Χθες, Πέμπτη 20 Αυγούστου στην αίθουσα εκδηλώσεων του Συλλόγου Υπαλλήλων της Τράπεζας της Ελλάδας και έπειτα από κάλεσμα της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στο Θοδωρή Ηλιόπουλο, δόθηκε συνέντευξη τύπου για την υπόθεση του απεργού πείνας Θοδωρή Ηλιόπουλου, προφυλακισμένου από τις 18/12ου στις φυλακές Κορυδαλλού κατηγορούμενος για τη συμμετοχή του στα γεγονότα του Δεκέμβρη και απεργού πείνας από τις 10 Ιουλίου.

Τη συνέντευξη τύπου άνοιξαν οι συνήγοροί του Νίκος Μαβίδης και Ιωάννα Κούρτοβικ δίνοντας για άλλη μια φορά έμφαση στην αδικία που υπόκειται ο Θοδωρής Ηλιόπουλος και για την εμπάθεια και την εκδικητικοτητα από πλευράς του Δικαστικού Σώματος στο πρόσωπο του. Ενημέρωσαν για την αίτηση αποφυλάκισης που κατατέθηκε το πρωί της ίδιας μέρας και τα στοιχεία που επισύναψαν στην αίτηση (ψηφίσματα από Α’ βαθμια σωματεία, από την ΑΔΕΔΥ, την ερώτηση στη Βουλή από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τις 3.500 υπογραφές για την αποφυλάκιση του Θ. Ηλιόπουλου).

Η Όλγα Κοσμοπουλου, γιατρός του Θ. Ηλιόπουλου αφού έδωσε την εικόνα για την κατάσταση της υγείας του και την επικινδυνότητα στην οποία βρίσκεται η ζωή του παρατήρησε «Πρώτη φορά σημειώνεται να κρατείται τόσες μέρες απεργός πείνας στο κελί του, ενώ οι επισημάνσεις των γιατρών για άμεση μεταφορά του σε Νοσοκομείο γίνονται εδώ και 20 μέρες!»την εισήγηση της έκλεισε και με την ιδιότητα της ως μέλος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ λέγοντας ότι «αν σχεδιάζουν ένα θύμα θα μας βρουν απέναντι τους!»
Από τους Γιατρούς του Κόσμου ο Γ. Μουζαλας, ο οποίος και εξέτασε τον Θ. Ηλιόπουλο το πρωί κατά την επίσκεψη του κλιμακίου δήλωσε: «είναι καθαρή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Ο ασθενής κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή στα πλαίσια πολυσυστηματικης νόσου που σημειώνεται στους απεργός πείνας.

Ο Γ. Μπανιάς τόνισε ότι το θέμα είναι πάντα η άμεση αποφυλάκιση του Θ. Ηλιόπουλου ότι αυτό είναι μια ένδειξη από την ηγεσία, της βαρβαρότητας απέναντι στην κοινωνία.
Ο Θ. Δριτσας μίλησε για υπέρβαση και αυθαιρεσια, αναφερομενος στην απόφαση. Στο τέλος της εισήγησης του δήλωσε: «ο Θοδωρής Ηλιόπουλος δίνει αγώνα αξιοπρέπειας και μας αφορά όλους!»

Ο Άρης Μουσιωνης,πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και γιατρός έκανε έκκληση για συντονισμό των κινήσεων ώστε να διαφυλαχτεί το δικαίωμα στη Ζωή. «Ο αγώνας του Θοδωρή Ηλιόπουλου είναι βαθύτατα πολιτικός και μας αφορά όλους.»

Ο Ερνέστο Αγγελής από τα ΕΕΚ δήλωσε την πλήρη υποστήριξη στις κινήσεις για την απελευθέρωση του Θοδωρή Ηλιόπουλου και ο αγώνας αυτός είναι τιμή για το κίνημα!»
Ο Γ. Παρασκευοπουλος εκ μέρους των οικολόγων Πράσινων δήλωσε: «τονίζοντας τις μαύρες τρύπες στα ανθρώπινα δικαιώματα, Ενώνουμε τη φωνή μας στο κίνημα»

Την συμπαράσταση στον αγώνα του Θ. Ηλιόπουλου εξέφρασε και ο Γ. Δάφνης εκπρόσωπος της Γ’ ΕΛΜΕ Αθήνας.

{youtubejw}hu0oeJmrJBY{/youtubejw}

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟN ΘΟΔΩΡΗ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 10 ΙΟΥΛΙΟΥ, ΘΟΔΩΡΗ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ.

Καλούμε τις συλλογικότητες από όλες τις πόλεις της Ελλάδας να συντονίσουν τις εκάστοτε κινητοποιήσεις τους – κείμενα, μικροφωνικές, συγκεντρώσεις – που σκοπό έχουν την άμεση απελευθέρωση Θοδωρή Ηλιόπουλου, σε ένα κοινό πλαίσιο δράσης,

ορίζοντας την Δευτέρα 24 Αυγούστου και ώρα 8 μ.μ. τη στιγμή που πανελλαδικά θα ενώσουμε τη φωνή μας και τη δύναμή μας απαιτώντας την άμεση απελευθέρωση του απεργού πείνας Θοδωρή Ηλιόπουλου.

Στο πλαίσιο αυτό η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στο Θοδωρή Ηλιόπουλο,

την Δευτέρα 24 Αυγούστου και ώρα 8:00 μ.μ. στα Προπύλαια διοργανώνει συναυλία αλληλεγγύης.

