Ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τη σοβαρότερη σύληψη που έχουν κάνει οι μπάτσοι. Ποιά είναι η πραγματική είδηση όμως:
α. Και τα γουρούνια εκσπερματώνουν.
β. Φορολογική συνείδηση δεν έχει για να ζητήσει απόδειξη;
γ. Ο χειρότερος πελάτης που μπορείτε να έχετε ποτέ είναι ένας μπάτσος.
«Η εκπαιδευτική σημασία αυτής της έκθεσης είναι ανεκτίμητη» λέει ο Δρ. Roy Glover, Επίτιμος Καθηγητής Ανατομίας και Μοριακής Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και Ιατρικός Διευθύνων Σύμβουλος της έκθεσης. Τα ραδιόφωνα, οι εφημερίδες, η τηλεόραση και γενικά το σύνολο των ΜΜΕ συμφωνούν και επαυξάνουν επαναλαμβάνοντας την ιδία επωδό: Η Έκθεση «BODIES» θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπουν οι άνθρωποι τον εαυτό τους! Έχει σχεδιαστεί να διαφωτίσει, να παρακινήσει, να γοητεύσει και να εμπνεύσει!
Η έκθεση παρουσιάζεται ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να γνωρίσουν οι άνθρωποι το σώμα τους και γενικά των εαυτό τους. Είναι όπως λένε μια έκθεση για όλη την οικογένεια που έχει σκοπό να μεταλαμπάδευση την γνώση από τα εργαστήρια στον καθημερινό άνθρωπο. Στην ουσία όμως πρόκειται για άλλη μια φαντασμαγορική έκθεση η οποία είναι αποκομμένη από το όλο και την γνώση αυτού. Είναι μια έκθεση που ποντάρει στα ωμοφαγικά ένστικτα του σύγχρονου ανθρώπου και καλύπτεται πίσω από το πρόσχημα της γνώσης και της ευαισθητοποίησης (διοργανώνεται υπό την αιγίδα του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων). Η γνώση του σώματος και του εαυτού μας προέρχεται μόνο μέσω της βιωμένης εμπειρίας, του πειραματισμού, του παιχνιδιού, της μελέτης, της συναναστροφής και γενικά της αδιάκοπης αναζήτησης.
Τα ζητήματα όμως που εγείρονται από αυτήν την έκθεση δεν τελειώνουν εδώ. Τα εκθέματα είναι αληθινά σώματα ανθρώπων που είτε ήταν δωρητές σώματος, είτε η σωρός των δεν ζητήθηκε από τους οικείους τους. «Οι άνθρωποι αυτοί έχουν πεθάνει από φυσικά αίτια. Ο νόμος απαγορεύει την αποκάλυψη οποιασδήποτε πληροφορίας σχετικά με την ταυτότητα των εκθεμάτων και την αιτία του θανάτου», διαβάζουμε στο www.bodiesinathens.gr. «Όλα τα σώματα-εκθέματα αποκτήθηκαν από τα εργαστήρια του Ιατρικού Πανεπιστημίου Dalian Plastination, της Κίνας. Σήμερα, τα ανθρώπινα σώματα που χρησιμοποιούνται από ιατρικές ομάδες στην Κίνα, τις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες παγκοσμίως προέρχονται από δωρητές ή είναι σώματα ανθρώπων των οποίων δεν έχει εξακριβωθεί η ταυτότητα». Δωρίζει ο Χ, λοιπόν, το σώμα του σε ένα εργαστήριο για χάρη της Επιστήμης (τρομάρα της και του) και αυτό το πουλάει και γίνεται έκθεμα στα τσιγκέλια κάποιου μεγαλοχασάπη. Αν πάλι αυτός ο Χ δεν είναι «υπερκοινωνικοποιημένος», δεν έχει τον ευγενή πόθο ακόμα ως νεκρός να είναι χρήσιμος σε αυτήν τη κοινωνία αλλά ζει απομονωμένος χωρίς να τον αναζητήσει κανείς ή έχει την ατυχία για τον οποιοδήποτε λόγω να μην εξακριβωθεί η ταυτότητα του όταν πεθάνει, το κουφάρι του πάλι κινδυνεύει να γίνει φανταχτερό εμπόρευμα.
Πρόκειται, λοιπόν, για ένα μεγάλο παζάρι, για μια αγορά ανθρωπίνων σωμάτων που επειδή δεν έχει αναπτυχθεί σε ικανοποιητικό βαθμό ακόμα λειτουργεί με πλαγίους τρόπους. Οι προμηθευτές είναι τόσο τα, συντεταγμένα στις ανάγκες της αγοράς τόσο ως προς το περιεχόμενο της ερευνάς τους όσο και την εύρεση πόρων, επιστημονικά κέντρα όσο και το κράτος και οι λοιποί επιχειρηματίες-χασάπηδες. Το εμπόρευμα είναι το νεκρό ανθρώπινο σώμα.
Συνεπώς, ο κύκλος ζωής του ανθρώπου ως εμπόρευμα -με την έννοια του ισοδυνάμου της ανταλλαγής μέσω του χρήματος μιας ώρας εργασίας με ένα παραγόμενο προϊόν-δεν τερματίζεται με τον βιολογικό θάνατο αλλά χάρη στη σιλικόνη και τις άλλες μεθόδους συντήρησης διαρκεί για χρόνια ακόμα. Το νεκρό σώμα αυτό που ακόμα και στο λίκνο της εμπορευματικής κοινωνίας, την αρχαία Αθήνα, ήταν αδιανόητο να μη τιμηθεί (το αντίθεο αποτελούσε ύβρη), σήμερα σκυλεύεται με τον χειρότερο τρόπο και συρρέουν να δουν το θέαμα νέοι, γεροί, και μικρά παιδιά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Η Έκθεση, άλλωστε, απολαμβάνει παγκόσμια αποδοχή, προσελκύοντας σχεδόν 11 εκατ. επισκέπτες σε μεγάλες πόλεις όπως η Ν. Υόρκη, το Λας Βέγκας, η Ουάσινγκτον, το Λονδίνο, το Σάο Πάολο, η Βαρκελώνη και η Πράγα.
Στον κόσμο, λοιπόν, του εμπορεύματος και της ιδιοκτησίας το μοναδικό πράγμα που μας ανήκει, η μοναδική «πραγματική» ιδιοκτησία μας, την οποία ενοικιάζουμε καθημερινά για να ζήσουμε, κάποιοι μετά τον θάνατο μας την αρπάζουν , την ιδιοποιούνται, την ξεσκίζουν και την ξεπουλούν. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΤΑ ΝΕΚΡΑ ΣΩΜΑΤΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ! ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΒΡΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΝΕΜΕΣΗ.
1. μπάτσοι, γουρούνια… Σα αγέλη ζώων πηγαίνατε όλο το Δεκέμβρη. Που είναι η φασιστική σας πειθαρχία; Ανάποδα τις ασπίδες, λερωμένες στολές, χαριεντισμοί με τους ασφαλίτες και φτηνός τσαμπουκάς σε ανήλικους… έτσι θα πάμε στην Ευρώπη;
2. μπάτσοι, δολοφόνοι… Ο φονιάς Κορκονέας θα ξαναβγεί ελεύθερος ανάμεσα μας, οι φυλακισμένοι της εξέγερσης κρατούνται ακόμα παράνομα, η καταστολή καταργεί τη νομιμότητα, άρα τη καταργήσαμε τη βαρύτητα του νόμου… οι εικονιζόμενοι τα βάζουν πλέον με το νόμο της βαρύτητας.
3. Σ’ αυτή την εικόνα, δε βλέπετε να κρέμονται τα στολίδια του δέντρου του Κακλαμάνη, αλλά τα φρούτα της νέας καταστολής. Ωρίμασαν και είναι έτοιμα να πέσουν πάνω μας.
