{youtubejw width=”500″}X0T3jMRNwV8{/youtubejw} 

Μερικά Blogs χρηστών μέσα από τη Γάζα

http://gazatoday.blogspot.com/ 

http://ingaza.wordpress.com/

http://talestotell.wordpress.com/

http://picasaweb.google.com/sameh.habeeb

Οι ισραιλινοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να ελέγχουν τις πληροφορίες που βγαίνουν μέσα από τη Γάζα. Η ενημέρωση γίνεται ολοένα και πιο περιορισμένη. Ας προσπαθήσουμε όλοι να διαχέουμαι πληροφορίες που δε διαμεσολαβούνται από κανένα καθεστωτικό μέσο. Ο πόλεμος της εικόνας τις ημέρες μας έχει πάρει ανεξέλγκτες διαστάσεις. Πάντού στον κόσμο επιβάλλεται η σιωπή και ο έλεγχος.

Ελάχιστοι είναι αυτοί που τολμούν να έρθουν αντιμέτωποι με τα κάθε είδους συμφέροντα. Έιμαστε μέρος αυτής της προσπάθειας. Προωθούμε την αδιαμεσολάβητη ενημέρωση και προσπαθούμε να σπάσουμε την εξάρτηση.

ξκξκλξδλκφδσφδσ

Πριν λίγο καιρό, στις μέρες αγάπης της χριστιανοσύνης, ένα ακόμη γεγονός ήρθε να ταράξει τα νηφάλια νερά των Xριστουγέννων. Μπράβοι εκτέλεσαν την παραγγελία των εργολάβων της ΟΙΚΟΜΕΤ, επιτιθέμενοι με βιτριόλι στη γνωστή συνδικαλίστρια γραμματέα του συλλόγου καθαριστριών Aττικής κ. Κούνεβα. Το αποτέλεσμα; H κ. Κούνεβα νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση έχοντας χάσει το ένα της μάτι και με βλάβες σε εσωτερικά όργανα λόγω της κατάποσης του οξέως.

Η μαφιόζικη αυτή επίθεση δεν ήρθε έτσι ξαφνικά, ούτε ήταν αποτέλεσμα άλλων προσωπικών αιτιών όπως ακούστηκε μέσω κάποιων άθλιων ψιθύρων. Είχε προηγηθεί η εκδικητική απόλυση της μητέρας της (καθαρίστρια και η ίδια) και η δυσμενής της μετάθεση. Ακολούθησαν απειλές εναντίoν της, απειλές αν δεν σταματούσε τις ενοχλητικές της, για την εργοδοσία, δραστηριότητες, αλλά η ίδια δεν έκανε την επιλογή που θέλανε και το πλήρωσε ακριβά.

Το κουβάρι της ιστορίας ακόμη ξετυλίγεται, δεν πρόκειται να τελειώσει τίποτα έτσι απλά και σύντομα. Γιατί όμως παλεύει η κ. Κούνεβα και οι άλλες γυναίκες καθαρίστριες; Τί είναι αυτό που τις κρατά όρθιες με αξιοπρέπεια που δε λένε να χάσουν; Έχει αναρωτηθεί κανείς μας τί σημαίνει να δουλεύεις σε συνεργείο καθαρισμού; Ας ρίξουμε μια ματιά:

* αναγκάζεσαι να υπογράφεις πως δουλεύεις 4μιση ώρες αντί για 6 ώστε να μη σου πληρώνουν βαρέα και ανθυγιεινά.
* οι υπερωρίες πάνε σύννεφο σε αντίθεση με τις πληρωμές σου.
* η υπογραφή της σύμβασης εργασίας σου συνοδεύεται από χαρτί εθελουσίας εξόδου (αν δε θες υπάρχουν και άλλες στην ουρά).
* οι νόμιμες άδειες συχνά πυκνά δε συνοδεύονται από την αντίστοιχη πληρωμή.
* σήμερα έχεις αυτόν αφεντικό, αύριο κάποιον άλλον και δε σου πέφτει λόγος. Είσαι ενοικιαζόμενη εργάτρια και δουλειά σου είναι να δουλεύεις και μόνο, όχι να ρωτάς.
* υπό την απειλή της απόλυσης αναγκάζεσαι να υπογράψεις πως πήρες το δώρο που δεν είδες ποτέ.
* τα αφεντικά σου δηλώνουν πλασματικές ώρες εργασίας ώστε να τσεπώνουν τα λεφτά του κοσμάκη από τις συμβάσεις με δημόσιους φορείς.
* όταν φτάσεις στο αμήν και ρωτήσεις σχετικά με το υπογεγραμμένο εργασιακό καθεστώς από τους εργολάβους, μαθαίνεις πως πρόκειται για… προσωπικά δεδομένα(!!!) οπότε δεν μπορείς να δεις οτιδήποτε σχετικά με αυτό.
* η πλειοψηφία των εργαζομένων είναι ηθελημένα μετανάστες με πράσινη κάρτα ώστε υπό την απειλή της απέλασης να φοβούνται να αντιδράσουν.
* οι βασικοί κανόνες υγιεινής και πρόληψης δεν τηρούνται με αποτέλεσμα κρούσματα καρκίνου και αναπνευστικών προβλημάτων από τα χημικά και πληθώρα “ατυχημάτων” κατά τη διάρκεια της εργασίας.

