Aλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα, να καταργηθεί το δουλεμπόριο

Πρωτοβουλία 56 Πρωτοβάθμιων Σωματείων για την αλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα Κούνεβα

και την

κατάργηση του δουλεμπορίου στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα 

Συγκέντρωση Πέμπτη 22/01 6μ.μ. Προπύλαια και πορεία στο

Υπουργείο Εργασίας

Κωνσταντίνα δεν είσαι μόνη

Η εργοδοτική τρομοκρατία δεν θα περάσει

Τη Δευτέρα στις 22 Δεκέμβρη 2008 το βράδυ η συνάδελφος Κωνσταντίνα Κούνεβα, γραμματέας της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού, επιστρέφοντας από τη δουλειά της δέχτηκε δολοφονική επίθεση. Δύο τραμπούκοι τής ρίχνουν βιτριόλι στο πρόσωπο και με βία την αναγκάζουν να το καταπιεί. Νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στην Εντατική Μονάδα του νοσοκομείου Ευαγγελισμός έχοντας υποστεί σοβαρές βλάβες στο πρόσωπο και μόνιμες αναπηρίες σε ζωτικά όργανα, ενώ έχει ήδη χάσει την όρασή της από το ένα μάτι. Κινδυνεύει η ίδια η ζωή της… Η δολοφονική αυτή επίθεση είναι η εκδίκηση για τη συνδικαλιστική της δράση, τον αγώνα της να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των συναδέλφων της.

Αυτό φαίνεται και από τα ίδια τα γεγονότα. Στις 26 Νοεμβρίου γίνεται η τέταρτη τριμερής συνάντηση στο υπουργείο Εργασίας για τη βλαπτική μεταβολή που έχουν υποστεί οι νοικιασμένες εργαζόμενες στα συνεργεία καθαρισμού στον ΗΣΑΠ από την εταιρεία ΟΙΚΟΜΕΤ του Οικονομάκη. Χρησιμοποιώντας την εγκύκλιο 182/1985, που προβλέπει ότι όσοι δουλεύουν κάτω από 6 ώρες στην καθαριότητα δεν δικαιούνται βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα, η ΟΙΚΟΜΕΤ τροποποιεί μονομερώς και σε αντίθεση με την Σ.Σ.Ε τις αρχικές συμβάσεις των καθαριστριών από 6ωρες σε συμβάσεις 5,5 ωρών με μισή ώρα διάλειμμα και από βαρέα τα ένσημα γίνονται απλά… Στην τριμερή στο πλευρό της εργοδοσίας δεν παρίσταται μόνο ο δικηγόρος της αλλά και το επιχειρησιακό σωματείο που στήθηκε από τους εργοδότες με μέλη τους προσωπάρχες, τους διευθυντές και τους επόπτες της εταιρείας… Έξω από το υπουργείο –θυμίζοντας τη δολοφονία Λαμπράκη…– πραγματοποιείται αντισυγκέντρωση 80 μελών αυτού του στημένου από την εργοδοσία επιχειρησιακού ‘σωματείου’ με πανό. Βρίζουν, απειλούν και στοχοποιούν τη συνάδελφο Κωνσταντίνα Κούνεβα, γενική γραμματέα της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού (ΠΕΚΟΠ), κραυγάζουν πως θέλει να κλείσει την εταιρεία…

Η Κωνσταντίνα είναι γυναίκα, μητέρα ανήλικου παιδιού, εργαζόμενη-συνδικαλίστρια και μετανάστρια. Θέλει και επιμένει να είναι πραγματική συνδικαλίστρια και να παλεύει για τα εργατικά δικαιώματα.

Η Κωνσταντίνα και η ΠΕΚΟΠ επιμένουν να αποκαλύπτουν από το 2000 όσα κρύβονται πίσω από τις εργολαβίες, ιδιαίτερα, στις δημόσιες υπηρεσίες: οι διοικήσεις των οργανισμών, των νοσοκομείων, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία στηρίζουν το δουλεμπόριο που γίνεται από τους εργολάβους. Καταγγέλλουν ότι καταπατούνται όλα τα εργατικά δικαιώματα: το κράτος δίνει διπλάσια και τριπλάσια χρήματα στους εργολάβους, αυτοί όμως δηλώνουν πλασματικές ώρες και δεν πληρώνουν τις ώρες που εργάζονται, υποχρεώνουν τις καθαρίστριες να υπογράφουν λευκά χαρτιά με αποδοχές που ποτέ δεν είδαν στα χέρια τους, πληρώνουν κάτω από τη ΣΣΕ, για 8 ώρες εργασίας 500 Ευρώ, για 6 ώρες εργασίας 400 Ευρώ, για 3 ώρες εργασίας 150-180 Ευρώ, δεν πληρώνουν τις υπερωρίες. Υποχρεώνουν τις καθαρίστριες να υπογράφουν με την πρόσληψη την οικειοθελή αποχώρηση, δεν βάζουν ένσημα, δεν κολλούν τα βαρέα με αποτέλεσμα να μη θεμελιώνεται δικαίωμα σύνταξης, τις αναγκάζουν να υπογράφουν ότι πληρώνονται για μεγαλύτερο ποσό στην είσπραξη του δώρου, ενώ παίρνουν λιγότερα στο χέρι, ασκούν ψυχολογική βία, εκβιάζουν με απολύσεις και μαύρες λίστες.