Η τέταρτη ερμηνεία που απορρίψαμε λέει ότι ο κόσμος στέκεται ανάποδα και πρέπει να ξανασταθεί στα πόδια του. Όχι, στην εικόνα του κόσμου που έχουμε, η αστυνομία δεν θα έχει θέση, ούτε καν «για να προστατεύσει τον όχλο από τον εαυτό του» όπως έλεγε κάποτε ο Χέγκελ. Το μόρφωμα της αστυνομίας, που κάποτε δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει κάποιες ανάγκες των κυρίαρχων, και που δεν αποτελεί μια οντολογική αναγκαιότητα, κάποτε πρέπει να πάψει να υπάρχει υπό οποιαδήποτε μορφή. Δε μας πειράζει μόνο η λειτουργία της αστυνομίας, αλλά και η ίδια της η ύπαρξη.
Πιό απλά… Να φύγετε κωλόμπατσοι. Να γυρίσατε πίσω στη μεσσηνία σας.
Εμείς, οι υπόλοιποι μεσσήνιοι, οι λίγοι που δε γίναμε μπάτσοι, ζητάμε ταπεινά συγνώμη για τους συμπατριώτες μας.
Το Σάββατο 7 Φεβρουαρίου ξεκινάει η πολυδιαφημισμένη έκθεση με τίτλο «BODIES… Η Έκθεση» στην Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων. Τα εκθέματα της έκθεσης είναι «αληθινά ανθρώπινα σώματα που παρουσιάζονται στην ολότητα τους ή ανά μέρη.»
«Η εκπαιδευτική σημασία αυτής της έκθεσης είναι ανεκτίμητη» λέει ο Δρ. Roy Glover, Επίτιμος Καθηγητής Ανατομίας και Μοριακής Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και Ιατρικός Διευθύνων Σύμβουλος της έκθεσης. Τα ραδιόφωνα, οι εφημερίδες, η τηλεόραση και γενικά το σύνολο των ΜΜΕ συμφωνούν και επαυξάνουν επαναλαμβάνοντας την ιδία επωδό: Η Έκθεση «BODIES» θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπουν οι άνθρωποι τον εαυτό τους! Έχει σχεδιαστεί να διαφωτίσει, να παρακινήσει, να γοητεύσει και να εμπνεύσει!
Η έκθεση παρουσιάζεται ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να γνωρίσουν οι άνθρωποι το σώμα τους και γενικά των εαυτό τους. Είναι όπως λένε μια έκθεση για όλη την οικογένεια που έχει σκοπό να μεταλαμπάδευση την γνώση από τα εργαστήρια στον καθημερινό άνθρωπο. Στην ουσία όμως πρόκειται για άλλη μια φαντασμαγορική έκθεση η οποία είναι αποκομμένη από το όλο και την γνώση αυτού. Είναι μια έκθεση που ποντάρει στα ωμοφαγικά ένστικτα του σύγχρονου ανθρώπου και καλύπτεται πίσω από το πρόσχημα της γνώσης και της ευαισθητοποίησης (διοργανώνεται υπό την αιγίδα του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων). Η γνώση του σώματος και του εαυτού μας προέρχεται μόνο μέσω της βιωμένης εμπειρίας, του πειραματισμού, του παιχνιδιού, της μελέτης, της συναναστροφής και γενικά της αδιάκοπης αναζήτησης.
Τα ζητήματα όμως που εγείρονται από αυτήν την έκθεση δεν τελειώνουν εδώ. Τα εκθέματα είναι αληθινά σώματα ανθρώπων που είτε ήταν δωρητές σώματος, είτε η σωρός των δεν ζητήθηκε από τους οικείους τους. «Οι άνθρωποι αυτοί έχουν πεθάνει από φυσικά αίτια. Ο νόμος απαγορεύει την αποκάλυψη οποιασδήποτε πληροφορίας σχετικά με την ταυτότητα των εκθεμάτων και την αιτία του θανάτου», διαβάζουμε στο www.bodiesinathens.gr. «Όλα τα σώματα-εκθέματα αποκτήθηκαν από τα εργαστήρια του Ιατρικού Πανεπιστημίου Dalian Plastination, της Κίνας. Σήμερα, τα ανθρώπινα σώματα που χρησιμοποιούνται από ιατρικές ομάδες στην Κίνα, τις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες παγκοσμίως προέρχονται από δωρητές ή είναι σώματα ανθρώπων των οποίων δεν έχει εξακριβωθεί η ταυτότητα». Δωρίζει ο Χ, λοιπόν, το σώμα του σε ένα εργαστήριο για χάρη της Επιστήμης (τρομάρα της και του) και αυτό το πουλάει και γίνεται έκθεμα στα τσιγκέλια κάποιου μεγαλοχασάπη. Αν πάλι αυτός ο Χ δεν είναι «υπερκοινωνικοποιημένος», δεν έχει τον ευγενή πόθο ακόμα ως νεκρός να είναι χρήσιμος σε αυτήν τη κοινωνία αλλά ζει απομονωμένος χωρίς να τον αναζητήσει κανείς ή έχει την ατυχία για τον οποιοδήποτε λόγω να μην εξακριβωθεί η ταυτότητα του όταν πεθάνει, το κουφάρι του πάλι κινδυνεύει να γίνει φανταχτερό εμπόρευμα.
Πρόκειται, λοιπόν, για ένα μεγάλο παζάρι, για μια αγορά ανθρωπίνων σωμάτων που επειδή δεν έχει αναπτυχθεί σε ικανοποιητικό βαθμό ακόμα λειτουργεί με πλαγίους τρόπους. Οι προμηθευτές είναι τόσο τα, συντεταγμένα στις ανάγκες της αγοράς τόσο ως προς το περιεχόμενο της ερευνάς τους όσο και την εύρεση πόρων, επιστημονικά κέντρα όσο και το κράτος και οι λοιποί επιχειρηματίες-χασάπηδες. Το εμπόρευμα είναι το νεκρό ανθρώπινο σώμα.
Συνεπώς, ο κύκλος ζωής του ανθρώπου ως εμπόρευμα -με την έννοια του ισοδυνάμου της ανταλλαγής μέσω του χρήματος μιας ώρας εργασίας με ένα παραγόμενο προϊόν-δεν τερματίζεται με τον βιολογικό θάνατο αλλά χάρη στη σιλικόνη και τις άλλες μεθόδους συντήρησης διαρκεί για χρόνια ακόμα. Το νεκρό σώμα αυτό που ακόμα και στο λίκνο της εμπορευματικής κοινωνίας, την αρχαία Αθήνα, ήταν αδιανόητο να μη τιμηθεί (το αντίθεο αποτελούσε ύβρη), σήμερα σκυλεύεται με τον χειρότερο τρόπο και συρρέουν να δουν το θέαμα νέοι, γεροί, και μικρά παιδιά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Η Έκθεση, άλλωστε, απολαμβάνει παγκόσμια αποδοχή, προσελκύοντας σχεδόν 11 εκατ. επισκέπτες σε μεγάλες πόλεις όπως η Ν. Υόρκη, το Λας Βέγκας, η Ουάσινγκτον, το Λονδίνο, το Σάο Πάολο, η Βαρκελώνη και η Πράγα.
