Η πολιτική της κοινωνικής οικολογίας

Η πολιτική της κοινωνικής οικολογίας: Libertarian Municipalism από τη Janet Biehl και Murray Bookchin. 1997.

Janet Biehl’s, H πολιτική της κοινωνικής οικολογίας: Libertarian Municipalism, είναι μια συνοπτική έκθεση της θεωρίας Murray Bookchin για την πολιτική δράση. Η Biehl καθιστά σαφές ότι οι ιδέες που εμφανίζονται σε αυτές τις σελίδες είναι όλες του Bookchin και ότι μόνο η άρθρωση είναι δική της. Είναι μοναδικά κατάλληλη για να το κάνει αυτό, δεδομένου ότι είναι συνεργάτης του Bookchin για περισσότερο από δέκα έτη καθώς επίσης και ότι η φιλοσοφία είναι δικαίωμά της. Το ότι η Biehl γράφει στη θέση του Bookchin είναι ένα από τα δυνατά σημεία του βιβλίου. Δανείζει μια πειθαρχία και μια σαφήνεια στη σκέψη Bookchin που είναι μερικές φορές δύσκολο να βρεθεί στα κείμενα του ίδιου του Bookchin. Ο Bookchin έχει εξαιρετική τάση για πολεμική και στα βιβλία του σωριάζει τις καταγγελίες του πολιτικού αντιπάλου ανά περίπτωση, σε τέτοιο σημείο που πολλές φορές τα γραπτά του μιλούν περισσότερο για το τι δεν πιστεύει παρά για το τι υποστηρίζει.. Σε αντίθεση, αυτό το βιβλίο επικεντρώνεται στο προκείμενο και καθένας μη γνώστης των ασήμαντων συγκρούσεων αναρχικών και οικολογικών κινημάτων θα βρει αυτό το βιβλίο ιδιαίτερα προσιτό.

Αυτό το βιβλίο βοηθά επίσης να καταστήσει τις ιδέες Bookchin προσιτές με τη συλλογή  υλικού που έχει μέχρι τώρα εμφανιστεί μόνο στα περιοδικά, σε ενημερωτικά δελτία του Bookchin, στις πράσινες σημειώσεις. Οι ιδέες που αναπτύσσονται σε αυτό το βιβλίο υπάρχουν επίσης και στο βιβλίο του Bookchin Από την αστικοποίηση στις πόλεις αλλά σε αυτό τον τόμο είναι εύκολο να χαθεί κάποιος στη μάζα των ιστορικών λεπτομερειών και να μη φθάσει ποτέ στα μαθήματα στο πώς να κάνει απελευθερωτικό δημοτικισμό στο σημερινό κόσμο.

Έτσι τι είναι απελευθερωτικός δημοτικισμός; Είναι μια θεωρία αναρχικών περί δημοκρατίας. Αλλά είναι επίσης η σύσταση του Bookchin ως προς τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να πάμε για την παραγωγή της επανάστασης.

Ο απελευθερωτικός δημοτικισμός είναι ουσιαστικά αναρχικός στις αρχές του, που επισύρει τις αρχές του στις συλλήψεις αναρχικών για άμεση δημοκρατία αλλά και επάνω στις παραδόσεις και τα ιστορικά παραδείγματα που εξετάζονται όχι συχνά από άλλους αναρχικούς (αν και μερικοί αναγνώστες θα θυμηθούν την αμοιβαία βοήθεια του  Kropotkin). Ο Bookchin επιστρέφει στις αθηναϊκές ρίζες της δυτικής παράδοσης, καθώς επίσης και την έμπνευση σχεδίων από τις μεσαιωνικές πόλεις, τη Γαλλική Επανάσταση, την κοινότητα του Παρισιού και τις συνεδριάσεις των κωμοπόλεων της Νέας Αγγλίας σαν μερικές από τις πολλές στιγμές της αστικής άμεσης δημοκρατίας στην ιστορία μας. Το βιβλίο περιλαμβάνει επίσης τις χρήσιμες επεξεργασίες των ιδεών της διοικητικής αποκέντρωσης και της δημιουργίας ομοσπονδιών.

Εκτός από το ρόλο της ως θεωρία της αλλαγής, ο απελευθερωτικός δημοτικισμός περισσότερο πιθανώς να περιγράφει πώς μια κοινωνία αναρχικών θα λειτουργούσε πραγματικά. Σε έναν μεταβιομηχανικό κόσμο, πρέπει να αναρωτηθούμε εάν η κοινότητα αγροτών και η κολεκτίβα εργοστασίων είναι πραγματικά τα πρότυπα που ισχύουν για την επόμενη επανάσταση. Ο Bookchin μας οδηγεί προς τις ιδέες του δημοτικισμού που βασίζεται στον δημοτικό κοινοτικό έλεγχο, συμπεριλαμβανομένου του ελέγχου των αποφάσεων πάνω σε αυτό που παράγεται στα εργοστάσια.

Μια τέτοια μετατόπιση προς την πόλη και τον έλεγχο της γειτονιάς γίνεται επίσης απαραίτητη με την οικολογική σκέψη – η ζωή και των ατόμων και της κοινότητας επηρεάζεται από τον έλεγχο αποφάσεων πώς η ενέργεια παράγεται, την υγεία και τις περιβαλλοντικές επιδράσεις της ρύπανσης, και ποια προϊόντα γεμίζουν τις καθημερινές ζωές μας. Για τον κοινωνικό οικολόγο, αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας μέσω της ζωής μας σε σχέση με τη φύση, και μέσω της δημοκρατικής συμμετοχής, και όχι μέσω της εργασίας μας.

Σαν επαναστατική μέθοδος, ο απελευθερωτικός δημοτικισμός είναι πιο προβληματική. Ο Bookchin, ειδικά μέσω της εργασίας του στην οικολογία της ελευθερίας, έπαιξε έναν κύριο ρόλο στην κίνηση του σύγχρονου αναρχισμού μακριά από μια απλή αντίθεση στο κράτος και προς μια αντίθεση σε όλες τις μορφές κυριαρχίας. Σε αντίθεση, ο απελευθερωτικός δημοτικισμός δεν έχει ένα σαφές πρόγραμμα για το κράτος, επίσης έχει ένα δυσδιάκριτο πρόγραμμα για την αντικατάσταση της κεφαλαιοκρατίας, και σχεδόν καμία συμβολή που έχει να κάνει με την πάλη ενάντια σε άλλες μορφές κυριαρχίας. Θα φαινόταν ότι ο απελευθερωτικός δημοτικισμός δεν έχει τίποτα να μάθει από τη σύγχρονη αριστερή σκέψη και αυτό που προτάσσει είναι ένα πρόγραμμα που αφορά το 19^ο αιώνα και τη διεκδικήσει της δημόσιας σφαίρας από το κράτος.

Ζούμε σε έναν χρόνο της παγκοσμιοποίησης, στον οποίο οι εταιρίες γίνονται ισχυρότερες από τα έθνη. Δικός μας είναι ένας χρόνος στον οποίο η περίπλοκη προπαγάνδα και η χρήση των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας είναι ισχυρότερα όπλα για τον κοινωνικό έλεγχο από τις συσκευές αστυνομίας του κράτους. Αλλά δεν υπάρχει καμία προσπάθεια σε αυτό το βιβλίο να αντιμετωπιστούν αυτές οι νέες πραγματικότητες, ούτε να ενσωματωθούν οι προσπάθειες εκείνων που έχουν αρχίσει να δίνουν αποτελεσματικές απαντήσεις. Βεβαίως δεν υπάρχει κανένα παράδειγμα που προέρχεται από το σημερινό αστικό ακτιβισμό, ούτε για να παρέχει ένα πλαίσιο διαβίωσης που να μεταχρονολογεί την κοινότητα του Παρισιού. Αυτή η απόσυρση από τη σύγχρονη σκηνή δίνει στην πολιτική της κοινωνικής οικολογίας έναν παράξενο τόνο της αποσύνδεσης και της αφέλειας.

Κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι η απουσία οποιασδήποτε συζήτησης για το ρατσισμό, το σεξισμό, την πολιτική ταυτότητα, τον ακτιβισμού των μέσων, κ.λπ., οφείλεται στους περιορισμένους σκοπούς του βιβλίου. Αλλά κατά την ανάγνωση του κειμένου κάποιος αποκτά το συναίσθημα ότι αυτός ο αποκλεισμός είναι σκόπιμος, ένα συναίσθημα που ενισχύεται μόνο από μια συνειδητοποίηση της στάσης του Bookchin απέναντι σε άλλα ρεύματα του σύγχρονου αναρχισμού και του ακτιβισμού. Απλά τεθειμένοι, είναι όλοι σάπιοι, και μοιραία αλλοιωμένοι από αστικό τρόπο ζωής.

Είναι εδώ ότι μπορούμε να βρούμε μια εξήγηση για την απουσία ενός απελευθερωτικού σοσιαλιστικού κινήματος. Αυτές οι ιδέες ήταν στο δημόσιο χώρο για δέκα έτη τώρα, αλλά έχουν υπάρξει μόνο άκαρπες και δοκιμαστικές προσπάθειες να εφαρμοστούν. Οι ιδέες του Bookchin είναι  αρκετά ισχυρές και αξίζουν περισσότερα αλλά τις έχει καταστήσει ,ο ίδιος, αποστειρωμένες και ηθοπλαστικές. Χειρότερα, έχει εργαστεί σκληρά ώστε να αλλοτριώσει το φυσικό ακροατήριο του βιβλίου του καθιστώντας ξεκάθαρο στους ακτιβιστές που έχουν την ικανότητα και την πείρα που χρειάζεται ώστε να εφαρμοστούν αυτές οι ιδέες ότι δεν είναι καθόλου ευπρόσδεκτοι στη δική του εκδοχή περί απελευθερωτικού δημοτικισμού.

Η πολιτική της κοινωνικής οικολογίας: Απελευθερωτικός Δημοτικισμός είναι, εν τούτοις, ένας άριστος εγχυτήρας και, σε 176 σελίδες, και μια γρήγορη εισαγωγή σε αυτό το ρεύμα της σκέψης αναρχικών. Αλλά θα χρειαστεί και άλλους διανοητές πέρα από τον Bookchin και τη Biehl για να ξαναζήσει και να επικρατήσει.

Μια σύντομη ιστορία σχετικά με το Punk με αφορμή το θάνατο του Joe Strummer μέλους του συγκροτήματος Clash.

Η αυθεντική Punk σκηνή έτρεξε όπως και η καριέρα των περισσοτέρων από τα αστέρια της, φωτίζοντας δυνατά σαν τη πυρκαγιά για ένα σύντομο χρονικό διάστημα και μετά τσακίστηκε στις ίδιες της, τις στάχτες. Η σημασία της όμως μπορεί να κριθεί από την επιρροή που έχει στη μουσική γενικότερα από τη στιγμή που εμφανίστηκε καθώς επίσης και από τους μύθους ή τα δεδομένα που την αφορούν και  που έχουν φτιαχτεί γύρω από αυτή.

Ένα από αυτά τα δεδομένα  είναι ότι η Punk λειτούργησε λιγότερο ως μουσικό ρεύμα και πολύ περισσότερο σαν ψυχική κατάσταση, αλλά αυτό ήταν αλήθεια τις μέρες πριν το Punk γίνει κυρίαρχο και πέσει θύμα της μόδας.

Παρόλο που η προέλευσή του μπορεί να αναζητηθεί όσο παλιά στο χρόνο θέλουμε, μια και η κάθε γενιά είχε τη δική της υποκουλτούρα που διαταράσσει την κυρίαρχη τάξη, το punk όπως το ξέρουμε ξεκίνησε στις αρχές του 1970.

Συγκροτήματα όπως οι the Fugs, οι MC5 και The Stooges έσπειραν τους σπόρους, αλλά τα πρώτα συγκροτήματα που είχαν το χαρακτηριστικό ύφος και στάση ήταν οι New York Dolls και οι Television που ξεπήδησαν από μια μικρή μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης.

Ο McLaren είδε κάτι ξεχωριστό στους Television και ειδικότερα στον μπασίστα του συγκροτήματος Richard Hell και αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο από το περίεργο κούρεμα και τα σκισμένα ρούχα. Αυτό το ύφος το πήρε μαζί του στο Λονδίνο και από τότε έγιναν χαρακτηρίστηκα των Punk.

Και στις δύο πλευρές του ατλαντικού όλο και περισσότεροι απογοητευμένοι νέοι έψαχναν για κάποιο είδος διαφυγής από τους περιορισμούς της κοινωνίας, την ανεργία, τις φυλετικές εντάσεις. Οι κοινωνικές διαταραχές της περιόδου έριχνε λάδι στη φωτιά των ανησυχιών τους.

Το Punk ;έμενε στο παρασκήνιο και χαρακτηριζόταν ως περιθωριακό μέχρι που δύο συγκροτήματα οι Ramones και οι Sex Pistols έκαναν την προσοχή του κόσμου να στραφεί γύρω από αυτό. Όχι μόνο έγιναν εξαιρετικά επιτυχημένα συγκροτήματα χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια, αλλά , και αυτό είναι το σημαντικότερο, έδειξαν στον κόσμο ότι για να είσαι σε ένα συγκρότημα δεν αρκεί το ξέρεις κάποιο μουσικό όργανο και να είσαι καλός σε αυτό αλλά πρώτιστα πρέπει να έχεις κάτι να πεις.

Ένας μύθος λέει ότι ο Joe Strummer δημιούργησε τους Clash αμέσως μετά αφού είδε ζωντανά σε μια παράσταση τους Sex Pistols. Μια άλλη ιστορία λέει ότι τα μέλη των Clash Paul Simoson και Mick Jones εξομολογήθηκαν στα μέλη τους συγκροτήματος Ramones ότι ήταν μια ζωντανή τους εμφάνιση που τους έδωσε το κουράγιο να φτιάξουν το συγκρότημα. Όποια και αν είναι η αλήθεια , οι Sex Pistols, έγιναν αντικείμενο σκληρής κριτικής, μια και ο McLaren χρησιμοποιούσε αρκετά πράγματα που είχε δει στις υπόγειες μουσικές σκηνές της Νέας Υόρκης με αποτέλεσμα το Punk να απογοητεύσει τόσους πολλούς όσοι ήταν αυτοί που εμπνεύστηκαν από αυτό.

Συγκροτήματα όπως οι Clash, οι Buzzcoks, οι Joy Division, και οι  Stranglers ακολούθησαν καθώς το Punk συνέχυσε μέσα στο χρόνο για να φτάσουμε στο σήμερα με συγκροτήματα όπως οι Green Day, οι Rancid και οι Blink 182.

25 χρόνια μετά την εμφάνιση της αυθεντικής Punk σκηνής, ένας καινούργιος μουσικός ήχος δημιουργήθηκε χρησιμοποιώντας στοιχεία της Punk με χαρακτηριστικά συγκροτήματα του Strokes και Yeah Yeah Yeah. Κάποιοι κυνικοί όμως λένε ότι οι συγκεκριμένοι δίνουν μεγαλύτερη σημασία στο πως φαίνονται και παρουσιάζονται ώστε να μοιάζουν με το παρελθόν παρά να παράγουν κάτι καινούργιο.

Όσο αφορά τα αυθεντικά Punk συγκροτήματα, τα μέλη τους τώρα είναι μεσήλικές και έχουν παραμεριστεί με το πέρασμα του χρόνου.

Τελειώνοντας αυτό που έχει μείνει είναι το ότι τα παλιά αυθεντικά Punk συγκροτήματα ήταν πρωτοπόρα και γκρεμίζοντας όλα τα προηγούμενα μουσικά και κοινωνικά ήθη έδειξαν ότι τα πάντα είναι δυνατά.

Σε αποχή συσσιτίου και απεργία πείνας κατεβαίνουν από τη Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008 οι κρατούμενοι σε όλες σχεδόν τις φυλακές της χώρας, όπως είχαν προειδοποιήσει εδώ και τρεις εβδομάδες, διεκδικώντας την ικανοποίηση 16 συγκεκριμένων αιτημάτων τους.

Ζητούν, ανάμεσα στ’ άλλα, κατάργηση των πειθαρχικών ποινών, μείωση του ορίου έκτισης της ποινής για την υφ’ όρων απόλυση, αποσυμφόρηση των φυλακών, να σταματήσει η κατάχρηση του μέτρου της προφυλάκισης, κατάργηση των φυλακών ανηλίκων, μείωση της «οροφής» των 25 ετών, χορήγηση αδειών, αναστολών με μόνο κριτήριο τις προϋποθέσεις του νόμου, θέσπιση εναλλακτικών μορφών κράτησης, βελτίωση των συνθήκων υγιεινής, των όρων επισκεπτηρίου, εξανθρωπισμό των συνθηκών μεταγωγών (εδώ: όλα τα αιτήματα).

Ηδη όμως, επιχειρείται η προσπάθεια δημιουργίας κλίματος τρομοκρατίας στις φυλακές με μαζικές μεταγωγές, απειλές και αιφνιδιαστικές εφόδους στα κελιά, με στόχο να καμφεί το ηθικό των κρατούμενων, που ωστόσο «είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν με τον πιο μαζικό τρόπο στην απεργία πείνας, διεκδικώντας τα αυτονόητα». Την Πέμπτη 30/10 έγινε μηχανοκίνητη πορεία αλληλεγγύης στις φυλακές Διαβατών. Aπό τη Δευτέρα θα λειτουργεί και περίπτερο ενημέρωσης στα Προπύλαια.

Πρωτοβουλία για τα δικαιώματα των κρατουμένων – keli.gr

Δεν νομίζω να περίμενε κανείς κάτι καλύτερο. Το κράτος για άλλη μια φορά επιδεικνύει την λειτουργία σαν τον μεγάλο εκδικητή. Η μνησικακία δεν είναι τίποτε άλλο από ένας χαρακτηριστικός τρόπος αντίδρασης των καθεστωτικών συστημάτων

“Στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης παραπέμπεται να δικαστεί με τις κατηγορίες της «στάσης» και της «διατάραξης κοινής ειρήνης» ο Κύπριος σπουδαστής Αυγουστίνος Δημητρίου, ενώ την ίδια ώρα ετοιμάζεται να καταθέσει ως μάρτυρας για τον ξυλοδαρμό του, στη δίκη των οκτώ αστυνομικών-κατηγορούμενων, στη γνωστή υπόθεση της «ζαρντινιέρας».

Σε βάρος του συντάσσεται κατηγορητήριο για τη συμμετοχή του στα επεισόδια της 33ης επετείου του Πολυτεχνείου, μετά την ποινική δίωξη του εισαγγελέα και τις δύο προανακρίσεις που διεξήγαγε πταισματοδίκης. Το προσεχές χρονικό διάστημα αναμένεται να προσδιοριστεί η ημερομηνία της δίκης του. Η δικογραφία στηρίζεται κυρίως σε μαρτυρίες αστυνομικών που κατέθεσαν μετά βεβαιότητας ότι τον είδαν (και με τεχνικά μέσα) να εξέρχεται από τον χώρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 2006. Η προβολή σε ζωντανή σύνδεση από τηλεοπτικούς σταθμούς πανελλήνιας εμβέλειας του ξυλοδαρμού του προκάλεσε τη γενική κατακραυγή και κατέστησε κατηγορούμενους τους αστυνομικούς που τον «φιλοδώρησαν» με μπουνιές και κλοτσιές, καθώς επίσης και τους προϊσταμένους τους που δεν απέτρεψαν τη βιαιοπραγία. Αγνοία για τη δίωξη σε βάρος του γιου του δήλωσε ο πατέρας του Αυγουστίνου, Φίλιππος Δημητρίου. «Αν έχει κάνει κάτι, και το αποδείξουν, να τιμωρηθεί. Ο Αυγουστίνος ήταν 1,5 μήνα στη Θεσσαλονίκη. Τους δρόμους δεν γνώριζε καλά καλά και μας λένε ότι πήγε και ανακατεύτηκε στα επεισόδια και ότι τον είδαν να πετάει πέτρες; Άντε και να έριξε μια-δυο πέτρες, έπρεπε να τον δείρουν; Με πνίγει το παράπονο». «Τον παραπέμπουν για να ικανοποιήσουν το αίσθημα εκδίκησης των αστυνομικών οι οποίοι κατηγορούνται για “απρόκλητη σωματική βλάβη”, που σημαίνει ότι δεν τους προκάλεσε ο Αυγουστίνος. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αστυνομικοί παραπέμφθηκαν αμέσως και πήραν δύο αναβολές από το δικαστήριο, ενώ στον Αυγουστίνο δεν κοινοποίησαν ακόμη ούτε το κατηγορητήριο», σημείωσε ο δικηγόρος του Παναγιώτης Μανόλης.

Στο μεταξύ η υπόθεση των οκτώ αστυνομικών, η οποία αναβλήθηκε δύο φορές λόγω παρελεύσεως του ωραρίου (29/11/2007) και λόγω αποχής των δικηγόρων (2/4/2008), θεωρείται βέβαιο ότι θα εκδικαστεί αύριο. Στο εδώλιο του δικαστηρίου θα καθίσουν, εκτός απροόπτου, δύο αξιωματικοί της ΕΛΑΣ, πέντε αστυφύλακες κι ένας αρχιφύλακας. Οι επτά αστυνομικοί κατηγορούνται για «απρόκλητη επικίνδυνη σωματική βλάβη από κοινού, η οποία τελέστηκε από δύο και περισσότερα άτομα»” Ελευθεροτυπία 3/11/2008.

Μπορεί να φαντάζει γενικά αστείο ότι  υπάρχουν διαφόρων ειδών παγκόσμιες ημέρες. Όπως για παράδειγμα η 14 μαρτίου όπου είναι η παγκόσμια ημέρα της μπριζόλας και της πεολεχίας ή η 6 μαίου που είναι η παγκόσμια ημέρα κατά της δίαιτας. Δεν είναι καθόλου αστείο όμως το γεγονός ότι υπάρχουν σε ένα τέτοιου είδους γελοίο θεσμό και θέματα προς εορτασμό ή υπενθύμισης όπως αυτό που αναφέρεται για την 12 ιουνίου.

Τη συγκεκριμένη ημερομηνία η μέρα αφορά την παιδική εργασία. Ας δούμε μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία αλλά και οπτικές σχετικά με το θέμα αυτό. Θα ξεκινήσουμε με κάποια στατιστικά στοιχεία. σύμφωνα με εκτιμήσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (οργάνωση του ΟΗΕ), έχουν καταγραφεί επισήμως, σε ολόκληρο τον κόσμο, 73 εκατομμύρια παιδιά που εργάζονται σε σκληρές νόμιμες ή παράνομες εργασίες, ενώ κατά την εκτίμηση της Unicef ο συνολικός αριθμός των παιδιών ηλικίας 5-14 ετών που εργάζονται ξεπερνά τα 250 εκατομμύρια. Το 70% της παιδικής εργασίας παγκοσμίως βρίσκεται στον αγροτικό τομέα με πάνω από 132 εκατομμύρια αγόρια και κορίτσια κάτω των 15 ετών να εργάζονται σε αγροκτήματα και φυτείες, χειριζόμενα μηχανήματα, σπέρνοντας και θερίζοντας, ψεκάζοντας ζιζανιοκτόνα και φροντίζοντας ζώα. Με εργασία παιδιών κάτω των 12 ετών και με εργάτες που πληρώνονται το μισό του κανονικού ημερομισθίου κατασκευάζονται οι εγκεκριμένες τσάντες, τα καπέλα και η γραφική ύλη για τους Ολυμπιακούς τους 2008.

Είναι η παιδική εργασία όμως σύμπτωμα του υπανάπτυχτου κόσμου;

Τα επίπεδα παιδικής φτώχειας κυμαίνονται μεταξύ κάτω του 3% και πάνω του 25% μεταξύ των οικονομικά ανεπτυγμένων κρατών του κόσμου.

Το ένα στα έξι παιδιά στον αναπτυγμένο κόσμο ζει σε συνθήκες φτώχειας. Συνολικά, κατά προσέγγιση 47 εκατομμύρια παιδιά στις χώρες του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), ζουν κάτω από το όριο φτώχειας της χώρας τους.

Είτε υπολογίζονται με βάση τη σχετική φτώχεια είτε με την απόλυτη*, η έξι κορυφαίες θέσεις στον πίνακα της παιδικής φτώχειας, είναι κατειλημμένες από τις ίδιες έξι χώρες – οι οποίες όλες συνδυάζουν ένα υψηλό βαθμό οικονομικής ανάπτυξης με ένα ικανοποιητικό βαθμό ισονομίας. (Σουηδία, Νορβηγία, Φιλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο και Δανία),

Στον πίνακα της σχετικής παιδικής φτώχειας, οι τέσσερις τελευταίες θέσεις καταλαμβάνονται από το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιταλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Μεξικό.

Στον πίνακα της απόλυτης παιδικής φτώχειας, οι τέσσερις τελευταίες θέσεις καταλαμβάνονται από την Ισπανία, την Τσεχία, την Ουγγαρία και την Πολωνία.

Διαφορές στην αναλογία των παιδιών που ζουν σε μονογονεϊκές οικογένειες έχουν σχετικά μικρή σχέση με τις διαφορές στα επίπεδα παιδικής φτώχειας της κατάταξης του πίνακα.

Το επίπεδο της φτώχειας για τις μονογονεϊκές οικογένειες έχει μια πιο σημαντική επίδραση. Οι πιθανότητες που έχει ένα παιδί να ζήσει στην φτώχεια είναι κατά μέσο όρο τετραπλάσιες στις μονογονεϊκές οικογένειες.

Υπάρχει μια στενή σχέση μεταξύ του επιπέδου της παιδικής φτώχειας και του ποσοστού των οικογενειών με παιδιά στα οποία δεν εργάζεται κανείς ενήλικας.

Υπάρχει μια στενή σχέση μεταξύ του επιπέδου της παιδικής φτώχειας και του ποσοστού των πλήρως απασχολούμενων εργαζομένων που κερδίζουν λιγότερο από τα 2/3 του εθνικού μέσου μισθού.

Οι χώρες με τα χαμηλότερα επίπεδα παιδικής φτώχειας καταμερίζουν τα υψηλότερα ποσοστά του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος στις κοινωνικές δαπάνες.

Στην Ελλάδα το υπουργείο Εργασίας διαθέτει στοιχεία μόνο για τη νόμιμη εργασία των ανηλίκων ηλικίας 15-19 ετών, τα οποία μάλιστα δεν μπορούν να θεωρηθούν πλήρη. Στο υπουργείο ήταν το 1996 καταγεγραμμένα 3.000 παιδιά που εργάζονταν νομίμως. Αυτό προκύπτει από τα βιβλιάρια εργασίας που υποχρεούνται να εκδώσουν οι ανήλικοι εργαζόμενοι (άνω των 15 ετών), σύμφωνα με τον νόμο 1837/89 «για την προστασία των ανηλίκων κατά την απασχόληση».

Τα στοιχεία αυτά σε καμία περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα.

Και τώρα δύο χαρακτηριστικές προσεγγίσεις:

Πρώτα μια άποψη που αντλείται από τον καταπληκτικό ιστοχώρο capitalism.org:

Η κεφαλαιοκρατία δεν δημιούργησε τη παιδική εργασία που λειτουργεί στους τομείς ή τα εργοστάσια. Το κληρονόμησε από τα προηγούμενα πολιτικά συστήματα.

Η κεφαλαιοκρατία δεν οδηγεί στη παιδική εργασία στα εργοστάσια;

Αριθ. Η κεφαλαιοκρατία δεν δημιούργησε τη παιδική εργασία που λειτουργεί στους τομείς ή τα εργοστάσια. Το κληρονόμησε από τα προηγούμενα πολιτικά συστήματα. Παρατηρήστε ότι στην κομμουνιστική Κούβα σήμερα 11 χρονών παιδιά στέλνονται βίαια μακριά «στα καλοκαιρινό εκπαιδευτικό κάμπινγκ» όπου ξοδεύουν το χρόνο εργαζόμενος στους τομείς που κόβουν τον κάλαμο και τον καπνό ζάχαρης — αυτό καλείται από τους αριστερούς ως «εθελοντισμός» και «εκπαίδευση». Ακόμα λίγη αναφορά αποτελείται από αυτό.

Αυτό που σταμάτησε τη παιδική εργασία στα εργοστάσια;

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας οι γονείς των περισσότερων οικογενειών δεν θα μπορούσαν να παραγάγουν αρκετά ώστε να υποστηρίξουν τις οικογένειές τους χωρίς τα παιδιά τους να εργάζονται επίσης. Ήταν η συσσώρευση του κεφαλαίου από τους βιομηχάνους που αύξησαν την παραγωγικότητα των ενηλίκων, έτσι ώστε τα παιδιά να μην χρειάζεται να εργαστούν στους διάφορους τομείς ή τα εργοστάσια. Στις φτωχές μη-κεφαλαιοκρατικές χώρες τα παιδιά εργάζονται ακόμα στους διάφορους τομείς και τα εργοστάσια, επειδή οι γονείς δεν είναι αρκετά παραγωγικοί να υποστηρίξουν τα παιδιά τους. Ιστορικά, τα παιδιά που εργάζονται στα εργοστάσια ήταν μόνο ένα παροδικό στάδιο μεταξύ της πρόωρης μετάβασης από τη φεουδαρχία στην κεφαλαιοκρατία Πριν από τη Βιομηχανική Επανάσταση, πολλά παιδιά (και οι γονείς τους) που δούλευαν στα εργοστάσια πέθαιναν και λιμοκτονούσαν, όπως αποδεικνύεται από τις υψηλές στατιστικές θνησιμότητας νηπίων πριν από την αυγή της Βιομηχανικής Επανάστασης. Παρατηρήστε ότι οι άνθρωποι δεν είχαν να φάνε μέχρι το σημείο που εγκατέλειψαν την επαρχία για τις πόλεις όπου μπορούσαν να παράξουν αρκετό φαγητό για να τραφούν. Η σαφέστερη ένδειξη αυτού είναι στατιστικές θνησιμότητας πληθυσμού και νηπίων: ο πληθυσμός δεν ανέβηκε και η θνησιμότητα νηπίων δεν πήγε κάτω μέχρι τη Βιομηχανική Επανάσταση. Εάν η ζωή ήταν τόσο καλή πριν από την κεφαλαιοκρατία στη «επαρχία», γιατί ήταν θνησιμότητα νηπίων τόσο υψηλή και αριθμοί πληθυσμών αρκετά χαμηλότεροι πριν από την κεφαλαιοκρατία; Απάντηση: επειδή η ζωή δεν ήταν τόσο ευχάριστη μέχρι που η Βιομηχανική Επανάσταση έκανε την εμφάνισή της.

Τι είναι μια κατάλληλη λύση;

Η πραγματική λύση είναι να κατασταθούν οι γονείς αρκετά παραγωγικοί έτσι ώστε να μπορούν να παραγάγουν αρκετά για τους ίδιους– και για τα παιδιά τους. Τι; Αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι στην Ινδία οι οποίοι βρίσκονται σε ανάγκη, δεν είναι περισσότερο ανθρωπιστές από τη μητέρα Τερέζα, αλλά περισσότερο επιχειρηματίες όπως ο Bill Gates. Αυτές οι χώρες αυτό που χρειάζονται δεν είναι περισσότεροι κυβερνητικοί έλεγχοι, αλλά περισσότερη ελευθερία.

Και στην αντίπερα όχθη:

Στο σοσιαλισμό η ικανοποίηση των αναγκών της σωματικής και ψυχικής υγείας των παιδιών και της σωματικής και πνευματικής ανάπτυξής τους, αποτελούσε αντικείμενο υψηλής φροντίδας. Φαινόμενα του καπιταλιστικού συστήματος, όπως παιδική εργασία και πορνεία, πείνα, αναλφαβητισμός και φτώχεια, όχι απλώς ήταν άγνωστα, αλλά κατοχυρώνονταν συνταγματικά η υποχρέωση του κράτους για τη φροντίδα της μητρότητας και του παιδιού, που υλοποιούνταν συνεχώς, ώστε στο σοσιαλιστικό κράτος το παιδί ήταν ο μεγάλος ευνοούμενος. Ας το δούμε μέσα από ορισμένα παραδείγματα στην ΕΣΣΔ και στη ΓΛΔ. Στο βιβλίο «Τα παιδιά, η προνομιούχα τάξη», διαβάζουμε: «Οταν το παιδί γίνει ενός έτους, οι περισσότεροι γονείς προτιμούν τους παιδικούς σταθμούς. Είναι ο πρώτος κρίκος στο σοβιετικό σύστημα προσχολικής ηλικίας για παιδιά μέχρι 3 ετών. Το προσωπικό τους αποτελείται από ανθρώπους ειδικά εκπαιδευμένους. Το καθημερινό πρόγραμμα και τα γεύματα είναι επιστημονικά προγραμματισμένα».

Σ’ αυτούς τους παιδικούς σταθμούς διδάσκονταν μαθήματα όπως μουσική, γυμναστική, διδασκαλία χρωμάτων, σχημάτων, διαστάσεων αντικειμένων κλπ. Τα παιδιά βρίσκονταν υπό συνεχή ιατρική παρακολούθηση, διαιρούνταν σε ομάδες σύμφωνα με την ηλικία τους και κάθε ομάδα είχε το δικό της πρόγραμμα, που επεξεργάζονταν παιδίατροι και φυσιολόγοι. Οταν τα παιδιά συμπλήρωναν τα 3 χρόνια μεταφέρονταν στο νηπιαγωγείο.

Το 1977 υπήρχαν στην ΕΣΣΔ περισσότερα από 106.000 νηπιαγωγεία και παιδικοί σταθμοί, με ικανότητα υποδοχής 11.700.000 παιδιών. Επιπλέον υπήρχαν ειδικά νηπιαγωγεία για ανάπηρα ή καθυστερημένα παιδιά, όπου χρησιμοποιούνταν ειδικές μέθοδοι για την ενίσχυση της διανοητικής και φυσιολογικής τους ανάπτυξης.

Η ενασχόληση των παιδιών με τον αθλητισμό για ισορροπημένη σωματική και πνευματική ανάπτυξή τους ήταν προτεραιότητα. Οι αθλητικές σχολές στην ΕΣΣΔ ξεπερνούσαν τις 7.000. Προορίζονταν για την ανάπτυξη των ικανοτήτων των παιδιών με ιδιαίτερα φυσικά προσόντα. Πέρα απ’ αυτά όμως υπήρχαν και αθλητικά τμήματα στα σχολεία, στους τόπους διαμονής, στα πανεπιστήμια. Υπήρχαν 270.000 αθλητικές ομάδες, όπου μπορούσαν να ενταχθούν όσοι επιθυμούσαν.

Στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, ο γάμος, η οικογένεια και η μητρότητα βρίσκονταν κάτω από την προστασία του κράτους. Οι πολύτεκνες οικογένειες και οι χωρίς σύζυγο μητέρες είχαν ολόκληρη τη φροντίδα και υποστήριξη της κοινωνίας. Ουσιαστική σημασία για την προστασία της υγείας των παιδιών και των νέων είχαν οι κατά σειρά ιατρικές εξετάσεις στα νηπιαγωγεία, στους παιδικούς σταθμούς, στα σχολεία και στις επαγγελματικές σχολές. Για την αρμονική οικογενειακή ζωή λειτουργούσαν πάνω από 100 γραφεία συμβούλων για ζητήματα γάμου και σεξουαλισμού. Θετικά συνέβαλε και η σεξουαλικοηθική αγωγή που έπαιρναν οι νέοι στα σχολεία και άλλα μορφωτικά ιδρύματα. Υπήρχαν επίσης οι παιδικοί-βρεφικοί σταθμοί για τα βρέφη και τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, στους οποίους παρείχαν ολοήμερη δωρεάν φροντίδα από προσωπικό με ιατρικές και παιδαγωγικές γνώσεις. (Πηγή: «ΓΛΔ: Πολιτική για την ευημερία του ανθρώπου»).

Νομίζω ότι δεν κάποιος σχολιασμός πάνω στα παραπάνω θα χαλάσει το μεγαλείο τέτοιων μεγαλειωδών τοποθετήσεων.

 

«Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος.»

αν και δεν διατηρώ καμία συμπάθεια προς την ΟΤΟΕ και τις άλλες παλαιολιθικές κομματοκεντρικές “συνδικαλιστικές” οργανώσεις, θα αντιγράψω μερικά στοιχεία από ένα πρόσφατο δελτίο που έστειλε… γεγονότα φυσικά και όχι εικασίες.. 
Η διαδικασία ενώπιον των δικαστηρίων έχει ήδη στιγματιστεί με τη σφραγίδα της μεροληψίας υπέρ των Τραπεζών και της Ένωσής τους. Η αγωγή της ΕΕΤ κατατέθηκε 10/10/2008 και προσδιορίστηκε να συζητηθεί την 25/11/2008. Σαρανταπέντε μόλις μέρες, όταν η αγωγή κάθε απολυμένου εργαζόμενου δικάζεται μετά από ενάμιση σχεδόν έτος. Σκανδαλώδης εύνοια, που προμηνύει δυνατότητα παρεμβάσεων και στην δικαιοδοτική κρίση του Δικαστή, καθώς τα σχετικά φαινόμενα πυκνώνουν (παραίτηση Εισαγγελέων για το Βατοπέδιο, πειθαρχική δίωξη του Προέδρου Πρωτοδικών Ν. Σαλάτα, του Εισαγγελέα Σ. Μπάγια και νωρίτερα του Χ. Κλουκίνα). Τώρα έχουμε μία ακόμα περίπτωση, που επιφέρει καίριο πλήγμα στο περί δικαίου αίσθημα, το οποίο η Δικαιοσύνη πρέπει να ενισχύει και όχι να ακυρώνει.

ενημερωτικά, η ΟΤΟΕ εδώ και πολύ καιρό είναι στα δικαστήρια με τις τράπεζες, και ενώ η απόφαση (υπέρ της ΟΤΟΕ), βγήκε πριν 2 μήνες περίπου, οι τράπεζίτες ακόμα προσπαθούν να την ανατρέψουν.. το παραπάνω απόσπασμα είναι άλλο γεγονός… 
 οι ίδιοι που από την απληστία τους δημιούργησαν τη τελευταία κρίση (και χιλιάδες ανέργους), δείχνουν απροκάλυπτα πόσο δεμένοι με το κράτος και τους δεσμούς του είναι.. ακόμα και η ίδια η ΟΤΟΕ, τσιράκι κομμάτων για πολλά χρόνια χτυπάει με στοιχεία τους εργοδότες της, στα τελευταία δελτία τύπου..
μόνο ελπίζουμε, ο σκοπός τους να μην είναι ο ίδιος με αυτόν των εργοδοτών τους, αλλά οι ίδιοι οι εργάτες.

 (δημοσιευμένο στο έντυπο “η ζωή εν/in vitro” από τις αυτόνομες παρεμβάσεις)

Βιοτεχνολογία είναι η τεχνοεπιστήμη που μέσω γενετικών επεμβάσεων παράγει προϊόντα και υπηρεσίες. Στα προϊόντα περιλαμβάνονται κυρίως τροφές και φάρμακα, ενώ στις υπηρεσίες κυρίως η επεξεργασία λυμάτων και αποβλήτων και η γονιδιακή θεραπεία. Ένας απ’ τους σημαντικότερους τομείς της εν λόγω επιστήμης είναι η γενετική μηχανική που επικεντρώνεται στην τροποποίηση του γενετικού κώδικα των οργανισμών. Ένα ή περισσότερα γονίδια απ’ το DNA ενός οργανισμού εμφυτεύονται στο DNA ενός άλλου, με αποτέλεσμα την αλλαγή των φυσικών χαρακτηριστικών του αποδέκτη οργανισμού. Το ανασυνδυασμένο DNA που προκύπτει μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη γεωργία και τη κτηνοτροφία για την παραγωγή γενετικά τροποποιημένων οργανισμών (γ.τ.ο.), καθώς και στην ιατρική για την παραγωγή αντιβιοτικών, ορμονών, εμβολίων, ζωτικών οργάνων κατάλληλων για μεταμόσχευση ή ακόμα και δημιουργία ανθρώπων με «κατά παραγγελία» γενετικά «προνόμια». Οι νέοι οργανισμοί που αναφέρονται ως διαγονιδιακοί εμφανίζονται σαν πρώτες ύλες και το πείραμα ξεκινά.

Ήδη το 60% των επεξεργασμένων τροφών που καταναλώνονται (κυρίως στις η.π.α.) όπως, ψωμί, ζυμαρικά, γλυκά κ.α. προέρχονται από γ.τ. ντομάτες, μαγιά, σιτάρι και σόγια. Ακόμα από το 1996 και χρόνο με το χρόνο η παραγωγή γ.τ.ο. αυξάνεται κατά 10%, ενώ μόνο το 2004 καλλιεργήθηκαν περίπου 8.000.000 γ.τ. σπόροι από 8.500.000 αγρότες σε 18 χώρες. Μεταξύ αυτών «ξεχωρίζουν» η Αργεντινή, οι Η.Π.Α. και ο Καναδάς όπου πλέον σήμερα παράγεται το 95% των γ.τ.ο. παγκοσμίως.

Είναι ενδιαφέρον όμως σ’ αυτό το σημείο να αναφερθούμε στον ρόλο των εταιριών και των οργανισμών που είναι υπεύθυνες για την έρευνα, την παραγωγή και την προώθηση γ.τ.ο., καθώς και στο πως αυτές προσπαθούν να επιβάλλουν την καλλιέργεια και κατ’ επέκταση την κατανάλωση των γ.τ.ο. και των παραγώγων τους. Ουσιαστικά πέντε σποροαγροχημικές και φαρμακευτικές πολυεθνικές οι Dupont, Advanta, Monsanto, Syngenta και Bayer, ως υπέρμαχοι της βιοτεχνολογίας ευαγγελίζονται ότι θα δώσουν τέλος στον υποσιτισμό και την λιμοκτονία και ότι θα συμβάλλουν δραστικά στην βελτίωση της διατροφής και της ποιότητας ζωής. Βέβαια απαραίτητη προϋπόθεση για τα παραπάνω αποτελεί η παραγωγή και η προώθηση των «βελτιωμένων» σπόρων και φυτών τους (ή κοινώς τα γνωστά μεταλλαγμένα), τα οποία (σύμφωνα πάντα με αυτούς) έχουν μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε θρεπτικά στοιχεία, είναι πιο ανθεκτικά, δεν απαιτούν την ίδια χρήση φυτοφαρμάκων με τα αντίστοιχα φυσικά και άλλα τέτοια ωραία…

Είναι γνωστό ότι οι εταιρίες πάντα διακατέχονταν από ένα αγνό ανθρωπιστικό αίσθημα, παρέχοντας τις υπηρεσίες τους για το «καλό της ανθρωπότητας» χωρίς αντάλλαγμα. Το άγνωστο είναι για πόσο χαζούς μας περνάνε… Δεν θα ήταν ψέμα αν παραδεχόμασταν ότι παρόμοιες προφάσεις χρησιμοποιήθηκαν για την εγκατάσταση της μηχανής σε όλες της πτυχές της ζωής μας. Η ένσταση μας βέβαια δεν είναι η μηχανή ή η επιστήμη ως τέτοιες, ούτε προτάσσουμε την καταστροφή τους. Η επιστήμη από μόνη της δεν είναι ούτε «καλή» ούτε «κακή», αφού η ίδια ως επιστήμη δεν μπορεί να καθορίσει ούτε τα όρια ούτε τους σκοπούς της. Το ζήτημα είναι οι κοινωνικοί θεσμοί και οι κοινωνικές σχέσεις που προσανατολίζουν και καθορίζουν τους σκοπούς και τους διαχειριστές της επιστήμης. Φτώχεια, πείνα και αρρώστια είναι αναπόφευκτες συνέπειες του καπιταλισμού. Οι εφαρμογές της επιστήμης μέσα στα πλαίσια της καπιταλιστικής πραγματικότητας, έρχονται να εντείνουν τα προβλήματα αντί να τα προλάβουν ή να σταματήσουν την αναπαραγωγή της αιτίας τους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι χιλιάδες τόνοι γεωργικών προϊόντων, για χάρη του ανταγωνισμού της αγοράς, πετιούνται στις χωματερές και ότι ο βασικός λόγος που οι άνθρωποι πεινούν είναι η άνιση κατανομή του πλούτου.

Οι υποστηρικτές της δημιουργίας «βελτιωμένων» φυτών, όπως αναφέραμε και παραπάνω, διατείνονται ότι οι γ.τ. αυτοί οργανισμοί θα έχουν την δυνατότητα μεγαλύτερων αποδόσεων από τους φυσικούς, όπως μεγαλύτερη ικανότητα προσαρμογής σε βίαιες εναλλαγές των καιρικών συνθηκών, ή σε κάποιο «ξένο» περιβάλλον, αύξηση της περιεκτικότητας τους σε θρεπτικές ουσίες και βιταμίνες και μεγαλύτερη αντοχή σε ασθένειες και άλλους «εχθρούς». Για παράδειγμα μέσω της βιοτεχνολογίας μπορούν να παραχθούν ντομάτες με ενσωματωμένα γονίδια ψαριού ώστε να είναι πιο ανθεκτικές στο κρύο ή ποικιλίες πατάτας, καλαμποκιού, βαμβακιού, που περιέχουν ένα συνθετικό γονίδιο για να παράγουν από μόνες τους τοξίνες και να είναι πιο ανθεκτικές σε κάποια έντομα. Όμως έρευνες σε αυτές τις πολλά υποσχόμενες καλλιέργειες με γ.τ.ο. έδειξαν πως η απόδοση δεν αυξήθηκε. Εκτός από αυτό, σημαντικό είναι το γεγονός ότι αυτοί οι οργανισμοί είναι άγνωστοι στην φύση με αποτέλεσμα η παρέμβαση τους στην φυσική αλυσίδα να επιφέρει καταστροφικές συνέπειες τις οποίες οι επιστήμονες δεν είναι σε θέση να προβλέψουν. Η απόδοση των γ.τ. φυτών δεν αυξήθηκε, αντίθετα αυξήθηκε η ζήτηση ζιζανιοκτόνων που εντελώς τυχαία πλασάρoνται από την ίδια εταιρία που πουλάει το γ.τ. σπόρο. Για παράδειγμα η Monsanto πουλάει σπόρους με την ονομασία Roundup και υποχρεώνει τους αγρότες να χρησιμοποιούν μόνο ζιζανιοκτόνο Roundup. Η επιβολή της Monsanto και των υπόλοιπων εταιριών δεν σταματάει εκεί. Υποχρεώνει μέσω συμβολαίου τους παραγωγούς να μην φυλάνε ή να μεταπουλάνε τους σπόρους και έχουν δικαίωμα επιθεώρησης-ελέγχου του αγρού όποια στιγμή θέλουν. Κάποιοι «έξυπνοι» που δε συμμορφώθηκαν, αναγκάστηκαν να πληρώσουν μέχρι και 164 χιλιάδες δολάρια ως ποινή για τους 41 τόνους σπόρου που βρέθηκαν να έχουν φυλαχτεί.

Και πως κατάλαβε η Monsanto ότι οι σπόροι είναι δικοί της; Κάθε εταιρία έχει το δικαίωμα να «πατεντάρει» το προϊόν που παράγει διασφαλίζοντας νομικά την ιδιοκτησία επί του προϊόντος της. Το τελευταίο στάδιο της έντασης του ελέγχου των αγροτικών πληθυσμών απ’ τις εταιρίες είναι η ανάπτυξη της τεχνολογίας του εξολοθρευτή, που σημαίνει ότι κάθε σπόρος θα είναι στείρος μετά την πρώτη βλαστική περίοδο. Μια άλλη τεχνολογία τύπου εξολοθρευτή είναι η τεχνολογία περιορισμού γενετικής χρήσης που θα αποτρέπει τη διαδικασία ανάπτυξης του φυτού (όπως βλάστηση, άνθηση, ωρίμανση καρπού) εκτός και αν ψεκαστεί με συγκεκριμένο χημικό.

Άλλη μια διαδεδομένη εφαρμογή της βιοτεχνολογίας είναι η παραγωγή φαρμακευτικών προϊόντων απ’ τις βιο-φαρμακευτικές καλλιέργειες. Αφού κατέκλεψαν τον βιολογικό πλούτο, καλλιεργούν γ.τ. φυτά ώστε να παράγουν βιομηχανικά ένζυμα, ορμόνες, εμβόλια κ.α. Αυτά τα βιοφαρμακευτικά φυτά παρουσίασαν σοβαρές απειλές για το έδαφος, το νερό και τον αέρα, καθώς επίσης και για τους αγρότες που έχασαν σοδειές λόγο επιμόλυνσης. Για παράδειγμα πειραματικές καλλιέργειες που έγιναν, είχαν ως αποτέλεσμα τη μόλυνση καλλιέργειας σόγιας που προοριζόταν για ανθρώπινη κατανάλωση. Τέλος η ίδια η ζωή των αγροτών απειλείται μετά από εισπνοή ή επαφή με τα παραγόμενα φάρμακα ή χημικά. Άλλωστε, ένα μεταλλαγμένο περιβάλλον δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς έναν μεταλλαγμένο άνθρωπο. Η μόνη αξία που δεν αλλάζει είναι το κέρδος.

Ο κύκλος του ψεύδους από μέρος των εταιριών κλείνει με το ότι τα βελτιωμένα φυτά που παράγουν απαιτούν μικρή (μικρότερη από τα φυσικά) ή και καθόλου χρήση ζιζανιοκτόνων. Η αλήθεια είναι πως πολλά έντομα και ζιζάνια όχι μόνο δεν εξολοθρεύονται από τη χρήση γ.τ. εντομοκτόνων και ζιζανιοκτόνων αντίστοιχα, άλλα γίνονται ακόμα πιο ανθεκτικά. Εκεί παρεμβαίνει πάλι μια από τις εταιρίες για να λύσει το πρόβλημα, πουλώντας δεύτερης γενιάς γ.τ.ο. και αντίστοιχα ζιζανιοκτόνα και εντομοκτόνα δεύτερης γενιάς μετά τρίτης κ.ο.κ., με αποτέλεσμα να νοθεύεται όλο και πιο πολύ η χλωρίδα και η πανίδα. Ακόμα αυτή η αλόγιστη χρήση των ζιζανιοκτόνων, πέρα απ’ το ότι μπορεί να σκοτώσει οργανισμούς που δεν είναι «στόχοι», αυξάνει σημαντικά τον βαθμό των τοξινώσεων σε φυτά, έδαφος και νερό.

Πέρα από το περιβάλλον οι επιπτώσεις των γ.τ.ο. και των γ.τ. φυτοφαρμάκων είναι σημαντικές και για τον άνθρωπο, καθώς και αυτός ως βιολογικό oν αποτελεί μέρος του ευρύτερου οικοσυστήματος και αλληλεπιδρά με αυτό. Τα μεταλλαγμένα είναι ιδιαίτερα ανθεκτικά στα γαστρικά υγρά που εκλύει το στομάχι του ανθρώπου με αποτέλεσμα πολλές φορές να μην μεταβολίζονται όταν τα καταναλώνουμε. Έτσι μπορούν να προκαλέσουν μη αντιστρέψιμες μεταλλάξεις στο γενετικό υλικό του ανθρώπου και να οδηγήσουν σε ασθένειες με άγνωστες για τον οργανισμό συνέπειες. Λόγω της παρέμβασης στο γενετικό υλικό οργανισμών που αποτελούν τροφή για τον άνθρωπο, αυτοί χάνουν πολλές από τις θρεπτικές ιδιότητες που μπορεί να έχουν και οι τελευταίες αντικαθίστανται συχνά από τον κίνδυνο πρόκλησης σοβαρών αλλεργικών αντιδράσεων στον καταναλωτή. Ακόμα λόγο της απρόβλεπτης συμπεριφοράς ενός γονιδίου που εισέρχεται σε έναν άλλο οργανισμό αυτός μπορεί να παράγει άγνωστης ταυτότητας τοξίνες οι οποίες να είναι ιδιαίτερα βλαπτικές για τον ανθρώπινο οργανισμό. Για παράδειγμα το 1989 στις Η.Π.Α από μεταλλαγμένο διατροφικό συμπλήρωμα αμινοξέως τρυπτοφάνης προκλήθηκε ο θάνατος 37 ανθρώπων και η εμφάνιση διαφόρων αναπηριών σε άλλους 1500. Τέλος έχει αποδειχτεί στο εργαστήριο ότι ο γονιδιακός ανασυνδυασμός δημιουργεί νέους ιούς και αλλεργίες, μιας και ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή για πρώτη φορά με ουσίες που είναι ανθεκτικές στα αντιβιοτικά. Λογικά όταν ο οργανισμός νοσήσει θα χρειαστεί και αυτός δραστικότερα αντιβιοτικά και πάει λέγοντας.

Ένας άλλος κίνδυνος που ελλοχεύει από την καλλιέργεια των γ.τ.ο. είναι ότι σε περίπτωση που διαπιστωθούν οι αρνητικές συνέπειες της, αυτές δεν μπορούν να ανακληθούν. Οι συνέπειες των γενετικών λαθών δεν είναι αναστρέψιμες. Το σενάριο γίνετε ακόμα χειρότερο όταν μας είναι ήδη γνωστό πως η γεωργία δεν γίνετε «in vitro» σε «ασφαλή» και «αποστειρωμένα» εργαστήρια και ότι η γύρη, τα έντομα και οι σπόροι που έχουν μεταλλαχθεί περιπλανιούνται ελεύθερα στο περιβάλλον. Η γενετική επιμόλυνση είναι δεδομένη και έχει ως αποτέλεσμα την εξαφάνιση πολλών ποικιλιών σπόρων (φυτών, φρούτων και λαχανικών) επιβεβαιώνοντας έτσι τον ολοκληρωτισμό των μεταλλαγμένων. Παράλληλα δεδομένη θεωρείτε και η αύξηση των κερδών των εταιριών καθώς και ο εταιρικός έλεγχος στην παγκόσμια παραγωγή. Οι εταιρίες καθιστούν τους παραγωγούς-γεωργούς πλήρως εξαρτημένους, προσβάλλουν την διατροφική αυτάρκεια των τοπικών κοινωνιών και η κοινωνία γίνετε το εξαρτημένο πειραματόζωο της βιοτεχνολογίας. Η τελευταία δεν κατέχει μόνο τη γενετική πληροφορία και ότι αυτό συνεπάγεται, άλλα τείνει να κυριαρχήσει στο σύνολο της κοινωνικής μας ζωής. Ωστόσο αρκετοί είναι οι καταναλωτές που εκφράζουν την δυσπιστία τους απέναντι στα μεταλλαγμένα. Σύμφωνα με έρευνα του ευρωβαρόμετρου (Ιούνιος 2006) το 58% των ευρωπαίων δεν υποστηρίζει την παραγωγή γ.τ. τροφών, ενώ τα χαμηλότερα ποσοστά αποδοχής εμφανίζονται στην Ελλάδα (12%), την Κύπρο (19%), την Λετονια (19%) και το Λουξεμβούργο (20%). Στην ίδια έρευνα όμως, οι περισσότεροι ευρωπαίοι αποδέχονται τις «κόκκινες» εφαρμογές της βιοτεχνολογίας, στην ιατρική δηλαδή, καθώς και τις «λευκές» εφαρμογές της, δηλαδή στην βιομηχανία. Προφανώς οι στατιστικές αυτές δεν αντιπροσωπεύουν ένα σύνολο (ανταγωνιστικών) υποκειμένων, που έχουν αντιληφθεί τις πραγματικές βλέψεις των εταιριών και τον συγκεκριμένο ρόλο που επιτελεί η βιοτεχνολογία. Οι πιο υποψιασμένοι οργανώνονται και αναλαμβάνουν δράση…Εδώ και κάποια χρόνια σε όλη σχεδόν την ευρώπη πραγματοποιούνται, από ομάδες και οργανώσεις που αντιστέκονται στην βιοτεχνολογία, διαδηλώσεις και αντι-συνέδρια, ενάντια στα επίσημα συνέδρια των προωθητών της βιοτεχνολογίας. Παράλληλα πραγματοποιούνται και διάφορες ακτιβίστικες δράσεις, μεταξύ των οποίων οι πιο διαδεδομένες είναι τα σαμποτάζ σε πειραματικές καλλιέργειες γ.τ.ο (σήμερα το νομοθετικό πλαίσιο είναι τέτοιο που αντιμετωπίζει τέτοιες ενέργειες ως «τρομοκρατικές», με επακόλουθο τις ανάλογες συνέπειες). από την μεριά τους οι πολυεθνικές χωρίς να χάνουν χρόνο αποφάσισαν να ανασυνταχθούν. Φοβούμενες ότι θα λερωθεί το όνομά τους και την κατά συνέπεια πτώση των κερδών τους άρχισαν να διαχωρίζουν τις αγροχημικές και σποροπαραγωγικές επιχειρήσεις τους από τις φαρμακευτικές. Συγκεκριμένα η Novartis και η AstraZeneca διαχωρίστηκαν από τις αγρο-επιχειρησιακές μονάδες τους για να δημιουργήσουν τη Syngenta. Η Monsanto διαχωρίστηκε από τη φαρμακευτική Pharmacia, ενώ η Aventis αποδέσμευσε την Aventis cropScience, η οποία αγοράστηκε από τη Bayer.

Το ρόλο προώθησης βιοτεχνολογίας και προϊόντων της έχουν αναλάβει διάφοροι οργανισμοί όπως η EuropaBio (στην Ευρώπη) και η ΒΙΟ (στην Αμερική). Σημαντικό ρόλο παίζουν και διάφορα ινστιτούτα ή υπηρεσίες βοήθειας όπως η Διεθνής υπηρεσία ανάληψης αγρο-βιοτεχνολογικών προϊόντων (ISAAA) και η Διεθνής αγροτική έρευνα (CGIAR).

Τη CGIAR διαχειρίζονται τα Ηνωμένα Έθνη και η παγκόσμια τράπεζα. Αυτή επιβλέπει 19 διεθνή κέντρα αγροτικής έρευνας τα οποία με τη σειρά τους κατέχουν το γενετικό υλικό περισσότερων των 3000 ποικιλιών φυτών. Η CGIAR παρέχει πρόσβαση στο γενετικό υλικό στις εταιρίες με αντάλλαγμα χρήματα ή τεχνογνωσία. Αντίστοιχα η ISAAA χρηματοδοτείται από τις γνωστές «ανθρωπιστικές» εταιρίες, την παγκόσμια τράπεζα και το ίδρυμα Ροκφέλερ. Αυτή με τη σειρά της έχει βοηθήσει τους χρηματοδότες της στα πλαίσια της βιοπειρατίας. Η ASA (αμερικάνικη ένωση σόγιας) που συνεργάζεται με γνωστές εταιρίες αποτελεί λόμπι επιρροής για την αμερικάνικη κυβέρνηση και σε αντίστοιχα προγράμματα εκπαιδεύει τα μέλη της πάνω σε μεθόδους επιρροής της Διεύθυνσης Τροφίμων και Ποτών σε νομοθετικά ζητήματα. Στον Καναδά βασικός προωθητής για την ανάπτυξη γ.τ. καλλιεργειών είναι το Συμβούλιο Ελαιοκράμβης. Σχεδόν όλο το Δ.Σ. αποτελείται από αντιπροσώπους γνωστών εταιριών που «τυγχάνει» να ορίζουν το πρόγραμμά του.

Στην πλειονότητά τους οι προαναφερθέντες οργανισμοί που ενεργούν για την προώθηση της βιοτεχνολογίας είναι συνδεδεμένοι με την Πράσινη Επανάσταση στη δεκαετία του ΄60. Τότε που ρίχτηκαν στην αγορά βελτιωμένοι σπόροι και υβρίδια (δημιουργία σπόρων από τη διασταύρωση δυο διαφορετικών ποικιλιών του ίδιου όμως είδους π.χ. ο συνδυασμός μιας ποικιλίας ρυζιού που απέδιδε περισσότερο από κάποια άλλη με μια άλλη πιο ανθεκτική σε ασθένειες), υπήρξε αύξηση φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων, καθώς και χρήση νέων υποδομών (θερμοκήπια, αρδευτικά συστήματα κ.α.). Ο φανερός σκοπός της ήταν η αύξηση της απόδοσης ενώ ο κρυφός της η διείσδυση της επιστήμης στον τρόπο παραγωγής και η μετατροπή του παραγωγού σε απλό χρήστη της τεχνολογίας τους. Η εν λόγω επανάσταση καθοδηγήθηκε και υποστηρίχθηκε από το Δ.Ν.Τ., την Παγκόσμια Τράπεζα και τον Ο.Η.Ε. με διάφορους τρόπους όπως καταιγιστική προπαγάνδα, επιδοτήσεις, ποσοστώσεις κ.α. Προφανώς η ανάπτυξη των γ.τ. καλλιεργειών και η προώθησή τους είναι η συνέχιση των προηγούμενων τακτικών τους.

Η EuropaBio είναι ο οργανισμός που αντιπροσωπεύει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο τις βιοτεχνολογικές βιομηχανίες. Δημιουργήθηκε το ’96 με έδρα τις βρυξέλλες και αυτοπροσδιορίστηκε ως ένας μη-κερδοσκοπικός οργανισμός που εκπροσωπεί 25 εθνικές αντιπροσωπίες (ενώσεις εταιριών βιοτεχνολογίας από τις χώρες της Ε.Ε., της Ελβετίας και της Νορβηγίας). Αυτές οι αντιπροσωπείες εκπροσωπούν πάνω από 1500 ευρωπαϊκές εταιρίες και βιομηχανίες που εμπορεύονται ή αναπτύσσουν εφαρμογές της βιοτεχνολογίας. Όπως η ίδια αναφέρει, σκοπός της είναι η προώθηση ενεργειών στα κέντρα λήψης αποφάσεων (Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Συμβούλιο Υπουργών και Συναντήσεις Κορυφής) ώστε να δημιουργηθούν νομοθετικά πλαίσια που να ευνοούν τη βιοτεχνολογία, να δημιουργηθεί πλαίσιο προβολής βιοτεχνολογίας στα ΜΜΕ και να αφομοιωθεί η σημασία της βιοτεχνολογίας από τους ευρωπαίους πολίτες. Έτσι, ότι δεν κατάφεραν να κάνουν οι εταιρίες –να μας πείσουν για τα καλά των προϊόντων τους- το κάνουν διάφοροι οργανισμοί μέσω προπαγάνδας από τα ΜΜΕ, συνεδρίων, αγρο-σεμιναρίων και πανεπιστημιακών διαλέξεων, όλα με προφάσεις επιστημοσύνης. Ο εκπρόσωπος της βιοτεχνολογίας στην Ελλάδα είναι η Bionova. Κάποιες από τις δραστηριότητες της είναι η έκδοση του περιοδικού ΒΙΟ, πραγματοποίηση συνεδρίων και εκπροσώπηση στην Ελλάδα της EuropaBio ως EuropaBio Hellas. Αξιοσημείωτο είναι ότι τα συνέδριά τους χρηματοδοτούνται από υπουργεία και σιγοντάρονται από πανεπιστημιακούς και πολιτικούς εκπροσώπους. Για ποιο λόγο είναι άραγε και τα πανεπιστήμια στο χορό; Γιατί το κόστος επένδυσης είναι χαμηλότερο, τα χρέη επίσης χαμηλότερα και η αξιοπιστία της έρευνας προτιμότερη. Η απελευθέρωση του πανεπιστημίου θα εξασφαλίζει πόρους από τέτοιου είδους εταιρίες, κατάλληλους απόφοιτους για «ανθρωπιστές» εργοδότες και το καλύτερο, διοικητικές θέσεις και προγράμματα σπουδών «στην υπηρεσία του δημόσιου συμφέροντος».

Η βιοτεχνολογία και οι εφαρμογές της προσπαθούν να επιβληθούν κυριαρχώντας πρώτα στα κεφάλια μας. Όσο ανώδυνα τείνει να νοθευτεί το περιβάλλον τόσο ανώδυνα τείνει να ενσωματωθεί η μηχανή στο ανθρώπινο σώμα, καθιστώντας τον άνθρωπο ένα μηχανοποιημένο εργαλείο, ικανό να ανταποκρίνεται στις εκάστοτε ανάγκες του καπιταλισμού. Μπροστά στα αδιέξοδα που η ίδια η κυριαρχία έχει δημιουργήσει έρχεται τώρα η επιστήμη με το πρόσχημα της προόδου να λύσει όλα τα προβλήματα, τα οποία ανάγει σε βιολογικά, συνεχίζοντας την κυριαρχία πάνω στη φύση και τον άνθρωπο. Αφού δημιούργησε την ανάγκη (π.χ. μεταλλαγμένα, παντοτινή ανακούφιση από τον πόνο), μετά την ανακάλυψε «προς όφελος» του ανθρώπου και ανάλογα με τις περιστάσεις την καθιστά σπάνια ή μη.

Μεταστρέφοντας αυτή την άποψη, θα έπρεπε να αναρωτηθούμε κατά πόσο αναγκαίες είναι αυτές οι εφαρμογές στη ζωή μας. Το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι τι θα κερδίσουμε από τη χρήση αυτών των εφαρμογών και όλο αυτό σε αντιδιαστολή με τις τάσεις της επιστήμης, αλλά και το πώς βλέπει και με ποιο σκοπό η ίδια η εξουσία τη ζωή. Τι καλύτερο λοιπόν: η δημιουργία ενός σώματος- μηχανής, ικανό να παράγει και να καταναλώνει σε ένα νεκρό περιβάλλον.

Η απάντηση στο ζήτημα της βιοτεχνολογίας εν γένει δεν είναι ένα απλό ναι ή όχι στην εφαρμογή της. Ανέκαθεν ο καπιταλισμός είχε την τάση να απαλλοτριώνει και αργότερα να εμπορεύεται ο,τι υπάρχει, είτε αυτό λέγεται γονίδιο είτε άνθρωπος. Ο μόνος στόχος της βιοτεχνολογίας είναι η επιβολή της επί του συνόλου της ζωής μας και η ένταση της εξάρτησης και αποξένωσης του ανθρώπου από τα πάντα: ο,τι έχει αποφέρει περισσότερο κέρδος παρουσιάζεται σαν μεγαλύτερη ανάγκη.

Στον καθημερινό αγώνα για την επιβίωση οποιαδήποτε αλλαγή έρχεται στη ζωή μας, θεωρείται δεδομένη και εμείς υποσυνείδητα υποχρεωνόμαστε να ανταπεξέλθουμε στις καινούριες συνθήκες. Υποχρεωνόμαστε να αγοράσουμε ζωή. Αυτή η αντίληψη της ποσοτικοποίησης της ζωής δεν ήρθε τυχαία. Οι θεσμοί, η ματαιοδοξία, η αποξένωση, η εξάρτηση και το θέαμα συνετέλεσαν στη δημιουργία μιας αντεστραμμένης εικόνας για τη ζωή που μόνο ως είδωλο θα μπορέσει να επιβιώσει.

Έτσι, θεωρείται λογικό πια να παραδίδουμε ψυχή και σώμα στους ειδικούς χειριστές όλων των πτυχών των ζωών μας. Τόσο λογικό που οποιαδήποτε αντίδρασή μας εστιάζεται στη μεταφυσική του όλου θέματος και όχι στη πραγματικότητα.

Η εναντίωση στη βιοτεχνολογία είναι η εναντίωση στον καπιταλισμό, είναι η εναντίωση σε αυτούς που αποφασίζουν τι είναι θεμιτό και τι όχι, σε αυτούς που αντιμετωπίζοντάς μας σαν αναλώσιμα αποφασίζουν για τις ζωές μας. Η αλλαγή νοοτροπίας είναι το άλλο μισό για την καταστροφή των θεσμών που (ανα)παράγουν εξουσία και όλα αυτά με σκοπό να πάρουμε πίσω ο,τι μας ανήκει… ξεκινώντας πρώτα από εμάς τους/ τις ίδιους/ ες…

Στο αστικό-καπιταλιστικό περιβάλλον το ζήτημα της ανθρώπινης εξαθλίωσης, όσο αναπτύσσεται και μεγεθύνεται  η οικονομία, έχει περάσει σε μια εντελώς διαφορετική σφαίρα συζήτησης. Αποδεχόμενοι το ρόλο της μισθωτής εργασίας στην κοινωνικοποίηση των ανθρώπων ,το σημείο  ενδιαφέροντος  στρέφεται όταν αυτή σταματά.                                                                 

Το τι συμβαίνει σήμερα έχει να κάνει με το πώς λογίζεται  ο άνθρωπος  σαν υποκείμενο της ικανότητας του προς  εργασία.. Όσο απαξιώνεται αυτή  η ικανότητα και όσο ενισχύεται ο ρόλος του κεφαλαίου ,τόσο θα απαξιώνεται η εργασία σαν παραγωγός δύναμη πλούτου και φυσικά μετά το τέλος της δεν θα έχει καμία άξια.

Όπως και να χει το πράγμα  σήμερα έχουν κατοχυρωθεί κάποια δικαιώματα [εργασιακά]  που όπως συνηθίζεται  ανταποκρίνονται στο βαθμό εξέλιξης του κοινωνικού-οικονομικού και λιγότερο του πολίτικου περιβάλλοντος.

 

 Τα δικαιώματα  αυτά μέσα από μηχανισμούς  μπαίνουν σε ένα πλαίσιο κανονικότητας και γίνονται κανόνες μέσω του νόμου. Αυτός που σήμερα έχει την εποπτεία αυτών των μηχανισμών  μέσα στην αντιπροσωπευτική  ολιγαρχία είναι το κράτος. Παράλληλα είναι αυτός  που νομοθετεί . Ο νομός  και στη προέκταση του ο ορισμός τη ς κανονικότητας  δημιουργεί τους ορούς του κοινωνικού. Με αυτό το τρόπο το κράτος καθίσταται ο ρυθμιστής και ο εγγυητής του κοινωνικού. Αυτά τα λέμε γιατί μέσω του νόμου για παράδειγμα  ορίζει ποια είναι η κατώτερη σύνταξη. Τι σημαίνει όμως  κατώτερη σύνταξη; Το ελάχιστο όριο επιβίωσης  ανεξάρτητα με το πόσο έχει δουλέψει κάποιος. Δηλαδή αγνοούμε το τι έχει γίνει κατά τη διάρκεια τουλάχιστον 30 χρόνων ,ποιες ήταν οι συνθήκες ,και αυθαίρετα λέμε ότι σήμερα  φτάνουν τόσα. Αγνοούμε επίσης το ποιος έχει καρπωθεί και ιδιοποιηθεί την παραχθείσα υπεραξία. Και σαν να μη έφτανε αυτό η ΄’ δικαιοσύνη ‘΄  ούτε καν επιστρέφει σε κανονικές συνθήκες  τα χρήματα που έχουν καταβληθεί  από τους εργαζόμενους όσα χρόνια αυτοί έχουν δουλέψει και έχουν παραιτηθεί από το δικαίωμα εκμετάλλευσης ενός σημαντικού αριθμού χρημάτων. Πρέπει να σημειωθεί ότι τα χρήματα που είναι παραγμένος πλούτος μπορεί μέσω της συνεχόμενης συσσώρευσης να δημιουργήσουν πλούτο από αυτούς που μπορούν και έχουν στη κατοχή τους τα μέσα παραγωγής. Οι καπιταλιστές είναι αυτοί που μπορούν να επενδύουν  και ο ρόλος των υπολοίπων εξαντλείται στην κατανάλωση και σε ελάχιστες περιπτώσεις στην αποταμίευση.

Αυτός ο αυτόκλητος ,ο εγγυητής των  δικαιωμάτων και του κοινωνικού έχει κάποιο όφελος; Φαινομενικά όχι γιατί από τη στιγμή που στον καπιταλισμό σκοπός της παραγωγής είναι το κέρδος και εξ’ ορισμού το κράτος είναι μη κερδοσκοπικό φαίνεται ότι έχει  «αγαθές προθέσεις».Σαν να μη έφτανε αυτό φαίνεται ότι μέσω οποιαδήποτε πολίτικης  λειτουργεί σαν κυματοθραύστης ως προς τον καπιταλισμό. Ουσιαστικά όμως, διαμεσολαβεί σε κάθε πτυχή του κοινωνικού μέσα στη αστική κοινωνία ώστε η τελευταία να μη εκδηλώνει και να μη φανερώνει τις τεράστιες αντιφάσεις που ελλοχεύουν μέσα της. Βεβαίως σε μια κοινωνία που είναι ιεραρχικά διαστρωματομενη και μάλιστα με οικονομικούς όρους,  αυτός ο μηχανισμός νόμιμης βίας που εγγυάται την «κοινωνική ειρήνη » και την «κοινωνική τάξη» θα συνηγορεί υπέρ των κοινωνικά και οικονομικά κυριάρχων. Η σχέση του με τον καπιταλισμό είναι πλεγματοειδής υφής. Αυτό επιβεβαιώνεται με το ρόλο του κράτους να λειτουργεί  εντελώς αποπροσανατολιστικά και να επιβάλλει την κοινωνική λήθη. Καλύπτει τον καπιταλισμό ,τρέφεται από αυτόν και ενδυναμώνει συνεχώς τον ρόλο του λέγοντας και επαναλαμβάνοντας συνέχεια ότι πρέπει να υπάρχουμε μέσα στα μονοπάτια όπου αυτός χαράζει, πρέπει να έχουμε εξουσία[λαϊκή] για να έχετε λόγο στο τι συμβαίνει. Η  «συμμετοχική δημοκρατία»σε όλο της το μεγαλείο. Κάθε φορά είτε μέσω των εκλογών ,είτε μέσω το κάθε είδους διάλογου πάντα μέσω αντιπροσώπων [εξουσίας] νομιμοποιούνται όλες οι αποφάσεις . Εδώ πρέπει να αναφέρουμε και το ρόλο των νόμιμων διαμεσολαβητών των εργαζομένων τα συνδικάτα. Από τη στιγμή που έχουν το μονοπώλιο του «αγώνα» έχουν και το μονοπώλιο ξεπουλήματος του. Αυτοί οι νόμιμοι λακέδες του καπιταλισμού ,οι επαγγελματίες έμποροι δικαιωμάτων νομιμοποιούνται και νομιμοποιούν τόσο τον καπιταλισμό όσο και το κράτος.

Καθώς παρουσιάζονται ως οι μοναδικοί αντιπρόσωποι αυτής της κοινωνικής ομάδας  και συνδιαλέγονται με τους  εξ ορισμού ταξικούς εχθρούς της ομάδας που αντιπροσωπεύουν με ενδιάμεσο και εγγυητή το κράτος  το μονό που πετυχαίνουν είναι το θέατρο του παραλόγου. Στο όνομα του ‘γενικού καλού  ή και ακόμα της ΄’ κοινωνικής ειρήνης ‘’ παζαρεύουν κατακτήσεις που δεν τους ανήκουν. Το αποτέλεσμα συνήθως είναι το γενικό καλό προς όφελος των αφεντικών τους. Σ ένα κόσμο που όλοι είναι ενήμεροι αλλά κάνεις δε πιστεύει κανένα οφείλουμε να προσθέσουμε ότι η αδυναμία και οι ψευδαισθήσεις των εργατικών στρωμάτων μεγαλώνουν ανάλογα με τα ψίχουλα προς κατανάλωση που τους δίνουν.

Το ζήτημα του ασφαλιστικού δεν είναι ξεκομμένο από κανένα περιβάλλον. Δεν αποτελεί ξεχωριστό πράγμα. Είναι η αποκάλυψη του εξευτελισμού που προκαλεί ο καπιταλισμός τελευταία γραμμή άμυνας για το κάθε άνθρωπο είναι η μισθωτή εργασία και αυτό κάνει. Ασυνείδητα αποδέχεται το ρόλο. Ασυνείδητα κοινωνικοποιείται. Όταν όμως σταματά να δουλεύει φαίνεται ότι η συμμέτοχη του στο κοινωνικά παραχθέν προϊόν δεν είναι αποτέλεσμα που έχει να κάνει με τη ανάγκη που έχει ούτε με τη συμμέτοχη του στη παραγωγική διαδικασία αλλά με το γεγονός ότι δε μπορεί να λειτουργήσει σαν εμπόρευμα  σαν πράγμα που θα προσθέσει άξια σε ένα άλλο προϊόν ώστε οι καπιταλιστές να ιδιοποιηθούν υπεραξία.

Το κράτος δεν θα σταματήσει ποτέ να έχει αυτό το ρόλο. Τη  θεατρική ικανότητα να προσποιείται τον εγγυητή με όπλο τη χρήση βίας. Η  υποκρισία είναι εμφανής, οι ρήτορες της τάξης και της ασφάλειας  γιατί δε βάζουν κάμερες στα γραφεία των διοικητών των δημοσίων οργανισμών, και ειδικότερα στα γραφεία των ασφαλιστικών ταμείων και μπαίνουν στους δρόμους. Προφανώς στη κοινωνία της ισότητας κάποιοι   είναι πιο ίσοι από κάποιους άλλους. Ποιος είναι μεγαλύτερος κίνδυνος αυτοί που πετούν πέτρες ,μολότοφ, απαλλοτριώνουν τράπεζες και όλες μα όλες οι ζημιές  και οι καταστροφές δεν έχουν πολιτικό χαρακτήρα αλλά ποινικό και αποτιμούνται πάντα σε χρήμα  ή οι διαχειριστές των ταμείων, οι πρόεδροι των τραπεζών που έχουν καταχραστεί αμέτρητα ποσά και ποτέ κανένας δεν έχει πάει σε κανένα δικαστήριο σε καμία «δικαιοσύνη»γιατί το ζήτημα της διαχείρισης έχει πολιτικές διαστάσεις. Μάλλον η JUSTITIA  είναι τυφλή για να γέρνει  η ζυγαριά-μέσα στο σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας- ανισοσκελως  προς το μέρος  των οικονομικά και κοινωνικά κυριάρχων.

Συνειδητή αντίσταση είναι η απάντηση. Κράτος και καπιταλιστές  είναι ο εχθρός  χωρίς να είναι το ίδιο πράγμα. Η εξουσία του κράτους είναι  «νόμιμη », η εξουσία του καπιταλισμού είναι άνομη

 

 
Ινστιτούτο Ερευνάς και Καταστροφής

Η αληθεια ειναι πως ο θεος κατεχει τα παντα….με καπιταλιστικους ορους ειναι ο ιδιοκτητης του κοσμου και ως εκ τουτου τον νοικιαζει  στους ανθρωπους με το αναλογο αντιτιμο βεβαια.Αληθεια ειναι επισης, οτι μια φορα εχει κανει εξωση στο ανθρωπινο ειδος μια φορα -φημες λενε οτι  υπηρχε προβλημα στα υδραυλικα τη δευτερη- και δωσε στο τελευταιο ενα οικημα δευτερης διαλογηςΑυτο που δε μπορω να καταλαβω, ειναι πως αυτοι λακεδες στα καναλια κανουν ετσι.Ο θεος, ως σωστος καπιταλιστης, λειτουργει δια αντιπροσωπων -εχεις windows..αυτο δε σημαινει οτι στα εδωσε και ο ιδιος ο bill…-δεν ερχεται ο ιδιος να κλεισει τα deals. Τι ειναι δηλαδη?Ο μπαρμπερης της γειτονιας να τον λες με το μικρο του?

Στη παρουσα φαση ενας μεσαζων του Μεγαλου Καπιταληστη ειναι ο πατερας Ευφραιεμ.Εξαλλου βασει του δογματος-συμβολαιου εν καπιταλιστι-ενας εκπροσωπος του θεου δε μπορει να ειναι διεφθαρμενος.προφανως στη περιπτωση της διαφθορας η κατι δε παει καλα με το Μεγαλο Καπιταλιστη και τα black boys Toυ η με το ιδιο το συμβολαιο…

…εμεις ομως που ειμαστε ταυτογχρονα και υπερ του αδηφαγου καπιταλισμου -ασχετα αν ο Μεγαλος Καπιταλιστης εχει μονοπωλιο -ειμαστε υπερ του πατηρ ευφραιεμ.δηλαδη ολοι αυτοι που ξελαρυγκιαζονται τι θελουν επιτελους?Τον αθεισμο η το σοσιαλισμο?

…η επισημη ψυχολογικη ερμηνεια παντως ,ειναι οτι ολοι αυτοι που ουλιαζουν πασχουν απο ζηλοφθονια προς το πατηρ

 

…τελος επειδη ,με αντικειμενικους ορους,η βλακεια ειναι ανικητη,το να  πιστευεις στο θεο εκτος οτι ειναι σαν να πιστευεις στη παντοδυναμη μελιτζανα,ειναι επιζημιο και στη τσεπη σου.Εξαλλου τι να περιμενεις απο Καποιον, που για χαρη της επιχειρησης ,εβγαλε σε διαφημιση το γιο του?

 

συνδικαλιστικη ενωση φιλων εοσφωρου

Με αφορμη τα προσφατα γεγονοτα ¨εκκαθαρισης¨ για αλλη μια φορα της πλατειας απο καθε λογης ηρωες,ξεσκονιζουμε το ντουλαπακι της ιστοριας και βρισκουμε ενα κειμενο απαντηση σε μια αναλογη περισταση.θεωρωντας επιπλεον, οτι τα ζητηματα που μπαινουν στο κειμενο ειναι επικαιρα, μιας και η λογικη των πραξεων αυτων δεν αλλαζει,αλλα δυστυχως αναπαραγεται, αξιζει να αναρσυθει απο τη ¨νοσο των τρωκτικων¨.Μονο που δεν ειναι μακρυα… ειναι μια μικρη αποσταση.. ουτε δυο χρονων..ετσι για να μη ξεχνιομαστε…

 

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4

st1:*{behavior:url(#ieooui) } /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:”Κανονικός πίνακας”; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:””; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:”Times New Roman”; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;}

“ΧΑΡΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΠΥΡΩΜΕΝΟ ΣΙΔΕΡΟ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ, ΜΟΝΟ ΟΤΙ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΠΟΝΟ…

ΠΟΣΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΩΝ ΚΑΛΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ;”

 

 

 

Η διατήρηση της τάξης δεν είναι παρά η αντιστροφή της τιμωρίας. Η τάξη επιβάλλει τον τρόμο μέσω της ενδεχόμενης πρόκλησης πόντου και έτσι αναπαράγεται. Η τιμωρία υπενθυμίζει στα άτομα ότι δεν πρέπει να θυμούνται, να παραμένουν στη λήθη και να χαμηλώνουν το βλέμμα στις επιταγές των κυρίαρχων. Η φρόνιμη ζωή, η ασφάλεια, η ησυχία, η καρτερικότητα, δεν είναι παρά το χαμήλωμα του βλέμματος όταν οι κυρίαρχοι προστάζουν αυτομαστίγωση.

Αυτός ο φόβος παρ’ ότι εσωτερικεύεται δεν μπορεί να συγκρατηθεί, χρειάζεται έναν “αποδιοπομπαίο τράγο” για να εκδηλώσει όλη αυτή τη βία που έχει δεχτεί το άτομο. Ο φόβος του ξένου, του διαφορετικού, αυτός που οδηγεί στην αποξένωση, την απομόνωση, την περιθωριοποίηση των λίγων από τους πολλούς, είναι αυτός που θα νομιμοποιήσει τους φύλακες της Αλήθειας να κάνουν τα πάντα στο όνομα της τάξης. Οι “τράγοι” θα είναι πάντα η επιφάνεια. ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας, αυτοί που δεν μπορούν να αντισταθούν στα δόντια των προσκυνημένων. Η τιμωρία όποια μορφή και αν πάρει παραμένει ίδια.

Όταν οι λυσσασμένοι πατριώτες ξεσπούν τη λύσσα τους στους μετανάστες δεν είναι παρά η επικύρωση του συμβολαίου υποτέλειας που έχουν δεχτεί.

Όμοια, οι κλειδοκράτορες της πλατείας Εξαρχείων και του κάθε δημόσιου (;) χώρου σαν άλλοι φρουροί της Αλήθειας έρχονται να αποκαταστήσουν την τάξη. Συστρατευμένοι με τους μαγαζάτορες και οποιονδήποτε άλλον, αναλαμβάνουν με δικιά τους πρωτοβουλία να παίζουν τον ρόλο του μπάτσου για το καλό της πλατείας, της γειτονιάς και (ας μη ξεχνάμε) των συμφερόντων της περιοχής.

Γι’ αυτό που τόσο καιρό “αγωνίζονται” τα pit-bull της δημοκρατίας, οι επαναστάτες χρειάστηκαν μόνο 3 ώρες (άλλωστε το είπε και στις ειδήσεις…) Αλλά μάλλον εμείς κάτι δεν είδαμε, κάτι δεν καταλάβαμε. Ανοίξανε, λέει, οι ουρανοί και έβρεχε πρεζέμπορους και πρεζάκια. Και πήρανε την σκούπα οι επαναστάτες και μικροαστοί χέρι-χέρι και άρχισαν να κάνουν εκκαθάριση της περιοχής. Όποιος/α δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί ότι τα πρεζάκια είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης σε ένα σύστημα επιβολών και τιμωρίας και ξεκινά μια “αναρχική” επιχείρηση ” Αρετή” δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να να αντανακλά τον κυρίαρχο τρόπο σκέψης και δράσης που όποιος αποκλίνει από αυτόν τιμωρείται.

Η αντίληψη των πραγμάτων δεν αλλάζει: εμείς θα χτυπήσουμε το σύμπτωμα και άσε την αρρώστια να θερίζει μακριά από εμάς και ας είναι 200 μέτρα παρακάτω ( Αλήθεια που προτείνουν οι “σύντροφοι” να τους πάμε;) Άραγε αυτό είναι το πρόβλημα; Αρκεί το όνομα της ιστορικής πλατείας να μείνει άσπιλο;

Το επαναστατικό καθήκον εξετελέσθη, οι μαγαζάτορες θα συνεχίσουν τις χρυσές δουλειές τους στην καθαρή πλατεία και οι τριγύρω μικροαστοί στα καφενεία θα μπορούν να διαπιστώνουν με χαρά ότι οι “γνωστοί-άγνωστοι” είναι “καλά παιδιά” και οι τελευταίοι θα προσέχουν για τον ήσυχο ύπνο των πρώτων. Πράγμα που αναμφισβήτητα τα pit-bull της δημοκρατίας δεν καταφέρνουν πολύ καλά. Εμπρός λοιπόν για μια καθαρή πλατεία και έναν βούρκο ψευδαισθήσεων ο οποίος μετατρέπεται σε ιδεολογία.

 

 

Καθαρές πλατείες υπάρχουν μόνο σε βρώμικα μυαλά.

 

 

Πρωτοβουλία από το αντιεξουσιαστικό στέκι παντείου.