Eνώ αναμένεται αύριο η έκδοση του Πορίσματος της επιτροπής CERD του ΟΗΕ για την κατάσταση των φυλετικών διακρίσεων στην Ελλάδα, ένας Έλληνας βουλευτής έκανε προχθες τις εξής δηλώσεις σε τηλεοπτική εκπομπή:

“Ξέχασα να σας πω το πιο σημαντικό. Χτες το βράδυ ήμουνα στο κρεβάτι μου και είχα μια φαγούρα σε όλο μου το κορμί. Έκανα έτσι, έκανα έτσι, έκανα έτσι, δυνατή φαγούρα. Δεν λέω για άλλα σημεία. Είχα γενικώς φαγούρα. Και μαθαίνω ότι το Συμβούλιο κατά του ρατσισμού του ΟΗΕ, εκατεδίκασε [sic] λέει την Ελλάδα για τις συλλήψεις της λέει στον Άγιο Παντελεήμονα, στο Εφετείο Αθηνών και την αθώωση του Κώστα Πλεύρη για το βιβλίο “Εβραίοι όλη η αλήθεια”! Μα είναι φοβερό! Πώς κάνουμε ακόμα διακοπές; Πως δεν έχουν φύγει όλοι από τις παραλίες; Που είναι η κυβέρνηση τι κάνει ο αρχιεπίσκοπος, οι ένοπλες δυνάμεις; […] Εγώ θα πληρώσω. Θα βρω δέκα φίλους μας εφοπλιστάς πατριώτες, θα τους βάλουμε όλους τους μετανάστες πάνω στα πλοία και θα τους πάμε στη Σουηδία. Στη Δανία. Στη Νέα Υόρκη που είναι η έδρα του ΟΗΕ, θα τους πάμε όλους εκεί! Αφού είναι τόσο μάγκες και θέλουν όλοι τους μετανάστες, να τους πάμε όλους στην έδρα του ΟΗΕ. Αυτό θα έκανα. Θα έλεγα “έχετε δίκιο”, αφού στην Ελλάδα κακοπερνούνε, τους στέλνουμε όλους εκεί, να τους ταϊζετε, να τους δίνετε να πίνουνε, να περνάνε καλά, να τους κάνουνε και αέρα, να τους κάνετε ό,τι καλύτερο θέλετε.”

Οι δηλώσεις μεταδόθηκαν και από την ραδιοφωνική εκπομπή Ελληνοφρένεια χτες και μπορείτε να τις ακούσετε εδώ, στα σημεία 9.30” και 10.20” περίπου.

Η μετάφραση των δηλώσεων στα αγγλικά θα αποσταλεί στον ΟΗΕ προκειμένου να συνεκτιμηθούν στην αξιολόγηση της ποιότητας του δημόσιου λόγου πολιτικών προσώπων του συγκεκριμένου κοινοβουλευτικού κόμματος, σε σχέση με την καλλιέργεια ρατσισμού και ξενοφοβίας στην Ελλάδα.

Σε “Νόμιμη Άμυνα” βρισκόταν ο αστυνομικός Μάριο Πλακανίκα όταν σκότωσε τον Κάρλο Τζουλιάνι στις διαδηλώσεις του 2001 καρά της συνόδου G8 στη Γένοβα, έκρινε το ευρωπαικό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Στρασβούργου. Παράλληλα όμως επιδίκασε αποζημίωση 40.000 ευρώ στην οικογένεια του νεαρού διαδηλωτή, με το σκεπτικό ότι το ιταλικό κράτος όφειλε να ερευνήσει αν υπήρξε κακός αστυνομικός σχεδιασμός για την αντιμετώπιση των διαδιλώσεων στο διεθνές forum.

Σε ό,τι αφορά τη θανάτωση του 20χρονου Τζουλιάνι, οι Ευρωπαίοι δικαστές έκαναν δεκτή την εκδοχή της ιταλικής αστυνομίας, ότι το όργανό της δεν κατέφυγε σε υπερβολική χρήση βίας, αλλά θεώρησε ότι διέτρεχαν σοβαρό κίνδυνο ο ίδιος και οι συνάδελφοί του.
Ο πατέρας του άτυχου διαδηλωτή, Τζουλιάνο Τζουλιάνι , χαρακτήρισε θετική την απόφαση σε ό,τι αφορά το σκέλος της αμέλειας του ιταλικού κράτους να ερευνήσει αν ο θάνατος του γιου του υπήρξε προϊόν κακού σχεδιασμού, για τον οποίο ευθύνονται συγκεκριμένοι πολιτικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες.

Τόνισε όμως ότι θα ασκήσει προσφυγή κατά της «αθώωσης» του Πλακανίκα, δεδομένου ότι υπήρξαν μαρτυρίες ότι ο αστυνομικός και οι συνάδελφοί του μετακίνησαν βίαια το νεκρό σώμα του γιου του για να φανεί ότι η θανατηφόρα σφαίρα προήλθε από εξοστρακισμό.