Στον κόσμο, λοιπόν, του εμπορεύματος και της ιδιοκτησίας το μοναδικό πράγμα που μας ανήκει, η μοναδική «πραγματική» ιδιοκτησία μας, την οποία ενοικιάζουμε καθημερινά για να ζήσουμε, κάποιοι μετά τον θάνατο μας την αρπάζουν , την ιδιοποιούνται, την ξεσκίζουν και την ξεπουλούν. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΤΑ ΝΕΚΡΑ ΣΩΜΑΤΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ!!! ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΒΡΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΝΕΜΕΣΗΣ
«ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΟΠΛΙΖΟΝΤΑΙ πεθαίνουν. Όσοι δεν πεθαίνουν είναι θαμμένοι ζωντανοί στις φυλακές, στα αναμορφωτήρια, στα πέτρινα φέρετρα των νέων στεγαστικών προγραμμάτων, στα ασφυκτικά σχολεία, στις κατακαίνουργιες κουζίνες και κρεβατομαρες, τις γεμάτες χαριτωμένα έπιπλα αγορασμένα επι πιστώσει.”(RΑF Φράξια Κόκκινος Στρατός)
Μετά τις πρόσφατες επισκέψεις του υφυπουργού δημόσιας τάξης Μαρκογιαννάκη και του προέδρου του Πασόκ Γίωργου Παπανδρέου σε αστυνομικά τμηματα για την τόνωση του ηθικού της αστυνομίας, αποφασίσαμε και εμείς για τον ίδιο λόγο, τα ξημερώματα της Τρίτης να επισκεφτούμε αιφνιδιαστικά ένα καθόλου τυχαίο Α.Τ., αυτό του Κορυδαλλόυ που απέχει 500 μέτρα απο τα κολαστήρια των φυλακών και να χτυπήσουμε τους τυχαίους μπάτσους που βρίσκονταν εκεί. Στόχος μας ήταν να τους εκτελέσουμε. Γνωρίζαμε οτι στην γωνία του τμήματος βρισκόνταν ο ειδικός φρουρός και συχνά αλλοι δυο-τρεις συνάδελφοι του. Στην επίθεση μας χρησιμοποιήσαμε ένα υποπολυβόλο τύπου scorpion 7.65 mm, ένα πιστόλι των 9 mm καθώς και μια αμυντική χειροβομβίδα που δεν εξεράγη όταν την ρίξαμε καταπάνω τους. Τυχεροί αυτοί, άτυχοι εμείς, την επόμενη φορά δεν θα έχουν την τύχη με το μέρος τους. Οι σφαίρες μας ξεκαθαρίζουν την κατάσταση.”Το οργανωμένο αντάρτικο πόλης είναι ο μόνος δρόμος των επαναστατικών δυνάμεων για την Ανατροπή.”Μια πράξη ξεκάθαρη, που δεν χρειάζεται πολλά λόγια.
Πίστευε κανείς πως θα μιλάγαμε για αγώνα, χωρίς ταυτόχρονα να οπλιστούμε και να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τα πάντα γι΄αυτόν;
Μήπως τα γαμημένα γουρούνια της αστυνομίας που σκοτώνουν ανενόχλητα, πίστευαν πως θα τους επιτρέπαμε να μας σφάζουν παθητικά σαν τα πρόβατα;
Στην πρώτη μας ενέργεια, ως ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ, στοχοποιήσαμε την αστυνομία. Τώρα είναι οι δικοί μας μαχόμενοι σχηματισμοί ενάντια στο μισθοφορικό στρατό του καθεστώτος. Απο δώ και πέρα η ζωή κάθε μπάτσου κοστίζει όσο και μία σφαίρα, ενώ τα σώματα τους αποτελούν ιδανικό σημείο εξάσκησης σκοποβολής. Καμία θλίψη δεν αξίζει για τα φέρετρα που θ΄αρχίζουν να παρελαύνουν. Οι αστυνομικοί δεν έχουν ούτε όνομα, ούτε ηλικία, έχουν απλώς το βαθμό και τον υπηρεσιακό τους αριθμό. Γι΄αυτό, όπως και τα ντόνατς που τρώνε, έτσι κι αυτοί δεν είναι “ωραίοι” χωρίς μια τρύπα στη μέση.
Σε αυτούς που ήδη αναρωτιούνται, γιατί επιλέξαμε κάποιους τυχαίους μπάτσους κι όχι ένα υψηλόβαθμο στέλεχος, έναν μεγαλοδημοσιογράφο, ένα κρατικό λειτουργό ή έστω ένα καπιταλιστή, τους απαντάμε ότι θα ΄ρθει κι η σειρά τους Επιπλέον, μέσα απ΄την ενέργεια μας αυτή, ξεκινάμε ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο, χρησιμοποιώντας την τακτική της μόνιμης απειλής. Οι σφαίρες εναντίων ανώνυμων αστυνομικών μεταφέρουν ένα τελεσίγραφο σε όλες τις βαθμίδες των σωμάτων ασφαλείας. Τώρα ο κάθε απρόσωπος μπάτσος πρέπει να γνωρίζει πως ίσως να είναι ο επόμενος στόχος της ΣΕΧΤΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ. Ίσως αυτή τη στιγμή που διαβάζει αυτές τις γραμμές η κάνη ενός όπλου να΄ ναι στραμμένη πάνω του. Αυτά είναι τα “τυχερά” της δουλείας τους.” Όταν έχεις ένα πιστόλι στη ζώνη σου πρέπει να γνωρίζεις τους κινδύνους. Όμως οι μπάτσοι θέλουν να παίρνουν το μισθό τους χωρίς να πληρώνουν τις συνέπειες.”Αρχίστε να υποβάλλετε παραιτήσεις γιατί αλλιώς θα ξεκινήσετε να μετράτε τάφους.
Ίσως κάποιοι να σοκάρονται απ΄την κυνικότητα μας και να μιλάνε για “έλλειψη πολιτικού και ιδεολογικού υπόβαθρου.”Εμείς όμως δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να δικαιολογήσουμε η ακόμα και να επεξηγήσουμε τη δράση μας. Δεν κάνουμε πολιτική, κάνουμε αντάρτικο. Τόσες δεκαετίες τα πολιτικά κόμματα, η δικαστική και εκτελεστική εξουσία απέδειξαν τα συμφέροντα του κατεστημένου που εξυπηρετούν. Η εποχή των αναλύσεων έχει πλέον λήξει…
Ήδη γνωρίζουμε πως μερικές δεκάδες μαχητές, γυναίκες και άντρες, προειτοιμάζονται να περάσουν στη πρώτη γραμμή της ένοπλης αντεπίθεσης.
Τους καλωσορίζουμε.
Υ.Γ: Συμφωνούμε με τους αγωνιστές του επαναστατικού αγώνα για την επιλογή τους να στοχοποιήσουν κι αυτοί την αστυνομία.
Διαφωνούμε όμως στην επιλογή των τοποθεσιών που διάλεξαν για να αναμετρήθουν με τα γουρούνια. Βασική αρχή του αντάρτικου πόλης είναι πως δεν χτυπάμε απ΄τα εδάφη, που αναπτύσσονται οι πολύμορφες διαδικασίες του αγώνα, μετατρέποντας τα σε ευάλωτες ζώνες καταστολής. Αντίθετα, προσβάλλουμε το άβατο του εχθρού. Έτσι συσπειρώνουμε τις δικές μας δυνάμεις και αποφεύγονται καταστάσεις αστυνομικής κατοχής. Ο δεύτερος γύρος του αντάρτικου πόλης ξεκίνησε…
Εκατό λουλούδια άνθισαν, είναι οι εκατό επαναστατικές οργανώσεις.
ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ
«Ενωμένη σαν γροθιά παραμένουν οι αγωνιστές της αγροτιάς στα ενισχυόμενα συνεχώς και με νέες δυνάμεις μπλόκα, σ’ ολόκληρη τη χώρα, διαμηνύοντας στην κυβέρνηση ότι δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν βήμα πίσω, απαιτώντας την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων του αγροτικού κόσμου».1
Πιο συγκεκριμένα, η γενική γραμματέας του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε στη Λάρισα την Παρασκευή 9 Ιανουαρίου και αναφερόμενη στο αγροτικό ζήτημα, μίλησε για «συμμαχία αγροτών, εργατών και αυτοαπασχολούμενων». Ανέφερε ότι είναι αναγκαία η αλλαγή κριτηρίων αντιμετώπισης των αγροτικών προβλημάτων και υπογράμμισε την ανάγκη μιας νέας λαϊκής εξουσίας κτλ. κτλ.
