Ο όρος αναδρομικές που χρησιμοποιώ δεν έχει επιλεχτεί τυχαία. Πρόκειται πράγματι για σκέψεις σχετικές με ένα γεγονός που έγινε και ολοκληρώθηκε τόσο όσον αφορά αυτό καθαυτό όσο και τα παρελκόμενά του.

Και το πρόβλημα έγκειται ακριβώς εδώ. Στο ότι από την αντίδρασή μας φάνηκε ότι δεν καταλάβαμε την ουσία του γεγονότος.

Δεν πρόκειται να μπω σε καμιά είδους σεναριολογία περί των φυσικών αυτουργών της επίθεσης που λίγο εώς πολύ ξέρουμε πού ανήκουν ακόμα κι αν οι απόψεις διχάζονται όσον αφορά το ζήτημα του τρόπου διαπλοκής των επίσημων κατασταλτικών μηχανισμών (αστυνομία, ευπ, στρατός) και του εσμού των παρακρατικών οργανώσεων ακροδεξιάς απόχρωσης.

Δεν πρόκειται ούτε να σταθώ στο αυτονόητο και κοινό τόπο ότι η επίθεση ανέβασε σε πολύ υψηλά επίπεδα –σε σύγκριση με την ιστορία του κοινωνικού ανταγωνισμού των τελευταίων τριάντα ετών- το επίπεδο της ασκούμενης βίας από πλευράς ‘κράτους’.

Αυτό που προκαλεί κατάπληξη είναι η αντίδρασή μας και ειδικότερα των άμεσα πληχθέντων, δηλαδή του στεκιού και του Δικτύου που ανέλαβε όπως ήταν φυσικό την πρωτοβουλία των από δω και πέρα κινήσεων. Μια αντίδραση που δείχνει ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το γεγονός, ή μάλλον ότι το έχουμε προσλάβει με έναν πολύ συγκεκριμένο και καθόλου τυχαίο επίσης τρόπο.

Από την συνολική αντίδρασή λοιπόν φαίνεται ότι το ζήτημα έχει εκληφθεί με έναν τελείως θεαματικό τρόπο, γεγονός που καταλήγει σε μια αντανακλαστική, υπαγορευμένη από την ‘κινηματική ρουτίνα’ αντίδραση: (αντί)πληροφόρηση, καταγγελία, δελτία τύπου, ανακοινώσεις, πορεία. Τελεία.

Όπως υποστήριξα πιο πάνω, το γεγονός κατανοήθηκε ως ένα ακόμα σε μια αλυσίδα με  διαρκή γεγονότα που θέτουμε και στα οποία αντιδρούμε λίγο ως πολύ με πανομοιότυπο τρόπο. Από τη δολοφονική επίθεση στην Κούνεβα, στη σφαγή στη γάζα, στη γενική απεργία στη Γουαδελούπη, στη χειροβομβίδα στα Εξάρχεια. Η απάντηση; Αυτοματισμός. Υπάρχει κι ο κινηματικός, μην έχουμε αυταπάτες. Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι. Δεν κάνω κριτική αυτή τη στιγμή στα χρησιμοποιούμενα μέσα. Προφανώς και καλώς γίνονται οι ενημερώσεις, οι εκδηλώσεις, οι διαδηλώσεις κλπ. Εκεί που θέλω να σταθώ είναι αλλού. Ότι κινούμενοι στο πλαίσιο αυτού του αυτοματισμού εύκολα χάνουμε τη βαθύτερη κατανόηση ενός γεγονότος χάριν του επόμενου που εμφανίζεται (και που πάντα θα εμφανίζεται) και μας επιβάλει τη δράση.

Έτσι και τώρα. Το γεγονός έγινε και η από δω και πέρα κίνησή έχει ήδη μπει στην προκαθορισμένη της ρουτίνα.

Τί είναι αυτό που τελικά που δεν είδαμε (ή δεν μπορέσαμε να δούμε;)
Πολλοί αυτές τις μέρες και με διαφορετικό ύφος και ένταση καταλήξανε στο αυτονόητο ότι κατά τύχη δεν είχαμε νεκρούς. Ότι οι δράστες θέλανε αίμα και τα συναφή. Το διακηρύσσουμε λοιπόν σε διάφορους τόνους  αλλά κρίνοντας εκ των πράξεων μάλλον δεν το έχουμε πιστέψει, ή καλύτερα δεν το έχουμε αντιληφθεί. Ας κάνουμε λοιπόν κάποιες υποθέσεις γύρω από αυτό  το γιατί.
 
Η θέση που θα αναπτύξω βασίζεται στο ότι κατά βάση αυτό που θα συνέβη ξεπερνά το εμπειρικό πλαίσιο ερμηνείας και κατανόησής μας. Με λίγα λόγια η όποια σχέση μας με όπλα τύπου χειροβομβίδας είναι ξεκάθαρα διαμεσολαβημένη από τα δελτία ειδήσεων και τις ταινίες. Φανταζόμαστε λοιπόν ότι η έκρηξη μπορεί να πετσόκοβε, να τεμάχιζε και να άφηνε ανάπηρους ανθρώπους, αλλά ταυτόχρονα παρόμοιες εικόνες μας έρχονται στο νου μόνο από κάπου ‘μακριά’, από άλλα σημεία του πλανήτη.
Μόνο που εγώ δε γράφω για να κάνω επίδειξη ούτε σ
τρατιωτικών γνώσεων ούτε για να κάνω κριτική αφ’υψηλού. Αλλά για να τονίσω ότι μένοντας σε έναν ανεστραμμένο φετιχισμό της βίας χάνουμε την πολιτική ουσία της φράσης ‘θέλανε νεκρούς’.

Χάνουμε, ή μάλλον αφήνουμε να περάσει έτσι το γεγονός ότι είμαστε ανά πάσα στιγμή αναλώσιμοι. Το αν αφήσουμε τα κόκκαλά μας σε μια οικοδομή, στα ναυπηγεία, στην Πέτρου Ράλλη, σε ένα στρατόπεδο, σε ένα κελί, ή στην Μεσολογγίου ένα Σαββατόβραδο προσδιορίζεται βέβαια από τη θέση μας μέσα σε αυτήν την ιεραρχημένη κοινωνική οργάνωση. Δείχνει όμως για ακόμα μια φορά και με τον πιο κυνικό τρόπο ότι αυτός ο χιλιοειπωμένος κοινωνικός και ταξικός ανταγωνισμός δεν είναι ένα τσιτάτο, ένας βερμπαλισμός άνευ νοήματος. Είναι η συνθήκη μέσα από την οποία προερχόμαστε και μέσα στην οποία ζούμε. Και τα χαρακτηριστικά της είναι πολεμικά με την ευρεία, ενίοτε και με την πιο στενή σημασία του όρου. Και για όσους το ‘ξεχνάνε’ και παραμυθιάζονται με καραμέλες του τύπου ‘καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται’, αυτοί που οργανώνουν τις ζωές μας και τα τσιράκια τους είναι εκεί για να το υπενθυμίζουνε. Γιατί φαίνεται ότι η ροζ αριστερά έχει επιλεκτική μνήμη. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγηθούν τα νιαουρίσματα στα μμε (ναι ναι σε αυτά που κατηγορούν ότι θάψανε το θέμα) και οι κενές περιεχομένου καταδίκες της κυβέρνησης και του παρακράτους;; Παρακράτος και κυβέρνηση…γιατί κάποιοι ιθύνοντες πιστεύουν ακόμα σε ένα άλλο κράτος τύπου κοινωνικό-προστάτη-πατέρα. Και γιατί άλλωστε να μην το πιστεύουν αφού ο λόγος ύπαρξής της θέσης τους οφείλεται στην ύπαρξη μιας σειράς θεσμισμένων διαμεσολαβήσεων των κοινωνικών υποθέσεων; (βασική λειτουργία του κράτους αλλά δεν είναι ώρα για κοινωνιολογίες.)

Επιπλέον, η επίθεση έκανε ακόμα μια φορά ξεκάθαρο το ποιοί είναι κατά βάση στο στόχαστρο: προλετάριοι, μετανάστες και όσοι σηκώνουν κεφάλι.
 
Από τη στιγμή που όντως συνειδητοποιηθούν συλλογικά τα παραπάνω ζητήματα, τότε αλλάζει ριζικά κι η περαιτέρω δράση μας γιατί ακριβώς καταλαβαίνουμε ποιούς έχουμε απέναντί μας και ποιούς δίπλα μας. Πλέον δεν έχουμε να καταγγείλουμε τίποτα σε κανέναν και ούτε να ζητήσουμε τίποτα, αφού δε δεχόμαστε κανέναν διαμεσολαβητή των υποθέσεών μας.
 
Ακόμα σημαντικότερα συνειδητοποιούμε ότι το ‘δεν υπάρχει επιστροφή’ που ακουγόταν τον Δεκέμβρη δεν μπορεί να είναι ένα ακόμα τσιτάτο αλλά αφετηρία και πυξίδα για την παραπέρα δράση μας. Προφανώς με καμιά δεκαπενταριά τεμαχισμένα άτομα πίσω δύσκολα υπάρχει επιστροφή στην ομαλότητα. Το θέμα όμως είναι να μη φτάσουμε εκεί για να το αντιληφθούμε. Να μη χρειαστεί να γευτούμε το αίμα μας για να καταλάβουμε ότι ο κοινωνικός πόλεμος δεν είναι ένα εναλλακτικό lifestyle στα Εξάρχεια.