«Η απόφαση δείχνει ότι υπήρξε πολιτική βούληση πίσω από την άγρια καταστολή των διαδηλώσεων στη Γένοβα. Αλλωστε και το ιταλικό δικαστήριο δέχτηκε στη δίκη των 25 διαδηλωτών ότι η αντίδρασή τους υπήρξε προϊόν της αδικαιολόγητα βίαιης συμπεριφοράς των οργάνων της τάξης», είπε o Τζ. Τζουλιάνι.

http://www.ethnos.gr/

Κατεδαφίστηκε ολοσχερώς η κατάληψη επιταχυντής ελευθερονίων που βρίσκεται εντός της πολυτεχνειούπολης στη γωνία Κατεχάκη με Κοκκινοπούλου εν μέσω καλοκαιριού με την πολυτεχνειούπολη άδεια. Σύντροφοι που βρέθηκαν στο χώρο σημαδεύτηκαν με οπλοπολυβόλα και φακούς από ματατζήδες που έφτασαν στα εξωτερικά κάγκελα της πολυτεχνειούπολης βρίζοντας και απειλώντας. Ήταν η συνέχεια μιας πορείας καταστολής που ξεκίνησε με κλειδώματα και λαμαρίνες, συνέχισε με μπαζώματα, ακολουθήθηκε με παραλήρημα τρομολαγνίας στα κανάλια, την καθημερινή παρουσία και τις συνεχείς προκλήσεις μπάτσων και ασφαλιτών και κορυφώθηκε με την ολοκληρωτική ισοπέδωση του κτιρίου.

Ο επιταχυντής ελευθερονίων είναι ένα εγχείρημα με τα χαρακτηριστικά της αυτοοργάνωσης, και της αυτοδιαχείρισης που στεγαζόταν σε ένα κατειλημμένο χώρο. Οι στόχοι που είχε θέσει εξαρχής η συλλογικότητα του εγχειρήματος ήταν να ασχοληθεί με την ελευθεριακή παιδεία, να τη μεταδώσει με εκδηλώσεις, μέσα και έξω από τα στενά όρια του ακαδημαϊκού χώρου, να την εφαρμόσει στη πράξη κατά το δυνατόν αναπτύσσοντας εργαστήρια με διάφορες θεματικές, να προωθήσει τις ανανεώσιμες πηγές ενέργείας σε μικρή κλίμακα, τον αντικαταναλωτισμό, το DIY (καν’το μόνος σου) και την επαναχρησιμοποίηση υλικών. Η στοχοθεσία αυτή εν μέρει ικανοποιήθηκε μέσα από τη τοποθέτηση αυτοσχέδιας ανεμογεννήτριας, εκδήλωση για την ελευθεριακή παιδεία, όπου διακινήθηκε σχετική μπροσούρα κ.α.. Εκδήλωση της κατάληψης ασχολήθηκε με τη λεηλασία της φύσης και την επίθεση του αστικού περιβάλλοντος στο φυσικό, όπως γίνεται με τα σχέδια για τους τεράστιους οδικούς κόμβους στον Υμηττό και τη κλιματική αλλαγή. Τέλος, φιλοξένησε linux install fest και εκδήλωση της ομάδας sid για την ανωνυμία και την ιδιωτικότητα στο διαδίκτυο.

Η κατεδάφιση του χώρου αυτού γίνεται σε μία περίοδο που κεντρική πολιτική επιλογή του κράτους είναι η επίθεση σε κατειλημμένους χώρους, η επίσημη ανακήρυξη του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου ως βασικό εσωτερικό εχθρό και η ποινικοποίηση της ευρύτερης ριζοσπαστικής δράσης και έκφρασης. Συνδέεται με την παραγγελία του αρχιεισαγγελέα Σανιδά για εκκενώσεις καταλήψεων, για άσκηση πιέσεων στους ιδιοκτήτες κατειλημμένων κτιρίων και με τη συγκεκριμένη αναφορά του επιταχυντή ελευθερονίων ως ένα από τα ορμητήρια αντιεξουσιαστών στην Αθήνα. Ταυτόχρονα, κινείται στο ίδιο πλαίσιο με τις παρακρατικές-φασιστικές επιθέσεις που έλαβαν χώρα εντός του καλοκαιριού σε αυτοοργανωμένους χώρους και πολιτικά στέκια, όπως στις καταλήψεις Πραποπούλου, Υφανέτ, Βίλα Αμαλίας στο Ελευθεριακό στέκι Πικροδάφνη, στο Radio Revolt και νωρίτερα σε στέκι των Αγωνιστικών Κινήσεων.

Παράλληλα, η κατασταλτική κίνηση αυτή εντός πανεπιστημιακού χώρου γίνεται σε μία περίοδο που και το πανεπιστημιακό άσυλο έχει μπει στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών, των ΜΜΕ και των περισσότερων πολιτικών δυνάμεων. Η πρυτανεία διατηρώντας ένα προσωπείο ανεκτικότητας και κατανόησης, αλλά στην ουσία ακολουθώντας πλήρως τους κατασταλτικούς σχεδιασμούς της αστυνομίας, συνεργάστηκε άψογα με τους δολοφόνους του κράτους και δημιούργησε ένα πρωτοφανές γεγονός καταστολής μέσα στο πανεπιστημιακό άσυλο. Σίγουρα φάνηκε το μεγαλείο μιας μακράς υποκρισίας που κράτησε κοντά ένα χρόνο με βασικό δημοσιοσχεσίτη τον αντιπρύτανη Σπαθή, αλλά αυτό δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Η εξουσία μιλάει μέσα από τις πράξεις της και παλεύει διαρκώς να αποκαταστήσει την εικόνα της μέσα από τα λόγια και της θoλές υποσχέσεις της προς όλες τις κατευθύνσεις και μεριές.