Στη μάχη για την υπεράσπιση και την απελευθέρωσή του η  Συμπαράστασή μας είναι η αναπνοή του Θοδωρή.

Για να ακουστεί η φωνή του σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.

Οκτώ μήνες προφυλακισμένος για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, τον τελευταίο και σε απεργία πείνας. Η αναμενόμενη αποφυλάκιση τον Ιούλιο δεν ήρθε, το θέατρο παραλόγου των κατηγοριών συνεχίστηκε και ο Θοδωρής παραμένει έγκλειστος. Αλλά αγωνιστής. Αυτή τη φορά «όπλο» του, το ίδιο του το σώμα. Μας μίλησε τηλεφωνικά από τις φυλακές Κορυδαλλού. Εκεί απ’ όπου βλέπει το εκδικητικό πρόσωπο του κράτους, την Ελλάδα της βίας και της καταστολής, αλλά και μια άλλη Ελλάδα της ανήσυχης νεολαίας, της αλληλεγγύης, της πίστης σε ιδανικά. Επιμένοντας στην αθωότητά του και στα πιστεύω του. Πληρώνοντας ακριβά και για τα δυο.

Ακούω τη φωνή του με διακοπές από μεγάφωνα που ουρλιάζουν διαταγές και παραγγέλματα στους φυλακισμένους του Κορυδαλλού. Είναι εξαιρετικά ευγενής, χαμηλών τόνων, δυνατός μέσα στην αδυναμία του. Εύθραυστος πια, αλλά αποφασισμένος, στην καρδιά του Αυγούστου που δεν υπάρχουν ειδήσεις, δίνει τη μάχη για την ελευθερία του με το μοναδικό όπλο που του έχει απομείνει: το ίδιο του το σώμα. Για πάνω από ένα μήνα, ο μοναδικός τώρα πια φυλακισμένος του Δεκέμβρη, είναι σε απεργία πείνας. Παρόλο που έχει χάσει 12 κιλά, η πίεσή του έχει πέσει και παθαίνει υπογλυκαιμικά σοκ και παρόλο που οι γιατροί επιμένουν πως τώρα πια μπορεί να πάθει μη αναστρέψιμες βλάβες σε ζωτικά όργανά του, η διεύθυνση των φυλακών αρνείται να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο. Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος δηλώνει αθώος. Ένας όμηρος.

Το κράτος σε διώκει για ποινικά αδικήματα, κακουργήματα και πλημμελήματα, και σε θεωρεί τόσο επικίνδυνο που δεν σε αποφυλακίζει με περιοριστικούς όρους. Πώς νιώθεις γι’ αυτό;

«Από τις 18 Δεκεμβρίου βρέθηκα πρωταγωνιστής στο θέατρο του παραλόγου. Με συνέλαβαν στο σωρό, καθώς περπατούσα στην Ακαδημίας με τους φίλους μου. Πέντε διμοιρίες των ΜΑΤ κύκλωσαν καμιά 10αριά ανθρώπους. Αρχισα να τρέχω και δυο από αυτούς με πρόλαβαν, με πέταξαν κάτω κι άρχισαν να με κλωτσάνε στο κεφάλι ουρλιάζοντας “τώρα θα δεις τι θα πάθεις”. Δεν είχα ιδέα τι θα μπορούσα να πάθω. Τελικά, αυτό που έπαθα είναι πως βρέθηκα κατηγορούμενος για τρία κακουργήματα. Σύμφωνα με την ανακρίτρια, ήμουν τη στιγμή της σύλληψής μου έξω από τη Νομική και πέταγα μολότοφ. Η μοναδική μαρτυρία που υπάρχει γι’ αυτό είναι των δυο ΜΑΤατζήδων που με συνέλαβαν. Οταν δε η ανακρίτρια τους ρώτησε αν θα με αναγνώριζαν στο δρόμο κι εκείνοι απάντησαν θετικά, η ανακρίτρια σήκωσε το δάχτυλο, με έδειξε και τους είπε “αυτός είναι;”. Με έδωσε δηλαδή η ίδια. Φυσικά και οι ΜΑΤατζήδες… με αναγνώρισαν. Από τότε δεν με αποφυλακίζουν γιατί στην πραγματικότητα με χρειάζονται ως όμηρο. Από τους συλληφθέντες λίγοι είναι αυτοί που πήραν θέση για το Δεκέμβρη. Δεν λέω ότι ήταν υποχρεωμένοι. Εγώ πήρα θέση κι αντιμετωπίζω τα αντίποινα του κράτους».

