Η δημοκρατία μπορεί να μετρηθεί;

Απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνει το Economist και μάλιστα καταφατική. Σύμφωνα λοιπόν με τον Economist Intelligence Unit Index of Democracy (EIUD) ο οποίος αφού εστιάζει πρώτα σε πέντε χαρακτηριστικά της δημοκρατίας (την εκλογική διαδικασία και την πολυφωνία, τις πολιτικές ελευθερίες, τη λειτουργία της κυβέρνησης, την πολιτική συμμετοχή και την πολιτική κουλτούρα), στη συνέχεια επιχειρεί να την ποσοτικοποιήσει. Ο εν λόγω δείκτης αποτελεί τον μέσο σταθμισμένο όρο 60 ερωτήσεων, η κάθε μια εκ των οποίων συνδέεται με δύο ή τρεις εναλλακτικές απαντήσεις οι οποίες με την σειρά τους αξιολογούνται-βαθμολογούνται αναλόγως.

Με κριτήριο, τώρα, την βαθμολογία που συγκεντρώνουν οι 167 χώρες στις οποίες πραγματοποιήθηκε η έρευνα, κατηγοριωποιηούντε σε: Πλήρεις Δημοκρατίες (8-10 βαθμοί), Διαβλητές Δημοκρατίες (6-7.9 βαθμοί), Υβριδικά Συστήματα (4-5.9 βαθμοί) και Αυταρχικά Καθεστώτα (0-3.9 βαθμοί). Αξίζει, τέλος, να αναφερθεί ότι σύμφωνα πάντα με τον Economist Intelligence Unit’s Democracy Index 2008 η Σουηδία βρίσκεται στην πρώτη θέση με 9.88 βαθμούς, η  υπερ-δημοκρατικότατη Ελλάδα στην εικοστή δεύτερη με 8.13 βαθμούς, ενώ η Β. Κορέα στην τελευταία με 0.86. Πράγματι, η Ελλάδα που δολοφονεί δεκαεξάχρονους, που διαφεντεύεται από το αδίστακτο κράτος-παρακράτος και πάσης φύσης εργολάβους…, που για μια τζούρα ανυπακοής αφερεί ζωές, είναι η εικοστή δεύτερη πιο δημοκρατική χώρα σύμφωνα με τον EIUD. 

Μα πώς να μην είναι άλλωστε, αφού έχει ή έχει την πρόθεση να καθυποτάξει κάθε δραστηριότητα στην εμπορευματική μορφή και να χαιρετήσει με ενθουσιασμό τις νέες αγορές που δημιουργούνται, βλ. περιβάλλον, ανθρώπινα δικαιώματα, δημοκρατικοί θεσμοί. Στην εμπορευματική κοινωνία, λοιπόν, η δημοκρατία πέρα από μια αφηρημένη ισότητα και αφηρημένη ελευθερία για όλα τα υποκείμενα της αγοράς, όπου όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται με γνώμονα τις ανάγκες αυτής, είναι, και όπως προκύπτει από τα παραπάνω (τον EIUD), κάτι ποσοτικοποιημένο, δηλ. κάτι ελέγξιμο, χειραγωγήσιμο, ανταλλάξιμο και συνεπώς εμπορεύσιμο.

Τίθεται, επομένως, το ερώτημα: Η δημοκρατία με μια τελείως διαφορετική έννοια, νοούμενη δηλ. «ως η κοινωνία που ορίζει συνειδητά την ιστορία της και κατευθύνει όλες τις δημιουργικές δραστηριότητες της προς την κοινότητα που αποφασίζει γι’ αυτές», μπορεί να γίνει εφικτή; Η απάντηση είναι και πάλι καταφατική και απαιτεί την κατάργηση του χρήματος, της ανταλλακτικής αξίας, του Κράτους και του εμπορεύματος.

Η δημοκρατία μπορεί να μετρηθεί? Απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνει το Economist και μάλιστα καταφατική. Σύμφωνα , λοιπόν, τον Economist Intelligence Unit Index of Democracy (EIUD), ο οποίος αφού εστιάζει πρώτα  σε πέντε χαρακτηριστικά της δημοκρατίας (την εκλογική διαδικασία και την πολυφωνία, τις πολιτικές ελευθερίες, τη λειτουργία της κυβέρνησης, την πολιτική συμμετοχή και την πολιτική κουλτούρα), στην συνέχεια επιχειρεί να την ποσοτικοποίηση. Ο εν λόγω δείκτης αποτελεί τον μέσο σταθμισμένο όρο 60 ερωτήσεων, η κάθε μια εκ των οποίων συνδέεται με δύο ή τρεις εναλλακτικές απαντήσεις οι οποίες με την σειρά τους αξιολογούνται-βαθμολογούνται αναλόγως. Με κριτήριο, τώρα, την βαθμολογία που συγκεντρώνουν οι 167 χώρες στις οποίες πραγματοποιήθηκε η ερευνά, κατηγοριωποιηούντε σε: Πλήρεις Δημοκρατίες(8-10 βαθμοί), Διαβλητές Δημοκρατίες(6-7.9 βαθμοί), Υβριδικά Συστήματα (4-5.9 βαθμοί) και Αυταρχικά Καθεστώτα(0-3.9 βαθμοί). Αξίζει, τέλος, να αναφερθεί ότι σύμφωνα πάντα με τον Economist Intelligence Unit‘s Democracy Index 2008 η Σουηδία βρίσκεται στην πρώτη θέση με 9.88 βαθμούς, η  υπέρ-δημοκρατικότατη Ελλάδα στην εικοστή δεύτερη με 8.13 βαθμούς, ενώ η Βόρια Κορέα στην τελευταία με 0.86. Πράγματι, η Ελλάδα που δολοφονεί δεκαεξάχρονους, που διαφεντεύεται από το αδίστακτο κράτος-παρακράτος και πάσης φύσης εργολάβους,… που για μια τζούρα ανυπακοής αφερεί ζωές, είναι η εικοστή δεύτερη πιο δημοκρατική χώρα σύμφωνα με τον EIUD.  Μα πώς να μην είναι άλλωστε, αφού έχει ή έχει την πρόθεση να καθυποτάξει κάθε δραστηριότητα στην εμπορευματική μορφή και να χαιρετήσει με ενθουσιασμό της νέες αγορές που δημιουργούνται, βλ. περιβάλλον, ανθρώπινα δικαιώματα, δημοκρατικοί θεσμοί. Στην εμπορευματική κοινωνία, λοιπόν, η δημοκρατία πέρα από μια αφηρημένη ισότητα και αφηρημένη ελευθερία για όλα τα υποκείμενα της αγοράς, όπου όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται με γνώμονα τις ανάγκες αυτής, ε ί  ν α ι και όπως προκύπτει από τα παραπάνω (τον EIUD), κάτι ποσοτικοποιημένο, δηλ. κάτι ελέγξιμο, χειραγωγήσημο, ανταλλάξιμο και συνεπώς εμπορεύσιμο. Τίθεται, επομένως, το ερώτημα: Η δημοκρατία με μια τελείως διαφορετική έννοια, νοούμενη δηλ. «ως η κοινωνία που ορίζει συνειδητά την ιστορία της και κατευθύνει όλες τις δημιουργικές δραστηριότητες της προς την κοινότητα που αποφασίζει γι’ αυτές», μπορεί να γίνει εφικτή? Η απάντηση είναι και πάλι καταφατική και απαιτητέ η κατάργηση του χρήματος, της ανταλλακτικής αξίας, του Κράτους και του εμπορεύματος.