Στο καινούριο ρεάλιτι του ΣΚΑΙ, ανάμεσα στους μεγάλους «Έλληνες», φιγουράρει περίοπτα κάπου στην εξηκοστή θέση και ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος. Προφανώς αυτό περνάει στα ψιλά. Πάραυτα όμως φανερώνει την ακροδεξιά συνείδηση και τάση που διακατέχει έναν κατά τα φαινόμενα δημοκρατικό λαό.

Η δημοκρατική λογική της χυδαίας εμπειρικής αντίληψης ότι η πλειοψηφία έχει πάντα δίκιο, σφάλει. Ο λαουτζίκος αναδεύει ηγέτες που του αξίζουν. Οι ηγέτες όμως, που έχουν συγκινήσει τα πλήθη, είναι επί το πλείστον, στα όρια του παράφρονα.

Από τον Χίτλερ και τον Στάλιν ως τον Παπαδόπουλο οι ηγετικές μορφές  έχουν εγκληματική ιδιοσυγκρασία. Οι  μαζικές εκκαθαρίσεις και οι τεράστιοι ολοκληρωτικοί πόλεμοι ως τα βαθύτατα κατασταλτικά κράτη χαρακτηρίζουν την κοινωνική οργάνωση η οποία αναδεικνύει και αναδεικνύεται από αυτές τις μορφές.

Συνήθως αυτοί που βάζουν στο βάθρο του ήρωα δικτάτορες είναι κοινωνικά κομμάτια από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώμματα και οι φιλήσυχοι πολίτες. Αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο. Η παραίτηση από τη ζωή έχει γίνει αξίωμα και ηθική. Η ακραία συντήρηση έρχεται ως αποδοχή αυτής της παραίτησης και η πιστή σε ηγετικές μορφές με σχιζοφρενικό ταμπεραμέντο γίνεται αναγκαία. Η φράση «αχ, ένας Παπαδόπουλος που χρειάζεται!» ακούγεται συχνά και φανερώνει σε βάθος αυτή τη παραίτηση της οποίας η βλακεία φτάνει στα όρια επικίνδυνης και μαζικής επιδημίας.

Αυτοί είναι οι ίδιοι, που ψηφίζουν σε όλη τη ζωή τους, το ίδιο κόμμα και κάθε φορά που αυτό δεν κάνει τα εκλογικά ρουσφέτια τα οποία έχει υποσχεθεί ή αποδεικνύεται για άλλη μια φορά διεφθαρμένο, κραυγάζει με απογοήτευση «όλοι ίδιοι είναι».

Η βλακεία όμως δεν είναι υποκειμενικός όρος στην ολότητα του. Η βλακεία παράγεται και από μηχανισμούς όπως το θέαμα αλλά και από άλλους μηχανισμούς που δρουν πιο βαθιά στο υποσυνείδητο. Η δημιουργία ενός φαντασιακού το όποιο είναι ο σκληρός ηγέτης όπου ο τελευταίος έχει καθαρά τη μορφή του πατέρα, δημιουργεί υπηκόους προσκολλημένους στα στάδια της παιδικής εξάρτησης.

 Η διανοητική ενηλικίωση δεν έρχεται ποτέ και ο Διαφωτισμός του Καντ μένει σε ένα στοιχειωμένο και παλιό μπαούλο. Ο λαουτζίκος τη δίκια του αναπηρία την αναζητεί στην αντίστροφη της.

Το θέμα είναι όμως πως το δρων υποκείμενο οργανώνει τις αντιστάσεις του ενσυνείδητα. Αυτό το ρεάλιτι μπορεί να φαίνεται αθώο. Η κοινωνική του πραγμάτωση όμως βρίσκεται σε χειροβομβίδες στο στέκι μεταναστών, σε πυροβολισμούς ανηλίκων και μη από χέρι κρατικού «οργάνου» και σε ξυλοδαρμούς μεταναστών. Απέναντι σε όλα αυτά «οι μεγάλοι Έλληνες » θα μας βρουν μπροστά τους.

Ποτέ δε συμπάθησα τη δυνητική ιστορία, γι’ αυτό και σήμερα θα ασχοληθώ μόνο με τα πραγματικά γεγονότα:

Την Τρίτη 24 Φεβρουαρίου έλαβα μια ανοιχτή πρόσκληση στην εκδήλωση των αντιρρησιών συνείδησης (που μόνο στην Ελλάδα διώκονται με τόση λύσσα από το επίσημο κράτος), με τη σειρά μου έστειλα αυτή τη πρόσκληση σε άλλο κόσμο… πόση αθωότητα. Θα έχετε ακούσει λοιπόν, όχι από τα μίντια, ότι κάποιος έριξε χειροβομβίδα σ’ αυτή τη συγκέντρωση. Ευτυχώς συνέβη το απίθανο η χειροβομβίδα να μην περάσει από το δεύτερο τζάμι και η εντυπωσιακή έκρηξη να γίνει στο δρόμο.

Αν η χειροβομβίδα είχε πέσει μέσα στην αίθουσα (το στέκι μεταναστών στη Τσαμαδού) θα είχαμε τεμαχισμένους νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Οι νεκροί δεν θα ήταν οι καθοδηγητές του αναρχικού κινήματος, αλλά ανένταχτοί εικοσάρηδες που προσήλθαν για μια ενημέρωση ως προς την εξαναγκαστική στράτευση τους. Το μακελειό ως προς τα θύματά του θα ήταν τελείως τυφλό. Αυτή η τυφλότητα δε σημαίνει ότι το χτύπημα δεν ήταν καθαρά πολιτικό, το κάνει τέτοιο ο στόχος του χώρου και της εκδήλωσης. Το θέμα δεν πέρασε στα μίντια, κανένας δεν άκουσε γι’ αυτό και ίσως και να απορείτε για ανέλαβα δημοσιογραφικά καθήκοντα τώρα ενώ αφήνω τόσα σημαντικά ζητήματα να μου ξεφεύγουν. Ο λόγος είναι ότι εδώ δε μιλάμε για δυνητική ιστορία. Η φρίκη δεν βρίσκεται στην υπόθεση του ΑΝ το τζάμι είχε σπάσει και αν η έκρηξη είχε σκοτώσει όσους θα ήθελε η δημοσιογραφία και η ιστορία για να κάνουν τα αφιερώματα τους. Εδώ μιλάμε για ένα πολιτικό έγκλημα που οργανώθηκε και εκτελέστηκε πλήρως. Ο στόχος του ήταν σαφώς η μαζική δολοφονία και η πολιτική τρομοκράτηση και ο μόνος λόγος που δεν παρήγαγε τα αναμενόμενα αποτελέσματα ήταν μόνο η απίστευτη τύχη. Δε φωνάζουμε για τη ζαρντινιέρα που καταστράφηκε έξω από το κτήριο, ούτε για το ότι μας χτύπησαν το τζάμι, ας μην είμαστε ηλίθιοι εμπειριστές, το ασύλληπτο γεγονός είναι η ύπαρξη τέτοιων χασάπηδων που θέλουν να σκορπήσουν στα Εξάρχεια ανθρώπινο κρέας, και αν δεν αντιδράσουμε θα το ξανακάνουν αύριο. Το χτύπημα δεν ήταν δυνητικό αλλά πραγματικό. Όπως ειπώθηκε και στη συνέλευση του δικτύου απ’ όλους τους εκπροσώπους, «το χτύπημα αυτό συνιστά ποιοτική αναβάθμιση της παρακρατικής/ακροδεξιάς τρομοκρατίας». Η σιωπή των μέσων, και ολόκληρου του εξουσιαστικού μηχανισμού πρέπει και πάλι να ακουστεί εκκωφαντικά ως τέτοια, με τον τρόπο που ακούστηκε εκ των υστέρων στη περίπτωση της Κωνσταντίνας Κούνεβα.

Στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, δε πρέπει ένα τέτοιο συμβάν να περάσει χωρίς αντίσταση. Δε χρειάζεται να χυθεί αίμα αθώων για να δείξουμε την ευαισθησία μας απέναντι στο φασισμό. Διδαχτήκαμε από το Δεκέμβρη (και το Γενάρη), ότι τα γρήγορα αντανακλαστικά και ο αυθορμητισμός είναι ισχυρός σύμμαχος στην ευαισθητοποίηση και την κινητοποίηση σε πράξεις άμυνας απέναντι στις φασιστικές επιθέσεις.
Χθες, 24 ώρες μετά το χτύπημα, η συγκέντρωση στο στέκι μάζεψε αυθόρμητα εκατοντάδες άτομα, χωρίς καμία οργάνωση. Ο κόσμος ζητούσε από τη συνέλευση να βγουν όλοι στο δρόμο, να κατέβουν σε πορεία και να μην είναι ήρεμοι. Οι συντονιστές επέμεναν ότι αυτό δε μπορεί να γίνει γιατί όταν ολοκληρωθεί η συνέλευση, το δίκτυο έχει να συνεδριάσει. Και αφού το κόμμα έχει να συνεδριάσει δε μπορούμε να τρέχουμε στα κινήματα. Είναι σαφές ότι η επιθέσεις έχουν παράγει το επιθυμητό αποτέλεσμα, κάποιοι έχουν φοβηθεί και δε θέλουν να κλιμακωθεί η ένταση. Κάποιοι προσπαθούν να μας ηρεμήσουν. Ας μας πουν ειλικρινά τι θέλουν, ας πουν ότι δεν επιθυμούν να εξεγερθούμε αλλά απλώς να συμμετέχουμε στις συνελεύσεις τους. Ότι τα πράγματα πρέπει να ηρεμήσουν και γι’ αυτό το κάλεσμα σε μαζική πορεία θα γίνει για την άλλη Πέμπτη. Επειδή τους φόβισε και αυτούς ο Δεκέμβρης που ξέφυγε από τα χέρια τους, γιατί τι νόημα έχει βρε αδερφέ η αναρχία αν δε μπορούμε να την ελέγξουμε. Σήμερα Πέμπτη θα είμαστε όλοι στη πλατεία των Εξαρχείων, για να τους δείξουμε ότι ο φασισμός δε θα περάσει. Άμεσα, μαζικά, δυναμικά όπως συνηθίζουν τα πλήθη των εξεγέρσεων, όπως όταν η ιστορία γίνεται πραγματική και μπορείς να την αγγίξεις, γι’ αυτά τα πραγματικά γεγόνότα σας μίλησα στην αρχή, γι’ αυτά που έρχονται με μαθηματική ακρίβεια. Πάμε.

http://kosmoi.blogspot.com/2009/02/blog-post_26.html

Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 60 και του 70 εν μέσω του ψυχρού πολέμου Κινέζοι μηχανικοί εργαζόντουσαν σκληρά σε όλη την Αφρική προσπαθώντας να κερδίσουν την συμπάθεια κατασκευάζοντας σχολεία, νοσοκομεία και άλλες κοινωνικές υποδομές. Η πολιτική και ο τέτοιου είδους επαναστατικός ιδεαλισμός που υπήρχε πίσω από όλα αυτά τα προγράμματα «καλής θέλησης» εξασθένισαν την επόμενη δεκαετία μια και το Πεκίνο ήθελε να κτίσει και να στερεώσει καλύτερα τα εγχώρια σοσιαλιστικά του χαρακτηριστικά. Τώρα πλέον όμως η ταχύτατα αναπτυσσόμενη Κίνα με την τεράστια όρεξη για φυσικούς πόρους αλλά και αγορές επιστρέφει, ζητώντας κατά κάποιο τρόπο εκδίκηση προκειμένου να εκδιώξει τους ευρωπαίους και αμερικανούς συνεργάτες των Αφρικάνων.

Σήμερα σχεδόν κάθε χώρα της Αφρικανικής ηπείρου νιώθει την ολοένα εντασσόμενη πίεση της Κίνας. Η πίεση αυτή εκτείνεται από της πετρελαιοπαραγωγικές περιοχές της ανατολής, στις έφορες περιοχές του νότου αλλά στα ορυχεία που βρίσκονται στο κέντρο της ηπείρου. Από τη μία οι ελεγχόμενες από Κινέζους φάρμες στη Ζάμπια παρέχουν τα λαχανικά που διακινούνται στην πρωτεύουσά της και από την άλλη κινεζικού ενδιαφέροντος εταιρίες εκτός από το ότι αναλαμβάνουν την κατασκευή Νιγηριανών δορυφόρων, έχουν σχεδόν το αποκλειστικό μονοπώλιο στην κατασκευή υποδομών σε αυτή.

Οι εμπορικές συναλλαγές ανάμεσα στην Αφρική και την Κίνα το 2002 – 03 αυξήθηκαν κατά 50% που αντικατοπτρίζεται σε 18.5 δις δολάρια και το 2006 σε 30 δις δολάρια.

Η αχαλίνωτη οικονομική επέκταση της Κίνας και κατά συνέπεια η ανάγκη της για περισσότερες πρώτες ύλες είναι ένας από τους κυριότερους λόγους αυτού του ανοίγματος προς την αφρικανική ήπειρο. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Κίνα είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος καταναλωτής πετρελαίου μετά την Αμερική. Η κίνα ψάχνει συνέχεια σε όλο τον κόσμο για προμηθευτές ενέργειας και η Αφρική γίνεται ένας από τους σημαντικότερους για αυτή. Μέχρι αυτή τη στιγμή η Κίνα έχει συνάψει πετρελαϊκές συμφωνίες με το Σουδάν, το Τσαντ, τη Νιγηρία, την Αγκόλα, και τη Γκαμπόν, ενώ είναι σε διαπραγματεύσεις με την Κένυα.

Το βασικό επιχείρημα της κίνας προκειμένου να διεισδύσει ξανά στην αγορά της Αφρικής είναι ότι έχουν σαν κοινό ότι και οι δύο ήπειροι έχουν υποφέρει από τους δυτικούς εποικιστές και ότι τους δίνουν την ευκαιρία να ξεφύγουν από αυτούς. Αυτού του είδους η φιλολογία έχει βρει βιώσιμο έδαφος σε πολλές από της εφημερίδες της αφρικανικής ηπείρου , που δεν λειτουργούν με εντελώς αγαθά κίνητρα.

Μερικές από τις τελευταίες προσφορές της κίνας προς τους Αφρικανούς «φίλους» είναι η κατασκευή δρόμων και σιδηροδρόμου στην Αιθιοπία, νέα νοσοκομεία στο Σουδάν και τη Ρουάντα, καθώς και μια γέφυρα στο Νείλο.

Υπάρχει κάτι άλλο όμως πίσω από όλα αυτά;

Χαρακτηριστική είναι μια δήλωση Κινέζου διπλωμάτη: «Η κίνα και η Αφρική μοιράζονται την ίδια άποψη: Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν πρέπει να σταθούν εμπόδιο στις μεταξύ μας σχέσεις. Έχουμε μια διαφορετική άποψη πάνω σε αυτό το θέμα και οι Αφρικανοί σύμμαχοί μας την εκτιμούν.»

Η Ζιμπάμπουε αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση. Όταν όλοι οι υπόλοιποι αποσύρθηκαν από τη χώρα μετά από την άρνηση της κυβέρνησης να κάνει την οποιαδήποτε συζήτηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα, η Κίνα εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και άρχισε να συνεργάζεται χωρίς όρους.

Το Σουδάν είναι άλλη μια περίπτωση. Το 1995 μια Κινεζική εταιρία κέρδισε την εκμετάλλευση των πηγών πετρελαίου. Όταν οι αμερικανοί συγκρούστηκαν με την κυβέρνηση , οι Κινέζοι έσπευσαν αμέσως να καλύψουν το κενό. Βοήθησαν την κυβέρνηση να αναδομήσουν τις πετρελαιοφόρες περιοχές, εγκατέστησαν δύο αγωγούς και εγκαταστάσεις καθαρισμού. Το Σουδάν που πριν ήταν εισαγωγέας πετρελαίου τώρα κερδίζει 2 δις δολάρια κάθε έτος. Το ήμισυ των εξαγωγών πετρελαίου πηγαίνει στην κίνα και αποτελεί το 5% των συνολικών εισαγωγών. Από την άλλη όμως η κινεζική κυβέρνηση είναι κατά 40% ο κάτοχος της εταιρίας που έχει αναλάβει την εξαγωγή του πετρελαίου στο Σουδάν.

Εκτός όμως από την οικονομική υποστήριξη που παρέχει το Πεκίνο στις αφρικανικές χώρες εξίσου σημαντική είναι η βοήθειά του και σε πολιτικό επίπεδο. Η κίνα εμποδίζει συνειδητά να επιβληθούν οι οποιεσδήποτε κυρώσεις σε χώρα με την οποία συνεργάζεται.

Τα παραπάνω αποτελούν στοιχεία που αποδεικνύουν τον τρόπο με τον οποίο η Κίνα προσπαθεί να επεκταθεί και να επικρατήσει. Σαν ένας πολύ καλός μαθητής παρακολουθούσε τόσα χρόνια τους αντίπαλούς της καπιταλιστές και τώρα έχοντας απενοχοποιήσει τον εαυτό της εφαρμόζει τόσων χρόνων γνώσεις.

Κάθε οικονομική επιβολή οδηγεί αναπόφευκτα στην εκμετάλλευση τόσο του ανθρώπου όσο και της φύσης.

Στην ελληνική κοινωνία των δεκαετιών 1980-90 οι θεσμοί που οργάνωναν και ακόμα οργανώνουν τη δημόσια σφαίρα έπασχαν από αξιοπιστία. Τα πολιτικά κόμματα εξουσίας ταλανίζονταν από σκάνδαλα, οι δικαστικοί φορείς από διαφθορά, το εκπαιδευτικό σύστημα από αναχρονισμό και η αστυνομία από βιαιότητα και αυθαιρεσίες. Ήταν εποχές έντονων κοινωνικών συγκρούσεων και πολιτικής αμφισβήτησης. Απέναντι στην συνεχιζόμενη κοινωνική αστάθεια, ο καλύτερος σύμμαχος των κρατούντων ήταν η δημιουργία ενός φαινομενικού αντιπάλου. Ήταν αυτός που θα αφουγκραζόταν και θα «ικανοποι ούσε» την κοινωνική κριτική και αμφισβήτηση, μετατρέποντας την σε ακίνδυνη εικόνα και θέαμα, με δόση καταγγελίας. Είναι ο αντίπαλος στα χαρτιά, όμως στην πραγματικότητα είναι ο σύμμαχος του κατεστημένου. Αναφερόμαστε στη 4η εξουσία της δημοσιογραφίας. Η δημοσιογραφία που αποκαλύπτει σκάνδαλα, ξεμπροστιάζει διεφθαρμένους πολιτικούς, καταγγέλει τους μπάτσους που αυθαιρετούν, δίνει λόγο στον πολίτη να μίλησει για τα καθημερινά προβλήματα του, δικάζει, ερευνά εγκλήματα, ψυχαγωγεί, διασκεδάζει, δίνει συμβουλές καταναλωτικής συμπεριφοράς, διαφημίζει και ξαναδιαφη μίζει, κάνει ανθρωπιστικούς εράνους και πάνω απ΄όλα ενημερώνει. Για να γίνει αυτό η δημοσιογραφία έδωσε τα πειστήρεια της στο λαό. Για να την εμπιστευτούν έπρεπε να πείσει. Από τις πορείες του 90΄ που διαδηλωτές και δημοσιογράφοι πορεύονταν μαζί στα ίδια μπλόκ μέχρι τη φυλάκιση 8 εκδοτών για τη δημοσίευση προκύρηξης της Ε.Ο. 17Ν,η « μαχόμενη» και «ανεξάρτητη» δημοσιογραφία πέτυχε αυτό που ήθελε. Κέρδισε την εμπιστοσύνη της κοινωνίας ότι είναι δίπλα της κι απέναντι στην εξουσία κι αναρριχήθηκε στην πρώτη θέση. Στην ουσία; Η δημοσιογραφία δεν είναι μετάδοση γεγονότων. Είναι η αναπαράσταση γεγονότων. Είναι ο σχολιασμός, η κρίση, η εκτίμηση και τα συμπεράσματα σ΄ένα φασιστικό μονόλογο. Όσο και να ρωτήσεις την οθόνη δεν θα σου απαντήσει. Όπως σε κάθε παράσταση έτσι και δώ έχουμε σεναριογράφους, σκηνοθέτες, ηθοποιούς και θεατές. Όμως πέρα από τα ιδεολογήματα, τα media αποτέλουν μια ιδιαίτερα κερδοφόρα επιχείρηση. Εκδότες διαχειρίζονται πολιτικά συμφέροντα, όπως και πληροφορίες γι΄αυτό στους διαδρόμους τηλεοπτικών σταθμών κι εφημερίδων βαλίτσες με εκατομμύρια αλλάζουν χέρια όπως οι ιδεολογίες.

