Κάρλος Τζουλιάνι – Δίκη

 

Σε “Νόμιμη Άμυνα” βρισκόταν ο αστυνομικός Μάριο Πλακανίκα όταν σκότωσε τον Κάρλο Τζουλιάνι στις διαδηλώσεις του 2001 καρά της συνόδου G8 στη Γένοβα, έκρινε το ευρωπαικό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Στρασβούργου. Παράλληλα όμως επιδίκασε αποζημίωση 40.000 ευρώ στην οικογένεια του νεαρού διαδηλωτή, με το σκεπτικό ότι το ιταλικό κράτος όφειλε να ερευνήσει αν υπήρξε κακός αστυνομικός σχεδιασμός για την αντιμετώπιση των διαδιλώσεων στο διεθνές forum.

Σε ό,τι αφορά τη θανάτωση του 20χρονου Τζουλιάνι, οι Ευρωπαίοι δικαστές έκαναν δεκτή την εκδοχή της ιταλικής αστυνομίας, ότι το όργανό της δεν κατέφυγε σε υπερβολική χρήση βίας, αλλά θεώρησε ότι διέτρεχαν σοβαρό κίνδυνο ο ίδιος και οι συνάδελφοί του.
Ο πατέρας του άτυχου διαδηλωτή, Τζουλιάνο Τζουλιάνι , χαρακτήρισε θετική την απόφαση σε ό,τι αφορά το σκέλος της αμέλειας του ιταλικού κράτους να ερευνήσει αν ο θάνατος του γιου του υπήρξε προϊόν κακού σχεδιασμού, για τον οποίο ευθύνονται συγκεκριμένοι πολιτικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες.

Τόνισε όμως ότι θα ασκήσει προσφυγή κατά της «αθώωσης» του Πλακανίκα, δεδομένου ότι υπήρξαν μαρτυρίες ότι ο αστυνομικός και οι συνάδελφοί του μετακίνησαν βίαια το νεκρό σώμα του γιου του για να φανεί ότι η θανατηφόρα σφαίρα προήλθε από εξοστρακισμό.

«Η απόφαση δείχνει ότι υπήρξε πολιτική βούληση πίσω από την άγρια καταστολή των διαδηλώσεων στη Γένοβα. Αλλωστε και το ιταλικό δικαστήριο δέχτηκε στη δίκη των 25 διαδηλωτών ότι η αντίδρασή τους υπήρξε προϊόν της αδικαιολόγητα βίαιης συμπεριφοράς των οργάνων της τάξης», είπε o Τζ. Τζουλιάνι.

http://www.ethnos.gr/

Πορεία αλληλεγγύης – Πέμπτη 27 Αυγούστου

Σήμερα 27-8-2009 το αρμόδιο Συμβούλιο Πλημ/κων Αθηνών έκανε δεκτή την αίτηση αποφυκάκισης του Θοδωρή και τον άφησε ελεύθερο.

Κανένας σύντροφος στα χέρια του κράτους. Η αλληλεγύη είναι το όπλο μας.

Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματίων

Όχι στην ποινικοποίηση των αγώνων

Αγώνας για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων μας

Ελευθερώστε τον Θ. Ηλιόπουλο

Νέο εργατικό ατύχημα στη ΛΑΡΚΟ

Έκρηξη σε καμίνι της ΛΑΡΚΟ σημειώθηκε νωρίτερα σήμερα, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του ένας 25χρονος εργαζόμενος. Πρόκειται για το δεύτερο ατύχημα που λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα μήνα στις εγκαταστάσεις της εταιρείας. H Αστυνομική Διεύθυνση Φθιώτιδας συνέλαβε 7 στελέχη της ΛΑΡΚΟ, οι οποίοι προφυλακίστηκαν, ενώ σφραγίστηκαν και 5 ηλεκτροκάμινοι του εργοστασίου.

Ένας 25χρονος εργαζόμενος από το Νέο Κόκκινο είναι νεκρός και τέσσερις συνάδελφοί του τραυματίες, οι δύο εκ των οποίων έχουν υποστεί σοβαρά εγκαύματα από το ατύχημα που σημειώθηκε λίγο πριν τη 1 το μεσημέρι στη ΛΑΡΚΟ.