Από την άλλη μεριά, για να μην φαντασιώνονται οι σιχαμεροί κύκλοι της ασφάλειας, οι εξίσου γελοίοι πολιτικοί και οι χαμαιλέοντες πρυτάνεις πως πέτυχαν μια μεγάλη νίκη απέναντι στο ανταγωνιστικό κίνημα είναι σκόπιμο να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα. Μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη αρκετοί άνθρωποι που δραστηριοποιούνταν στην κατάληψη επέλεξαν να συμμετάσχουν σε νέα εγχειρήματα καταλήψεις, συνελεύσεις γειτονιάς ή να ενισχύσουν ήδη υπάρχοντα ελευθεριακά εγχειρήματα που κρίθηκαν πιο ουσιαστικά για τον αγώνα στη συγκεκριμένη συγκυρία, από τον επιταχυντή ελευθερονίων. Έτσι, ο επιταχυντής ελευθερονιών υπολειτουργούσε εδώ και αρκετούς μήνες με μικρή παρουσία στο χώρο, με σταθερή συνέλευση μέχρι πριν το καλοκαίρι και με μία τελευταία εκδήλωση στις αρχές Ιουνίου. Δεν κατάφεραν λοιπόν να γκρεμίσουν ούτε έναν χώρο με πλούσια ιστορία, ούτε ένα χώρο με αξιόλογη κοινωνική απεύθυνση και σχέσεις. Βέβαια ο χώρος παρέμενε κατειλημμένος και αποτελούσε λίγο έδαφος ακόμα απελευθερωμένο από τη σφαίρα της εξουσίας και του κέρδους, από την πανεπιστημιακή αποστείρωση και την εκπαίδευση της καταπίεσης. Για αυτό η επίθεση τους προκαλεί την οργή μας.

Με την κατεδάφιση μπορεί κάποιοι να πίστεψαν πως κατεδάφισαν και τις ιδέες πίσω από το εγχείρημα, αλλά μάλλον αδυνατούν να καταλάβουν πως ο “επιταχυντής ελευθερονιων” δεν είναι το κτίριο που γκρεμίστηκε και πως ούτε τώρα θα έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Η μόνη μηδενική ανοχή που αντιλαμβανόμαστε είναι απέναντι στην καταστολή.

ΜΠΑΤΣΟΙ, ΠΡΥΤΑΝΕΙΣ, ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟΙ:
ΟΣΑ ΝΤΟΥΒΑΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΓΚΡΕΜΙΣΕΤΕ, ΟΣΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΞΑΠΟΛΥΣΕΤΕ, ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΩΝ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΩΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΑ ΑΓΓΙΞΕΤΕ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ.

Κατάληψη Επιταχυντής Ελευθερονίων

Οι ειδικοί φρουροί Επαμεινώνδας Κορκονέας και Βασίλης Σαραλιώτης παραπέμφθηκαν οριστικά σε δίκη για τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου, τον περασμένο Δεκέμβριο, στα Εξάρχεια. Αντιμετωπίζουν τις κατηγορίες της ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο (για τον Επ. Κορκονέα) και της απλής συνέργειας σε ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο (για τον Β. Σαραλιώτη).

Βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών απέρριψε την έφεση των κατηγορουμένων κατά του παραπεμπτικού βουλεύματος του πρωτοβάθμιου συμβουλίου. Ως εκ τούτου, οι τελευταίοι βρίσκονται προ των πυλών του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της Αθήνας.

«Η ενσυνείδητη αδιαφορία που επέδειξε σε συνδυασμό με την σκόπευση που προηγήθηκε αδιακρίτως προς το πλήθος των συγκεντρωμένων πυροβολισμών, καταδεικνύει ότι, ενώ προέβλεψε ως ενδεχόμενη συνέπεια των πυροβολισμών του την θανάτωση κάποιων από τα άτομα, δεν απώθησε από τη συνείδηση του την εξεικόνιση του συγκεκριμένου εγκληματικού αποτελέσματος αλλά επιδοκίμασε την θανάτωση προσώπου», τονίζουν οι τρεις αρμόδιοι δικαστές, οι οποίοι χαρακτηρίζουν εντελώς αδικαιολόγητη τη χρήση πυροβόλου όπλου εκ μέρους του Επ. Κορκονέα.

Ευθύνες επιρρίπτονται και στο Β. Σαραλιώτη (απέρριψαν, το αίτημα για αντικατάσταση της προσωρινής του κράτησης με περιοριστικούς όρους). Το Συμβούλιο Εφετών επισημαίνει: «Η συμπεριφορά του δεν υπολείπεται σε ποινική απαξία καθώς και αυτός αγνόησε την εντολή του Κέντρου Άμεσης Δράσης. Η παρουσία του δεν ήταν παθητική αλλά ενεργητική και με εμφανή τα στοιχεία που υποδηλώνουν αυτονομία σκέψης και διακριτή πρωτοβουλία στη λήψη των αποφάσεων. Ενώ είχε επίγνωση της κατάστασης και της επικινδυνότητας που ενείχε η χρήση όπλων υπό αυτές τις συνθήκες όχι μόνο δεν απέτρεψε τον συνάδελφο του από την επίμεμπτη ενέργεια, αλλά διατήρησε τη θέση του παραπλεύρως αυτού, έχοντας μάλιστα θέσει το χέρι του στη θήκη του όπλου που έφερε ενώ είχε χαρακτηριστική στάση ετοιμότητας και επίδειξης ισχύος».

http://www.tvxs.gr/v18874

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ:

http://filoxenoi.wordpress.com/

{youtubejw}hu0oeJmrJBY{/youtubejw}

Οκτώ μήνες προφυλακισμένος για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, τον τελευταίο και σε απεργία πείνας. Η αναμενόμενη αποφυλάκιση τον Ιούλιο δεν ήρθε, το θέατρο παραλόγου των κατηγοριών συνεχίστηκε και ο Θοδωρής παραμένει έγκλειστος. Αλλά αγωνιστής. Αυτή τη φορά «όπλο» του, το ίδιο του το σώμα. Μας μίλησε τηλεφωνικά από τις φυλακές Κορυδαλλού. Εκεί απ’ όπου βλέπει το εκδικητικό πρόσωπο του κράτους, την Ελλάδα της βίας και της καταστολής, αλλά και μια άλλη Ελλάδα της ανήσυχης νεολαίας, της αλληλεγγύης, της πίστης σε ιδανικά. Επιμένοντας στην αθωότητά του και στα πιστεύω του. Πληρώνοντας ακριβά και για τα δυο.

Ακούω τη φωνή του με διακοπές από μεγάφωνα που ουρλιάζουν διαταγές και παραγγέλματα στους φυλακισμένους του Κορυδαλλού. Είναι εξαιρετικά ευγενής, χαμηλών τόνων, δυνατός μέσα στην αδυναμία του. Εύθραυστος πια, αλλά αποφασισμένος, στην καρδιά του Αυγούστου που δεν υπάρχουν ειδήσεις, δίνει τη μάχη για την ελευθερία του με το μοναδικό όπλο που του έχει απομείνει: το ίδιο του το σώμα. Για πάνω από ένα μήνα, ο μοναδικός τώρα πια φυλακισμένος του Δεκέμβρη, είναι σε απεργία πείνας. Παρόλο που έχει χάσει 12 κιλά, η πίεσή του έχει πέσει και παθαίνει υπογλυκαιμικά σοκ και παρόλο που οι γιατροί επιμένουν πως τώρα πια μπορεί να πάθει μη αναστρέψιμες βλάβες σε ζωτικά όργανά του, η διεύθυνση των φυλακών αρνείται να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο. Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος δηλώνει αθώος. Ένας όμηρος.

Το κράτος σε διώκει για ποινικά αδικήματα, κακουργήματα και πλημμελήματα, και σε θεωρεί τόσο επικίνδυνο που δεν σε αποφυλακίζει με περιοριστικούς όρους. Πώς νιώθεις γι’ αυτό;

«Από τις 18 Δεκεμβρίου βρέθηκα πρωταγωνιστής στο θέατρο του παραλόγου. Με συνέλαβαν στο σωρό, καθώς περπατούσα στην Ακαδημίας με τους φίλους μου. Πέντε διμοιρίες των ΜΑΤ κύκλωσαν καμιά 10αριά ανθρώπους. Αρχισα να τρέχω και δυο από αυτούς με πρόλαβαν, με πέταξαν κάτω κι άρχισαν να με κλωτσάνε στο κεφάλι ουρλιάζοντας “τώρα θα δεις τι θα πάθεις”. Δεν είχα ιδέα τι θα μπορούσα να πάθω. Τελικά, αυτό που έπαθα είναι πως βρέθηκα κατηγορούμενος για τρία κακουργήματα. Σύμφωνα με την ανακρίτρια, ήμουν τη στιγμή της σύλληψής μου έξω από τη Νομική και πέταγα μολότοφ. Η μοναδική μαρτυρία που υπάρχει γι’ αυτό είναι των δυο ΜΑΤατζήδων που με συνέλαβαν. Οταν δε η ανακρίτρια τους ρώτησε αν θα με αναγνώριζαν στο δρόμο κι εκείνοι απάντησαν θετικά, η ανακρίτρια σήκωσε το δάχτυλο, με έδειξε και τους είπε “αυτός είναι;”. Με έδωσε δηλαδή η ίδια. Φυσικά και οι ΜΑΤατζήδες… με αναγνώρισαν. Από τότε δεν με αποφυλακίζουν γιατί στην πραγματικότητα με χρειάζονται ως όμηρο. Από τους συλληφθέντες λίγοι είναι αυτοί που πήραν θέση για το Δεκέμβρη. Δεν λέω ότι ήταν υποχρεωμένοι. Εγώ πήρα θέση κι αντιμετωπίζω τα αντίποινα του κράτους».

Πώς έζησες τα γεγονότα του Δεκέμβρη;

«Ο πατέρας μου είναι στα τελευταία του κι έχει αλτσχάιμερ κι η μάνα μου είναι 83 χρόνων και δεν μπορεί να τον φροντίσει. Για αυτό μπόρεσα να κατέβω στους δρόμους δυστυχώς μόνο δυο φορές. Ηταν μια πολύ καλή ευκαιρία να συζητήσεις και να προβληματιστείς, να προτείνεις λύσεις, να ανταλλάξεις ιδέες. Κάποιοι, άδηλων συμφερόντων, διαβάζουν τα γεγονότα σαν τις κλαίουσες ιτιές, κλαυθμηρίζουν για τον όλεθρο και την καταστροφή. Ομως ο Δεκέμβρης γέννησε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και, κυρίως, ξεκόλλησε τα παιδιά από τα playstations και τα internet cafe. Είναι αφελές κι άδικο να λες πως τα παιδιά βγήκαν στο δρόμο μόνο για να εκτονώσουν την οργή τους. Τα ιδανικά και τα όνειρά τους διεκδίκησαν».
Ποια ήταν η αντίληψή σου για το κράτος πριν και ποια είναι τώρα;

«Αν σου πω, θα με κλείσουν ισόβια… Αστειεύομαι. Δεν θέλω να βάζω ταμπέλες στον εαυτό μου τύπου αναρχικός ή αντιεξουσιαστής. Είμαι οραματιστής της άμεσης δημοκρατίας, του συν-αποφασίζειν και συν-πράττειν. Κατά την εφηβεία μου, είχα γοητευτεί με τη φιλοσοφία του αναρχισμού από τον Ζήνωνα και τους κυνικούς φιλόσοφους μέχρι τον Ενρίκο Μαλατέστα. Ακόμη και σήμερα, παραμένω γοητευμένος. Αγωνίζομαι για έναν διαφορετικό κόσμο. Οχι με μολότοφ και πέτρες, αλλά με ιδέες και κείμενα. Δεν είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος στον οποίο το κράτος δείχνει το εκδικητικό του πρόσωπο. Αυτό που τους ενοχλεί, αυτό που καταστέλλουν δεν είναι η δράση μου, αλλά η στάση μου και η άποψή μου. Μου φόρτωσαν ένα κατασκευασμένο κατηγορητήριο, αγνόησαν τις αποδείξεις που προσκόμισα για την αθωότητά μου. Το θέμα για το κράτος είναι ότι επιμένω να σκέφτομαι. Και να σκέφτομαι διαφορετικά. Υπό αυτή την έννοια, αύριο το πρωί μπορείς να βρεθείς στη θέση μου, εσύ κι ο οποισδήποτε».

Φοβάσαι τώρα πια τη χώρα που τη λένε Ελλάδα;

«Οχι. Είναι τρομακτικό να περπατάς στην Ακαδημίας και μετά να βρίσκεσαι σε ένα κελί για μήνες, αλλά έχω τόσο μεγάλη επιθυμία να ζήσω που δεν φοβάμαι. Κι επίσης, εκτός από την Ελλάδα της βίας και της καταστολής, βλέπω και μια άλλη Ελλάδα της ανήσυχης νεολαίας, της αλληλεγγύης, της πίστης σε ιδανικά».

Γιατί επέλεξες την απεργία πείνας;

«Οταν κάποιος ξεκινάει απεργία πείνας, κανονικά πρέπει να τον εξετάσει οδοντίατρος -τα δόντια παθαίνουν πρώτα ζημιά- και ψυχίατρος για να αποδειχθεί ότι δεν είναι αυτοκαταστροφικός. Παρόλο που αυτό δεν έγινε στην περίπτωσή μου, θέλω να σας διαβεβαιώσω πως δεν είμαι αυτοκτονικός, δεν θέλω καθόλου να πεθάνω. Ούτε θέλω να πάθω κάποια ανήκεστο βλάβη που θα με αφήσει ανάπηρο για όλη μου τη ζωή. Βεβαίως, όπως μου εξήγησε η γιατρός που με παρακολουθεί, μετά την 30ή ημέρα απεργίας, αρχίζουν τα πολύ σοβαρά προβλήματα, μπορεί να εκπέσουν ζωτικά σου όργανα. Ομως πραγματικά δεν μου έχει μείνει άλλος τρόπος. Το σώμα μου είναι το ύστατο όπλο».

Η απεργία πείνας φλερτάρει με το θάνατο;

«Κάθε τι φλερτάρει με το θάνατο. Αν είσαι μετανάστης, μια επίσκεψη στην παιδική χαρά του Αγίου Παντελεήμονα μπορεί αυτομάτως να σημάνει και το θάνατό σου. Ή αν είσαι εργάτης σε κάποιο εργοστάσιο. Ή αν είσαι ποδηλάτης στους δρόμους της Αθήνας. Η απεργία πείνας σε φέρνει μερικά βήματα πριν το θάνατο, αλλά και πιο κοντά στην ελευθερία. Ως ξένος που είμαι στον κόσμο των αφεντικών, ως εργάτης, ως ποδηλάτης δεν φοβήθηκα το θάνατο. Ως απεργός πείνας ζω με την ελπίδα της απελευθέρωσης κι όχι με το φόβο του θανάτου».

Είσαι ερωτευμένος, ετοιμαζόσουν για την απελευθέρωσή σου τον Ιούλιο κι ένα κοινό σπίτι με την αγαπημένη σου. Τι λέτε τώρα;

«Μιλάμε καθημερινά ατελείωτες ώρες, μου γράφει και της γράφω, σχεδιάζουμε τη ζωή μας μετά. Είμαστε πολύ δεμένοι οι δυό μας, τα αντιμετωπίζουμε σαν ομάδα. Η φυλακή ορίζει την ελευθερία του σώματος, όχι της ψυχής σου. Κάθε φορά που κλείνουμε το τηλέφωνο, εκείνη μου λέει venceremos. Είμαστε νέοι, ερωτευμένοι κι έχουμε τόσα όμορφα πράγματα να ζήσουμε μαζί. Και θα νικήσουμε».

Τι όνειρα βλέπεις;

«Στην αρχή έβλεπα εφιάλτες. Με καθημερινό αγώνα, κατάφερα όχι μόνο να αποβάλω οτιδήποτε θα μπορούσε να με τσακίσει, αλλά να βλέπω όνειρα με δύναμη και χαρά. Εχω επιλέξει να ζήσω δημιουργικά αυτό το επεισόδιο της ζωής μου».

Τι έμαθες στη φυλακή;

«Κάθε φυλακή είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Βλέπεις από καταδικασμένους για οικονομικά εγκλήματα που κι εδώ τους ενδιαφέρει να κάνουν μπίζνες, μέχρι παιδεραστές. Αλλά βλέπεις και πολλούς αθώους, ανθρώπους που δεν είχαν χρήματα για έναν καλό δικηγόρο ή για να πληρώσουν την εγγύηση. Πριν μπω μέσα ήμουν απόλυτος, πίστευα πως… οι κακοί είναι στη φυλακή. Εδώ όμως αναγκάζεσαι να καταλάβεις πως το κακό είναι σχετικό, να παραδεχθείς πως δυνητικά φονιάς θα μπορούσε να είναι ο καθένας σε μια δοσμένη συγκυρία.

Υπάρχουν τα πάντα μέσα μας. Στη φυλακή μαθαίνεις καινούριους κώδικες και, κυρίως, να μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Και μερικούς τρόπους οι οποίοι σου διευκολύνουν τη ζωή. Εδώ ζεις με τα ελάχιστα. Αυτά που έξω θεωρούμε σκουπίδα, μέσα είναι χρήσιμα. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι για να καλύψεις τα ράφια με κουρτίνα, χρησιμοποιείς αντί για κόλλα καμμένες μπατονέτες;»

Οι συγκρατούμενοί σου πώς σε αντιμετωπίζουν;

«Ανέκαθεν υπήρχε σεβασμός για τους πολιτικούς κρατούμενους από τους ποινικούς, αν και δεν θέλω να κάνω διαχωρισμό. Ολοι είμαστε έγκλειστοι κι έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε τα ίδια προβλήματα. Κι εμείς, αν και πολιτικοί, αντιμετωπίζουμε το ποινικό δίκαιο. Οι συγκρατούμενοί μου μού συμπαρίστανται.

Ο Νίκος Τσουβαλάκης άρχισε κι αυτός απεργία πείνας την ίδια μέρα με εμένα σε ένδειξη αλληλεγγύης. Αλλοι κρατούμενοι κάνουν αποχή συσσιτίου. Οι περισσότεροι με στηρίζουν με απλές καθημερινές πράξεις: με επισκέπτονται στο κελί, μου δανείζουν βιβλία, μου παραχωρούν τη σειρά τους στο τηλέφωνο».

Πώς είναι το κελί σου;

«Είσαι 18 ώρες το 24ωρο κλεισμένος μέσα σε ένα χώρο το πολύ 8 τετραγωνικά μέτρα μαζί με άλλους τρεις. Η θέρμανση δεν επαρκεί. Κατσαρίδες και αρουραίοι κάνουν συχνά την εμφάνισή τους. Οι τουαλέτες βρίσκονται σε ένα υπόγειο με σπασμένα τζάμια και κρύο νερό».

Οι κρατούμενοι λένε πως ο μεγαλύτερος αντίπαλος είναι ο χρόνος. Πώς περνάς τις μέρες σου;

«Υπάρχει η θεωρία πως όσο πιο πολύ κοιμάσαι, τόσο πιο γρήγορα φυλακή βγάζεις. Εγώ υποστηρίζω ότι όσο πιο πολύ κοιμάσαι, τόσο λιγότερο ζεις. Τώρα πια που δεν μπορώ να περπατήσω, διαβάζω στο κελί, γράφω, ζωγραφίζω, ακούω μουσική, φτιάχνω χειροποίητες κατασκευές από φθηνά υλικά».

Τι σε εμπνέει;

«Οι διάδρομοι, τα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα. Ολα αυτά μ’ έβαλαν στη διαδικασία να δημιουργήσω μια άλλη πραγματικότητα από λέξεις και ζωγραφιές».

Τι θα έλεγες αν είχες μπροστά σου τον υπουργό Δικαιοσύνης;

«Ενα ποίημα του Τίτου Πατρίκιου: “Ξεριζώνω τις λέξεις μία μία απ’ το λαρύγγι μου/ αν στάζουν αίμα/ τύλιξτες στο μαντήλι σου/ τύλιξτες με μπαμπάκι/ ή πάλι πιάσε τις με τη λαβίδα και πες: ‘έτσι τα λέει, για εντύπωση’/ Κάνε επιτέλους ό,τι θες / Ομως δεν φτάνει πια η σιωπή / Δεν φτάνουν πια τα λόγια / Ξεριζώνω μία μία σκέτες λέξεις / και σου τις στέλνω”».

Πώς ονειρεύεσαι τη ζωή σου μετά τη φυλακή;

«Απλή ως προς το ζην, πολύπλοκη ως προς τη σκέψη, και θέλω να κάνουμε ένα πιτσιρίκι που δεν θα μ’ αφήνει σε ησυχία!»

Επειτα από όλη αυτή την ταλαιπωρία, θα ξαναβγείς στους δρόμους;

«Φυσικά. Με τη μόνη διαφορά ότι θα είμαι πανέτοιμος να αντιμετωπίσω το στημένο κατηγορητήριο. Αλλωστε, πάντα έβγαινα στο δρόμο με μοναδική κουκούλα το πρόσωπό μου».

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=72960

Ακολουθεί το κείμενο της τελευταίας επιστολής του Θοδωρή Ηλιόπουλου, το οποίο παρέδωσε στο tvxs η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης για τον Θοδωρή Ηλιόπουλο:

“Το ημερολόγιο δείχνει 29 Ιουλίου του 2009.

Βρίσκομαι στην 20η μέρα απεργίας πείνας, φανερά εξαντλημένος και νευριασμένος με το νοσοκομειακό σύστημα των φυλακών. Όλοι τάχα μου ενδιαφέρονται για μένα, για τη ζωή του συνανθρώπου τους, μα κανείς δεν έχει φροντίσει, «δεν έχει την αρμοδιότητα» να γίνουν όλες οι απαραίτητες εξετάσεις ώστε να μεταφερθώ στο νοσοκομείο των κρατουμένων.

