Δρέσδη, Γερμανία – Αναρχικοί και αντιφασίστες έσπασαν τον κλοιό μιας ελεγχόμενη διαδήλωσης 10.000 ατόμων και άρχισαν να μάχονται με την αστυνομία που προστατεύει 6.000 Ναζί και εθνικιστές που μαζεύτηκαν για να εκμεταλλευτούν τη 65η επέτειο του βομβαρδισμού της Δρέσδης από τον Αμερικανικό και Βρετανικό στρατό. Η οργή ενάντια στη φασιστική παρουσία οδήγησαν σε δύο επιθέσεις σε αστυνομικά οχήματα και σε πολλές ώρες συγκρούσεων με πέτρες και άλλα αντικείμενα να εκσφενδονίζονται στην αστυνομία. Ο κοινωνικός αναβρασμός σε κάθε γωνιά του κόσμου φαίνεται πως φουντώνει. 

«αυτές τις στιγμές η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά γιατί έχω συνείδηση πως υπάρχει» Μπερνάρντο Σοάρες (Φερνάντο Πεσσόα)

Η οδύσσειά μου συνεχίζεται…

Ήταν 18 Δεκέμβρη απόγευμα Πέμπτης, όταν εγώ με την παρέα μου κατευθυνόμασταν προς το Κέντρο μέσα από την οδό Ακαδημίας. Η εικόνα γύρω μας ήταν η συνηθισμένη των τελευταίων ημερών, ενός τοπίου βομβαρδισμένου, με χημικά και δακρυγόνα στην ατμόσφαιρα που πρόδιναν ότι είχαν προηγηθεί επεισόδια, συχνό φαινόμενο της περιόδου, μετά την δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Καθώς προχωράγαμε δυνάμεις των ΜΑΤ ξεπρόβαλαν μπροστά μας και βάλθηκαν να κυνηγούν τον κόσμο που βρισκόταν πάνω στην οδό Ακαδημίας. Ο κόσμος έτρεχε πέρα δώθε. Κάποιος μ’ έσπρωξε δυνατά , έπεσα κάτω και τότε άρχισε η γιορτή. Οι ματατζήδες άρχισαν να με βρίζουν με προσβλητικούς και σεξιστικούς χαρακτηρισμούς και να με κτυπάνε, κάποιος φίλος μου φώναζε. Ύστερα με πιάσανε, σταθήκανε ολόγυρα, με βρίζανε κι άρχισαν να με ψάχνουν. Κάποιος άρπαξε το μικρό σακίδιο που είχα στην πλάτη κι άρχισε να το ψάχνει «μη φοβάσαι μου είπε, δεν θα σου βάλουμε τίποτα μέσα». Το σακίδιο δεν είχε παρά προσωπικά μου πράγματα. Με σπρώξανε σε ένα παγκάκι, με ξάπλωσαν μπρούμυτα και με δέσανε με χειροπέδες, ύστερα με φόρτωσαν σε μια κλούβα και με πήγαν στην Ασφάλεια.

Εκεί μου λέγανε ότι πέταγα πέτρες . Όσο πέρναγε η ώρα, όμως, τα πράγματα χειροτέρευαν. Το κατηγορητήριο αυξήθηκε και συμπληρώθηκε με λογής κακουργήματα και πλημμελήματα. Οι πέτρες έγιναν μολότωφ. Παρότι δεν υπήρχε τίποτε που να με συνδέει μ’ αυτά. Αλλά αυτό δεν φαινόταν να απασχολεί.

Άρχισε το πήγαιν’ έλα στα δικαστήρια. Κι εκεί , μια και δεν υπήρχαν στοιχεία, φτιαχτήκανε. Οι αστυνομικοί που με συνέλαβαν, αλλάξανε τις καταθέσεις τους και καταθέσαν ότι επί τρεις ώρες τους πέταγα μολότωφ: με το πρόσωπο γυμνό, με τα χέρια καθαρά, με τα μάτια καθαρά, χωρίς μια στάχτη επάνω μου, χωρίς μια σκιά στα ρούχα μου . Και στις 22 του μήνα μου ανακοίνωσαν ότι κρίθηκα προφυλακιστέος. Μια μέρα μετά , με μετέφεραν στις φύλακες του Κορυδαλλού.