Στην ομιλία της γύρω από τη συζήτηση στη Βουλή για την αγροτική πολιτική στις 3/5/2007, δήλωνε πιο συγκεκριμένα: «Το αγροτικό πρόβλημα εκδηλώνεται πολύπλευρα… Πριν από όλα, έχουμε στασιμότητα της αγροτικής παραγωγής και ταυτόχρονα συγκέντρωση της αγροτικής παραγωγής και της γεωργικής γης σε όλο και λιγότερα χέρια. Όλα αυτά τα οποία είπε ο πρωθυπουργός ως μέτρα υπέρ της αγροτιάς δεν είναι τίποτα άλλο από μέτρα που μπορούν να τα αξιοποιήσουν οι εμποροβιομήχανοι, που δρουν στον τομέα της αγροτικής, της γεωργικής παραγωγής. Αυτοί μπορούν να επωφεληθούν από το ΦΠΑ, από τα πάντα. Αυτοί μπορούν να επωφεληθούν. Ο μικρομεσαίος αγρότης, ο φτωχός αγρότης δεν κερδίζει τίποτα από αυτά, γιατί με το ψίχουλο που παίρνει δεν μπορεί να αναπληρώσει το καρβέλι που χάνει καθημερινά»2. Ακόμη προσθέτει: «εμείς διεκδικούμε την ανακούφιση της μικρομεσαίας αγροτιάς. Διεκδικούμε κάποια ανακούφιση και κάποιες λύσεις που βελτιώνουν τη ζωή τους και αφήνουν την προοπτική ανοιχτή…»2
Στη συνέχεια η Α. Παπαρήγα αναφέρεται στο βασικό πρόβλημα της συγκέντρωσης της αγροτικής παραγωγής διευκρινίζοντας: «Όλοι μιλάνε για αγροτιά, αλλά εμείς ξεκαθαρίζουμε ότι μιλάμε για το φτωχό αγρότη. Μιλάμε αποκλειστικά μόνο γι‘ αυτόν. Οι άλλοι δεν έχουν ανάγκη την υπεράσπισή μας… Εδώ υπάρχουν δύο δρόμοι λύσης του ζητήματος. Ο ένας δρόμος είναι αυτός που ακολουθείτε χρόνια τώρα, Ευρωπαϊκή Ένωση, Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και τούμπαλιν. Να φύγει ο μικρομεσαίος από τη μέση και να κυριαρχήσει το μεγάλο καπιταλιστικό νοικοκυριό. Ο άλλος δρόμος είναι ο διαφορετικός, δηλαδή η συνεταιριστικοποίηση του μικρομεσαίου, ο παραγωγικός συνεταιρισμός. Βεβαίως, αυτό απαιτεί διαφορετικές πολιτικές προϋποθέσεις, αλλά ως αίτημα αντικειμενικά είναι επίλυση και σήμερα, ως τρόπος επίλυσης δηλαδή και ξεπεράσματος των οποιωνδήποτε μειονεκτημάτων που έχει ο μικρός κλήρος, η μικρή ιδιοκτησία, η μικρή παραγωγή… Η συγκέντρωση δε φαίνεται μόνο από το τί έχει τυπικά ο κάθε αγρότης σήμερα, αλλά και από το αν το καλλιεργεί ο ίδιος και μπορεί να ζήσει από την καλλιέργεια».2
Είναι όμως τα πράγματα από την πλευρά του ΚΚΕ και της σοσιαλιστικής σκέψης έτσι όπως θέλει η ηγεσία του να τα παρουσιάζει;
Ενώ οι όροι επιβολής της κυριαρχίας βρίσκονται την τελευταία περίοδο σε πλήρη εξέλιξη, τα κόμματα της Αριστεράς και ιδίως του ΚΚΕ, σπεύδουν ανυπόληπτα να επωφεληθούν συνθηματολογικά και κομματικά τις όποιες κοινωνικές αντιστάσεις και συγκρούσεις. Το ζήτημα όμως περιπλέκεται όταν το ΚΚΕ δηλώνει την αδιαφιλονίκητη συμπαράστασή του και την καπήλευση της αγροτικής δυσαρέσκειας. Και εδώ πλέον τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Η πολιτική σύγχυση αλλά και το θεωρητικό ξεθώριασμα του ΚΚΕ και των μελών του είναι έκδηλο και ιδίως όταν αγγίζει το ιδιόμορφο αυτό θέμα του αγροτικού ζητήματος. Το ζήτημα αυτό δεν εξαντλείται στη σοβαροφανή συνθηματολογία τύπου Ρίτσου ούτε διαβάζεται χτυπώντας ένα τεράστιο σοβιετικό γκονγκ από το γραφείο του Περισσού.
Αυτό που πρέπει να αποσαφηνιστεί και ιδίως σε όσους θέλουν να δηλώνουν γνήσιοι απόγονοι και θεματοφύλακες του μαρξισμού, είναι το θεωρητικό έλλειμμα που ακολουθεί το αγροτικό ζήτημα αλλά και την κοινωνική τάξη του αγρότη. Ο αγρότης για τη σοσιαλιστική σκέψη αντιμετωπιζόταν πάντα ως ένα πρόσωπο ύποπτο και αινιγματικό, σε μόνιμη αντίθεση με ολόκληρη την υπόλοιπη κοινωνία. H ιδιομορφία του αγροτικού ζητήματος που προέκυψε από τις ιδιοκτησιακές ανακατατάξεις ήδη από τη φεουδαρχία στον πρώιμο βιομηχανικό καπιταλισμό, γίνεται ακόμη πιο εμφανής από τις αρχές του 19ου αιώνα καθώς δεν εξετάζεται κάτω από το πρίσμα της επιστημονικής έρευνας. Η αστική περιφρόνηση προς την αγροτική ζωή ενώθηκε με εκείνη του οικονομολόγου έναντι της παραγωγής σε μικρή κλίμακα, διαποτίζοντας από πολύ νωρίς ακόμη και τη σοσιαλιστική σκέψη που είχε την τάση να θεωρεί ως «αντιδραστικό» καθετί που εμπόδιζε την «προοδευτική» εξέλιξη της παραγωγής προς τη συσσώρευση και τη συγκέντρωση ή «κοινωνικοποίηση της παραγωγής». Αυτή η ιδιομορφία του αγροτικού ζητήματος ανάγκασε και τους ίδιους τους Μπολσεβίκους, κατά τα έτη 1920-30 στη σοβιετική Ρωσία, να αισθάνονται τη γεωργία ως ένα «μεγάλο εφιάλτη».
Στη μαρξιστική θεώρηση της κοινωνίας και της ταξικής διάρθρωσης της παραγωγής, η διερεύνηση αυτής της σημαντικής κοινωνικής τάξης των αγροτών αλλά και γενικότερα του αγροτικού ζητήματος, δεν κατέλαβε εκ προοιμίου μια προνομιούχα θέση. Οι πατέρες του λεγόμενου επιστημονικού και επαναστατικού σοσιαλισμού, οι Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς, στα κεφαλαιώδη έργα τους, δεν ασχολήθηκαν ειδικά με την αγροτική τάξη αλλά μόνο με την κεφαλαιοκρατική εξέλιξη και τον ιστορικό ρόλο του προλεταριάτου. Μόνο κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα παρουσιάζεται μια πιο επιστημονική μελέτη (από τους Κάουτσκι, Βάντερβελντ κ.ά.) πάνω στο αγροτικό ζήτημα αλλά και πάλι αντιμετωπίζοντάς το αδρομερώς.
Με τη βιομηχανική επανάσταση άνοιξε μια καινούργια εποχή. Οι αστικές σχέσεις, μετά την εμβρυακή τους εμφάνιση στον αγροτικό χώρο, μεταφέρονται, ολοκληρώνονται και ανθίζουν στη βιομηχανία. Αυτή η βιομηχανική επανάσταση πραγματοποιήθηκε με τη συμμαχία της νέας αστικής τάξης με τους γαιοκτήμονες. Δεν επρόκειτο απλώς για πολιτικά ή ιδεολογικά κίνητρα. Η ατομική ιδιοκτησία του εδάφους επιτελούσε μια βασική λειτουργία στην ανάπτυξη του καπιταλισμού. Επέτρεπε την έξωση του πλεονάζοντος πληθυσμού ο οποίος μετατρεπόταν κατόπιν σε προλεταριάτο. Το μονοπώλιο της γης με τη σειρά του απελευθέρωνε τους δικαιούχους από τη διαρκή υποχρέωση να βελτιώνουν τις τεχνικές της παραγωγής κάτω από τη διαρκή παρότρυνση του συναγωνισμού από τον οποίο κανείς βιομήχανος δεν μπορούσε να ξεφύγει. Το χάσμα ανάμεσα στον εκμοντερνισμό της βιομηχανίας και στη σχετική στασιμότητα της γεωργίας έκτοτε διευρύνθηκε. Η αυτονομία (όχι αυτάρκεια) του αγροτικού κόσμου ενόχλησε βεβαίως την ανάπτυξη του κεφαλαίου, για αυτό και το κεφάλαιο προσπάθησε να περιορίσει προοδευτικά το βάρος της γαιοπροσόδου. Με ποια μέσα; Ασφαλώς το πιο ριζοσπαστικό μέσο είναι η εθνικοποίηση του εδάφους. Γι’ αυτό και ο Βλάντιμηρ Λένιν τη θεωρούσε όχι σαν σοσιαλιστική μεταρρύθμιση αλλά σαν μια επαναστατική αστική ρύθμιση.
