά την Δική του  Franz Kafka.

Μετά το τέλος του πόλεμου ο Jorn ιδρύει, στο Café Notre-Dame  του Παρισιού, μαζί με τους Karel Appel, Constant, Corneille, Christian Dotremont, Joseph Noiret τη COBRA (COpenhagen, BRussels, Amsterdam, 1949-1952). Κατά την ίδια περίπου περίοδο λαμβάνει χωρά στο Παρίσι η πρώτη του ατομική έκθεση. Έως τα μέσα της δεκαετίας του 1950 διαμένει στην ιταλική πόλη της Albisola. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών δημιουργεί τα ‘Letter to My Son’ (1956-57) και ‘Verlust der Mitte’ (1958), δυο από τα πλέον αναγνωρίσιμα έργα του στο εύρη κοινό. Το 1953 μαζί με τους Enrico Baj και Sergio Dangelo θα ιδρύσουν το Διεθνές Κίνημα για ένα Φανταστικό Bauhaus  (International Movement for an Imaginist Bauhaus, 1953-1957).

Αποτέλεσε ενεργό μέλος της Καταστασιακής Διεθνούς (Situationist International, SI εφεξής)  στην οποία συμμετείχε ενεργά από την ίδρυσή της το 1957 μέχρι το 1961. Στα τέσσερα αυτά χρόνια συνέχισε να ασχολείται με την ζωγραφική (δημιούργησε το πρώτο μέρος της σειράς “Modifications”), ενώ παράλληλα πρωτοστάτησε στα συνέδρια και στα «σκάνδαλα» της SI  και ασχολήθηκε με την έκδοση του Internationale situationniste, τη συγγραφή δύο βιβλίων (Pour la forme, 1958 και Critique de la politique économique, 1960) και με μια πειραματική ταινία με σκηνοθέτη τον Guy Debord.

Η φιλία  με (και η οικονομική βοήθεια προς) τον Debord συνεχίστηκε και μετά την παραίτησή του από τη SI. Ένα χρόνο μετά την αποχώρηση του από την SI, πραγματοποιεί την πρώτη του έκθεση στην Αμερική, στην  γκαλερί Lefebre. Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι το 1964 ο Jorn βραβεύετε με το Guggenheim International Award, το οποίο συνοδευόταν με ένα ιδιαιτέρως υψηλό χρηματικό πόσο. Ως γνωστόν, ο Jorn το αρνήθηκε με το ακόλουθο τηλεγράφημα:

GO TO HELL BASTARD–STOP–REFUSE PRIZE–STOP–NEVER ASKED FOR IT–STOP–AGAINST ALL DECENCY MIX ARTIST AGAINST HIS WILL IN YOUR PUBLICITY–STOP–I WANT PUBLIC CONFIRMATION NOT TO HAVE PARTICIPATED IN YOUR RIDICULOUS GAME.

Ο Asger Jorn άφησε την τελευταία του πνοή, στην Δανία, την 1 Μαΐου του 1973. Για το μεγάλο Δανό καλλιτέχνη έχουν ήδη γυριστεί τρία ντοκυμαντέρ, κι έχουν γραφτεί πολλά άρθρα και μελέτες. Ενδεικτικά είναι τα:

Andersen, Troels. “Asger Jorn and the Situationist International,” On the passage of a few people through a brief moment in time: the Situationist International (1957-1972). Boston: MIT Press and the ICA Boston, 1989, pp. 62-66.

—. Asger Jorn, 1914-1973: katalog over arbejder tilorende Silkeborg Kunstmuseum. Silkeborg: Silkeborg Kunstmuseum, 1974.

Atkins, Guy. Asger Jorn. London: Methuen, 1964.

Atkins, Guy (with Troels Andersen): Asger Jorn. In three volumes: Jorn in

Scandanavia: 1930-1953, 1968; Asger Jorn: The Crucial Years: 1954-1964, 1977; and Asger Jorn: The Final Years, 1965-1973, 1980. London: Lund Humphries.

Atkins, Guy (with Troels Andersen): Asger Jorn: Supplement To The Oeuvre Catalogue of his paintings from 1930 to 1973. London: Asger Jorn Trust with Kund Humphries, 1986.

Atkins, Guy (and Erik Nyholm): Asger Jorn’s Aarhus Mural. London: Westerham Press, Kent, 194.

Birtwistle, Graham. Living Art: Asger Jorn’s Comprehensive Theory of Art between Helhesten and COBRA (1946-1949). Utrecht: Reflex, 1986.