Εκεί βρίσκομαι μέχρι και σήμερα , δύο μήνες μετά την σύλληψη μου. Και τίποτε δεν κινείται. Οι μέρες περνάνε και εγώ μένω εδώ να περιμένω, δέσμιος της ακινησίας, δέσμιος μιας παράλογης και ασφυκτικής γραφειοκρατίας ή ίσως μιας εκδικητικής αδιαφορίας.

Όλο αυτό το διάστημα δεν τσάκισα. Με κράτησαν και με κρατάνε οι άνθρωποι που βρέθηκαν δίπλα μου να με στηρίξουν, φίλοι, γνωστοί είτε και άγνωστοι ως χτες, με κράτησε η αλληλεγγύη των ανθρώπων γνωστών και άγνωστων . Για χάρη τους δεν θα πέσω. Για χάρη τους θα κρατήσω. Γιατί όλη αυτή η περιπέτεια δυναμώνει τη θέλησή μου για μια κοινωνία δίκαιη, το πάθος μου για ελευθερία, το πείσμα μου να σταθώ όρθιος. Και θα σταθώ.

Μπορεί να με έπιασαν τυχαία, να μη συνδέομαι με τα γεγονότα που με κατηγορούν, απέναντι όμως στον γενικευμένο ωχαδερφισμό, το να «παίρνεις θέση», να μην κλείνεσαι στο εγώ σου, να βγαίνεις από την ατομική σου περίπτωση, είναι η υπεύθυνη στάση ενός συνειδητοποιημένου πολίτη.

Η δική μου θέση είναι από τη μεριά του κομματιού της κοινωνίας που θέλει να βγει από την απάθεια, που θέλει πραγματικά να αρχίσει, μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, να αποφασίζει για τη ζωή του.

Θοδωρής Ηλιόπουλος

(κρατούμενος από 23/12/08 στις φυλακές κορυδαλλού)

Λάβαμε με e-mail την παρακάτω είδηση:

Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είδηση,ανεξάρτητα από το ύφος της εισαγωγής.

Πιστεύεις ότι η λογοκρισία και ειδικά η ολοκληρωτική εξαφάνιση μιας είδησης είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα δικτατορικών, αυταρχικών, ολοκληρωτικών καθεστώτων; Συνώνυμο χωρών όπως η Κίνα, το Ιράν, η Σ. Αραβία;

Σου δίνουμε την ευκαιρία να αλλάξεις γνώμη!

Στην Ελληνική δημοκρατία του 21ου αιώνα, με τα εκατοντάδες έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ κάθε άποψης, σύνθεσης και διαφορετικών συμφερόντων, μια σημαντική είδηση δεν δημοσιεύτηκε ΠΟΥΘΕΝΑ. Και όταν λέμε πουθενά ευνοούμε ΠΟΥΘΕΝΑ!

Και όποιος αμφιβάλει, ιδού οι μηχανές αναζήτησης ιδού και το ψάξιμο.

Γιατί;

Γιατί η είδηση αφορά το Mall του ομίλου Λάτση στο Μαρούσι.
Γι’ αυτό το θέμα η λογοκρισία κρατά χρόνια, αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασε κάθε προηγούμενο καθώς αφορά τελεσίδικη δικαστική απόφαση.

Διαβάστε την είδηση (όπως ήρθε με mail) και την έκκληση που ακολουθεί:

Καταδίκη για το mall Athens στο πρώην δήμαρχο Αμαρουσίου

Στις 19 Ιανουαρίου στο Τριμελές Εφετείο Αθηνών εκδικάστηκε η υπόθεση του πρώην Δημάρχου ΤΖΑΝΙΚΟΥ – ( Δήμαρχος Αμαρουσίου επί κατασκευής MALL) σχετικά με την προσφυγή πολιτών, για τις παρανομίες του Δημάρχου και άλλων εμπλεκόμενων για την οικοδόμηση του παράνομου μεγαθήριου THE MALL.
Το Τριμελές Εφετείο Αθηνών καταδίκασε τον πρώην Δήμαρχο σε 12 μήνες φυλακή με τελεσίδικη απόφαση.