Η Κωνσταντίνα και η ΠΕΚΟΠ αποκαλύπτουν το δουλεμπόριο, την εργοδοσία που στήνει εργοδοτικά σωματεία. Καταγγέλλουν τον εργασιακό μεσαίωνα των καθαριστριών στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που όμως αρνείται να τους στηρίξει. Καταγγέλλουν καθημερινά στις ελεγκτικές υπηρεσίες, στο ΙΚΑ. Φέρνουν τις Επιθεωρήσεις Εργασίας στους τόπους εργασίας. Με αγωγές ενάντια στην εργοδοσία είναι δίπλα στις εργάτριες που σηκώνουν κεφάλι. Ζητούν στοιχεία που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί επικαλούνται προσωπικά δεδομένα! Απαιτούν το αυτονόητο, να καταργηθεί  το θεσμικό πλαίσιο που επιτρέπει στις δημόσιες και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να υπάρχει δουλεμπόριο, ζητούν να τελειώσουμε μια για πάντα με τον νόμο 2956 του 2001 (με Υπουργό Εργασίας τον Ρέππα του ΠΑΣΟΚ) που στο άρθρο 20 βαφτίζει τους δουλεμπόρους εταιρείες προσωρινής απασχόλησης και το νταβατζηλίκι μεσολάβηση για εξεύρεση θέσης εργασίας. Ζητούν να πληρώνονται από τα ταμεία των διοικητικών υπηρεσιών του δημοσίου και όχι από τους εργολάβους. Ζητούν να καταργηθεί η εγκύκλιος 182 του 1985 που προβλέπει ότι όσοι δουλεύουν κάτω από 6 ώρες στην καθαριότητα δεν δικαιούνται ένσημα για βαρέα και ανθυγιεινά, ζητούν να ελεγχθούν οι εργοδότες από τις διοικήσεις των δημόσιων οργανισμών, γιατί δεν πληρώνουν και δεν ασφαλίζουν τις εργαζόμενες. Καταγγέλλουν ότι, αν και η εγκύκλιος 182/85 για τα νοσοκομεία προβλέπει ότι οι καθαρίστριες δικαιούνται όσες ώρες και να δουλεύουν βαρέα ένσημα, τις δηλώνουν σαν γενικών καθηκόντων, τραπεζοκόμες, βοηθούς μαγείρων ή εργάτριες στα πλυντήρια και τους κολλούν απλά ένσημα… Η απάντηση των διοικήσεων των δημόσιων οργανισμών είναι: «εμείς αναθέτουμε και πληρώνουμε τους εργολάβους για να καθαρίζουν. Με ποιους δουλεύουν, πώς δουλεύουν, είναι δική τους δουλειά, εμάς δεν μας ενδιαφέρει».

Το εργατικό κίνημα δέχεται για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες δολοφονική επίθεση από τραμπούκους της εργοδοσίας… Οι ομοσπονδίες και οι συνομοσπονδίες δεν αρκεί να βγάζουν ανθρωπιστικές ανακοινώσεις, είναι ανάγκη να καλέσουν τα συνδικάτα και τους εργαζομένους σε απεργιακές κινητοποιήσεις και αγωνιστική δράση. Τα σωματεία και ομοσπονδίες σε ΔΕΚΟ πρέπει να σταματήσουν να ανέχονται να δρουν μέσα στους χώρους εργασίας τους οι δουλεμπορικές εταιρείες. Πρέπει επιτέλους η ΓΣΕΕ και το ΕΚΑ να καταγγείλουν ως εργοδοτικό το στημένο σωματείο από την ΟΙΚΟΜΕΤ του Οικονομάκη. Είναι σοβαρό πρόβλημα ακόμη και στα γραφεία της ΓΣΕΕ να υπάρχει ιδιωτικό συνεργείο καθαρισμού…

Τα όσα συμβαίνουν στο χώρο των εταιρειών καθαρισμού είναι μία μόνο από τις περιπτώσεις του σύγχρονου δουλεμπορίου. Το δουλεμπόριο από τους εργολάβους, η νομιμοποίηση της εργοδοτικής ασυδοσίας, η ελαστική εργασία προωθήθηκαν με διάφορους τρόπους σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα από το οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Δεν είναι μεμονωμένες αυθαιρεσίες αυτές που συμβαίνουν στο χώρο των εταιρειών καθαρισμού. Είναι μέρος της συνολικότερης επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων, της αναίρεσης κατακτήσεων, της αμφισβήτησης του δικαιώματος στη συνδικαλιστική δράση. Δείχνει που θέλουν εργοδότες και η πολιτική της κυβέρνησης να πάνε τα πράγματα για όλους μας. Γι’ αυτό και η υπόθεση αυτή μας αφορά ΟΛΟΥΣ. Ήρθε η ώρα την απάντηση να δώσει το εργατικό κίνημα που δεν σιωπά μπροστά στο έγκλημα, που θα δώσει τη μάχη μέχρι τέλος για να καταργηθεί το θεσμικό πλαίσιο της ελαστικής εργασίας και να τελειώσει μια για πάντα το δουλεμπόριο των εργαζομένων, αλλά και για να αμείβονται αξιοπρεπώς και να έχουν πλήρη ασφάλιση. Τα σωματεία να μη σιωπήσουν, να πάρουν θέση, να δείξουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους, να στηρίξουν έμπρακτα τον αγώνα ενάντια στο δουλεμπόριο. Ειδικά τα σωματεία και οι ομοσπονδίες που βρίσκονται σε χώρους όπου απασχολούνται ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι να απαιτήσουν να σταματήσει το απαράδεκτο αυτό καθεστώς, να γίνουν προσλήψεις και διορισμοί προσωπικού καθαριότητας και να επιστρέψουν στις δημόσιες υπηρεσίες, οργανισμούς και εταιρείες όλες οι λειτουργίες που έχουν ανατεθεί σε ιδιώτες και εργολάβους και να απαιτήσουν αμέσως η πληρωμή αυτού του προσωπικού να γίνεται με ευθύνη των ΔΕΚΟ και των Δημόσιων Ιδρυμάτων και όχι των δουλεμπόρων. Τέλος, είναι αίτημα του εργατικού κινήματος να χορηγηθεί τώρα πλήρης σύνταξη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στην Κωνσταντίνα.

