Τις τελευταίες μέρες – και τις πρώτες της νέας διαχείρησης της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ – μια νέα πολιτική φιλολογία κάνει την εμφάνισή της στους διαδρόμους της εξουσίας.

Μετά από μια κουρασμένη οκταετία του ηγετικού προφίλ του Κ. Καραμανλή, η κυριαρχία, σαν τον Μανωλιό, άλλαξε τα ρούχα της και τα έβαλε αλλιώς. Από τα ακριβά κοστούμια και μανικετόκουμπα της συντηρητικής Δεξιάς πέρασε στα τζιν και τα αθλητικά παπούτσια της προοδευτικής σοσιαλδημοκρατίας. Εκτός αυτού, ο ίδιος ο νεοκλεγείς πρωθυπουργός, στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, έδινε το στίγμα της νέας διαχείρησης: «Δεν είμαστε απολογητές της διοικητικής εξουσίας προς τον πολίτη. Θα μας ήθελε ο πολίτης ως αντιεξουσιαστές στην εξουσία», ενώ ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη διαβεβαίωνε ότι έχει φίλους αντιεξουσιαστές και αναρχικούς και σε πολλά συμφωνούνε.

Με δεδομένο ότι η διαχείριση της εξουσίας από το μπλοκ της ΝΔ είχε κουράσει τα τελευταία χρόνια και οι σχεδιασμοί των εξουσιαστών δημιουργούσαν δυσλειτουργικές καταστάσεις (όπως η αναπάντεχη εξέγερση του Δεκέμβρη), πραγματοποιήθηκε η εναλλαγή της εξουσίας, που αν μη τι άλλο, προσέφερε έναν αέρα “αλλαγής” και κάποιο χρόνο ανοχής από τους ανθρώπους. Η προσπάθεια όμως καλλωπισμού του κράτους, μέσα από εναλλακτικές προτάσεις κρατικής επιβολής δεν είναι καινούργια. Ήδη ο Ανδρέας Παπανδρέου κέρδιζε την εξουσία το ’81 με το σύνθημα «ο λαός στην εξουσία» και παλαιότερα ακόμη οι Μπολσεβίκοι με συνθήματα όπως «Ψωμί και Ελευθερία» και «Όλη η δύναμη στα Σοβιέτ», για να γνωρίσει ύστερα ο κόσμος μια καταπιεστική και στυγνή κρατική μηχανή. Αυτό που είναι καινούργιο είναι η πρόταση της κρατικής επιβολής μέσα από την επίφαση της αντιεξουσίας.

Δύο στοιχεία αξίζει να σημειωθούν εδώ.

* Το πρώτο στοιχείο είναι ότι ο όρος της αντιεξουσίας χρησιμοποιείται στη συγκεκριμένη περίπτωση για να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου. Άλλωστε, ο όρος αυτός είναι τόσο πλατύς και απροσδιόριστος, που μέσα σε αυτόν μπορούν να χωρέσουν διάφορες λογικές, η πλειοψηφία των οποίων σε καμιά περίπτωση δεν θέτει το ζήτημα της κοινωνικής απελευθέρωσης από αναρχική σκοπιά. Η ενασχόληση και οι οπτικές του μπορούν να ξεκινούν από την άρνηση της συγκεκριμένης εξουσίας (με την προσδοκία μιας άλλης;) μέχρι τη διαμόρφωση εναλλακτικών μορφών διασκέδασης, διαμαρτυρίας κτλ. Δεν είναι καθόλου περίεργο πως πάνω σε τέτοιους όρους στήνονται παγκόσμια ολόκληροι μηχανισμοί εγκλωβισμού: κινήματα αντι-παγκοσμιοποίησης και κόμματα, ευρωπαϊκά κοινωνικά φόρουμ και… «άλλοι κόσμοι που είναι εφικτοί»! Και μέσα σε όλα αυτά παρών, όχι μόνο ο όρος της αντιεξουσίας αλλά και αυτός της ανυπακοής και ενίοτε της (ελεγχόμενης) σύγκρουσης.

* Το δεύτερο στοιχείο είναι το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια, μετά και από την κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού και τη διάψευση των ελπίδων για την πραγματοποίηση της κομμουνιστικής κοινωνικής οργάνωσης και προοπτικής, τα αναρχικά προτάγματα έχουν, σε μεγάλο βαθμό, πάρει τη θέση που είχε ο μαρξισμός στα κοινωνικά κινήματα της δεκαετίας του ’60. Επαναστάτες στο Μεξικό, την Αργεντινή, την Ινδία και αλλού, σε αυξανόμενο ποσοστό, έχουν πάψει ακόμα και να συζητούν περί κατάληψης της εξουσίας, ενώ, ευρωπαϊκά κόμματα όλου του πολιτικού φάσματος, νιώθουν την ανάγκη να καθοριστούν σε σχέση με αυτά, ακόμα και να αντλήσουν από τις ιδέες της αναρχίας. Δεν είναι τυχαίο ότι η αποκέντρωση, η οριζοντιοποίηση αρμοδιοτήτων και οι συμμετοχικές διαδικασίες, δεν είναι μόνο στοιχεία που θέλει να προβάλλει η ανανεωτική Αριστερά (βλ. Συνασπισμός) αλλά και μερικά από τα στοιχεία που υπόσχεται ότι θα εισάγει στη λειτουργία του κράτους το μοντέλο επιβολής του ΠΑΣΟΚ.1 Άλλωστε αυτά ήταν και τα συνθήματα της προεκλογικής καμπάνιας του Μπαράκ Ομπάμα στην Αμερική.2 

Κενές λέξεις για κενούς ανθρώπους που δεν επιδιώκουν απολύτως τίποτα εκτός από το να προσπαθούν να μαζέψουν γύρω τους δραστήριους και οργισμένους ανθρώπους και, εξουσιάζοντάς τους από τις πολυθρονάρες των γραφείων τους, να τους εγκλωβίζουν σε εναλλακτικές λογικές, στη συνδιαλλαγή και εν τέλει στη δουλική υποταγή. Αντίθετα, η αμφισβήτηση, η άρνηση και κατ’ επέκταση ο πόλεμος ενάντια στο ζυγό του Κράτους και κάθε μορφής εξουσίας αποτελεί αδιαπραγμάτευτο στοιχείο της αναρχικής προοπτικής. «Ο καθείς και τα όπλα του», όπως θα έλεγε και ο ποιητής.

1. Βλ. http://www.makthes.gr/index.php?name=News&file=article&sid=45378.
2. Βλ. http://www.phantis.com/cosmos/spip.php?article248.

http://aixmi.wordpress.com/2009/10/18/%ce%b5%ce%be%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%b9%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%ad%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%c2%ab%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%b5%ce%be%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%b9%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%ad%cf%82%c2%bb/

Προφανώς η μετονομασία του Yπουργείου Δημόσιας Τάξης σε «Προστασίας του Πολίτη» δεν είναι τυχαία.

Προφανώς ο όρος δημόσια τάξη παραπέμπει στον κατασταλτικό χαρακτήρα του κράτους και φανερώνει εντονότερα το βίαιο χαρακτήρα του. Η δημοκρατία θέλει να φανερώνει τον εαυτό της ως η ενότητα όλων των στοιχείων των όποιων βρίσκονται όντος της. Η δημοκρατία όμως, δεν αντιπροσωπεύει μια κοινωνική οργάνωση δίχως αντιφάσεις και ανισότητες. Πληρεστέρα είναι η ενότητα αλληλοσυγκρουόμενων στοιχείων με διαφορετικά συμφέροντα και προοπτικές.

Κάπου εδώ η διαλεκτική αναιρείται. Αυτή η ενότητα δεν είναι μεταξύ ίσων ορών  που φτάνουν σε ένα συμφιλιωτικό ενδιάμεσο αλλά τουναντίον μια βάρβαρη συνθήκη στην οποία ο ισχυρότερος επιβάλλει την θέληση του και τα συμφέροντα του στον αδύναμο.

Επειδή όμως μια κοινωνική οργάνωση που βασίζεται στην ανισότητα δε μπορεί να βασίζεται μονό στην καθαρή μορφή της βίας οργανώνει στο εσωτερικό της και ένα καλά διαρθρωμένο πλέγμα τύφλωσης.

Η προστασία του πολίτη είναι μια ύπουλη ονομασία. Από τον χαρακτηρισμό που  θα σε παράπεμπε στην βία τώρα σε παραπέμπει στην έννοια της φροντίδας. Με αυτό το τρόπο το κράτος θέλει να περάσει ότι τα σώματα καταστολής δεν υπάρχουν για να διατηρούν την «κοινωνική ειρήνη» αλλά για να προστατεύουν τα συμφέρον του ατόμου. Με αυτό τον τρόπο οι απόκληροι αυτής της κοινωνίας και όσοι προβαίνουν σε κάποια μορφή διαμαρτυρίας δεν βαίνουν εναντίον του κράτους και της ανισότητας αλλά εναντίον του πολίτη και συνεπώς ολόκληρης της κοινωνίας. Με αυτή τη λογική τα σώματα τα καταστολής πρέπει να δείχνουν μηδενική ανοχή στους αντιφρονούντες για να φροντίσουν αυτό το φάντασμα του πολίτη.

Οι ονομασίες που επιλέγονται για τέτοια πόστα κρύβουν μέσα τους και την αντίστοιχη ιδεολογία.

Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός  ότι το ενδιαφέρον για το πολίτη έχει όντος του πολιτικές βίας, λιτότητας και έλεγχου.

Ο πολίτης τον όποιο προστατεύουν είναι μια έννοια κενού περιεχομένου. Παραμένει αρκετά αφηρημένη ώστε μέσα από αυτή να διοχετεύουν σκοπούς και προθέσεις ολότελα διαφορετικούς από αυτούς τους οποίους ενστερνίζονται ότι θέλουν.

Η έννοια του πολίτη και η σύνθεση  αυτής της εννοίας δίνεται από μια συγκεκριμένη ελίτ η οποία προασπίζει τα συμφέροντα της και όχι από το υποκείμενο το όποιο υποτίθεται ότι το αφόρα.

Έτσι με αυτό τρόπο αυτή η απόσταση μεταξύ εννοίας και της εμπράγματης κατάστασης της, ανοιγει την δυνατοτητα για ψεκασμο εργατων επειδή είναι εναντίον στον «πολίτη», τον ξυλοδαρμό και τη φυλάκιση διαδηλωτών οι οποίοι διαρματύρονται για το θ’ανατο μετανάστη από τα σώματα προστασίας του πολίτη και  την ασφυκτική “πράσινη ανάπτυξη”  των πίτμπουλ της δημοκρατίας στην περιοχή των Εξαρχείων.

Αν όλα αυτά θυμίζουν ολοκληρωτικό καθεστώς δεν είναι παράξενο. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα είχαν για σημαία τους τέτοιες έννοιες. Η χιτλερική γερμάνια είχε για σημαία της το λαό, η σοβιετική αυτοκρατορία το προλεταριάτο και η σύγχρονη αστική ολιγαρχία επικαλείται τον πολίτη όταν θέλει να περάσει ολοκληρωτικές πολιτικές.

Η αρνητική ουτοπία πάντα θα ισχυρίζεται ότι έχει καλές προθέσεις… και όπως λέει το σκουλήκι από τη Χωματερή: «…να φοβάστε τους τρελούς επιστήμονες, τους μεγάλους ηγέτες, τις πατρίδες που έχουν σύνορα, τα αφεντικά που έχουν καλές προθέσεις… και να αφήνετε πάντα λίγο χώρο για τους ηττημένους».

Προφανώς η μετονομασία του υπουργείου δημοσίας τάξης σε «προστασίας του πολίτη » δεν είναι τυχαία.
Προφανώς ο όρος δημόσια τάξη παραπέμπει στο κατασταλτικό χαρακτήρα του κράτους και φανερώνει εντονότερα το βίαιο χαρακτήρα του. Η δημοκρατία θέλει να φανερώνει τον εαυτό της ως η ενότητα όλων των στοιχείων των όποιων βρίσκονται όντος της. Η δημοκρατία όμως, δεν αντιπροσωπεύει μια κοινωνική οργάνωση δίχως αντιφάσεις και ανισότητες. Πληρεστέρα είναι η ενότητα αλληλοσυγκρουόμενων στοιχείων με διαφορετικά συμφέροντα και προοπτικές.
Κάπου εδώ η διαλεκτική αναιρείται. Αυτή η ενότητα δεν είναι μεταξύ ίσων ορών  που φτάνουν σε ένα συμφιλιωτικό ενδιάμεσο αλλά τουναντίον μια βάρβαρη συνθήκη στην οποία ο ισχυρότερος επιβάλλει την θέληση του και τα συμφέροντα του στον αδύναμο.
Επειδή όμως μια κοινωνική οργάνωση που βασίζεται στην ανισότητα δε μπορεί να βασίζεται μονό στην καθαρή μορφή της βίας οργανώνει στο εσωτερικό της και ένα καλά διαρθρωμένο πλέγμα τύφλωσης.
Η προστασία του πολίτη είναι μια ύπουλη ονομασία. Από τον χαρακτηρισμό που  θα σε παράπεμπε στην βία τώρα σε παραπέμπει στην έννοια της φροντίδας. Με αυτό το τρόπο το κράτος θέλει να περάσει ότι τα σώματα καταστολής δεν υπάρχουν για να διατηρούν την «κοινωνική ειρήνη» αλλά για να προστατεύουν τα συμφέρον του ατόμου. Με αυτό το τρόπο οι απόκληροι αυτής της κοινωνίας και όσοι προβαίνουν σε κάποια μορφή διαμαρτυρίας δεν βαίνουν εναντίον του κράτους και της ανισότητας αλλά εναντίον του πολίτη και συνεπώς ολόκληρης της κοινωνίας. Με αυτή τη λογική τα σώματα τα καταστολής πρέπει να δείχνουν μηδενική ανοχή στους αντιφρονούντες για να φροντίσουν αυτό το φάντασμα του πολίτη.
Οι ονομασίες που επιλέγονται για τέτοια πόστα κρύβουν μέσα τους και την αντίστοιχη ιδεολογία .
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός  ότι το ενδιαφέρον για το πολίτη έχει όντος του πολιτικές βίας, λιτότητας και έλεγχου.
Ο  πολίτης τον όποιο προστατεύουν είναι μια έννοια κενού περιεχομένου. Παραμένει αρκετά αφηρημένη ώστε μέσα από αυτή να διοχετεύουν σκοπούς και προθέσεις ολότελα διαφορετικούς από αυτούς τους οποίους ενστερνίζονται ότι θέλουν.
Η έννοια του πολίτη και η σύνθεση  αυτής της εννοίας δίνεται από μια συγκεκριμένη ελίτ η οποία προασπίζει τα συμφέροντα της και όχι από το υποκείμενο το όποιο υποτίθεται ότι το αφόρα.
Έτσι με αυτό τρόπο αυτή η απόσταση μεταξύ εννοίας και της εμπράγματης κατάστασης της, ανοιγει την δυνατοτητα για ψεκασμο εργατων επειδή είναι εναντίον στον «πολιτη», το ξυλοδαρμο και την φυλακιση διαδηλωτων οι οποιοι διαρματυρονται για το θανατο μεταναστη απο τα σωματα προστασιας του πολίτη και  την ασφυκτική  πράσινη ανάπτυξη  των πιτμπουλ της δημοκρατίας  στην περιοχή των Εξαρχείων.
Αν όλα αυτά θυμίζουν ολοκληρωτικό καθεστώς δεν είναι παράξενο. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα είχαν για σημαία τους τέτοιες έννοιες. Η χιτλερική γερμάνια είχε για σημαία της τον λαό, η σοβιετική αυτοκρατορία το προλεταριάτο και σύγχρονη αστική ολιγαρχία επικαλείται τον πολίτη  όταν θέλει να περάσει ολοκληρωτικές πολιτικές.
Η αρνητική ουτοπία πάντα θα ισχυρίζεται ότι έχει καλές προθέσεις…και όπως λέει το σκουλήκι από την χωματερή
«..να φοβάστε τους τρελούς επιστήμονες, τους μεγάλους ηγέτες, τις πατρίδες που έχουν σύνορα, τα αφεντικά που έχουν καλές προθέσεις… και να αφήνετε πάντα λίγο χώρο για τους ηττημένου.»

Ο νέος πρωθυπουργός δήλωσε στο υπουργικό συμβούλιο πως πρέπει να είναι όλο αυτό το συρφετό «αντιεξουσιαστές στην εξουσία»!

Σε δεύτερη δήλωση είπε πως το εννοούσε! Πλέον οι λέξεις έχουν γίνει άδεια σκευάσματα, έτοιμα προς πάσα χρήση. Καθώς ο λόγος χάνει και την τελευταία ικμάδα ισχύος που είχε,  οι σημασίες του υποδηλώνουν μόνο προϊόντα ευτελής χρήσης. Την ώρα που την μόνη πράσινη ανάπτυξη την οποία βλέπουμε είναι τα πιτμπουλ της “Προστασίας του Πολίτη” να εξαπλώνονται σαν μάστιγα στα Εξάρχεια και τα δακρυγόνα να πνίγουν λιμενεργάτες, η αντιπροσωπευτική ολιγαρχία συνεχίζει απτόητη το θέατρό της.

Για την ακρίβεια είναι φτηνής παράγωγης ρεάλιτι χαμηλού επιπέδου. Μόνο που όταν ο καταναλωτής έχει μάθει μόνο να θαυμάζει σκουπίδια είναι φυσικό επόμενο να διανύουμε «χρυσή εποχή»! Γόνος αριστοκρατικής πολιτικής οικογενείας διαδέχεται ένα άλλο γόνο αριστοκρατικής οικογενείας. Επιπλέον ο χαμένος γόνος αριστοκρατικής πολίτικης οικογενείας θα παραδώσει κατά πάσα πιθανότητα τα σκήπτρα του κόμματος του σε αλλά γόνο αριστοκρατικής πολιτικής οικογενείας!

Το κοινό πάραυτα ζει στα πλαίσια της τηλεοπτικής ολιγαρχίας. Ενώ οι συνθήκες διαβίωσης δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο το θέατρο ενισχύεται!

Το κοινό μένει απαθές και ο Λαζόπουλος είναι η φωνή του. Στην πραγματικότητα είναι οικτρό το θέαμα. Διότι περί θεάματος πρόκειται. Όταν η ιδία η ζωή ξεφτιλίζεται τόσο απροκάλυπτα είναι τραγικό να βλέπεις πώς οι φωνές διαμαρτυρίας ξεθυμαίνουν και βασίζονται στην εκλογή ενός ηγέτη ο όποιος επικαλείται το σοσιαλισμό και την αντιεξουσία λες και είναι καραμέλες! Η ζωή απομακρύνθηκε σε μια μακρινή αναπαράσταση και μείς καταλήξαμε θεατές της!

Ένας ακόμα μήνας τους έτους που τα γουρούνια “πρασινίζουν” τις γειτονιές μας…

Ένας ακόμα μήνας τους έτους που το απέραντο “γαλάζιο” πλημμυρίζει τους δρόμους και τα σοκάκια του κέντρου. Όταν η ελευθερία των πολιτών φεύγει και πάει διακοπές… αλλού.

Από τις χθεσινές βουλευτικές εκλογές νικητής δεν αναδείχθηκε μόνο το ΠΑΣΟΚ αλλά και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Όπως όμως το ΠΑΣΟΚ δεν ωφέλησε σε τίποτα την υπόθεση του σοσιαλισμού στα είκοσι χρόνια διακυβέρνησης έτσι και η δημοκρατία δεν μπόρεσε να εξαλείψει τη διαιώνιση του δικομματισμού και της οικογενειοκρατίας. 

Ο συντηρητικός Κρατισμός της Δεξιάς αντικαταστάθηκε πολλές φορές στα τριανταπέντε χρόνια της μεταπολίτευσης από τον προοδευτικό Κρατισμό της σοσιαλδημοκρατίας ενώ οι διαμάχες των μεγάλων αφεντικών και των συμφερόντων έφεραν αντιμέτωπες την παλιά με τη νέα εξουσία. Για να πούμε την αλήθεια, ούτε στο ένα στρατόπεδο, ούτε στο άλλο υπήρχε κανένας που να νοιάζεται για το λαό. Όλοι τον θεωρούσαν σκλάβο, που δεν πρέπει να σταματάει ποτέ να δουλεύει, τροφοδότη και βουβό στήριγμά τους.

Πολλές φορές τα αίτια της δυστυχίας του αναζητήθηκαν στις εκάστοτε πολιτικές, στις δολοπλοκίες των κυβερνώντων ή στο «χάος που παραλάβαμε». Πολλές φορές προσπάθησαν να τον πείσουν ότι με λιτότητα και υπομονή θα βγεί από αυτή τη δυσμένεια, και κάθε φορά τον τραβούσαν στις κάλπες για να προσυπογράψει την παράταση της κατάστασής του. Ο μύθος του Σισύφου, του θνητού που καταδικάστηκε από τους θεούς να κυλά αιώνια έναν πελώριο βράχο μέχρι την κορυφή του βουνού, και λίγο πριν το τέρμα ο βράχος να κατρακυλά προς τα πίσω, γινόταν έτσι μια πραγματικότητα. Όσο και αν κάθε κυβέρνηση προσπάθησε να ελαττώσει, να μετριάσει και να καλλωπίσει την ανισότητα και την αδικία, αυτές τις ιστορικές βάσεις της σημερινής κοινωνίας, κάθε χρόνο η αβεβαιότητα και η πραγματική φτώχεια αυξανόταν δραματικά ενώ κάθε 15 δευτερόλεπτα ένας άνθρωπος εξακολουθούσε να χάνει τη ζωή του εξαιτίας ενός εργατικού “ατυχήματος” ή μιας επαγγελματικής ασθένειας. Η ανισότητα και η εκμετάλλευση δεν μπορεί να καλυφθεί ακόμα και από την πιο δημοκρατική μορφή κυβέρνησης… γιατί ο λαός θα είναι πάντα ο τελευταίος τροχός της αμάξης. 

Η προέλευση της δυστυχίας του όμως δεν οφείλεται στις δυσμενείς συνθήκες, στην οικονομική κρίση, ούτε σε αυτή ή εκείνη τη μορφή κυβέρνησης. H προέλευση της δυστυχίας του οφείλεται σε αυτήν ακριβώς την ίδια την αρχή και την ύπαρξη της κυβέρνησης, όποια μορφή και αν έχει. Διότι οι άνθρωποι δεν νιώθουν καθόλου ξαλαφρωμένοι, όταν το γκλομπ που τους χτυπούν αυτοονομάζεται δημοκρατικό!

http://aixmi.wordpress.com/2009/10/05/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%ac-%cf%84%ce%b9%cf%82-%ce%b5%ce%ba%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%ad%cf%82-%cf%84%ce%af/#more-1494