Ομάδα εργαζομένων πήγε στο καζάνι no5 για να ξεκινήσουν τις διαδικασίες ώστε να το αδειάσουν. Πριν καν αρχίσουν τις προβλεπόμενες διαδικασίες, όπως αναφέρουν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, το καζάνι τρύπησε και η πυρακτωμένη λάβα έπεσε πάνω στους εργαζόμενους.

Σύμφωνα με τους εκπροσώπους των εργαζομένων, στο συγκεκριμένο καζάνι είχε διαπιστωθεί βλάβη εδώ και μια εβδομάδα αλλά το μετάλλευμα παρέμεινε μέσα στο καζάνι, όπου αναπτύσσονται μεγάλες θερμοκρασίες.

Στην περιοχή έσπευσαν τέσσερα πυροσβεστικά οχήματα με ειδικό αφρό, ενώ εργαζόμενοι προσπαθούν να σβήσουν την πυρκαγιά που έχει εκδηλωθεί. Υπενθυμίζουμε ότι στις 2 Αυγούστου είχε σημειωθεί κι άλλο θανατηφόρα εργατικό ατύχημα στις εγκαταστάσεις της Λάρκο.

http://www.tvxs.gr/

Για την κατεδάφιση της Κατάληψης Επιταχυντή Ελευθερονίων

Κατεδαφίστηκε ολοσχερώς η κατάληψη επιταχυντής ελευθερονίων που βρίσκεται εντός της πολυτεχνειούπολης στη γωνία Κατεχάκη με Κοκκινοπούλου εν μέσω καλοκαιριού με την πολυτεχνειούπολη άδεια. Σύντροφοι που βρέθηκαν στο χώρο σημαδεύτηκαν με οπλοπολυβόλα και φακούς από ματατζήδες που έφτασαν στα εξωτερικά κάγκελα της πολυτεχνειούπολης βρίζοντας και απειλώντας. Ήταν η συνέχεια μιας πορείας καταστολής που ξεκίνησε με κλειδώματα και λαμαρίνες, συνέχισε με μπαζώματα, ακολουθήθηκε με παραλήρημα τρομολαγνίας στα κανάλια, την καθημερινή παρουσία και τις συνεχείς προκλήσεις μπάτσων και ασφαλιτών και κορυφώθηκε με την ολοκληρωτική ισοπέδωση του κτιρίου.

Ο επιταχυντής ελευθερονίων είναι ένα εγχείρημα με τα χαρακτηριστικά της αυτοοργάνωσης, και της αυτοδιαχείρισης που στεγαζόταν σε ένα κατειλημμένο χώρο. Οι στόχοι που είχε θέσει εξαρχής η συλλογικότητα του εγχειρήματος ήταν να ασχοληθεί με την ελευθεριακή παιδεία, να τη μεταδώσει με εκδηλώσεις, μέσα και έξω από τα στενά όρια του ακαδημαϊκού χώρου, να την εφαρμόσει στη πράξη κατά το δυνατόν αναπτύσσοντας εργαστήρια με διάφορες θεματικές, να προωθήσει τις ανανεώσιμες πηγές ενέργείας σε μικρή κλίμακα, τον αντικαταναλωτισμό, το DIY (καν’το μόνος σου) και την επαναχρησιμοποίηση υλικών. Η στοχοθεσία αυτή εν μέρει ικανοποιήθηκε μέσα από τη τοποθέτηση αυτοσχέδιας ανεμογεννήτριας, εκδήλωση για την ελευθεριακή παιδεία, όπου διακινήθηκε σχετική μπροσούρα κ.α.. Εκδήλωση της κατάληψης ασχολήθηκε με τη λεηλασία της φύσης και την επίθεση του αστικού περιβάλλοντος στο φυσικό, όπως γίνεται με τα σχέδια για τους τεράστιους οδικούς κόμβους στον Υμηττό και τη κλιματική αλλαγή. Τέλος, φιλοξένησε linux install fest και εκδήλωση της ομάδας sid για την ανωνυμία και την ιδιωτικότητα στο διαδίκτυο.

Η κατεδάφιση του χώρου αυτού γίνεται σε μία περίοδο που κεντρική πολιτική επιλογή του κράτους είναι η επίθεση σε κατειλημμένους χώρους, η επίσημη ανακήρυξη του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου ως βασικό εσωτερικό εχθρό και η ποινικοποίηση της ευρύτερης ριζοσπαστικής δράσης και έκφρασης. Συνδέεται με την παραγγελία του αρχιεισαγγελέα Σανιδά για εκκενώσεις καταλήψεων, για άσκηση πιέσεων στους ιδιοκτήτες κατειλημμένων κτιρίων και με τη συγκεκριμένη αναφορά του επιταχυντή ελευθερονίων ως ένα από τα ορμητήρια αντιεξουσιαστών στην Αθήνα. Ταυτόχρονα, κινείται στο ίδιο πλαίσιο με τις παρακρατικές-φασιστικές επιθέσεις που έλαβαν χώρα εντός του καλοκαιριού σε αυτοοργανωμένους χώρους και πολιτικά στέκια, όπως στις καταλήψεις Πραποπούλου, Υφανέτ, Βίλα Αμαλίας στο Ελευθεριακό στέκι Πικροδάφνη, στο Radio Revolt και νωρίτερα σε στέκι των Αγωνιστικών Κινήσεων.

Παράλληλα, η κατασταλτική κίνηση αυτή εντός πανεπιστημιακού χώρου γίνεται σε μία περίοδο που και το πανεπιστημιακό άσυλο έχει μπει στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών, των ΜΜΕ και των περισσότερων πολιτικών δυνάμεων. Η πρυτανεία διατηρώντας ένα προσωπείο ανεκτικότητας και κατανόησης, αλλά στην ουσία ακολουθώντας πλήρως τους κατασταλτικούς σχεδιασμούς της αστυνομίας, συνεργάστηκε άψογα με τους δολοφόνους του κράτους και δημιούργησε ένα πρωτοφανές γεγονός καταστολής μέσα στο πανεπιστημιακό άσυλο. Σίγουρα φάνηκε το μεγαλείο μιας μακράς υποκρισίας που κράτησε κοντά ένα χρόνο με βασικό δημοσιοσχεσίτη τον αντιπρύτανη Σπαθή, αλλά αυτό δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Η εξουσία μιλάει μέσα από τις πράξεις της και παλεύει διαρκώς να αποκαταστήσει την εικόνα της μέσα από τα λόγια και της θoλές υποσχέσεις της προς όλες τις κατευθύνσεις και μεριές.

Από την άλλη μεριά, για να μην φαντασιώνονται οι σιχαμεροί κύκλοι της ασφάλειας, οι εξίσου γελοίοι πολιτικοί και οι χαμαιλέοντες πρυτάνεις πως πέτυχαν μια μεγάλη νίκη απέναντι στο ανταγωνιστικό κίνημα είναι σκόπιμο να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα. Μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη αρκετοί άνθρωποι που δραστηριοποιούνταν στην κατάληψη επέλεξαν να συμμετάσχουν σε νέα εγχειρήματα καταλήψεις, συνελεύσεις γειτονιάς ή να ενισχύσουν ήδη υπάρχοντα ελευθεριακά εγχειρήματα που κρίθηκαν πιο ουσιαστικά για τον αγώνα στη συγκεκριμένη συγκυρία, από τον επιταχυντή ελευθερονίων. Έτσι, ο επιταχυντής ελευθερονιών υπολειτουργούσε εδώ και αρκετούς μήνες με μικρή παρουσία στο χώρο, με σταθερή συνέλευση μέχρι πριν το καλοκαίρι και με μία τελευταία εκδήλωση στις αρχές Ιουνίου. Δεν κατάφεραν λοιπόν να γκρεμίσουν ούτε έναν χώρο με πλούσια ιστορία, ούτε ένα χώρο με αξιόλογη κοινωνική απεύθυνση και σχέσεις. Βέβαια ο χώρος παρέμενε κατειλημμένος και αποτελούσε λίγο έδαφος ακόμα απελευθερωμένο από τη σφαίρα της εξουσίας και του κέρδους, από την πανεπιστημιακή αποστείρωση και την εκπαίδευση της καταπίεσης. Για αυτό η επίθεση τους προκαλεί την οργή μας.

Με την κατεδάφιση μπορεί κάποιοι να πίστεψαν πως κατεδάφισαν και τις ιδέες πίσω από το εγχείρημα, αλλά μάλλον αδυνατούν να καταλάβουν πως ο “επιταχυντής ελευθερονιων” δεν είναι το κτίριο που γκρεμίστηκε και πως ούτε τώρα θα έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Η μόνη μηδενική ανοχή που αντιλαμβανόμαστε είναι απέναντι στην καταστολή.

ΜΠΑΤΣΟΙ, ΠΡΥΤΑΝΕΙΣ, ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟΙ:
ΟΣΑ ΝΤΟΥΒΑΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΓΚΡΕΜΙΣΕΤΕ, ΟΣΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΞΑΠΟΛΥΣΕΤΕ, ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΩΝ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΩΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΑ ΑΓΓΙΞΕΤΕ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ.

Κατάληψη Επιταχυντής Ελευθερονίων

Υπόθεση Αλέξη Γρηγορόπουλου – Ενημέρωση

Οι ειδικοί φρουροί Επαμεινώνδας Κορκονέας και Βασίλης Σαραλιώτης παραπέμφθηκαν οριστικά σε δίκη για τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου, τον περασμένο Δεκέμβριο, στα Εξάρχεια. Αντιμετωπίζουν τις κατηγορίες της ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο (για τον Επ. Κορκονέα) και της απλής συνέργειας σε ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο (για τον Β. Σαραλιώτη).

Βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών απέρριψε την έφεση των κατηγορουμένων κατά του παραπεμπτικού βουλεύματος του πρωτοβάθμιου συμβουλίου. Ως εκ τούτου, οι τελευταίοι βρίσκονται προ των πυλών του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της Αθήνας.

«Η ενσυνείδητη αδιαφορία που επέδειξε σε συνδυασμό με την σκόπευση που προηγήθηκε αδιακρίτως προς το πλήθος των συγκεντρωμένων πυροβολισμών, καταδεικνύει ότι, ενώ προέβλεψε ως ενδεχόμενη συνέπεια των πυροβολισμών του την θανάτωση κάποιων από τα άτομα, δεν απώθησε από τη συνείδηση του την εξεικόνιση του συγκεκριμένου εγκληματικού αποτελέσματος αλλά επιδοκίμασε την θανάτωση προσώπου», τονίζουν οι τρεις αρμόδιοι δικαστές, οι οποίοι χαρακτηρίζουν εντελώς αδικαιολόγητη τη χρήση πυροβόλου όπλου εκ μέρους του Επ. Κορκονέα.

Ευθύνες επιρρίπτονται και στο Β. Σαραλιώτη (απέρριψαν, το αίτημα για αντικατάσταση της προσωρινής του κράτησης με περιοριστικούς όρους). Το Συμβούλιο Εφετών επισημαίνει: «Η συμπεριφορά του δεν υπολείπεται σε ποινική απαξία καθώς και αυτός αγνόησε την εντολή του Κέντρου Άμεσης Δράσης. Η παρουσία του δεν ήταν παθητική αλλά ενεργητική και με εμφανή τα στοιχεία που υποδηλώνουν αυτονομία σκέψης και διακριτή πρωτοβουλία στη λήψη των αποφάσεων. Ενώ είχε επίγνωση της κατάστασης και της επικινδυνότητας που ενείχε η χρήση όπλων υπό αυτές τις συνθήκες όχι μόνο δεν απέτρεψε τον συνάδελφο του από την επίμεμπτη ενέργεια, αλλά διατήρησε τη θέση του παραπλεύρως αυτού, έχοντας μάλιστα θέσει το χέρι του στη θήκη του όπλου που έφερε ενώ είχε χαρακτηριστική στάση ετοιμότητας και επίδειξης ισχύος».

http://www.tvxs.gr/v18874

Φωνές μεταναστών από το κέντρο κράτησης της Παγανής στη Λέσβο

Αυτή τη στιγμή στο κέντρο κράτησης της Παγανής στη Λέσβο κρατούνται περίπου 1000 άτομα σε άθλιες συνθήκες. Από τις 18 Αυγούστου οι 160 ανήλικοι κρατούμενοι στο Κέντρο Κράτησης στην Παγανή πραγματοποιούν απεργία πείνας ζητώντας το αυτονόητο: ελευθερία. Χρησιμοποιώντας το μόνο όπλο που τους έχει μείνει, το ίδιο τους το σώμα, αρνούνται να πάρουν συσσίτιο ζητώντας να ελευθερωθούν, διεκδικώντας τα στοιχειώδη δικαιώματά τους.