Με την επέλαση των ιδιωτικών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών τη δεκαετία του 90΄ οι Έλληνες δεν ήταν μόνο οι οικονομικοί πρωτευουσιάνοι των Βαλκανίων αλλά αποκτούσαν και την φινέτσα του ευρωπαϊκού σύγχρονου life-style με τα αντίστοιχα πρότυπα και εικόνες. Ακολούθησε ο μικροαστισμός, ιδανική συνταγή για τον εξελισσόμενο καπιταλισμό. Δοξάστηκε το αγορασμένο σπίτι επί πιστώσει, το σπόρ αμάξι, η πετυχημένη επαγγελματική καριέρα, η γκλάμουρ διασκέδαση, το όνειρο του κάθε μαλάκα νέο-έλληνα μικροαστού. Η τηλεόραση όμως δεν επιβλήθηκε μόνο από την εξουσία. Η σχέση Μedia και τηλευπηκόοων δεν ήταν απλώς σχέση πομπού-δέκτη αλλά κι αντίστροφη. Οι τηλευπήκοοι αποζητούσαν περισσότερη αδρεναλίνη, ίντριγκες, δακρύβρεχτες ιστορίες και τα media έδωσαν reality-show, ηλίθια τηλεπαιχνίδια και χαζές σαπουνόπερες σαν εικονικά συμπληρώματα ζωής. Την ίδια στιγμή τα media μιλούσαν για ξενόφερτη εγκληματικότητα και ο κόσμος κοίταζε επιφυλακτικά τους μετανάστες γύρω του. Τα media διαμορφώνουν καθημερινά τις ζωές μας. Το χρόνο που απομένει από τη δουλειά, το σχολείο, από τις θεσμοποιημένες δραστηριότητες και υποχρεώσεις μας, προσπαθούν να τον διαμορφώσουν κατάλληλα για να είμαστε ελέγξιμοι και φρόνιμοι. Χειραγωγούν τα μυαλά μας καθημερινά για να γεμίζουμε τη ρεζέρβα του πειθαρχημένου χρόνου μας, με αξίες και λειτουργίες που τροφοδοτούν το σύστημα. Δημιουργούν πρότυπα συμπεριφοράς, προβάλλουν ψεύτικες εικόνες, διαμορφώνουν το δόγμα «κοίτα την πάρτη σου και πάτα πάνω στους άλλους για να πετύχεις» και καθορίζουν την οπτική μας για τον κόσμο. Τα media δεν λένε μόνο ψέμματα. Κάνουν κάτι χειρότερο, κατασκευάζουν αλήθειες. Όπως έλεγε και ο υπουργός προπαγάνδας των ναζι, Γκέμπελς «Λέγε, λέγε κάτι θα μείνει». Μας εμφυτεύουν τις κρίσεις τους, αργά και μεθοδικά και λειτουργούν σαν μηχανές παραγωγής φόβου καθώς διαμορφώνουν μονίμως συνθήκες έκτακτης ανάγκης. Διοικούν τις εντολές του φόβου,«κλειδώσου στο σπίτι, υπάρχει εγκληματικότητα»,«πρόσεχε τι τρώς, υπάρχουν διατροφικά σκάνδαλα»,«πρόσεχε το παιδί σου, υπάρχει η μάστιγα των ναρκωτικών». Οι πληροφορίες τους παρουσιαζονται σαν αλήθειες, ενώ αποσυνδέουν κάθε γεγονός από το κοινωνικό του περιβάλλον, τις αιτίες που συμβάλλουν στην τέλεση του, το περιέχομενο του όπως και το νόημα του και το υποβιβάζουν στο κώδικα των συμβάντων. Έτσι ο λοιμός σε μια αφρικανική χώρα συμβαίνει παράλληλα με την τελευταία επίδειξη μόδας του Versage.
 
Έτσι λοιπόν το απόγευμα της Τρίτης, 17/2 στις 7:15, λίγο πριν το κεντρικό δελτίο ειδήσεων αρχίσει, χτυπήσαμε το τηλεοπτικό σταθμό του Αlter. Πυροβολήσαμε επιλεκτικά τα βαν του καναλιού στις θέσεις του οδηγού και του συνοδηγού. Χτυπώντας το συγκεκριμένο κανάλι στέλνουμε ένα τελεσίγραφο σε όλους τους δημοσιογράφους. Ο καιρός που είσασταν στο «απυροβόλητο» τελείωσε. Δεν αναφερόμαστε στους τεχνικούς του καναλιού. Όχι γιατί τους συμπαθούμε, αλλά αφού είναι τόσο ελεεινοί και τιποτένιοι που για λίγα φράγκα ξεπουλάνε τη συνείδηση τους και γίνονται τα τσιράκια των αρχιρου φιάνων, προτιμάμε να τους χρησιμοποιούμε σαν σάκους του μπόξ σε καμιά πορεία. Δε θα συνέβαινε βέβαια το ίδιο αν αντικρίζαμε κάποιο γνωστό δημοσιογράφο. Να είναι σίγουροι πως μια από τις σφαίρες μας θα έβρισκε το κεφάλι του. Ας το γνωρίζουν πια οι εντολοδόχοι του συστήματος, ότι καμία πρόφαση δεν τους εξασφαλίζει την ασφάλεια τους. Ας μάθουν οι γυμνοσάλιαγκες της μηντιακής δημοσιογραφίας ότι εκτός από τα σάλια που αφήνουν πίσω τους για να κολακεύουν τους καθεστωτικούς προϊσταμένους τους και τα συμφέροντα των χορηγών τους, σύντομα θ΄αφήσουν κι αίμα. Αυτή η ένοπλη επίθεση όπως και η προηγούμενη, τις θεωρούμε κινήσεις ήπιας έντασης, προλογίζοντας αυτό που θα επακολουθήσει. Ήδη το σχέδιο της μόνιμης απειλής αρχίζει ν΄αποδίδει. Μια μέρα μετά την ένοπλη επίθεση μας στο Α.Τ. Κορυδαλλού, ο φρουρός του σπιτιού του αμερικάνου πρέσβη πυροβόλησε τον ένοπλο σεκιουριτά, τραυματίζοντας τον, υπο το φόβο της «τρομοκρατικής» απειλής, δυστυχώς όχι θανάσιμα. Επίσης ένας καθεστωτικος φρουρός των ΜΑΤ αυτοκτονώντας, επιβεβαίωσε τα σενάρια ότι η ζωή ενός μπάτσου κοστίζει όσο και μια σφαίρα. Κύριοι δημοσιογράφοι, αυτή τη φορά ήρθαμε σην πόρτα σας, την επόμενη φορά όμως θα μας βρείτε στα σπίτια σας.

Υ.Γ1: Όσον αφορά τον τεχνικό που συναντήσαμε την ώρα που κατευθυνόμασταν στο μέρος της επίθεσης πρέπει να καταλάβει αύτος όσο και άτομα που στο μέλλον θα παρεμβάλλονται σε κάποια επίθεση μας χωρίς να είναι στόχοι μας πως όταν κάποιος με όπλο στο χέρι τους λέει να φύγουν το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να απομακρύνονται αμέσως και να μην «παίζουν» τον αυτόπτη μάρτυρα που κοιτάει, γιατι αυτό ίσως να αποβεί προβληματικό για τους ίδιους κάποια άλλη φορά.

Υ.Γ2: Πριν λίγες μέρες ο Βασίλης Τζωρτάτος αντί να ντρέπεται που συνεργάζεται με την αστυνομία αποσκοπώντας σε ευνοικότερη μεταχείρηση έδωσε συνέντεξη στην Ελευθεροτυπία μιλώντας για πράκτορες και ΚΥΠατζίδες που διαβρώνουν τις ένοπλες οργανώσεις. Είναι γνωστό το πόσο αχρείος ήταν αλλά η υπομονή έχει και τα όρια της. Η επιλογή του μέρους που αφέθηκε η προκύρηξη έχει να κάνει με την υπόθεση του Σοριν Ματέι. Η πρώτη υπόθεση τηλεδιαχείρισης από τα media με τελική έκβαση τον θάνατο μιας κοπέλας και την δολοφονία του Ματέι στο νοσοκομείο από τους μπάτσους.
 
ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ

“Ήδη ο ουρανός κυριευμένος από το προαίσθημα των καπνών μέσα από τις φλόγες των κτιρίων ντρέπεται, κρύβεται και σιωπά.”

Τους τελευταίους μήνες το αντάρτικο πόλης αποτελεί ένα από τα δημοφιλή θέματα συζήτησης του κύκλου των διαννοούμενων, των ιστορικών και των προοδευτικών αριστερών στην διάρκεια φιλολογικών “δεξιώσεων” και ακαδημαϊκών φλυαριών. Βιβλία, ταινίες, αφιερώματα, ντοκυμαντέρ, παρουσίες σε τηλεοπτικά παράθυρα, που άλλοτε καταδικάζουν και άλλοτε πιο “καλοπροαίρετα” κάνουν λόγο για τους συντρόφους που “πήραν την λάθος επιλογή”. Κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω είναι ότι καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα. Ερμηνεύουν το αντάρτικο πόλης ως ιστορική ήττα και πολιτικό αδιέξοδο.
Αυτή η “μαθηματίστικη” λογιστική να ερμηνεύονται επαναστατικές πρακτικές με όρους αθροιστικών αποτελεσμάτων σύμφωνα με τον αριθμό συλλήψεων, φυλακίσεων και θανάτων είναι ακρωτηριασμένη από κάθε διαλλεκτική. Με την ίδια λογική, ποιά μορφή ρήξης δεν έχει ηττηθεί; Μήπως οι πορείες, τα μαζικά κινήματα, οι διαμαρτυρίες κατόρθωσαν να ανατρέψουν αυτά που αντιμάχονταν; Η γερμανική RAF, οι ιταλικές Ερυθρές Ταξιαρχίες, η γαλλική Action Directe, to ισπανικό MIL, η αγγλική Οργισμένη Ταξιαρχία, παραμένουν και σήμερα στην κεντρική θεματική των συζητήσεων νέων συντρόφων αποδεικνύοντας πως η στρατιωτική τους ήττα δεν ακύρωσε το στοίχημα που έθεταν, ξεχωριστά σε κάθε περίπτωση, αυτό, της επαναστατικής προοπτικής.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει κριτική. Άλλωστε το πέρασμα από τα όπλα της κριτικής στην κριτική των όπλων, απέχει μια στιγμή. Μακριά και εχθρικά βέβαια από την πρακτορολογία των Κομμουνιστικών Κομμάτων, που διεθνώς πάντα αποτελούσαν τους πιο σκληρούς επικριτές και διώκτες του αντάρτικου πόλης. Αφ’ ενός έτσι δικαιολογούν τον ιστορικό τους συμβιβασμό και το πέρασμά τους στην άκρα νομιμότητα, αφ’ ετέρου καλύπτουν την αγωνία τους να διατηρήσουν το αποκλειστικό ιστορικό προνόμιο της αντίστασης, ώστε να μην χάσουν πελάτες – ψηφοφόρους.

Όμως η αντιστροφή της κατάντιας της πρακτορολογίας των Κομμουνιστικών Κομμάτων, με το πέρασμα στην άκριτη εξύμνιση του αντάρτικου πόλης από κομμάτια του επαναστατικού χώρου, έχουν μια κοινή ομοιότητα, την αναπηρία σκέψης. Οι χειροκροτητές και οι θαυμαστές των αντάρτικων οργανώσεων πέρα από το να επιδοκιμάζουν και να ενθουσιάζονται από εντυπωσιακά επιχειρησιακά χτυπήματα, στην πραγματικότητα παραμένουν θεατές αναπαράγωντας την κατάσταση βολέματος στην οποία έχουν περιέλθει. Το αντάρτικο παραμένει κάτι απόμακρο για αυτούς, σαν μια ταινία δράσης, ή ένα καλό βιβλίο περιπέτειας, που διαβάζουν λίγο πριν κοιμηθούν.

Φυσικά, η κριτική μας δεν μπορεί να απομονωθεί μόνο στους επαγγελματίες ρεφορμιστές και τους μέτριους θεατές, αλλά παράλληλα ανοίγει μέτωπο και με τους δράστες της Υπόθεσης. Η πλειοψηφία των παράνομων επαναστατικών οργανώσεων έθετε διαρκώς το στοίχημα της εναρμονισμένης στρατηγικής του αντάρτικου με τους μητροπολιτικούς αγώνες (απεργίες, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες). Με αυτόν τον τρόπο, πίστευαν πως θα κερδίσουν τη λαϊκή συμπάθεια και θα ωθήσουν το μαζικό κίνημα στην επαναστατική πάλη.

Η ιστορία όμως δεν δικαίωσε αυτήν την επιλογή. Ενέργειες που θύμιζαν κασκαντέρ σε ταινίες, όπως στις 2 Νοεμβρίου το 1987 η “παρείσφρυση” ένοπλων γερμανών συντρόφων σε διαδήλωση ενάντια στην εγκατάσταση αεροδρομίου στην δυτική Γερμανία όπου πυροβόλησαν εναντίων των μπάτσων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δυο ένστολοι και να τραυματιστούν βαριά αρκετοί άλλοι, συνέβαλε άτσαλα και επιπόλαια στην διελεύκανση μιας σειράς επιθέσεων σε τράπεζες και εταιρείες πυρηνικών και στην σύλληψη των δραστών. Άλλες πρακτικές ενώ ήταν δημοφιλείς στην λαϊκή μάζα, όπως ενέργειες της 17Ν, γινόντουσαν αντιληπτές, με ευθύνη της οργάνωσης, ως ένοπλη αντιπολίτευση. Τα χειροκροτήματα για την 17Ν και η απειλή “μια 17Ν σας χρειάζεται…” που ακουγόταν συχνά στις ουρές των τραπεζών και της εφορίας, αποδεικνύουν την σύγχιση μεταξύ του αντάρτικου πόλης και του λαϊκού τιμωρού για την λύση της γραφειοκρατικής κωλυσιεργείας.

Αυτό συνέβαινε γιατί υπήρχε μια ιστορική αγκύλωση στις παλιές ταξικές μορφές. Σχεδόν όλες οι οργανώσεις αναζητούσαν κάποιο επαναστατικό υποκείμενο. Για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες ήταν οι εργάτες των αυτοκινητοβιομηχανιών, για την 17Ν ο λαός, για την RAF το αντάρτικο του τρίτου κόσμου κ.ο.κ. Για αυτούς η ένοπλη δράση ήταν μια διαδικασία επιτάχυνσης της ταξικής πάλης.

Για εμάς το αντάρτικο πόλης είναι μια μικρογραφία ενός γενικευμένου πολέμου που δεν έχει κυρηχθεί ακόμα. Είναι μια διαδικασία να πάρεις την ζωή στα χέρια σου. Είναι η απόφαση για μια μάχη που διεξάγεται 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες τον χρόνο. Οι επιθέσεις μας δεν είναι παραδειγματικές, είναι πράξεις πολέμου.

Η απεύθυνη και κατανόησή τους από άλλα άτομα, δεν είναι για εμάς μια απαραίτητη προϋπόθεση, αλλά ένα θετικό στοιχείο. Συμμετέχουμε στο αντάρτικο γιατί είναι ο μοναδικός τρόπος επέμβασης των επιθυμιών μας, με αιφνιδιαστικές δυνάμεις απέναντι σε έναν θωρακισμένο κόσμο. Το να ξεκινάς να μάχεσαι, σημαίνει πως αρχίζεις να πιστεύεις στον εαυτό σου. Αντίζηλοι της κοινής λογικής και των υπολογισμών θέλουμε να ξαναφτιάξουμε το σύμπαν για λογαριασμό μας. Η έννοια του νέου ανθρώπου είναι ο άνθρωπος της άρνησης, ο αντάρτης πόλης.

Δεν είναι απλά θέμα στρατηγικής, είναι θέμα ουσίας. Το αντάρτικο πόλης έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει τέτοιες συνθήκες ώστε να εγκαταλειφθούν οι δημοκρατικές ευγένειες και να επικρατήσει η πολιτική του χείριστου. Γιατί πιστεύουμε πως οι κοινωνικές σχέσεις δεν ανατρέπονται μέσα από διαμαρτυρίες και αιτήματα, αλλά ανατινάζονται με την ισχύ των παράνομων επαναστατικών πράξεων. Με αυτόν τον τρόπο δεν μας ενδιαφέρει να συγκινηθεί ο κόσμος ή απλώς να αντισταθεί για τα δικαιώματά του, αυτό που θέλουμε είναι να ξεκαθαριστεί το τοπίο. Όλα τα υπόλοιπα είναι επιλογές.

Μέσα από αυτές τις κινήσεις θέλουμε επίσης να αποσταθεροποιήσουμε την εσωτερική νωθρότητα και να ωθήσουμε προς τις παράνομες επαναστατικές ενέργειες όλα τα ριζοσπαστικά ρεύματα. Γιατί εκεί που σέρνονται οι επικλήσεις για την μη ποινικοποίηση των ιδεολογιών και των φιλικών σχέσεων, θριαμβεύει η δημοκρατική παράκληση για δικαιώματα ελευθερίας σκέψης και λόγου. Δηλαδή η παράδοση σε όλο της το μεγαλείο. Τα δικαιώματα και οι κοινωνικές κατακτήσεις απλά εξωραΐζουν την δυνάστευση και αναβάλλουν την επίθεση. Πιθανόν η ποινικοποίηση του ανατρεπτικού χώρου να έχει απρόβλεπτα αποτελέσματα, αλλά σίγουρα δεν θα υπάρχει θέση για τεμπέληδες με δειλή σκέψη, παρά μόνο για αποφασισμένους με ισχυρή συνείδηση.