Η γεωργία κατά τη φάση πια της εκβιομηχάνισης όφειλε να προσφέρει στην πόλη περισσότερα προϊόντα, αλλά και να δέχεται από αυτήν σε αντάλλαγμα όχι μόνο καταναλωτικά βιομηχανικά είδη αλλά και κεφαλαιουχικά (λιπάσματα, μηχανήματα, ενέργεια κτλ.) Συναντάμε δηλαδή και εδώ την ενσωμάτωση της περιφερειακής γεωργίας και την κυριαρχία της από τον καπιταλισμό.
Το ξέσπασμα του ανταγωνισμού που υποκινείται ως επακόλουθο, υπονοεί ότι ο μικρός γεωργός οφείλει να ευθυγραμμίζει τις τιμές του με εκείνες των αποτελεσματικότερων ανταγωνιστών, είτε ντόπιων είτε ξένων. Τί σημαίνει η συμπίεση της αμοιβής των γεωργών; Ότι απλώς η αμοιβή αυτή είναι τόσο χαμηλή ώστε η γαιοπρόσοδος να μηδενίζεται και η αμοιβή της εργασίας, στην οποία ανάγεται η τιμή των προϊόντων, να ευθυγραμμίζεται πάνω στην αξία της εργατικής δύναμης. Με αυτόν τον τρόπο το κυρίαρχο κεφάλαιο μηδενίζει τη γαιοπρόσοδο, δηλαδή απαλλάσσεται από το βάρος της ιδιοκτησίας του εδάφους. Ουσιαστικά έτσι προλεταριοποιεί τον εργαζόμενο αγρότη ο οποίος διατηρεί βεβαίως την τυπική ιδιοκτησία του εδάφους, αλλά η ιδιοκτησία αυτή δεν έχει πλέον πραγματικό περιεχόμενο. Διατηρεί επίσης και τη μορφή του εμπορευματοπαραγωγού, ο οποίος διοχετεύει στην αγορά προϊόντα. Στην πραγματικότητα όμως ο παραγωγός αυτός είναι ένας πωλητής εργατικής δύναμης. Η αγοραπωλησία αυτής της εργατικής δύναμης συγκαλύπτεται από τα επιφανειακά γνωρίσματα μιας εμπορευματικής παραγωγής. Έτσι, ο οικογενειακός αγρότης ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με έναν κατ’ οίκον προλετάριο.
Στη Σοβιετική Ένωση, μετά την επικράτηση των Μπολσεβίκων το 1921, οι χωρικοί στην ύπαιθρο δεν κατόρθωσαν να αξιοποιήσουν τους αγροτικούς κλήρους μετά την διανομή τους, τόσο λόγω της έλλειψης κεφαλαίων και τεχνικών γνώσεων όσο και λόγω του βάρους της φορολογίας σε είδος και αγγαρείες. Με την παράλληλη πληγή της βιομηχανίας και την επακόλουθη κατάπνιξη της εξέγερσης των ναυτών της Κρονστάνδης από τον Λέων Τρότσκι, ο Λένιν έχει ήδη βγάλει τα συμπεράσματά του.
Στο 10ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ ο Λένιν τονίζει: «Οι βασικές μας παραγωγικές δυνάμεις βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση φτώχειας, ερείπωσης, εξόντωσης και εξάντλησης, ώστε τα πάντα αυτή τη στιγμή πρέπει να υπαχθούν σε μια θεμελιώδη αναγκαιότητα: με κάθε τρόπο να αυξήσουμε την ποσότητα των προϊόντων μας». Ο Λένιν παραδέχεται ότι οι σκληρές μέθοδοι του «πολεμικού κομμουνισμού» δεν μπορούν να διατηρηθούν. Από την άλλη μεριά κρίνει ότι χωρίς τη συγκέντρωση κεφαλαίων δεν ήταν δυνατή η πραγματοποίηση του εκβιομηχανισμού της χώρας και επομένως η θεμελίωση του Σοσιαλισμού. Ήταν λοιπόν αναγκαίο, για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα και για ορισμένους τομείς να επανέλθει ένας τύπος καπιταλιστικής οικονομίας. Γι’ αυτό θα ιδρυόταν ένας ιδιωτικός τομέας στον οποίο θα επιτρεπόταν ο συναγωνισμός και η ελεύθερη επιχειρηματική δράση. Συγχρόνως όμως το κράτος θα προχωρούσε στην ανάπτυξη ενός σοσιαλιστικού τομέα που θα συναγωνιζόταν τον ιδιωτικό. Συμπερασματικά, όπως γράφει ο Λένιν «θεσπίζεται ένα περιορισμένο καπιταλιστικό σύστημα για μια περιορισμένη χρονική περίοδο».
Με την ανακοίνωση αυτής της πιο φιλελευθεροποιημένης οικονομικής πολιτικής ο Λένιν έδωσε τελικά ιδιαίτερη προσοχή και στα προβλήματα των μεσαίων οικογενειακών αγροτών, τους οποίους και θεώρησε ως φορείς μιας διαφορετικής μορφής της παραγωγής. Πρέπει ωστόσο να τονίσουμε ότι η σοσιαλιστική επανάσταση του 1917 στη Ρωσία, αντί να εξαλείψει την «ατομιστική» οικογενειακή αγροτική παραγωγή, δέχτηκε την εξάπλωση και τη γενίκευσή της.3 Έτσι ο Λένιν, μιλώντας στο 10ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, διαπιστώνει πως «η αγροτιά μας έγινε πολύ περισσότερο μεσαία απ’ ότι πριν από την επανάσταση, οι αντιθέσεις έχουν αμβλυνθεί, η γη διανέμεται προς καλλιέργεια κατά τρόπο πολύ πιο δίκαιο… Όλα έγιναν περισσότερο ενωμένα, η αγροτιά με δύο λόγια έφθασε στο επίπεδο της μεσαίας αγροτιάς».
Σε αντίθεση με τη Β’ Διεθνή που δεν έδωσε την αρμόζουσα σημασία στο αγροτικό ζήτημα, ο Λένιν προχώρησε βαθύτερα και κάτω από το πρίσμα των μαρξιστικών αντιλήψεων προσπάθησε να μελετήσει πιο συστηματικά το αγροτικό ζήτημα σε όλες τις πλευρές του. Γι’ αυτό οι αποφάσεις του 2ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής (Γ’) Διεθνούς πάνω στο αγροτικό ζήτημα γράφτηκαν από τον ίδιο. Στις αποφάσεις αυτές δίνονται οι βασικές αρχές στα κομμουνιστικά κόμματα βάση των οποίων θα κανονίσουν την τακτική τους απέναντι στους αγρότες.
Τις αποφάσεις αυτές, πριν ληφθούν αλλά και μετά για μια μεγάλη περίοδο, πολλά κομμουνιστικά κόμματα δεν τις πρόσεξαν, παραγνώρισαν ή και αγνόησαν, καθιστώντας τις στερεότυπα συνθήματα αρθρογραφικής προπαγάνδας για τον κομμουνιστικό τύπο. Για αυτό στο 4ο Διεθνές Κομμουνιστικό Συνέδριο ψηφίστηκαν ερμηνευτικές οδηγίες4 και στο 5ο Συνέδριο έγινε εκ νέου συζήτηση για το αγροτικό ζήτημα κατά την οποία διαπιστώθηκε ότι τα κομμουνιστικά κόμματα δεν είχαν εργαστεί καθόλου μέσα στους αγρούς σύμφωνα με το πνεύμα των αποφάσεων του 2ου Συνεδρίου5. Οι αποφάσεις αυτές ήταν φυσικά γενικές οδηγίες σύμφωνα με τις οποίες τα κομμουνιστικά κόμματα θα έπρεπε να αντιληφθούν αλλά και να εργαστούν πάνω στο αγροτικό ζήτημα, καθώς δεν θα έπρεπε συγχρόνως να παραλείπονται και οι ειδικές συνθήκες που επικρατούσαν σε κάθε χώρα, ακριβώς για να είναι εφικτή η διάδοση της προπαγάνδας του Κομμουνισμού μέσα στις αγροτικές μάζες. Αυτό προϋπέθετε φυσικά ότι τα κατά τόπους κομμουνιστικά κόμματα είχαν διέλθει την οργανωτική διαδικασία και είχαν αναγνωριστεί από την εργατική τάξη ως πολιτικοί οργανισμοί.