Η καθημερινή ταλαιπωρία των εξετάσεων καταβάλει ολοένα τον οργανισμό μου ιδίως δε, η χθεσινή που με βρήκε στο πέρα δώθε επί 2μιση ώρες, ώστε να εξεταστούν τα ζωτικά μου όργανα και να παραπεμφθώ σε εξετάσεις αίματος.

«Είμαι σε πρώτη προτεραιότητα για αυτές». Θα πραγματοποιηθούν τη Δευτέρα 3 Αυγούστου, όταν θα βρίσκομαι ήδη στην 25 ημέρα απεργίας πείνας… Παρότι που καίω πλέον μυϊκό ιστό και η πίεση και το ζάχαρο μου βρίσκονται σε πολύ χαμηλά επίπεδα.

Βέβαια το ότι κρατιέμαι στα πόδια μου, που η ψυχή μου ξέρει πώς, θάβεται από κακεντρέχειες του τύπου: «αυτός τρώει κρυφά».

Εις το επανιδείν,

Θοδωρής Ηλιόπουλος
Από τα νεκροσέντονα των Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού”

Μέσω mail μας έστειλαν το παρακάτω κείμενο. Η φιλοξενία αυτή δεν σημαίνει απαραίτητα ότι το άτομο που το ανέβασε συμφωνεί ή διαφωνεί απόλυτα με το περιεχόμενο του κειμένου. Ωστόσο επειδή δεν είμαι της λογικής να κόβω θέσεις επειδή απλά δεν συμφωνώ, το ανεβάζω και ο καθένας/μια ας το δει μέσα από το δικό του πρίσμα και να κρινει.

Η βλακεία είναι καθολικό φαινόμενο και άπειρη. Αυτό το ξερουμε από καιρό. Το θέμα είναι όμως, πως όταν η τελευταία γίνεται τόσο εξόφθαλμη τότε αυτόματα γίνεται και επικίνδυνη. Προφανώς ένα κόμμα είναι ένας ιεραρχικός μηχανισμός με εξουσιαστικές λογικές. Προφανώς η μεσολάβηση του χρήματος στην κοινωνική δραστηριότητα σημαίνει αλλοτρίωση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σαν προστάτης της ελευθερίας πάω και κάνω τσαμπουκά και πλακώνω κόσμο με το έτσι θέλω. Αυτού του τύπου η βλακεία είναι απολίτικη και επικίνδυνη. Πρόσφατα μάθαμε ότι σε πάρτι της οργάνωσης ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι γνωστοί ήρωες της επανάστασης του πεζόδρομου και της μπύρας, απέδειξαν την ανεβασμένη τεστοστερόνη τους. Η σταλινική λογική πως «με ότι διαφωνώ είναι αντεπαναστατικό» σε συνδυασμό με χουλιγκανίστικες πρακτικές «βάρα ότι κινείται..» δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα. Το είδαμε σε επιθέσεις σε αριστερούς που πέρναγαν από το χωράφι τους (βλ. Μεσολογγίου), σε καταδρομικές επιθέσεις στο πολυτεχνείο όπου με πρόσχημα μια κάλπη ίσιωσαν ό,τι βρέθηκε μπροστά τους, σε τσαμπουκάδες σε γκέι-φριέντλυ μαγαζιά, και ο κατάλογος του κατήφορου είναι μακρύς. Και όλα αυτά στο όνομα της αναρχίας πάντοτε γιατί όπως δηλώνουν κι οι ίδιοι.. «κοίτα να δεις. Εμείς είμαστε ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ και κάνουμε ό,τι γουστάρουμε». Έτσι. Με Αρχίδια. Το φαινόμενο όμως έχει μια προϊστορία που αξίζει να σταθούμε λίγο. Δε θα πάμε πολύ μακριά. Δεν είναι άλλωστε μακρινές οι εποχές όπου ένα άλλο γκρουπούσκουλο, αυτή τη φορά των οπαδών της ΑΕΚ, το έπαιζε αφεντικό γύρω από το σύνδεσμό του. Αφού λοιπόν οι εξεγερμένοι οπαδοί μπήκαν στη θέση τους, δράση νταβατζήδων ανέλαβαν κάτι πιτσιρικοπανκιά, ξεβρασμένα ανήλικα του Δεκέμβρη, που το μόνο που τους έμεινε στο κεφάλι μετά από αυτόν ήταν η εξίσωση αναρχία=βία. Και τα μυαλά στα κάγκελα που λένε… Ας πάμε τώρα ένα βήμα πιο μακριά. Η φετιχοποίηση της πλατείας Εξαρχείων από ένα μεγάλο μέρος του χώρου δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Η υπερσυγκέντρωση αφισών (σε τρανταχτή αντίθεση με ό,τι συμβαίνει 200 μέτρα πιο κάτω στα πέριξ της ομόνοιας ας πούμε τώρα…), επαναστατοκαφενείων, τα σύνδρομα ιδρυματισμού (βλ. Πολυτεχνείο) είναι απλά η τρανταχτή απόδειξη μιας διαδρομής που εύκολα καταλήγει από τις –υπαρκτές-κοινωνικές αντιστάσεις στον life-style επαναστατισμό. Ας αφήσουμε τώρα όμως τις θεωρίες και που τόσο κουράζουν τους εξεγερμένους συντρόφους μας και ας τους ρωτήσουμε τα εξής: στην επανάσταση όποιος διαφωνεί θα τον κρεμάμε στην χειρότερη και στη καλύτερη θα του πετάμε άδεια μπουκάλια μπύρας για παραδειγματισμό; Αυτό είναι που ονειρεύεστε; Μια γενικευμένη τρομοκρατία και τραμπουκισμό; Τότε γιατί πολεμάμε τον καπιταλισμό; Για να μας δέρνουν οι δικοί μας άνθρωποι; Ναι ξερουμε το κλομπ του μπάτσου είναι πιο εξουσιαστικό από το παλούκι του φρουρού της επαναστατικής αλήθειας! Το ζήτημα όμως έχει και μια άλλη όψη. Γιατί τέτοια μανία από το ιντιμίντια, ένα μέσο κινηματικό και τα συναφή, να κόβει την οποιαδήποτε αναφορά στο γεγονός;; Για να μην το πολυκουράζουμε οι λόγοι είναι δύο. Από τη μια το ιντιμίντια έχει καταντήσει το μαγαζάκι της σ.ο που πλέον ζυγίζει το τί είναι κινηματικό και τί όχι ανάλογα με τα κέφια της. Δεν λέμε καν ανάλογα με τα κριτήριά της γιατί κρίνοντας από τις ασυναρτησίες και την γενικότερη αγραμματοσύνη των κεντρικών, αμφιβάλλουμε πολύ για την ικανότητα επεξεργασίας κριτηρίων. Έτσι, κατά ένα τρόπο το «την πέφτω σε όποιον δε συμφωνεί μαζί μου» μπορεί να θεωρηθεί προέκταση του «κόβω όποιον δε συμφωνεί μαζί μου». Μετά όμως ας μην αναρωτιούνται γιατί δεν τους στηρίζουν οι φοιτητικοί σύλλογοι, το ‘κίνημα’ και τα λοιπά… Ο δεύτερος λόγος είναι η ιδία η βλακεία της διαχειριστικής ομάδας του «ανοιχτού» site αντιπληροφόρησης. Αρκεί να υπάρχει αλφάδι (η επαναστατική σφραγίδα ISO 9001..) για να μην υπάρχει πρόβλημα με την «πολιτική» δημοσίευσης. Όποτε θα στηρίξει την οποιαδήποτε βλακεία υπάρχει, αρκεί να φέρει την σφραγίδα της αναρχίας! Με λογικές όμως ριζοσπάστη δεν μπορείς να καλείσαι ανοιχτό site αντιπληροφόρησης. Ας το καλέσεις «η φωνή της αναρχίας» ή «ζήτω τα Εξάρχεια» ότι και αυτό αν σημαίνει αυτό. Για να το ξεκαθαρίσουμε από πριν: δεν έχουμε κανένα προσωπικό θέμα ούτε με τους πάνκηδες ούτε με το ιντιμίντια. Αλλά δεν ανεχόμαστε ούτε από τους μεν ούτε από τους δε να επιβάλουν τις λογικές τους στο όνομα ενός ολόκληρου χώρου που έχει στην πράξη καταδικάσει τέτοιου είδους ‘επαναστατικότητες’. ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΛΑΚΕΙΑ (από όπου κι αν προέρχεται)

Carlo Giuliani(14/3/1978-20/7/2001)

Η επιλογή της παραπάνω φωτογραφίας δεν είναι τυχαία!

Conflict-Carlo Giuliani

(http://www.myspace.com/conflictofficial)

Carlo lives in everyone
Who with or without reason is
Finally starting kicking back.
That will not back down, can’t take it
As mother earth begins to crack

Carlo ain’t the only son
that’s life has been extinguished as
They engage in civil war.
A fearful glance into their future
Where robots enforce law – therefore

Anarchist armies rampage
Running battles commonplace.
Victorious in battle
Delivering a fine taste
Of what it feels like to be beaten, battered
Buggered right up the arse
Credited with no value
Worthless to set tasks.

A mother’s heart’s rebroken
As they punish all statements of defiance
Her wasted wombwork, his hard labour
Their currency of death means silence
Of all who beg for half a chance to
Offer something new, or old or right or wrong.
Oh whatever, a different point of view.

Carlo gasps a final breath
That nails down our voice
Opinions that would be otherwise forgot
A landmark, confirmation of what they
Will do and we will not.

Carlo stops.
Thousands of new hearts now beat in unison,
As one.
Two, three, four, more, more,
[ Find more Lyrics on www.mp3lyrics.org/Ews ]
more, then more and more.
This fight has only just begun.

Begun! Begin! Forgive! Give in!
Suicide – the ultimate sin
What once seemed unacceptable
Needs considering, lets be blunt.
Do we accept murder within our ranks?
Should we fight with fists when
They use guns, planes, bombs and tanks?
Do we plead then beg forgiveness?
As their concrete paves our way
As they chop down our Sherwood Forest

Their bullets murder love with hate
Do they forgive and forget those terrorist whores
Do they bollocks. ‘ come on’ war.

Bush rubs Tony’s warhead shoves it
down the starvings throat
They screw the planet up the shitter
As human nature chokes
On their fossil fuelled cum
That leaves a bad taste in our mouth.
Christ, it is getting kind of hot now
As east meets west and North’s gone south.

Seasons without reasons merging pitifully into one
Extinctions the prediction, radiation from the sun.
Filth pours from what once was beauty
Now darkened angry skies
Rivers rage and burst their
banks, nothing will survive.
New sea view homes on city streets
Atomic tests, earthquakes, the heat.
The ice caps melting into blood
Burning mudslides from above.
Fire engulfs, earth caves in,
grinding sorely to a halt.
Helpless, demoralized, destroyed, game over.

This notice served on the insane
Sections, condemns, reclaims.
This message commits those silent
To rise up, this time with violence?
Make sure the more they kill, the stronger our will
To finally right your wrongs, one love, this song.
Yeah what’s done is done, but you expect the same.
C.A.R.L.O. you will remember that name.