Δεύτερη, μέσα σε τρία χρόνια, απόδραση με ελικόπτερο από τις φύλακες Κορυδαλλού. Ο Βασίλης Παλαιοκωστας κατάφερε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα διαλύσει την εικόνα του κράτους και πάνω από όλα να αποδείξει ότι τα τείχη της φυλακής δεν μπορούν να περιορίσουν τη βούληση για ελευθερία.

Σίγουρα οι τηλε-λακέδες θα βγουν και θα λυσσάξουν λέγοντας ότι δεν υπάρχει ασφάλεια, ότι δεν έχουμε κράτος και οποιαδήποτε άλλη επιταγή από τα αφεντικά τους.

Ο Βασίλης Παλαιοκώστας αρχίζει να παίρνει τη διάσταση ενός αστικού συμβόλου και μύθου. Καθώς είναι ο συνεχιστής μιας παράδοσης που θέλει ένα λαϊκό ηρώα-ληστή. Η κοινωνική αποδοχή που συναντά μπορεί να οφείλεται σε πολλές συνισταμένες αλλά δεν αναιρεί το γεγονός ότι σε μια εποχή όπου η επιταγή για μηδενική ανοχή αυξάνεται υπάρχουν άτομα που όχι μόνο δεν τη σέβονται αλλά την καταπατούν με υπερηφάνεια.

Προφανώς η αυστηρή αναζήτηση πολίτικων κριτήριων ή το δόσιμο συγκεκριμένων πολίτικων ταυτοτήτων υποβιβάζει τέτοια γεγονότα. Στα αστικά κέντρα υπάρχουν μορφές κοινωνικής παραβατικότητας οι οποίες παίρνουν διαστάσεις μύθου. Οι περισσότερες σε πρακτικό επίπεδο τσαλαπατούν τις κυρίαρχες αξίες του αστικού πολιτισμού, όπως η κοινωνική υποταγή η νομιμοφροσύνη, η πιστή στις ηθικές αξίες  και διαμορφώνουν δικό τους κώδικα.

Προφανώς μας αφήνει παγερά αδιάφορους η εικόνα του κράτους, η ασφάλεια της χώρας και αλλά τέτοια παραπετάσματα που χρησιμεύουν ως στάχτη στα μάτια.

Η συμπάθεια μας σε τέτοιους ανθρώπους είναι δεδομένη, όταν για τέτοιους ανθρώπους διαβάζουμε σε βιβλία είναι συναρπαστικό. Όταν όμως τέτοια συνθήκη διαδραματίζεται διπλά μας έχουν την συμπάθεια μας και την αλληλεγγύη μας. Πραγματικά μια κοινωνία χωρίς φύλακες θα σήμαινε μια κοινωνία άμεσης δημοκρατίας. Μέχρι τότε χαιρόμαστε όταν σμπαραλιάζεται το οικοδόμημα της αστικής δημοκρατίας και των κίβδηλων αξίων της.

Γενική απεργία ενάντια στη οικονομική κρίση χτυπά τη Γουαδελούπη και τη Μαρτινίκα.

Οι γαλλικές αποικίες στις θάλασσες της Καραϊβικής απαιτούν να πληρωθεί ο λαός και να τελειώσει ο ρατσισμός

Η Γουαδελούπη, μια γαλλική αποικία στη θάλασσα της Καραϊβικής έχει παραλύσει, ως αποτέλεσμα των ενεργειών συνδικάτων κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων. Οι ελλοχεύοντες λόγοι για τη στάση εργασίας προέρχονται από τη σφαιρική οικονομική κρίση και το συνολικό πολιτικό έλεγχο της Γουαδελούπης από το γαλλικό κράτος κάτω από την ηγεσία του συντηρητικού Προέδρου Νικολά Σαρκοζί.

Η απεργία άρχισε στις 20 Ιανουαρίου ανάμεσα στις αυξανόμενες τιμές και στις επιδεινούμενες συνθήκες διαβίωσης σε αυτά τα νησιά που εντόπιζονται περίπου 600 χλμ. από τη Δομινικανή Δημοκρατία και την Αϊτή και 7.000 χλμ. μακρυά από την ηπειρωτική Γαλλία. Στις 14 Φεβρουαρίου, ο ηγέτης της κολεκτίβας ενάντια στην εκμετάλλευση (LKP), ένα συνασπισμό των ενώσεων και των πολιτικών κομμάτων που έχουν πραγματοποιήσει την απεργία, έχει κατηγορήσει τη γαλλική κυβέρνηση για την αποστολή της αστυνομικών κατασταλτικών δυνάμεων στη Γουαδελούπη προκειμένου να δολοφονηθούν οι διοργανωτές της απεργίας.

Στην πραγματικότητα στις 17 Φεβρουαρίου η γαλλική αστυνομία άνοιξε πυρ στα ενεργά στελέχη συνδικάτων και σκοτώσανε έναν. Έχει υπάρξει διεθνείς καταδίκη της Γαλλίας από όλο τον κόσμο γιατί δεν έχει καταφέρει να αποτρέψει περαιτέρω διαδηλώσεις ικανοποιώντας τα αιτήματα των απεργών.