Το δικαστήριο δεν έκανε δεκτό τους ισχυρισμούς του πρώην Δημάρχου ότι το Μall ωφέλησε το Μαρούσι, ότι δεν προξένησε περιβαλλοντολογικές καταστροφές και ότι τα τεράστια χρέη στο Δήμο δεν οφείλονται στο συγκεκριμένο έργο. Αλλά και η τελική έκκληση της συνηγόρου του κ. Τζανίκου για μείωση της ποινής λόγω πρότερου έντιμου βίου και λόγω μη ταπεινών αιτιών δεν έγινε δεκτή.

Η συγκεκριμένη δίκη είναι η πρώτη δίκη εντός του 2009 που έχει σχέση με την κατασκευή του MALL καθώς έχουν προσδιορισθεί και άλλες 6 δίκες, μία μάλιστα εξ αυτών ζητάει 600 εκ. ευρώ αποζημίωση υπέρ του Δήμου Αμαρουσίου από τις κατασκευαστικές του κ. ΛΑΤΣΗ και τον πρώην Δήμαρχο για τις τεράστιες ζημιές που υπέστη Ο Δήμος Αμαρουσίου.

Μια απόφαση λοιπόν που μας γεμίζει αισιοδοξία ότι σε αυτόν τον αγώνα για την διάσωση των ελεύθερων χώρων δεν είμαστε μόνοι μας, υπάρχουν και Δημόσιοι λειτουργοί που υπερασπίζονται το Δημόσιο συμφέρον.

Άσχετα με το πόσο ενδιαφέρει η είδηση τον καθένα και την καθεμία μας, το γεγονός της ολοκληρωτικής της απάλειψης από τον τύπο, με χουντικά ποσοστά της τάξης του 100%, αποτελεί πρόκληση για τις ελευθερίες όλων μας. Αποτελεί ακόμα σαφή απόδειξη ότι μια δικτατορία οικονομικών συμφερόντων επιβάλλεται πιο ασφυκτικά παρά ποτέ στη ζωή μας και γράφει την ιστορία όπως γουστάρει.

Αν το θάψιμο μιας σημαντικής είδησης στα ψιλά μας εξοργίζει, η ολοκληρωτική της εξαφάνιση μας εξαγριώνει.

Θα τους αφήσουμε να αποφασίζουν τι πρέπει να μαθαίνουμε και τι όχι;

Όπως οι “από κάτω” τους αναγκάσαμε να βγάλουν την Κούνεβα από τα ψιλά… έτσι και πάλι πρέπει να τους δείξουμε ότι ΔΕΝ κρατάνε πια την ενημέρωση στα χέρια τους, ότι η δικτατορία στην ενημέρωση έχει αντίπαλο. Χιλιάδες αντίπαλους!

Στείλετε αυτή την είδηση σε φίλους/ες, γνωστούς/ες, συνάδελφους/ισσες – Ανεβάστε την στο internet

Σε μερικές εβδομάδες θα την γνωρίζουν ακόμα και όσοι δεν τους ενδιέφερε…

Κομμένες ειδήσεις;…

Όσοι παίζουν με τα ψαλίδια να προσέχουν μην κοπούν οι ίδιοι! 

Το Σάββατο 7 Φεβρουαρίου ξεκινάει η πολυδιαφημισμένη έκθεση με τίτλο «BODIES… Η Έκθεση» στην Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων. Τα εκθέματα της έκθεσης είναι «αληθινά ανθρώπινα σώματα που παρουσιάζονται στην ολότητα τους ή ανά μέρη».

«Η εκπαιδευτική σημασία αυτής της έκθεσης είναι ανεκτίμητη» λέει ο Δρ. Roy Glover, Επίτιμος Καθηγητής Ανατομίας και Μοριακής Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και Ιατρικός Διευθύνων Σύμβουλος της έκθεσης. Τα ραδιόφωνα, οι εφημερίδες, η τηλεόραση και γενικά το σύνολο των ΜΜΕ  συμφωνούν και επαυξάνουν επαναλαμβάνοντας την ιδία επωδό: Η Έκθεση «BODIES» θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπουν οι άνθρωποι τον εαυτό τους! Έχει σχεδιαστεί να διαφωτίσει, να παρακινήσει, να γοητεύσει και να εμπνεύσει!