Στην Ελλάδα, μετά το πρώτο Συνέδριο της «Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας» με τη συμμετοχή 214 σωματείων όπου κυριαρχούνταν από τις διάφορες σοσιαλιστικές τάσεις, μεθοδεύονται οι προσπάθειες για τη δημιουργία ενός ενιαίου πολιτικού οργανισμού. Έτσι, σαν επιστέγασμα αυτών των προσπαθειών, ιδρύεται το 1918 το «Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας», το οποίο το 1920 θα προσχωρήσει στην Γ’ Διεθνή και αργότερα θα μετονομαστεί σε «Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας».
Το ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) από τη στιγμή που ιδρύθηκε έδειξε βεβαίως με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο ενδιαφέρον για το αγροτικό ζήτημα, αλλά ούτε έτοιμες μελέτες υπήρχαν για την όλη αγροτική οικονομία της χώρας ούτε μετά τους Βαλκανικούς πολέμους ήταν δυνατόν να κατατοπιστεί θεωρητικά και να έχει ξεκάθαρη γνώμη για τη λύση του αγροτικού ζητήματος. Γι’ αυτό και δεν είχε ένα συγκεκριμένο αγροτικό πρόγραμμα δράσης άμεσων απαιτήσεων. Στο Β’ Συνέδριο του ΣΕΚΕ τον Απρίλιο του 1920 ορίστηκε από την τότε Κεντρική Επιτροπή εισηγητής του αγροτικού ο Γιάννης Κορδάτος, από τους θεμελιωτές του μαρξισμού στην Ελλάδα ο οποίος και δικαίως θεωρείται ως ένας διανοητής ευρύτατα αντιπροσωπευτικός του ελληνικού σοσιαλιστικού κινήματος. Η εισήγηση του Κορδάτου αν και υιοθετήθηκε από την Κεντρική Επιτροπή έμεινε έκθετη στο Συνέδριο και ακόμη περισσότερο καταπολεμήθηκε από τον Κεντρικό Επίτροπο Π. Δημητράτο.6 Η εισήγηση αυτή, αν και θεωρήθηκε εσφαλμένη στο ζήτημα της πολιτικής του κόμματος απέναντι στους συνεταιρισμούς, στη βάση της θεωρήθηκε σωστή, όπως απέδειξαν μάλιστα και οι μετέπειτα δημοσιευμένες θέσεις για το αγροτικό ζήτημα της Γ’ Διεθνούς. Το Συνέδριο όμως στην πλειοψηφία του την απέρριψε και ψήφισε κάτω από χειροκροτήματα μερικών υπερκομμουνιζόντων τότε ακροατών του την «Εθνικοποίηση της γης» (πρόταση Δημητράτου).7
Στις σελίδες του «Ριζοσπάστη» της εποχής, ο Κορδάτος ανοίγει πάλι τη συζήτηση τονίζοντας ότι: «Η πρότασις εκείνη περί «Εθνικοποιήσεως», εξακολουθεί να είναι αόριστη και να μη δίνη μια προγραμματική κατεύθυνσι στην αγροτική μας πολιτική ούτε στο Θεσσαλικό αγροτικό ζήτημα. Αναγνωρίζω πως η «Εθνικοποίησι» είναι μια θεμελιώδης αρχή του σοσιαλισμού αλλά και μια στοιχειώδης γνώσις και γι’ αυτούς τους αρχαρίους του κομμουνισμού. Κάμω την παρένθεσιν αυτή για το λόγο πως κ’ εγώ εγνώριζα τον όρον αυτόν με τη διαφορά πως ο όρος αυτός θα γίνει πραγματικότης ίσως για το πολύ απώτερον μέλλον της Ελλάδας. Θα είναι μια θεμελιώδης απαίτησις του προγράμματός μας, αλλά δια την μετέπειτα εποχήν. Η εθνικοποίησις της γης ούτε στην Σοβιετική Ρωσία δεν είναι ακόμα ένα θετικό γεγονός. Ακόμα και κάτι άλλο, εγώ ουδέποτε ούτε πέρισυ στο Συνέδριο [1ο Πανελλαδικό Σοσιαλιστικό Συνέδριο, Νοέμβρης του 1918] ούτε προχθές στο «Ριζοσπάστη» απέκρουσα ή αποκρούω την εθνικοποίησι της γης, αλλ’ είπα καθαρά κάτι τι άλλο ότι μέχρις ότου φθάσουμε στην εθνικοποίησι της γης θ’ αντικρύσουμε τους σημερινούς και αυριανούς πόθους και ανάγκας των αγροτών και κάτι παραπάνω ακόμα ένα σχεδόν τετελεσμένο γεγονός, την ίδρυση των γεωργικών συνεταιρισμών κτλ. Δεν μπορούμε να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια και να μιλούμε μόνο για την εθνικοποίηση της γης σαν άμεσο και προσεχές γεγονός. Η χωρίς αποζημίωσι απαλλοτρίωσι δεν είναι ένας αναγκαίος συμβιβασμός αλλά μια επαναστατική προπαγάνδα…»8
Οι παρατηρήσεις του Κορδάτου ήταν ιδιαίτερα σημαντικές δείχνοντας παράλληλα ότι η τύχη της μικροϊδιοκτησίας μετά την επικράτηση του Κομμουνισμού έχει διαστρεβλωθεί σημαντικά δημιουργώντας σύγχυση σχετικά με το ζήτημα της εθνικοποίησης της γης. Σαφώς το απώτατο σχέδιο του Κομμουνισμού, μετά την επικράτησή του, είναι να εθνικοποιήσει τη γη και συνεπώς να καταργήσει κάθε είδους ιδιοκτησίας της γης κτλ. Όμως, η εθνικοποίηση της γης και κυρίως της μικροϊδιοκτησίας είναι έργο πολύ μελλοντικό, επιδίωξη πολύ απώτερη. «Όταν θα καταλάβουμε την πολιτική εξουσίαν», λέει ο Ένγκελς στο βιβλίο του «Το αγροτικό ζήτημα στη Δύση», «ούτε να σκεφθούμε καν θα είναι δυνατόν για την απαλλοτρίωση των μικροϊδιοκτησιών των χωρικών (κατόπιν αποζημιώσεως ή άνευ) όπως θα είμαστε αναγκασμένοι να το κάνουμε για τους μεγάλους γαιοκτήμονας (τσιφλικούχους). Το καθήκον μας σχετικώς με τους μικροϊδιοκτήτες χωρικούς θα είναι να μεταβάλουμε την ιδιωτική τους παραγωγή και ιδιοκτησία σε συνεταιριστική, όχι όμως με τη βία, αλλά με το παράδειγμα και την παροχή σε αυτούς κοινωνικής βοηθείας για να επιτευχθεί ο σκοπός αυτός».
Μέσω λοιπόν του Κορδάτου βλέπουμε ότι το ΣΕΚΕ (ΚΚΕ), ακολουθώντας τα λενινιστικά διδάγματα μετά το 1920, έβλεπε την προλεταριοποίηση της εργασίας, ως μια αναγκαία προϋπόθεση για την εκβιομηχάνιση και τη μετάβαση προς το Σοσιαλισμό. Η προλεταριοποίηση δηλαδή της εργασίας θα ήταν ένα αναγκαίο ιστορικό κακό. Μάλιστα, ακόμη και στην περίπτωση που το κόμμα αυτό θα ανέβαινε στην εξουσία, δεν θα είχε να λάβει μέτρα κατευθείαν σοσιαλιστικά, αλλά πρωτίστως θα όφειλε να εξασφαλίσει την ολοκλήρωση του αστικοδημοκρατικού μετασχηματισμού της χώρας.