Ο αστικός πολιτισμός σε όλο του το μεγαλείο, ο εργασιακός μεσαίωνας σε πλήρη εφαρμογή. Δίπλα μας, κάθε μέρα που παίρνουμε τον ηλεκτρικό, που πετάμε τα σκουπίδια μας στις σχολές και στις δημόσιες υπηρεσίες. Δίπλα μας εξελισσόταν ένα δράμα για εκατοντάδες γυναίκες τόσο καιρό, αλλά χρειάστηκε ένα τόσο τραγικό περιστατικό για να στρέψουμε τα μάτια μας προς τα εκεί και να οργιστούμε για το αυτονόητο.

Έχετε το νου σας κ. Οικονομάκη και λοιποί σωματέμποροι των συνεργείων καθαριότητας… η υπομονή εξαντλήθηκε!

Η δημοκρατία μπορεί να μετρηθεί;

Απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνει το Economist και μάλιστα καταφατική. Σύμφωνα λοιπόν με τον Economist Intelligence Unit Index of Democracy (EIUD) ο οποίος αφού εστιάζει πρώτα σε πέντε χαρακτηριστικά της δημοκρατίας (την εκλογική διαδικασία και την πολυφωνία, τις πολιτικές ελευθερίες, τη λειτουργία της κυβέρνησης, την πολιτική συμμετοχή και την πολιτική κουλτούρα), στη συνέχεια επιχειρεί να την ποσοτικοποιήσει. Ο εν λόγω δείκτης αποτελεί τον μέσο σταθμισμένο όρο 60 ερωτήσεων, η κάθε μια εκ των οποίων συνδέεται με δύο ή τρεις εναλλακτικές απαντήσεις οι οποίες με την σειρά τους αξιολογούνται-βαθμολογούνται αναλόγως.

Με κριτήριο, τώρα, την βαθμολογία που συγκεντρώνουν οι 167 χώρες στις οποίες πραγματοποιήθηκε η έρευνα, κατηγοριωποιηούντε σε: Πλήρεις Δημοκρατίες (8-10 βαθμοί), Διαβλητές Δημοκρατίες (6-7.9 βαθμοί), Υβριδικά Συστήματα (4-5.9 βαθμοί) και Αυταρχικά Καθεστώτα (0-3.9 βαθμοί). Αξίζει, τέλος, να αναφερθεί ότι σύμφωνα πάντα με τον Economist Intelligence Unit’s Democracy Index 2008 η Σουηδία βρίσκεται στην πρώτη θέση με 9.88 βαθμούς, η  υπερ-δημοκρατικότατη Ελλάδα στην εικοστή δεύτερη με 8.13 βαθμούς, ενώ η Β. Κορέα στην τελευταία με 0.86. Πράγματι, η Ελλάδα που δολοφονεί δεκαεξάχρονους, που διαφεντεύεται από το αδίστακτο κράτος-παρακράτος και πάσης φύσης εργολάβους…, που για μια τζούρα ανυπακοής αφερεί ζωές, είναι η εικοστή δεύτερη πιο δημοκρατική χώρα σύμφωνα με τον EIUD. 