«…έχουμε δει το τέλος της ιστορίας, το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού, το τέλος της θρησκείας, το τέλος της αυταπάτης, ακόμα και το τέλος τη χιλιετηρίδας… μόνο το τέλος της μαλακιας δεν προβλέπεται να δούμε σύντομα!»
Freak το ποντίκι από τη Χωματερή του Λέανδρου

«Η ψευδαίσθηση της δημοκρατίας είναι προσβολή για τη νοημοσύνη μας».
Zeitgeist

Ακούς τις λέξεις πως ηχούν; Μοιάζουν πρόστυχες… αυτοί που με λύσσα θα κοιτάξουν πως θα καταπατήσουν οποιοδήποτε δικαίωμα και θα πατήσουν επί πτωμάτων, μιλούν για δημοκρατία, ελευθερία και δικαιοσύνη. Οι βόμβες της ελευθερίας θερίζουν τον ουρανό της γάζας, οι σφαίρες της ένδοξης ελληνικής δημοκρατίας εξοστρακίζονται σε ντόπιους και ξένους και οι δήμιοι είναι αθώοι κι οι ένοχοι νεκροί. Τα γεγονότα μεταξύ τους μοιάζουν άσχετα, δίχως μια συνδετική γραμμή να τα συνδέει. Πάραυτα είναι γεγονότα μέσα στο ίδιο παγκοσμιοποιημενο οικονομικό σύστημα, το οποίο είναι  διαρθρωμένο κάτω από κοινούς κωδικούς εξουσίας. Δεν ειναι διόλου τυχαίο, ότι τόσο η ελληνική κυβέρνηση, όσο και η ισραηλινή χρησιμοποιούν τους ιδίους ορούς για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματα τους. Αν η φτωχή Ελλάδα ήταν στη θέση του Ισραήλ δεν θα κάνε τίποτα διαφορετικό.

Όλα τα άλλα μοιάζουν υποκρισίες. Όπως υποκριτικά, όλα ξεχνιούνται όταν γίνεται ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης. Δημιουργείται στο κοινό η αίσθηση της αλλαγής και τα υπόλοιπα παίρνουν σε δεύτερη μοίρα. Το ανεστραμμένο είδωλο της πραγματικότητας τείνει να υποκαταστήσει την τελευταία, αφού και η ίδια μοιάζει ένας θρυμματισμένος καθρέφτης που αδυνατεί να θεάσει το όλον. Με αυτό το τρόπο οι λέξεις χάνουν οποιαδήποτε σημασία και εύκολα μπορούν μετατραπούν στο αντίθετο τους. Μόνο που τα τανκς βεβαία,  τα οποία «χορεύουν βαλς» στους δρόμους της γάζας, έχουν ένα ξεκάθαρο ρόλο. Να σταθεροποιήσουν και να ισχυροποιήσουν την κυριαρχία των ντόπιων ισραηλινών αφεντικών. Τον ίδιο ρόλο που έχει και η ελληνική αστυνομία με τα δικά της αφεντικά. Μπορεί η κλίμακα της βίας, να είναι διαφορετική και μάλλον μη συγκρίσιμη,  σε αυτές τι δυο γωνίες του πλανήτη αλλά δεν αλλάζει ο πυρήνας της λογικής, ο οποίος τις ενώνει με μια λεπτή κόκκινη κλωστή.

Ο καπιταλισμός δεν νοιάζεται για την  ανθρώπινη ζωή. Μιλεί  μόνο με αριθμούς που δείχνουν τα ποσοστά  κέρδους και κόστους. Οι ηθικολογίες που αυτός προβάλλει, είναι για  ηλιθίους καταναλωτές, οι οποίοι κάτω από τη αυτοκρατορική τους θέση στον καναπέ, αναπαράγουν την ιδεολογία των λακέδων και των think tank των αφεντικών τους. Η κριτική συνείδηση απονευρώνεται  από την κρύα αγκαλιά της οθόνης. Το πλέγμα τύφλωσης  αποτελείται από μια σειρά επιστημονικών μηχανισμών, οι οποίοι όσο πολύπλοκοι είναι, τόσο αποκλείεται η δυνατότητα  για βίωμα. Οι συνεχείς εικόνες φρίκης που βομβαρδίζουν τον τηλεθεατή, τον αναγκάζουν να τις συνηθίσει και να τις συγχέει με τις πολύχρωμες ετικέτες των διαφημίσεων. Αυτό συμβαίνει διότι μέσα στον βομβαρδισμό εικόνων, πάντα παρεμβάλλονται και οι προβολές των εμπορευμάτων ώστε να προκληθεί σύγχυση  στον κοινό νου.

Έτσι στο όνομα των καλών πραγμάτων διαπράττονται τα χειρότερα εγκλήματα. Σε αυτόν τον κόσμο όμως, όλοι είναι ενήμεροι και κανείς δε πιστεύει κανένα. Όταν  η εκπρόσωπος του Ισραήλ βγαίνει και ξεστομίζει ότι οι βόμβες πέφτουν στο όνομα της δημοκρατίας, κανείς δεν ασχολείται με το περιεχόμενο των λέξεων της, διότι ξεκινά από το δεδομένο ότι είναι αναληθείς. Η βραδιά την οποία βγαίνει ο Πάκης και μιλάει για σεβασμό στο όνομα του δολοφονηθέντος νεαρού, δε διαφέρει σε υποκρισία, από την  βραδιά που βγήκε, η ισραηλινή συνάδελφος του. Όποιος με πάθος  πιστεύει κυβερνητικούς εκπροσώπους δεν ανήκει στη κατηγορία των παραπλανημένων.

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι είναι ηλίθιος και επικίνδυνος. Ένα σύστημα που εξειδικεύεται σε κτηνωδίες, οι οποίες είναι καμουφλαρισμένες με άρωμα δημοκρατίας, οργανώνεται επιστημονικά, ώστε να φτιάξει μια τέτοια μάζα ηλίθιων η απαθών όντων.

Ο πόλεμος στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό της δημοκρατίας δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις. Όπως επίσης και ο πόλεμος δεν παιχνίδι στο play station. Η βλακεία δεν είναι δικαίωμα, είναι μια εκκωφαντική συνενοχή στα εγκλήματα των κουστουμάτων αστών κυριών.