Να στηρίξουμε τον ηρωικό αγώνα της ΠΕΚΟΠ. Είναι χρέος τιμής στην Κωνσταντίνα να γίνουν μέλη της ΠΕΚΟΠ όλες οι εργάτριες και να συμβάλουμε όλοι στη δικαίωση του αγώνα που δίνουν οι συναδέλφισσές μας. Να αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί, Να κλείσουν οι δουλεμπορικές εταιρείες, Κανένας εργαζόμενος ενοικιαζόμενος.

Παναττική Ένωση Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού

Σύλλογος Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Καθηγητών

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής

Πανελλαδικό Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών

Σωματείο Εργαζομένων στις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα»

Σωματείο Εργαζομένων στις Ταχυμεταφορικές και Ταχυδρομικές Επιχειρήσεις Αττικής

Σωματείο Εργαζομένων Vodafone

Σωματείο συμβασιούχων ΕΛΤΑ

Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. Κερατσινίου – Περάματος «Ν. Πλουμπίδης».

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. Νίκαιας – Πειραιά

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Η Αθηνά»

Α΄ Σύλλογος Αθηνών Εκπαιδευτικών Π.Ε.

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Ο Παρθενώνας»

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π. Ε. «Αριστοτέλης»

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Κ. Σωτηρίου»

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. Νέας Σμύρνης

Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Σύρου – Τήνου – Μυκόνου

Α΄ ΕΛΜΕ Κυκλάδων

Γ΄ ΕΛΜΕ Αθήνας

ΕΛΜΕ  Άνω Λιοσίων – Ζεφυρίου – Φυλής

ΕΛΜΕ Νότιας Αθήνας

Σύλλογος Έμμισθων Ιατρών Ιδιωτικών Νοσοκομείων Αθήνας – Πειραιά

Σωματείο Εργαζομένων Αττικού Νοσοκομείου

Σωματείο Εργαζομένων Νοσοκομείου «Ερυθρός Σταυρός» (Κοργιαλένειο – Μπενάκειο)

Σωματείο Εργαζομένων στις Κοινωνικές Υπηρεσίες Ιδιωτικών Φορέων

Πενταμελής Επιτροπή ΕΙΝΑΠ του Νοσοκομείου Νίκαιας

Σωματείο Εργαζομένων στα Καταστήματα Τύπου του Αεροδρομίου Αθηνών

Σωματείο Εργαζομένων ΜΜΕ Λέσβου

Σύλλογος Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Βορείου Ελλάδας

Σωματείο Υπαλλήλων και Εργατοτεχνιτών Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων (ΕΒΟ-ΠΥΡΚΑΛ) Αιγίου

Σύλλογος Εργαζομένων Proton Ασφαλιστικής

Πανελλήνιος Σύλλογος Προσωπικού ΕΡΤ-ΑΕ

Σωματείο Εργαζομένων Εθνικού Θεάτρου

Σύλλογος Μετεκπαιδευόμενων Δασκάλων και Νηπιαγωγών Μαράσλειου Διδασκαλείου και Διδασκαλείου Νηπιαγωγών ΤΕΑΠΗ

Πανελλαδικό Σωματείο Ενέργειας «Εργατική Αλληλεγγύη»

Σ.Ε.ΕΛΛ.Α.Σ.- Σύλλογος Εργαζομένων στα Κεντρικά Γραφεία των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων ΑΒΕΕ (ΕΒΟ-ΠΥΡΚΑΛ)

Σύλλογος Εκτάκτου Εκπαιδευτικού Προσωπικού Α.Τ.Ε.Ι. Πάτρας«Αρτίν Δανελιάν»

Σωματείο Προσωπικού Καθαριότητας Δήμου Πάτρας

Σύλλογος Δ.Ε.Υ.Α. Πάτρας

Σωματείο εργαζομένων στη Φύλαξη Πελοποννήσου –Ηπείρου -Στερεάς-Ιονίων νήσων

Σωματείο Ξενοδοχοϋπαλλήλων Πατρών και περιοχής Αχαίας « Η ΕΝΟΤΗΤΑ»

Σωματείο Ξενοδοχοϋπαλλήλων PORTO-RIO

Σωματείο εργαζομένων Ηλεκτρομηχανικής ΚΥΜΗΣ

Ένωση Τεχνικών ΔΕΗ Τ.Δ.Ε. Πάτρας

Σωματείο Εργαζομένων ΑΒΕΞ

Σωματείο Σερβιτόρων Νομού Αχαΐας

Ένωση Εργαζομένων Φυσικού Αερίου Αττικής

Ε.Μ.Δ.Υ.Δ.Α.Σ. Αττικής

Σύλλογος Προσωπικού Εναέριων Μεταφορών

Σύλλογος Εργαζομένων στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας(Κ.Θ.Β.Ε.) πάσης φύσεως προσωπικού

Σωματείο Εργαζομένων Δήμου Βύρωνα

Σωματείο Εργαζομένων Δήμου Νέας Ιωνίας

Σωματείο Εργαζομένων Δήμου Ρέντη

Πανελλήνια Ένωση Αδιόριστων Εκπαιδευτικών

Σύλλογος Εργαζομένων στην Ελληνική Τράπεζα

H πρωτοβουλία μας είναι ανοικτή σε όποιο πρωτοβάθμιο σωματείο θέλει να στηρίξει τον αγώνα ενάντια στο σύγχρονο δουλεμπόριο.

Το βρώμικο παιχνίδι που παίζεται πίσω από την επίθεση στη γραμματέα της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών Κωνσταντίνα Κούνεβα, στις 22 Δεκεμβρίου 2008 είναι πάρα πολύ μεγάλο. Η προσπάθεια συγκάλυψης ενός εγκλήματος για άλλη μια φορά πάει να εξελιχτεί μπροστά στα μάτια μας. Πάντα όμως πρέπει να κρατούνται και οι τύποι ή αλλιώς και το αίσχος έχει τα όρια του. Έτσι η αρμόδια εισαγγελέας για την υπόθεση επέστρεψε τον φάκελο της υπόθεσης στην Αστυνομία προκειμένου να γίνουν συμπληρωματικές ενέργειες.

Η αστυνομία για άλλη μια φορά ασκώντας το ρόλο του ρουφιάνου κατέθεσε φάκελο για την υπόθεση ο οποίος δεν είχε μέσα καταθέσεις από μάρτυρες που ήταν παρόντες στην υπόθεση, αλλά και αποτελέσματα εργαστηριακών εξετάσεων.

Επίσης ζητήθηκε και κατάθεση της ίδιας εάν και εφόσον αυτό είναι δυνατό.

Το ότι η αστυνομία ανέλαβε για άλλη μια φορά το έργο της “εκκαθάρισης” δεν προκαλεί καμία εντύπωση. Η συνεργασία επίσημων οργάνων του κράτους με εργοδοτικούς φορείς συνεχίζεται. Οι μπάτσοι σαν μπράβοι αναλαμβάνουν την προστασία δημόσιων και ιδιωτικών συμφερόντων αδιαφορώντας πλήρως για τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα. Το μοναδικό πράγμα που τους νοιάζει είναι η παράσταση που δίνουν οι ίδιοι όταν πραγματοποιούν σαν καλοί συνδικαλιστές σε κάποια εκδήλωση. Δίνοντας μαθήματα πειθήνιας δράσης.

Η Κούνεβα , μετανάστρια, αντιστεκόταν σε πιέσεις που έχουν να κάνουν με την υπερεργασία και γενικότερα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η εταιρία στην οποία εργαζόταν , νοίκιαζε εργαζομένους , σε άλλους. Πελάτες της εταιρίας , ανάμεσα σε άλλους, είναι ο ΗΣΑΠ και η Ελληνική Βιομηχανία Όπλων. Σκοπός της ενοικίασις εργατών είναι να είναι υπόλογος για τα όποια δικαιώματα ο βασικός εργοδότης και όχι η πραγματική εταιρία στην οποία απασχολήθηκε.

Η αλληλεγγύη μας σε τέτοιου είδους επιθέσεις και συμπεριφορές πρέπει και είναι έμπρακτες.

Και κάτι τελευταίο το όνομα της εταιρίας στην οποία εργάζεται η Κωνσταντίνα Κούνεβα είναι ΟΙΚΟΜΕΤ, της οποίας ιδιοκτήτης είναι στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.

Ξεπέρασαν κάθε όριο!

Ποιός Κούγιας. Ο μπάτσος-δολοφόνος Ε. Κορκονέας πρέπει να τον απολύσει πάραυτα και στη θέση του να προσλάβει τον συντάκτη του «Ριζοσπάστη», που ανέλαβε να γράψει τη συγκλονιστική του απολογία. ‘Η να τα συνδυάσει και τα δύο: τον Κούγια δικηγόρο και τον συντάκτη μάρτυρα υπεράσπισης. 

Αυτή τη φορά ξεπέρασαν κάθε όριο. Δεν σταμάτησαν στη γνωστή προβοκατορολογία και χαφιεδολογία με την οποία προσπαθούν κάθε φορά να συκοφαντήσουν τις λαϊκές κινητοποιήσεις που σπάνε τα όρια της αστικής νομιμότητας και συγκρούονται με τους μηχανισμούς καταστολής. Εκαναν ένα άλμα, ιστορικό στην περίπτωσή τους, και ανέλαβαν την υπεράσπιση του μπάτσου-δολοφόνου. Την υπεράσπιση χωρίς επιφυλάξεις και προσχήματα. Δικαιολογημένη ήταν η αντίδρασή του, όμως ήταν άτυχος, γιατί παρά την πρόθεσή του η σφαίρα χτύπησε στο ψαχνό! Όποιος δεν πιστεύει σ’ αυτά που διαβάζει δεν έχει παρά να ανατρέξει στον διαδικτυακό τόπο της φυλλάδας του Περισσού (http://www1.rizospastis.gr/), στο φύλλο της Κυριακής 28 Δεκέμβρη. Εκεί θα βρει το πόνημα με τον τίτλο «Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά», που κατέλαβε δύο ολόκληρες σελίδες με μεγάλα γράμματα στο κυριακάτικο σαλόνι της εφημερίδας (μη τυχόν και το διαβάσουν λιγότεροι ή δεν το προσέξουν κάποιοι).

»Ξέρεις πόσες φορές πήγαν να με κάψουν σαν λαμπάδα αυτά τα κωλόπαιδα, οι φονιάδες οι κουκούλες; Ξέρεις με τί τέχνη φτιάχνουν και πετάνε τις μολότοφ; Πάνω στη μαρκίζα τις αμολάνε κάτω από κει που καθόμαστε να προστατευτούμε, κι έρχεται η φωτιά και σε λούζει… τρεις φορές με έχουνε κάψει και τη γλίτωσα με μέτρια εγκαύματα σε όλο το σώμα. Ξέρεις εσύ που με δείχνεις με το δάχτυλο, ξέρεις πόσες φορές γύρισα στο σπίτι με τα αίματα και το δέρμα μου καμένο και με ρωτούσαν τα παιδιά μου τι έπαθα και κρυβόμουνα για να μη με δουν καμένο και κλαίγανε;

»Ενα κομμάτι ψωμί έβγαζα κι εγώ, το παιδί της παραδουλεύτρας από το χωριό, με τον πατέρα χαμένο στο πιοτό, να γυρίζει στο σπίτι και να τσακίζει στα χαστούκια κι εμένα και τη μάνα μου γιατί δεν του άρεσε πότε το ένα πότε το άλλο…

»Διάλεξα τα σίγουρο ψωμί και να μας, δέκα χρόνια στη σφηκοφωλιά, στα Εξάρχεια με όλο εκείνο το αληταριό, που τους ήξερα και από τη μια και από την άλλη – και ανάμεσά τους κάμποσους παραστρατημένους. Μήπως ξέρεις φίλε τί ρόλο παίζουν πολλοί από αυτούς; Δικοί μας είναι, τί δικοί μας δηλαδή, της Ασφάλειας είναι και από κει παίρνουν οδηγίες, πότε θα την ανάψουν τη μια ή την άλλη φωτιά εδώ κι εκεί!

»Είχα φτάσει στο αμήν, και πώς φτάνει κανείς στο αμήν δε θα στο αναλύσω, πάντως είχα μπουχτίσει. Με βρίζανε τα κωλόπαιδα, με είχαν βρίσει τουλάχιστον άλλες πενήντα φορές την ίδια μέρα, βρίζανε τη μάνα μου – «γαμώ το μ… που σε πέταγε» μου είχε φωνάξει ένα καθίκι το ίδιο απόγευμα – και είχα φτάσει ως το λαιμό – σου είπα ότι η μάνα μου ήταν παραδουλεύτρα, τίποτε άλλο δε σου λέω.

»Ενας μπάτσος έγινα κι αυτό από σπόντα, όπως σου είπα, και μάλιστα χωρίς καν μόνιμη σύμβαση. Και να ‘ρχονται αυτά τα κωλόπαιδα, που δεν έχουν δουλέψει στη ζωή τους, που δεν ξέρουν τί θα πει βάρδια και ξενύχτι, τί πάει να πει μεροκάματο και τί σφαλιάρα κάθε είδους από το αφεντικό και να σου ρίχνονται μετά από δώδεκα ώρες ορθοστασία στις γωνίες ή στις εισόδους τραπεζών, να ‘ρχονται και να σε βρίζουν και να σου πετάνε ό,τι βρουν στο δρόμο. Και να σου πω κάτι άλλο; Πόσοι από αυτά τα κωλόπαιδα είναι εργαζόμενοι των 700 ευρώ που λένε και ξαναλένε; Να σου πω εγώ; Κανένας! ‘Η κάτι πρεζόνια είναι ή κάτι τύποι από τα βόρεια προάστια που βαριούνται στη σιγουριά του σπιτιού ή τα πραχτοράκια, οι πεμπτοφαλαγγίτες που λέγαμε πριν.

»Πριν, σου έλεγα πως τον σημάδεψα και έτσι έγινε, όπως ήμουνα με το αίμα στο κεφάλι. Όμως, φίλε, πρέπει να σου πω πως δε θυμάμαι αν εκείνη τη στιγμή που πάτησα τη σκανδάλη, σημάδευα ακόμη τον πιτσιρικά ή το χέρι μου είχε κατέβει. Και μη νομίσεις πως πάω να πω ότι δεν το ‘κανα, αφού ξέρω ότι εσύ δε θα με δώσεις. Απλά, δε θυμάμαι γιατί το μυαλό μου έχει σκεπαστεί από μια θολούρα και έχω χάσει εκείνες τις στιγμές τελείως. Για να μη λέω πολλά: δεν ξέρω ποιά δύναμη ή ποιά κούραση μου κατέβασε το χέρι – αν το κατέβασε – πάντως ό,τι έγινε, έγινε χωρίς τη θέλησή μου».

Νομίζουμε πως δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις γι’ αυτή τη θεαματική κατρακύλα της ηγεσίας του Περισσού. Εχουν αποφασίσει να λειτουργούν ως το κόμμα του νόμου και της τάξης. Διαισθανόμενοι ότι τα φαινόμενα σαν την πρόσφατη εξέγερση της νεολαίας θα πυκνώσουν (η κρίση θα συσσωρεύσει πολύ εύφλεκτο υλικό), σπεύδουν να περιχαρακωθούν όχι απλά σε συντηρητικές, αλλά σε αντιδραστικές θέσεις, λειτουργώντας ως κυματοθραύστης του συστήματος. 

http://www.geocities.com/newspaper_kontra/

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4 /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:”Κανονικός πίνακας”; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:””; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:”Times New Roman”; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;}

Ζήσαμε τις τελευταίες εβδομάδες, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ένα φαινόμενο γεμάτο ένταση και σαγηνευτικές υποσχέσεις. Χιλιάδες κόσμου επέδραμαν στου δρόμους, συγκρουόμενοι με τις δυνάμεις καταστολής, εισβάλοντας, λεηλατώντας -τράπεζες, καταστήματα, αστυνομικά τμήματα, «κρατικά» κτίρια- και γενικά καταβαραθρώνοντας το τοτέμ της κοινωνικής ειρήνης.

Υπό αυτές τις συνθήκες όμως ήταν εύκολο να προβλέψει κανείς ότι οι νοικοκυραίοι κατελήφθησαν από πανικό. Οι εφημερίδες, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση είπαν: Καταλαβαίνουμε απολύτως την  αγανάκτηση του κόσμου για τη δολοφονία του δεκαεξάχρονου, μπορούμε επίσης να καταλάβουμε και τις όποιες άλλες «ανησυχίες» τους. Αλλά με το να λεηλατούν καταστήματα και την δημοσία περιουσία, μας οδηγούν στην ομόφωνη καταδίκη των συμπεριφορών αυτών και ζητάμε επιτακτικά να μην μείνουν ατιμώρητες.  

Αλλά δεν είναι ο κίνδυνος των καταστροφών που πανικοβάλει τους νοικοκυραίους. Αυτό που τους τρομάζει δεν είναι οι υλικές καταστροφές και τα πλιάτσικα, αλλά να μην καταστραφούν τα βασικά γρανάζια της παραγωγής. Για τους φιλήσυχους πολίτες και τους λακέδες των ΜΜΕ ο φόβος μπροστά στην ελευθερία τους κάνει να παραλύουν. Όλοι αυτοί έχουν οικειοποιηθεί ως «ζωή» κάτι τελείως ξένο προς αυτούς. Αντιλαμβάνονται και οικειοποιούνται μονό ότι διέπεται από της αρχές της εμπορευματικής παραγωγής. Οι φιλήσυχες ζωές των απειλούνται. Και η απειλή όλο και μεγαλώνει όσο οι ταραξίες δεν συζητούν τα αιτήματα τους με το κράτος και το κεφάλαιο, σαν να επρόκειτο για ελεημοσύνη. Είναι γνωστή άλλωστε η θέση: Μα καλά αυτοί δεν έχουν ούτε καν αιτήματα, τι θέλουν τελικά?      

Η αναταραχή έγκειται στην προσπάθεια κατεδάφισης του κράτους, της ατομικής ιδιοκτησίας και την απελευθέρωση του χώρου και του χρόνου από την εμπορευματική παραγωγή. Όμως πάνω από όλα σ ’αυτή την κατεδάφιση περιλαμβάνεται η κατεδάφιση του πολιτικού αγώνα, ο οποίος εκλαμβάνεται ως «μια πολωμένη αντιπαράθεση μεταξύ μερών αναγνωρισμένων και εξουσιοδοτημένων από την κρατική μηχανή». Φυσικά, εδώ πρέπει να τονιστεί ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος οι καταστροφές να θεωρηθούν ως αυτοσκοπός και όχι ως η απαρχή της δημιουργίας, δηλ. τη διαμόρφωση κοινωνικών δομών διάφορων από τις ήδη οριζόμενες από την θεαματική κοινωνία.

Είναι εμφανής λοιπόν ο διαχωρισμός δυο στρατοπέδων. Οι πολλοί, αυτοί που τρώνε καθημερινά σαν μετά-Ξανθόπουλοι τα χαστούκια της ζωής, ενώ παράλληλα προσπαθούν να γίνουν ευτυχισμένοι και να απολαύσουν τα καλά αυτού του κόσμου. Όλοι αυτοί τρέμουν κάθε είδους ρήξη και συνδράμουν με κάθε μέσο τα τελευταία γεγονότα να αποτελέσουν μια μακρινή ανάμνηση, ώστε να κάνουν πράξη τα φανταχτερά όνειρα τους. Αυτοί ζητούν την υπεραστυνόμευση, τον έλεγχο, συνεργάζονται με «τας Αρχάς» και το παρακράτος, ενώ αν χρειαστεί είναι διατεθειμένοι να δράσουν, οι πιο γενναίοι από αυτούς, ως πολιτοφύλακες.

Υπάρχουν όμως και  οι λίγοι που ξέρουν πολύ καλά ότι «τα συστήματα δεν είναι ρυθμισμένα για να υποστηρίζουν τις ανθρώπινες ανάγκες. Αντίθετα η ανθρώπινη ύπαρξη [περιορίζεται ώστε να] ικανοποιεί τις ανάγκες του συστήματος». Οι λίγοι στον αριθμό που αποσκοπούν στην κατεδάφιση της εμπορευματικής κοινωνίας και την εγκαθίδρυση του βασιλείου της «τεμπελιάς». Αυτοί που μένουν ξάγρυπνοι στις κρύες νύκτες της μητρόπολης.

Το φαινόμενο είναι σε εξέλιξη και πρέπει να γνωρίζουν οι πολλοί  ότι  συμφωνά με τους «νομούς του χάους», ακόμα και μια απειροελάχιστη διαταραχή των αρχικών συνθηκών του συστήματος, δύναται να οδηγήσει στην εμφάνιση του καινούργιου.  

«…πώς γίναμε όλοι από φιλήσυχοι οικογενειάρχες ψυχροί εκτελεστές; Μα τί συμβαίνει τελικά; Θα νόμιζε κάνεις ότι είμαστε δολοφόνοι εκ… είμαστε… είμαστε… είμαστε…»
Ιγνάτιος το σκουλήκι από τη «Χωματερή» του Λέανδρου

«Ποσά εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομα των καλών πραγμάτων;»
Νίτσε

«Οι άγριοι αλληλοεξοντώνονται, οι εξημερωμένοι αλληλοεξαπατωνται και αυτό λέγεται “πορεία του κόσμου”»
Σοπενάουερ

Ένα κτίριο είναι στις φλόγες, πιθανώς να ήταν κάποια παιδιά μέσα σε αυτό. Ο αγανακτισμένος δημοσιογράφος οδύρεται για την φρικαλεότητα του πολέμου .
Από την άλλη πλευρά της οθόνης, ο ακροατής σιχτιρίζει, πιθανώς, κάτι για τους εβραίους και μετά αναρωτιέται για τρία δευτερόλεπτα για την φρικαλεότητα του πολέμου. Ύστερα οι εικόνες του πολέμου θα αλλάξουν και τη θέση τους θα πάρουν εικόνες κάποιου σουπερ σταρ ή τοπ μοτέλ.

Πάραυτα η φρικαλεότητα δεν είναι και τόσο μακριά όσο νομίζουμε. Οι ίδιοι που σιχτιρίζουν και οδύρονται για τον πόλεμο, είναι οι ίδιοι που με λυσσά υπερασπίζονται μια ψευδή ενότητα, την οποία καλούμε πατρίδα. Μάλιστα είναι και ίδιοι που με ένα φοβερό λογικό άλμα συγχέουν το κράτος του Ισραήλ με αυτό των ναζιστών.

Το αρχέτυπο όμως του ναζί, δεν είναι η κωμική και παρανοϊκή φιγούρα του Αδόλφου Χίτλερ , αλλά αυτή η κακομοίρικη περσόνα του φιλήσυχου νοικοκυραίου ,οικογενειάρχη πατριώτη. Οι ναζί στρατιώτες , οι όποιοι ήταν υπεύθυνοι για τόσες θηριωδίες δεν είναι και πολύ μακριά από αυτούς που θεωρούμε ότι είναι καλά παιδιά, δεν είναι μακριά από ανθρώπους που εκτελούν εντολές, δεν είναι μακριά από ανθρώπους που αγάπανε την πατρίδα  τους, δεν είναι μακριά από ανθρώπους που κοιτούν τη δουλίτσα τους.
Η βία, που δέχεται το υποκείμενο και την εσωτερικεύει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να γίνει κτήμα του, όταν φτάσει η  στιγμή, θα την ξεσπάσει τυφλά  σε όποιον του υποδείξει το σύστημα  το οποίο είναι υπεύθυνο για την ενσωμάτωση της πρώτης.

Πάραυτα  αυτή η έλλειψη αυτοσυνείδησης για την προέλευση της βίαιης ενόρμησης δεν τον κάνει λιγότερο ένοχο από το σύστημα που τον γαλούχησε. Η γερμανική κοινωνία δεν είναι λιγότερη ένοχη από το ναζί ηγέτη της, ο όποιος με πλήρη ψυχραιμία διέταξε τον αφανισμό ολόκληρων κοινωνικών και εθνικών ομάδων.

Μόνο που όλοι ξεχνάμε πως αυτός ο παρανοϊκός ηγέτης , είχε για ασπίδα του τον λαουτζίκο, τους πατριώτες και φιλήσυχους πολίτες.

Αν το Ισραήλ έχει αναποδογυρίσει τους ορούς και τώρα αυτό βρίσκεται τη θέση του παρανοϊκού δολοφόνου δε πρέπει να μας εκπλήσσει.

Παραμένει η ιδία κοινωνική δομή που ανέδειξε τον παρανοϊκό ηγέτη. Ποιες κοινωνικές συνθήκες  έχουν αλλάξει από το  δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μέχρι τώρα σε δομικό επίπεδο;
Το σύστημα που γαλούχησε τον γερμανό πατριώτη, ο όποιος ήταν έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα και τους πάντες στο όνομα της Γερμανίας είναι το ίδιο που εκπαίδευσε το χέρι του ισραηλινού. Η ρήση « μη ρωτάς τι κάνει η πατρίδα για σένα αλλά τι κάνεις εσύ για την πατρίδα» όσα εύσημα ηλιθιότητας και να διεκδικεί, είναι το κυρίαρχο σύνθημα αυτών που είναι έτοιμοι να ισοπεδώσουν ολόκληρες περιοχές με το πάτημα ενός κουμπιού.
Το μεμονωμένο άτομο δεν είναι ξεκομμένο από το κοινωνικό σύνολο. Παραμένει όρος μέσα σε όρους οι όποιοι εντάσσονται σε ένα όλο. Παρ’ολαυτα η ψευδής ενότητα λειτουργεί ως όρος παραπλάνησης για τους ηλίθιους  οι όποιοι θα χρησιμευτούν ως κιμάς στους σκοπούς των εκαστοτε  κοινωνικά κυριάρχων.

Η μεταφυσική ιδέα της πατρίδας εξυπηρετεί καθαρά υλικές σκοπιμότητες.
Μόνο δε πρέπει να ξεχνάμε, ο ισραηλινός δολοφόνος αλλάζει εύκολα στρατιωτική παραλλαγή. Με την ιδία ευκολία φορά την παραλλαγή του Έλληνα, του τούρκου, του αλβανού και οποιουδήποτε προτίθεται να γίνει κιμάς και υπάκουο σκυλί για τα αφεντικά του. Αυτός ο δολοφόνος, αυτός που θα ακολουθήσει τον οποιοδήποτε παρανοϊκό ηγέτη  δεν είναι  εικόνα στις ειδήσεις, μπορεί να κάθεται και να τρώει στο διπλανό τραπέζι.

Ζήσαμε τις τελευταίες εβδομάδες, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ένα φαινόμενο γεμάτο ένταση και σαγηνευτικές υποσχέσεις. Χιλιάδες κόσμου επέδραμαν στου δρόμους, συγκρουόμενοι με τις δυνάμεις καταστολής, εισβάλοντας, λεηλατώντας -τράπεζες, καταστήματα, αστυνομικά τμήματα, «κρατικά» κτίρια- και γενικά καταβαραθρώνοντας το τοτέμ της κοινωνικής ειρήνης.

Υπό αυτές τις συνθήκες όμως ήταν εύκολο να προβλέψει κανείς ότι οι νοικοκυραίοι κατελήφθησαν από πανικό. Οι εφημερίδες, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση είπαν: Καταλαβαίνουμε απολύτως την  αγανάκτηση του κόσμου για τη δολοφονία του δεκαεξάχρονου, μπορούμε επίσης να καταλάβουμε και τις όποιες άλλες «ανησυχίες» τους. Αλλά με το να λεηλατούν καταστήματα και την δημοσία περιουσία, μας οδηγούν στην ομόφωνη καταδίκη των συμπεριφορών αυτών και ζητάμε επιτακτικά να μην μείνουν ατιμώρητες.  

Αλλά δεν είναι ο κίνδυνος των καταστροφών που πανικοβάλει τους νοικοκυραίους. Αυτό που τους τρομάζει δεν είναι οι υλικές καταστροφές και τα πλιάτσικα, αλλά να μην καταστραφούν τα βασικά γρανάζια της παραγωγής. Για τους φιλήσυχους πολίτες και τους λακέδες των ΜΜΕ ο φόβος μπροστά στην ελευθερία τους κάνει να παραλύουν. Όλοι αυτοί έχουν οικειοποιηθεί ως «ζωή» κάτι τελείως ξένο προς αυτούς. Αντιλαμβάνονται και οικειοποιούνται μονό ότι διέπεται από της αρχές της εμπορευματικής παραγωγής. Οι φιλήσυχες ζωές των απειλούνται. Και η απειλή όλο και μεγαλώνει όσο οι ταραξίες δεν συζητούν τα αιτήματα τους με το κράτος και το κεφάλαιο, σαν να επρόκειτο για ελεημοσύνη. Είναι γνωστή άλλωστε η θέση: Μα καλά αυτοί δεν έχουν ούτε καν αιτήματα, τι θέλουν τελικά?      

Η αναταραχή έγκειται στην προσπάθεια κατεδάφισης του κράτους, της ατομικής ιδιοκτησίας και την απελευθέρωση του χώρου και του χρόνου από την εμπορευματική παραγωγή. Όμως πάνω από όλα σ ’αυτή την κατεδάφιση περιλαμβάνεται η κατεδάφιση του πολιτικού αγώνα, ο οποίος εκλαμβάνεται ως «μια πολωμένη αντιπαράθεση μεταξύ μερών αναγνωρισμένων και εξουσιοδοτημένων από την κρατική μηχανή». Φυσικά, εδώ πρέπει να τονιστεί ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος οι καταστροφές να θεωρηθούν ως αυτοσκοπός και όχι ως η απαρχή της δημιουργίας, δηλ. τη διαμόρφωση κοινωνικών δομών διάφορων από τις ήδη οριζόμενες από την θεαματική κοινωνία.

Είναι εμφανής λοιπόν ο διαχωρισμός δυο στρατοπέδων. Οι πολλοί, αυτοί που τρώνε καθημερινά σαν μετά-Ξανθόπουλοι τα χαστούκια της ζωής, ενώ παράλληλα προσπαθούν να γίνουν ευτυχισμένοι και να απολαύσουν τα καλά αυτού του κόσμου. Όλοι αυτοί τρέμουν κάθε είδους ρήξη και συνδράμουν με κάθε μέσο τα τελευταία γεγονότα να αποτελέσουν μια μακρινή ανάμνηση, ώστε να κάνουν πράξη τα φανταχτερά όνειρα τους. Αυτοί ζητούν την υπεραστυνόμευση, τον έλεγχο, συνεργάζονται με «τας Αρχάς» και το παρακράτος, ενώ αν χρειαστεί είναι διατεθειμένοι να δράσουν, οι πιο γενναίοι από αυτούς, ως πολιτοφύλακες.

Υπάρχουν όμως και  οι λίγοι που ξέρουν πολύ καλά ότι «τα συστήματα δεν είναι ρυθμισμένα για να υποστηρίζουν τις ανθρώπινες ανάγκες. Αντίθετα η ανθρώπινη ύπαρξη [περιορίζεται ώστε να] ικανοποιεί τις ανάγκες του συστήματος». Οι λίγοι στον αριθμό που αποσκοπούν στην κατεδάφιση της εμπορευματικής κοινωνίας και την εγκαθίδρυση του βασιλείου της «τεμπελιάς». Αυτοί που μένουν ξάγρυπνοι στις κρύες νύκτες της μητρόπολης.

 Χωρίς περισσότερα σχόλια…..

Το Ισραήλ συνεχίζοντας για άλλη μια  ημερά την σφαγή που έχει ξεκινήσει εναντίον των κατοίκων στη λωρίδας της Γάζας σήμερα δεν δίστασε να βομβαρδίσει το κτίριο διεθνούς οργανισμού. Τον συγκεκριμένο τόπο τον αναφέρουμε όχι γιατί αποτελεί για εμάς κάτι το ξεχωριστό ή το διάφορο από το οποιοδήποτε άλλο οίκημα αλλά γιατί το χτύπημα αυτό δείχνει και αποδεικνύει τα ψέματα περί επιλεγμένων στόχων. Στο κτιριακό συγκρότημα που χτυπήθηκε στεγάζονται γραφεία ενημέρωσεις του εξητερικού και νοσοκομείο του ερυθρού σταυρού.

Άξιο αναφοράς επίσης αποτελεί το γεγονός ότι οι ισραηλινοί χρησιμοποιήσαν για το χτύπημα βόβμες λευκού φωσφόρου. Η φωτία που προκαλείται από τον συγκεκριμένο οπλισμό δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με νερό αλλά μόνο με άμμο, έτσι η κατάσβεση γίνεται ακόμη πιο δύσκολη.

700 παλαιστίνιοι είχαν βρει καταφύγιο στο συγκεκριμένο σημείο μια και πίστευαν ότι δεν θα αποτελέσει στόχο. Πράγμα που αποδείχτικε όμως πως δεν ισχύει. Στο κτίριο επίσης στεγάζεται σχολείο για πρόσφυγες.

Ο απολογισμός μέχρι αυτή τη στιγμή είναι 1055 νεκροί, από τος οποίους 355 παιδιά. Οι τραυματίες 4870 που είναι το ένα τρίτο του πληθυσμού της Γάζας.

Μαζί με τη σφαγή και τη βία σνεχίζεται και η ανοχή όλων των εξωτερικών καλοθελητών που αρκούνται σε καταδίκες.

Η έμπρακτη συμπαράσταση και αληλεγγύη προς τον παλεστινιακό λαό είναι επιβεβλημένη. Τα κράτη, θεσμοί και φορείς εξούσιας και βίας πρέπει να γίνουν ο στόχος.