Η έκθεση παρουσιάζεται ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να γνωρίσουν οι άνθρωποι το σώμα τους και γενικά των εαυτό τους. Είναι όπως λένε μια έκθεση για όλη την οικογένεια που έχει σκοπό να μεταλαμπάδευση την γνώση από τα εργαστήρια στον καθημερινό άνθρωπο. Στην ουσία όμως πρόκειται για άλλη μια φαντασμαγορική έκθεση η οποία είναι αποκομμένη από το όλο και την γνώση αυτού. Είναι μια έκθεση που ποντάρει στα ωμοφαγικά ένστικτα του σύγχρονου ανθρώπου και καλύπτεται πίσω από το πρόσχημα της γνώσης και της ευαισθητοποίησης (διοργανώνεται υπό την αιγίδα του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων). Η γνώση του σώματος και του εαυτού μας προέρχεται μόνο μέσω της βιωμένης εμπειρίας, του πειραματισμού, του παιχνιδιού, της μελέτης, της συναναστροφής  και γενικά της αδιάκοπης αναζήτησης.

Τα ζητήματα όμως που εγείρονται από αυτήν την έκθεση δεν τελειώνουν εδώ. Τα εκθέματα είναι αληθινά σώματα ανθρώπων που είτε ήταν δωρητές σώματος, είτε η σωρός των δεν ζητήθηκε από τους οικείους τους. «Οι άνθρωποι αυτοί έχουν πεθάνει από φυσικά αίτια. Ο νόμος απαγορεύει την αποκάλυψη οποιασδήποτε πληροφορίας σχετικά με την ταυτότητα των εκθεμάτων και την αιτία του θανάτου», διαβάζουμε στο www.bodiesinathens.gr. «Όλα τα σώματα-εκθέματα αποκτήθηκαν από τα εργαστήρια του Ιατρικού Πανεπιστημίου Dalian Plastination, της Κίνας. Σήμερα, τα ανθρώπινα σώματα που χρησιμοποιούνται από ιατρικές ομάδες στην Κίνα, τις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες παγκοσμίως προέρχονται από δωρητές ή είναι σώματα ανθρώπων των οποίων δεν έχει εξακριβωθεί η ταυτότητα». Δωρίζει ο Χ, λοιπόν, το σώμα του σε ένα εργαστήριο για χάρη της Επιστήμης (τρομάρα της και του) και αυτό το πουλάει και γίνεται έκθεμα στα τσιγκέλια κάποιου μεγαλοχασάπη. Αν πάλι αυτός ο Χ δεν είναι «υπερκοινωνικοποιημένος», δεν έχει τον ευγενή πόθο ακόμα ως νεκρός να είναι χρήσιμος σε αυτήν τη κοινωνία αλλά ζει απομονωμένος χωρίς να τον αναζητήσει κανείς ή έχει την ατυχία για τον οποιοδήποτε λόγω να μην εξακριβωθεί η ταυτότητα του όταν πεθάνει, το κουφάρι του πάλι κινδυνεύει να γίνει φανταχτερό εμπόρευμα.

Πρόκειται, λοιπόν, για ένα μεγάλο παζάρι, για μια  αγορά ανθρωπίνων σωμάτων που επειδή δεν έχει αναπτυχθεί σε ικανοποιητικό βαθμό ακόμα λειτουργεί με πλαγίους τρόπους. Οι προμηθευτές είναι τόσο τα, συντεταγμένα στις ανάγκες της αγοράς τόσο ως προς το περιεχόμενο της ερευνάς τους όσο και την εύρεση πόρων, επιστημονικά κέντρα όσο και το κράτος και οι λοιποί επιχειρηματίες-χασάπηδες. Το εμπόρευμα είναι το νεκρό ανθρώπινο σώμα.