Το κράτος ορίζεται ως ένας μηχανισμός νόμιμης βίας. Θεωρητικά τουλάχιστον, έρχεται ως ένας υπερασπιστής της κοινωνικής ειρήνης. Θα μπορούσε να πει κάνεις, ότι λειτουργεί διαιτητικά στην κοινωνία την οποία ζούμε. Πάραυτα αυτό ακούγεται φάλτσο. Πρώτον, γιατί οι αντικρουόμενες κοινωνικές ομάδες δεν έχουν την ιδία πρόσβαση στις στρατηγικές εξουσίας και δεύτερον τα αποτελέσματα της τελευταίας, δεν έχουν το ίδιο μέρισμα προς όλους. Σε μια κοινωνία που είναι οικονομικά οριοθετημένη και δομημένη, οι ομάδες που συγκεντρώνουν το πλούτο, είναι αυτές που κυριαρχούν στο κοινωνικό πεδίο. Το κράτος δεν έρχεται σαν διαιτητής, αλλά σαν οργανισμός εξουσίας που διαπλέκεται με άλλους όρους εξουσίας. Θα μπορούσε να ρωτήσει κάνεις, αφού οι κυρίαρχες ομάδες είναι οι οικονομικά  ισχυρότερες γιατί δείχνουν «σεβασμό» σε αυτό το μηχανισμό που αξιώνει το μονοπώλιο της βίας.

Η πρώτη απάντηση έχει ηδη δοθεί. Οι όροι εξουσίας τους, διαπλέκονται σε ένα σύνθετο πλέγμα που αγγίζει μέχρι τον τελευταίο κοινωνικό ιστό. Η άλλη πλευρά είναι η εξής και αφόρα το πυρήνα λογικής της σύστασης του κράτους. Η έννοια του κράτους στηρίζεται πάνω στην έννοια του κοινωνικού συμβολαίου.

Η λογική του συγκρότηση έγκειται στο αξίωμα ότι οι άνθρωποι εκ φύσεως είναι κτήνη. Δεν είναι ικανοί να συνυπάρξουν σε ένα σύνολο, διότι με την πρώτη ευκαιρία θα αλληλοσπαραχτούν μεταξύ τους. Έτσι μεταφέρουν την δικαιοδοσία της βίας σε ένα ενδιάμεσο που τον αναγνωρίζουν όλοι μέσω ενός κοινωνικού συμβολαίου. Αυτός ο ενδιάμεσος δεν είναι άλλος, παρά το κράτος, το οποίο συμβολίζεται με το μυθικό τέρας, τον Λεβιάθαν.

Προφανώς το κοινωνικό συμβόλαιο, το μελάνι με την οποία γράφτηκε είναι το αίμα. Στην αντίθετη περίπτωση δεν θα είχε την μορφή του Λεβιάθαν αλλά κάποιας χαριτωμένης προσωπικότητας όπως η πασχαλίτσα. Με άλλα λόγια, αν αυτοί που έχουν την ισχύ δεν τους συνέφερε, δεν θα παραχωρούσαν αυτό το τρομερό προνόμιο. Αυτή η παραχώρηση κάνει το πλέγμα τύφλωσης αρκετά πιο πολύπλοκο άρα και πιο αποτελεσματικό. Όταν ο εχθρός δεν έχει πρόσωπο, είναι πιο δύσκολο να εντοπίσεις την πραγματική του υπόσταση και πια συμφέροντα προασπίζει. Επίσης με το αξίωμα ότι το κράτος αποτελεί την ουδέτερη οντότητα, η οποία ενσαρκώνει το κοινωνικό πνεύμα και δεν έχει ιδιοτελή συμφέροντα, το πλέγμα κοινωνικής τύφλωσης ενδυναμώνεται και δημιουργεί το τελευταίο ένα μηχανισμό ταύτισης κοινωνίας κράτους.

Όταν αυτός ο μηχανισμός εξουσίας και τύφλωσης περιπλέκεται με ένα άλλο παραπλήσιο μηχανισμό όπως είναι οι τραγόπαπες τότε το πλέγμα που προαναφέρθηκε γίνεται ακόμα πιο σύνθετο. Ο άνθρωπος καθίσταται, μέσω αυτών των μηχανισμών, αδύναμος και ανήλικος. Ο άνθρωπος μπαίνει κάτω από τη σκεπή της πατρικής προστασίας και εξουσίας. Αυτή τη μορφή ενσαρκώνει πλήρως το κράτος. Ο πολίτης δεν έχει καμία δικαιοδοσία πάνω στη ζωή του αν δε μεσολαβήσει η αγκαλιά του Λεβιάθαν.

Ο περίφημος Διαφωτισμός του Kαντ, ο όποιος έλεγε ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το νου του χωρίς τη βοήθεια κάποιου αλλού, δεν ήρθε ποτέ. Ζούμε ακόμα σε μια σκοτεινή εποχή. Αυτός ο κάποιος Άλλος προσλαμβάνει πολλές μορφές, ο Λεβιάθαν, ο  Χριστούλης, τα διάφορα πρεντεντεροειδή και η λίστα πάει λέγοντας… Όσο η παραίτηση μέσα στις λέξεις των Άλλων παραμένει η ανωριμότητα, ο σκοταδισμός, η βλακεία και η αδράνεια θα χαρακτηρίζουν το γίγνεσθαι των κοινωνικά αδυνάμων. Αυτές οι λέξεις, είναι που προστάζουν να είμαστε φιλήσυχοι πολίτες, νοικοκυραίοι και άνθρωποι που κοιτούν τη δουλεία τους.

Για άλλη μια φορά γινόμαστε μάρτυρες χρήσης βίας από ένα κράτος υπό το πρόσχημα της «προάσπισης κυριαρχικών δικαιωμάτων». Το ότι το κράτος αυτό είναι το ισραήλ έχει φυσικά τη σημασία του αλλά δεν αποτελεί καμία απολύτως εξαίρεση από το γενικό κανόνα και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί δικαιολογία για τους υπόλοιπους το γεγονός ότι η χρήση βίας προέρχεται από τους συγκεκριμένους.

Δεν θα μπούμε στη διαδικασία γεωπολιτικών αναλύσεων για το που οφείλεται το χάος στην περιοχή ακριβώς γιατί τέτοιου είδους αναλύσεις κρύβουν μέσα τους τη δικαιολόγηση.