Ο Αβραάμ Μπεναρόγια9, από τους ιδρυτές του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ), διατύπωσε μια ανάλυση των αγροτών αρκετά διαφορετική από τη μέχρι τότε καθιερωμένη μεταξύ των σοσιαλιστών. Στη μελέτη του «Οι αγρότες στην Ελλάδα», τόνισε ότι οι αγρότες καπνοπαραγωγοί είναι τυπικά μόνο ανεξάρτητοι, ενώ στην πραγματικότητα είναι υποδουλωμένοι στο εμποροβιομηχανικό κεφάλαιο. Δεν δίστασε να διακηρύξει ότι οι αγρότες έπρεπε να θεωρηθούν αποσχημάτιστα ως ιδιότυποι βιομηχανικοί εργάτες. Με τον ίδιο τρόπο, οι σταφιδοπαραγωγοί έλεγε, ήταν ένα είδος προλετάριων του αγγλικού καπιταλισμού, ο οποίος αγόραζε κατ’ αποκλειστικότητα το προϊόν τους. Έτσι, ανεξάρτητα από τις επιφυλάξεις που μπορούμε να έχουμε ως προς τη θεωρητική ακρίβεια της διάγνωσης αυτής, παραμένει γεγονός ότι ο Μπεναρόγια δεχόταν ότι το επαναστατικό δυναμικό των αγροτών εκφραζόταν διαμέσου της ιδιότητάς τους ως αγρότες και μόνο μέσω αυτής. Με παρόμοιο τρόπο και ο Γ. Γεωργιάδης10, μέλος της ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος το 1921, διαπίστωσε ότι, παρόλη την «δογματική, στείρα και αρνητική πολιτική προπαγάνδα του», το κομμουνιστικό κόμμα κατόρθωνε να βρίσκει μια σημαντική απήχηση ιδίως μεταξύ των αγροτών, κάτι το οποίο θα μπορούσαμε να διαπιστώσουμε και στη σημερινή εποχή. Λίγο αργότερα, ο Σεραφείμ Μάξιμος, διατύπωσε με τρόπο επιγραμματικό την αντιθετική σχέση η οποία αναπτυσσόταν μεταξύ των αγροτών ως τέτοιων, και του απρόσωπου συστήματος, ως όλου: «Διαπιστώνουμε την γενική καταπίεση του καπιταλισμού, ως οικονομίας, ως κοινωνίας και ως Κράτους, πάνω στη μεγάλη μάζα των μισοπρολεταριοποιημένων μικροπαραγωγών αγροτών»11.
Με ένα πρώτο λοιπόν συμπέρασμα θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι η τακτική του ΚΚΕ απέναντι στους αγρότες έπαιρνε κατά κύριο λόγο καιροσκοπική μορφή, που κάτω από μια πολιτική ιδεολογία που το θεωρητικό έλλειμμα και η σύγχυση συνόδευε την κοινωνική τάξη του αγρότη, εξαντλούνταν σε αφηρημένα επαναστατικά συνθήματα που συμπτωματικά εξέφραζαν πότε την «μπολσεβίκικη» και πότε την οπορτουνιστική του τάση. Το γεγονός αυτό δεν είχε μόνο επίδραση στην ιδεολογική φυσιογνωμία του κόμματος, αλλά, το κυριότερο, είχε άμεση επίδραση στη δυναμική και στις διεκδικήσεις του αγροτικού κινήματος της εποχής.
1. http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=1134541
2. http://www.kke.gr/PolitDrast/Boylh/omiliaPap0507.html
3. Βλ. Κώστας Βεργόπουλος, Σαμίρ Αμίν, «Καπιταλισμός και αγροτικό ζήτημα Δύσμορφος Καπιταλισμός», Εξάντας, Αθήνα 1975, σ. 188.
4. Βλ. «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», τ. 3, 1923, σ. 113.
5. Βλ. «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», τ. 4, 1924, σ. 257, 271, 306 – 310.
6. Βλ. Γιάνη Κορδάτου, «Ιστορία του αγροτικού κινήματος στην Ελλάδα», Μπουκουμάνης, Αθήνα 1973, σ. 242.
7. Βλ. στο ίδιο, σ. 242.
8. Βλ. «Ριζοσπάστης», Αθήνα 1/5/1921.
9. Ο Αβραάμ Μπεναρόγια ήταν ένας αυτοδίδακτος Εβραίος εργάτης της Θεσσαλονίκης και ιδρυτικό μέλος του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ). Αποκλείστηκε τελικά από αυτό το 1924.
10. Ο Γ. Γεωργιάδης, ιδρυτικό μέλος του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) και μέλος του Π.Γ. Απομακρύνθηκε τελικά από το κόμμα το 1923.
11. Βλ. Σ. Μάξιμος, «Μικρή αγροτική ιδιοκτησία και καπιταλιστική συγκέντρωση», επιθεώρηση Σπάρτακος, Φεβρουάριος – Μάρτιος 1932.
«Αν σκεφτείς πόσο ηλίθιος είναι ο μέσος άνθρωπος, συνειδητοποιείς ότι οι μισοί άνθρωποι είναι πιο ηλίθιοι από αυτόν».
George Carlin
«Μοιάζουμε με μια ρωμαϊκή τοιχογραφία που πέφτει ψηφίδα-ψηφίδα χωρίς να μπορεί να σωθεί…είναι η τελευταία γιορτή τη Πομπηίας, το πανηγύρι των τρελών και εμείς η παράσταση τους …να φοβάστε τους τρελούς επιστήμονες , τους μεγάλους ηγέτες, τις πατρίδες που έχουν σύνορα, τα αφεντικά με καλές προθέσεις…και να αφήνετε πάντα και λίγο χώρο για τους ηττημένους».
Ιγνάτιος, το σκουλήκι από τη «Χωματερή» του Λέανδρου
Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Τουλάχιστον, αυτό τρέχουν να επιβεβαιώσουν κάθε φορά οι απολογητές της κομματικής ολιγαρχίας. Πάραυτα όταν η τελευταία συναντά τις αντιφάσεις της, βγαίνουν ελευθέρα τα pit-bull και ψεκάζουν ότι κινείται. Οι αντιπρόσωποι του λαού είναι καλοί μόνο όταν ο τελευταίος υπακούει πιστά τους πρώτους. Στην περίπτωση που κάποιος αντιδράσει για οποία αλλαγή στην περιοχή του και στην ζωή του αμέσως μετατρέπεται σε ταραξίας , κουκουλοφόρος , υποκινούμενος και σε οποιοδήποτε επιθετικό προσδιορισμό επιτρέπει στα pit-bull να κάνουν χρήση «μέτρων απώθησης».
Προφανώς ο κύριος αντωναρος δεν έχει φάει ποτέ του χημικά. Δεν είναι όμως εκεί το ζήτημα. Το θέμα έγκειται στην αντίστροφη των ορών. Όταν η δημοκρατία επιτίθεται εναντίων των υπηκόων της, έχει την αξίωση να μη βρει καμία αντίσταση. Δεν έχει σημασία αν οι κάτοικοι δε θέλουν να κοπούν τόσα δέντρα για ένα υπόγειο παρκινγκ, δεν έχει σημασία αν οι κάτοικοι δε θέλουν ένα γήπεδο που θα πληρώσουν από τη τσέπη τους με αντίτιμο την τσιμεντοποίηση της περιοχής τους. Αυτό που έχει σημασία είναι η ανάπλαση προς όφελος των εργολάβων και των αφεντικών. Κάνεις δε δικαιούται να έχει αντίρρηση. Η βία αλλάζει πρόσημο όταν την χρησιμοποιεί το κράτος!
Βέβαια θα πει κανείς ότι αυτούς που δίνουν εντολές, τους έχει ψηφίσει ο λαός.