Μα πώς να μην είναι άλλωστε, αφού έχει ή έχει την πρόθεση να καθυποτάξει κάθε δραστηριότητα στην εμπορευματική μορφή και να χαιρετήσει με ενθουσιασμό τις νέες αγορές που δημιουργούνται, βλ. περιβάλλον, ανθρώπινα δικαιώματα, δημοκρατικοί θεσμοί. Στην εμπορευματική κοινωνία, λοιπόν, η δημοκρατία πέρα από μια αφηρημένη ισότητα και αφηρημένη ελευθερία για όλα τα υποκείμενα της αγοράς, όπου όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται με γνώμονα τις ανάγκες αυτής, είναι, και όπως προκύπτει από τα παραπάνω (τον EIUD), κάτι ποσοτικοποιημένο, δηλ. κάτι ελέγξιμο, χειραγωγήσιμο, ανταλλάξιμο και συνεπώς εμπορεύσιμο.

Τίθεται, επομένως, το ερώτημα: Η δημοκρατία με μια τελείως διαφορετική έννοια, νοούμενη δηλ. «ως η κοινωνία που ορίζει συνειδητά την ιστορία της και κατευθύνει όλες τις δημιουργικές δραστηριότητες της προς την κοινότητα που αποφασίζει γι’ αυτές», μπορεί να γίνει εφικτή; Η απάντηση είναι και πάλι καταφατική και απαιτεί την κατάργηση του χρήματος, της ανταλλακτικής αξίας, του Κράτους και του εμπορεύματος.

Η δημοκρατία μπορεί να μετρηθεί? Απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνει το Economist και μάλιστα καταφατική. Σύμφωνα , λοιπόν, τον Economist Intelligence Unit Index of Democracy (EIUD), ο οποίος αφού εστιάζει πρώτα  σε πέντε χαρακτηριστικά της δημοκρατίας (την εκλογική διαδικασία και την πολυφωνία, τις πολιτικές ελευθερίες, τη λειτουργία της κυβέρνησης, την πολιτική συμμετοχή και την πολιτική κουλτούρα), στην συνέχεια επιχειρεί να την ποσοτικοποίηση. Ο εν λόγω δείκτης αποτελεί τον μέσο σταθμισμένο όρο 60 ερωτήσεων, η κάθε μια εκ των οποίων συνδέεται με δύο ή τρεις εναλλακτικές απαντήσεις οι οποίες με την σειρά τους αξιολογούνται-βαθμολογούνται αναλόγως. Με κριτήριο, τώρα, την βαθμολογία που συγκεντρώνουν οι 167 χώρες στις οποίες πραγματοποιήθηκε η ερευνά, κατηγοριωποιηούντε σε: Πλήρεις Δημοκρατίες(8-10 βαθμοί), Διαβλητές Δημοκρατίες(6-7.9 βαθμοί), Υβριδικά Συστήματα (4-5.9 βαθμοί) και Αυταρχικά Καθεστώτα(0-3.9 βαθμοί). Αξίζει, τέλος, να αναφερθεί ότι σύμφωνα πάντα με τον Economist Intelligence Unit‘s Democracy Index 2008 η Σουηδία βρίσκεται στην πρώτη θέση με 9.88 βαθμούς, η  υπέρ-δημοκρατικότατη Ελλάδα στην εικοστή δεύτερη με 8.13 βαθμούς, ενώ η Βόρια Κορέα στην τελευταία με 0.86. Πράγματι, η Ελλάδα που δολοφονεί δεκαεξάχρονους, που διαφεντεύεται από το αδίστακτο κράτος-παρακράτος και πάσης φύσης εργολάβους,… που για μια τζούρα ανυπακοής αφερεί ζωές, είναι η εικοστή δεύτερη πιο δημοκρατική χώρα σύμφωνα με τον EIUD.  Μα πώς να μην είναι άλλωστε, αφού έχει ή έχει την πρόθεση να καθυποτάξει κάθε δραστηριότητα στην εμπορευματική μορφή και να χαιρετήσει με ενθουσιασμό της νέες αγορές που δημιουργούνται, βλ. περιβάλλον, ανθρώπινα δικαιώματα, δημοκρατικοί θεσμοί. Στην εμπορευματική κοινωνία, λοιπόν, η δημοκρατία πέρα από μια αφηρημένη ισότητα και αφηρημένη ελευθερία για όλα τα υποκείμενα της αγοράς, όπου όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται με γνώμονα τις ανάγκες αυτής, ε ί  ν α ι και όπως προκύπτει από τα παραπάνω (τον EIUD), κάτι ποσοτικοποιημένο, δηλ. κάτι ελέγξιμο, χειραγωγήσημο, ανταλλάξιμο και συνεπώς εμπορεύσιμο. Τίθεται, επομένως, το ερώτημα: Η δημοκρατία με μια τελείως διαφορετική έννοια, νοούμενη δηλ. «ως η κοινωνία που ορίζει συνειδητά την ιστορία της και κατευθύνει όλες τις δημιουργικές δραστηριότητες της προς την κοινότητα που αποφασίζει γι’ αυτές», μπορεί να γίνει εφικτή? Η απάντηση είναι και πάλι καταφατική και απαιτητέ η κατάργηση του χρήματος, της ανταλλακτικής αξίας, του Κράτους και του εμπορεύματος.