Ο πόλεμος για άλλη μια φορά χρησιμοποιείται νόμιμα. Αυτό δεν έχει προέρθει από μια σειρά «ατυχών γεγονότων». Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι το συγκεκριμένο κράτος που χρησιμοποιεί υπέρ του δέοντος τη βία είναι τόσο ισχυρό που δεν μπορεί να πιεστεί από την υπόλοιπη διεθνή κοινότητα να σταματήσει; Όποιος το πιστεύει αυτό πρέπει να είναι τουλάχιστον αφελής. Η κύρια υποστήριξη των συγκεκριμένων από πού προέρχεται; Από τη δύση και συγκεκριμένα από τις ηνωμένες πολιτείες. Από την άλλη οι ευρωπαίοι κάνοντας επίδειξη του πολιτισμού και της ευρωπαϊκής κουλτούρας συνιστούν απλά ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση. Τη συμβαίνει στην ανατολή; Η ιαπωνία ανέκαθεν μετά το β΄ παγκόσμιο πόλεμο δεν ασχολείται με αυτά τα θέματα – δεν είναι της στιγμής να αναλύσουμε το γιατί – και η κίνα, καταδίκασε μεν τη χρήση βίας και ζήτησε τον τερματισμό των συγκρούσεων αλλά την ίδια στιγμή αποφάσισε πολεμικά της πλοία να αποπλεύσουν σαν συνοδεία εμπορικών με εντολή η αποστολή να εκπληρωθεί με κάθε τρόπο (εδώ δεν υπάρχει υπονοούμενο). Η ρωσία από την άλλη τη μπορεί να προσθέσει στην όλη κατάσταση από τη στιγμή που τα όπλα της καπνίζουν ακόμη από την εισβολή στην γεωργία. Κάπου εδώ τελειώνει η ιστορία. Τα χέρια όλων είναι λερωμένα και κανένας δεν μπορεί να επιβάλει τίποτα από τη στιγμή που όλοι χρησιμοποιούν την ίδια λογική. Τη λογική της χρήσης νόμιμης βίας.

Στη χώρα μας είδαμε πολύ πρόσφατα τη σημαίνει αυτό. Το μικροεπίπεδο που βιώσαμε, έχει τώρα μεταφερθεί στο διεθνές περιβάλλον. Δεν πρόκειται  σε καμία περίπτωση για την επιβεβαίωση του νόμου του ισχυρού. Ένα κράτος ανεξάρτητα από μέγεθος, θέση, και οτιδήποτε άλλο είναι νομιμοποιημένο να χρησιμοποιεί βία εναντίων οποιουδήποτε είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό. Υπάρχουν διεθνείς κανόνες πάντοτε αλλά και τόσα άλλα προσχήματα για την αποφυγή τους. Εξάλλου οι κανόνες αυτοί έχουν φτιαχτεί ,για άλλη μια φορά , από αυτούς που έχουν σαν σκοπό να τους αγνοήσουν. Ο ρόλος όλων των διεθνών οργανισμών είναι καθαρά διακοσμητικός από τη μία και από την άλλη δίνει το οποιοδήποτε άλλοθι χρειαστεί. Σε κάθε περίπτωση βλέπουμε ότι οι διεθνείς οργανισμοί μόνο οικονομική υπόσταση μπορούν να έχουν, και προς αυτή την κατεύθυνση λειτουργούν.

Τι κι αν όλοι αυτοί προεκλογικά , μετεκλογικά κάνουν το σταυρό τους ή τη μετάνοια τους προς κάθε θεό, ζητώντας «βοήθεια», «καθοδήγηση» ή άλλα μεταφυσικά πράγματα. Όταν έρχεται η στιγμή της αλήθειας , ξεχνούν τα πάντα μια και μετά θα μπορέσουν να εξομολογηθούν και να συγχωρεθούν.

Είτε η κρατική βία στρέφεται προς τα έξω είτε προς τα μέσα το αποτέλεσμα, οι συνέπειες, και τα αίτια είναι πάντα τα ίδια. Εκμετάλλευση, καταστροφή, κέρδος για κάποιους.

Τα «σύνορα», αυτή τη φορά τα γεωγραφικά, γίνονται η αφορμή για μια ακόμη καταστροφή. Ένας ακόμη επιβεβλημένος διαχωρισμός από θρησκευτικά προερχόμενους ορίζοντες με έντονο το ταξικό στοιχείο, αποτελεί αιτία αποσυσπείρωσης. Τι άλλο από μίσος και οργή μπορεί να γεννηθεί από τέτοιου είδους συμπεριφορές.

Αυτή τη φορά δεν θα είναι οι περιουσίες που θα προβληθούν για να κάμψουν της αντιστάσεις της «κοινής γνώμης» αυτή τη φορά θα είναι το επιχείρημα της τρομολαγνείας, ότι θα μπορούσε να συμβεί και στο δικό μας κράτος. Η δημιουργία και η κατασκευή του «κακού» – εχθρού είναι μια ολόκληρη θεωρία. Δυστυχώς όμως και αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από μια κοινωνική κατασκευή προκειμένου να υπάρχει κοινός αποπροσανατολισμός από το πραγματικό πρόβλημα.

Αυτό που συμβαίνει στη γάζα δεν είναι ανθρωπιστικό πρόβλημα, είναι το πρόβλημα της κρατικής ύπαρξης και ότι αυτή υπερασπίζεται.

Τι ποιο απαίσια εικόνα από ένα πτώμα τυλιγμένο με μία σημαία.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει παράδοση στην καταγγελία ως προβοκάτσια των κοινωνικών εξεγέρσεων του ελλαδικού χώρου.

Ξεκινώντας από την εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973, με την “Πανσπουδαστική”, το περιοδικό της σπουδάζουσας νεολαίας του κόμματος, στο τεύχος 8 να καταγγέλει τους “350 πράκτορες της ΚΥΠ” που ξεκίνησαν την κατάληψη του Πολυτεχνείου. Αργότερα θα περάσουν και στη δράση ενάντια στους “πράκτορες” στο Χημείο το 1985 με τις ανακρίσεις και τα βασανιστήρια του Μαλάμη, αρχηγού των ΚΝΑΤ (Κομμουνιστική Νεολαία Αποκατάστασης Τάξης – όπως έγινε γνωστή από τότε η ομάδα κρούσης της ΚΝΕ) και σε διάφορες άλλες περιπτώσεις.