Το αντάρτικο πόλης, είναι αντίληψη, είναι νοοτροπία, είναι η οργανωμένη άμεση δράση. Κομμάτι του ειναι και η ένοπλη πάλη, μακριά όμως από δογματισμούς και φετιχοποιήσεις. Άλλωστε η επαναστατικότητα κάθε χτυπήματος, δεν καθορίζεται από τον βαθμό βιαιότητας των μέσων, αλλά τα μέσα καθορίζονται από την συνείδηση των ατόμων και την αποτελεσματικότητα της χρήσης τους. Αν θέλεις να καταστρέψεις μια αντιπροσωπεία πολυτελών αυτοκινήτων, προφανώς δεν θα πυροβολήσεις τα αμάξια, όπως αν θες να απαλλοτροιώσεις μια τράπεζα δεν θα εισβάλεις με μολότωφ.

Τον λόγο τώρα έχουν οι πράξεις:

Από τα ξημερώματα της Τετάρτης μέχρι το απόγευμα της Πέμπτης 12 Φεβρουαρίου επιλέξαμε και χτυπήσαμε:

– Τα ΕΛΤΑ στον Αγ. Δημήτριο, στην Πλατεία Αττικής και στην Θεσσαλονίκη, ως ελάχιστη συνεισφορά στην αίτηση οικονομικής αποζημίωσης που έχει καταθέσει η διοίκησή τους για τις ληστείες που πραγματοποιήθηκαν σε υποκαταστήματά τους και κατηγορούνται μέλη της 17Ν. Στα ΕΛΤΑ στην πλατεία Αττικής δεν έγινε καμία καταδίωξη από ιδιωτικό φύλακα. Ιδιωτικός φύλακας δεν υπήρχε, ή αν υπήρχε, κάπου λούφαζε. Ο μηχανισμός σβήστηκε, αφού είχαν αποχωρήσει οι σύντροφοι. Φαίνεται πως σε αυτήν την περιοχή ανθίζει το φρούτο του “ήρωα πολίτη”, γιατί πριν από ένα χρόνο καταστηματάρχες της περιοχής συνέβαλλαν στο θάνατο ενός από τους δυο ληστές που έβγαιναν από τα συγκεκριμένα ΕΛΤΑ, παίρνοντας τα κλειδιά της μηχανής τους και δίνοντας την ευκαιρία σε έναν μπάτσο να τους πυροβολήσει.
– Τα γραφεία των ροζ ανεμοδούρων του Συνασπισμού που τρέχουν πίσω από παντού για να μαζέψουν ψήφους. Πρόσφατα το γνωστό στέλεχός τους και ιστορική φυσιογνωμία της αριστεράς Μ. Γλέζος, παρευρέθηκε και χαιρέτησε την συγκέντρωση διαμαρτυρίας των μπάτσων.
– Το σπίτι του γνωστού “γραμματικού” και πρώην πρύτανη Γ. Μπαμπινιώτη στην οδό Ζεφύρων 11Α στην Αγία Παρασκευή (και όχι γραφεία ευρέσεως εργασίας) για τις “λόγιες” υπηρεσίες που προσφέρει στο σύστημα.
– Τα γραφεία του φαντασιόπληκτου καθηγητή εγκληματολογίας Γ. Πανούση – αναλυτή τρομοσεναρίων επιστημονικής φαντασίας.
– Τα γραφεία συμφερόντων του γνωστού αριστοκράτη διανοούμενου συγγραφέα Απόστολου Δοξιάδη (ξημερώματα Τετάρτης) στην οδό Δεινοκράτους 42 στο Κολωνάκι.
– Τα γραφεία του γραφικού τηλεκαραγκιόζη δικηγόρου Σταύρου Γεωργίου που ήταν μέλος της πολιτικής αγωγής εναντίων της 17Ν.
– Την εθνική τράπεζα στα Πετράλωνα στην οποία είχε πραγματοποιηθεί ληστεία για την οποία κατηγορήθηκαν τα μέλη της 17Ν ότι εκτέλεσαν τον μπάτσο φύλακα Χρήστο Μάτη.
– Το λογιστήριο της εφημερίδας ριζοσπάστης, που πίσω από κάθε επαναστατική πράξη “βλέπει” αμερικάνους πράκτορες και προβοκάτορες.
– Την εφημερίδα Τα Νέα, του οργανισμού λαμπράκη για τις ασφαλίτικες δημοσιεύσεις που έκανε την περίοδο της “εξάρθρωσης” της 17Ν.
– Την μπακαλοφυλλάδα της Αυριανής του λαδοπόντικα Κουρή για την δημόσια διαπόμπευση που πραγματοποίησε εναντίον των μελών της 17Ν.
– Το γνωστό παχύδερμο της πολιτικής Θ. Πάγκαλο. Επειδή ήταν στόχος βαρέων βαρών, αναγκαστήκαμε να τον χτυπήσουμε δυο φορές. (Το σπίτι της κόρης του το χρησιμοποιεί ο ίδιος ως πολιτικό γραφείο.)
– Το σπίτι του προϊσταμένου της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας Παπαγγελόπουλου. Μετά από παρακολούθηση επιλέξαμε το μεσοδιάστημα ανάμεσα στην αποχώρηση του μπάτσου – φύλακα που έλεγχε το μέρος και της αντικατάστασής της βάρδιας από συνοδούς ασφαλείας. Ο κ. Παπαγγελόπουλος αφού δεν μπορεί να μας βρει αυτός, τον βρήκαμε εμείς.
– Το σπίτι του εφέτη ανακριτή του Αρείου Πάγου Β. Φούκα, αναπληρωματικού μέλους του εφετείου της 17Ν και ανακριτή στην υπόθεση του Μιχάλη Πρέκα.
– Το αυτοκίνητο του γνωστού λιγδιάρη – κονδυλοφόρου αρθρογράφου Παναγιώτη Παναγιώτου για το λειτούργημα του χαφιεδισμού που εκτελεί.

Όλα τα χτυπήματα τα αφιερώνουμε στον αντάρτη πόλης Δημήτρη Κουφοντίνα. Σε έναν από τους Λίγους αυθεντικούς επαναστάτες, που ποτέ δεν παραδόθηκε, ποτέ δεν συνθηκολόγησε. Από τα δικά μας λημέρια της επανάστασης, του ανταποδίδουμε το αντάρτικο σινιάλο που αυτός πρώτος μας χάρισε. Εδώ δεν πιάνουν οι συμφωνίες και οι διαφωνίες πολιτικής ορθότητας, σημασία έχουν τα μάτια μας πίσω από τις κουκούλες, που λάμπουν τόσο όμορφα όταν πολεμάμε.

ΥΓ. Στις 13 Ιανουαρίου συνελήφθη στην Θεσσαλονίκη ο αναρχικός Ηλίας Νικολάου για τον εμπρησμό εγκαταστάσεων της δημοτικής αστυνομίας. Ο ίδιος, πριν δυο μήνες, μαζί με άλλους δυο συντρόφους ήταν καταζητούμενος για ένα χρόνο περίπου, κατηγορούμενος πάλι για εμπρηστικές επιθέσεις. Δεν μας ενδιαφέρουν τα νομικά τερτίπια αθωότητας ή ενοχής, σίγουρα όμως είναι τιμή μας να υπάρχουν τόσο αμετανόητοι σύντροφοι ανάμεσά μας, όπως ο Ηλίας Νικολάου. Η φωτιά μας είναι μαζί του.

Σύντομα θα επανέλθουμε.

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς Αθήνας – Θεσσαλονίκης.

Η εξέγερση του περασμένου Δεκεμβρίου είναι μια ακολουθία πολλών συγκλονιστικών γεγονότων που εξακολουθεί να μένει ενεργή και να εκτείνεται σε διάφορα πεδία, παρά την πολεμική που δέχτηκε από τους θεσμούς εξουσίας και τα συμφέροντα που συγκροτούν την κυριαρχία. Η πολεμική τακτική που ακολουθήθηκε δεν ήταν κάτι το πρωτότυπο. Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις οι επιλογές αντίδρασης του καθεστώτος μπορούν να διακριθούν σε δύο μεγάλες κατηγορίες: τη φυσική καταστολή και την ιδεολογική καταστολή. Κάθε αντίδραση από την μεριά του υπάρχοντος προς το νέο, περιέχει στοιχεία και από τις δύο αυτές κατηγορίες. Ωστόσο η πραγματικότητα όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα αλλά και η μακρόχρονη εμπειρία των διαχειριστών του μοντέρνου, καπιταλιστικού κόσμου έχει αναδείξει την ιδιαίτερη χρησιμότητα της ιδεολογικής καταστολής, που συνήθως έπεφτε σε σχετική ανυποληψία από προγενέστερες κυριαρχικές συνθέσεις. Η αντίδραση του ελληνικού κράτους ακολούθησε αυτή την σύγχρονη πεπατημένη οδό.