Πώς έζησες τα γεγονότα του Δεκέμβρη;

«Ο πατέρας μου είναι στα τελευταία του κι έχει αλτσχάιμερ κι η μάνα μου είναι 83 χρόνων και δεν μπορεί να τον φροντίσει. Για αυτό μπόρεσα να κατέβω στους δρόμους δυστυχώς μόνο δυο φορές. Ηταν μια πολύ καλή ευκαιρία να συζητήσεις και να προβληματιστείς, να προτείνεις λύσεις, να ανταλλάξεις ιδέες. Κάποιοι, άδηλων συμφερόντων, διαβάζουν τα γεγονότα σαν τις κλαίουσες ιτιές, κλαυθμηρίζουν για τον όλεθρο και την καταστροφή. Ομως ο Δεκέμβρης γέννησε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και, κυρίως, ξεκόλλησε τα παιδιά από τα playstations και τα internet cafe. Είναι αφελές κι άδικο να λες πως τα παιδιά βγήκαν στο δρόμο μόνο για να εκτονώσουν την οργή τους. Τα ιδανικά και τα όνειρά τους διεκδίκησαν».
Ποια ήταν η αντίληψή σου για το κράτος πριν και ποια είναι τώρα;

«Αν σου πω, θα με κλείσουν ισόβια… Αστειεύομαι. Δεν θέλω να βάζω ταμπέλες στον εαυτό μου τύπου αναρχικός ή αντιεξουσιαστής. Είμαι οραματιστής της άμεσης δημοκρατίας, του συν-αποφασίζειν και συν-πράττειν. Κατά την εφηβεία μου, είχα γοητευτεί με τη φιλοσοφία του αναρχισμού από τον Ζήνωνα και τους κυνικούς φιλόσοφους μέχρι τον Ενρίκο Μαλατέστα. Ακόμη και σήμερα, παραμένω γοητευμένος. Αγωνίζομαι για έναν διαφορετικό κόσμο. Οχι με μολότοφ και πέτρες, αλλά με ιδέες και κείμενα. Δεν είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος στον οποίο το κράτος δείχνει το εκδικητικό του πρόσωπο. Αυτό που τους ενοχλεί, αυτό που καταστέλλουν δεν είναι η δράση μου, αλλά η στάση μου και η άποψή μου. Μου φόρτωσαν ένα κατασκευασμένο κατηγορητήριο, αγνόησαν τις αποδείξεις που προσκόμισα για την αθωότητά μου. Το θέμα για το κράτος είναι ότι επιμένω να σκέφτομαι. Και να σκέφτομαι διαφορετικά. Υπό αυτή την έννοια, αύριο το πρωί μπορείς να βρεθείς στη θέση μου, εσύ κι ο οποισδήποτε».

Φοβάσαι τώρα πια τη χώρα που τη λένε Ελλάδα;

«Οχι. Είναι τρομακτικό να περπατάς στην Ακαδημίας και μετά να βρίσκεσαι σε ένα κελί για μήνες, αλλά έχω τόσο μεγάλη επιθυμία να ζήσω που δεν φοβάμαι. Κι επίσης, εκτός από την Ελλάδα της βίας και της καταστολής, βλέπω και μια άλλη Ελλάδα της ανήσυχης νεολαίας, της αλληλεγγύης, της πίστης σε ιδανικά».

Γιατί επέλεξες την απεργία πείνας;

«Οταν κάποιος ξεκινάει απεργία πείνας, κανονικά πρέπει να τον εξετάσει οδοντίατρος -τα δόντια παθαίνουν πρώτα ζημιά- και ψυχίατρος για να αποδειχθεί ότι δεν είναι αυτοκαταστροφικός. Παρόλο που αυτό δεν έγινε στην περίπτωσή μου, θέλω να σας διαβεβαιώσω πως δεν είμαι αυτοκτονικός, δεν θέλω καθόλου να πεθάνω. Ούτε θέλω να πάθω κάποια ανήκεστο βλάβη που θα με αφήσει ανάπηρο για όλη μου τη ζωή. Βεβαίως, όπως μου εξήγησε η γιατρός που με παρακολουθεί, μετά την 30ή ημέρα απεργίας, αρχίζουν τα πολύ σοβαρά προβλήματα, μπορεί να εκπέσουν ζωτικά σου όργανα. Ομως πραγματικά δεν μου έχει μείνει άλλος τρόπος. Το σώμα μου είναι το ύστατο όπλο».

Η απεργία πείνας φλερτάρει με το θάνατο;

«Κάθε τι φλερτάρει με το θάνατο. Αν είσαι μετανάστης, μια επίσκεψη στην παιδική χαρά του Αγίου Παντελεήμονα μπορεί αυτομάτως να σημάνει και το θάνατό σου. Ή αν είσαι εργάτης σε κάποιο εργοστάσιο. Ή αν είσαι ποδηλάτης στους δρόμους της Αθήνας. Η απεργία πείνας σε φέρνει μερικά βήματα πριν το θάνατο, αλλά και πιο κοντά στην ελευθερία. Ως ξένος που είμαι στον κόσμο των αφεντικών, ως εργάτης, ως ποδηλάτης δεν φοβήθηκα το θάνατο. Ως απεργός πείνας ζω με την ελπίδα της απελευθέρωσης κι όχι με το φόβο του θανάτου».

Είσαι ερωτευμένος, ετοιμαζόσουν για την απελευθέρωσή σου τον Ιούλιο κι ένα κοινό σπίτι με την αγαπημένη σου. Τι λέτε τώρα;

«Μιλάμε καθημερινά ατελείωτες ώρες, μου γράφει και της γράφω, σχεδιάζουμε τη ζωή μας μετά. Είμαστε πολύ δεμένοι οι δυό μας, τα αντιμετωπίζουμε σαν ομάδα. Η φυλακή ορίζει την ελευθερία του σώματος, όχι της ψυχής σου. Κάθε φορά που κλείνουμε το τηλέφωνο, εκείνη μου λέει venceremos. Είμαστε νέοι, ερωτευμένοι κι έχουμε τόσα όμορφα πράγματα να ζήσουμε μαζί. Και θα νικήσουμε».

Τι όνειρα βλέπεις;

«Στην αρχή έβλεπα εφιάλτες. Με καθημερινό αγώνα, κατάφερα όχι μόνο να αποβάλω οτιδήποτε θα μπορούσε να με τσακίσει, αλλά να βλέπω όνειρα με δύναμη και χαρά. Εχω επιλέξει να ζήσω δημιουργικά αυτό το επεισόδιο της ζωής μου».

Τι έμαθες στη φυλακή;

«Κάθε φυλακή είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Βλέπεις από καταδικασμένους για οικονομικά εγκλήματα που κι εδώ τους ενδιαφέρει να κάνουν μπίζνες, μέχρι παιδεραστές. Αλλά βλέπεις και πολλούς αθώους, ανθρώπους που δεν είχαν χρήματα για έναν καλό δικηγόρο ή για να πληρώσουν την εγγύηση. Πριν μπω μέσα ήμουν απόλυτος, πίστευα πως… οι κακοί είναι στη φυλακή. Εδώ όμως αναγκάζεσαι να καταλάβεις πως το κακό είναι σχετικό, να παραδεχθείς πως δυνητικά φονιάς θα μπορούσε να είναι ο καθένας σε μια δοσμένη συγκυρία.

Υπάρχουν τα πάντα μέσα μας. Στη φυλακή μαθαίνεις καινούριους κώδικες και, κυρίως, να μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Και μερικούς τρόπους οι οποίοι σου διευκολύνουν τη ζωή. Εδώ ζεις με τα ελάχιστα. Αυτά που έξω θεωρούμε σκουπίδα, μέσα είναι χρήσιμα. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι για να καλύψεις τα ράφια με κουρτίνα, χρησιμοποιείς αντί για κόλλα καμμένες μπατονέτες;»

Οι συγκρατούμενοί σου πώς σε αντιμετωπίζουν;

«Ανέκαθεν υπήρχε σεβασμός για τους πολιτικούς κρατούμενους από τους ποινικούς, αν και δεν θέλω να κάνω διαχωρισμό. Ολοι είμαστε έγκλειστοι κι έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε τα ίδια προβλήματα. Κι εμείς, αν και πολιτικοί, αντιμετωπίζουμε το ποινικό δίκαιο. Οι συγκρατούμενοί μου μού συμπαρίστανται.

Ο Νίκος Τσουβαλάκης άρχισε κι αυτός απεργία πείνας την ίδια μέρα με εμένα σε ένδειξη αλληλεγγύης. Αλλοι κρατούμενοι κάνουν αποχή συσσιτίου. Οι περισσότεροι με στηρίζουν με απλές καθημερινές πράξεις: με επισκέπτονται στο κελί, μου δανείζουν βιβλία, μου παραχωρούν τη σειρά τους στο τηλέφωνο».

Πώς είναι το κελί σου;

«Είσαι 18 ώρες το 24ωρο κλεισμένος μέσα σε ένα χώρο το πολύ 8 τετραγωνικά μέτρα μαζί με άλλους τρεις. Η θέρμανση δεν επαρκεί. Κατσαρίδες και αρουραίοι κάνουν συχνά την εμφάνισή τους. Οι τουαλέτες βρίσκονται σε ένα υπόγειο με σπασμένα τζάμια και κρύο νερό».

Οι κρατούμενοι λένε πως ο μεγαλύτερος αντίπαλος είναι ο χρόνος. Πώς περνάς τις μέρες σου;

«Υπάρχει η θεωρία πως όσο πιο πολύ κοιμάσαι, τόσο πιο γρήγορα φυλακή βγάζεις. Εγώ υποστηρίζω ότι όσο πιο πολύ κοιμάσαι, τόσο λιγότερο ζεις. Τώρα πια που δεν μπορώ να περπατήσω, διαβάζω στο κελί, γράφω, ζωγραφίζω, ακούω μουσική, φτιάχνω χειροποίητες κατασκευές από φθηνά υλικά».

Τι σε εμπνέει;

«Οι διάδρομοι, τα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα. Ολα αυτά μ’ έβαλαν στη διαδικασία να δημιουργήσω μια άλλη πραγματικότητα από λέξεις και ζωγραφιές».

Τι θα έλεγες αν είχες μπροστά σου τον υπουργό Δικαιοσύνης;

«Ενα ποίημα του Τίτου Πατρίκιου: “Ξεριζώνω τις λέξεις μία μία απ’ το λαρύγγι μου/ αν στάζουν αίμα/ τύλιξτες στο μαντήλι σου/ τύλιξτες με μπαμπάκι/ ή πάλι πιάσε τις με τη λαβίδα και πες: ‘έτσι τα λέει, για εντύπωση’/ Κάνε επιτέλους ό,τι θες / Ομως δεν φτάνει πια η σιωπή / Δεν φτάνουν πια τα λόγια / Ξεριζώνω μία μία σκέτες λέξεις / και σου τις στέλνω”».

Πώς ονειρεύεσαι τη ζωή σου μετά τη φυλακή;

«Απλή ως προς το ζην, πολύπλοκη ως προς τη σκέψη, και θέλω να κάνουμε ένα πιτσιρίκι που δεν θα μ’ αφήνει σε ησυχία!»

Επειτα από όλη αυτή την ταλαιπωρία, θα ξαναβγείς στους δρόμους;

«Φυσικά. Με τη μόνη διαφορά ότι θα είμαι πανέτοιμος να αντιμετωπίσω το στημένο κατηγορητήριο. Αλλωστε, πάντα έβγαινα στο δρόμο με μοναδική κουκούλα το πρόσωπό μου».

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=72960

Ακολουθεί το κείμενο της τελευταίας επιστολής του Θοδωρή Ηλιόπουλου, το οποίο παρέδωσε στο tvxs η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης για τον Θοδωρή Ηλιόπουλο:

“Το ημερολόγιο δείχνει 29 Ιουλίου του 2009.

Βρίσκομαι στην 20η μέρα απεργίας πείνας, φανερά εξαντλημένος και νευριασμένος με το νοσοκομειακό σύστημα των φυλακών. Όλοι τάχα μου ενδιαφέρονται για μένα, για τη ζωή του συνανθρώπου τους, μα κανείς δεν έχει φροντίσει, «δεν έχει την αρμοδιότητα» να γίνουν όλες οι απαραίτητες εξετάσεις ώστε να μεταφερθώ στο νοσοκομείο των κρατουμένων.

Η καθημερινή ταλαιπωρία των εξετάσεων καταβάλει ολοένα τον οργανισμό μου ιδίως δε, η χθεσινή που με βρήκε στο πέρα δώθε επί 2μιση ώρες, ώστε να εξεταστούν τα ζωτικά μου όργανα και να παραπεμφθώ σε εξετάσεις αίματος.

«Είμαι σε πρώτη προτεραιότητα για αυτές». Θα πραγματοποιηθούν τη Δευτέρα 3 Αυγούστου, όταν θα βρίσκομαι ήδη στην 25 ημέρα απεργίας πείνας… Παρότι που καίω πλέον μυϊκό ιστό και η πίεση και το ζάχαρο μου βρίσκονται σε πολύ χαμηλά επίπεδα.

Βέβαια το ότι κρατιέμαι στα πόδια μου, που η ψυχή μου ξέρει πώς, θάβεται από κακεντρέχειες του τύπου: «αυτός τρώει κρυφά».

Εις το επανιδείν,

Θοδωρής Ηλιόπουλος
Από τα νεκροσέντονα των Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού”

20.8.2009

H ιατρική γνωμάτευση για τον απεργό πείνας Θ. Ηλιόπουλο αναφέρει τα ακόλουθα:

« Εξέτασα σήμερα στο Νοσοκομείο Κρατουμένων των Φυλακών Κορυδαλλού τον κ. Θεόδωρο Ηλιόπουλο, που διανύει την 41η ημέρα απεργίας πείνας. Έχει σημαντική (>20%) απώλεια σωματικού βάρους, με σοβαρή απώλεια μυϊκής μάζας (Ζυγίζει σήμερα 47.7 Kg).

Είναι εμφανώς καταβεβλημένος και ωχρός με ταχυκαρδία, αστάθεια βαδίσεως και αδυναμία παρατεταμένης ορθοστάτησης – τρόμο στην όρθια θέση. Από το φύλλο παρακολούθησής του φαίνεται ότι συχνά εμφανίζει χαμηλή αρτηριακή πίεση και ορθοστατικά με χαμηλά σάκχαρα ορού. Αναφέρει προλιποθυμικό επεισόδιο την 18η 8ου 2009.

Από τον εργαστηριακό του έλεγχο συνάγεται κατάσταση βαριάς υποθρεψίας με χαμηλή χοληστερίνη, ουρία, κρεατινίνη, και επηρεασμένη γενική αίματος (λευκοπενία, αναστροφή τύπου λευκών, θρομβοπενία). Λόγω ξηροφθαλμίας (ανεπάρκεια βιταμίνης Α;) συνιστάται άμεση έναρξη Caps Eviol A 1X1.

Συμπερασματικά, διατρέχει σοβαρότατο κίνδυνο, όχι μόνον επιπλοκών από το καρδιαγγειακό σύστημα και το κεντρικό νευρικό σύστημα – οφθαλμούς, αλλά και αυξημένο κίνδυνο λοιμώξεων.

Η μεταφορά του σε κρατικό νοσοκομείο με προοπτική παροχής φροντίδας από πολλές ιατρικές ειδικότητες και δυνατότητα ανάνηψης αν χρειαστεί, είναι επιβεβλημένη.»

 

 

3.8.2009

 

«Εξετάσθηκε ο κ. Ηλιόπουλος Θεόδωρος, μετά από αίτημα του ιδίου και της οικογένειας του. Ο ασθενής ευρίσκεται στην 25η ημέρα απεργίας πείνας, λαμβάνοντας μόνον νερό. Από την λεπτομερή κλινική εξέταση προέκυψε ότι έχει χάσει 8 κιλά με βάρος εκκινήσεως τα 60 κιλά, δηλαδή πάνω από το 10% του σωματικού του βάρους. Είναι εμφανής η απώλεια μυικής μάζας και παρουσιάζει υπνηλία, ορθοστατική υπόταση, σχετική βραδυκαρδία (σε σχέση με προηγούμενες εξετάσεις, σχετιζόμενη με πιθανή συμμετοχή του μυοκαρδίου-κίνδυνος μυοκαρδιοπάθειας), εμβοές ώτων και μυικές κράμπες και παραισθησίες κάτω άκρων στα πλαίσια ηλεκτρολυτικών διαταραχών. Συνοψίζοντας ο ασθενής παρουσιάζει επιπλοκές από ζωτικά συστήματα όπως μυικό, καρδιαγγεικό, ήπαρ και νευρικό σύστημα. Κατόπιν τούτου κρίνεται απαραίτητη η επείγουσα μεταφορά του σε χώρο αυξημένης ιατρικής φροντίδας (νοσοκομείο) προκειμένου να παρακολουθείται στενά η εξέλιξη της υγείας του και πιθανών μη αναστρέψιμων επιπλοκών».

Ελένη Κάκαλου, MD, MSc
Ιατρός ειδ. Παθολόγος
Αθήνα, 3 Αυγούστου 2009

Κάθε χρόνο παγκοσμίως πεθαίνουν δύο εκατομμύρια άνθρωποι από μαλάρια, κάτι το οποίο θα μπορούσε να αποφευχθεί με μια κουνουπιέρα. Οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα γι’ αυτό. Και οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα.

Είναι κάποια χρόνια που εμφανίστηκε η γνωστή πια γρίπη των πουλερικών.

Παγκοσμίως οι δημοσιογράφοι μας πλημμύρισαν με πληροφορίες, πανικό, σήματα κινδύνου.

Επιδημία, η πιο επικίνδυνη απ’ όλες, μια πανδημία!!!

Μιλάγανε μόνο για την τρομακτική αυτή ασθένεια των πουλερικών.

Και βέβαια, η γρίπη των πουλερικών προκάλεσε το θάνατο μόλις 250 ατόμων παγκοσμίως. 250 θάνατοι σε 10 χρόνια, δηλαδή αναλογικά 25 θάνατοι το χρόνο.

Η κοινή γρίπη σκοτώνει μισό εκατομμύριο ανθρώπων το χρόνο παγκοσμίως.

Μισό εκατομμύριο έναντι 25.

Για ένα λεπτό. Τότε γιατί τόση φασαρία με τη γρίπη των πουλερικών;

Γιατί πίσω από αυτά τα κοτόπουλα υπήρχε ένας «κόκορας», ένας κόκορας με μεγάλο λειρί.

Η διεθνής φαρμακευτική Roche με το πασίγνωστο Tamiflú της πούλησε εκατομμύρια δόσεων στις Ασιατικές χώρες.

Ακόμα και αν το Tamiflú έχει αμφίβολη αποτελεσματικότητα, η Βρετανική Κυβέρνηση αγόρασε 14 εκατομμύρια δόσεις για την πρόληψη του πληθυσμού της.

Με την γρίπη των πτηνών, η Roche και η Relenza, οι δύο μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες που προμηθεύουν την αγορά με αντιγριππικά, κέρδισαν χιλιάδες εκατομμύρια δολάρια.

Πρώτα με τα πουλερικά και τώρα με τα χοιρινά.

Ναι, τώρα ξεκίνησε η ψύχωση της γρίπης των χοίρων. Και όλοι οι δημοσιογράφοι του κόσμου μιλάνε μόνο γι’αυτό.

Πια δεν λένε τίποτα για την οικονομική κρίση ούτε τους βασανισμένους στο Guantánamo.

Μόνο για τη γρίπη των χοίρων.

Και διερωτώμαι: αν πίσω από τα πτηνά υπήρχε ένας «κόκορας», πίσω από τα γουρουνάκια να μην υπάρχει ένα «μεγάλο γουρούνι»;

Ας δούμε τι λέει ένας υπεύθυνος των εργαστηρίων της Roche.
ROCHE: Εμάς μας απασχολεί πολύ αυτή η πανδημία, τόσος πόνος, γι’ αυτό δίνουμε στην αγορά το θαυματουργό Tamiflú.

– Και πόσο πωλείται το «θαυματουργό» Tamiflú;

– Λοιπόν, είναι 50 δολάρια το κουτί.

– 50 δολάρια το κουτί με τις κάψουλες;

– Πρέπει να καταλάβετε κυρία ότι τα θαύματα πληρώνονται ακριβά.

– Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι αυτές οι εταιρείες βγάζουν μεγάλα κέρδη από τον δικό μας πόνο.

Η εταιρεία Gilead Sciences της Β. Αμερικής έχει την πατέντα του Tamiflú.
Ο κύριος μέτοχος αυτής της εταιρείας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία προσωπικότητα της πολιτικής, τον Donald Rumsfeld, γραμματέα αμύνης του George Bush, υπεύθυνο για τον πόλεμο κατά του Ιράκ.

Οι μέτοχοι των φαρμακευτικών Roche και Relenza τρίβουν τα χέρια τους, είναι ευτυχείς με τις πωλήσεις τους, που για άλλη μια φορά φέρουν εκατομμύρια, του αμφίβολου Tamiflú. Η πραγματική πανδημία είναι η απληστία, τα τεράστια κέρδη αυτών των ιδιοτελών της υγείας.

Δεν αρνούμαστε τα απαραίτητα μέτρα πρόληψης που λαμβάνει η κάθε χώρα.

Αλλά αν η γρίπη των χοιρινών είναι μια φοβερή πανδημία απ’ ό,τι λένε τα μέσα ενημέρωσης, εάν τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας τον απασχολεί τόσο πολύ αυτή η ασθένεια, γιατί δεν τη δηλώνει ως παγκόσμιο πρόβλημα της δημόσιας υγείας και να δώσει εντολή να παρασκευασθούν γενικά φάρμακα για την αντιμετώπισή της; Να απορρίψει τις πατέντες της Roche και της Relenza και να κάνει διανομή δωρεάν γενικών φαρμάκων σε όλες τις χώρες και ειδικά στις πιο φτωχές. Αυτή θα ήταν η καλύτερη λύση.

ΠΡΟΩΘΕΙΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ, ΣΑΝ ΝΑ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΜΒΟΛΙΟ, ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ «ΠΑΝΔΗΜΙΑ».

αναδημοσίευση e-mail που κυκλοφορεί.

Μέσω mail μας έστειλαν το παρακάτω κείμενο. Η φιλοξενία αυτή δεν σημαίνει απαραίτητα ότι το άτομο που το ανέβασε συμφωνεί ή διαφωνεί απόλυτα με το περιεχόμενο του κειμένου. Ωστόσο επειδή δεν είμαι της λογικής να κόβω θέσεις επειδή απλά δεν συμφωνώ, το ανεβάζω και ο καθένας/μια ας το δει μέσα από το δικό του πρίσμα και να κρινει.

Η βλακεία είναι καθολικό φαινόμενο και άπειρη. Αυτό το ξερουμε από καιρό. Το θέμα είναι όμως, πως όταν η τελευταία γίνεται τόσο εξόφθαλμη τότε αυτόματα γίνεται και επικίνδυνη. Προφανώς ένα κόμμα είναι ένας ιεραρχικός μηχανισμός με εξουσιαστικές λογικές. Προφανώς η μεσολάβηση του χρήματος στην κοινωνική δραστηριότητα σημαίνει αλλοτρίωση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σαν προστάτης της ελευθερίας πάω και κάνω τσαμπουκά και πλακώνω κόσμο με το έτσι θέλω. Αυτού του τύπου η βλακεία είναι απολίτικη και επικίνδυνη. Πρόσφατα μάθαμε ότι σε πάρτι της οργάνωσης ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι γνωστοί ήρωες της επανάστασης του πεζόδρομου και της μπύρας, απέδειξαν την ανεβασμένη τεστοστερόνη τους. Η σταλινική λογική πως «με ότι διαφωνώ είναι αντεπαναστατικό» σε συνδυασμό με χουλιγκανίστικες πρακτικές «βάρα ότι κινείται..» δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα. Το είδαμε σε επιθέσεις σε αριστερούς που πέρναγαν από το χωράφι τους (βλ. Μεσολογγίου), σε καταδρομικές επιθέσεις στο πολυτεχνείο όπου με πρόσχημα μια κάλπη ίσιωσαν ό,τι βρέθηκε μπροστά τους, σε τσαμπουκάδες σε γκέι-φριέντλυ μαγαζιά, και ο κατάλογος του κατήφορου είναι μακρύς. Και όλα αυτά στο όνομα της αναρχίας πάντοτε γιατί όπως δηλώνουν κι οι ίδιοι.. «κοίτα να δεις. Εμείς είμαστε ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ και κάνουμε ό,τι γουστάρουμε». Έτσι. Με Αρχίδια. Το φαινόμενο όμως έχει μια προϊστορία που αξίζει να σταθούμε λίγο. Δε θα πάμε πολύ μακριά. Δεν είναι άλλωστε μακρινές οι εποχές όπου ένα άλλο γκρουπούσκουλο, αυτή τη φορά των οπαδών της ΑΕΚ, το έπαιζε αφεντικό γύρω από το σύνδεσμό του. Αφού λοιπόν οι εξεγερμένοι οπαδοί μπήκαν στη θέση τους, δράση νταβατζήδων ανέλαβαν κάτι πιτσιρικοπανκιά, ξεβρασμένα ανήλικα του Δεκέμβρη, που το μόνο που τους έμεινε στο κεφάλι μετά από αυτόν ήταν η εξίσωση αναρχία=βία. Και τα μυαλά στα κάγκελα που λένε… Ας πάμε τώρα ένα βήμα πιο μακριά. Η φετιχοποίηση της πλατείας Εξαρχείων από ένα μεγάλο μέρος του χώρου δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Η υπερσυγκέντρωση αφισών (σε τρανταχτή αντίθεση με ό,τι συμβαίνει 200 μέτρα πιο κάτω στα πέριξ της ομόνοιας ας πούμε τώρα…), επαναστατοκαφενείων, τα σύνδρομα ιδρυματισμού (βλ. Πολυτεχνείο) είναι απλά η τρανταχτή απόδειξη μιας διαδρομής που εύκολα καταλήγει από τις –υπαρκτές-κοινωνικές αντιστάσεις στον life-style επαναστατισμό. Ας αφήσουμε τώρα όμως τις θεωρίες και που τόσο κουράζουν τους εξεγερμένους συντρόφους μας και ας τους ρωτήσουμε τα εξής: στην επανάσταση όποιος διαφωνεί θα τον κρεμάμε στην χειρότερη και στη καλύτερη θα του πετάμε άδεια μπουκάλια μπύρας για παραδειγματισμό; Αυτό είναι που ονειρεύεστε; Μια γενικευμένη τρομοκρατία και τραμπουκισμό; Τότε γιατί πολεμάμε τον καπιταλισμό; Για να μας δέρνουν οι δικοί μας άνθρωποι; Ναι ξερουμε το κλομπ του μπάτσου είναι πιο εξουσιαστικό από το παλούκι του φρουρού της επαναστατικής αλήθειας! Το ζήτημα όμως έχει και μια άλλη όψη. Γιατί τέτοια μανία από το ιντιμίντια, ένα μέσο κινηματικό και τα συναφή, να κόβει την οποιαδήποτε αναφορά στο γεγονός;; Για να μην το πολυκουράζουμε οι λόγοι είναι δύο. Από τη μια το ιντιμίντια έχει καταντήσει το μαγαζάκι της σ.ο που πλέον ζυγίζει το τί είναι κινηματικό και τί όχι ανάλογα με τα κέφια της. Δεν λέμε καν ανάλογα με τα κριτήριά της γιατί κρίνοντας από τις ασυναρτησίες και την γενικότερη αγραμματοσύνη των κεντρικών, αμφιβάλλουμε πολύ για την ικανότητα επεξεργασίας κριτηρίων. Έτσι, κατά ένα τρόπο το «την πέφτω σε όποιον δε συμφωνεί μαζί μου» μπορεί να θεωρηθεί προέκταση του «κόβω όποιον δε συμφωνεί μαζί μου». Μετά όμως ας μην αναρωτιούνται γιατί δεν τους στηρίζουν οι φοιτητικοί σύλλογοι, το ‘κίνημα’ και τα λοιπά… Ο δεύτερος λόγος είναι η ιδία η βλακεία της διαχειριστικής ομάδας του «ανοιχτού» site αντιπληροφόρησης. Αρκεί να υπάρχει αλφάδι (η επαναστατική σφραγίδα ISO 9001..) για να μην υπάρχει πρόβλημα με την «πολιτική» δημοσίευσης. Όποτε θα στηρίξει την οποιαδήποτε βλακεία υπάρχει, αρκεί να φέρει την σφραγίδα της αναρχίας! Με λογικές όμως ριζοσπάστη δεν μπορείς να καλείσαι ανοιχτό site αντιπληροφόρησης. Ας το καλέσεις «η φωνή της αναρχίας» ή «ζήτω τα Εξάρχεια» ότι και αυτό αν σημαίνει αυτό. Για να το ξεκαθαρίσουμε από πριν: δεν έχουμε κανένα προσωπικό θέμα ούτε με τους πάνκηδες ούτε με το ιντιμίντια. Αλλά δεν ανεχόμαστε ούτε από τους μεν ούτε από τους δε να επιβάλουν τις λογικές τους στο όνομα ενός ολόκληρου χώρου που έχει στην πράξη καταδικάσει τέτοιου είδους ‘επαναστατικότητες’. ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΛΑΚΕΙΑ (από όπου κι αν προέρχεται)

Carlo Giuliani(14/3/1978-20/7/2001)

Η επιλογή της παραπάνω φωτογραφίας δεν είναι τυχαία!

Conflict-Carlo Giuliani

(http://www.myspace.com/conflictofficial)

Carlo lives in everyone
Who with or without reason is
Finally starting kicking back.
That will not back down, can’t take it
As mother earth begins to crack

Carlo ain’t the only son
that’s life has been extinguished as
They engage in civil war.
A fearful glance into their future
Where robots enforce law – therefore

Anarchist armies rampage
Running battles commonplace.
Victorious in battle
Delivering a fine taste
Of what it feels like to be beaten, battered
Buggered right up the arse
Credited with no value
Worthless to set tasks.

A mother’s heart’s rebroken
As they punish all statements of defiance
Her wasted wombwork, his hard labour
Their currency of death means silence
Of all who beg for half a chance to
Offer something new, or old or right or wrong.
Oh whatever, a different point of view.

Carlo gasps a final breath
That nails down our voice
Opinions that would be otherwise forgot
A landmark, confirmation of what they
Will do and we will not.

Carlo stops.
Thousands of new hearts now beat in unison,
As one.
Two, three, four, more, more,
[ Find more Lyrics on www.mp3lyrics.org/Ews ]
more, then more and more.
This fight has only just begun.

Begun! Begin! Forgive! Give in!
Suicide – the ultimate sin
What once seemed unacceptable
Needs considering, lets be blunt.
Do we accept murder within our ranks?
Should we fight with fists when
They use guns, planes, bombs and tanks?
Do we plead then beg forgiveness?
As their concrete paves our way
As they chop down our Sherwood Forest

Their bullets murder love with hate
Do they forgive and forget those terrorist whores
Do they bollocks. ‘ come on’ war.

Bush rubs Tony’s warhead shoves it
down the starvings throat
They screw the planet up the shitter
As human nature chokes
On their fossil fuelled cum
That leaves a bad taste in our mouth.
Christ, it is getting kind of hot now
As east meets west and North’s gone south.

Seasons without reasons merging pitifully into one
Extinctions the prediction, radiation from the sun.
Filth pours from what once was beauty
Now darkened angry skies
Rivers rage and burst their
banks, nothing will survive.
New sea view homes on city streets
Atomic tests, earthquakes, the heat.
The ice caps melting into blood
Burning mudslides from above.
Fire engulfs, earth caves in,
grinding sorely to a halt.
Helpless, demoralized, destroyed, game over.

This notice served on the insane
Sections, condemns, reclaims.
This message commits those silent
To rise up, this time with violence?
Make sure the more they kill, the stronger our will
To finally right your wrongs, one love, this song.
Yeah what’s done is done, but you expect the same.
C.A.R.L.O. you will remember that name.