«…έχουμε δει το τέλος της ιστορίας, το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού, το τέλος της θρησκείας, το τέλος της αυταπάτης, ακόμα και το τέλος τη χιλιετηρίδας… μόνο το τέλος της μαλακιας δεν προβλέπεται να δούμε σύντομα!»
Freak το ποντίκι από τη Χωματερή του Λέανδρου

«Η ψευδαίσθηση της δημοκρατίας είναι προσβολή για τη νοημοσύνη μας».
Zeitgeist

Ακούς τις λέξεις πως ηχούν; Μοιάζουν πρόστυχες… αυτοί που με λύσσα θα κοιτάξουν πως θα καταπατήσουν οποιοδήποτε δικαίωμα και θα πατήσουν επί πτωμάτων, μιλούν για δημοκρατία, ελευθερία και δικαιοσύνη. Οι βόμβες της ελευθερίας θερίζουν τον ουρανό της γάζας, οι σφαίρες της ένδοξης ελληνικής δημοκρατίας εξοστρακίζονται σε ντόπιους και ξένους και οι δήμιοι είναι αθώοι κι οι ένοχοι νεκροί. Τα γεγονότα μεταξύ τους μοιάζουν άσχετα, δίχως μια συνδετική γραμμή να τα συνδέει. Πάραυτα είναι γεγονότα μέσα στο ίδιο παγκοσμιοποιημενο οικονομικό σύστημα, το οποίο είναι  διαρθρωμένο κάτω από κοινούς κωδικούς εξουσίας. Δεν ειναι διόλου τυχαίο, ότι τόσο η ελληνική κυβέρνηση, όσο και η ισραηλινή χρησιμοποιούν τους ιδίους ορούς για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματα τους. Αν η φτωχή Ελλάδα ήταν στη θέση του Ισραήλ δεν θα κάνε τίποτα διαφορετικό.

Όλα τα άλλα μοιάζουν υποκρισίες. Όπως υποκριτικά, όλα ξεχνιούνται όταν γίνεται ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης. Δημιουργείται στο κοινό η αίσθηση της αλλαγής και τα υπόλοιπα παίρνουν σε δεύτερη μοίρα. Το ανεστραμμένο είδωλο της πραγματικότητας τείνει να υποκαταστήσει την τελευταία, αφού και η ίδια μοιάζει ένας θρυμματισμένος καθρέφτης που αδυνατεί να θεάσει το όλον. Με αυτό το τρόπο οι λέξεις χάνουν οποιαδήποτε σημασία και εύκολα μπορούν μετατραπούν στο αντίθετο τους. Μόνο που τα τανκς βεβαία,  τα οποία «χορεύουν βαλς» στους δρόμους της γάζας, έχουν ένα ξεκάθαρο ρόλο. Να σταθεροποιήσουν και να ισχυροποιήσουν την κυριαρχία των ντόπιων ισραηλινών αφεντικών. Τον ίδιο ρόλο που έχει και η ελληνική αστυνομία με τα δικά της αφεντικά. Μπορεί η κλίμακα της βίας, να είναι διαφορετική και μάλλον μη συγκρίσιμη,  σε αυτές τι δυο γωνίες του πλανήτη αλλά δεν αλλάζει ο πυρήνας της λογικής, ο οποίος τις ενώνει με μια λεπτή κόκκινη κλωστή.