Συνεπώς, ο κύκλος ζωής του ανθρώπου ως εμπόρευμα -με την έννοια του ισοδυνάμου της ανταλλαγής μέσω του χρήματος μιας ώρας εργασίας με ένα παραγόμενο προϊόν-δεν τερματίζεται με τον βιολογικό θάνατο αλλά χάρη στη σιλικόνη και τις άλλες μεθόδους συντήρησης διαρκεί για χρόνια ακόμα. Το νεκρό σώμα αυτό που ακόμα και στο λίκνο της εμπορευματικής κοινωνίας, την αρχαία Αθήνα, ήταν αδιανόητο να μη τιμηθεί (το αντίθεο αποτελούσε ύβρη), σήμερα σκυλεύεται με τον χειρότερο τρόπο και συρρέουν να δουν το θέαμα νέοι, γεροί, και μικρά παιδιά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Η Έκθεση, άλλωστε, απολαμβάνει παγκόσμια αποδοχή, προσελκύοντας σχεδόν 11 εκατ. επισκέπτες σε μεγάλες πόλεις όπως η Ν. Υόρκη, το Λας Βέγκας, η Ουάσινγκτον, το Λονδίνο, το Σάο Πάολο, η Βαρκελώνη και η Πράγα.

Στον κόσμο, λοιπόν, του εμπορεύματος και της ιδιοκτησίας το μοναδικό πράγμα που μας ανήκει, η μοναδική «πραγματική» ιδιοκτησία μας, την οποία ενοικιάζουμε καθημερινά για να ζήσουμε, κάποιοι μετά τον θάνατο μας την αρπάζουν , την ιδιοποιούνται, την ξεσκίζουν και την ξεπουλούν. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΤΑ ΝΕΚΡΑ ΣΩΜΑΤΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ! ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΒΡΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΝΕΜΕΣΗ. 

«Τα δακρυγόνα δεν είναι βία αλλά μέτρο απώθησης…»
Β. Αντώναρος, κυβερνητικός εκπρόσωπος

«Αν σκεφτείς πόσο ηλίθιος είναι ο μέσος άνθρωπος, συνειδητοποιείς ότι οι μισοί άνθρωποι είναι πιο ηλίθιοι από αυτόν».
George Carlin

«Μοιάζουμε με μια ρωμαϊκή τοιχογραφία που πέφτει ψηφίδα-ψηφίδα χωρίς να μπορεί να σωθεί…είναι η τελευταία γιορτή τη Πομπηίας, το πανηγύρι των τρελών και εμείς η παράσταση τους …να φοβάστε τους τρελούς επιστήμονες , τους μεγάλους ηγέτες, τις πατρίδες που έχουν σύνορα, τα αφεντικά με καλές προθέσεις…και να αφήνετε πάντα και λίγο χώρο για τους ηττημένους».
Ιγνάτιος, το σκουλήκι από τη «Χωματερή» του Λέανδρου

Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Τουλάχιστον, αυτό τρέχουν να επιβεβαιώσουν κάθε φορά οι απολογητές της κομματικής ολιγαρχίας. Πάραυτα όταν η  τελευταία συναντά τις αντιφάσεις της, βγαίνουν ελευθέρα τα pit-bull και ψεκάζουν ότι κινείται. Οι αντιπρόσωποι του λαού είναι καλοί μόνο όταν ο τελευταίος υπακούει πιστά τους πρώτους. Στην περίπτωση που κάποιος αντιδράσει για οποία αλλαγή στην περιοχή του και στην ζωή του αμέσως μετατρέπεται σε ταραξίας , κουκουλοφόρος , υποκινούμενος και σε οποιοδήποτε επιθετικό προσδιορισμό επιτρέπει στα pit-bull να κάνουν χρήση «μέτρων απώθησης».

Προφανώς ο κύριος αντωναρος δεν έχει φάει ποτέ του χημικά. Δεν είναι όμως εκεί το ζήτημα. Το θέμα έγκειται στην αντίστροφη των ορών. Όταν η δημοκρατία επιτίθεται εναντίων των υπηκόων της, έχει την αξίωση να μη βρει καμία αντίσταση. Δεν έχει σημασία αν οι κάτοικοι δε θέλουν να κοπούν τόσα δέντρα για ένα υπόγειο παρκινγκ, δεν έχει σημασία αν οι κάτοικοι δε θέλουν  ένα γήπεδο που θα πληρώσουν από τη τσέπη τους  με αντίτιμο την τσιμεντοποίηση της περιοχής τους. Αυτό που έχει σημασία είναι η ανάπλαση προς όφελος των εργολάβων και των αφεντικών. Κάνεις δε δικαιούται να έχει αντίρρηση. Η βία αλλάζει πρόσημο όταν την χρησιμοποιεί το κράτος!