«Σήμερα λαμβάνοντας υπόψη τον αριθμό των αστυνομικών που έχουν φθάσει στη Γουαδελούπη οπλισμένοι σαν αστακοί, το γαλλικό κράτος έχει επιλέξει τη φυσική πορεία του: να σκοτώσει Guadeloupeans κάτι που το θεωρεί συνιθησμένο,» λέει ο Ελί Ντομοτά. Ο Ντομοτά, που είναι ο ηγέτης του LKP, είναι επίσης ο Γενικός Γραμματέας της γενικής ένωσης των εργαζομένων της Γουαδελούπης (UGTG).

Η δήλωση του Ντομοτά ήρθε τη στιγμή που αναγκαστικά επαναλειτούργησαν τα πρατήρια καυσίμων και οι υπεραγορές. Οι οπλισμένες γαλλικές αστυνομικές μονάδες στάθηκαν για να προστατεύσουν τους ιδιοκτήτες από τους εργαζομένους απεργούς. Οι εργαζόμενοι έχουν απαιτήσει να χαμηλώσουν οι τιμές των καυσίμων και οι τιμές των τροφίμων. Η γαλλική κυβέρνηση υποχώρησε σε μερικές από αυτές τις απαιτήσεις και χρησιμοποίησε αυτές τις παραχωρήσεις για να δικαιολογήσει την επαναλειτουργία των βενζινάδικων και των καταστημάτων τροφίμων.

Αναφέροντας τον ιστορικό ρόλο της Γαλλίας στη διατήρηση του πολιτικού και οικονομικού ελέγχου των τροπικών νησιών, ο Ντομοτά είπε ότι «κάθε φορά που έχουν υπάρξει διαδηλώσεις στη Γουαδελούπη που απαιτούν αυξήσεις μισθών, η απάντηση του κράτους είναι καταστολή, ειδικότερα στης Μαΐου 1967 στο Πουέντ-α-Πιτρ όπου υπήρξαν 100 εργαζόμενοι κατασφάχτηκαν που από τους αστυνομικούς.»

Στις 16 Φεβρουαρίου, οι γαλλικές αποικιακές αρχές συνέλαβαν περίπου 50 διοργανωτές και ηγέτες του LKP. Σε μια έκκληση των απεργών προς τη Γαλλική κυβέρνηση ώστε να σταματήσουν οι ταραχές το Γαλλικό κράτος θέλοντας να κάνει επίδειξει της αποφασιστικότητάς του απάντησε :

“Όπως είχε υποσχεθεί ο Jego (ο γαλλικός Υπουργός που διορίστηκε για να τελειώσει την απεργία) κτυπήθηκε το LKP και ο κόσμος της Γουαδελούπης. Από αυτή την άποψη, οι κατασταλτικές δυνάμεις χτυπούν τόσο σκληρά όσο μπορούν. Έχουν συλλάβει ήδη περίπου δέκα ανθρώπους στην πόλη Gosier και δύο στην Sainte ανεξάρτητα του εάν αυτοί ήταν διαδηλωτές ή απλά περαστικοί.

Εκτός αυτού, ένα ολόκληρο τάγμα είχε διαταχθεί να περικυκλώσει περίπου πενήντα ανθρώπους, (διαδηλωτές και περαστικούς) στην πόλη Gosier κάνοντας εμφανή την πρόθεσή τους να τους κτυπήσουν και να τους συλλάβουν”

Στις 14 Φεβρουαρίου, χιλιάδες εργαζόμενοι διαδήλωσαν στην πόλη LE Moule. Οι διαδηλωτές κατά τη διάρκεια της πορείας φώναζαν « η Γουαδελούπη είναι δική μας, δεν είναι δική τους.»

Αυτό το σύνθημα, φυσικά, αφορούσε την οικονομική κυριαρχία της άσπρης γαλλικής μειονότητας γνωστής ως «Bekes.». Αυτή είναι η κατηγορία του πληθυσμού που ασκεί αποτελεσματικό έλεγχο σε περισσότερους από 400.000 Αφρικανών που μένουν στα νησιά από το 18ο και 19ο αιώνα ως σκλάβοι.

Κοινωνικό απαρτχάιντ στη γαλλική αποικία

Ένα γαλλικό μέλος του Κοινοβουλίου στο υπερπόντιο τμήμα της γαλλικής Γουιάνας στοη νότια – αμερικανική ήπειρο, στις 15 Φεβρουαρίου είπε ότι οι όροι στη Γουαδελούπη είναι «όχι μακριά από το κοινωνικό απαρτχάιντ. Σε μια συνέντευξη στο περιοδικό LE du Dimanche, η Christine Taubira δήλωσε ότι «οι ηγέτες του LKP δεν είναι ρατσιστές απέναντι στους λευκούς. Εκθέτουν μια πραγματικότητα… και αυτή είναι ότι μια κάστα ελέγχει το οικονομικό περιβάλλον και κάνει κακή χρήση.»

Η απεργία έχει κλείσει τα περισσότερα καταστήματα, εστιατόρια, σχολεία, τράπεζες και κυβερνητικά γραφεία. Η Γαλλία έχει αρνηθεί σθεναρά να χορηγήσει την πλειοψηφία των απαιτήσεων του LKP, το οποίο αποτελείται από μια μηνιαία αύξηση EUR 200 ($259US).

Στη γειτονική Μαρτινίκα, οι εργαζόμενοι έχουν ενωθεί αντίστοιχά με τους συναδέλφους τους στη Γουαδελούπη σε μια γενική απεργία που άρχισε στις 5 Φεβρουαρίου.

Στις 14 Φεβρουαρίου, ένα συλλαλητήριο στην πρωτεύουσα της Μαρτινίκα και απαίτησε μεγαλύτερη οικονομική/πολιτική δύναμη για την αφρικανική πλειοψηφία. Η γαλλική ελίτ που είναι οι απόγονοι των προηγούμενων ιδιοκτητών φυτειών στη Μαρτινίκα, ελέγχει ακόμα τα οικονομικά όργανα που αποτελούν τη βάση του εσωτερικού και εξωτερικού εμπορίου.

Οι «Bekes», που αποτελούν μόνο 1% του πληθυσμού, ο οποίος δηλώνεται επίσημα σε 401.000, ελέγχει ακόμα την οικονομία συνολικά. Ένα άρθρο του Associated Press επισημαίνει στις 16 Φεβρουαρίου: «Πολλές οικογένειες εργατικής τάξης αγωνίζονται για την επιβίωσή τους μέσα στη γενικότερη οικονομική κρίση, που εντείνει τις φυλετικές εντάσεις 160 χρόνια μετά το τέλος της δουλείας στη Μαρτινίκα.»

Επιπλέον, το άρθρο σημειώνει ότι «η αστυνομία λέει ότι οι διαδηλώσεις παραμένουν ειρηνικές, και ότι 130 αστυνομικοί έφθασαν από τη Γαλλία αυτή την εβδομάδα για να επιβάλουν την τάξη.»

Αυτό αναφέρεται για να τονιστεί ο προληπτικός χαρακτήρας , «το αίσθημα καταπίεσης εντάθηκε όμως μετά την προβολή ενός μονόωρου ντοκιμαντέρ με τίτλο, «οι τελευταίοι ιδιοκτήτες της Μαρτινίκα,» που παρουσιάστηκε στη τηλεόραση την προηγούμενη εβδομάδα. Το πρόγραμμα εστίασε στον τρόπο με τον οποίο η λευκή μειονοτική ομάδα έχει εξουσιάσει την οικονομία. «

Σε ένα ακόμη άρθρο του Associated Press που δημοσιεύεται στις 10 Φεβρουαρίου, δίνεται έμφαση στις διαδηλώσεις και στις απεργίες που έχουν πραγματοποιηθεί στη Μαρτινίκα. «Οι φοιτητές πανεπιστημίου και γεωργοί στο γαλλικό νησί της Καραϊβικής Μαρτινίκα διαμαρτύρονται το υψηλό κόστος ζωής,» είναι ο τίτλος του άρθρου.

«Όλα τα σημαντικά εμπορικά κέντρα, τα βενζινάδικα και οι επιχειρήσεις παρέμειναν κλειστά την Τρίτη (10 Φεβρουαρίου) καθώς οι διαδηλώσεις πραγματοποιούνται για έκτη ημέρα. Οι ανώτεροι κυβερνητικοί υπάλληλοι έχουν συναντηθεί με τους διαδηλωτές, οι οποίοι απαιτούν μια γενική μείωση 30% των τιμών. Οι επικεφαλής του Συνδικάτου έχουν πει ότι θα συμφωνούσαν με μια μείωση 10% μεταξύ μερικών προϊόντων. Καμία συμφωνία δεν έχει επιτευχθεί.

«Η αστυνομία αναφέρει ότι 11.000 άτομα διαδήλωσαν στη Μαρτινίκα. Οι επικεφαλής του Συνδικάτου λένε ότι ο αριθμός ήταν περισσότερο από διπλός.» (AP, 10 Φεβρουαρίου)

Στη Γουαδελούπη από τις 20 Ιανουαρίου, σαράντα επτά συνδικάτα, οι ενώσεις και τα πολιτικά κόμματα έχουν σταματήσει να δουλεύουν και τα σχολεία παραμένουν κλειστά. Μια διαδήλωση 25.000 ανθρώπων πραγματοποιήθηκε στις 24 Ιανουαρίου.

Μερικά από τα 146 αιτήματα που υποβάλλονται από το LKP περιλαμβάνουν τη μείωση των τιμών των καυσίμων κατά 50%, το χαμήλωμα των τιμών στις μεταφορές και το νερό, άμεσο πάγωμα στα ενοίκια, περισσότερα ασφαλιστικά δικαιώματα για τους προσωρινούς υπαλλήλους, μεγαλύτερες εκπαιδευτικές ευκαιρίες για τη νεολαία και τέλος στο ρατσισμό και την εργασιακή εκμετάλευση.

Η Γουαδελούπη είναι γαλλική αποικία από 1812. Αν και το νησί ενσωματώθηκε φαινομενικά στο γαλλικό κράτος μετά από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο το 1946, η χώρα έχει παραμείνει στην ένδεια.

Η ανάγκη για τη διεθνή αλληλεγγύη

Αν και μία απεργία μιας ημέρας από γάλλους εργαζομένους έλαβε μερος στις 29 Ιανουαρίου, και κάποια κάλυψη Τύπου στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα γεγονότα στη Γουαδελούπη και τη Μαρτινίκα έχουν περάσει κατά ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος απαρατήρητα από τα καθεστωτικά ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και οι δύο ενέργειες αντιπροσωπεύουν την απάντηση των εργαζομένων στην διαρκώς διογκούμενη οικονομική κρίση που προκαλείται από την κεφαλαιοκρατική υπερπαραγωγή.