{youtubejw}lP2yT6EjBXo{/youtubejw}

Σήμερα Πέμπτη, στις 10 το πρωί, έγινε μια συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το κέντρο κράτησης της Παγανής ζητώντας την απελευθέρωση όλων των κρατουμένων και το κλείσιμο των στρατοπέδων κράτησης μεταναστών. Οι κρατούμενοι ήταν στα κάγκελα όλη την ώρα, φώναζαν συνθήματα μαζί με όσους και όσες ήταν έξω και έγραφαν σε πανιά και χαρτιά: «δεν θέλουμε φαγητό, θέλουμε ελευθερία». Ένα παιδί 13 χρονών ήταν πολύ άρρωστο και επί μια εβδομάδα αρνούνταν να το πάνε στο νοσοκομείο αλλά, όσο ήμασταν εκεί ήρθε ασθενοφόρο και το πήρε. Αυτή τη στιγμή πραγματοποιείται διαδήλωση στο κέντρο της πόλης. Οι κρατούμενοι μας έδωσαν ένα κείμενο το οποίο διαβάστηκε έξω και έλεγε τα εξής:

«Θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε που ενδιαφέρεστε για τους πρόσφυγες. Ζούμε σε πολύ άσχημες συνθήκες στη χειρότερη φυλακή, για περισσότερους από 3 μήνες σε πολύ κακές συνθήκες, χωρίς καμία συμπαράσταση εκτός από εσάς που είστε τώρα εδώ έξω. Η αστυνομία αρνείται να εξηγήσει τις πολύ κακές συνθήκες τις οποίες βιώνουμε σε αυτή τη φυλακή. Είμαστε πάνω από 1000 άτομα, γυναίκες, άντρες και με πολλά παιδιά, περίπου 150. Έτσι, σαν συμπέρασμα, σας ζητάμε να κάνετε ότι μπορείτε γιατί περιμένουμε πολλά από εσάς. Χρειαζόμαστε την ελευθερία μας και τα δικαιώματά μας.

Χαιρετισμούς, οι κρατούμενοι»

http://noborderlesvos09.gr/

Institute for Anarchist Studies – Anarchist Studies Network

The IAS

The Institute for Anarchist Studies (IAS), a nonprofit foundation established in 1996 to support the development of anarchism, is a grant-giving organization for radical writers and translators worldwide. To date, we have funded some sixty projects by authors from countries around the world, including Argentina, Lebanon, Canada, Chile, Ireland, Nigeria, Germany, South Africa, and the United States. We also publish the online journal Perspectives on Anarchist Theory, organize the annual Renewing the Anarchist Tradition conference, and offer the Mutual Aid Speakers List. The IAS is part of a larger movement to radically transform society as well. We are internally democratic and work in solidarity with people around the globe who share our values.

About the ASN

The Anarchist Studies Network is an official Specialist Group of the Potitical Studies Assosiation (UK) 

The principal aims of this network are to coordinate and promote the re-investigation of anarchism as a political ideology.

About the Isntitute for Anarchist Studies

Anarchism emerged out of the socialist movement as a distinct politics in the nineteenth century. It asserted that it is necessary and possible to overthrow coercive and exploitative social relationships, and replace them with egalitarian, self-managed, and cooperative social forms. Anarchism thus gave new depth to the long struggle for freedom.

The primary concern of the classical anarchists was opposition to the state and capitalism. This was complemented by a politics of voluntarily association, mutual aid, and decentralization. Since the turn of the twentieth century and especially the 1960s, the anarchist critique has widened into a more generalized condemnation of domination and hierarchy. This has made it possible to understand and challenge a variety of social relationships — such as patriarchy, racism, and the devastation of nature, to mention a few — while confronting political and economic hierarchies. Given this, the ideal of a free society expanded to include sexual liberation, cultural diversity, and ecological harmony, as well as directly democratic institutions.

Anarchism’s great refusal of all forms of domination renders it historically flexible, politically comprehensive, and consistently critical — as evidenced by its resurgence in today’s global anticapitalist movement. Still, anarchism has yet to acquire the rigor and complexity needed to comprehend and transform the present. 

Institute for Anarchist Studies

http://www.anarchist-studies.org/
PO Box 15586, Washington, DC 20003, USA info@anarchiststudies.org

About the ASN

What constitutes “anarchist studies,” and where did it come from?

Following the collapse of the Soviet Union, and with it, of an entire world order based on the tension between American and Soviet power, a number of intellectuals announced (once again) that the age of “ideologies” had ended; liberal democracy and capitalism had won, and no other political or economic options remained credible as contenders for the future. Energy had drained from most of the “New Social Movements” that had come to such prominence in the sixties and seventies; having since been institutionalized, accommodated within the system, environmentalism and the various forms of “identity politics” were no longer to be seen as radical challenges to the status quo, much less as forming part of a revolutionary “Movement.”

Two decades later, this cozy perception of the world is in shambles. Nearly a third of the world’s population lives in “failed states”; international systems of law and order are in serious disarray; strains on the planetary ecosystem are increasingly hard to ignore; the global marketplace lurches between “irrational exuberance” and crisis. The institutional managers of this world order now cannot meet without major police and military protection; everywhere they go, angry crowds appear. Many in these crowds speak not of a Movement, but of a “movement of movements,” that cannot be accommodated within the present order. It has become a common observation that, notwithstanding the novelty of this force, it cannot be understood without reference to another, older political tradition, one that had gone into an historical eclipse around the time of the Russian Revolution and the first victories of the women’s suffrage movement, that had long since become something less than a memory, a mere epithet: anarchism.

It is deeply ironic that there are now arguably more people outside of the academy than inside it who possess any intellectual context for this tradition; one is hard pressed to find a few scattered, often uninformed references to anarchism in the most advanced realms of scholarly discourse. Nonetheless, over the last two decades, academics have slowly begun to rediscover the historical significance of anarchism, which, as Benedict Anderson recently had to remind his fellow historians, was for a time “the main vehicle of global opposition to industrial capitalism, autocracy, latifundism, and imperialism.” Scholars have started to study the influence of anarchism on early Korean and Filipino national liberation struggles, movements for birth control from Barcelona to Boston, Latin American labor history, Jewish immigrant life, the development of modern sociology and geography, the French Resistance, debates over eugenics and Social Darwinism, modern art and Modern Schools, avant-garde film and popular music, revolutions from Mexico to China to Russia itself.

There has even been some interest in revisiting the theoretical documents left in the wake of anarchist movements, dusting off the old ideas in search of new perspectives. Far from having been anti-intellectual “primitive rebels,” anarchists produced a rich critical discourse on every facet of life and knowledge, from economics to linguistics, from social history to aesthetic theory, from urban planning to ontology — a counter-institutional archive that has barely begun to be investigated. Amid a widespread increase in doctoral theses and academic publications directly engaged with the anarchist archive, some researchers have begun to draw inspiration from it, to see their work as an extension of anarchist theory and practice. For a number of us, what we are calling “anarchist studies” no longer necessarily takes anarchism as its object of study but as a standpoint from which to study the world. Anarchist contributions to thought are making a reappearance in a number of fields, challenging established orthodoxies. Perhaps, against all odds, we are witnessing the emergence of a new anarchist paradigm in academia.

It is unlikely that this paradigm has a future unless steps are taken to foster its growth, to maintain a space for it within the existing institutional structures it inhabits while preventing it from being simply absorbed by those structures. Therefore, the Anarchist Studies Network seeks

1.) to build on the renewed interest in anarchist and anarchistic thought by facilitating and promoting the study of anarchism as modern political theory and practice, across scholarly disciplines, both within and outside the official academic sphere;

2.) to provide an interdisciplinary institutional forum bringing together graduate students, professional academics, and independent scholars across the world; and

3.) to provide a platform for the promotion of anarchism as a vital and viable analytical, conceptual, and pedagogical paradigm for the 21st century.

To these ends, the group has four specific aims and objectives:

a.) We plan to organise a seminar series to allow academics and graduate students to present their work to a more specialist audience.

b.) We also plan to organise an annual two-day conference on the legacy and work of individual anarchists, or on aspects of anarchist history, contemporary anarchist practice, or anarchism’s potential to contribute to ongoing political and economic change.

c.) This will clearly demand the coordination of broader and more long-term research projects and funding applications.

d.) Our basic aim is to reinvigorate the study of anarchism within academia by building links across subject areas, and to this end we will actively seek close relationships with other interested specialist groups in the PSA, BISA, APSA and ISA, as well as groups located outside the official sphere of academia, including those formed for activism and public intellectual life.

http://anarchist-studies-network.org.uk/