Ο καπιταλισμός δεν νοιάζεται για την  ανθρώπινη ζωή. Μιλεί  μόνο με αριθμούς που δείχνουν τα ποσοστά  κέρδους και κόστους. Οι ηθικολογίες που αυτός προβάλλει, είναι για  ηλιθίους καταναλωτές, οι οποίοι κάτω από τη αυτοκρατορική τους θέση στον καναπέ, αναπαράγουν την ιδεολογία των λακέδων και των think tank των αφεντικών τους. Η κριτική συνείδηση απονευρώνεται  από την κρύα αγκαλιά της οθόνης. Το πλέγμα τύφλωσης  αποτελείται από μια σειρά επιστημονικών μηχανισμών, οι οποίοι όσο πολύπλοκοι είναι, τόσο αποκλείεται η δυνατότητα  για βίωμα. Οι συνεχείς εικόνες φρίκης που βομβαρδίζουν τον τηλεθεατή, τον αναγκάζουν να τις συνηθίσει και να τις συγχέει με τις πολύχρωμες ετικέτες των διαφημίσεων. Αυτό συμβαίνει διότι μέσα στον βομβαρδισμό εικόνων, πάντα παρεμβάλλονται και οι προβολές των εμπορευμάτων ώστε να προκληθεί σύγχυση  στον κοινό νου.

Έτσι στο όνομα των καλών πραγμάτων διαπράττονται τα χειρότερα εγκλήματα. Σε αυτόν τον κόσμο όμως, όλοι είναι ενήμεροι και κανείς δε πιστεύει κανένα. Όταν  η εκπρόσωπος του Ισραήλ βγαίνει και ξεστομίζει ότι οι βόμβες πέφτουν στο όνομα της δημοκρατίας, κανείς δεν ασχολείται με το περιεχόμενο των λέξεων της, διότι ξεκινά από το δεδομένο ότι είναι αναληθείς. Η βραδιά την οποία βγαίνει ο Πάκης και μιλάει για σεβασμό στο όνομα του δολοφονηθέντος νεαρού, δε διαφέρει σε υποκρισία, από την  βραδιά που βγήκε, η ισραηλινή συνάδελφος του. Όποιος με πάθος  πιστεύει κυβερνητικούς εκπροσώπους δεν ανήκει στη κατηγορία των παραπλανημένων.

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι είναι ηλίθιος και επικίνδυνος. Ένα σύστημα που εξειδικεύεται σε κτηνωδίες, οι οποίες είναι καμουφλαρισμένες με άρωμα δημοκρατίας, οργανώνεται επιστημονικά, ώστε να φτιάξει μια τέτοια μάζα ηλίθιων η απαθών όντων.

Ο πόλεμος στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό της δημοκρατίας δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις. Όπως επίσης και ο πόλεμος δεν παιχνίδι στο play station. Η βλακεία δεν είναι δικαίωμα, είναι μια εκκωφαντική συνενοχή στα εγκλήματα των κουστουμάτων αστών κυριών.

Έχοντας κοινή αισθητική και κοσμοθεωρητική άποψη, πως η θνητότητα και η καταστροφή της μορφής των όντων περιλαμβάνονται στο περίγραμμα της ολοκλήρωσης της ζωής.

Έχοντας βάλει σκοπό μας την καταστροφή του Παρθενώνος , μα απώτερο σκοπό  την παράδοση του στην ουσιαστική αιωνιότητα  , που δεν είναι παρά η χωρίς επίγνωση μορφής-standardisee ροη , κι η πλούσια σε πιθανότητες αυτόματη μετασκευή της ύλης  που κακώς καλούμε χαμό.

Έχοντας υπόψη μας , πως ο άνθρωπος δεν είναι ίσως παρά έμμεσος  αυτοματισμός και φυσική εκδήλωση πολύτροπη, αναγνωρίζοντας πάντως βασικά το έργο τέχνης , μα αντιπαθώντας τη χρονική και ιστορική του κατοχύρωση σαν κάτι ξένο και ανήκουστο προς την ζωή.

Έχοντας νιώσει ακόμα , πως η ανάγκη της αιωνιότητας είναι μια κάποια βασική προϋπόθεση για τη ζωή, και συνεπώς για την τέχνη , αφού η τέχνη δεν είναι παρά ένα είδος διεστραμμένης εφαρμογής των βασικών ενστίκτων της ζωής , αλλά νιώθοντας την ανάγκη αυτή μόνο απαραίτητη την ώρα της δημιουργίας.  