Συγκεκριμένη για τη Γουαδελούπη και τη Μαρτινίκα, και τα δύο εδάφη υποβάλλονται ακόμα στη αποικιοκρατία και τη συνακόλουθη εκμετάλλευσή του εργασίας καθώς επίσης και θεσμικού ρατσισμού. Οι λαοί της Γουαδελούπης και της Μαρτινίκα έχουν το έμφυτο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία.

Ελεύθερη Μετάφραση POI 

Την Τετάρτη, 18 Φεβρουαρίου εκδικάζεται στην Ευελπίδων η υπόθεση του blogme.gr. Η δίωξη της διαδικτυακής ελευθεροτυπίας, η οποία προκάλεσε τον Οκτώβρη 2006 διεθνείς αντιδράσεις κατά της Ελλάδας, εντάσσοντας τη χώρα στην ίδια κατηγορία με Κίνα, Ιράν και Βιετνάμ, όσον αφορά την καταστολή της ελευθερίας στο διαδίκτυο. Τις ίδιες μέρες που δημοσιοποιήθηκε το γεγονός λάμβανε χώρα στην Αθήνα η πρώτη συνάντησή του.(Αντίδραση 1, Αντίδραση 2…)

Έκτοτε έχουν παρουσιαστεί τουλάχιστον τέσσερα ακόμα κρούσματα αντίστοιχων διώξεων, εκ των οποίων η υπόθεση του press-gr στα τέλη Φεβρουαρίου του 2008 έλαβε τη μεγαλύτερη δημοσιότητα και αποτέλεσε αφορμή για έναρξη διαδικασιών σχετικά με την έκδοση νόμου για την κατάργηση της ανωνυμίας στο διαδίκτυο. Οι διαδικασίες αυτές κατέληξαν σε «οπισθοχώρηση» μετά από μεγάλη κινητοποίηση των blogger, προς τη Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για το έγκλημα στον κυβερνοχώρο (σχετικός σχολιασμός από Lawnet).

Σήμερα, μεταφέροντας και στο διαδίκτυο το κλίμα καταστολής μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, εξαπολύονται θεσμικές και μη επιθέσεις απέναντι σε ανεξάρτητα μέσα πληροφόρησης και την ανοιχτή δημοσίευση: athens indymedia, απειλές για μήνυση στο sync.gr. Το indy.gr δεν αποτελεί εξαίρεση. Με αφορμή δημοσίευση του περασμένου Μαΐου και μήνυση που έχει κατατεθεί εναντίον των συντακτών, διαχειριστών και υπευθύνων του indy.gr και indymedia.gr (!), καλείται σε απολογία ο άνθρωπος που κατοχύρωσε τον δικτυακό τόπο indy.gr.

Οι επιθέσεις αυτές έχουν γίνει αφορμή για συζήτηση που έχει ξεκινήσει σχετικά με την ελευθερία έκφρασης στο διαδίκτυο (εδώ και εδώ).

Αυτές τις μέρες ξεκίνησε και η δίκη του Pirate Bay στη Σουηδία. Ενημέρωση από την πρώτη και την δεύτερη μέρα της δίκης.

http://indy.gr/features/diadiktyak-katastol

 

 Δρέσδη, Γερμανία – Αναρχικοί και αντιφασίστες έσπασαν τον κλοιό μιας ελεγχόμενη διαδήλωσης 10.000 ατόμων και άρχισαν να μάχονται με την αστυνομία που προστατεύει 6.000 Ναζί και εθνικιστές που μαζεύτηκαν για να εκμεταλλευτούν τη 65η επέτειο του βομβαρδισμού της Δρέσδης από τον Αμερικανικό και Βρετανικό στρατό. Η οργή ενάντια στη φασιστική παρουσία οδήγησαν σε δύο επιθέσεις σε αστυνομικά οχήματα και σε πολλές ώρες συγκρούσεων με πέτρες και άλλα αντικείμενα να εκσφενδονίζονται στην αστυνομία. Ο κοινωνικός αναβρασμός σε κάθε γωνιά του κόσμου φαίνεται πως φουντώνει. 

Η εξέγερση του περασμένου Δεκεμβρίου είναι μια ακολουθία πολλών συγκλονιστικών γεγονότων που εξακολουθεί να μένει ενεργή και να εκτείνεται σε διάφορα πεδία, παρά την πολεμική που δέχτηκε από τους θεσμούς εξουσίας και τα συμφέροντα που συγκροτούν την κυριαρχία. Η πολεμική τακτική που ακολουθήθηκε δεν ήταν κάτι το πρωτότυπο. Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις οι επιλογές αντίδρασης του καθεστώτος μπορούν να διακριθούν σε δύο μεγάλες κατηγορίες: τη φυσική καταστολή και την ιδεολογική καταστολή. Κάθε αντίδραση από την μεριά του υπάρχοντος προς το νέο, περιέχει στοιχεία και από τις δύο αυτές κατηγορίες. Ωστόσο η πραγματικότητα όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα αλλά και η μακρόχρονη εμπειρία των διαχειριστών του μοντέρνου, καπιταλιστικού κόσμου έχει αναδείξει την ιδιαίτερη χρησιμότητα της ιδεολογικής καταστολής, που συνήθως έπεφτε σε σχετική ανυποληψία από προγενέστερες κυριαρχικές συνθέσεις. Η αντίδραση του ελληνικού κράτους ακολούθησε αυτή την σύγχρονη πεπατημένη οδό.

Η φυσική καταστολή έγινε σχετικά εμφανής και δεν έχει να παρουσιάσει κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Η τεράστια εξάπλωση των εξεγερτικών δράσεων σε πολλές περιοχές της Ελλάδας έδωσε ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα στην εξέγερση αυτή. Πότε ως τώρα δεν είχαμε τόσο ταυτόχρονα εκτεταμένες στον χώρο εκδηλώσεις πολιτικής ανυπακοής και βίαιης σύγκρουσης στα αστικά κέντρα της επικράτεια του ελληνικού κράτους. Συνήθως οι εξεγέρσεις μένουν στα πλαίσια μιας πόλης αν όχι στα πλαίσια μιας περιοχής της πόλης. Αντίστοιχη επέκταση είχε και σε διαφορετικές ομάδες του πληθυσμού, κάποιες από αυτές ασύνδετες μεταξύ τους (μαθητές, μετανάστες, πολιτικοποιημένοι νέοι κλπ) κάτι επίσης σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα. Τα γεγονότα αυτά ενέτειναν τη αγωνία στους μηχανισμούς καταστολής για τα χωρικά και χρονικά όρια, αλλά και τα όρια περιεχομένου της εξέγερσης. Η τακτική της αναμονής και συγκράτησης της άμεσης βίαιης καταστολής, αν και για λόγους σκοπιμότητας κατακρατήθηκε από πολλά κέντρα εξουσίας, ήταν μια τακτική που απέδωσε την αποφυγή της δημιουργίας ενός βρόγχου αυτο-ενίσχυσης του φαινομένου που θα οδηγούσε σε περαιτέρω κλιμάκωση πολύ πιο πιθανά από αποδυνάμωση και καταστολή. Σε αυτό συνηγορούν και διάφορα ποιοτικά χαρακτηριστικά της εξέγερσης που θα αναφερθούν παρακάτω. Η φυσική καταστολή αυξήθηκε σταδιακά και ξεπέρασε τα συνήθη όρια των δημοκρατιών, όταν όμως η δυναμική των συγκρούσεων είχε μειωθεί. Η σύλληψη εκατοντάδων ατόμων η απόδοση βαριών κατηγοριών και η προφυλάκιση πολλών από αυτούς, η χρήση εξαιρετικά μεγάλων ποσοτήτων χημικών όπλων (δακρυγόνα, ασφυξιογόνα κλπ) η φυσική βία και τα βασανιστήρια είναι κάποια από τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν.

Τα στάδια της ιδεολογικής καταστολής έχουν περισσότερο ενδιαφέρον και γίνονται αντιληπτά κυρίως από την στάση των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η αρχική άρνηση/απόκρυψη των γεγονότων δεν μπόρεσε να διαρκέσει και γρήγορα κατέρρευσε. Κατάφεραν μόνο να αποκρύψουν λίγο το μεγάλο εύρος εξάπλωσης. Το επόμενο στάδιο ήταν η σύγχυση και το ψέμα (καίγεται η εθνική βιβλιοθήκη, καίγεται το κτήριο Κωστής Παλαμάς κλπ) και ο γνωστός τηλεοπτικός και όχι μόνο σαχλαμαρισμός. Της πρώτες μέρες της εξέγερσης ήταν εντελώς αδύνατο να στήσουν έναν λογικοφανή μύθο. Τελικά στηρίχθηκαν στις κλάψες των εμπόρων για την πτώση της κατανάλωσης, αλλά και στο ημιθανές πνεύμα των χριστουγέννων. Τέλος η άρνηση/απόκρυψη επανήλθε με επιτηδευμένη και καλά οργανωμένη πια αποσιώπηση κάθε δράσης που αναπτύχθηκε σαν προέκταση του δεκέμβρη, όπως οι καταλήψεις δημαρχείων, δημόσιων χώρων, τις πορείες, τις εκδηλώσεις κλπ σε πολλές περιοχές, με πολλές μορφές (π.χ. Η κατάληψη της λυρικής, οι δράσεις για το πάρκο στην Πατησίων) και με πολλούς ανθρώπους. Σήμερα ζούμε τις μέρες που τα αποτελέσματα της εξέγερσης αποκτούν κοινωνική και πολιτική οντότητα. Τώρα γίνονται οι διεργασίες που πιθανά θα γεννήσουν κάτι νέο. Τίποτα δεν τελείωσε ακόμα, και δε θα τελειώσει όσο και αν σκληραίνει η καταστολή, όσο και αν το αρνούνται το κράτος και οι νοικοκυραίοι του. Και ποιος θα μπορούσε να πει ότι τελείωσε όταν μπροστά μας προβάλει η αποτυχία του καπιταλισμού με την μορφή της κρίσης του.