Βέβαια θα πει κανείς ότι αυτούς που δίνουν εντολές, τους έχει ψηφίσει ο λαός.
Το επιχείρημα ότι η πλειοψηφία έχει δίκιο, είναι προ πολλού φάλτσο. Η πλειοψηφία καθοδηγείται και η κοινή γνώμη είναι ο εκφραστής της ισχυρής μειοψηφίας. Μόνο και μόνο η παρουσία ένστολων στη μητρόπολη έπρεπε να ήταν πειστήριο ότι η δημοκρατία είναι αντανάκλαση μιας οικονομικής ολιγαρχίας.

Μόνο που ο καπιταλισμός έχει προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Παλιότερα  ο φεουδάρχης όφειλε να συντηρήσει μόνος του τον ιδιωτικό του στρατό. Πλέον υπάρχει το κράτος να καθαρίζει όταν τα πράγματα σκουραίνουνε.  Δε θέλουν κάποιοι υπόγειο παρκινγκ.. ας τους ψεκάσουμε  να καταλάβουν τι σημαίνει δημοκρατία.

Αυτό όμως δεν είναι βία.. είναι μετρά απώθησης όπως και για τον κύριο πρεντεντερ,η όταν βαρόνε οι μπάτσοι δεν είναι απαραίτητα αστυνομική βία… και ο τελευταίος σκυλιάζει γιατί τα μαντρόσκυλα δε κάνουν καλά τη δουλεία τους.

Ο Πρεντενερης και ο ρόλος του όπως και αυτού του Κακλαμάνη συνδυάζονται άψογα με αυτή του επιχειρηματία και του τελευταίου μπάτσου. Όλοι ανήκουν στο ίδιο πλέγμα εξουσίας. Ο καθένας έχει διαφορετικό ρολό μεν, αλλά εξίσου σημαντικό για το καπιταλισμό δε.

Το ζήτημα όμως παραμένει. αυτοί δε συντηρούνται μόνο με το πρόσχημα της βίας. Η σύγχρονη δομή της εξουσίας εφαρμόζει τη στρατηγική του καρότου και του μαστιγίου. Αυτό είναι στο ένα επίπεδο.

Στο δεύτερο επίπεδο, η σύγχρονη εξουσία έχει διασπάσει το συλλογικό φαντασιακό. Ο κοινωνικός κατακερματισμός έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό ώστε μια κίνηση μιας κοινωνικής ομάδας, να προβάλλεται από τους μηχανισμούς τύφλωσης,  ως αντιτιθέμενη και επιθετική σε μια άλλη.

Αυτό δίνει το άλλοθι σε κάθε Κακλαμάνη να ισχυρίζεται ότι πραγματώνει τη λαϊκή βούληση. Φυσικά όταν η τελευταία –τουλάχιστον κάποια κομμάτια της-αντιδρά, τα παΐδια των φτωχών οικογενειών διασφαλίζουν το συμφέρον των πλούσιων οικογενειών.
Η δημοκρατία είναι σαν τα κουτιά παραπόνων στα ρεστοράν. Μπορείς να παραπονεθείς. Όχι όμως κάτι παραπάνω. Οποιαδήποτε άλλη δικαιοδοσία την έχει ο καταστηματάρχης…

Σάββατο πρωί, πορεία αλληλεγγύης ξεκινά από το Μοναστηράκι σε ένδειξη συμπαράστασης στους κρατούμενους για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου. Λίγο πριν φτάσει στα Προπύλαια, η πορεία ψεκάζεται εν ψυχρώ από δακρυγόνα και από αλλά ειδή χημικού πολέμου.

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Τα pit-bull  της δημοκρατίας, ό,τι μισθό και να παίρνουν, παραμένουν εχθροί. Πρώτον, γιατί την ώρα που φορούν τη στολή δεν είναι άνθρωποι. Είναι όργανα. Αυτός που τυφλά υπακούει εντολές δεν μπορεί να λογαριάζεται για οτιδήποτε.
Δεύτερον, αν το ανθρώπινο χαρακτηρίζεται από την ελεύθερη βούληση τότε με σιγουριά μπορούμε να πούμε ότι τα όργανα έχουν βαλθεί να καταργήσουν οτιδήποτε χαρακτηρίζει το πρώτο.

Η αστική νομιμότητα διαμορφώνει μια κοινωνική συνθήκη. Ο τύπος ανθρώπου που γαλουχείται μέσα από αυτήν, οφείλει να είναι πειθήνιος, εργατικός, θεατής και ανεκτικός σε ό,τι του συμβαίνει. Πριν φτάσεις όμως σε αυτό το αποτέλεσμα, δύο όροι είναι αναγκαίοι. Ο πρώτος είναι ο φόβος. Δεν είναι τυχαίο που μια τέτοια πορεία χτυπήθηκε. Ένα δόγμα που πάει να περάσει είναι το εξής: πριν τελεστεί οποιαδήποτε πράξη είσαι ένοχος μέχρι να αποδείξεις την αθωότητα σου. Η πορεία δεν ήταν επικίνδυνη γι’ αυτά που έκανε αλλά γι’ αυτά που θα μπορούσε να κάνει. Αυτός είναι ο λογικός πυρήνας: η διάχυση και η διαχείριση του φόβου ώστε να επιτευχτεί η κοινωνική συναίνεση. Εκεί συμβάλουν και τα μαντρόσκυλα των καπιταλιστών. Οι τελευταίοι όταν το κρίνουν αναγκαίο τα αφήνουν χωρίς το λουρί.

Το δεύτερο όμως και πιο σημαντικό είναι η εσωτερίκευση του φόβου και η ταυτοποίηση με αυτόν. Το ζητούμενο για κάθε εξουσία δεν είναι η ωμή εκδήλωση βίας – αυτό πάντα είναι το τελευταίο στάδιο. Το θέμα είναι ο υπήκοος σου να λέει αυτό που θες πριν το πεις εσύ. Αυτό επιτυγχάνεται όταν η εξουσία εμφανίζεται με μια πατρική μορφή.

Όσο και αν η αστική δημοκρατία το αρνείται, μέσα της διεξάγεται ένας διαρκής πόλεμος. Όλοι μοιάζουν αθώοι αλλά δεν είναι. Το να επιτρέπεις και μόνο τη ύπαρξη τέτοιων μαντρόσκυλων οι οποίοι με ευκολία πετούν χημικά σε επίπεδο χημικού πολέμου επειδή απλά εκτελούν εντολές είναι θέση απέναντι σε αυτό τον πόλεμο. Πόσο μάλλον να πετούν αυτά τα χημικά σε μια πορεία που η τελευταία έγινε επειδή υπήρξε ένας νεκρός από αυτά τα μαντρόσκυλα! Για την ακρίβεια έγινε γι’ αυτούς που λειτούργησαν τα κοινωνικά αντανακλαστικά τους απέναντι στην αστική βαρβαρότητα.

Πάραυτα δεν είναι ζήτημα νομιμοποίησης. Αυτοί είναι αστικοί οροί. Όπως επίσης η λεγόμενη κοινή γνώμη, για την οποία έχουν στηθεί τόσοι διθύραμβοι, δεν είναι παρά το άλλοθι για τα πιο στυγνά εγκλήματα. Το εμπειριστικό επιχείρημα ότι οι πολλοί δεν μπορούν να έχουν άδικο είναι χυδαίο. Η κοινή γνώμη δεν είναι καν προσδιορισμένο υποκείμενο. Η κοινή γνώμη είναι αφηρημένος όρος που πλάθεται ανάλογα την κάθε κοινωνική περίσταση. Ο άχρωμος όχλος που δεν έχει γνώμη και περιμένει ακόμα από πεφωτισμένους ηγέτες να τον καθοδηγήσει. Δεν οφείλουμε καμία υποχρέωση απέναντι στον πρώτο.

Όταν βλέπεις κάποιον να μιλεί στο όνομά του οφείλεις να είσαι καχύποπτος απέναντί του. Οι μεγάλοι δολοφόνοι στο όνομα του λαού μιλούσαν. Εν κατακλείδι το να χτυπήσουν μια πορεία δεν είναι πρωτόγνωρο. Όπως επίσης δεν είναι πρωτόγνωρο ένας ένστολος να βγάζει το όπλο του και να πυροβολεί εν ψυχρώ. Δεν είναι πρωτόγνωρο, αυτοί που θεωρητικά σε προστατεύουν, να σε ραντίζουν με χημικά μόλις το προστάξει το αφεντικό τους. Αυτός μάλλον δεν είσαι εσύ.

Δεν είναι όμως και πρωτόγνωρο και κάποιοι να αναλαμβάνουν την ευθύνη της προσωπικής τους αξιοπρέπειας και να αντεπιτίθεται που και που. Δεν είναι πρωτόγνωρο αυτός ο κόσμος να δέχεται την αλληλεγγύη μας. Δεν είναι πρωτόγνωρο τους μπάτσους να μην τους βλέπουμε απλά σαν σύμβολα μιας συγκεκριμένης κυριαρχικής θεσμικής αλλά σαν μη ενσυνείδητα υποκείμενα οι όποιοι δεν έχουν συνείδηση του κοινωνικού τους ρόλου. Με αλλά λόγια να μη τους υπολογίζουμε σαν ανθρώπους.

Όσες πορείες και να χτυπηθούν, η αλληλεγγύη για τους ανθρώπους οι όποιοι κρατούνται σε κλούβια της αστικής ολιγαρχίας δεν παύει. Όπως επίσης δεν παύει η διάθεση να  θέλουμε να αισθανόμαστε ακόμα ζωντανοί…

Το Ισραήλ συνεχίζοντας για άλλη μια  ημερά την σφαγή που έχει ξεκινήσει εναντίον των κατοίκων στη λωρίδας της Γάζας σήμερα δεν δίστασε να βομβαρδίσει το κτίριο διεθνούς οργανισμού. Τον συγκεκριμένο τόπο τον αναφέρουμε όχι γιατί αποτελεί για εμάς κάτι το ξεχωριστό ή το διάφορο από το οποιοδήποτε άλλο οίκημα αλλά γιατί το χτύπημα αυτό δείχνει και αποδεικνύει τα ψέματα περί επιλεγμένων στόχων. Στο κτιριακό συγκρότημα που χτυπήθηκε στεγάζονται γραφεία ενημέρωσεις του εξητερικού και νοσοκομείο του ερυθρού σταυρού.

Άξιο αναφοράς επίσης αποτελεί το γεγονός ότι οι ισραηλινοί χρησιμοποιήσαν για το χτύπημα βόβμες λευκού φωσφόρου. Η φωτία που προκαλείται από τον συγκεκριμένο οπλισμό δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με νερό αλλά μόνο με άμμο, έτσι η κατάσβεση γίνεται ακόμη πιο δύσκολη.

700 παλαιστίνιοι είχαν βρει καταφύγιο στο συγκεκριμένο σημείο μια και πίστευαν ότι δεν θα αποτελέσει στόχο. Πράγμα που αποδείχτικε όμως πως δεν ισχύει. Στο κτίριο επίσης στεγάζεται σχολείο για πρόσφυγες.

Ο απολογισμός μέχρι αυτή τη στιγμή είναι 1055 νεκροί, από τος οποίους 355 παιδιά. Οι τραυματίες 4870 που είναι το ένα τρίτο του πληθυσμού της Γάζας.

Μαζί με τη σφαγή και τη βία σνεχίζεται και η ανοχή όλων των εξωτερικών καλοθελητών που αρκούνται σε καταδίκες.

Η έμπρακτη συμπαράσταση και αληλεγγύη προς τον παλεστινιακό λαό είναι επιβεβλημένη. Τα κράτη, θεσμοί και φορείς εξούσιας και βίας πρέπει να γίνουν ο στόχος.