Η περίπτωση του 14χρονου φυλακισμένου είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της οργανωμένης εκδίκησης που ονομάζουμε «Δικαιοσύνη». Και λέμε εκδίκηση γιατί είναι η «Δικαιοσύνη» που διαχειρίζεται την “ομαλή” λειτουργία της κοινωνίας και παίρνει εκδίκηση εναντίον όλων εκείνων που παραβιάζουν αυτή τη λειτουργία. Ποια είναι αυτή η “ομαλή” λειτουργία; Μα εκείνη που φυλακίζει ένα 14χρονο παιδί για πώληση παράνομων cd και κακουργηματική διακίνηση μεταναστών και αφήνει ελεύθερο έναν Χριστοφοράκο, αφού τα αδικήματα για τα οποία κατηγορείται έχουν… ήδη παραγραφεί!
Το ποινικό σύστημα αποτυπώνει την ποιότητα αξιών και το επίπεδο λειτουργίας κάθε κοινωνίας. Και αν λάβουμε υπόψη μας ότι τα ποσοστά των φυλακισμένων στην Ελλάδα αυξήθηκαν εντυπωσιακά τα τελευταία δώδεκα χρόνια (κατά 59% από το 1998) και ότι το μεγαλύτερο ποσοστό φυλακισμένων είναι εκείνοι που δεν μπορούν να εξαγοράσουν τις ποινές τους (τοξικομανείς, “κλεφτρόνια” κτλ.), πόσο αισιόδοξοι μπορεί να είμαστε όσον αφορά τη λειτουργία της αδέκαστης «Δικαιοσύνης»;
Χρειάζεται σοβαρός βαθμός δικαιικής μυωπίας για να παραβλέπει κανείς την πραγματικότητα του συστήματος απονομής δικαίου. Ποιος θα αμφισβητούσε ένα φυλακισμένο όταν τον διαβεβαίωνε πως: «Μόνο οι μικροαπατεώνες είναι μέσα, οι μεγαλοαπατεώνες είναι ελεύθεροι και τους σέβονται όλοι»; Τι θα του απαντούσαμε γνωρίζοντας την ύπαρξη μεγάλων χρηματιστικών εταιριών, προορισμένων καθαρά στο να αποσπούν και τα τελευταία σεντς των φτωχών, με τα ανώτερα στελέχη να αποσύρονται την κατάλληλη στιγμή, αποκομίζοντας καλά, νόμιμα κέρδη από αυτές τις μικρές περιουσίες; Ή τι θα μπορούσαμε να απαντήσουμε σε έναν άλλο που θα μας έλεγε: «Απλώς δεν φέρθηκα αρκετά έξυπνα» γνωρίζοντας τα όσα συμβαίνουν στα ανώτερα κλιμάκια και τον τρόπο με τον οποίο βγαίνει η ετυμηγορία “αθώος”, μετά από φοβερά σκάνδαλα γι’ αυτούς τους μεγαλοληστές; Ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει γνωρίζοντας τις απίστευτες απάτες που διεπράχθησαν στο “σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου” ή την ύπαρξη παραδικαστικών κυκλωμάτων και τη δράση επίορκων δικαστών;
Μόνο οι αφελείς θα εξακολουθούσαν να πιστεύουν στην τυφλή και ανεξάρτητη «Δικαιοσύνη», στη «Δικαιοσύνη» που δεν διακρίνει ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, στη «Δικαιοσύνη» που δεν εξαγοράζεται, δεν χειραγωγείται από κομματικά συμφέροντα. Ένας θεσμός που συνυπάρχει και συνδέεται με το δεσμό αιτίου-αποτελέσματος με το Κράτος, δεν μπορεί παρά να υιοθετήσει αναπόφευκτα τις ιεραρχικές, συγκεντρωτικές, αντιελευθεριακές αρχές του. Διότι και οι δύο αυτοί θεσμοί αντλούν την καταγωγή τους από την ίδια ιδέα: την Εξουσία που φροντίζει για τη λειτουργία της κοινωνίας σύμφωνα με τις επιταγές της κυριαρχίας και συμβάλλει στη διατήρησή της και στην αναπαραγωγή της μέσω της αστυνομίας, των δικαστηρίων, των φυλακών κτλ.
Σήμερα, σε συνθήκες οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης, όπου η κυριαρχία στοχεύει κύρια στην επέκταση των όρων υποταγής στις προσταγές της και στη μετατροπή των ανθρώπων σε άβουλα όντα που τυφλά θα τις υπακούν και θα τις εκτελούν, η «Δικαιοσύνη» παίζει το ρόλο του αταλάντευτου στυλοβάτη της. Η δικαστική εξουσία έχει προ πολλού αυτοπαγιδευτεί σε ακόμη πιο ακραίες πολιτικές και οικονομικές ανισότητες, των οποίων οι συνέπειες συσσωρεύονται και έρχονται στο φως με την ευκαιρία της αύξησης του νομικού οπλοστασίου και της ταυτόχρονης διαφθοράς και σήψης του δικαστικού προσωπικού. «Summum jus, summa injuria» (Υπέρτατη δικαιοσύνη, υπέρτατη αδικία)!
Η ανθρωπότητα είναι η μεγάλη οντότητα που περιλαμβάνει ό,τι είναι ανθρώπινο και που αφήνει κατά μέρος ό,τι δεν είναι ανθρώπινο. Αλλά το να θέλουμε να χαράξουμε ένα σύνορο του ανθρώπινου είναι και αυτό πολύ προβληματικό.
Στην πραγματικότητα η έννοια της ανθρωπότητας ταλαντεύεται ανάμεσα σε μιαν ηθική εκδοχή (η οποία σκιαγραφεί εκείνη την ιδιότητα την οποία κατέχει μια ανθρώπινη ύπαρξη που μεταχειρίζεται καλά μιαν άλλη ανθρώπινη ύπαρξη· που αναπτύσσει δηλαδή σχέσεις με τον άλλο χωρίς να προσφεύγει στη βία· που σέβεται τον άλλο) και σε μια πιο αυστηρά θεωρητική εκδοχή. Η τελευταία αντιστοιχεί στην ουσία του ανθρώπινου ως τέτοιου: να συγκεντρωθούν όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις σε ένα μόνο σύνολο (ή καλύτερα: να μην αποκλείεται καμιά ανθρώπινη ύπαρξη από ένα ορισμένο σύνολο). Μπορεί να υλοποιηθεί αυτή η ιδέα χωρίς την έννοια της ανθρωπιάς; Αυτή είναι η μεγάλη φιλοσοφική προβληματική που βρίσκεται πίσω από την ιδέα της ανθρωπότητας.
Η αρνητική οδός που επέλεξα γι’ αυτή την ομιλία μου είναι η εξέταση του προβλήματος της ανθρωπότητας στη διαλεκτική του σχέση με το πρόβλημα του ρατσισμού. Η «επιστροφή της φυλής» είναι επομένως το θέμα της ομιλίας μου. Λέγοντας «επιστροφή της φυλής» θέλουμε να πούμε ότι ο ρατσισμός ξαναπέκτησε σήμερα μιαν αξιοσημείωτη δύναμη. Γιατί, όμως, λέμε «επιστροφή»; Ισως η φυλή επιστρέφει εξαιτίας της λήθης μας ή της αφέλειάς μας. Ή ίσως το να λέμε «επιστροφή» ισοδυναμεί με το να λέμε ότι η φυλή επιστρέφει με ένα άλλο πρόσωπο και αποκαλούμενη με άλλα ονόματα. Το ζητούμενο σε αυτό το σημείο είναι να στοχαστούμε με τρόπο υποθετικό για τις πιθανές αναπτύξεις του ρατσισμού (θεωρούμενου σε όλες τις μορφές που μπορεί να πάρει). Το ζητούμενο είναι επίσης να αμφισβητήσουμε την ίδια την πεποίθησή μας, που οφείλεται στην έννοια της προόδου, την πεποίθηση δηλαδή ότι η φυλή και ο ρατσισμός είναι πράγματα που ανήκουν στο παρελθόν. Σήμερα οφείλουμε να αναρωτηθούμε μήπως αυτή η αισιόδοξη αναπαράσταση της προόδου είναι μια καθαρή ιδεολογική προκατάληψη.
Σε αυτό το σημείο θα επισημάνω τα μεγάλα αρνητικά φαινόμενα που διαπερνούν τη σύγχρονη κοινωνία. Αυτά τα φαινόμενα είναι τέσσερα (και δεν είναι τίποτε άλλο παρά τέσσερις επιμέρους όψεις εκείνης της πολύπλοκης διαδικασίας που αποκαλείται παγκοσμιοποίηση).
* Το πρώτο από όλα αυτά είναι η παρόξυνση των εθνικισμών (που καταλήγουν να παράγουν ακόμη και μορφές γενοκτονίας). Αυτοί οι εθνικισμοί δίνουν στην παγκοσμιοποίηση όχι μια μορφή κοσμοπολιτισμού αλλά μια μορφή αντεστραμμένου κοσμοπολιτισμού. Είναι σαν η παγκοσμιοποίηση να μην κατορθώνει διόλου να παράγει μιαν ορισμένη αμοιβαιότητα, αλλά να παράγει, αντίθετα, μιαν επίταση των φαινομένων μίσους και μισαλλοδοξίας. Σε κάθε περίπτωση, η παγκοσμιοποίηση παραμένει αναπόσπαστα συνδεδεμένη με φαινόμενα κυριαρχίας, τα οποίας μας παραπέμπουν στα χαρακτηριστικά εκείνου που υπήρξε ο ιμπεριαλισμός.
* Το δεύτερο είναι η «σύγκρουση των πολιτισμών», για την οποία μιλάει ο Σάμουελ Χάντινγκτον, και η οποία υιοθετήθηκε από την αυτοκρατορική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Η σύγκρουση των πολιτισμών είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Το ανησυχητικό είναι ότι αυτή η προφητεία έγινε πραγματικότητα. Αυτή υλοποιήθηκε πράγματι σύμφωνα με το μοντέλο του Καρλ Σμιτ φίλος/εχθρός. Μια λογική αυτού του τύπου αρχίζει να κατευθύνει σήμερα κάμποσες δράσεις και αντιδράσεις.
* Το τρίτο μεγάλο φαινόμενο είναι η τάση που έχει ο καπιταλισμός να μετασχηματιστεί σε βιοκαπιταλισμό. Δηλαδή σε καπιταλισμό που βασίζεται σε μια βιοοικονομία. Είναι η βιοπολιτική για την οποία μιλούσε ο Φουκό.
* Και το τελευταίο φαινόμενο είναι το μπλοκάρισμα των συστημάτων που παρουσιάζονται ως δημοκρατικά. Ποιο πολιτικό σύστημα σήμερα δεν λέει ότι είναι δημοκρατικό; Η πραγματικότητα όμως, όπως γνωρίζουμε, είναι πολύ διαφορετική. Ολα αυτά τα πολιτικά συστήματα που παρουσιάζονται σήμερα ως υποδείγματα δημοκρατίας είναι ακριβώς εκείνα που αποκλείουν από την επιλογή των ηγετών τους το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Ολα αυτά, νομίζω, θα επαναπροτείνουν το τρομερό ζήτημα του πως ολόκληρες κοινωνικές ομάδες μπορεί να αποκλειστούν «δημοκρατικά» από τη διαχείριση της εξουσίας.
Ας δούμε τώρα ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα στα φαινόμενα του ρατσισμού και στην τωρινή συγκυρία. Σήμερα η ίδια η έννοια του ρατσισμού έχει υποστεί μετασχηματισμούς.
Αυτή η έννοια γεννήθηκε στις δεκαετίες 1940-1950. Την επινόησε η UNESCO βασιζόμενη στα φαινόμενα του αντισημιτισμού, του αποικιοκρατικού ρατσισμού και της προκατάληψης που οφείλεται στο χρώμα του δέρματος. Σήμερα ζούμε μια κρίση της ιδέας του ρατσισμού. Και, επιπλέον, η συνάρθρωση των ανθρωπολογικών και πολιτικών διαστάσεων του φαινομένου έχει αλλάξει σημαντικά. Κατά κάποιον τρόπο αυτή η ιστορία είναι ένα είδος ιστορίας της κρυφής όψης του πολιτισμού μας.
Το οδηγητικό νήμα αυτής της ιστορίας δίνεται από την παραγωγή (που ανανεώνεται σε κάθε περίοδο με πάντα νέα υλικά) των δίδυμων κατηγοριών του εσωτερικού εχθρού και του εσωτερικού αποκλεισμού. Η διασύνδεση ανάμεσα σε όλες τις δομές της εξουσίας είναι τόσο στενή, ώστε δεν έχει νόημα να απομονώνουμε τον ρατσισμό από τα συμφραζόμενά του. Η φυλή, με αυτή την έννοια, είναι το αποτέλεσμα που παράγουν στο λόγο ορισμένες μορφές εκμετάλλευσης. Η φυλή είναι το αποτέλεσμα του συνδυασμού αυτών των μορφών εκμετάλλευσης με μια θρησκευτική λογική (αυτήν που ορίζει τη λεγόμενη καθαρότητα ή την έλλειψη καθαρότητας). (…)
7 – 09/12/2007
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=09.12.2007,id=92429752
Η Κριτική της κριτικής δύναμης (1790) είναι η γέφυρα που προσπαθεί να συνδέσει τη διάνοια με το Λόγο, την περιοχή της επιστημολογίας που μέλημα είναι η γνώση της φύσης με την περιοχή της ηθικής που μέλημα είναι η ελευθερία. Η κριτική δύναμη θα είναι ο διαμεσολαβητής μεταξύ των περιοχών της φύσης και της ελευθερίας.
Η σχέση της ελευθερίας και της φύσης, του καθαρού και του πρακτικού λόγου ή της ενότητας της θεωρίας και της πράξης καθίσταται ευλογοφανής. Ευλογοφανές όμως καθίσταται και το πρόβλημα που εγείρεται, ένα πρόβλημα που καταδεικνύει μεν το έλλειμα νοήματος που συνοδεύει τις παραδοσιακές αξιώσεις της θεωρητικής, δογματικής μεταφυσικής αλλά και θα σκιάσει δε τον ευρωπαϊκό χώρο του 20ού αιώνα.
Το πρόβλημα αυτό που κληροδότησε ο Καντ θα μπορούσε να τεθεί με τη μορφή ερωτήματος ως εξής: αν η φύση κυβερνάται από αιτιότητα και μηχανιστικά καθορίζεται από τους νόμους της, πώς αποκτά υπόσταση ή πραγματώνεται η ελευθερία; Πώς εναρμονίζεται η ελευθερία με την αιτιότητα και την αντικειμενικότητα του φυσικού κόσμου; Δεν τοποθετεί ο Καντ τους ανθρώπους στην κατάσταση του να υπόκεινται ελεύθερα στον ηθικό νόμο και ταυτόχρονα να καθορίζονται από τον αντικειμενικό κόσμο της φύσης, που είναι απογυμνωμένος από οποιαδήποτε αξία;
Τέτοιας φύσης είναι το πρόβλημα που διέγνωσε ο Νίτσε το 1880 με την έννοια του μηδενισμού: η αναγνώριση της ελευθερίας του υποκειμένου συμβαδίζει με την κατάρρευση της ηθικής βεβαιότητας στον κόσμο. Και με αυτή την έννοια ο μηδενισμός καθίσταται συνέπεια της καντιανής κριτικής της μεταφυσικής. Δηλαδή, ο μηδενισμός είναι συνέπεια ηθικής αξιολόγησης. Υπάρχει η περίπτωση μια τέτοια θέση να οδηγήσει στην αδράνεια και στην παραίτηση που πρεσβεύει ο μηδενισμός (τουλάχιστον ο γερμανικός μηδενισμός ή «παθητικός μηδενισμός»). Αν υπάρχει ένα κενό στον πυρήνα των μεταφυσικών μου πεποιθήσεων, τότε θα μπορούσα απλώς να ανασηκώσω τους ώμους μου και να μουρμουρίσω: «Ε, καλά, τί να γίνει, τα πράγματα είναι όπως είναι». Μπορεί όμως να οδηγήσει και στο αίτημα για μια επαναξιολόγηση των αξιών, στη μετασχηματιστική απαίτηση απελευθέρωσης πως τα πράγματα μπορούν να είναι διαφορετικά. Ενώ η διάγνωση του μηδενισμού στον 20ό αιώνα είναι καθολική, κανείς δεν θέτει πρακτικά το αίτημα για την υπερνίκησή του. Έγινε έτσι εκείνο που ο Νίτσε επιδίωξε με κάθε τρόπο στο έργο του να αντιμετωπίσει: οι άνθρωποι περιήλθαν στην απελπισία ή εφηύραν κάποιο νέο Θεό και γονάτισαν μπροστά του. Οι δύο παγκόσμιοι εξουσιαστικοί πόλεμοι οδήγησαν στην απελπισία αφού κατέστρεψαν την πίστη προς την έλλογη πραγματικότητα, ενώ ο τσάρος πασών των Ρωσιών βρήκε τη συνέχειά του στον Στάλιν.
Η λυδία λίθος της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας στην ηπειρωτική παράδοση ήταν πράγματι το ζήτημα της πράξης· η πράξη που οδηγεί σε μια κριτική των υπαρχόντων συνθηκών, ως συνθηκών μη υποκείμενων στην ελευθερία, και στο αίτημα απελευθέρωσης πως τα πράγματα μπορούν να γίνουν διαφορετικά τόσο στο ατομικό όσο και στο συλλογικό επίπεδο. Όσο όμως κι αν η ηπειρωτική παράδοση της δυτικής φιλοσοφίας είχε μια τέτοια πρόθεση – μια πρόθεση που διαπερνά υπόγεια τις παραδόσεις του γερμανικού ιδεαλισμού, του μαρξισμού, της ψυχανάλυσης και της Σχολής της Φρανκφούρτης – εν τέλει δεν επεδίωξε κανένα άλλο σκοπό πέραν του να αποτελεί ιστορική περιέργεια, διανοητική διασκέδαση ή ένα τεχνικό μέσο όξυνσης της κοινής λογικής. Η ασυνθηκολόγητη φιλοσοφική ματιά που κάποτε η εξουσία εμπόδιζε ή οδηγούσε στο θάνατο σε δημόσιες πλατείες, σήμερα το μόνο που κάνει είναι να γράφει εργασίες για να διαβαστούν από μερικές δεκάδες ανθρώπους σε κάποιο ακαδημαϊκό περιβάλλον ή να ανταλάσσει ακαδημαϊκούς τίτλους στα διάφορα Πανεπιστήμια.
Μπορεί ο άνθρωπος να ζει σε άλλη εποχή, σε ένα διαφορετικό πνευματικό, ηθικό και πολιτικό σύμπαν, ωστόσο η κριτική και το απελευθερωτικό πρόταγμα παραμένουν επίκαιρα γιατί ο άνθρωπος εξακολουθεί να ζει σε συνθήκες σκλαβιάς. Όπως έγραφε ο Ρουσό – και αυτό ήταν το σύνθημα των νεαρών Γερμανών και Άγγλων ρομαντικών στο τέλος του 18ου αιώνα – «ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος και παντού βρίσκεται αλυσοδεμένος».
By zalmoxis
Αυτό είναι το πρωτότυπο της σύγχρονης ελληνικής σημαίας.
Πρόκειται για τη σημαία η οποία πρωτοχρησιμοποιήθηκε (σε διάφορες παραλλαγές είναι η αλήθεια, με σταυρό, χωρίς σταυρό, με σταυρό και κάθετες και οριζόντιες γραμμές, με το Union Jack, κ.λπ.) το τελευταίο έτος του… 16ου αιώνα (!) δηλαδή το 1600 (αφού ο 17ος αιώνας άρχισε το 1601) από την περιβόητη όσο και εγκληματική British East India Company, την Αγγλική Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών. Την εταιρία η οποία καταλήστευσε τον πλούτο της Ινδίας, την εταιρία η οποία πλούτισε από το εμπόριο ναρκωτικών, την εταιρία η οποία έφτασε μέχρι του σημείου να κηρύξει το 1840 τον πόλεμο εναντίον της Κίνας, μόνο και μόνο για να μπορεί να ρίχνει εκατομμύρια Κινέζους στο όπιο για να πλουτίζουν έτσι οι μέτοχοί της και το στέμμα.
Διαπίστωσα από διάφορα διαδικτυακά σχόλια τις τελευταίες ημέρες με αφορμή το κάψιμο της σημαίας στο κέντρο της Αθήνας και για τους “αγανακτισμένους πατριώτες” οι οποίοι ένιωσαν φρίκη σε ένα τέτοιο θέαμα, πως η πλειονότητα των Ελλήνων αγνοεί το ότι η σημαία του είναι μια απλή ξαπατικωτούρα της πατσαβούρας που είχαν ράψει για σημαία οι Άγγλοι αποικιοκράτες στην Ινδία και μπορώ να πως εξεπλάγην. Βέβαια, δεν είναι υποχρεωμένοι οι Έλληνες να γνωρίζουν… ινδική ιστορία για να αναγνωρίσουν εύκολα τη σημαία των εγκληματιών εμπόρων – χρηματιστών που άρπαζαν από την Ινδία τον πλούτο της (βαμβάκι, τσάι, αλάτι, μετάξι, κ.λπ.) και που δολοφονούσαν μαζικά αμάχους (όπως π.χ. στη σφαγή του 1857) αλλά πάλι δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιήσει κάποιος πως πολλοί Έλληνες αγνοούσαν την ξεπατικωτούρα. Μια ξεπατικωτούρα η οποία έχει και τη σημειολογική πλευρά της, την ανάδειξη αυτής της χώρας -πριν ακόμη απελευθερωθεί από τους Οθωμανούς- σε προτεκτοράτο των Άγγλων…
Τη σημαία μπορεί κανείς να την βρει και στον σύνδεσμο:
–>
Ας δούμε πρώτα απ’ όλα τι δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 950 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από πείνα αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι υπάρχουν 4,75 δισεκατομμύρια φτωχοί σε όλο τον κόσμο, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι υπάρχουν ένα δισεκατομμύριο άνεργοι σε όλο τον κόσμο, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι πάνω από το 50% του παγκόσμιου οικονομικά ενεργού πληθυσμού εργάζεται σε επισφαλείς συνθήκες, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 45% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε νερό, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση στις πιο στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 113 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση και 875 εκατομμύρια ενήλικες συνεχίζουν να είναι αναλφάβητοι, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 12 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας απολύτως ιάσιμων ασθενειών, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 13 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας της καταστροφής του περιβάλλοντος, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 16.306 είδη, μεταξύ των οποίων το ένα τέταρτο των θηλαστικών, απειλούνται με εξαφάνιση, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
Ολα αυτά συνέβαιναν πριν από την κρίση. Τι είναι, επομένως, καπιταλιστική κρίση; Πότε αρχίζει μια καπιταλιστική κρίση;
Μιλάμε για καπιταλιστική κρίση όταν το να πεινάνε 950 εκατομμύρια άνθρωποι, το να διατηρούνται μέσα στη φτώχεια 4,75 δισεκατομμύρια άνθρωποι, το να παραμένει χωρίς νερό το 45% του παγκόσμιου πληθυσμού και χωρίς υπηρεσίες υγείας το 50%, το να λιώνουν οι πάγοι, το να αφήνουμε αβοήθητα τα παιδιά και το να αφανίζουμε τα δέντρα και τις αρκούδες ήδη δεν γεννάει αρκετό κέρδος για 1.000 πολυεθνικές και για 2,5 εκατομμύρια πολυεκατομμυριούχους.
Αυτό που καταδεικνύει την ανώτερη αποτελεσματικότητα και την ικανότητα αντίστασης του καπιταλισμού είναι το ότι όλες αυτές οι ανθρώπινες συμφορές -που θα είχαν αποδείξει την καταστροφική αναποτελεσματικότητα οποιουδήποτε άλλου συστήματος- δεν έχουν καμία επίπτωση στην αξιοπιστία του, ούτε και τον εμποδίζουν να λειτουργεί με εντατικούς ρυθμούς.
Είναι ακριβώς αυτή η μηχανική αδιαφορία που καθιστά τον καπιταλισμό φυσικό, άτρωτο, απαραίτητο.
Ο σοσιαλισμός δεν θα επιβίωνε με αυτή την περιφρόνηση για την ανθρώπινη ύπαρξη, έτσι όπως δεν επιβίωσε στη Σοβιετική Ενωση, επειδή σχεδιάστηκε ακριβώς για να ικανοποιεί τις ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο καπιταλισμός επιβιώνει, ή ακόμα και ενισχύεται, με τις ανθρώπινες συμφορές, ακριβώς επειδή δεν εμφανίστηκε στην ιστορία για να τις απαλύνει.
Κανένα άλλο ιστορικό σύστημα δεν παρήγαγε περισσότερο πλούτο και κανένα δεν παρήγαγε περισσότερη καταστροφή. Αρκεί να εξετάσουμε παράλληλα αυτές τις δύο κατευθυντήριες γραμμές -την κατευθυντήρια γραμμή του πλούτου και την κατευθυντήρια γραμμή της καταστροφής- για να αντιληφθούμε όλη την αξία του και όλο το μεγαλείο του.
Αυτό το διπλό καθήκον, που είναι το δικό του καθήκον, ο καπιταλισμός το εκπληρώνει καλύτερα από κάθε άλλον και ο θρίαμβός του είναι αμετάκλητος. Και αυτός ο θρίαμβος συνεπάγεται το ότι υπάρχουυν όλο και περισσότερα τρόφιμα και όλο και περισσότερη πείνα, όλο και περισσότερα φάρμακα και όλο και περισσότεροι άρρωστοι, όλο και περισσότερα άδεια σπίτια και όλο και περισσότερες άστεγες οικογένειες, όλο και περισσότερη εργασία και όλο και περισσότεροι άνεργοι, όλο και περισσότερα βιβλία και όλο και περισσότεροι αναλφάβητοι, όλο και περισσότερα ανθρώπινα δικαιώματα και όλο και περισσότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (…).
Οι λύσεις που προτείνουν και θα εφαρμόσουν οι κυβερνήσεις του πλανήτη διαιωνίζουν σε κάθε περίπτωση τη σύμφυτη με τον καπιταλισμό λογική της διεύρυνσης του κέρδους ως προϋπόθεσης φυσικής επιβίωσης: ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών, επιμήκυνση του χρόνου εργασίας, ελευθερία των απολύσεων, μείωση των κοινωνικών δαπανών, απαλλαγές για τους επιχειρηματίες.
Δηλαδή, αν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά είναι επειδή δεν πηγαίνουν χειρότερα. Δηλαδή, αν 950 εκατομμύρια πεινασμένοι δεν αρκούν για να εγγυηθούν αρκετό κέρδος, θα χρειαστεί να διπλασιαστεί αυτός ο αριθμός. Ο καπιταλισμός έγκειται σε τούτο: πριν από την κρίση καταδικάζει στη φτώχεια 4,75 δισεκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις. Σε καιρούς κρίσης, και για να βγούμε από αυτήν, μπορούμε μόνο να αυξήσουμε το ποσοστό του κέρδους αυξάνοντας τον αριθμό των θυμάτων του.
Το πρόβλημα δεν είναι η κρίση του καπιταλισμού αλλά ο ίδιος ο καπιταλισμός. Σε έναν κόσμο με πολλά όπλα και λίγες ιδέες, με πολύ πόνο και λίγη οργάνωση, με πολύ φόβο και λίγη στράτευση -στον κόσμο που γέννησε ο καπιταλισμός- η βαρβαρότητα είναι πολύ πιο πιθανή από τον σοσιαλισμό.
Μηχανές σε ρολό τανκ ορμάνε μέσα στους διαδηλωτές και… οποίον πάρει ο Χάρος! Ύστερα, οι ηθικολόγοι λακέδες της αστικής τάξης και των κυβερνητικών επιτελείων θα υπερασπιστούν το δίκυκλο ανθρωποειδές με μπροστάρη το ναζιστικό ελληνικό κακέκτυπο του ΛΑΟΣ.
Αυτά είναι λίγα από τα περιστατικά που προηγήθηκαν το Σαββατοκύριακο. Αν αυτά σας θυμίζουν ολοκληρωτικά καθεστώτα μη τρομάζετε… όλα για τον πολίτη γίνονται! Αυτή η εννοιακή καρικατούρα είναι αρκετά αφηρημένη στον πυρήνα της ώστε έντος της να υπάρχουν αντίθετα στοιχειά. Ποιός άραγε μπορεί να βάλει στην ιδία κατηγορία του πολίτη την αστική τάξη με τους φτωχοδιάβολους; Έχουν δείξει τόση μανία τα media για τις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Τα κλομπ της δημοκρατίας προσγειώνονται πάντα στα κεφάλια ενός κατώτερου οικονομικού θεού. Αν οι σύγχρονοι είλωτες δεν πείθονται κάτω από τη προσπάθεια μαζικής εξαπάτησης από τα media οφείλουν να τιμωρηθούν. Η κοινωνική ειρήνη uber alles!
Δεν φάνηκε σε κανέναν παράξενο πως ένα χρόνο μετά την εξέργεση του Δεκέμβρη η αστική ολιγαρχία ζητούσε λυσσασμένα περισσότερη αστυ-τρομοκρατία. Μια εξέργεση που είχε ξεσπάσει όταν ένας μπάτσος δολοφόνησε εν ψυχρώ ένα δεκαπεντάχρονο μαθητή. Τα δικαίωματα ψαλιδίζονται. Όσοι και όσες δεν το έχουν ψυλλιαστεί, έχει μπει από την αστική ολιγαρχία ένα ψευτοδίλημμα το οποίο περιφρονητικά φωνάζει: ελευθερία ή ασφάλεια;
Προφανώς αυτοί που είναι ψηλά στη σκάλα της οικονομικό-κοινωνικής ιεραρχίας θα ομοφωνήσουν υπέρ της δεύτερης. Επίσης, με τη βοήθεια των pit-bull και των λακέδων τους στα μέσα μαζικής χειραγώγησης, θα επιβάλουν το κοινωνικό συμβόλαιο της σιωπής. Τότε, η καρικατούρα του πολίτη θα αφήνει κόκκινα τριαντάφυλλα στο νεκροταφείο των δικαιωμάτων του. Ακόμα και αν σκοτώνουν τα παΐδια του.
Σημασία έχουν οι τζαμαρίες, οι βιτρίνες, τα εμπορεύματα, το χρήμα, οι τράπεζες, η αγορά αλλά όχι τίποτα άλλο. Καμία ανθρωπινή αξιοπρέπεια δεν χωρά σε αυτό το πλαίσιο. Όλοι οφείλουν να δώσουν τη φωνή τους σε κάποιον λακέ όπως ο Πρεντεντέρης και το μυαλό τους να ταυτιστεί με το κλομπ ενός ανθρωποειδούς οργάνου της τάξης.
Ο μπάτσος οργανώνεται μέσα στο κεφάλι. Για αυτό ο κάθε Κορκονέας κυκλοφορεί ανάμεσά μας αόρατος. Μέχρι να υψώσει το κλομπ ή κάποιο περίστροφο. Τότε το δίλημμα παραμένει: Ελευθερία η ασφάλεια; Ή θα μετρήσουμε και αυτά με τη μεζούρα αποκόπτοντας τα από το περιεχόμενο τους;
1. Πότε μπορεί να γίνει σωματική έρευνα;
Σε σωματική έρευνα μπορεί να σας υποβάλει η αστυνομία στις παρακάτω δύο περιπτώσεις:
Α. Αν διενεργείται ήδη ανάκριση για αξιόποινη πράξη
Β. Αν διενεργείται η λεγόμενη «προληπτική έρευνα»
Α. Αν διενεργείται ήδη ανάκριση για αξιόποινη πράξη (άρθρο 257 Κώδικα Ποινικής Δικονομίας)
Αυτή είναι η λιγότερο συνήθης περίπτωση. Αυτό που σημαίνει είναι πως ήδη διενεργείται ανάκριση για συγκεκριμένο έγκλημα που διαπράχθηκε, με συγκεκριμένο κατηγορούμενο. Υπεύθυνος για την ανάκριση είναι ένας δικαστής, ο λεγόμενος «ανακριτής», ο οποίος είναι ο μόνος αρμόδιος να διατάξει σωματική έρευνα στον κατηγορούμενο ή σε τρίτο πρόσωπο. Σε αυτή την περίπτωση, εννοείται πως είστε υποχρεωμένοι να υπακούσετε, ειδάλλως ο δικαστής θα σας εξαναγκάσει να υποβληθείτε στην έρευνα και θα σας επιβάλλει επιπλέον κυρώσεις.
Β. Αν διενεργείται η λεγόμενη «προληπτική έρευνα» (άρθρο 96 παρ. 3 π.δ. 141/91)
Αυτή είναι στην πραγματικότητα η πιο συνήθης περίπτωση, είναι η κλασική σωματική έρευνα ενός πολίτη από αστυνομικό «για προληπτικούς λόγους» στο δρόμο ή σε άλλο δημόσιο χώρο. Σε αυτήν μπορεί να αναγκασθεί να υποβληθεί ο καθένας από εμάς. Και δυστυχώς, σε αυτό ακριβώς το σημείο έχουν καταγγελθεί οι περισσότερες παραβάσεις και αυθαιρεσίες από πλευράς της αστυνομίας.
Αιτία για αυτές είναι η γενικόλογη έκφραση του νόμου, ο οποίος παρέχει μεγάλη διακριτική ευχέρεια στην αστυνομία. Οι αλλεπάλληλες καταγγελίες έχουν οδηγήσει σε παρεμβάσεις του Συνήγορου του Πολίτη, του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Λάρισας, του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ.α. Μετά από έρευνα πάνω σε αυτές, (βλ. Βιβλιογραφία στο τέλος του άρθρου) σας παραθέτω το πρακτικό συμπέρασμα:
Η αστυνομία επιτρέπεται να υποβάλει έναν πολίτη σε σωματική έρευνα ΜΟΝΟ όταν υπάρχει είτε «σοβαρή υπόνοια περί τέλεσης αξιόποινης πράξης» είτε «απόλυτη ανάγκη». (άρθρο 96 παρ. 3 π.δ. 141/91)
Ο νόμος, δυστυχώς, δεν προσδιορίζει τι ακριβώς σημαίνει «σοβαρή υπόνοια» ή «απόλυτη ανάγκη», αφήνοντας τους αστυνόμους να λαμβάνουν αυτή την απόφαση, σύμφωνα με την «ειδική εγκληματολογική τεχνογνωσία» τους. Έχουν καταγραφεί περιπτώσεις στις οποίες οι αστυνομικοί υπέβαλαν πολίτες σε σωματική έρευνα επειδή «στέκονταν εκεί γύρω με ύποπτο τρόπο» ή «είχαν παράξενη αμφίεση» ή «σύχναζαν σε περιοχές με εγκληματικότητα»!
ΠΡΟΣΟΧΗ! Ο Συνήγορος του Πολίτη έχει δηλώσει πως η «σοβαρή υπόνοια» για αξιόποινη πράξη (που απαιτείται από το νόμο) πρέπει να αφορά συγκεκριμένο έγκλημα, συγκεκριμένη αξιόποινη πράξη που να σχετίζεται με το συγκεκριμένο ύποπτο πρόσωπο. Κατά συνέπεια, αν σας δηλώσουν πως σας ερευνούν επειδή «βρίσκεστε σε ύποπτη γειτονιά» ή «για προληπτικούς λόγους, λόγω της εγκληματικότητας στην περιοχή», μπορείτε να διαμαρτυρηθείτε, λέγοντας πως ο νόμος απαιτεί «σοβαρές υπόνοιες για συγκεκριμένη αξιόποινη πράξη».
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ… Η καλύτερη συμβουλή που μπορούμε να σας δώσουμε είναι να διαμαρτυρηθείτε με λεκτικό τρόπο, με αξιοπρέπεια και χωρίς εξυβρίσεις. Μην βιαιοπραγήσετε, γιατί αν το κάνετε, ο νόμος δίνει το δικαίωμα στην αστυνομία να σας εξαναγκάσει με τη βία να υποστείτε την έρευνα.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Αν διαμαρτυρηθείτε με φωνές ή βιαιοπραγίες, τότε η αστυνομία θα γράψει στην αναφορά πως η ίδια η συμπεριφορά σας δημιούργησε «σοβαρές υπόνοιες για τέλεση αξιόποινης πράξης» και άρα πληρούνται οι προϋποθέσεις του νόμου για την προληπτική σωματική έρευνα!!
Αντιληφθείτε την παγίδα: Η αστυνομία σας σταματά για σωματική έρευνα, χωρίς να υπάρχουν οι προϋποθέσεις του νόμου, δηλαδή χωρίς «σοβαρές υπόνοιες για τέλεση αξιόποινης πράξης». Εσείς αρχίζετε να φωνάζετε πως είναι παράνομο, να βρίζετε και να προσπαθείτε να ξεφύγετε με τη βία. Τότε οι αστυνόμοι γράφουν «λόγω της βίαιης διαμαρτυρίας του, προέκυπταν σοβαρές υπόνοιες για τέλεση αξιόποινης πράξης»… Άρα εξαιτίας της συμπεριφοράς σας, οι προϋποθέσεις του νόμου υπάρχουν!
Συμπέρασμα: Αν χάσετε την ψυχραιμία σας, θα δώσετε εσείς οι ίδιοι στην αστυνομία τη βάση για να είναι νομιμοφανείς! Αν και ο Συνήγορος του Πολίτη και οι Εισαγγελείς Πρωτοδικών και Αρείου Πάγου έχουν αντιταχθεί στις συγκεκριμένες πρακτικές, η ΕΛΑΣ συνεχίζει να τις εφαρμόζει.
Δυστυχώς… στο ζήτημα της σωματικής έρευνας η αστυνομία έχει το μαχαίρι και το πεπόνι!
2. Πώς οφείλει να γίνεται η σωματική έρευνα;
Η σωματική έρευνα οφείλει να γίνεται με τρόπο που δεν θέτει σε κίνδυνο την υγεία και την ασφάλεια του πολίτη και δεν προσβάλλει την προσωπικότητά του. Αν ζητείται συγκεκριμένο αντικείμενο, πχ. ένα χαρτί, ένα σακουλάκι κλπ. ο αστυνομικός οφείλει πρώτα να ζητήσει από τον πολίτη να του το δώσει και, μόνο αν αυτός αρνηθεί, να προβεί σε σωματική έρευνα.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Η σωματική έρευνα σε γυναίκα πρέπει να γίνεται μόνο από γυναίκα, μπροστά στον ανακριτικό υπάλληλο.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ… ο νόμος και πάλι μέριμνα περισσότερο για την ασφάλεια του αστυνομικού, παρά για του πολίτη που υποβάλλεται στην έρευνα! Η εγκύκλιος του Υπουργείου (άρθρο 6 παρ. 2 της υπ’ αρ. 13/93 «Κανονιστικής Διαταγής) προβλέπει πως για την ασφάλεια του… αστυνομικού, ο πολίτης πρέπει να τοποθετείται με τα χέρια στον τοίχο και τα πόδια ανοιχτά, ή σε πρηνή στάση, δηλαδή στα τέσσερα.
Συμπέρασμα: Αν κατά τη σωματική έρευνα προσβάλλεται η υγεία, η τιμή ή η προσωπικότητά σας, διαμαρτυρηθείτε έντονα. Το Σύνταγμα και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σας δίνουν αυτό το δικαίωμα. Φωνάξτε πως θα υποβάλετε μήνυση (και όταν η έρευνα τελειώσει, κάντε το!) Κανένας δεν επιτρέπεται να εξευτελίζεται από την αστυνομία, ούτε καν οι κατηγορούμενοι για ειδεχθή εγκλήματα. Πόσο μάλλον οι πολίτες σε μία «προληπτική έρευνα».
3. Πότε μπορεί να γίνει έρευνα σε μεταφορικό μέσο;
Η έρευνα σε μεταφορικό μέσο ακολουθεί τους ίδιους ακριβώς κανόνες με τη σωματική έρευνα. Ισχύουν οι ίδιες προϋποθέσεις και υπάρχουν οι ίδιες αυθαιρεσίες, καθώς και οι ίδιες παγίδες με τις περιπτώσεις της σωματικής έρευνας!
Συμπέρασμα… Και εδώ, όπως και στη σωματική έρευνα, διαμαρτυρηθείτε με αξιοπρέπεια. Ειδάλλως, η αστυνομία θα χρησιμοποιήσει τη διαμαρτυρία σας, για να ισχυρισθεί πως οι προϋποθέσεις του νόμου υπήρχαν!
ΠΡΟΣΟΧΗ!! Στο θέμα των οχημάτων, υπάρχει μία σημαντική εξαίρεση: «Δεν είναι άδικη η πράξη αστυνομικού, τελωνειακού υπαλλήλου, υπαλλήλου Σ.Δ.Ο.Ε. και λιμενικού υπαλλήλου, όταν ύστερα από βάσιμη καταγγελία ή ισχυρές υπόνοιες ενεργεί έρευνα σε μεταφορικό μέσο για την ανεύρεση ναρκωτικών». (άρθρο 256 παρ. 2 του νόμου 1729/1978)
Συνεπώς, αν οι αστυνομικοί ισχυρισθούν πως διενεργούν έρευνα για ναρκωτικά, μην αντισταθείτε, διότι ο νόμος είναι με το μέρος τους.
Ελπίζουμε οι παραπάνω συμβουλές να σας φανούν χρήσιμες. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως ένας ενημερωμένος πολίτης που γνωρίζει τα δικαιώματά του, έχει φωνή και δύναμη, ακόμα και όταν οι νόμοι είναι ασαφείς ή γενικόλογοι. Διότι η γνώση των δικαιωμάτων μας, είναι το πρώτο βήμα για να βρούμε το θάρρος να τα ασκήσουμε.
Βιβλιογραφία:
-Πόρισμα Συνηγόρου του Πολίτη, Γιώργου Καμίνη, 30 Ιουνίου 2003, Αρ. Πρωτοκόλλου 16024.02.2.4 -20580.02.2.
-Γνωμοδότηση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Σε απάντηση του υπ’ αριθμ. 1016/14/38-α/19-2-2004 εγγράφου της ΕΛΑΣ
-Διάταξη του εισαγγελέα πρωτοδικών Λάρισας (313/2005)
Αν σας σταματήσει αστυνόμος στο δρόμο και απαιτήσει να του δείξετε την αστυνομική σας ταυτότητα, οφείλετε να το κάνετε. Αν αρνηθείτε, μπορεί να τιμωρηθείτε με φυλάκιση από 10 ημέρες ως 1 χρόνο. (άρθρο 157 του νόμου 2458/1953).
ΠΡΟΣΟΧΗ: Αφού δείξετε την ταυτότητά σας, έχετε εκπληρώσει τις νόμιμες υποχρεώσεις σας. Μην απαντάτε σε άλλες ερωτήσεις, τύπου «τι κάνεις εδώ;» «πού πηγαίνεις;» κλπ διότι είναι παράνομες.
Μπορεί στη συνέχεια οι αστυνόμοι να σας ζητήσουν να τους ακολουθήσετε στο τμήμα για «εξακρίβωση στοιχείων». Εφόσον έχετε δείξει την ταυτότητά σας, αυτό είναι παράνομο, γι’ αυτό οφείλετε να διαμαρτυρηθείτε. Αν παρ’ όλα αυτά σας αναγκάσουν να τους ακολουθήσετε, τότε αυτό που συμβαίνει είναι στην πραγματικότητα μία παράνομη σύλληψη, αφού σας πηγαίνουν στο τμήμα χωρίς να υπάρχει ούτε ένταλμα σύλληψης ούτε κλήση για προσαγωγή μάρτυρα! Άρα στο τμήμα πρέπει απλώς να δώσετε και πάλι τα στοιχεία σας και να αρνηθείτε να απαντήσετε σε οποιαδήποτε άλλη ερώτηση. Να επαναλαμβάνετε διαρκώς πως είναι παράνομο να σας κρατούν εκεί και να απαιτείτε να μιλήσετε με το δικηγόρο σας.
2.Σύλληψη
Η αστυνομία μπορεί να σας συλλάβει μόνο αν συντρέχει μία από τις παρακάτω προϋποθέσεις:
Α. Αν έχει εκδοθεί εναντίον σας ένταλμα σύλληψης
Β. Αν διαπράξατε αυτόφωρο έγκλημα.
Α. Αν έχει εκδοθεί εναντίον σας ένταλμα σύλληψης
Το ένταλμα σύλληψης είναι έγγραφο το οποίο εκδίδεται από τον ανακριτή και επιδίδεται από την αστυνομία στον ύποπτο.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Πολύς κόσμος πιστεύει πως ο ανακριτής είναι ένας αστυνομικός. Αυτό είναι λάθος. Ο ανακριτής είναι δικαστής, που διενεργεί την ανάκριση, και μόνο αυτός μπορεί να υπογράψει ένταλμα σύλληψης.
Επιπλέον το ένταλμα, σύμφωνα με το νόμο, πρέπει να αναφέρει τα στοιχεία σας και ακριβώς την πράξη για την οποία κατηγορείστε! Τα γενικά και αόριστα εντάλματα είναι παράνομα. Ο κατηγορούμενος έχει δικαίωμα να ξέρει ακριβώς για τι κατηγορείται. Ελέγξετε το ένταλμα και απαιτείστε να υπογράψετε την «έκθεση σύλληψης», ένα έγγραφο που θα αποδεικνύει τον τόπο και το χρόνο της σύλληψης.
Στη συνέχεια, ακολουθείστε τους αστυνομικούς, χωρίς να απαντήσετε σε ερωτήσεις. Εννοείται πως οποιαδήποτε βιαιοπραγία ή εξύβριση προς κατηγορούμενο που συνεργάζεται είναι παράνομη. Αν σας συμβεί, οι αστυνομικοί θα διαπράττουν ποινικά αδικήματα και μπορείτε να τους μηνύσετε.
Β. Αν διαπράξατε αυτόφωρο έγκλημα
«Αυτόφωρο» ονομάζεται ένα έγκλημα από τη στιγμή στην οποία τελείται μέχρι το τέλος της επόμενης ημέρας. Σε περίπτωση αυτόφωρου εγκλήματος, ο νόμος δίνει στην αστυνομία το δικαίωμα να συλλάβει το δράστη, χωρίς δικαστικό ένταλμα σύλληψης. Αυτό κατ’ αρχήν είναι σωστό, διότι θα ήταν παράλογο να έβλεπε π.χ. ένας αστυνόμος κάποιον βιαστή ή ληστή επί τω έργω και να έπρεπε να περιμένει να εκδώσει ο ανακριτής το ένταλμα! Ως τότε, ο δράστης θα είχε ήδη εξαφανισθεί.
Από την άλλη, όμως, η ελευθερία αυτή της αστυνομίας, οδηγεί συχνά σε αυθαιρεσία, γι’ αυτό πρέπει να είστε ιδιαίτερα ψύχραιμοι και να ξέρετε ακριβώς ποια είναι τα δικαιώματά σας.
Οι αστυνόμοι που σας συλλαμβάνουν οφείλουν να σας δηλώσουν το έγκλημα για το οποίο σας πηγαίνουν στο τμήμα. Επαναλαμβάνουμε πως γενικές και αόριστες αιτίες συλλήψεως είναι παράνομες. Ζητήστε να υπογράψετε «έκθεση σύλληψης». Αυτό το έγγραφο θα αποδεικνύει το πώς ακριβώς έγινε η σύλληψη και θα σας είναι χρήσιμο στη συνέχεια.
Στο τμήμα δηλώστε τα στοιχεία σας και μην απαντήσετε σε άλλες ερωτήσεις. Μην αφήσετε να σας ξεγελάσουν, λέγοντας πως «δεν θα σας πουν ακόμα για τι κατηγορείστε» Απαιτείστε είτε να σας αφήσουν να φύγετε είτε να σας «αποδώσουν κατηγορία». Αυτό σημαίνει να σας πουν για τι ακριβώς κατηγορείστε, να σας ονομάσουν «κατηγορούμενο».
Το να είσαι «κατηγορούμενος», έχει τεράστια νομική σημασία. Ο κατηγορούμενος ΔΕΝ είναι μάρτυρας, δεν οφείλει «να πει την αλήθεια, και μόνο την αλήθεια, χωρίς φόβο και πάθος»! Το αντίθετο, ο κατηγορούμενος έχει το λεγόμενο «δικαίωμα της σιωπής». Δηλαδή σε όλες τις ερωτήσεις δεν οφείλει να πει την αλήθεια, δεν οφείλει να πει τίποτα, μπορεί απλώς να πει «αρνούμαι την κατηγορία» ή απλά να πει «δεν απαντώ»!
Ο κατηγορούμενος ΔΕΝ ορκίζεται και κάθε τι που δήλωσε, αν είχε αναγκασθεί να ορκισθεί, απαγορεύεται να χρησιμοποιηθεί στη μετέπειτα διαδικασία. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι πως αυτή η διάταξη δεν εφαρμόζεται αυστηρά και συχνά παραβλέπεται. Γι΄αυτό, για να μη χειροτερεύσετε τη θέση σας, αρνηθείτε να ορκισθείτε ή να υπογράψετε οποιοδήποτε έγγραφο που λέει πως κάνατε δηλώσεις υπό όρκο.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Μέχρι να έρθει ο δικηγόρος σας, μη δίνετε εξηγήσεις, μην προσπαθείτε να δικαιολογηθείτε, μη λέτε καν «δεν ξέρω», μην υπογράφετε τίποτα. Δεν είστε υποχρεωμένοι να απαντήσετε, οι ελληνικοί νόμοι και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σας δίνουν το δικαίωμα να μην δώσετε ΚΑΜΙΑ εξήγηση.
Να ζητάτε διαρκώς το δικηγόρο σας. Μη σταματήσετε να το απαιτείτε, μέχρι να σας επιτρέψουν να μιλήσετε μαζί του. Είναι πρωταρχικό δικαίωμά σας, είναι παράνομο να σας το στερήσουν! Μάλιστα, αν δεν έχετε δικηγόρο, είναι υποχρεωμένοι να σας διορίσουν έναν.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Το μέγιστο χρονικό διάστημα που μπορούν να σας κρατήσουν στο τμήμα είναι 24 ώρες. Μετά πρέπει να σας οδηγήσουν στον εισαγγελέα ή να σας αφήσουν ελεύθερους. Αν σας κρατήσουν πάνω από 24 ώρες, διαπράττουν βαρύτατο ποινικό αδίκημα, και το ίδιο το Σύνταγμα και ο Ποινικός Κώδικας επιβάλλουν ποινές. Διαμαρτυρηθείτε έντονα και φυσικά, μετά το τέλος της διαδικασίας έχετε δικαίωμα να τους μηνύσετε.
3.Έρευνα σε ιδιωτικό χώρο
Η έρευνα σε ιδιωτικό χώρο, όπως σπίτι, γραφείο κλπ, μπορεί να γίνει μόνο με «ένταλμα έρευνας» που πρέπει να το ζητήσετε πριν ανοίξετε την πόρτα. Επιπλέον, απαιτείται να διενεργήσουν την έρευνα τουλάχιστον δύο άτομα, από τα οποία ο ένας πρέπει να είναι δικαστικός, όχι αστυνομικός! Ελέγξτε τα στοιχεία των αστυνομικών και του δικαστικού, ελέγξτε το ένταλμα έρευνας και μόνο τότε ανοίξτε την πόρτα.
Αν η έρευνα γίνει μέσα στην ημέρα, τότε αρκούν τα παραπάνω.
Αν, όμως, η έρευνα γίνει νύχτα, πρέπει να υπάρχει και ένταλμα σύλληψης συγκεκριμένου προσώπου ή να διενεργείται αυτόφωρο έγκλημα. Σημειωτέον πως νύχτα είναι από τις 8μ.μ.-6π.μ. το χειμώνα (1 Οκτωβρίου – 31 Μαρτίου) και 9μ.μ.-5π.μ. το καλοκαίρι (1 Απριλίου – 30 Σεπτεμβρίου).
ΠΡΟΣΟΧΗ! Άλλο είναι το «ένταλμα έρευνας» και άλλο το «ένταλμα σύλληψης». Το ένταλμα έρευνας αναφέρεται σε συγκεκριμένο χώρο, ενώ το ένταλμα σύλληψης σε συγκεκριμένο άτομο, το οποίο πρέπει να βρίσκεται στο σπίτι, την ώρα που θέλουν να εισέλθουν για να τον συλλάβουν. Αν δεν υπάρχει ένταλμα σύλληψης τη νύχτα, τότε οι αστυνόμοι πρέπει να σας πουν ότι διενεργείται αυτόφωρο έγκλημα και θέλουν να ερευνήσουν γι’ αυτό. Πρέπει να μιλήσουν συγκεκριμένα και ειδικά πχ «Ακούστηκε πυροβολισμός και κραυγές, κάνουμε έρευνα για ανθρωποκτονία και σωματικές βλάβες».
Τελειώνοντας, να υπενθυμίσουμε πως ο οδηγός αυτός παρέχει νομικές συμβουλές σε πολύ απλό και πρακτικό επίπεδο, προσπαθώντας να σας «προετοιμάσει», ώστε να μη πανικοβληθείτε και προβείτε σε λόγια ή έργα που θα καταστήσουν χειρότερη τη θέση σας. Ο οδηγός αυτός ΔΕΝ αντικαθιστά σε καμία περίπτωση την ειδική νομική συμβουλή του δικηγόρου, που ο καθένας πρέπει αμέσως να καλέσει, σε περίπτωση κλήσης του από τις αρχές.
Ευελπιστούμε, ωστόσο, πως οι πρακτικές αυτές συμβουλές θα σας φανούν χρήσιμες, καθώς «μπλεξίματα» με την αστυνομική αυθαιρεσία μπορεί να έχει ο καθένας, ακόμα και άτομα που δεν έχουν διαπράξει κανένα απολύτως έγκλημα. Και τότε θα διεξαχθεί ένας μικρός πόλεμος… η ψυχραιμία σας απέναντι στην αυθαιρεσία τους.
Πλέον θεωρείται δικαίωμα να είσαι ελεύθερος να λες τη γνώμη σου. Η αστική ολιγαρχία, επενδύοντας στη μονάδα και το αποσπασμένο και ταυτόχρονα στερώντας τη θέαση της καθολικής παράστασης του κόσμου, δώρισε στο υποκείμενο το δικαίωμα να λέει τη γνώμη του. Μια γνώμη που οφείλει να είναι κοινή, να χειραγωγείται από μέσα μαζικής χειραγώγησης και να διαμεσολαβείται από χρηματικά αντίτιμα.
Πάραυτα, η ελευθερία του λόγου, ενώ παραμένει μια επί-φαινομενικότητα, παραμένει επίσης και μια κοινωνική κατάκτηση για την οποία έχει χυθεί πολύ αίμα. Το ζήτημα δεν είναι να την υπερασπιστούμε αλλά να ζητήσουμε την ολοκλήρωση της σαν έννοια και σαν κοινωνική συνθήκη.
Τα πανεπιστήμια –στη θεωρητική τους βάση– πρεσβεύουν την ελευθερία του λόγου και ταυτόγχρονα είναι οι θεματοφύλακές της. Ενώ η γνώση είναι κοινωνικό αγαθό, στη σύγχρονη καπιταλιστική συνθήκη είναι προσοδοφόρο εμπόρευμα. Ένα εμπόρευμα με υψηλή άξια. Πάραυτα, δεν δέχεται περιορισμούς στην προώθηση της γνώσης στο κοινωνικό σώμα και στην ελεύθερη ανάπτυξη της πρώτης από την τελευταία. Τουλάχιστον στη θεωρητική του βάση.
Τελευταία παρακολουθούμε οπαδούς ολοκληρωτικών καθεστώτων και υπερεθνικών τερατουργημάτων να ωρύονται για τους κινηματικούς server που υπάρχουν στα πανεπιστήμια. Οι υπερασπιστές της εισβολής του τανκ στο Πολυτεχνείο μιλούν
για ελευθερία του λόγου! Αυτό δεν αποτελεί μόνο ύβρη αλλά και ξεκάθαρη υποκρισία. Επιπλέον, θεωρούμε τους τελευταίους υπευθύνους για τις γενοκτονίες, τα πογκρόμ και τα ρατσιστικά φρονήματα. Συνεχιστές ακροδεξιών πεποιθήσεων φορούν το προσωπείο του δημοκράτη. Καθαρή υποκρισία!
Πάραυτα, αν θεωρούμε τους τελευταίους απολιθώματα ναζιστικών κατάλοιπων, όσοι συναινούν στις επιταγές τους είναι συνένοχοι και προφανώς υποκριτές όταν προασπίζονται την ελευθερία του λόγου. Το ζήτημα δεν είναι να αρκεστούμε στο μερικό και το αποσπασμένο αλλά να απαιτήσουμε ακόμα περισσότερα. Δεν μας αρκεί αυτή η μορφή της ελευθερίας του λόγου που είναι και ψευδής. Αναζητούμε την κοινωνική της ολοκλήρωση. Τα πανεπιστήμια δεν είναι τυχαίος χώρος φιλοξενίας τέτοιων server. Έχει ένα συμβολικό χαρακτήρα. Ένα χαρακτήρα που εναντιώνεται σε οποιαδήποτε εισβολή τανκ σε ελεύθερο χώρο. Είτε αυτή είναι σε πραγματικό επίπεδο είτε είναι σε συμβολικό.
cybrigade.org
Το Πολυτεχνείο και η μούμια του, δηλαδή η επετειακή του μνήμη, έχει γίνει ένα είδος μαυσωλείου όπου οι νεκροί καλούνται να δώσουν συμβουλές για το αύριο στους ζωντανούς. Η συνεχής αναπαράσταση του τεθωρακισμένου να εισβάλει στις πύλες του Πολυτεχνείου πλέον έχει γίνει γιορτή και επέτειος για τη δημοκρατία, αποκρύπτοντας πως το τεθωρακισμένο σε συμβολικό επίπεδο – και όχι μόνο – δεν έχει φύγει από το βίωμα. Ο βωμός που απαιτεί από τους ζωντανούς τη συνεχή παραίτησή τους από την ιδία τη ζωή φανερώνεται στα ταυτόχρονα έκπληκτα και τρομαγμένα βλέμματα των τηλεθεατών. Κάθε φορά που η δημοκρατία γιορτάζει, υπενθυμίζει στους υπηκόους της πως σε οποιαδήποτε πράξη εναντίωσης σε αυτήν, το τανκ θα περάσει από πάνω τους.
Έτσι η μνήμη πρέπει να μείνει στο μαυσωλείο της απραξίας, καθιστώντας το ίδιο το άτομο μούμια. Ακόμα και οι επετειακές γιορτές που γίνονται μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου συντελούν στη μνήμη-μούμια. Είτε από τις ψευδαισθήσεις των κομματικά εργαζομένων που νομίζουν ότι είναι συνεχιστές αυτής της μνήμης, είτε από τις αφίσες που εμφανίζονται στους τοίχους και το μόνο που αλλάζει κάθε φορά είναι οι φωτογραφίες που έχουν πάνω. Μέσω αυτής της τυποποίησης του λόγου που συντελείτε λόγω της επετειακής του χρήσης, το μόνο που επικυρώνεται είναι τα ιλουστρασιόν χαμόγελα της εξουσίας εγκωμιάζοντας τα προσωπεία της μέσω του ιδεολογήματος του πλουραλισμού που και ο τελευταίος έγινε προκάτ. Ακόμα και η αγανάκτηση στα πρόσωπα των “έγκυρων τηλεκαλεσμενων” μπροστά στα επεισόδια μοιάζει με γεγονός προτετελεσμενο.
Ωστόσο, αν η μνήμη θέλει να επικυρώσει τον εαυτό της οφείλει να έχει την απαίτηση από αυτόν που είναι φορέας της, η ίδια η ιστορία να ξεκινά μαζί του. Σε μια κοινωνία που η πράξη έχει αντικατασταθεί από τις μηχανικές κινήσεις και τα βλέμματα που απαγκιστρώνονται τόσο στο μαζικό τους χαρακτήρα και δεν έχει χρόνο ούτε να θυμηθεί, ούτε να συλλογιστεί, η απαίτηση να θεωρείσαι ζωντανός είναι να σπάσεις ο ίδιος το φέρετρό σου και όχι οι νεκροί.
Όσο δεν απαιτούμε η μνήμη να είναι ζωντανός όρος της ιστορίας και να μην είναι μαυσωλείο, τόσο προετοιμάζουμε το μαρμάρινο τάφο μας. Έτσι, το Πολυτεχνείο ούτε ζει, ούτε πέθανε. Αναμεταδίδεται σε οθόνες και αποφάσεις υπουργείων…
κειίμενο από το έντυπο «ασυμφωνία»