Άλλη μεγάλη στιγμή της δράσης των ΚΝΑΤ ήταν η επί σειρά ετών “περιφρούρηση” του Πολυτεχνείου μετά το 1995 για να μην το καταλαμβάνουν οι “πράκτορες” κάθε 17η Νοέμβρη. Το 1998, στην πορεία του Πολυτεχνείου τη 17η Νοέμβρη, θα περικυκλώσουν μαζί με τα ΜΑΤ μια ομάδα 128 αναρχικών και αυτόνομων τους οποίος θα συλλάβουν μαζί με τους αστυνομικούς αν και δεν είχε γίνει το παραμικρό, εγκαινιάζοντας μαζί με την αστυνομία το δόγμα των προληπτικών συλλήψεων. Πράκτορες όμως για το ΚΚΕ δεν είναι μόνο οι αναρχικοί και όσοι συγκρούονται με την αστυνομία και επιτίθενται σε θέσεις του κράτους και του καπιταλισμού. Σήμερα πράκτορες είναι όλοι όσοι δεν είναι στο κόμμα αλλά κατεβαίνουν στους δρόμους και αγωνίζονται. Πώς όμως έχουμε φτάσει σ’ αυτή την πρακτορολογία; Γιατί χρησιμοποιείται αυτή η τακτική από το κόμμα;

Τα πράγματα είναι απλά: το δόγμα λέει πως οι αγώνες γίνονται μόνο από την καθοδήγηση του Κόμματος και πως στην πραγματικότητα καμία εξεγερτική ή επανασταατική δράση δεν μπορεί να γίνει έξω από το Κόμμα. Όταν αυτό δε συμβαίνει, δε φταίει βεβαίως το δόγμα, αλλά η πραγματικότητα. Έτσι, δεν υπάρχει κανένας λόγος ν’ αλλάξει το κομματικό δόγμα και μένει μόνο να αλλάξει η πραγματικότητα. Αλλάζοντας την πραγματικότητα το ΚΚΕ φτιάχνει τα στερεότυπα, των “10 κουκουλοφόρων”, που μετά αναγκαστικά έγιναν “300 κουκουλοφόροι” (διότι η παραποίηση της πραγματικότητας έχει και τα όρια της), των “γνωστών-αγνώστων” και τόσα άλλα που αμέσως οικειοποιούνται και αναπαράγουν τα αστικά ΜΜΕ. Σήμερα μάλλον το ΚΚΕ πρέπει να μιλάει για τους 4.000 – 5.000 “πράκτορες” κουκουλοφόρους γνωστούς-αγνώστους που πήγαν σε δεκάδες πόλεις της Ελλάδας και επιτέθηκαν σε πολλές δεκάδες αστυνομικά τμήματα και αστυνομικά οχήματα καταστρέφοντας πολλά απ’ αυτά, που επιτέθηκαν και κατέστρεψαν εκατοντάδες τράπεζες και ΑΤΜ, που τραυμάτισαν πολλές δεκάδες ίσως και εκατοντάδες αστυνομικών. Πες μας βρε Αλέκα πόσους δεκαπεντάχρονους έχει στρατολογήσει η CIA στην Ελλάδα;

Δεν άντεξαν να βλέπουν στον Περισσό δεκαπεντάχρονα να σπάνε αστυνομικά τμήματα και ανέστησαν το ΣΑΣΑ (καθοδηγητικό μηχανισμό των μαθητών που είχε αναλάβει να ελέγξει και να καταστείλει τις μαθητικές καταλήψεις παλιότερα) και έβαλαν μια χούφτα μαθητές να πάνε να “ψάλουν” τα κάλαντα στις κάμερες έξω από το Υπουργείο Παιδείας. Την επόμενη μέρα κατήγγειλαν τα ΜΜΕ που δεν έδειξαν επαρκώς το “ψάλσιμο” αλλά συνέχισαν να δείχνουν τους μαθητές να συγκρούονται με τα ΜΑΤ.

Ούτε οι ειρηνικές και νόμιμες “παρελάσεις” που έκανε το Κόμμα με τους “άκαπνους” περιπατητές του έτυχαν μεγάλης δημοσιότητας. Κέρδισαν όμως τα συγχαρητήρια από την αστυνομία, την κυβέρνηση, τους ακροδεξιούς του ΛΑΟΣ και τα τηλε-φασιστοειδή γλαστράκια.

Προβοκατορολογία, πρακτορολογία και κουκουλολογία, με κάθε ευκαιρία, αυτή είναι η τακτική του ΚΚΕ με αποτέλεσμα βεβαίως τη γελοιότητα. Να ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από πρόσφατο δημοσίευμα του Ριζοσπάστη: 

“… Σε αυτό φυσικά δε θα μπορούσαν να μη συμβάλουν και οι «γνωστοί» αντιεξουσιαστικοί κύκλοι και ομάδες, των οποίων ο προβοκατόρικος ρόλος – εσκεμμένος ή όχι – έχει επιβεβαιωθεί με διάφορες αφορμές. Στα πλαίσια αυτά κυκλοφορούν σε συνοικίες της Αθήνας τρικάκια, υπογεγραμμένα με το «γνωστό» «Α», στα οποία – μεταξύ άλλων – αναγράφεται: «Αναβάλλονται οι γιορτές λόγω εξέγερσης». Για τέτοιο εκφυλισμό μιλάμε…”.

Πω πω! Θα πέσει φωτιά να μας κάψει, μα είναι ποτέ δυνατό η γνήσια λαϊκή εξέγερση να πάει κόντρα στο μικρό νεογέννητο Χριστούλη και να μην αφήσει τους νοικοκυραίους να χαρούν καταναλώνοντας; Ποτέ, σύμφωνα με το ΚΚΕ. Για να μη περάσει το άθλιο σχέδιο των προβοκατόρων προτείνουμε ένα από τα επόμενα πρωτοσέλιδα του Ριζοσπάστη να λέει:

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ ΛΟΓΩ ΓΙΟΡΤΩΝ. Άντε έχουμε και αγωνία να δούμε σε ποιους θα πει φέτος τα κάλαντα η ΚΝΕ.

Η ΚΝΕ λέει τα κάλαντα σε Καραγκιόζη του Κράτους.

Τα χαμόγελα πλημμυρίζουν τις οθόνες, τα χαρούμενα προσωπεία φωτίζουν τις οθόνες και διαφημίζουν ένα προϊόν, το οποίο   θα αλλάξει τη ζωή σου. Talk shows από ειδικούς να μιλούν για όλους τους τομείς που αφορούν εσένα. Διαγγέλματα των κυβερνώντων τα οποία ανακοινώνουν τις αποφάσεις των τελευταίων, πάνω στην ζωή σου…

Εσύ που είσαι

Η οθόνη τείνει να υποκαταστήσει το βίωμα και να γίνει ο μοναδικός δίαυλος προς την πραγματικότητα. Ο λόγος που απλά παρατηρεί, είναι ανίκανος να αντιληφτεί τι συμβαίνει γύρω του. Αν το είναι λαμβάνεται ως ενεργό υποκείμενο, το οποίο κινείται χαοτικά προς αυτό που καλούμε ιστορία, τότε το υποκείμενο που απλώς παρατηρεί και δεν δρα, είναι ευνουχισμένο. Ο θεατής θα είναι αμέτοχος και ξένος ως προς το γίγνεσθαι και μεταβάλλεται σε ένα όχλο. Μοιάζει με μια αγέλη που θα ζητωκραυγάζει το ικρίωμα που στοχεύει στο κεφάλι του εχθρού του βασιλιά όσο και στο ίδιο το κεφάλι του βασιλιά . Η κριτική συνείδηση εξασθενεί ,καθώς η βούληση για ενεργητική παρουσία στο γίγνεσθαι ατονεί. Διάφορα πρεντεντεροειδη θα αναλάβουν το ρόλο επεξήγησης της πραγματικότητας. Μόνο που αυτός ο ρόλος είναι παρασιτικός. Κάθε λέξη που ξεστομίζεται από τους ειδήμονες του θεάματος, έχει αντίτιμο και  δεν στεναχωρεί τα αφεντικά τους.