Η φυσική καταστολή έγινε σχετικά εμφανής και δεν έχει να παρουσιάσει κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Η τεράστια εξάπλωση των εξεγερτικών δράσεων σε πολλές περιοχές της Ελλάδας έδωσε ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα στην εξέγερση αυτή. Πότε ως τώρα δεν είχαμε τόσο ταυτόχρονα εκτεταμένες στον χώρο εκδηλώσεις πολιτικής ανυπακοής και βίαιης σύγκρουσης στα αστικά κέντρα της επικράτεια του ελληνικού κράτους. Συνήθως οι εξεγέρσεις μένουν στα πλαίσια μιας πόλης αν όχι στα πλαίσια μιας περιοχής της πόλης. Αντίστοιχη επέκταση είχε και σε διαφορετικές ομάδες του πληθυσμού, κάποιες από αυτές ασύνδετες μεταξύ τους (μαθητές, μετανάστες, πολιτικοποιημένοι νέοι κλπ) κάτι επίσης σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα. Τα γεγονότα αυτά ενέτειναν τη αγωνία στους μηχανισμούς καταστολής για τα χωρικά και χρονικά όρια, αλλά και τα όρια περιεχομένου της εξέγερσης. Η τακτική της αναμονής και συγκράτησης της άμεσης βίαιης καταστολής, αν και για λόγους σκοπιμότητας κατακρατήθηκε από πολλά κέντρα εξουσίας, ήταν μια τακτική που απέδωσε την αποφυγή της δημιουργίας ενός βρόγχου αυτο-ενίσχυσης του φαινομένου που θα οδηγούσε σε περαιτέρω κλιμάκωση πολύ πιο πιθανά από αποδυνάμωση και καταστολή. Σε αυτό συνηγορούν και διάφορα ποιοτικά χαρακτηριστικά της εξέγερσης που θα αναφερθούν παρακάτω. Η φυσική καταστολή αυξήθηκε σταδιακά και ξεπέρασε τα συνήθη όρια των δημοκρατιών, όταν όμως η δυναμική των συγκρούσεων είχε μειωθεί. Η σύλληψη εκατοντάδων ατόμων η απόδοση βαριών κατηγοριών και η προφυλάκιση πολλών από αυτούς, η χρήση εξαιρετικά μεγάλων ποσοτήτων χημικών όπλων (δακρυγόνα, ασφυξιογόνα κλπ) η φυσική βία και τα βασανιστήρια είναι κάποια από τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν.

Τα στάδια της ιδεολογικής καταστολής έχουν περισσότερο ενδιαφέρον και γίνονται αντιληπτά κυρίως από την στάση των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η αρχική άρνηση/απόκρυψη των γεγονότων δεν μπόρεσε να διαρκέσει και γρήγορα κατέρρευσε. Κατάφεραν μόνο να αποκρύψουν λίγο το μεγάλο εύρος εξάπλωσης. Το επόμενο στάδιο ήταν η σύγχυση και το ψέμα (καίγεται η εθνική βιβλιοθήκη, καίγεται το κτήριο Κωστής Παλαμάς κλπ) και ο γνωστός τηλεοπτικός και όχι μόνο σαχλαμαρισμός. Της πρώτες μέρες της εξέγερσης ήταν εντελώς αδύνατο να στήσουν έναν λογικοφανή μύθο. Τελικά στηρίχθηκαν στις κλάψες των εμπόρων για την πτώση της κατανάλωσης, αλλά και στο ημιθανές πνεύμα των χριστουγέννων. Τέλος η άρνηση/απόκρυψη επανήλθε με επιτηδευμένη και καλά οργανωμένη πια αποσιώπηση κάθε δράσης που αναπτύχθηκε σαν προέκταση του δεκέμβρη, όπως οι καταλήψεις δημαρχείων, δημόσιων χώρων, τις πορείες, τις εκδηλώσεις κλπ σε πολλές περιοχές, με πολλές μορφές (π.χ. Η κατάληψη της λυρικής, οι δράσεις για το πάρκο στην Πατησίων) και με πολλούς ανθρώπους. Σήμερα ζούμε τις μέρες που τα αποτελέσματα της εξέγερσης αποκτούν κοινωνική και πολιτική οντότητα. Τώρα γίνονται οι διεργασίες που πιθανά θα γεννήσουν κάτι νέο. Τίποτα δεν τελείωσε ακόμα, και δε θα τελειώσει όσο και αν σκληραίνει η καταστολή, όσο και αν το αρνούνται το κράτος και οι νοικοκυραίοι του. Και ποιος θα μπορούσε να πει ότι τελείωσε όταν μπροστά μας προβάλει η αποτυχία του καπιταλισμού με την μορφή της κρίσης του.

«Επειδή το λεξικό είναι ο φύλακας του υπάρχοντος νοήματος σκοπεύουμε να το καταστρέψουμε συστηματικά.»1

Στα πλαίσια του κινήματος ο θεμελιώδης κανόνας είναι η αυτοοργάνωση και η πραγματική δημιουργία από όλες και όλους. Η αυτοοργάνωση δεν αποτελεί μόνο την μέθοδο λήψης των αποφάσεων, αλλά σηματοδοτεί κάθε βήμα στη δημιουργία λόγου, εντύπων, τέχνης και έργων από την πλευρά των κινηματικών κύκλων. Πόσο μάλλον στη γλώσσα που αποτελεί το πρώτο μέσο εσωτερικής επικοινωνίας, αλλά και επικοινωνίας- δράσης με τον κόσμο. 
Το κυρίαρχο γλωσσικό σύστημα δεν αποτελεί μια συνεχή, δυναμική εξέλιξη αλλά αποτελεί μια προέκταση της εξουσίας ακόμα και στο επίπεδο της επικοινωνίας. Οι ίδιες οι λέξεις νοηματοδοτούνται και αναστρέφονται σύμφωνα με τις επιταγές της εξουσίας. Η ίδια η διαχωρισμένη εξουσία αντικαθιστά την αυτόνομη δράση των μαζών και επιτίθεται μέσω του γλωσσικού συστήματος, υποβιβάζοντας την δημιουργία του στο επίπεδο της απλής πληροφόρησής. Ιδιοποιείται αποστερητικά το γλωσσικό σύστημα και το επιβάλλει στις μάζες. Με άλλα λόγια είναι το υλικό υπόβαθρο της ιδεολογίας της. Αυτή η καθυπόταξη των λέξεων εκφράζει μια βαθύτερη στρατιωτικοποίηση όλης της κοινωνίας σε δυο κατηγορίες: τη κάστα των διευθυντών και τη μεγάλη μάζα των εκτελεστών. Έτσι, το γλωσσικό σύστημα της εξουσίας δεν αποτελεί την αναπαράσταση της πραγματικότητας, αλλά η πραγματικότητα είναι το πολύ πολύ το όστρακο αυτού του γλωσσικού συστήματος. Απέναντι σε αυτή τη στατική και μη «ανοικτή» οριοθέτηση των ορισμών στο κυρίαρχο λεξικό, κάθε αυτοοργανωμένη προσπάθεια πρέπει να μεταστρέφει τις λέξεις του και μέσω των αυτοοργανωμένων γλωσσικών παιχνιδιών να τις επανανοηματοδοτεί. Είναι πρωταρχικό να σφυρηλατήσουν το δικό τους γλωσσικό σύστημα, τη γλώσσα της πραγματικής ζωής, ενάντια στο γλωσσικό σύστημα της εξουσίας και κάθε στατικής ιδεολογίας.
Σ’ αυτή τη λογική, μέσα στις διαδικασίες του κινήματος πρέπει να  γίνει μια προσπάθεια εξ’ αρχής δημιουργίας κάθε λόγου. Η ίδια η λέξη και η πρόταση βρίσκουν το νόημα τους και ξαναδημιουργούνται μέσα από ιδιότυπα γλωσσικά παιχνίδια, όπου το νόημα βρίσκεται στην ίδια τη χρήση της γλώσσας. Ίσως ένα παράδειγμα είναι καταλληλότερο αυτή τη στιγμή: Κάθε λέξη ή πρόταση εξετάζεται ώστε το νόημα της να αποτελεί συμφωνία γνωμών μέσα στους κινηματικούς κύκλους. Μόνο έτσι απορρίπτονται ή επανανοηματοδοτούνται λέξεις με ιδεολογικό πέπλο με σκοπό τη πλήρη κατανόηση. Ένα άτυπο είδος σύμβασης λειτουργεί ώστε η κάθε λέξη να εκφράζει τις σκέψεις που κάθε άτομο κάνει ακούγοντας ή διαβάζοντάς την. Ας πάρουμε τη λέξη «αλλοτρίωση». Ενώ γενικά αποτελεί μια έννοια συμβολισμού της μετάβασης από μια φυσική κατάσταση σε μια άλλη, με αρνητική  πάντα χροιά, μπορεί να πεί κανείς ότι από τη στιγμή που υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις για την ταυτότητα της φυσικής κατάστασης, η πλήρης νοηματοδότηση της κρύβει ιδεολογικές πεποιθήσεις. Το κυρίαρχο γλωσσικό σύστημα θα οριοθετεί το νόημα της λέξης σε μια αλλοίωση του ανθρώπινου χαρακτήρα από την κατάσταση που συμφέρει την εξουσία σε μια άλλη ή και το αντίθετο- «μέσα στον πραγματικά ανεστραμμένο κόσμο, το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου» -.  Ταυτόχρονα, η τοποθέτηση κάθε αυτοοργανωμένης προσπάθειας απέναντι σε αυτή τη λέξη θα διαφέρει κατά πολύ. Έτσι μετά από την ίδια τη νοηματοδότηση της λέξης μέσα από τις αρχές της αυτοοργάνωσης (αν υπάρξει απόλυτη συμφωνία ή αν υπάρξει μια ιδιότυπη «σύμβαση του περιθωρίου»), το νόημα της λέξης θα αποτελεί η ίδια της η χρήση.

«Απορρίπτουμε κάθε γλωσσολογική ή άλλη εξουσία: μόνο η πραγματική ζωή δίνει το νόημα και μόνο η πράξη το επαληθεύει…»2

1. (Καταστασιακή Διεθνής, τεύχος 10, «Οι αιχμάλωτες λέξεις»)
2. ό.π.

Μιά εικόνα, κι όμως τόσες ερμηνείες…

1. μπάτσοι, γουρούνια… Σα αγέλη ζώων πηγαίνατε όλο το Δεκέμβρη. Που είναι η φασιστική σας πειθαρχία; Ανάποδα τις ασπίδες, λερωμένες στολές, χαριεντισμοί με τους ασφαλίτες και φτηνός τσαμπουκάς σε ανήλικους… έτσι θα πάμε στην Ευρώπη;

2. μπάτσοι, δολοφόνοι… Ο φονιάς Κορκονέας θα ξαναβγεί ελεύθερος ανάμεσα μας, οι φυλακισμένοι της εξέγερσης κρατούνται ακόμα παράνομα, η καταστολή καταργεί τη νομιμότητα, άρα τη καταργήσαμε τη βαρύτητα του νόμου… οι εικονιζόμενοι τα βάζουν πλέον με το νόμο της βαρύτητας.
3. Σ’ αυτή την εικόνα, δε βλέπετε να κρέμονται τα στολίδια του δέντρου του Κακλαμάνη, αλλά τα φρούτα της νέας καταστολής. Ωρίμασαν και είναι έτοιμα να πέσουν πάνω μας.

Η τέταρτη ερμηνεία που απορρίψαμε λέει ότι ο κόσμος στέκεται ανάποδα και πρέπει να ξανασταθεί στα πόδια του. Όχι, στην εικόνα του κόσμου που έχουμε, η αστυνομία δεν θα έχει θέση, ούτε καν «για να προστατεύσει τον όχλο από τον εαυτό του» όπως έλεγε κάποτε ο Χέγκελ. Το μόρφωμα της αστυνομίας, που κάποτε δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει κάποιες ανάγκες των κυρίαρχων, και που δεν αποτελεί μια οντολογική αναγκαιότητα, κάποτε πρέπει να πάψει να υπάρχει υπό οποιαδήποτε μορφή. Δε μας πειράζει μόνο η λειτουργία της αστυνομίας, αλλά και η ίδια της η ύπαρξη.

Πιό απλά… Να φύγετε κωλόμπατσοι. Να γυρίσατε πίσω στη μεσσηνία σας.

Εμείς, οι υπόλοιποι μεσσήνιοι, οι λίγοι που δε γίναμε μπάτσοι, ζητάμε ταπεινά συγνώμη για τους συμπατριώτες μας.

http://kosmoi.blogspot.com/

Το Σάββατο 7 Φεβρουαρίου ξεκινάει η πολυδιαφημισμένη έκθεση με τίτλο «BODIES… Η Έκθεση» στην Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων. Τα εκθέματα της έκθεσης είναι «αληθινά ανθρώπινα σώματα που παρουσιάζονται στην ολότητα τους ή ανά μέρη.»

«Η εκπαιδευτική σημασία αυτής της έκθεσης είναι ανεκτίμητη» λέει ο Δρ. Roy Glover, Επίτιμος Καθηγητής Ανατομίας και Μοριακής Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και Ιατρικός Διευθύνων Σύμβουλος της έκθεσης. Τα ραδιόφωνα, οι εφημερίδες, η τηλεόραση και γενικά το σύνολο των ΜΜΕ  συμφωνούν και επαυξάνουν επαναλαμβάνοντας την ιδία επωδό: Η Έκθεση «BODIES» θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπουν οι άνθρωποι τον εαυτό τους! Έχει σχεδιαστεί να διαφωτίσει, να παρακινήσει, να γοητεύσει και να εμπνεύσει!

Η έκθεση παρουσιάζεται ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να γνωρίσουν οι άνθρωποι το σώμα τους και γενικά των εαυτό τους. Είναι όπως λένε μια έκθεση για όλη την οικογένεια που έχει σκοπό να μεταλαμπάδευση την γνώση από τα εργαστήρια στον καθημερινό άνθρωπο. Στην ουσία όμως πρόκειται για άλλη μια φαντασμαγορική έκθεση η οποία είναι αποκομμένη από το όλο και την γνώση αυτού. Είναι μια έκθεση που ποντάρει στα ωμοφαγικά ένστικτα του σύγχρονου ανθρώπου και καλύπτεται πίσω από το πρόσχημα της γνώσης και της ευαισθητοποίησης (διοργανώνεται υπό την αιγίδα του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων). Η γνώση του σώματος και του εαυτού μας προέρχεται μόνο μέσω της βιωμένης εμπειρίας, του πειραματισμού, του παιχνιδιού, της μελέτης, της συναναστροφής  και γενικά της αδιάκοπης αναζήτησης.

Τα ζητήματα όμως που εγείρονται από αυτήν την έκθεση δεν τελειώνουν εδώ. Τα εκθέματα είναι αληθινά σώματα ανθρώπων που είτε ήταν δωρητές σώματος, είτε η σωρός των δεν ζητήθηκε από τους οικείους τους. «Οι άνθρωποι αυτοί έχουν πεθάνει από φυσικά αίτια. Ο νόμος απαγορεύει την αποκάλυψη οποιασδήποτε πληροφορίας σχετικά με την ταυτότητα των εκθεμάτων και την αιτία του θανάτου», διαβάζουμε στο www.bodiesinathens.gr. «Όλα τα σώματα-εκθέματα αποκτήθηκαν από τα εργαστήρια του Ιατρικού Πανεπιστημίου Dalian Plastination, της Κίνας. Σήμερα, τα ανθρώπινα σώματα που χρησιμοποιούνται από ιατρικές ομάδες στην Κίνα, τις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες παγκοσμίως προέρχονται από δωρητές ή είναι σώματα ανθρώπων των οποίων δεν έχει εξακριβωθεί η ταυτότητα». Δωρίζει ο Χ, λοιπόν, το σώμα του σε ένα εργαστήριο για χάρη της Επιστήμης (τρομάρα της και του) και αυτό το πουλάει και γίνεται έκθεμα στα τσιγκέλια κάποιου μεγαλοχασάπη. Αν πάλι αυτός ο Χ δεν είναι «υπερκοινωνικοποιημένος», δεν έχει τον ευγενή πόθο ακόμα ως νεκρός να είναι χρήσιμος σε αυτήν τη κοινωνία αλλά ζει απομονωμένος χωρίς να τον αναζητήσει κανείς ή έχει την ατυχία για τον οποιοδήποτε λόγω να μην εξακριβωθεί η ταυτότητα του όταν πεθάνει, το κουφάρι του πάλι κινδυνεύει να γίνει φανταχτερό εμπόρευμα.

Πρόκειται, λοιπόν, για ένα μεγάλο παζάρι, για μια  αγορά ανθρωπίνων σωμάτων που επειδή δεν έχει αναπτυχθεί σε ικανοποιητικό βαθμό ακόμα λειτουργεί με πλαγίους τρόπους. Οι προμηθευτές είναι τόσο τα, συντεταγμένα στις ανάγκες της αγοράς τόσο ως προς το περιεχόμενο της ερευνάς τους όσο και την εύρεση πόρων, επιστημονικά κέντρα όσο και το κράτος και οι λοιποί επιχειρηματίες-χασάπηδες. Το εμπόρευμα είναι το νεκρό ανθρώπινο σώμα.

Συνεπώς, ο κύκλος ζωής του ανθρώπου ως εμπόρευμα -με την έννοια του ισοδυνάμου της ανταλλαγής μέσω του χρήματος μιας ώρας εργασίας με ένα παραγόμενο προϊόν-δεν τερματίζεται με τον βιολογικό θάνατο αλλά χάρη στη σιλικόνη και τις άλλες μεθόδους συντήρησης διαρκεί για χρόνια ακόμα. Το νεκρό σώμα αυτό που ακόμα και στο λίκνο της εμπορευματικής κοινωνίας, την αρχαία Αθήνα, ήταν αδιανόητο να μη τιμηθεί (το αντίθεο αποτελούσε ύβρη), σήμερα σκυλεύεται με τον χειρότερο τρόπο και συρρέουν να δουν το θέαμα νέοι, γεροί, και μικρά παιδιά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Η Έκθεση, άλλωστε, απολαμβάνει παγκόσμια αποδοχή, προσελκύοντας σχεδόν 11 εκατ. επισκέπτες σε μεγάλες πόλεις όπως η Ν. Υόρκη, το Λας Βέγκας, η Ουάσινγκτον, το Λονδίνο, το Σάο Πάολο, η Βαρκελώνη και η Πράγα.

Στον κόσμο, λοιπόν, του εμπορεύματος και της ιδιοκτησίας το μοναδικό πράγμα που μας ανήκει, η μοναδική «πραγματική» ιδιοκτησία μας, την οποία ενοικιάζουμε καθημερινά για να ζήσουμε, κάποιοι μετά τον θάνατο μας την αρπάζουν , την ιδιοποιούνται, την ξεσκίζουν και την ξεπουλούν. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΤΑ ΝΕΚΡΑ ΣΩΜΑΤΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ!!! ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΒΡΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΝΕΜΕΣΗΣ