Διαβάζουμε από την Καθημερινή της Κυριακής στο φύλλο της 19.10.2008:

Ενστασεις :Οι «Ρομπέν» στο δάσος των σούπερ μάρκετ

Tου Τάκη Καμπύλη

Eδώ να δείτε μπέρδεμα………

Αναρχοσυνδικαλισμός και σούπερ μάρκετ

Το 2002 η τομή σε ό,τι καλείται «αναρχικό κίνημα» στην Ελλάδα πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Τότε από τα ΕΑΑΚ -τις αριστερίστικες κινήσεις στα πανεπιστήμια- αποχώρησαν οι αναρχικοί, καταγγέλλοντας «καπέλωμα» από πλευράς του σημαντικότερου πολιτικού φορέα των ΕΑΑΚ, του ΝΑΡ.

Ενα χρόνο πριν, στον άλλοτε «Πρώτο Κόσμο» του Τρίτου Κόσμου, στην Αργεντινή, οι Λατινοαμερικάνοι σύντροφοί τους είχαν ανοίξει έναν δρόμο, όχι καινούργιο, αλλά αποτελεσματικό. Η πρωτοφανής οικονομική κρίση που χτύπησε τότε την Αργεντινή και η πολιτική αδυναμία χειρισμών οδήγησαν στην αυτοοργάνωση ομάδων πολιτών. Πολλοί από αυτούς επιδόθηκαν σε λεηλασίες και λοιπές «απαλλοτριώσεις» σε πολυκαταστήματα και σούπερ μάρκετ. Εκατό χρόνια πριν, ο αναρχοσυνδικαλισμός στην Αργεντινή ήταν από τα κυριότερα ρεύματα της πολιτικής σκηνής στη χώρα. Εκατό χρόνια μετά, η μετάλλαξη ήταν εμφανής.

Η θεωρητική βάση τέτοιων κινήσεων κρατάει ήδη από τα χρόνια της πρώτης Διεθνούς, όταν ο Μπακούνιν διευκρίνιζε πως στις επαναστατικές δυνάμεις χωράνε ακόμη και οι «ποινικοί».

Πόσα από αυτά είναι σήμερα στο μυαλό των «Ρομπέν των Φτωχών»;

«Πολλά», λένε άνθρωποι από τον συγκεκριμένο χώρο. Οι συνελεύσεις τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη συνδυάζουν την εμμονή στη θεωρητικοποίηση και στον… χαμένο χρόνο. Πολύωρες, δύσκολα παραμένουν σε ένα θέμα, αλλά και «αποτελεσματικές». Δύο σούπερ μάρκετ στη Θεσσαλονίκη και πέντε – έξι στην Αθήνα καταγράφονται ήδη στο ενεργητικό αυτής της νέας τάσης.

Οι συγκεκριμένες ομάδες είναι σχετικά ολιγάριθμες και όχι κατ’ ανάγκη «ιδεολογικά καθαρές». Εκτός από τους αναρχικούς μετέχουν και μέλη του αριστερίστικου χώρου.

Πρόκειται, όπως λέει ο Μάνος Ματσαγγάνης (αναπληρωτής καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο) για τα «σημεία των καιρών. Η δυσπιστία στις συλλογικότητες, ιδίως σε ό,τι αφορά τα κόμματα και τον συνδικαλισμό, οδηγούν (και) σε σχήματα αυτοοργάνωσης που ενίοτε παίρνουν τέτοιες ακραίες μορφές».

Δεν είναι τυχαίο ότι μία παρεμφερής κίνηση, αυτή του Σαν Πρεκούριο στην Ιταλία, γεννήθηκε στο Μιλάνο της αποβιομηχάνισης. Ο «Σαν Πρεκούριο» (Αγιος Επισφαλής) είναι ο προστάτης της γενιάς των 700 ευρώ. Στον «εορτασμό» του (στις 29 Φεβρουαρίου!) πολλές αναρχικές ομάδες της Ιταλίας εισέβαλαν σε πολυκαταστήματα και σουπερμάρκετ ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δεινή θέση των επισφαλών.

Στην Ελλάδα, οι συγεκριμένες κινήσεις δεν έχουν σχέση με τις οργανωμένες ομάδες της γενιάς των «700 ευρώ». Προέρχονται κυρίως από πανεπιστημιακούς χώρους, ειδικά στην Αθήνα από συγκεκριμένη σχολή του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου. Αποτελούνται από 25 – 35 μέλη, οι περισσότεροι «περιγράφονται» ως «εξαιρετικά διαβασμένα παιδιά». Πάντως, στις δύο ομάδες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης μετέχουν και εργαζόμενοι που ανήκουν στη γενιά των «700 ευρώ».

Δεν είναι όλοι μικρής ηλικίας, ακόμη και 35άρηδες μετέχουν, ιδίως στην Αθήνα, αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι τους ηλικιακά είναι μεταξύ 27 και 30 χρόνων. Οι ίδιοι βλέπουν την «απαλλοτρίωση» περισσότερο ως κοινωνική, παρά ως πολιτική πράξη – άλλωστε τα θετικά σχόλια των περαστικών τους το επιτρέπουν.

Πάντως, σύμφωνα με ανθρώπους του συγκεκριμένου χώρου, η «πρωτιά» ανήκει στη Θεσσαλονίκη (ονομάζουν μάλιστα και συγκεκριμένη «Κατάληψη», σε οίκημα σε πολύ γνωστή περιοχή της πόλης).

Ισως από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία αυτών των κινήσεων είναι η έλλειψη φόβου για τις πιθανές συνέπειες. Οπως εξηγούν πρώην μέλη τους, αυτό είναι άλλωστε και το κίνητρο, αφού «η ρήξη με το σύστημα» προϋποθέτει και την ατομική σύγκρουση.

www.rebels.org

O Manuel Castells, από τους πιο διεισδυτικούς αναλυτές του Διαδικτύου και των νέων μορφών επικοινωνίας, αλλά και βαθύς γνώστης του αναρχικού κινήματος, θα μιλήσει με ενδιαφέροντα τρόπο για μια «νέα πραγματικότητα». Ο Castells θα επινοήσει τον «Νεοαναρχισμό» μέσα από την πραγμάτωση της «αναρχικής ουτοπίας»: «(…) Τελικά η ιδέα της διαρκούς συνέλευσης, που υπήρξε ανέκαθεν η ουτοπική πρακτική του αναρχικού κινήματος, μπορεί να υλοποιηθεί συγκεκριμένα μέσω του Ιντερνετ, μ’ ένα σύστημα συνεχούς ανταπόκρισης και συζήτησης. Αυτό ήδη συμβαίνει σε πολυάριθμα κινήματα και το κίνημα no global (όπως το αποκαλούν τα μέσα επικοινωνίας ή «για έναν άλλο κόσμο» όπως το αποκαλούμε εμείς) είναι ένα κίνημα που έχει δημιουργήσει σε μεγάλο βαθμό τις δικές του μορφές συζήτησης και οργάνωσης ακριβώς μέσω του Ιντερνετ. Πρόκειται για μία εφήμερη οργάνωση, σαφώς, αλλά δημοκρατική ακριβώς επειδή είναι εφήμερη. Πράγματι, καθίσταται πολύ δύσκολο να συγκροτηθούν μηχανισμοί κυριαρχίας στο εσωτερικό μιας δικτυακής δομής που είναι εικονική και εφήμερη, που αλλάζει συνεχώς (…)»

Οι αναρχικοί της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης επιβεβαιώνουν με πολλούς τρόπους τον Castells. Οι επαφές τους με Γερμανούς, Ιταλούς, Καταλανούς και Βέλγους συντρόφους τους είχαν ως αφετηρία τη σύνοδο Κορυφής στη Χαλκιδική το 2003, αλλά στη συνέχεια, οι σχέσεις αυτές αναπτύχθηκαν κυρίως μέσω Διαδικτύου. Σήμερα, το μεγαλύτερο κομμάτι τους είναι δικτυωμένο και με τις αναρχικές κινήσεις της Λατινικής Αμερικής, όπου ο αντιαμερικανισμός λειτουργεί εκεί ενοποιητικά σε αντίθεση με τον αναρχικό ευρωπαϊκό πολυκεντρισμό.

Οι ειδήσεις από τα αναρχικά στέκια έρχονται (και φεύγουν) περίπου σε πραγματικό χρόνο μέσω του Διαδικτύου, ενώ παρά τα όσα λέγονται, είναι στην πράξη αρκετά δύσκολο να εντοπιστούν από «μεγάλους Αδελφούς».

Ο Τάσος θα συνοψίσει τις νέες μορφές αναρχικής δράσης στην Ελλάδα λέγοντας πως αν και από «δέκα αναρχικούς θα ακούσεις δέκα διαφορετικές απόψεις, εντούτοις σχεδόν όλοι συμφωνούν πως ο κεραυνός θα φωτίσει τα πάντα».

Ή θα τα κάψει… Οπότε;

Ιnfo

-Οσβαλντ Μάγιερ «Η ιστορία του Σέβριο Τζιοβάνι», Αθήνα, εκδ. Διάδοση

-Tomas Ibanez – Manuel Castells «Ο νεοναρχισμός και η σύγχρονη κοινωνία», Αθήνα 2008, εκδ. Ελευθεριακή Κουλτούρα

-Klaus Schonberger «Η ληστεία Τράπεζας», Αθήνα 2004, εκδ. Ελευθεριακή Κουλτούρα

– Ανδρέα Πανταζόπουλου «Η Γαλλία φλέγεται», Αθήνα 2005, εκδ. Πόλις

-Anne – Catherine Wagner «Οι κοινωνικές τάξεις στην Παγκοσμιοποίηση», Αθήνα 2008, εκδ. Πολύτροπον

-Πέτρου Πιζάνια «Οι φτωχοί των πόλεων», Αθήνα 1993, εκδ. Θεμέλιο

-Εμμανουήλ Λεβινάς «Ελευθερία και εντολή», Αθήνα 2007, εκδ. Εστία

-Tomas Pynchon «Είναι σωστό να είμαστε Λουδίτες;» (στο «Λουδίτες, η εξέγερση ενάντια στο μέλλον»), Αθήνα 2004, εκδ. Ελευθεριακή Κουλτούρα

Και τώρα μερικές σκέψεις.
1^ον Είναι αρκετά αξιοσημείωτο ότι μια εφημερίδα με τον προσανατολισμό της Καθημερινής έχει ένα τόσο εκτεταμένο άρθρο για τις απαλλοτριώσεις στα σούπερ μάρκετ. 2^ον. Η οπτική με την οποία βλέπει τη συγκεκριμένη δράση. Το ύφος του αρθρογράφου δεν είναι καθόλου επικριτικό ή δεν έχει κανένα τόνο υποτίμησης του φαινομένου. Απεναντίας κρατάει μια ουδέτερη στάση. 3^ον Τονίζει τον κοινωνικό χαρακτήρα της δράσης και τον διαχωρίζει από το πολιτικό της περιεχόμενο. 4^ον Στέκεται και προσπαθεί να φτιάξει το προφίλ των ενεργούντων τονίζοντας το επίπεδο της μόρφωσής τους. Αυτό έχει σαν σκοπό να καταδείξει ότι υπάρχει διαχωρισμός ακόμη και ανάμεσα σε αυτοοργανωμένες ομάδες. 5^ον Το άρθρο γράφηκε πριν ξεσπάσει η χρηματοπιστωτική κρίση και γι’ αυτό δεν υπάρχει άμεση σύνδεση με αυτή. 6^ον Υπάρχει μια άμεση σύνδεση των αναποτελεσματικών ως προς το περιεχόμενο συνελεύσεων και του διαδικτύου. Ίσως σε αυτό και θα πρέπει να σταθούμε λίγο περισσότερο. Η αναφορά στο διαδίκτυο είναι ένα καμπανάκι σε όλους τους κρατικούς μηχανισμούς και αφορά τη διακίνηση πληροφοριών. Δεν έχει καθόλου αθώο χαρακτήρα. Η ανάγκη ελέγχου από κράτους και τους μηχανισμούς του γίνεται πιο δύσκολη. Από το όλο άρθρο φαίνεται ότι υπάρχουν πάντα πρόθυμοι να μιλήσουν. Η ταχύτητα διακίνησης της πληροφορίας και το απόρρητο ανώνυμο του διαδικτύου κάνουν το έργο των μηχανισμών ελέγχου εξαιρετικά δύσκολο. Επίσης το γεγονός ότι μπορεί να υπάρξει και εκτός των συνόρων συντονισμός δράσεων είναι κάτι που τρομάζει. Το διαδίκτυο είναι αδιαμφισβήτητα το νέο πεδίο μάχης. Η ανάγκη πρόσβασης στην πληροφορία και ο άμεσος συντονισμός των δράσεων μπορεί επιτέλους να γίνει πραγματικότητα. Επίσης η δημοσιοποιήσει μιας είδησης ή μιας άποψης έχει ένα τεράστιο πεδίο ελευθερίας. Και το σημαντικότερο μπορεί να βρει ένα τεράστιο κοινό. Η περίφημη λειτουργία των gatekeepers βρίσκει μια τεράστια κερκόπορτα. Το διαδίκτυο λειτουργεί σαν μια τεράστια δεξαμενή πληροφοριών.

Είναι επιτακτική η ανάγκη από όλους τους αυτοοργανωμένους χώρους να κατανοήσουν τόσο την αναγκαιότητα όσο και την χρηστικότητα του μέσου. Η χρήση των ιστοχώρων δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι η επαφή με το δρόμο θα χαθεί.

Ακριβώς το αντίθετο. Η δράση στο δρόμο θα γίνει πιο αποτελεσματική. Απλά το κράτος και το κεφάλαιο βρίσκουν άλλο ένα εμπόδιο μπροστά τους. Και αυτή τη φορά το εμπόδιο αυτό δεν θα μπορέσουν να το ξεπεράσουν και τόσο εύκολα.

Πνευματικός Τραμπουκισμός

Για αρχή μερικά περιστατικά

1ον. Η τηλεόραση κοστίζει. Αυτό ισχύει για ένα μικρό καφενείο του χωριού Κουρούνια στη Χίο, που αποτελεί τη μοναδική ψυχαγωγία για τους 30 ηλικιωμένους κατοίκους και καλείται να καταβάλει το ποσό των περίπου 1.200 ευρώ στην ΑΕΠΙ για πνευματικά δικαιώματα τριών χρόνων. Η αντιπρόσωπος της Ελληνικής Εταιρίας Προστασίας της Πνευματικής Ιδιοκτησίας επισκέφθηκε το καφενείο και διαπίστωσε ότι, ενώ λειτουργούσε τηλεόραση, δεν είχαν καταβληθεί χρήματα για τα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών. Τα «τέλη» για την μετάδοση προγραμμάτων σε καταστήματα της επαρχίας είναι 18 ευρώ το μήνα.

2^ον. Αφού εισέβαλλε σταδιακά σε μπαρ, καφενεία, κυλικεία, μπουτίκ και γενικώς σε κάθε είδους μαγαζί που μπορεί να ακουστεί μουσική, η ΑΕΠΙ (Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Πνευματικής Ιδιοκτησίας) αποφάσισε να βάλει χέρι και στα ΚΤΕΛ. Ζήτησε λοιπόν να εισπράττει από ΚΑΘΕ λεωφορείο 12 ευρώ μηνιαίως, επειδή κατά τη διάρκεια των δρομολογίων ο οδηγός ακούει κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό.

Αρνείται αδικαιολόγητα τη διαχείριση μέρους μόνο των δικαιωμάτων των πνευματικών δημιουργών, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι λόγω της θέσης της στην αγορά να υποκύπτουν στους όρους τους οποίους μονομερώς επιβάλλει.

Η συνέργια:

Ο κλασσικός έλεγχος της Αστυνομίας στα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος (καφε-ταβέρνες κλπ) αν και διανθίζεται μερικές φορές με έλεγχο για τιμοκαταλόγους ή για ταμπέλες και με την ένδειξη απαγόρευσης κατανάλωσης αλκοόλ από άτομα ηλικίας κάτω των 17 ετών, γίνεται ως εξής: Τα αστυνομικά όργανα διενεργούν επιτόπου έλεγχο και ζητούν:1. Άδεια λειτουργίας καταστήματος2. Βιβλιάρια υγείας προσωπικού3. Άδεια χρήσης μουσικών οργάνων ή μηχανημάτων Αυτή τη περιβόητη άδεια χρήσης μουσικών οργάνων την εκδίδει ο Δήμος Θηβαίων, ζητώντας τα εξής δικαιολογητικά: 1.Βεβαίωση ηχομόνωσης από Μηχανικό2. Παράβολο 150 ευρώ (τα τελευταία χρόνια αυτό…)3. Απόδειξη πληρωμής της ΑΕΠΙ !!!!

Το καθεστώς

* Καθορίζει αμοιβές για τη διαχείριση των δικαιωμάτων που κυμαίνονται από 25% έως 37,5% επί των εσόδων, τη στιγμή που ο αντίστοιχος μέσος όρος των Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης κυμαίνεται από 4,75%-25%.

* Διανέμει τα ποσοστά με την παρέλευση εξαμήνου από το εξάμηνο κατά το οποίο εισπράχθηκαν (συνολικώς δηλαδή από 6 έως 12 μήνες).

* Δεν αποδίδει στους δημιουργούς τους τόκους που αποφέρει η εκμετάλλευση των δικαιωμάτων, σε αντίθεση με τις αντίστοιχες ξένες εταιρείες.

Δεν λογοδοτεί

* Δεν προβαίνει σε πλήρη λογοδοσία για τις εισπράξεις, τα έσοδα και τα έξοδα.

* Παρακρατά το 10% από τα δικαιώματα δημόσιας εκτέλεσης ξένων έργων, τα οποία πρέπει να διαθέτει για την ενίσχυση πολιτιστικών δραστηριοτήτων των μελών της, χωρίς ποτέ να κάνει απολογισμό για τη διάθεση των ποσών αυτών.

* Δεν διαθέτει δημοσιευμένο αμοιβολόγιο, με αποτέλεσμα η διαχείριση να καθίσταται αδιαφανής.

* Δεν διασφαλίζει τα δικαιώματα των δημιουργών έναντι των ραδιοτηλεοπτικών μεταδόσεων των έργων τους, καθώς ελάχιστα έσοδα πραγματοποίησε από τους ραδιοσταθμούς και μηδενικά από τους τηλεοπτικούς σταθμούς.

Το αποτέλεσμα:

– ΑΕΠΙ: Κέρδη προ φόρων 95.870 ευρώ για την εταιρεία προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας το 2007, έναντι κερδών προ φόρων 701.760 ευρώ το 2006. Ο κύκλος εργασιών της εταιρείας ανήλθε σε 15.689.234 ευρώ, έναντι 14.625.829 ευρώ το 2006. Το υπόλοιπο των κερδών της εταιρείας ανέρχεται σε 485.029 ευρώ.

 

Η αυθαιρεσία κάθε λογής ιδιωτικής εταιρίας με αποκλειστικό και μόνο σκοπό την εκμετάλλευση και το κέρδος, πλέον έχει ξεφύγει πέρα από κάθε όριο. Κομβικό σημείο όπως και να έχει είναι αυτό των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. Κάποιοι αυτόκλητα γίνονται υπερασπιστές του έργου άλλων ανθρώπων. Αποκτούν δικαίωμα πάνω στην εργασία μόνο και μόνο για αστυνόμευση. Η έννοια της προστασίας δεν διαφέρει σε τίποτα από την δουλειά του νταβατζή. Ο ρόλος εταιριών όπως η ΑΕΠΙ (Ανώνυμη Εταιρία Πνευματικής Ιδιοκτησίας) είναι ακριβώς αυτός. Εμφανίζονται από το πουθενά και λειτουργούν για το καλό των δημιουργών (έτσι ισχυρίζονται). Εισχωρούν παντού και χωρίς την άδεια κανενός αποκτούν δικαιώματα ακόμα και εκεί που λογικά δεν θα έπρεπε. Η συγκεκριμένη εταιρία απαιτεί κάποιος να πάρει την άδειά της ακόμη και για να αναπαράγει μουσική η οποία δεν πωλείται. Όπως είναι φυσικό σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να το πετύχει όμως εάν δεν υπήρχε και η συνέργια του κράτους. Ο νομοθέτης έχει βάλει (όχι χωρίς αντάλλαγμα) το χεράκι του και μια ιδιωτική εταιρία γίνεται μέρος της ήδη απαράδεκτης διαδικασίας για την κτήση άδειας.

Η λειτουργία εταιριών αυτού του είδους δεν είναι τίποτε άλλο παρά μέρος μιας διαδικασίας ελέγχου πάνω στα πάντα. Τίποτε δεν θα μπορεί να διακινείται εάν δεν διαμεσολαβείτε από το κέρδος. Για μερικούς είναι αδιανόητο το αποτέλεσμα εργασίας κάποιου να δίνεται ελεύθερα προς χρήση σε όλους. Είναι έξω από τη λογική του καπιταλισμού. Είναι έξω από τη λογική του κράτους πως όλα πρέπει να διέπονται από κάποιο νομικό καθεστώς. Είναι στο χέρι μας να σκοτώσουμε τέτοιου είδους λογικές και πρακτικές.

Υπαρχουν πολλες θεωριες περι διακυβερνησης. Μερικες δειχνουν το κρατος στην συγχρονη εποχη αυτονομο απο τις οικονομικες δυναμεις και αλλες εξαρτωμενο. Αδιαμφισβητητα παντως, οι οικονομικες δυναμεις σε ενα οικονομικο συστημα, ειναι ισχυρα κεντρα επιρροης.
Παρολαυτα υπαρχει και ενα φαντασμα που λεγεται λαικη βουληση.Η τελευταια θελοντας καπως να εκφραστει, αναζητει ενα ηγετη που να την αντιπροσωπευει.Αυτο ειναι αλλωστε και το αλλοθι της δημοκρατιας.
Ο ηγετης πρεπει να ειναι εξυπνος,προστατευτικος ,στοργικος και ταυτογχρονα αυστηρος- το πως εμπλεκεται η μορφη του pater familias στην ολη ιστορια ειναι αλλη κουβεντα…- και αποφασιστικος.
Παρολαυτα η αδυναμια του «λαουτζικου» να παρει τις τυχες του στα χερια του δεν πρεπει να χρεωνεται στις αποφασεις των ηγετων του.Οι παρανοικες και δολοφονικες επιλογες του φυρερ δεν τον κανουν λιγοτερο εγκληματια απο αυτους που τον αναρριχησαν στην εξουσια η και τον ανεχτηκαν.
Η φαρσα στην υποψηφιο αντιπροεδρο των Η.Π.Α που εγινε, εκτος οτι δειχνει οτι η βλακεια ειναι καθολικο φαινομενο επισης καταδεικνυει οτι οι μεγαλοι ηγετες ειναι κατασκευασματα των ειδικων της εικονας και των επικοινωνιολογων.
Η χαζαμαρα της ηταν προφανης, αλλα δεν ειναι εκει το θεμα.Αυτος ο ανθρωπος ειναι αντιπροσωπευτικο δειγμα ανθρωπων που επιδιωκουν την εξουσια. Μερικοι απο αυτους το καταφερνουν φυσικα. Ο χυδαιος εμπειριοκρατισμος που εχει επικρατησει  εμπεριεχει και την βαρβαροτητα.Το Δογμα οτι οι πολλοι εχουν δικιο, και οτι αυτο απο μονο του, αποτελει κριτηριο, θα πρεπει να μας ανησυχει.Αν ισχυει, τοτε οι πολλοι η ειναι εγκληματιες σαν τους ηγετες τους η πανιβλακες, διοτι πολυ ευκολα μετατρεπονται σε μαζα.Αν δεν ισχυει και υιοθετησουμε οτι αυτος  ο εμπειριοκρατισμος ειναι αλλοθι, τοτε στην πραγματικοτητα η λαικη βουληση, δεν ειναι παρα ενα κατασκευασμα για να αθωωνει τις επιλογες αυτων που κυριαρχουν. Σε αυτη τη περιπτωση, η δημοκρατια  μοιαζει να ειναι ενα εξυπνο ευφυολογημα  για να αποκρυπτει μια καλα οργανωμενη ολιγαρχια
Στην πραγματικοτητα θα μπορουσε να ηταν αστειο, αλλα εκτος οτι καταδεικνυει την γενικευμενη πανηλιοθιοτητα μιας εποχης και των υπηκοων της,δειχνει και ποσο βαρβαρη και εγκληματικη μπορει να γινει.

Η εκλογή Ομπάμα στην προεδρία του Αμερικανικού κράτους επέφερε κυρίως συναισθηματικές αντιδράσεις και μάλιστα έντονες. Πώς κατάφερε αυτός ο επαγγελματίας πολιτικός καριέρες να προκαλέσει αυτά τα έντονα συναισθήματα; Είναι ο τρόπος που μιλάει; Είναι αυτά που λέει; Είναι ο τρόπος που συμπεριφέρεται; Είναι το χρώμα του δέρματός του; Ο τρόπος που πέρασε τα παιδικά του χρόνια μήπως; Όσο συνεχίζουμε να ψάχνουμε την απάντηση σε τέτοιες ερωτήσεις, δεν καταφέρνουμε παρά να αναπαράγουμε ένα κλασικό μοντέλο ψυχολογιοποίησης. Το μοντέλο του “χαρισματικού ηγέτη”.

Αναζητώντας το “χάρισμα” μέσα στα γνωστικά, νοητικά ή συναισθηματικά στοιχεία της προσωπικότητας, εγκλωβιζόμαστε στο άτομο και χάνουμε την κοινωνία αλλά και την ιστορία. Χωρίς να θέλουμε να εκθειάσουμε, επ’ ουδενί, τον αντίποδα, δηλαδή τον μονολιθικό ιστορικό υλισμό (που ρομποτοποιεί την κοινωνία κάτω από τις εντολές των “παραγωγικών σχέσεων και της “προόδου”), θα πρέπει να απαριθμούμε μια σειρά από πολύ σημαντικά γεγονότα που συμβάλουν στην εμφάνιση του “φαινομένου Ομπάμα”.

• Η παγκόσμια οικονομική κρίση που ουσιαστικά είναι μια κρίση αξιοπιστίας του καπιταλισμού.

• Η νεο-συντηρητική πολιτική του Μπους και ο διχασμός των αμερικανών σε ακραίους συντηρητικούς και προοδευτικούς (δηλαδή λιγότερο ή περισσότερο πολιτικά και κοινωνικά φιλελεύθεροι).

• Η ύπαρξη και η διαιώνιση του ρατσισμού στις ΗΠΑ αλλά και σε όλον τον κόσμο.

• Ο πόλεμος σε Ιράκ, Αφγανιστάν, και όπου χρειαστεί…

   

  Τα θέματα αυτά και ίσως πολλά ακόμα, που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν εκτενέστερα, είναι αυτά που διαμορφώνουν τα πεδία του σημερινού κοινωνικού ανταγωνισμού. Σε πολλά από αυτά τα θέματα η εικόνα του Ομπάμα έχει καταφέρει να έχει μια συμβολική αξία. Αλλά ως εκεί. Οι περαιτέρω προσδοκίες για το πρόσωπο είναι καταδικασμένες να διαψευστούν.

  Οι άμεσες κοινωνικές δράσεις τη στιγμή αυτή ίσως μπορούν να επιφέρουν δομικές αλλαγές στην γενική στάση (επανά-σταση) για τον κόσμο. Όλοι συμφωνούν ότι μπαίνουμε σε μια κρίσιμη χρονική περίοδο. Όσο γρηγορότερα τα βλέμματα στραφούν από τα πρόσωπα στις καταστάσεις, όσο πιο γρήγορα ξεθωριάσει το φωτοστέφανο του νέου Μεσσία, Ομπάμα, τόσο το καλύτερο για όλους μας

Με αφορμη τα προσφατα γεγονοτα ¨εκκαθαρισης¨ για αλλη μια φορα της πλατειας απο καθε λογης ηρωες,ξεσκονιζουμε το ντουλαπακι της ιστοριας και βρισκουμε ενα κειμενο απαντηση σε μια αναλογη περισταση.θεωρωντας επιπλεον, οτι τα ζητηματα που μπαινουν στο κειμενο ειναι επικαιρα, μιας και η λογικη των πραξεων αυτων δεν αλλαζει,αλλα δυστυχως αναπαραγεται, αξιζει να αναρσυθει απο τη ¨νοσο των τρωκτικων¨.Μονο που δεν ειναι μακρυα… ειναι μια μικρη αποσταση.. ουτε δυο χρονων..ετσι για να μη ξεχνιομαστε…

 

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4

st1:*{behavior:url(#ieooui) } /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:”Κανονικός πίνακας”; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:””; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:”Times New Roman”; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;}

“ΧΑΡΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΠΥΡΩΜΕΝΟ ΣΙΔΕΡΟ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ, ΜΟΝΟ ΟΤΙ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΠΟΝΟ…

ΠΟΣΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΩΝ ΚΑΛΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ;”

 

 

 

Η διατήρηση της τάξης δεν είναι παρά η αντιστροφή της τιμωρίας. Η τάξη επιβάλλει τον τρόμο μέσω της ενδεχόμενης πρόκλησης πόντου και έτσι αναπαράγεται. Η τιμωρία υπενθυμίζει στα άτομα ότι δεν πρέπει να θυμούνται, να παραμένουν στη λήθη και να χαμηλώνουν το βλέμμα στις επιταγές των κυρίαρχων. Η φρόνιμη ζωή, η ασφάλεια, η ησυχία, η καρτερικότητα, δεν είναι παρά το χαμήλωμα του βλέμματος όταν οι κυρίαρχοι προστάζουν αυτομαστίγωση.

Αυτός ο φόβος παρ’ ότι εσωτερικεύεται δεν μπορεί να συγκρατηθεί, χρειάζεται έναν “αποδιοπομπαίο τράγο” για να εκδηλώσει όλη αυτή τη βία που έχει δεχτεί το άτομο. Ο φόβος του ξένου, του διαφορετικού, αυτός που οδηγεί στην αποξένωση, την απομόνωση, την περιθωριοποίηση των λίγων από τους πολλούς, είναι αυτός που θα νομιμοποιήσει τους φύλακες της Αλήθειας να κάνουν τα πάντα στο όνομα της τάξης. Οι “τράγοι” θα είναι πάντα η επιφάνεια. ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας, αυτοί που δεν μπορούν να αντισταθούν στα δόντια των προσκυνημένων. Η τιμωρία όποια μορφή και αν πάρει παραμένει ίδια.

Όταν οι λυσσασμένοι πατριώτες ξεσπούν τη λύσσα τους στους μετανάστες δεν είναι παρά η επικύρωση του συμβολαίου υποτέλειας που έχουν δεχτεί.

Όμοια, οι κλειδοκράτορες της πλατείας Εξαρχείων και του κάθε δημόσιου (;) χώρου σαν άλλοι φρουροί της Αλήθειας έρχονται να αποκαταστήσουν την τάξη. Συστρατευμένοι με τους μαγαζάτορες και οποιονδήποτε άλλον, αναλαμβάνουν με δικιά τους πρωτοβουλία να παίζουν τον ρόλο του μπάτσου για το καλό της πλατείας, της γειτονιάς και (ας μη ξεχνάμε) των συμφερόντων της περιοχής.

Γι’ αυτό που τόσο καιρό “αγωνίζονται” τα pit-bull της δημοκρατίας, οι επαναστάτες χρειάστηκαν μόνο 3 ώρες (άλλωστε το είπε και στις ειδήσεις…) Αλλά μάλλον εμείς κάτι δεν είδαμε, κάτι δεν καταλάβαμε. Ανοίξανε, λέει, οι ουρανοί και έβρεχε πρεζέμπορους και πρεζάκια. Και πήρανε την σκούπα οι επαναστάτες και μικροαστοί χέρι-χέρι και άρχισαν να κάνουν εκκαθάριση της περιοχής. Όποιος/α δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί ότι τα πρεζάκια είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης σε ένα σύστημα επιβολών και τιμωρίας και ξεκινά μια “αναρχική” επιχείρηση ” Αρετή” δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να να αντανακλά τον κυρίαρχο τρόπο σκέψης και δράσης που όποιος αποκλίνει από αυτόν τιμωρείται.

Η αντίληψη των πραγμάτων δεν αλλάζει: εμείς θα χτυπήσουμε το σύμπτωμα και άσε την αρρώστια να θερίζει μακριά από εμάς και ας είναι 200 μέτρα παρακάτω ( Αλήθεια που προτείνουν οι “σύντροφοι” να τους πάμε;) Άραγε αυτό είναι το πρόβλημα; Αρκεί το όνομα της ιστορικής πλατείας να μείνει άσπιλο;

Το επαναστατικό καθήκον εξετελέσθη, οι μαγαζάτορες θα συνεχίσουν τις χρυσές δουλειές τους στην καθαρή πλατεία και οι τριγύρω μικροαστοί στα καφενεία θα μπορούν να διαπιστώνουν με χαρά ότι οι “γνωστοί-άγνωστοι” είναι “καλά παιδιά” και οι τελευταίοι θα προσέχουν για τον ήσυχο ύπνο των πρώτων. Πράγμα που αναμφισβήτητα τα pit-bull της δημοκρατίας δεν καταφέρνουν πολύ καλά. Εμπρός λοιπόν για μια καθαρή πλατεία και έναν βούρκο ψευδαισθήσεων ο οποίος μετατρέπεται σε ιδεολογία.

 

 

Καθαρές πλατείες υπάρχουν μόνο σε βρώμικα μυαλά.

 

 

Πρωτοβουλία από το αντιεξουσιαστικό στέκι παντείου.

Η αληθεια ειναι πως ο θεος κατεχει τα παντα….με καπιταλιστικους ορους ειναι ο ιδιοκτητης του κοσμου και ως εκ τουτου τον νοικιαζει  στους ανθρωπους με το αναλογο αντιτιμο βεβαια.Αληθεια ειναι επισης, οτι μια φορα εχει κανει εξωση στο ανθρωπινο ειδος μια φορα -φημες λενε οτι  υπηρχε προβλημα στα υδραυλικα τη δευτερη- και δωσε στο τελευταιο ενα οικημα δευτερης διαλογηςΑυτο που δε μπορω να καταλαβω, ειναι πως αυτοι λακεδες στα καναλια κανουν ετσι.Ο θεος, ως σωστος καπιταλιστης, λειτουργει δια αντιπροσωπων -εχεις windows..αυτο δε σημαινει οτι στα εδωσε και ο ιδιος ο bill…-δεν ερχεται ο ιδιος να κλεισει τα deals. Τι ειναι δηλαδη?Ο μπαρμπερης της γειτονιας να τον λες με το μικρο του?

Στη παρουσα φαση ενας μεσαζων του Μεγαλου Καπιταληστη ειναι ο πατερας Ευφραιεμ.Εξαλλου βασει του δογματος-συμβολαιου εν καπιταλιστι-ενας εκπροσωπος του θεου δε μπορει να ειναι διεφθαρμενος.προφανως στη περιπτωση της διαφθορας η κατι δε παει καλα με το Μεγαλο Καπιταλιστη και τα black boys Toυ η με το ιδιο το συμβολαιο…

…εμεις ομως που ειμαστε ταυτογχρονα και υπερ του αδηφαγου καπιταλισμου -ασχετα αν ο Μεγαλος Καπιταλιστης εχει μονοπωλιο -ειμαστε υπερ του πατηρ ευφραιεμ.δηλαδη ολοι αυτοι που ξελαρυγκιαζονται τι θελουν επιτελους?Τον αθεισμο η το σοσιαλισμο?

…η επισημη ψυχολογικη ερμηνεια παντως ,ειναι οτι ολοι αυτοι που ουλιαζουν πασχουν απο ζηλοφθονια προς το πατηρ

 

…τελος επειδη ,με αντικειμενικους ορους,η βλακεια ειναι ανικητη,το να  πιστευεις στο θεο εκτος οτι ειναι σαν να πιστευεις στη παντοδυναμη μελιτζανα,ειναι επιζημιο και στη τσεπη σου.Εξαλλου τι να περιμενεις απο Καποιον, που για χαρη της επιχειρησης ,εβγαλε σε διαφημιση το γιο του?

 

συνδικαλιστικη ενωση φιλων εοσφωρου

Στο αστικό-καπιταλιστικό περιβάλλον το ζήτημα της ανθρώπινης εξαθλίωσης, όσο αναπτύσσεται και μεγεθύνεται  η οικονομία, έχει περάσει σε μια εντελώς διαφορετική σφαίρα συζήτησης. Αποδεχόμενοι το ρόλο της μισθωτής εργασίας στην κοινωνικοποίηση των ανθρώπων ,το σημείο  ενδιαφέροντος  στρέφεται όταν αυτή σταματά.                                                                 

Το τι συμβαίνει σήμερα έχει να κάνει με το πώς λογίζεται  ο άνθρωπος  σαν υποκείμενο της ικανότητας του προς  εργασία.. Όσο απαξιώνεται αυτή  η ικανότητα και όσο ενισχύεται ο ρόλος του κεφαλαίου ,τόσο θα απαξιώνεται η εργασία σαν παραγωγός δύναμη πλούτου και φυσικά μετά το τέλος της δεν θα έχει καμία άξια.

Όπως και να χει το πράγμα  σήμερα έχουν κατοχυρωθεί κάποια δικαιώματα [εργασιακά]  που όπως συνηθίζεται  ανταποκρίνονται στο βαθμό εξέλιξης του κοινωνικού-οικονομικού και λιγότερο του πολίτικου περιβάλλοντος.

 

 Τα δικαιώματα  αυτά μέσα από μηχανισμούς  μπαίνουν σε ένα πλαίσιο κανονικότητας και γίνονται κανόνες μέσω του νόμου. Αυτός που σήμερα έχει την εποπτεία αυτών των μηχανισμών  μέσα στην αντιπροσωπευτική  ολιγαρχία είναι το κράτος. Παράλληλα είναι αυτός  που νομοθετεί . Ο νομός  και στη προέκταση του ο ορισμός τη ς κανονικότητας  δημιουργεί τους ορούς του κοινωνικού. Με αυτό το τρόπο το κράτος καθίσταται ο ρυθμιστής και ο εγγυητής του κοινωνικού. Αυτά τα λέμε γιατί μέσω του νόμου για παράδειγμα  ορίζει ποια είναι η κατώτερη σύνταξη. Τι σημαίνει όμως  κατώτερη σύνταξη; Το ελάχιστο όριο επιβίωσης  ανεξάρτητα με το πόσο έχει δουλέψει κάποιος. Δηλαδή αγνοούμε το τι έχει γίνει κατά τη διάρκεια τουλάχιστον 30 χρόνων ,ποιες ήταν οι συνθήκες ,και αυθαίρετα λέμε ότι σήμερα  φτάνουν τόσα. Αγνοούμε επίσης το ποιος έχει καρπωθεί και ιδιοποιηθεί την παραχθείσα υπεραξία. Και σαν να μη έφτανε αυτό η ΄’ δικαιοσύνη ‘΄  ούτε καν επιστρέφει σε κανονικές συνθήκες  τα χρήματα που έχουν καταβληθεί  από τους εργαζόμενους όσα χρόνια αυτοί έχουν δουλέψει και έχουν παραιτηθεί από το δικαίωμα εκμετάλλευσης ενός σημαντικού αριθμού χρημάτων. Πρέπει να σημειωθεί ότι τα χρήματα που είναι παραγμένος πλούτος μπορεί μέσω της συνεχόμενης συσσώρευσης να δημιουργήσουν πλούτο από αυτούς που μπορούν και έχουν στη κατοχή τους τα μέσα παραγωγής. Οι καπιταλιστές είναι αυτοί που μπορούν να επενδύουν  και ο ρόλος των υπολοίπων εξαντλείται στην κατανάλωση και σε ελάχιστες περιπτώσεις στην αποταμίευση.

Αυτός ο αυτόκλητος ,ο εγγυητής των  δικαιωμάτων και του κοινωνικού έχει κάποιο όφελος; Φαινομενικά όχι γιατί από τη στιγμή που στον καπιταλισμό σκοπός της παραγωγής είναι το κέρδος και εξ’ ορισμού το κράτος είναι μη κερδοσκοπικό φαίνεται ότι έχει  «αγαθές προθέσεις».Σαν να μη έφτανε αυτό φαίνεται ότι μέσω οποιαδήποτε πολίτικης  λειτουργεί σαν κυματοθραύστης ως προς τον καπιταλισμό. Ουσιαστικά όμως, διαμεσολαβεί σε κάθε πτυχή του κοινωνικού μέσα στη αστική κοινωνία ώστε η τελευταία να μη εκδηλώνει και να μη φανερώνει τις τεράστιες αντιφάσεις που ελλοχεύουν μέσα της. Βεβαίως σε μια κοινωνία που είναι ιεραρχικά διαστρωματομενη και μάλιστα με οικονομικούς όρους,  αυτός ο μηχανισμός νόμιμης βίας που εγγυάται την «κοινωνική ειρήνη » και την «κοινωνική τάξη» θα συνηγορεί υπέρ των κοινωνικά και οικονομικά κυριάρχων. Η σχέση του με τον καπιταλισμό είναι πλεγματοειδής υφής. Αυτό επιβεβαιώνεται με το ρόλο του κράτους να λειτουργεί  εντελώς αποπροσανατολιστικά και να επιβάλλει την κοινωνική λήθη. Καλύπτει τον καπιταλισμό ,τρέφεται από αυτόν και ενδυναμώνει συνεχώς τον ρόλο του λέγοντας και επαναλαμβάνοντας συνέχεια ότι πρέπει να υπάρχουμε μέσα στα μονοπάτια όπου αυτός χαράζει, πρέπει να έχουμε εξουσία[λαϊκή] για να έχετε λόγο στο τι συμβαίνει. Η  «συμμετοχική δημοκρατία»σε όλο της το μεγαλείο. Κάθε φορά είτε μέσω των εκλογών ,είτε μέσω το κάθε είδους διάλογου πάντα μέσω αντιπροσώπων [εξουσίας] νομιμοποιούνται όλες οι αποφάσεις . Εδώ πρέπει να αναφέρουμε και το ρόλο των νόμιμων διαμεσολαβητών των εργαζομένων τα συνδικάτα. Από τη στιγμή που έχουν το μονοπώλιο του «αγώνα» έχουν και το μονοπώλιο ξεπουλήματος του. Αυτοί οι νόμιμοι λακέδες του καπιταλισμού ,οι επαγγελματίες έμποροι δικαιωμάτων νομιμοποιούνται και νομιμοποιούν τόσο τον καπιταλισμό όσο και το κράτος.

Καθώς παρουσιάζονται ως οι μοναδικοί αντιπρόσωποι αυτής της κοινωνικής ομάδας  και συνδιαλέγονται με τους  εξ ορισμού ταξικούς εχθρούς της ομάδας που αντιπροσωπεύουν με ενδιάμεσο και εγγυητή το κράτος  το μονό που πετυχαίνουν είναι το θέατρο του παραλόγου. Στο όνομα του ‘γενικού καλού  ή και ακόμα της ΄’ κοινωνικής ειρήνης ‘’ παζαρεύουν κατακτήσεις που δεν τους ανήκουν. Το αποτέλεσμα συνήθως είναι το γενικό καλό προς όφελος των αφεντικών τους. Σ ένα κόσμο που όλοι είναι ενήμεροι αλλά κάνεις δε πιστεύει κανένα οφείλουμε να προσθέσουμε ότι η αδυναμία και οι ψευδαισθήσεις των εργατικών στρωμάτων μεγαλώνουν ανάλογα με τα ψίχουλα προς κατανάλωση που τους δίνουν.

Το ζήτημα του ασφαλιστικού δεν είναι ξεκομμένο από κανένα περιβάλλον. Δεν αποτελεί ξεχωριστό πράγμα. Είναι η αποκάλυψη του εξευτελισμού που προκαλεί ο καπιταλισμός τελευταία γραμμή άμυνας για το κάθε άνθρωπο είναι η μισθωτή εργασία και αυτό κάνει. Ασυνείδητα αποδέχεται το ρόλο. Ασυνείδητα κοινωνικοποιείται. Όταν όμως σταματά να δουλεύει φαίνεται ότι η συμμέτοχη του στο κοινωνικά παραχθέν προϊόν δεν είναι αποτέλεσμα που έχει να κάνει με τη ανάγκη που έχει ούτε με τη συμμέτοχη του στη παραγωγική διαδικασία αλλά με το γεγονός ότι δε μπορεί να λειτουργήσει σαν εμπόρευμα  σαν πράγμα που θα προσθέσει άξια σε ένα άλλο προϊόν ώστε οι καπιταλιστές να ιδιοποιηθούν υπεραξία.

Το κράτος δεν θα σταματήσει ποτέ να έχει αυτό το ρόλο. Τη  θεατρική ικανότητα να προσποιείται τον εγγυητή με όπλο τη χρήση βίας. Η  υποκρισία είναι εμφανής, οι ρήτορες της τάξης και της ασφάλειας  γιατί δε βάζουν κάμερες στα γραφεία των διοικητών των δημοσίων οργανισμών, και ειδικότερα στα γραφεία των ασφαλιστικών ταμείων και μπαίνουν στους δρόμους. Προφανώς στη κοινωνία της ισότητας κάποιοι   είναι πιο ίσοι από κάποιους άλλους. Ποιος είναι μεγαλύτερος κίνδυνος αυτοί που πετούν πέτρες ,μολότοφ, απαλλοτριώνουν τράπεζες και όλες μα όλες οι ζημιές  και οι καταστροφές δεν έχουν πολιτικό χαρακτήρα αλλά ποινικό και αποτιμούνται πάντα σε χρήμα  ή οι διαχειριστές των ταμείων, οι πρόεδροι των τραπεζών που έχουν καταχραστεί αμέτρητα ποσά και ποτέ κανένας δεν έχει πάει σε κανένα δικαστήριο σε καμία «δικαιοσύνη»γιατί το ζήτημα της διαχείρισης έχει πολιτικές διαστάσεις. Μάλλον η JUSTITIA  είναι τυφλή για να γέρνει  η ζυγαριά-μέσα στο σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας- ανισοσκελως  προς το μέρος  των οικονομικά και κοινωνικά κυριάρχων.

Συνειδητή αντίσταση είναι η απάντηση. Κράτος και καπιταλιστές  είναι ο εχθρός  χωρίς να είναι το ίδιο πράγμα. Η εξουσία του κράτους είναι  «νόμιμη », η εξουσία του καπιταλισμού είναι άνομη

 

 
Ινστιτούτο Ερευνάς και Καταστροφής