Η ζωή που διαφημίζεται από τους δέκτες είναι η ζωή των αστών κυρίων. Μια όψη αντίστροφη από αυτή που υφίσταται. Κανείς δε διατίθεται να δει τους απόκληρους και τους κατατρεγμένους. Το περιθώριο υπάρχει μόνο στις ταινίες του Hollywood, όπου και εκεί, θα έρθει κάποιος Rambo η superman  να κατατροπώσει το πρώτο.

Η κοινωνία του θεάματος επιθυμεί τη κοινωνική λήθη. Η  δημοκρατία τους μοιάζει με ένα ακριβό ρεστοράν. Πάντα υπάρχει το κουτί παραπόνων. Εκεί έγκειται και η ουσία. Μπορείς να παραπονιέσαι όσο θες, αλλά τη δικαιοδοσία για όποια αλλαγή, την έχει μόνο  ο κάτοχος του ρεστοράν. Αυτός μάλλον, δεν είσαι εσύ και ούτε θα είσαι. Η εκτυφλωτική λάμψη των εμπορευμάτων και των νέον πινακίδων τυφλώνουν μια αδύναμη ζωή.

Όταν είσαι αδύναμος να πάρεις όποια απόφαση και το μόνο που κάνεις, είναι να παρατηρείς, να επιλεγείς ποιος θα σε διαφεντεύει  κάθε τετραετία και να περιμένεις να κάποιος Λαζόπουλος  να τα πει για να ξεσπαθώσεις, αμέσως έχει μετατραπεί σε λαουτζίκο.

Ένα λαουτζίκο άχρωμο, άτονο και άκακο προς αυτούς που θέλουν να πιουν το αίμα του πρώτου.

Στην ιστορία τίποτα δεν έχει αλλάξει με δημοσκοπήσεις,  φανταχτερά εμπορεύματα και προβλέψιμα σίριαλ. Το μελάνι της ιστορίας ήταν και θα είναι το αίμα και η βία.

Χαράζεται με πυρωμένο σίδερο στη μνήμη μόνο ότι προκαλεί πόνο. Ολόκληρη η ιστορία του ανθρώπινου γένους είναι η καταγραφή του τρόμου.

Όσο και αν ηθικολόγοι λακέδες  της αστικής τάξης θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο πάντα θα υπάρχει μια σφαίρα από τα αφεντικά και τα σκυλιά τους να μας πείσει για το αντίθετο. Πάντα θα υπάρχει ο τρόμος του οκταώρου. Πάντα θα υπάρχουν κατατρεγμένοι που ξεζουμίζονται από «ταλαίπωρους» εμπόρους και καταστηματάρχες.

Πάντα θα υπάρχει και η οργή  που κατεβαίνει στους δρόμους. Αυτή όμως δεν είναι θέαμα.

Δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις. Αυτή είναι μια πραγματικότητα. Αυτή είναι μια μικρή απόφαση να λάβεις ενεργητικό ρόλο στο γίγνεσθαι.

Όσο και να ναι, είναι προτιμότερο να είσαι με τους μπουρλοτιέρηδες κουκουλοφόρους παρά κότα πελεκημένη από τη σύζυγο βουλγαρακη επί του καναπέ   

Στη μια περίπτωση νιώθεις ζωντανός και στην άλλη είσαι  θεατής…

ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣΣάββατο 6 Δεκέμβρη20:55   ένα περιπολικό του αστυνομικού τμήματος Εξαρχείων διέρχεται την οδό Θεμιστοκλέους, εκεί οι δύο ειδικοί φρουροί, ο Επαμεινώνδας Κορκονέας και ο Σαραλιώτης Βασίλειος έχουν το πρώτο λεκτικό επεισόδιο με δύο άτομα.21:00  σταθμεύουν το περιπολικό στη συμβολή Χαριλάου Τρικούπη και Ναβαρίνου, αποβιβάζονται και πεζή κατευθύνονται στον πεζόδρομο Τζαβέλας και Μεσολογγίου. Εκεί συναντιούνται με ολιγομελή  ομάδα νεαρών και ο ένας πυροβολεί 3 φορές σε ευθεία  βολή.Ο μπάτσος Επαμεινώνδας Κορκονέας εκτελεί εν ψυχρώ το 15χρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο με μια σφαίρα στο στήθος.

ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣΚυριακή 7 ΔεκέμβρηΜΑΤάδες σημαδεύουν με όπλο διαδηλωτές.

ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗΤρίτη 9 ΔεκέμβρηΤην ημέρα της κηδείας  του Α.Γρηγορόπουλου, μια ομάδα  ζητάδων πυροβολεί 15 φορές στον αέρα.ΧΑΛΑΝΔΡΙΔευτέρα 15 ΔεκέμβρηΣτην κατάληψη του παλαιού δημαρχείου-ΚΕΠ, μπράβος-τραμπούκος επιτίθεται στους καταληψίες απειλώντας τους με όπλο.

ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ  ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣΤετάρτη 17 Δεκέμβρη 11:15 το βράδυ, στον πεζόδρομο Εθνικής Αντιστάσεως και Δωδεκανήσου, 12 μαθητές δέχονται επίθεση με σφαίρες από “αγνώστους”. Με αποτέλεσμα τον τραυματισμό στο χέρι του Γ.Παπλωματά μαθητή Β’λυκείου. Όπως προκύπτει από την δήλωση του γιατρού μετά από την επέμβαση αφαίρεσης του βλήματος, η σφαίρα ήταν “πειραγμένη” με χαρακιές προκειμένου να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερο τραυματισμό ή θάνατο.«μια μολύβδινη βολίδα πυροδοτούμενου φυσιγγίου πυροβόλου όπλου, ύψους 18,15 χιλιοστών, διαμετρήματος βάσεως 9 χιλιοστών και βάρους 10,180 γραμμαρίων. Από τις μετρήσεις, τη μορφολογία και τα εν γένει χαρακτηριστικά της συνάγεται ότι προέρχεται από φυσίγγια διαμετρήματος 38 ΣΠΕΣΙΑΛ ή από φυσίγγια του συγγενούς διαμετρήματος 357 MAGNUM το λιγότερο πιθανό».

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΣάββατο 6 ΔεκέμβρηΤα ΜΑΤ κάνουν χρήση πλαστικών σφαιρών.