«αυτές τις στιγμές η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά γιατί έχω συνείδηση πως υπάρχει» Μπερνάρντο Σοάρες (Φερνάντο Πεσσόα)

Η οδύσσειά μου συνεχίζεται…

Ήταν 18 Δεκέμβρη απόγευμα Πέμπτης, όταν εγώ με την παρέα μου κατευθυνόμασταν προς το Κέντρο μέσα από την οδό Ακαδημίας. Η εικόνα γύρω μας ήταν η συνηθισμένη των τελευταίων ημερών, ενός τοπίου βομβαρδισμένου, με χημικά και δακρυγόνα στην ατμόσφαιρα που πρόδιναν ότι είχαν προηγηθεί επεισόδια, συχνό φαινόμενο της περιόδου, μετά την δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Καθώς προχωράγαμε δυνάμεις των ΜΑΤ ξεπρόβαλαν μπροστά μας και βάλθηκαν να κυνηγούν τον κόσμο που βρισκόταν πάνω στην οδό Ακαδημίας. Ο κόσμος έτρεχε πέρα δώθε. Κάποιος μ’ έσπρωξε δυνατά , έπεσα κάτω και τότε άρχισε η γιορτή. Οι ματατζήδες άρχισαν να με βρίζουν με προσβλητικούς και σεξιστικούς χαρακτηρισμούς και να με κτυπάνε, κάποιος φίλος μου φώναζε. Ύστερα με πιάσανε, σταθήκανε ολόγυρα, με βρίζανε κι άρχισαν να με ψάχνουν. Κάποιος άρπαξε το μικρό σακίδιο που είχα στην πλάτη κι άρχισε να το ψάχνει «μη φοβάσαι μου είπε, δεν θα σου βάλουμε τίποτα μέσα». Το σακίδιο δεν είχε παρά προσωπικά μου πράγματα. Με σπρώξανε σε ένα παγκάκι, με ξάπλωσαν μπρούμυτα και με δέσανε με χειροπέδες, ύστερα με φόρτωσαν σε μια κλούβα και με πήγαν στην Ασφάλεια.

Εκεί μου λέγανε ότι πέταγα πέτρες . Όσο πέρναγε η ώρα, όμως, τα πράγματα χειροτέρευαν. Το κατηγορητήριο αυξήθηκε και συμπληρώθηκε με λογής κακουργήματα και πλημμελήματα. Οι πέτρες έγιναν μολότωφ. Παρότι δεν υπήρχε τίποτε που να με συνδέει μ’ αυτά. Αλλά αυτό δεν φαινόταν να απασχολεί.

Άρχισε το πήγαιν’ έλα στα δικαστήρια. Κι εκεί , μια και δεν υπήρχαν στοιχεία, φτιαχτήκανε. Οι αστυνομικοί που με συνέλαβαν, αλλάξανε τις καταθέσεις τους και καταθέσαν ότι επί τρεις ώρες τους πέταγα μολότωφ: με το πρόσωπο γυμνό, με τα χέρια καθαρά, με τα μάτια καθαρά, χωρίς μια στάχτη επάνω μου, χωρίς μια σκιά στα ρούχα μου . Και στις 22 του μήνα μου ανακοίνωσαν ότι κρίθηκα προφυλακιστέος. Μια μέρα μετά , με μετέφεραν στις φύλακες του Κορυδαλλού.

Εκεί βρίσκομαι μέχρι και σήμερα , δύο μήνες μετά την σύλληψη μου. Και τίποτε δεν κινείται. Οι μέρες περνάνε και εγώ μένω εδώ να περιμένω, δέσμιος της ακινησίας, δέσμιος μιας παράλογης και ασφυκτικής γραφειοκρατίας ή ίσως μιας εκδικητικής αδιαφορίας.

Όλο αυτό το διάστημα δεν τσάκισα. Με κράτησαν και με κρατάνε οι άνθρωποι που βρέθηκαν δίπλα μου να με στηρίξουν, φίλοι, γνωστοί είτε και άγνωστοι ως χτες, με κράτησε η αλληλεγγύη των ανθρώπων γνωστών και άγνωστων . Για χάρη τους δεν θα πέσω. Για χάρη τους θα κρατήσω. Γιατί όλη αυτή η περιπέτεια δυναμώνει τη θέλησή μου για μια κοινωνία δίκαιη, το πάθος μου για ελευθερία, το πείσμα μου να σταθώ όρθιος. Και θα σταθώ.

Μπορεί να με έπιασαν τυχαία, να μη συνδέομαι με τα γεγονότα που με κατηγορούν, απέναντι όμως στον γενικευμένο ωχαδερφισμό, το να «παίρνεις θέση», να μην κλείνεσαι στο εγώ σου, να βγαίνεις από την ατομική σου περίπτωση, είναι η υπεύθυνη στάση ενός συνειδητοποιημένου πολίτη.

Η δική μου θέση είναι από τη μεριά του κομματιού της κοινωνίας που θέλει να βγει από την απάθεια, που θέλει πραγματικά να αρχίσει, μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, να αποφασίζει για τη ζωή του.

Θοδωρής Ηλιόπουλος

(κρατούμενος από 23/12/08 στις φυλακές κορυδαλλού)

Λάβαμε με e-mail την παρακάτω είδηση:

Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είδηση,ανεξάρτητα από το ύφος της εισαγωγής.

Πιστεύεις ότι η λογοκρισία και ειδικά η ολοκληρωτική εξαφάνιση μιας είδησης είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα δικτατορικών, αυταρχικών, ολοκληρωτικών καθεστώτων; Συνώνυμο χωρών όπως η Κίνα, το Ιράν, η Σ. Αραβία;

Σου δίνουμε την ευκαιρία να αλλάξεις γνώμη!

Στην Ελληνική δημοκρατία του 21ου αιώνα, με τα εκατοντάδες έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ κάθε άποψης, σύνθεσης και διαφορετικών συμφερόντων, μια σημαντική είδηση δεν δημοσιεύτηκε ΠΟΥΘΕΝΑ. Και όταν λέμε πουθενά ευνοούμε ΠΟΥΘΕΝΑ!

Και όποιος αμφιβάλει, ιδού οι μηχανές αναζήτησης ιδού και το ψάξιμο.

Γιατί;

Γιατί η είδηση αφορά το Mall του ομίλου Λάτση στο Μαρούσι.
Γι’ αυτό το θέμα η λογοκρισία κρατά χρόνια, αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασε κάθε προηγούμενο καθώς αφορά τελεσίδικη δικαστική απόφαση.

Διαβάστε την είδηση (όπως ήρθε με mail) και την έκκληση που ακολουθεί:

Καταδίκη για το mall Athens στο πρώην δήμαρχο Αμαρουσίου

Στις 19 Ιανουαρίου στο Τριμελές Εφετείο Αθηνών εκδικάστηκε η υπόθεση του πρώην Δημάρχου ΤΖΑΝΙΚΟΥ – ( Δήμαρχος Αμαρουσίου επί κατασκευής MALL) σχετικά με την προσφυγή πολιτών, για τις παρανομίες του Δημάρχου και άλλων εμπλεκόμενων για την οικοδόμηση του παράνομου μεγαθήριου THE MALL.
Το Τριμελές Εφετείο Αθηνών καταδίκασε τον πρώην Δήμαρχο σε 12 μήνες φυλακή με τελεσίδικη απόφαση.

Το δικαστήριο δεν έκανε δεκτό τους ισχυρισμούς του πρώην Δημάρχου ότι το Μall ωφέλησε το Μαρούσι, ότι δεν προξένησε περιβαλλοντολογικές καταστροφές και ότι τα τεράστια χρέη στο Δήμο δεν οφείλονται στο συγκεκριμένο έργο. Αλλά και η τελική έκκληση της συνηγόρου του κ. Τζανίκου για μείωση της ποινής λόγω πρότερου έντιμου βίου και λόγω μη ταπεινών αιτιών δεν έγινε δεκτή.

Η συγκεκριμένη δίκη είναι η πρώτη δίκη εντός του 2009 που έχει σχέση με την κατασκευή του MALL καθώς έχουν προσδιορισθεί και άλλες 6 δίκες, μία μάλιστα εξ αυτών ζητάει 600 εκ. ευρώ αποζημίωση υπέρ του Δήμου Αμαρουσίου από τις κατασκευαστικές του κ. ΛΑΤΣΗ και τον πρώην Δήμαρχο για τις τεράστιες ζημιές που υπέστη Ο Δήμος Αμαρουσίου.

Μια απόφαση λοιπόν που μας γεμίζει αισιοδοξία ότι σε αυτόν τον αγώνα για την διάσωση των ελεύθερων χώρων δεν είμαστε μόνοι μας, υπάρχουν και Δημόσιοι λειτουργοί που υπερασπίζονται το Δημόσιο συμφέρον.

Άσχετα με το πόσο ενδιαφέρει η είδηση τον καθένα και την καθεμία μας, το γεγονός της ολοκληρωτικής της απάλειψης από τον τύπο, με χουντικά ποσοστά της τάξης του 100%, αποτελεί πρόκληση για τις ελευθερίες όλων μας. Αποτελεί ακόμα σαφή απόδειξη ότι μια δικτατορία οικονομικών συμφερόντων επιβάλλεται πιο ασφυκτικά παρά ποτέ στη ζωή μας και γράφει την ιστορία όπως γουστάρει.

Αν το θάψιμο μιας σημαντικής είδησης στα ψιλά μας εξοργίζει, η ολοκληρωτική της εξαφάνιση μας εξαγριώνει.

Θα τους αφήσουμε να αποφασίζουν τι πρέπει να μαθαίνουμε και τι όχι;

Όπως οι “από κάτω” τους αναγκάσαμε να βγάλουν την Κούνεβα από τα ψιλά… έτσι και πάλι πρέπει να τους δείξουμε ότι ΔΕΝ κρατάνε πια την ενημέρωση στα χέρια τους, ότι η δικτατορία στην ενημέρωση έχει αντίπαλο. Χιλιάδες αντίπαλους!

Στείλετε αυτή την είδηση σε φίλους/ες, γνωστούς/ες, συνάδελφους/ισσες – Ανεβάστε την στο internet

Σε μερικές εβδομάδες θα την γνωρίζουν ακόμα και όσοι δεν τους ενδιέφερε…

Κομμένες ειδήσεις;…

Όσοι παίζουν με τα ψαλίδια να προσέχουν μην κοπούν οι ίδιοι! 

«Επειδή το λεξικό είναι ο φύλακας του υπάρχοντος νοήματος σκοπεύουμε να το καταστρέψουμε συστηματικά.»1

Στα πλαίσια του κινήματος ο θεμελιώδης κανόνας είναι η αυτοοργάνωση και η πραγματική δημιουργία από όλες και όλους. Η αυτοοργάνωση δεν αποτελεί μόνο την μέθοδο λήψης των αποφάσεων, αλλά σηματοδοτεί κάθε βήμα στη δημιουργία λόγου, εντύπων, τέχνης και έργων από την πλευρά των κινηματικών κύκλων. Πόσο μάλλον στη γλώσσα που αποτελεί το πρώτο μέσο εσωτερικής επικοινωνίας, αλλά και επικοινωνίας- δράσης με τον κόσμο. 
Το κυρίαρχο γλωσσικό σύστημα δεν αποτελεί μια συνεχή, δυναμική εξέλιξη αλλά αποτελεί μια προέκταση της εξουσίας ακόμα και στο επίπεδο της επικοινωνίας. Οι ίδιες οι λέξεις νοηματοδοτούνται και αναστρέφονται σύμφωνα με τις επιταγές της εξουσίας. Η ίδια η διαχωρισμένη εξουσία αντικαθιστά την αυτόνομη δράση των μαζών και επιτίθεται μέσω του γλωσσικού συστήματος, υποβιβάζοντας την δημιουργία του στο επίπεδο της απλής πληροφόρησής. Ιδιοποιείται αποστερητικά το γλωσσικό σύστημα και το επιβάλλει στις μάζες. Με άλλα λόγια είναι το υλικό υπόβαθρο της ιδεολογίας της. Αυτή η καθυπόταξη των λέξεων εκφράζει μια βαθύτερη στρατιωτικοποίηση όλης της κοινωνίας σε δυο κατηγορίες: τη κάστα των διευθυντών και τη μεγάλη μάζα των εκτελεστών. Έτσι, το γλωσσικό σύστημα της εξουσίας δεν αποτελεί την αναπαράσταση της πραγματικότητας, αλλά η πραγματικότητα είναι το πολύ πολύ το όστρακο αυτού του γλωσσικού συστήματος. Απέναντι σε αυτή τη στατική και μη «ανοικτή» οριοθέτηση των ορισμών στο κυρίαρχο λεξικό, κάθε αυτοοργανωμένη προσπάθεια πρέπει να μεταστρέφει τις λέξεις του και μέσω των αυτοοργανωμένων γλωσσικών παιχνιδιών να τις επανανοηματοδοτεί. Είναι πρωταρχικό να σφυρηλατήσουν το δικό τους γλωσσικό σύστημα, τη γλώσσα της πραγματικής ζωής, ενάντια στο γλωσσικό σύστημα της εξουσίας και κάθε στατικής ιδεολογίας.
Σ’ αυτή τη λογική, μέσα στις διαδικασίες του κινήματος πρέπει να  γίνει μια προσπάθεια εξ’ αρχής δημιουργίας κάθε λόγου. Η ίδια η λέξη και η πρόταση βρίσκουν το νόημα τους και ξαναδημιουργούνται μέσα από ιδιότυπα γλωσσικά παιχνίδια, όπου το νόημα βρίσκεται στην ίδια τη χρήση της γλώσσας. Ίσως ένα παράδειγμα είναι καταλληλότερο αυτή τη στιγμή: Κάθε λέξη ή πρόταση εξετάζεται ώστε το νόημα της να αποτελεί συμφωνία γνωμών μέσα στους κινηματικούς κύκλους. Μόνο έτσι απορρίπτονται ή επανανοηματοδοτούνται λέξεις με ιδεολογικό πέπλο με σκοπό τη πλήρη κατανόηση. Ένα άτυπο είδος σύμβασης λειτουργεί ώστε η κάθε λέξη να εκφράζει τις σκέψεις που κάθε άτομο κάνει ακούγοντας ή διαβάζοντάς την. Ας πάρουμε τη λέξη «αλλοτρίωση». Ενώ γενικά αποτελεί μια έννοια συμβολισμού της μετάβασης από μια φυσική κατάσταση σε μια άλλη, με αρνητική  πάντα χροιά, μπορεί να πεί κανείς ότι από τη στιγμή που υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις για την ταυτότητα της φυσικής κατάστασης, η πλήρης νοηματοδότηση της κρύβει ιδεολογικές πεποιθήσεις. Το κυρίαρχο γλωσσικό σύστημα θα οριοθετεί το νόημα της λέξης σε μια αλλοίωση του ανθρώπινου χαρακτήρα από την κατάσταση που συμφέρει την εξουσία σε μια άλλη ή και το αντίθετο- «μέσα στον πραγματικά ανεστραμμένο κόσμο, το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου» -.  Ταυτόχρονα, η τοποθέτηση κάθε αυτοοργανωμένης προσπάθειας απέναντι σε αυτή τη λέξη θα διαφέρει κατά πολύ. Έτσι μετά από την ίδια τη νοηματοδότηση της λέξης μέσα από τις αρχές της αυτοοργάνωσης (αν υπάρξει απόλυτη συμφωνία ή αν υπάρξει μια ιδιότυπη «σύμβαση του περιθωρίου»), το νόημα της λέξης θα αποτελεί η ίδια της η χρήση.

«Απορρίπτουμε κάθε γλωσσολογική ή άλλη εξουσία: μόνο η πραγματική ζωή δίνει το νόημα και μόνο η πράξη το επαληθεύει…»2

1. (Καταστασιακή Διεθνής, τεύχος 10, «Οι αιχμάλωτες λέξεις»)
2. ό.π.