Debord, Guy-Ernest. 10 jaar experimentele kunst: Jorn en zijn rol in de theoretische inventie, Museumjournaal, 4th series, No. 4: Otterlo, 1958.

Diederichsen, Diedrich. “Asger Jorn.” Artscribe. (66), Nov/Dec 1987, pp. 55-58.

Gombin, Richard. “The Critique of Marxist Reflection,” The Radical Tradition: A Study in Modern Revolutionary Thought. London: Methuen, 1978, pp. 119-125.

Hansen, Per Hoffman. A Bibliography of Asger Jorn’s Writings. Silkeborg: Silkeborg Kunstmuseum and the Asger Jorn Foundation, 1988.

Zweite, Armin (ed). Asger Jorn, 1914-1973. Munich: Stadtische Galerie im Lenbachaus, 1987.

Ακολουθεί μια σύντομη παρουσίαση των πινάκων του Jorn:

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια τα Εξάρχεια σαν περιοχή χαρακτηρίζεται από τον έντονο πολιτικό χαρακτήρα που της έχει προσδώσει ο ευρύτερος αναρχικός και αντιεξουσιαστικός χώρος ο οποίος δραστηριοποιείται εκεί.

Σαν περιοχή έχουν γίνει το κέντρο έντονων συγκρούσεων με επίκεντρο το χώρο του πολυτεχνείου και πάντα λειτουργούσαν σαν ένας μαγνήτης όπου συγκέντρωνε γύρω του τα αστικά οριζόμενα ανατρεπτικά στοιχεία. Έχουν γίνει αντικείμενο συζήτησης στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό και έχουν στιγματιστεί από όλους τους εξουσιαστικούς φορείς σαν τη ρίζα του κακού.

Μέσα σε όλες τις συγκρούσεις με έντονο πολιτικό χαρακτήρα που έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό ξεχωριστό χαρακτήρα έχει αυτή ανάμεσα στους θαμώνες της πλατείας (και όχι μόνο) και σε εξαρτημένα άτομα που συχνάζουν στην περιοχή. Είναι κοινός τόπος ότι όλα τα εξαρτημένα άτομα που έχουν συγκεντρωθεί γύρω από την πλατεία Εξαρχείων (έχει περάσει προ πολλού η εποχή όπου τα ναρκωτικά ήταν στοιχείο επαναστατικότητας βλέπεις) είναι ένας πληθυσμός όπου φέρεται από τους μπάτσους. Εξαθλιωμένοι και ανίκανοι να ορίσουν την ύπαρξή τους προσπαθούν να εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους το ελάχιστο που μπορούν και αυτό δεν είναι άλλο από την εξάρτησή τους. Είναι ένας μετακινούμενος πληθυσμός από τη Ζήνωνος και τη Γερανίου στην Κουμουνδούρου και τα Εξάρχεια. Είναι άτομα χωρίς ταυτότητα , χωρίς τόπο και χωρίς καμία αίσθηση του χρόνου και πόσο μάλλον της πολιτικής συγκυρίας. Γίνονται σκιές οι οποίες περιφέρονται και μεταναστεύουν όπου τους πηγαίνουν ή όπου μπορούν να νιώσουν ελάχιστα οικεία. Αν θέλετε ακόμη μεταναστεύουν ακόμη και εκεί που μπορούν να εξασφαλίσουν την εξάρτησής τους.

Ποια είναι η αντιμετώπιση η οποία εισπράττουν; Εκκαθαριστική Λογική και χρήση βίας. Η δικαιολογία είναι ότι δεν είναι ποτέ δυνατό να συμβαδίζει ο πολιτικός χαρακτήρας με την εξάρτηση. Δεν υπάρχει κάτι το κοινό ανάμεσα σε όλα αυτά τα εξαρτημένα άτομα και στους επαναστατικούς πολιτικούς πυρήνες που δραστηριοποιούνται στα Εξάρχεια. Δεν τους αφήνεις να είναι εκεί γιατί αλλοιώνουν τον πολιτικό χαρακτήρα του χώρου Σου. Επιδιώκεις την καθαρότητα, αλλά την ίδια στιγμή επιτρέπεις σε όλα τα “επαναστατικού” χαρακτήρα μαγαζιά να λειτουργούν εκεί.

Επιπλέον το πογκρόμ εναντίον των  «εσωτερικών» μεταναστών μοιάζει να έχει πολλά κοινά σημεία με το πογκρόμ των εναντίον των «ξένων».  Οι δυο αυτές ομάδες αδύναμες μπροστά στους διώκτες τους όπου οι τελευταίοι νιώθουν απειλούμενοι από τους πρώτους. Στην μια περίπτωση  οι εθνικόφρονες διώκτες προσπαθούν να προασπίσουν μια φυλετική καθαρότητα, και προσάπτουν στους μετανάστες ότι υποβαθμίζουν την περιοχή τους με διάφορα προσχήματα όπως η εγκληματικότητα άσχετα αν το τελευταίο είτε είναι φενάκη κατασκευασμένη από τα μίντια είτε  αυτό το πρόσχημα εξυπηρετεί οικονομικά συμφέροντα  τα οποία αγνοούνται επιτηδευμένα πολλές φόρες. Στην άλλη περίπτωση οι επαναστάτες διώκτες , υπερασπίζουν μια πολιτική καθαρότητα  και προσάπτουν στους ναρκομανείς ότι υποβαθμίζουν την πολιτική τους   δραστηριότητα η οποία γίνεται στην περιοχή, άσχετα αν αυτή η δραστηριότητα λεηλατείται από την οικονομική  εκμετάλλευση της περιοχής μετατρέποντας την σε ένα μικρό εναλλακτικό μπουρναζι.
Οι διώκτες αναλαμβάνουν ένα είδους ιερής αποστολής η οποία δικαιολογεί το πογκρόμ. Το περίεργο είναι ότι και στις δυο περιπτώσεις το πρόσχημα είναι το ίδιο. Η υποβάθμιση της περιοχής αλλά με διαφορετικά κριτήρια. Το ένα κριτήριο είναι η επανάσταση και στον αντίποδα  η ασφάλεια. Παραδόξως έχουν το ίδιο αποτέλεσμα: κυνήγι μαγισσών. Όπως στον μεσαίωνα οι μάγισσες πλήρωσαν το τίμημα μια γενικότερης κοινωνικής αναδιοργάνωσης, τώρα οι σύγχρονοι απόκληροι πληρώνουν το τίμημα. Το ζήτημα των μεταναστών και των ναρκομανών αμφότερα πιάνονται στο αποτέλεσμα τους και όχι στην αιτία τους. Όπως κάνεις  εθνικόφρων διώκτης δεν αναρωτιέται στον αν ακόμα μπορεί να πίνει το φραπέ του και να μοστράρει το αμαξάκι του, αυτό οφείλεται σε αυτούς που κυνηγού, έτσι και οι επαναστάτες δεν αναρωτιούνται ποτέ στο αν η πλατεία Εξαρχείων έχει μαραζώσει  από την δίκια τους αδυναμία πολύ πριν μεταναστεύσουν εκεί πρεζάκια. Μπορεί το πρεζάκι να ενοχλεί το image της πολίτικης δραστηριότητας αλλά ο καφές με τρία ευρώ πάνω σε πολυθρόνα με τον Μάο είναι απαραίτητο αξεσουάρ στην πλατεία!
Και οι εσωτερικοί μετανάστες και μετανάστες από «έξω» αποτελούν το τελευταίο τροχό της αμάξης μέσα σε ένα σύστημα θεσπισμένης βαρβαρότητας. Αποτελούν τους αποκλήρους ενός συστήματος το όποιο έχει μάθει καλά να κατασκευάζει πλαστούς  διαχωρισμούς ώστε να κάνει καλά τη δουλεία του. Αμφότεροι είναι θύματα του ίδιου εχθρού. Ίσως με χωριστές διαδρομές αλλά με ένα κοινό αποτέλεσμα. Να θεωρούνται ισάξιοι με σκουπίδια. Αυτή η υποβάθμιση του ανθρωπινού πάντα έχει πολιτικό υπόβαθρο.

Σε λίγες μέρες θα γίνει μια πορεία που έχει σαν πρόταγμα της την αλληλεγγύη στους μετανάστες η οποία καλείται από τον αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο . Σε αυτή την πορεία θα βρεθούν μαζί στο δρόμο άτομα που έχουν υπερασπιστεί την ιδεολογική καθαρότητα και την λογική των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων στα εξάρχεια μαζί με μετανάστες.

Πώς στο διάλο ορίζουν αυτή τη διαφορά. Πως γίνεται η επιλογή σε ποιους είμαστε αλληλέγγυοι και σε ποιους όχι;