ΠΑΤΡΑΤρίτη 9 ΔεκέμβρηΜετά από πορεία, που συμμετέχει χιλιάδες κόσμος και συγκρούεται πολλές ώρες με τους μπάτσους, η πορεία καταλήγει στο παράρτημα(πανεπιστήμιο) όπου δέχεται  επίθεση με πλαστικές σφαίρες και χημικά. Ακολουθεί δεύτερη επίθεση από παρακρατικούς, ματάδες και ασφαλίτες με συντονιστή τον διευθυντή ασφάλειας Πάτρας Νταβλούρο. Η επίθεση αυτή συνεχίζεται και στην πλατεία Αγ.Σοφίας. Στην ομάδα των παρακρατικών τραμπούκων συμμετείχε και ο Σπίνος από την ομάδα του γνωστού στελέχους της Ν.Δ  Καλαμπόκα που το ’91 είχε δολοφονήσει τον καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα.

ΛΑΡΙΣΑΤρίτη 9 ΔεκέμβρηΟ δήμαρχος της Λάρισας Κώστας Τζανακούλης μαζί με τον Τζίκα πρόεδρο των εμπορικών καταστημάτων, καλούν τον κόσμο σε αυτοδικία και ξαφνικά «αγανακτισμένοι πολίτες» δηλαδή τραμπούκοι-μπράβοι, μαζί με ασφαλίτες ξεχύνονται κρατώντας παλούκια στο δρόμο και πραγματοποιούν επιθέσεις στην πορεία διαμαρτυρίας που βρίσκετε σε εξέλιξη στην πόλη.

ΚΟΜΟΤΗΝΗΠαρασκευή 12 ΔεκέμβρηΞεκινάει από την κεντρική πλατεία η πανθρακική πορεία που καταλήγει στην Π.Νομική.Σχεδόν αμέσως εμφανίζονται ομάδες τραμπούκων-μπράβων-παρακρατικών, οι οποίοι δηλώνουν «Η αστυνομία δεν μπορεί να μπει μέσα στην σχόλη, εμείς όμως μπορούμε και θα δείτε τι θα γίνει.»Παράλληλα, διμοιρίες των ματ παρακολουθούν και βοηθούν τις επιθέσεις των τραμπούκων. Επίσης ο δήμαρχος της πόλης δήλωσε ότι θέλει να διώξει τα «κακοποιία στοιχεία» δηλαδή τους φοιτητές και εργάτες που διαδηλώνανε. Ακολουθούν αρκετές ώρες συγκρούσεων. 

ΑΘΗΝΑ7 έως 11 Δεκέμβρη-ΚΙΤΡΙΝΟΣ ΣυναγερμόςΜε γραπτές διαταγές του αρχηγού ΓΕΕΘΑ δόθηκε εντολή να αυξηθούν οι ομάδες φρούρησης  και να δοθεί στους  σκοπούς  μεγαλύτερος αριθμός γεμιστήρων.Σε «ΚΙΤΡΙΝΟ Συναγερμό», με την ενεργοποίηση των αυξημένων μέτρων ασφάλειας και φρούρησης, βρίσκονται οι στρατιωτικές μονάδες και των τριών όπλων σε ολόκληρη την ελλάδα.Τα μέτρα που ενεργοποιήθηκαν με δυο διαδοχικές  γραπτές  διαταγές  του αρχηγού ΓΕΕΘΑ  περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων αύξηση των οπλιτών-μελών των Ομάδων Άμεσης Επέμβασης (ΟΜΑΕ) εντός των στρατοπέδων.Χαρακτηριστικά αξιωματικός αναφέρει σε φρουρούς στρατοπέδου «Αφού επιτίθονται σε αστυνομικά τμήματα μπορούν να επιτεθούν και σε μας».Στρατιωτικές πήγες δηλώνουν ότι πρόκειται για αυτονόητη ένταση των μέτρων ασφάλειας  περιμετρικά  των στρατιωτικών μονάδων και των πυλών, που άρχισαν να ισχύουν από την κυριακή 7Δεκέμβρη και κλιμακώθηκαν την τρίτη 9Δεκέμβρη, με την ενεργοποίηση μέρους του «κίτρινου συναγερμού»-τα επόμενα βήματα  είναι ο «πορτοκαλί» και εν συνεχεία  ο «κόκκινος συναγερμός»  που αφορά πλήρη ετοιμότητα. Στο πλαίσιο αυτό δόθηκαν οι προβλεπόμενες οδηγίες στις φρουρές να είναι εξαιρετικά προσεκτικές, να μην απαντούν αν κάποιος τους μιλήσει και να ειδοποιούν τους προϊστάμενους τους και την ΕΛ.ΑΣ., αν δουν κάποια ύποπτη κίνηση έξω από το στρατόπεδο να ενισχυθούν τα περίπολα και να αυξηθούν οι έφοδοι όλο το 24ωρο. Έχουν δοθεί οδηγίες να απομακρυνθούν από την περίμετρο των στρατοπέδων, κυρίως αυτών που βρίσκονται μέσα ή στα όρια των πόλεων, οι κάδοι των σκουπιδιών, τυχόν εγκατελλειμένα αυτοκίνητα. Επίσης με οδηγίες διοικητών έχουν τροποποιηθεί ή ακυρωθεί δρομολόγια στρατιωτικών αυτοκίνητων και λεωφορείων στο κέντρο, στους βασικούς οδικούς άξονες της Αθηνάς και άλλων μεγάλων πόλεων και συνιστάτε να αποφεύγονται οι στολές εξόδου.Αύξηση των ομάδων επέμβασης και υπάρχει διαταγή να μένει μέσα μεγάλος αριθμός αξιωματικών.Τέλος εξετάζεται να τεθεί η χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης με επέμβαση του στρατού, αν υπάρξουν καταλήψεις δημόσιων κτιρίων.

ΠΡΟΒΑΤΩΝΑΣ ΕΒΡΟΥΚυριακή 7 ΔεκέμβρηΟ διοικητής της 7ης μηχανοκίνητης Ταξιαρχίας, όταν αρχίζουν οι διαδηλώσεις  που εκτυλίσσονταν σε διάφορες πόλεις της χώρας , διατάσσει στελέχη της ταξιαρχίας να περιπολούν εντός της κωμόπολης του Τυχερού από τις 12 το βράδυ ως τις 6 το πρωί.

ΜΕΝΙΔ ΙΚυριακή 7 ΔεκέμβρηΑγου(ΜΧ)ΚΑΠΟΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΕΝΞ (ΤΑΓΜΑ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗΣ ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΩΝ ΞΗΡΑΣ) εμφανίζονται με όπλα γεμισμένα και «κουμπωμένα», σε μονάδες τις αττικής, με εντολή να βάλλουν προς πολίτη αν απειληθούν (εμφανίζονται και κοντά στα σημεία επιθέσεων στο Α/Τ Ζεφυρίου ).

ΕΒΡΟΣΚυριακή 7 Δεκέμβρη Πραγματοποιείτε το μοίρασμα ξιφολογχών .

ΚΟΡΙΝΘΟΣΚυριακή 7 ΔεκέμβρηΣτο κέντρο εκπαίδευσης Κορίνθου, μοιράζονται στους σκοπούς αβολίδωτες σφαίρες « και δόθηκε διαταγή πυροβολισμού διαδηλωτών που θα πλησιάσουν απειλητικά».