Το επιχείρημα ότι η πλειοψηφία έχει δίκιο, είναι προ πολλού φάλτσο. Η πλειοψηφία καθοδηγείται και η κοινή γνώμη είναι ο εκφραστής της ισχυρής μειοψηφίας. Μόνο και μόνο η παρουσία ένστολων στη μητρόπολη έπρεπε να ήταν πειστήριο ότι η δημοκρατία είναι αντανάκλαση μιας οικονομικής ολιγαρχίας.
Μόνο που ο καπιταλισμός έχει προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Παλιότερα ο φεουδάρχης όφειλε να συντηρήσει μόνος του τον ιδιωτικό του στρατό. Πλέον υπάρχει το κράτος να καθαρίζει όταν τα πράγματα σκουραίνουνε. Δε θέλουν κάποιοι υπόγειο παρκινγκ.. ας τους ψεκάσουμε να καταλάβουν τι σημαίνει δημοκρατία.
Αυτό όμως δεν είναι βία.. είναι μετρά απώθησης όπως και για τον κύριο πρεντεντερ,η όταν βαρόνε οι μπάτσοι δεν είναι απαραίτητα αστυνομική βία… και ο τελευταίος σκυλιάζει γιατί τα μαντρόσκυλα δε κάνουν καλά τη δουλεία τους.
Ο Πρεντενερης και ο ρόλος του όπως και αυτού του Κακλαμάνη συνδυάζονται άψογα με αυτή του επιχειρηματία και του τελευταίου μπάτσου. Όλοι ανήκουν στο ίδιο πλέγμα εξουσίας. Ο καθένας έχει διαφορετικό ρολό μεν, αλλά εξίσου σημαντικό για το καπιταλισμό δε.
Το ζήτημα όμως παραμένει. αυτοί δε συντηρούνται μόνο με το πρόσχημα της βίας. Η σύγχρονη δομή της εξουσίας εφαρμόζει τη στρατηγική του καρότου και του μαστιγίου. Αυτό είναι στο ένα επίπεδο.
Στο δεύτερο επίπεδο, η σύγχρονη εξουσία έχει διασπάσει το συλλογικό φαντασιακό. Ο κοινωνικός κατακερματισμός έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό ώστε μια κίνηση μιας κοινωνικής ομάδας, να προβάλλεται από τους μηχανισμούς τύφλωσης, ως αντιτιθέμενη και επιθετική σε μια άλλη.
Αυτό δίνει το άλλοθι σε κάθε Κακλαμάνη να ισχυρίζεται ότι πραγματώνει τη λαϊκή βούληση. Φυσικά όταν η τελευταία –τουλάχιστον κάποια κομμάτια της-αντιδρά, τα παΐδια των φτωχών οικογενειών διασφαλίζουν το συμφέρον των πλούσιων οικογενειών.
Η δημοκρατία είναι σαν τα κουτιά παραπόνων στα ρεστοράν. Μπορείς να παραπονεθείς. Όχι όμως κάτι παραπάνω. Οποιαδήποτε άλλη δικαιοδοσία την έχει ο καταστηματάρχης…
Η κίνηση του πνεύματος και της πράξης χαρακτηρίζεται από την αντίθεση και την αντίφαση. Αυτοί είναι οι τροχοί που κινούν την ιστορία. Παρά την θέληση του Hegel το πνεύμα δεν έχει κάποιο προορισμό, ούτε τον ιστορικό ρόλο να ενσαρκώσει το προκαθορισμένο νόημα. Η κινηση του δεν εντοπίζεται σε κάποια νομοτέλεια. Αντίθετα το γνωστικό αντικείμενο φανερώνεται στο δρών υποκείμενο ως μια πολλαπλότητα με συγκρούσεις στο εσωτερικό της.
Η ενότητα φανερώνει μια επιθυμία για απόλυτο, αλλά με το τελευταίο ταυτίζεται μόνο με το μηδέν. Αυτή «η νοσταλγία για ενότητα ,αυτή η επιθυμία για απόλυτο φανερώνει την κίνηση του ανθρώπινου δράματος» Το δράμα αυτό κορυφώνεται στην εξής διαπίστωση. Στην πάλη για την αλήθεια «αν το πνεύμα έβλεπε μέσα από καθρέπτες που δείχνουν την μεταβλητότητα των φαινομένων και ανακάλυπτε άφθαρτες σχέσεις που θα μπορούσαν να συνοψιστούν σε μια και μόνο αρχή θα ήταν μάταιο να μιλάμε για πνευματική ευτυχία.»
Πάραυτα το διακυδευμα της δυτικής φιλοσοφίας ήταν η ανεύρεση καθολικών νόμων. Από τον καθαρό λόγο και την ιδέα της προόδου μέχρι και τον λόγο περί μεθόδου αυτό είναι εμφανές. Αυτό όμως που δεν είναι εμφανές είναι η υλική αντανάκλαση αυτού του τρόπου της αντίληψης του είναι. Αυτό που διαρκώς αναπαράγεται είναι ο τρόμος. Από το σφαγιασμό οποιοδήποτε λαού που δεν είχε την ίδια αίσθηση περί Ελευθερίας μέχρι και τον Λεβιάθαν το μόνο που φανερώνεται είναι ότι γνώση και εξουσία τις πιο πολλές φορές είναι συνώνυμα.
Με αυτόν τον τρόπο η αναζήτηση της αλήθειας ισοδυναμεί με τον καλύτερο τρόπο στην διακυβέρνηση των υπηκόων .Η αλήθεια δεν αργεί να μεταστραφεί στο αντίθετο της. Μέσα στις κοινωνικές σχέσεις ,αναδύεται ως φαινομενικότητα .Το ψέμα, η «προέκταση του πραγματικότητας στη φαντασία » γίνεται εργαλείο χειραγώγησης. Αυτός τρόπος οργάνωσης είναι αποτέλεσμα του ίδιου του διαφωτισμού. Ο ίδιος χρησιμοποίησε τον Λόγο για να διαλύσει τα φαντάσματα της δεισιδαιμονίας ,του μύθου και της μαγείας μέσα από την ανάδυση και της αστικής τάξης . Ως ένα βαθμό τα κατάφερε αλλά μόνο όσο λειτουργούσε σαν άρνηση. Μόλις η αστική τάξη πήρε την εξουσία, ο διαφωτισμός μετατράπηκε σε θετικό και εκπλήρωσε όλες τις δυνατότητες του. Δεν άργησε να μετατραπεί σε δικαιολόγηση της γενικευμένης αδικίας. Καθώς νέες παραγωγικές σχέσεις αναδυόντουσαν χρειαζόταν και νέα μέσα υποστήριξης της εκμετάλλευσης που ενυπήρχε μέσα σε αυτές. Ο Διαφωτισμός ήδη ήταν μύθος.
Ο σκοπός έπρεπε να αναιρεθεί χάρη του μέσου. Απόρροια της νέας αντίληψης που γέννησε ο βιομηχανικός πολιτισμός.
Πλέον, σημασία έχει η ανάπτυξη δίχως όρια και σκοπό. Τα πάντα θεωρούνται εργαλεία για την επίτευξη της. Ο Λόγος εργαλοποιειται, οι έννοιες χάνουν τη σημασία τους καθώς το εμπόρευμα προελαύνει και δεν αφήνει τίποτα στο διάβα του.
Το κόστος της άμετρης ανάπτυξης ως έννοιας αλλά και συνολικά του καπιταλιστικού αντιλαμβανεσθαι ήταν η τιμολόγηση σε κάθε κοινωνική σχέση.
Το υποκείμενο δε γίνεται μόνο σκλάβος και πράγμα στην εργασία αλλά συνολικά εμπορευματοποιείται σε όλες τις πτυχές της ζωής του. Το εμπόρευμα έρχεται να μεσολαβήσει σε κάθε πτυχή του κοινωνικού είναι αναπτύσσοντας ένα πλέγμα εξουσίας τόσο περίπλοκο ώστε τo πλέγμα τύφλωσης να κάνει δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ πραγματικού και φαινομενικού.
Ο σύγχρονος άνθρωπος όχι μόνο έχει γίνει σκλάβος των αντικειμένων που παράγει αλλά το «σύνθετο ψέμα» που έχει κατασκευαστεί για αυτόν τον ανάγκαζε να μέσα στην « απλή του αλήθεια» να νομίζει ότι είναι ελεύθερος.