Καταλαβαίνοντας τον Salvador Dali, που τόλμησε να συνθέσει ένα έργο από ωμό κρέας και λαχανικά (αδιάφορα αν ψυχικά το προετοίμαζε για την αιωνιότητα , για το θεό η για τον εαυτό του, λέξεις ανθρώπινα ταυτόσημες , μα παραγνωρισμένες στην ουσία τους) καταλαβαίνοντας τον εξίσου με τον Φειδία , που έδωσε μεν στον έργο του μια χρονικοιστορικη υπόσταση, χωρίς όμως να κάνει τίποτα παραπάνω στα πλαίσια της υποστασιακής αιωνιότητας , για την οποία δεν υπάρχει ούτε ποσόν ,ούτε χρονική διάρκεια , και που για αυτήν ένα δευτερόλεπτο δεν έχει διαφορά από τρία δισεκατομμύρια  αιώνες, χάρη στις βουλητικές και στην δυναμική της χροιά , που μόνο στα άτομα νοούνται, και κανένα δεν νοιάζει ο αριθμός των ατόμων αυτός.

Βλέποντας πως η χρονικο- ιστορική αυτή κατοχύρωση είναι ότι πιο ξένο κι απατηλό υπάρχει για τους ανθρώπους , κι επιπλέον μισώντας τον εθνικό τουρισμό και τις εφιαλτικές αρθρογραφίες  a propos!

Νομίζοντας πως κάνουμε μια  ψυχικά και καλλιτεχνικά ανώτερη πράξη, τόσο αισθητικής όσο και ζωικής περηφάνιας, θεσπίζοντας αυτού του είδους τον μηδενισμό –όντας  εξάλλου σίγουροι πως όλη η γελοία και ψεύτικη επιβίωση όχι μόνο δε συγκρίνεται ,έστω και μειονεκτώντας με ένα λεπτό ενεργητικής δράσης, κι απόλαυσης, αλλά και καλλιτεχνικά είναι βλαβερή, προετοιμάζοντας μόνο ερασιτέχνες περιηγητές κι ευνούχους ως κι αυνανιζόμενους συγχρόνους ποιητές και ζωγράφους, αφού ούτε καν –στην περίπτωση μας- στον ιστορικό της αισθητικής μας δεν ανήκει.

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ

1. να θέσουμε καθαρά σκοπό μας την ανατίναξη αρχαίων μνημείων ,την προπαγάνδα κατά αρχαιοτήτων , και κατά πάσα αντικείμενου που μας αρέσει.

2. πρώτη καταστροφή ορίζεται η ανατίναξη και η τελεία κατεδάφιση του Παρθενώνα που μας έχει κυριολεκτικώς πνίξει […]

[…]10. Η προκήρυξη αυτή δεν αποσκοπεί παρά να δώσει ένα μετρό από το σκοπό μας . Είναι ένα   βλήμα που ξεκινάει με λίγες πιθανότητες για στόχο στους πολλούς , μα που δεν επιζητεί παρά ελαχίστους.

Σύνδεσμος Αισθητικών Σαμποτέρ Αρχαιοτήτων 1945    

Άπαντα Γεώργιου Μακρή εκδόσεις «Εστία»

Το κράτος ορίζεται ως ένας μηχανισμός νόμιμης βίας. Θεωρητικά τουλάχιστον, έρχεται ως ένας υπερασπιστής της κοινωνικής ειρήνης. Θα μπορούσε να πει κάνεις, ότι λειτουργεί διαιτητικά στην κοινωνία την οποία ζούμε. Πάραυτα αυτό ακούγεται φάλτσο. Πρώτον, γιατί οι αντικρουόμενες κοινωνικές ομάδες δεν έχουν την ιδία πρόσβαση στις στρατηγικές εξουσίας και δεύτερον τα αποτελέσματα της τελευταίας, δεν έχουν το ίδιο μέρισμα προς όλους. Σε μια κοινωνία που είναι οικονομικά οριοθετημένη και δομημένη, οι ομάδες που συγκεντρώνουν το πλούτο, είναι αυτές που κυριαρχούν στο κοινωνικό πεδίο. Το κράτος δεν έρχεται σαν διαιτητής, αλλά σαν οργανισμός εξουσίας που διαπλέκεται με άλλους όρους εξουσίας. Θα μπορούσε να ρωτήσει κάνεις, αφού οι κυρίαρχες ομάδες είναι οι οικονομικά  ισχυρότερες γιατί δείχνουν «σεβασμό» σε αυτό το μηχανισμό που αξιώνει το μονοπώλιο της βίας.

Η πρώτη απάντηση έχει ηδη δοθεί. Οι όροι εξουσίας τους, διαπλέκονται σε ένα σύνθετο πλέγμα που αγγίζει μέχρι τον τελευταίο κοινωνικό ιστό. Η άλλη πλευρά είναι η εξής και αφόρα το πυρήνα λογικής της σύστασης του κράτους. Η έννοια του κράτους στηρίζεται πάνω στην έννοια του κοινωνικού συμβολαίου.

Η λογική του συγκρότηση έγκειται στο αξίωμα ότι οι άνθρωποι εκ φύσεως είναι κτήνη. Δεν είναι ικανοί να συνυπάρξουν σε ένα σύνολο, διότι με την πρώτη ευκαιρία θα αλληλοσπαραχτούν μεταξύ τους. Έτσι μεταφέρουν την δικαιοδοσία της βίας σε ένα ενδιάμεσο που τον αναγνωρίζουν όλοι μέσω ενός κοινωνικού συμβολαίου. Αυτός ο ενδιάμεσος δεν είναι άλλος, παρά το κράτος, το οποίο συμβολίζεται με το μυθικό τέρας, τον Λεβιάθαν.

Προφανώς το κοινωνικό συμβόλαιο, το μελάνι με την οποία γράφτηκε είναι το αίμα. Στην αντίθετη περίπτωση δεν θα είχε την μορφή του Λεβιάθαν αλλά κάποιας χαριτωμένης προσωπικότητας όπως η πασχαλίτσα. Με άλλα λόγια, αν αυτοί που έχουν την ισχύ δεν τους συνέφερε, δεν θα παραχωρούσαν αυτό το τρομερό προνόμιο. Αυτή η παραχώρηση κάνει το πλέγμα τύφλωσης αρκετά πιο πολύπλοκο άρα και πιο αποτελεσματικό. Όταν ο εχθρός δεν έχει πρόσωπο, είναι πιο δύσκολο να εντοπίσεις την πραγματική του υπόσταση και πια συμφέροντα προασπίζει. Επίσης με το αξίωμα ότι το κράτος αποτελεί την ουδέτερη οντότητα, η οποία ενσαρκώνει το κοινωνικό πνεύμα και δεν έχει ιδιοτελή συμφέροντα, το πλέγμα κοινωνικής τύφλωσης ενδυναμώνεται και δημιουργεί το τελευταίο ένα μηχανισμό ταύτισης κοινωνίας κράτους.

Όταν αυτός ο μηχανισμός εξουσίας και τύφλωσης περιπλέκεται με ένα άλλο παραπλήσιο μηχανισμό όπως είναι οι τραγόπαπες τότε το πλέγμα που προαναφέρθηκε γίνεται ακόμα πιο σύνθετο. Ο άνθρωπος καθίσταται, μέσω αυτών των μηχανισμών, αδύναμος και ανήλικος. Ο άνθρωπος μπαίνει κάτω από τη σκεπή της πατρικής προστασίας και εξουσίας. Αυτή τη μορφή ενσαρκώνει πλήρως το κράτος. Ο πολίτης δεν έχει καμία δικαιοδοσία πάνω στη ζωή του αν δε μεσολαβήσει η αγκαλιά του Λεβιάθαν.

Ο περίφημος Διαφωτισμός του Kαντ, ο όποιος έλεγε ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το νου του χωρίς τη βοήθεια κάποιου αλλού, δεν ήρθε ποτέ. Ζούμε ακόμα σε μια σκοτεινή εποχή. Αυτός ο κάποιος Άλλος προσλαμβάνει πολλές μορφές, ο Λεβιάθαν, ο  Χριστούλης, τα διάφορα πρεντεντεροειδή και η λίστα πάει λέγοντας… Όσο η παραίτηση μέσα στις λέξεις των Άλλων παραμένει η ανωριμότητα, ο σκοταδισμός, η βλακεία και η αδράνεια θα χαρακτηρίζουν το γίγνεσθαι των κοινωνικά αδυνάμων. Αυτές οι λέξεις, είναι που προστάζουν να είμαστε φιλήσυχοι πολίτες, νοικοκυραίοι και άνθρωποι που κοιτούν τη δουλεία τους.