ΘΗΒΑΚυριακή 7 ΔεκέμβρηΣτο κέντρο εκπαίδευσης Θήβας του Ταγματάρχη Ι.Κωσταντάρου , αξιωματικός λέει στους στρατιώτες«σας καλώ να μπείτε στην ψυχολογία των θυμάτων και θύματα είναι οι καταστηματάρχες, που βλέπουν να χάνονται οι περιούσιες τους.

ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑΚυριακή 7 ΔεκέμβρηΣτο στρατόπεδο Παλάσκα  του ναυτικού, ζητείται από τους εξοδούχους να έχουν ανοιχτά τα κινητά για να επιστρέψουν αν χρειαστεί.

ΤΡΙΠΟΛΗ-ΚΟΡΙΝΘΟΣ-ΝΑΥΠΛΙΟΚυριακή 7 ΔεκέμβρηΦυλάσσονται στις μονάδες μπατσικά οχήματα.

ΝΑΥΠΛΙΟΤεταρτη 10 ΔεκέμβρηΠαρατάσσονται οι φαντάροι του κέντρου εκπαίδευσης στην πύλη του στρατοπέδου, ενώ μπροστά γίνεται πανεργατική διαδήλωση.

ΣΥΝΤΑΓΜΑΣάββατο 13 ΔεκέμβρηΠαρατάσσεται το Τάγμα Απόδοσης Τιμών στον «Άγνωστο Στρατιώτη» απέναντι στους μαθητές.

ΠΕΤΡΑΛΩΝΑΤρίτη 23 ΔεκέμβρηΗ 44χρονη καθαρίστρια  Κωνσταντίνα Κούνεβα μαζί με τον 11χρονο γιο της, επιστρέφοντας τα μεσάνυχτα της τρίτης στο σπίτι της, στα Άνω Πετράλωνα, δέχεται επίθεση από αγνώστους με οξύ στο πρόσωπο, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η ζωή της .Η Κ.Κούνεβα  είναι γραμματέας της Παναττικής Ένωσης καθαριστριών και οικιακού προσωπικού και είχε δεχθεί  απειλές για την ζωή της εξαιτίας της συνδικαλιστικής της δράσης.

Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων, οι λακέδες των αφεντικών μιλούσαν για το όνομα του νεκρού.

Τα φερέφωνα των αφεντικών προσπαθούσαν να εξηγήσουν πώς αυτό σπιλώνεται από τους κουκουλοφόρους. Ταυτόχρονα ωρυόντουσαν διότι δεν παρεμβαίνουν τα pit-bull της δημοκρατίας να σώσουν τις περιούσιες του κοσμάκη. Με λίγα λόγια, προσπαθούσαν να πείσουν τον κόσμο για την αναγκαιότητα να στείλει το κράτος τους δολοφόνους του δεκαπεντάχρονου για να υπερασπιστεί βιτρίνες και να ξυλοφορτώσει αυτούς που είχαν βγει στο δρόμο με αφορμή και αιτία τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου. Το μήνυμα ήταν κοινό. Ας καταδικάσουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται! Μόνο αυτά τα βολεμένα μαντρόσκυλα που δεν παραβλέπουν να γλείφουν το χέρι του αφεντικού τους παρέβλεψαν να πουν ότι το να πυροβολείς έναν άνθρωπο δεν είναι απλώς βία αλλά εν ψυχρώ δολοφονία.

Την ώρα που ο Πρεντεντέρης εφηύρε νέους ορισμούς περί βίας, τα pit-bull έκαναν χημικό πόλεμο. Ναι, ας καταδικάσουμε τη βία, μόνο που οι αναλογίες είναι δυσανάλογες. Δεν μπορείς να συγκρίνεις ένα θάνατο με υλικές ζημιές, δεν μπορείς να συγκρίνεις τα pit-bull της δημοκρατίας που είναι εξοπλισμένοι με στρατιωτικούς όρους με αυτούς που είναι στο δρόμο, δεν μπορείς να συγκρίνεις την οργή με τους αξιοθρήνητους εμπόρους οι οποίοι κοίταζαν το μαγαζάκι τους την ώρα που η πόλη ανέπνεε ασφυκτικά κάτω από την ομίχλη των δακρυγόνων. Μιλούσαν στο όνομα της δημοκρατίας. Ποιας δημοκρατίας όμως; Αν είναι δημοκρατία οι ελάχιστοι να πλουτίζουν πάνω στης εργασία όλων των υπολοίπων, πάμε πάσο! Αν είναι δημοκρατία κάποιος να θεωρείται εγκληματίας που, ενώ δεν έχει στον ήλιο μοίρα, κλέβει ένα laptop και αυτός που είναι ηδη πάμπλουτος και κλέβει εκατομμύρια, άνθρωπος του θεού τότε, ναι… και εκεί πάμε πάσο!

Στο κόσμο του θεάματος οι λέξεις είναι πολύχρωμες ετικέτες που διαφημίζουν ένα ευτελές προϊόν. Δε σημαίνουν τίποτα. Παρόλα αυτά ο φόβος και η βλακεία πάνε μαζί.

Τη στιγμή που όλη η Ελλάδα και όχι μόνο, ήταν ένα καζάνι που έβραζε, οι διάφοροι αυτοαποκαλούμενοι δημοσιογράφοι διέσπειραν τον πανικό στην οθόνη. Έναν ηθικό πανικό που ο νοικοκύρης τον χάφτει εύκολα. Δεν είναι και δύσκολο. Αυτός που διαμορφώνει τη συνείδησή του, βάσει μιας πραγματικότητας που λανσάρει η οθόνη, δεν είναι παρά ένας άχρωμος όχλος που ανά πάσα στιγμή θα στηρίξει τα αφεντικά του. Η βλακεία έρχεται και συμπληρώνει το παζλ.

Το ΚΚΕ έβλεπε προβοκάτορες και ξένα κέντρα. Κάτι σαν τα Νεφελίμ του Λιακόπουλου. Ο Καρατζαφέρης και τα ελληνικά απολιθώματα της σοβιετικής θηριωδίας συμφωνούν. Μόνο εκείνοι που θα διασπείρουν τον τρόμο, όσο και εκείνοι που θα διασπείρουν τη βλακεία, θα μιλήσουν για δημοκρατία, ελευθερία, ακόμα και για ανατροπή. Έννοιες που με νύχια και με… αναμεταδόσεις αντιμάχονται.          

Πράγματι είμαστε οργισμένοι, αλλά οργιζόμαστε ακόμα περισσότερο όταν ακούμε τους ιδίους τους δολοφόνους να μιλούν στο όνομα του μικρού που σκοτώθηκε. 

ΛΥΠΟΥΜΑΣΤΕ, ΑΛΛΑ Η ΟΡΓΗ ΔΕΝ ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΖΕΤΑΙ!