{youtubejw}oXuSknStHGQ{/youtubejw}

Έκρηξη σε καμίνι της ΛΑΡΚΟ σημειώθηκε νωρίτερα σήμερα, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του ένας 25χρονος εργαζόμενος. Πρόκειται για το δεύτερο ατύχημα που λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα μήνα στις εγκαταστάσεις της εταιρείας. H Αστυνομική Διεύθυνση Φθιώτιδας συνέλαβε 7 στελέχη της ΛΑΡΚΟ, οι οποίοι προφυλακίστηκαν, ενώ σφραγίστηκαν και 5 ηλεκτροκάμινοι του εργοστασίου.

Ένας 25χρονος εργαζόμενος από το Νέο Κόκκινο είναι νεκρός και τέσσερις συνάδελφοί του τραυματίες, οι δύο εκ των οποίων έχουν υποστεί σοβαρά εγκαύματα από το ατύχημα που σημειώθηκε λίγο πριν τη 1 το μεσημέρι στη ΛΑΡΚΟ.

Ομάδα εργαζομένων πήγε στο καζάνι no5 για να ξεκινήσουν τις διαδικασίες ώστε να το αδειάσουν. Πριν καν αρχίσουν τις προβλεπόμενες διαδικασίες, όπως αναφέρουν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, το καζάνι τρύπησε και η πυρακτωμένη λάβα έπεσε πάνω στους εργαζόμενους.

Σύμφωνα με τους εκπροσώπους των εργαζομένων, στο συγκεκριμένο καζάνι είχε διαπιστωθεί βλάβη εδώ και μια εβδομάδα αλλά το μετάλλευμα παρέμεινε μέσα στο καζάνι, όπου αναπτύσσονται μεγάλες θερμοκρασίες.

Στην περιοχή έσπευσαν τέσσερα πυροσβεστικά οχήματα με ειδικό αφρό, ενώ εργαζόμενοι προσπαθούν να σβήσουν την πυρκαγιά που έχει εκδηλωθεί. Υπενθυμίζουμε ότι στις 2 Αυγούστου είχε σημειωθεί κι άλλο θανατηφόρα εργατικό ατύχημα στις εγκαταστάσεις της Λάρκο.

http://www.tvxs.gr/

Συμπαράσταση καί οικονομική ενίσχυση στήν δημοσιογράφο Αγγελική Χατζηδημητρίου πού απαιτεί στήν δίκη πού αναβλήθηκε γιά τίς 18/6/09 στήν Χίο,τήν τιμωρία κάθε υπεύθυνου γιά τά 3 χρόνια Γολγοθά τής υγείας της Λογαριασμός οικονομικής ενίσχυσης στήν Αγγελική στόν αριθμό 0026-0142-98-0100646366(τράπεζα eurobank)καί μέχρι τίς 17 Απρίλη 2009.

Είναι ώρες πού οι εικόνες καί τά σημάδια από τήν βαρβαρότητα καί τήν εξουσία από άνθρωπο σέ άνθρωπο σέ ξεπερνούν,δέν προλαβαίνεις πράγματι νά ανταποκριθείς απέναντι σέ όλα τά γεγονότα πού προσβάλλουν καί ισοπεδώνουν τήν ανθρώπινη υπόσταση καί ελευθερία μέσα σέ ένα σύγχρονο μεσαίωνα πού αυτοαποκαλείται “χαριτωμένα”…”κοινωνικό κράτος” ή “δημοκρατία”, αλλά στήν ουσία πρόκειται γιά τήν σκληρότερη επίδειξη λεηλασίας,τρόμου καί βίας πού βιώνουν οι εργαζόμενοι,όλη η ανθρωπότητα,όλο τό παγκόσμιο οικοσύστημα!
Από τίς σφαγές στήν Γάζα καί στό Σουδάν μέχρι τίς στάχτες τού καταυλισμού τών μεταναστών στήν Πάτρα,από τήν Αγγελική καί τόν Ντουζόν μέχρι τόν Αλέξη Γρηγορόπουλο καί τήν Κωνσταντίνα Κούνεβα,τό πρόσωπο τής απόλυτης βίας καί κτηνωδίας είναι εδώ ολλαπλασιάζοντας τά θυματά του. Δέν χρειάζεται νά είσαι στά βουνά τού Αφγανιστάν ανάμεσα σέ κατοχικούς στρατούς “ειρήνης” καί αντάρτες Ταλιμπάν γιά νά πληρώσεις μέ τήν ζωή σου τήν διαδρομή τής ενημέρωσης,όπως συνέβη πρόσφατα στόν σύντροφο καί αγωνιστή τής δημοσιογραφίας Γιώργο Κοίλιαρη.
Μπορεί νά βρεθείς εδώ στήν “εργασιακή ειρήνη” τής Βαλκανικής ανάμεσα σέ σεκιουριτάδες,γραφειοκράτες τής ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ καί γιατρούς καί από τήν μιά στιγμή στήν άλλη νά πεθάνεις σάν μιά άλλη Αμαλία Καλυβίνου ή νά πεταχτείς στήν αναπηρική καρέκλα όπως στήν περίπτωση τής Αγγελικής.

Στίς 8 Απρίλη τού 2009 θά κλείσουν τρία χρόνια από εκείνο τό πρωϊνό στό εργοστάσιο τής ΔΕΗ,στό Κοντάρι τής Χίου,όταν μέ αφορμή ένα βραχυκύκλωμα πού προκάλεσε διακοπή ηλεκτροδότησης στό νησί,η δημοσιογράφος Αγγελική Χατζηδημητρίου θέλησε νά κάνει ρεπορτάζ γιά τό συμβάν. Παρεμποδίσθηκε καί χτυπήθηκε από τόν φύλακα-σεκιούριτυ τού εργοστασίου καί αφού μεταφέρθηκε στό νοσοκομείο τής Χίου,μετά από εγκληματική καθυστέρηση(15 ολόκληρες ώρες),αδιαφορία καί αβλεψία τού “επιστημονικού” προσωπικού,διαπιστώθηκε πώς είχε υποστεί ισχυρό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τρία χρόνια η Αγγελική βρίσκεται ανάμεσα στίς συμπληγάδες πέτρες ενός συστήματος πού δέν καταλαβαίνει τίποτα από τό μαρτύριο καί τόν πόνο τών απλών ανθρώπων,τρία χρόνια κρατά τό ανηφόρι τής αναζήτησης τής ελπίδας από Αθήνα σέ Σουηδία καί ξανά στήν Χίο προσδοκώντας τήν θεραπεία στίς νοσηλευτικές μονάδες καί στά ειδικά κέντρα αποκατάστασης.

Τρία χρόνια η Αγγελική βρίσκεται καθηλωμένη μέσα στήν σιωπή πού όμως βγάζει φωνή γιά τά τόσα “γιατί?”,τρία χρόνια τά παιδιά της καί ο συντροφός της Θοδωρής Πυλιώτης στέκονται καί αγωνίζονται υπομονετικά κοντά της γιά νά ξαναφέρουν πίσω τό χαμόγελο,τό βάδισμα καί τήν φωνή τής μητέρας καί συντρόφισσας πού ποτέ δέν ξέχασαν!
Στήν δίκη πού αναβλήθηκε γιά τίς 18/6/09,στήν Χίο,είναι απαίτηση όλης τής κοινωνίας νά λάμψει η αλήθεια γιά τήν υποθεσή της καί νά τιμωρηθούν όλοι εκείνοι πού είναι υπεύθυνοι γιά τήν τωρινή κατάσταση τής υγείας της καί τό ψυχικό βασανιστήριο πού αυτή καί η οικογενειά της υφίστανται σέ καθημερινή βάση.

Εκφράζουμε άλλη μιά φορά τήν αλληλεγγύη μας στήν Αγγελική καί μέ τήν μορφή οικονομικής ενίσχυσης,γιά όποιον/όποιο θέλει νά βοηθήσει στόν λογαριασμό 0026-0142-98-0100646366(eurobank)μέχρι τίς ημέρες τού Πάσχα(17 Απρίλη) γιά νά συγκεντρώσουμε ότι ποσό μπορούμε συμβάλλοντας στά τεράστια έξοδα αποκατάστασης τής υγείας της.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
“ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΟΡΟΣΕΙΡΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ”
Ελευθεριακή Κίνηση Κορινθίας Αναρχική /Αντιεξουσιαστική πρωτοβουλία από Αθήνα,Κορινθία καί Αχαϊα 

Σίγουρα υπάρχουν μερικά σημεία διαφωνίας. Ένα κύριο είναι πάνω στη σχέση καπιταλισμού και γης. Ο συγγραφέας αναφέρει ότι το σύστημα έχει μετατρέψει τη γη σε εμπόρευμα. Αυτό που μετέτρεψε το καπιταλιστικό σύστημα, και αποτελεί την ειδοποιώ διαφορά του, σε εμπόρευμα, είναι η ανθρώπινη εργασία , μέσω της μισθωτής σκλαβιάς και της μετάλλαξης της μορφής, του περιεχομένου και της ουσίας της αξίας μέσω του χρήματος. Επίσης η αποξένωση του ανθρώπου από τα μέσα παραγωγής, και τη γη κύρια, σαν ένα τέτοιο πρέπει να την αντιμετωπίζουμε ήταν αποτέλεσμα της αλλαγής στης συνθήκες παραγωγής ή πιο τεχνικά στην αλλαγή του τρόπου παραγωγής και των μεθόδων παραγωγής. Χωρίς καμία διάθεση ιστορικισμού ή ντετερμινιστικής προσέγγισης η ανάπτυξη των μεθόδων παραγωγής και κατ επέκταση των παραγωγικών δυνάμεων οδήγησαν στην αστικοποίηση. Άρα η γη αποτελώντας ένα στοιχείο παραγωγής που υπόκειται σε όλους τους νόμους περί γονιμότητας, και απόδοσης φθίνουσας ή οριακής πάνω από όλα είναι μέσο παραγωγής. Κάποιος που είναι κάτοχος γης είναι και κάτοχος μέσων παραγωγής. Αυτό όμως δεν τον κάνει και καπιταλιστή. Ένας βασικός διαχωρισμός μεταξύ μέσων παραγωγής γενικά και καπιταλιστικών μέσων παραγωγής είναι ότι τα καπιταλιστικά μέσα παραγωγής είναι ιδιοκτησία ή όχι του κατόχου και χρησιμοποιεί ξένη εργασιακή δύναμη για να παράγει.

Μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να επιχειρηματολογήσει λέγοντας ότι αυτά είναι γνωστά πράγματα και σε μη γνώστες της μαρξικής θεωρίας. Και πάνω από όλα ότι είναι γνωστά στον συγγραφέα γι αυτό και από την αρχή γράφει ότι η ανάλυσή του στηρίζεται στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Ακριβώς. Με την εγκατάσταση κατοίκων της Ευρώπης στην Αμερικανική ήπειρο και την εκκαθάριση του τοπικού πληθυσμού, αυτόματα μεταφέρθηκαν και οι συνθήκες παραγωγής. Λέγοντας συνθήκες παραγωγής αναφερόμαστε στην τεχνολογία. Εκτός από αυτό μεταφέρθηκαν και οι κρατικές δομές. Η ύπαρξη αποικιών που λειτουργούσαν με τους νόμους των μητρικών χωρών αυτόματα σήμαινε ότι είχε έρθει και ο μεγαλύτερος καπιταλιστής από όλους που είναι το κράτος. Η μεταφορά κοινωνικών δομών και μορφών οργάνωσης οδήγησε πάλι στην ανάπτυξη πόλεων και την υιοθέτηση μεθόδων παραγωγής των μητρικών χωρών. Στην Αμερική, ακόμη χειρότερα , οι καπιταλιστικές μέθοδοι παραγωγής στηρίχθηκαν από σκλάβους.

Σωστά αναφέρει ο συγγραφέας ότι η Αμερική είναι από τις χώρες που προσφέρουν από την μεγαλύτερη πολιτική ελευθερία, αλλά κάτω από ποιες συνθήκες. Στο πλαίσιο ποιών δομών το κάνει αυτό. Και στην αρχαία Ελλάδα θεωρούσαν δημοκρατία ένα πολιτικό σύστημα που βασιζόταν σε επίπεδο παραγωγής στους σκλάβους. Εάν βγάλουμε την παραγωγή από την εξίσωση τότε όλα είναι καλά σε επίπεδο ελευθερίας.

Στην σύγχρονη πραγματικότητα δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Η αλληλεξάρτηση ανάμεσα στην οικονομική και την πολιτική πραγματικότητα είναι πιο ισχυρή από ποτέ. Σωστά λέει ο συγγραφέας ότι σήμερα υπάρχει έμμεση σκλαβιά. Το αίτημα που τίθεται σήμερα έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί οι πολιτικές, έχει να κάνει με την διεκδικήσει των παραγωγικών συντελεστών. Σε παγκόσμια κλίμακα πλέον είναι εμφανές ότι το ζήτημα της παραγωγής τροφίμων, αποτελεί ένα τεράστιο πρόβλημα μεν αλλά έχει να κάνει περισσότερο με το κέρδος και το πώς αυτό διαμεσολαβείτε και λιγότερο με την επάρκεια γης. Εάν ψάξουμε να βρούμε ταξική συνείδηση και σε αυτούς τους λίγους που έχουν απομείνει να καλλιεργούν γη πάλι θα πέσουμε σε κενό.

Μήπως σήμερα το σύνθημα «Γη και Ελευθερία» έχει περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα; Και λέω συμβολικό γιατί σε καμία περίπτωση δεν χαρακτηρίζει την σκέψη μου ούτε το παραμικρό ψήγμα πριμιτιβισμού. Ίσως γύρω από την λέξη «Γη» συγκεντρώνονται όλα τα μέσα παραγωγής. Ίσως με την λέξη «Γη» εννοούμε την μάχη εναντίον της ιδιοκτησίας.  Από την άλλη κάνοντας κάποιες δεύτερες σκέψεις ίσως και να μην είναι έτσι τα πράγματα. Ίσως το σύνθημα να έχει και πραγματιστική σημασία. Ενδεχόμενη αναδιάρθρωση των παραγωγικών δυνάμεων με ταυτόχρονη αλλαγή των μεθόδων παραγωγής κάτω από κανόνες αυτοοργάνωσης να είναι η λύση. Η αυτοοργάνωση όμως προϋποθέτει επίθεση σε όλα τα επίπεδα της παραγωγής την διανομής και της κατανάλωσης. Σε ένα κόσμο που ο επιμερισμός και ο συνδυασμός της εργασίας έχει μεγεθυνθεί τόσο πολύ  αποτελεί επιτακτική αναγκαιότητα όχι η κατάργηση του μηχανισμού της αγοράς αλλά καταστροφή των κανόνων κάτω από τους οποίους δουλεύει και υπάγεται . Και οι κανόνες αυτοί δεν είναι άλλοι από αυτούς που στηρίζονται στην μισθωτή σκλαβιά και το κέρδος. Η εξαντικειμενοποίηση σήμερα έχει διευρυνθεί σε κάθε τομέα της ανθρώπινης ζωής. Η εικόνα τους κέρδους κάτω από το όραμα της προσωπικής ωφέλειας και ικανοποίησης δεν μας αφήνει να δούμε ούτε τα αυτονόητα. Ή μάλλον δεν μας επιτρέπει την πολυτέλεια του χρόνου ώστε να σκεφτούμε τα αυτονόητα. Όλα πλέον μας δίνονται έτοιμα. Όλα πλέον γίνονται γρήγορα. Εμείς πλέον πρέπει να τα κάνουμε όλα γρήγορα. Οι δείκτες παραγωγικότητας έχουν να κάνουν με το αποτέλεσμα της παραγωγής, με την ποσότητα της παραγωγής. Είμαστε κόστος για τους καπιταλιστές και πρέπει να μας περιορίσουν.

Το δυστύχημα είναι ότι είμαστε ένα κόστος παραγωγής που έχουμε προσληφθεί με χαρακτηριστικό την ευσυνειδησία μας. Την προσήνεια και την προσήλωση σε ένα σκοπό. «Γη και Ελευθερία» λοιπόν. Απελευθέρωση από τους καπιταλιστικούς κανόνες παραγωγής, καταστροφή των νόμων της προσήνειας, απειθαρχία σε σκοπούς υποταγής, αναζήτηση της προσωπικής ελευθερίας. 

Στο πλαίσιο της αναζήτησης σχετικών κειμένων για την εργασία και τη μισθωτή σκλαβιά βρέθηκα μπροστά στο κείμενο του Andrew Chrucky “Land and Liberty”. Το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον γι αυτό θα το παραθέσω αμετάφραστο. Κατόπιν θα κάνω κάποια σχόλια που έχουν να κάνουν με την οργάνωση της παραγωγής και την σημερινή πραγματικότητα.

“I look at the history of the United States from the perspective of a person who is forced, in one way or another, to work for a living, as contrasted, for example, to an American Indian who could go anywhere and do anything he wanted. As Rousseau put it: “Man is born free, and everywhere he is in chains.” Why is this so?

I see myself as a wage-slave. Because some may think I am exaggerating, let me explain. There is a broad sense of the term “slave” such that anyone who is forced to do anything by anyone else is a slave to that person. In this broad sense, children are normally slaves of their parents; wives are often slaves of their husbands; soldier are slaves to their superiors; worker are slaves to their employers; prostitutes are slaves to their pimps.

Slavery, in a narrow or technical sense, applies to the condition of people who are, in some sense, the property of some other person — with or without the possibility of gaining freedom. The severest form of this condition is chattel slavery in which the master is free to kill the slave.

Slavery is, then, a continuum of conditions, with degrees of restrictions, degrees of penalties, and degrees of freedoms.

In general, as I view it, slavery consists of being forced to do work for someone else. This forcing can be direct or indirect. In civilized societies, all forms of slavery are the results of laws.

Direct slavery occurs where the law stipulates that a particular person is the slave, serf, servant, laborer, or apprentice of another. Some laws allowed people to sell themselves into bondage. An example of this is the American Colonial practice of indentured servitude, whereby for the price of passage to America an immigrant sold himself into servitude for a period ranging from 2 to 7 years.

Indirect slavery occurs when the penalty for not working for someone else is a deprivation of the means for existence — a deprivation of access to subsistence land.

In the American colonies, it was unlawful to be a vagabond, i.e., a homeless person. Such people were arrested and made into laborers for someone or other. If no one could be found to take them, they were whipped and branded through the right ear. For a third offence, they were executed. As remnants of this policy, the United States still has vagrancy laws.

Direct slavery still exists in the United States in the form of military induction (when invoked). In such an event, a civilian is being forced to become a soldier. If he refuses, he will be imprisoned or, under some circumstances, executed. On the other hand, enlistment into the military is like indentured servitude — one makes an agreement with the government to serve a number of years (technically it is eight years), and the punishment for breaking such an agreement (with exceptions) is normally imprisonment.

Indirect slavery is the result of a deprivation of access to free subsistence land. The United States does not provide for free access to subsistence land, and in this manner forces everyone to get money for subsistence. Even if one manages to buy some land (or even get it for a nominal fee as provided by the Homestead Act of 1862), one cannot simply subsist on it, because there are always state property taxes to be paid. And if these taxes are not paid, the land is confiscated by the state.

For this reason alone, it is proper to call the present economic and government system of the United States one of wage-slavery. The ultimate land owner is the government which collects property, sales, income, and other taxes as it sees fit.

In addition, because the government does have an enormous amount of money, it is also the largest employer and buyer. The bulk of its budget — about half a trillion dollars — is spent on military agents and tools of enforcement — airplanes, warships, tanks, bombs, missiles, bullets, and such. Often, the youth who are lured into the military are those who cannot afford to pay for education or job training. This is an “economic draft” which ensures that the United States government will have a steady supply of enforcers and canon fodder, drawn largely from the poor.

Capitalism, as I understand it, is the economic system which makes all land into a sellable and taxable commodity. It is a system which does not recognize an unalienable (unsellable) right to free land — though such a right is implict in the Declaration of Independence as the unalienable (unsellable) right to the pursuit of happiness. Happiness, in this instance, is nothing more than subsistence, and one cannot subsist in an independent and self-sufficient manner without access to land.

All major peasant uprisings and peasant revolutions have recognized the connection between liberty and free land. And this sentiment was expressed by peasants; not by landlords or merchants (bourgeoise). Landlords simply wanted to maintain possession of their lands, while merchants wanted to purchase land. It was to the advantage of peasants only to have access to free land.

The English, the American, and the French Revolutions were not peasant revolutions — they were revolutions of the aristocracy against a monarchy. Though there were many peasant and slave revolts throughout history, the first successful revolution of slaves was the Haitian Revolution of 1804. In the 20th century, the Mexican, the Russian, and the Spanish Revolutions are examples of three major peasant revolutions — and it is not surprising that their slogans were “Tierra y Libertad,” “Zemlya y Volya,” Land and Liberty.

The purpose of Political Liberty is to foster Economic Liberty. Political liberty is needed to get agreement for economic policies. And although the United States allows more political freedom than any other country, because of media control by corporations, it is extremely hard to get a political consensus about better economic policies. Right now, both domestically and internationally, the United States is against any policy which would give away land for free to anyone, without also making it a sellable commodity. The underlying reason is that a country of self-sufficient and independent land owners will not yield a pool of cheap wage-slaves, including soldiers, for capitalists.”

Το ποσοστό εγκληματικότητας πέφτει, ο πληθυσμός των φυλακών αυξάνεται.

Σύμφωνα με τις εκθέσεις διεθνών οργανισμών για τα ανθρώπινα δικαιώματα αυτοί είναι οι παράγοντες που αυξάνουν τη δυνατότητα κέρδους για όσους επενδύουν σε επιχειρήσεις που έχουν σχέση με τη βιομηχανία των φυλακών:

– Τα άτομα που έχουν φυλακιστεί για μη βίαια εγκλήματα και για κατοχή μικροποσοτήτων ναρκωτικών. Ο ομοσπονδιακός νόμος επιφέρει ποινή 5 χρόνων χωρίς τη δυνατότητα αναστολής για την κατοχή 5 γραμμαρίων crack ή 3.5 γραμμαρίων ηρωίνης  και 10 χρόνων για την κατοχή λιγότερο από δύο ουγκιές rock – cocaine ή crack. Από την άλλη υπάρχει ποινή 5 χρόνων για όσους έχουν στην κατοχή τους κοκαΐνη σε σκόνη σε ποσότητα 500 γραμμαρίων η οποία είναι 100 φορές μεγαλύτερη από την προηγούμενη ποσότητα. Αυτό συμβαίνει γιατί οι περισσότεροι που χρησιμοποιούν σκόνη είναι λευκοί, μεσαίας τάξης ή πλούσιοι, ενώ οι μαύροι και οι λατινογενής χρησιμοποιούν rock–cocaine. Στο Τέξας κάποιος μπορεί να καταδικαστεί μέχρι και σε 2 χρόνια φυλάκιση ένα έχει στην κατοχή του 4 ουγκιές μαριχουάνα. Στην Νέα Υόρκη ο νόμος του 1973 σχετικά με τα ναρκωτικά προβλέπει φυλάκιση από 15 χρόνια έως ισόβια για την κατοχή ποσότητας 4 ουγκιών από οποιαδήποτε ναρκωτική ουσία.

– O νόμος που τέθηκε σε ισχύ σε 13 πολιτείες και προέβλεπε ισόβια κράτηση για όποιους είχαν καταδικαστεί για τρία πλημμελήματα, φτιάχτηκαν αναγκαστικά 20 καινούργιες ομοσπονδιακές φυλακές.. Ένα παράδειγμα της εφαρμογής αυτού του νόμου είναι ότι εάν κάποιος είχε καταδικαστεί για την κλοπή ενός αυτοκινήτου και 2 ποδηλάτων, είχε ποινή 25 χρόνων.

– Οι μεγαλύτερες ποινές

– Η ισχύ νόμων που προβλέπουν ελάχιστη φυλάκιση, ανεξάρτητα από το αδίκημα.

– Η επέκταση της δουλειάς για τους φυλακισμένους, που δημιουργούν κέρδη για περισσότερα άτομα και για μεγαλύτερο διάστημα.

– Οι αυστηρότερες ποινές έτσι ώστε να μεγαλώνει αδικαιολόγητα ο χρόνος φυλάκισης.

Ανασκόπηση της εργασιακής εκμετάλλευσης στις Αμερικανικές φυλακές.

Η εργασία κατά τη διάρκεια της φυλάκισης έχει τις ρίζες της στα χρόνια της δουλείας. Μετά τον εμφύλιο πόλεμο, το σύστημα της «πρόσληψης φυλακισμένων» άρχισε προκειμένου να συνεχιστεί συγκαλυμμένα η παράδοση της δουλείας. Απελευθερωμένοι δούλοι κατηγορούνταν ότι δεν τηρούσαν γεωργικές συμφωνίες (καλλιέργεια ξένων εκτάσεων με αντάλλαγμα μέρος της σοδειάς) ή μικροκλοπές – τα οποία σχεδόν ποτέ δεν αποδεικνύονταν – και μετά «προσλαμβάνονταν» για τη συλλογή του βαμβακιού, την εργασία σε ορυχεία ή στην κατασκευή σιδηροδρόμων. Το διάστημα 1870 – 1910 στην πολιτεία της Georgia το 88% των νοικιασμένων φυλακισμένων ήταν μαύροι. Στην Alabama το ποσοστό ήταν 93%. Στην πολιτεία του Mississippi μία τεράστια φυλακή που μοιάζει με φάρμα παρόμοια με τις παλιές φυτείες αντικατέστησε το σύστημα με τους επί ενοικίαση φυλακισμένους. Η περίφημη φυτεία Parchman λειτουργούσε μέχρι το 1972.

Την μετεμφυλιακή περίοδο επιβλήθηκαν ρατσιστική νόμοι σε κάθε Αμερικανική πολιτεία. Η νομιμοποίηση του ρατσισμού από το κράτος και η εφαρμογή τους στα σχολεία, στην καθημερινή ζωή, στους γάμους ήταν γεγονός. Σήμερα ένα καινούργιο πακέτο ρατσιστικών νόμων που έχουν σαν σκοπό την εμπορευματοποίηση του ποινικού συστήματος έχει επιβληθεί και έχει οδηγήσει στην δημιουργία αυτού που ονομάζουμε βιομηχανία των φυλακών.

Ποιος επενδύει σε μια τέτοια βιομηχανία;

Περισσότερες από 37 πολιτείες της Αμερικής έχουν νομιμοποιήσει την σύναψη συμβολαίων ανάμεσα σε φυλακές και ιδιωτικές εταιρίες με την προϋπόθεση ότι οι εργασίες θα πραγματοποιούνται μέσα στις φυλακές. Η λίστα με τις εταιρίες που κάνουν δουλειές με τις φυλακές περιλαμβάνει την αφρόκρεμα της Αμερικανικής βιομηχανίας: ΙΒΜ, Boeing, Motorola, Microsoft, AT&T, Wireless, Texas Instrument, Dell, Compaq, Honeywell, Hewlett–Packard, Nortel, Lucent Technologies, 3Com, Intel, Northen Telecom, TWA, Nordstorm s , Revlon, Macy s, Piere Cardin, Target Stories, και πάρα πολλές άλλες. Το σύνολο των παραπάνω εταιριών έχει επωφεληθεί αφάνταστα από τις συμβάσεις εργασίας με τις φυλακές. Ανάμεσα στα έτη 1980 – 1994, τα κέρδη σημείωσαν αύξηση από 392 εκατομμύρια δολάρια σε 1,3 δις. Οι φυλακισμένοι στις κρατικές φυλακές συνήθως λαμβάνουν το ελάχιστο ημερομίσθιο για τη δουλειά τους, αλλά όχι ολόκληρο. Στο Κολοράντο παίρνουν 2 δολάρια την ώρα, πολύ πιο κάτω από το κατώτερο ημερομίσθιο. Στις ιδιωτικές φυλακές τώρα παίρνουν 17 cents την ώρα για 6 ώρες δουλειά που σημαίνει ότι το μήνα ο μισθός τους είναι 20 δολάρια. Οι καλύτερα αμειβόμενοι βρίσκονται στη φυλακή του Tennessee που παίρνουν 50 cents την ώρα για όσους συγκεκριμένη εξειδίκευση και δουλεύουν σε πολύ απαιτητικές δουλείες. Οι γενικότερες συνθήκες είναι τόσο άσχημες που οι φυλακισμένοι θεωρούν την αμοιβή ικανοποιητική. Με τέτοια ημερομίσθια μπορούν να στέλνουν στα σπίτια τους, δουλεύοντας και υπερωρίες 200 – 300 δολάρια το μήνα.

Εξαιτίας τις εργασιακής εκμετάλλευσης των φυλακισμένων η Αμερική έχει γίνει ένας τόπος που μπορεί κάποιος να επενδύσει με μεγάλες πιθανότητες κέρδους. Επίσης αυτά τα ημερομίσθια ενισχύουν την Αμερικανική οικονομία γιατί μπορούν να συγκριθούν άνετα με αυτά που υπάρχουν στις χώρες τις Αφρικής. Υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις εταιριών που έκλεισαν τα εργοστάσια τους και άνοιξαν ξανά κοντά σε φυλακές. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός εργοστασίου στο Texas που απέλυσε 150 εργαζομένους και μετά έκανε συμβόλαιο με την ιδιωτική φυλακή Lockhart Texas Prison. Στην ίσια φυλακή φτιάχνονται κυκλώματα για την IBM και την Compaq.

Πολύ πρόσφατα ο διευθυντής των κρατικών φυλακών στο Oregon έκανε κάλεσμα στην Nike να κλείσει το εργοστάσιά της στην Ινδονησία και να γυρίσουν πίσω στην Αμερική. Συγκεκριμένα τα λόγια του ήταν: «Δεν θα έχετε καθόλου κόστη μεταφοράς, σας προσφέρουμε ανταγωνιστικά ημερομίσθια στη φυλακή μας».

Ιδιωτικές Φυλακές

Η ιδιωτικοποίηση των φυλακών στην Αμερική ξεκίνησε τη δεκαετία το 80, υπό προεδρίας Reagan και Bush αλλά κορυφώθηκε το 90 με τον Clinton. Αυτός ξεκίνησε ένα πρόγραμμα περικοπής κρατικών δαπανών στον τομέα της δικαιοσύνης με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν πάρα πολλές ιδιωτικές φυλακές που προσέλαβαν ανειδίκευτους εργάτες αλλά παράλληλα ανέλαβαν το μεγάλο κόστος της δημιουργίας φυλακών με μεγάλη ασφάλεια.

Οι ιδιωτικές φυλακές αποτελούν το μεγαλύτερο κομμάτι της γενικότερης βιομηχανίας των φυλακών. Περίπου 18 εταιρίες φυλάσουν 10.000 κρατούμενους σε 27 πολιτείες. Οι δύο μεγαλύτερες από αυτές είναι η Correctional Corporation of America (CCA) και  Wackenhut οι οποίες ελέγχουν το 75% της αγοράς. Οι ιδιωτικές φυλακές λαμβάνουν ένα ποσό για κάθε φυλακισμένου που κρατούν, ανεξάρτητα από το κόστος που έχει η διαβίωσή του. Σύμφωνα με έναν πρώην διευθυντή ιδιωτικών φυλακών στην πολιτεία της Virginia «Το μυστικό για μικρό λειτουργικό κόστος είναι να έχεις το μικρότερι δυνατό αριθμό φυλάκων και το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό φυλακισμένων». Η εταιρία CCA έχει μια πρότυπη φυλακή στην ίδια πολιτεία όπου 5 φύλακες ανά πρωινή βάρδια και 2 το βράδυ φυλάσσουν 750 φυλακισμένους. Σε αυτές τις φυλακές οι κρατούμενοι αμείβονται για την «καλή τους συμπεριφορά» αλλά για κάθε παράπτωμα αυτόματα η ποινή τους ανεβαίνει 30 ημέρες, πράγμα που σημαίνει περισσότερα κέρδη για την εταιρία. Σύμφωνα με μια μελέτη στις φυλακές του New Mexico που ανήκουν στην εταιρία CCA, βρέθηκε ότι οι φυλακισμένοι τιμωρούνται για διάφορα παραπτώματα σε ένα ποσοστό 8 φορές μεγαλύτερο από κάθε άλλη φυλακή.

Εισαγωγή και Εξαγωγή κρατουμένων

Τα κέρδη είναι τόσο μεγάλα για τις ιδιωτικές φυλακές που τώρα έχει αρχίσει μια καινούργια επιχείρηση. Η εισαγωγή κρατουμένων με μεγάλες ποινές. Αυτό αυτόματα σημαίνει ότι φιλοξενούνται άτομα τα οποία έχουν καταδικαστεί για κακουργήματα. Όταν κάποια στιγμή η κατάσταση είχε γίνει ανυπόφορη και κάποιος δικαστής στο Texas διέταξε την αποσυμφόρηση των φυλακών , η CCA ήρθε σε συμφωνία σε αστυνόμους σε φτωχά σημεία για το κτίσιμο καινούργιων φυλακών με αντάλλαγμα μέρος από τα κέρδη. Σε αυτά το επιχειρηματικό πλάνο συμμετείχαν και το υποστήριξαν τράπεζες και επενδυτές όπως η Merrill–Lynch, η Shearson–Lehman, η American Express. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν σε όλο το Texas καινούργιες φυλακές. Ο κυβερνήτης της πολιτείας μόλις είδε ότι τα κέρδη για τις ιδιωτικές φυλακές είναι τόσα πολλά αμέσως απάντησε φτιάχνοντας καινούργιες κρατικές, με αποτέλεσμα να μειώσει τα κέρδη της CCA.

Τελειώνοντας μερικά χαρακτηριστικά στατιστικά

Το 97% των φυλακισμένων κρατούνται για με βίαια εγκλήματα. Πιστεύεται ότι από τους 623000 χιλιάδες κρατουμένους σε δημοτικές ή κρατικές φυλακές , οι μισοί είναι αθώοι για τα αδικήματα που κατηγορούνται. Από αυτούς οι περισσότεροι περιμένουν να δικαστούν. Τα 2/3 από το 1 εκατομμύρια κρατουμένους σε κρατικές φυλακές έχουν καταδικαστεί για πλημμελήματα. Το 67% από τα 2 εκατομμύρια που είναι ο συνολικός αριθμός των κρατουμένων χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη. 

Η Βιομηχανία των φυλακών στην Αμερική: Ευκαιρία για μεγάλα κέρδη ή μια νέα μορφή δουλείας;

Πολλές οργανώσεις που ασχολούνται με τα ανθρώπινα δικαιώματα καθώς και άλλοι πολιτικοί και κοινωνικοί σχηματισμοί καταδικάζουν μια νέα μορφή απάνθρωπης εκμετάλλευσης στην Αμερική και αφορά τον πληθυσμό στις φυλακές που ανέρχεται στα 2 εκατομμύρια. Οι περισσότεροι είναι μαύροι είτε λατινόφωνοι και δουλεύουν σε διάφορες βιομηχανίες με αντάλλαγμα ένα γελοίο ημερομίσθιο. Οι διάφοροι καπιταλιστές που επένδυσαν σε ένα τέτοιου είδους εργατικό δυναμικό ήταν σαν να βρήκαν πραγματικά ένα χρυσωρυχείο. Πραγματικά πλέον δεν είχαν να ασχολούνται με ζητήματα όπως είναι οι απεργίες, ασφάλιση, επιδόματα ή άδειες. Όλοι τους εργάτες απασχολούνται πλήρως , δεν αργούν ποτέ και δεν παίρνουν άδεια εξαιτίας οικογενειακών προβλημάτων και το βασικότερο εάν δεν τους αρέσει η αμοιβή τους που είναι 25 cent την ώρα και αρνηθούν να δουλέψουν θα περάσουν ένα μεγάλο διάστημα στην απομονώσει.

Ο αριθμός των φυλακισμένων ανέρχεται όπως αναφέραμε παραπάνω στα 2 εκατομμύρια, σε εθνικές ή ιδιωτικές φυλακές σε όλη την επικράτεια της Αμερικής. Επίσης 7.3 εκατομμύρια συνολικά είναι αυτοί που βρίσκονται είτε στη φυλακή , είτε μα αναστολή , είτε υπό επιτήρηση. Σχεδόν 1 στους 18 αμερικανούς άντρες είναι είτε στην φυλακή είτε υπό παρακολούθηση. Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο της Καλιφόρνια για τις φυλακές «Καμία άλλη κοινωνία στην ανθρώπινη ιστορία δεν έχει φυλακίσει τόσους πολλούς από τους πολίτες της». Τα νούμερα δείχνουν ότι η Αμερική έχει καταδίκασε περισσότερους ανθρώπους από κάθε άλλη χώρα: μισό εκατομμύριο περισσότερους από την Κίνα, μία χώρα που έχει 5πλάσιο πληθυσμό. Η στατιστική δείχνει ότι στην Αμερική βρίσκεται το 25% του παγκόσμια φυλακισμένου πληθυσμού , αλλά μόνο το 5% του γενικού παγκόσμιου πληθυσμού. Από 300000 χιλιάδες φυλακισμένους το 1972 το νούμερο έφτασε τα 2 εκατομμύρια το 2000.. Το 1990 ήταν 1 εκατομμύριο. Δέκα χρόνια πριν υπήρχαν μόνο 10 ιδιωτικές φυλακές με 2000 άτομα πληθυσμό. Τώρα υπάρχουν 100 με 62000 πληθυσμό. Μέχρι το τέλος αυτής της δεκαετίας αναμένεται το νούμερο να φτάσει τα 320000 χιλιάδες άτομα.

Τι συνέβη όμως τα τελευταία 10 χρόνια; Γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί φυλακισμένοι;

«Τα ιδιωτικά συμβόλαια για εργάτες φυλακισμένους ενθαρρύνει τον εγκλεισμό των ανθρώπων». Οι επιβίωση των φυλακών εξαρτάται από αυτό το εισόδημα. Όσοι κατέχουν μετοχές από τις φυλακές που σημαίνει ότι το εισόδημά τους εξαρτάται από αυτές έχουν δημιουργήσει ένα lobby που στοχεύει σε ποινές μακράς διάρκειας έτσι ώστε να εξασφαλίζουν για πολύ μεγάλο διάστημα εργατικό δυναμικό.

Η βιομηχανία των φυλακών είναι πάρα πολύ σύνθετη και μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες βιομηχανίες στην Αμερική αλλά και επίπεδο επενδύσεων στο χρηματιστήριο. Η συγκεκριμένη βιομηχανία που έχει να κάνει με δισεκατομμύρια δολάρια και αφορά εκθέσεις συνέδρια, ιστοχώρους ταχυδρομικές και ηλεκτρονικές παραγγελίες. Διαφημιστικές καμπάνιες, αρχιτεκτονικά γραφεία, κατασκευαστικές εταιρίες, επενδυτικές εταιρίες στην Wall Street, εταιρίες εξοπλισμού, εταιρίες τροφίμων, εταιρίες ασφάλειας και οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με την κατασκευή συντήρηση ή εκμετάλλευση του προϊόντος που λέγεται φυλακή ή καλύτερα φυλακισμένοι.

 Σύμφωνα με το Left Business Observer, οι κρατική βιομηχανία φυλακών κατασκευάζει το 100% των στρατιωτικών κρανών, των ζωνών για πυρομαχικά, των αλεξίσφαιρών γιλέκων, των ταυτοτήτων για στρατιώτες, μπλούζες, εσώρουχα, και τσάντες. Εκτός όμως από στρατιωτικό εξοπλισμό οι φυλακισμένοι εργαζόμενοι κατασκευάζουν επίσης και το 98% και από άλλα είδη εξοπλισμού γενικά για την αγορά , 93% από τα χρώματα και τις βούρτσες, 92% των ανταλλακτικών για σόμπες, 46% από διάφορα είδη πανοπλιών , το 30% των ακουστικών των μικροφώνων και των ηχείων και το 21% από τα έπιπλα γραφείου. Επιπλέον κατασκευάζουν, ανταλλακτικά για αεροπλάνα, ιατρικό και παραϊατρικό εξοπλισμό. Τέλος φυλακισμένοι είναι αυτοί που εκπαιδεύουν τα σκυλιά οδηγούς για τους τυφλούς.

Συνεχίζεται… 

Μερικά πράγματα, πολλές φορές, μένουν άγνωστα σε εμάς είτε γιατί συμβαίνουν κάπου απομακρυσμένα και δεν τα μαθαίνουμε ποτέ , είτε γιατί ακριβώς είναι μακριά, αδιαφορούμε. Εδώ και αρκετά χρόνια γίνεται πολύς λόγος για το θαύμα της Κίνας. Για τους τεράστιους ρυθμούς ανάπτυξης και μεγέθυνσης που παρουσιάζει. Όλοι λένε ότι είναι η ανερχόμενη δύναμη και ότι σε μερικά χρόνια θα έχει υπερισχύσει όλων. Άλλοι στέκονται απλά στο πολιτικό περιεχόμενο και την μετάλλαξη ενός σοσιαλιστικού – κομμουνιστικού καθεστώτος σε ένα καπιταλιστικό υβρίδιο.

Τίποτα όμως δεν γίνεται χωρίς τίμημα και χωρίς τον κατάφωρο εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η οικονομική ανέλιξη της Κίνας στηρίζεται σε παραγωγικές διαδικασίες εντάσεως εργασίας και στον απόλυτο έλεγχο των πληροφοριών από το κράτος που λειτουργεί σαν ένας επίσημος νταβατζής. Τα παρακάτω πρόσφατα στοιχεία μας δίνουν μερικά στοιχεία για την πραγματική εικόνα στην σφαίρα της παραγωγής στην Κίνα.

4 Σεπτεμβρίου 2008. Ατύχημα σε ορυχείο στην πόλη Fuxin. 37 άνθρωποι σκοτώνονται και 14 τραυματίζονται.

Aλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα, να καταργηθεί το δουλεμπόριο

Πρωτοβουλία 56 Πρωτοβάθμιων Σωματείων για την αλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα Κούνεβα

και την

κατάργηση του δουλεμπορίου στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα 

Συγκέντρωση Πέμπτη 22/01 6μ.μ. Προπύλαια και πορεία στο

Υπουργείο Εργασίας

Κωνσταντίνα δεν είσαι μόνη

Η εργοδοτική τρομοκρατία δεν θα περάσει

Τη Δευτέρα στις 22 Δεκέμβρη 2008 το βράδυ η συνάδελφος Κωνσταντίνα Κούνεβα, γραμματέας της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού, επιστρέφοντας από τη δουλειά της δέχτηκε δολοφονική επίθεση. Δύο τραμπούκοι τής ρίχνουν βιτριόλι στο πρόσωπο και με βία την αναγκάζουν να το καταπιεί. Νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στην Εντατική Μονάδα του νοσοκομείου Ευαγγελισμός έχοντας υποστεί σοβαρές βλάβες στο πρόσωπο και μόνιμες αναπηρίες σε ζωτικά όργανα, ενώ έχει ήδη χάσει την όρασή της από το ένα μάτι. Κινδυνεύει η ίδια η ζωή της… Η δολοφονική αυτή επίθεση είναι η εκδίκηση για τη συνδικαλιστική της δράση, τον αγώνα της να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των συναδέλφων της.

Αυτό φαίνεται και από τα ίδια τα γεγονότα. Στις 26 Νοεμβρίου γίνεται η τέταρτη τριμερής συνάντηση στο υπουργείο Εργασίας για τη βλαπτική μεταβολή που έχουν υποστεί οι νοικιασμένες εργαζόμενες στα συνεργεία καθαρισμού στον ΗΣΑΠ από την εταιρεία ΟΙΚΟΜΕΤ του Οικονομάκη. Χρησιμοποιώντας την εγκύκλιο 182/1985, που προβλέπει ότι όσοι δουλεύουν κάτω από 6 ώρες στην καθαριότητα δεν δικαιούνται βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα, η ΟΙΚΟΜΕΤ τροποποιεί μονομερώς και σε αντίθεση με την Σ.Σ.Ε τις αρχικές συμβάσεις των καθαριστριών από 6ωρες σε συμβάσεις 5,5 ωρών με μισή ώρα διάλειμμα και από βαρέα τα ένσημα γίνονται απλά… Στην τριμερή στο πλευρό της εργοδοσίας δεν παρίσταται μόνο ο δικηγόρος της αλλά και το επιχειρησιακό σωματείο που στήθηκε από τους εργοδότες με μέλη τους προσωπάρχες, τους διευθυντές και τους επόπτες της εταιρείας… Έξω από το υπουργείο –θυμίζοντας τη δολοφονία Λαμπράκη…– πραγματοποιείται αντισυγκέντρωση 80 μελών αυτού του στημένου από την εργοδοσία επιχειρησιακού ‘σωματείου’ με πανό. Βρίζουν, απειλούν και στοχοποιούν τη συνάδελφο Κωνσταντίνα Κούνεβα, γενική γραμματέα της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού (ΠΕΚΟΠ), κραυγάζουν πως θέλει να κλείσει την εταιρεία…

Η Κωνσταντίνα είναι γυναίκα, μητέρα ανήλικου παιδιού, εργαζόμενη-συνδικαλίστρια και μετανάστρια. Θέλει και επιμένει να είναι πραγματική συνδικαλίστρια και να παλεύει για τα εργατικά δικαιώματα.

Η Κωνσταντίνα και η ΠΕΚΟΠ επιμένουν να αποκαλύπτουν από το 2000 όσα κρύβονται πίσω από τις εργολαβίες, ιδιαίτερα, στις δημόσιες υπηρεσίες: οι διοικήσεις των οργανισμών, των νοσοκομείων, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία στηρίζουν το δουλεμπόριο που γίνεται από τους εργολάβους. Καταγγέλλουν ότι καταπατούνται όλα τα εργατικά δικαιώματα: το κράτος δίνει διπλάσια και τριπλάσια χρήματα στους εργολάβους, αυτοί όμως δηλώνουν πλασματικές ώρες και δεν πληρώνουν τις ώρες που εργάζονται, υποχρεώνουν τις καθαρίστριες να υπογράφουν λευκά χαρτιά με αποδοχές που ποτέ δεν είδαν στα χέρια τους, πληρώνουν κάτω από τη ΣΣΕ, για 8 ώρες εργασίας 500 Ευρώ, για 6 ώρες εργασίας 400 Ευρώ, για 3 ώρες εργασίας 150-180 Ευρώ, δεν πληρώνουν τις υπερωρίες. Υποχρεώνουν τις καθαρίστριες να υπογράφουν με την πρόσληψη την οικειοθελή αποχώρηση, δεν βάζουν ένσημα, δεν κολλούν τα βαρέα με αποτέλεσμα να μη θεμελιώνεται δικαίωμα σύνταξης, τις αναγκάζουν να υπογράφουν ότι πληρώνονται για μεγαλύτερο ποσό στην είσπραξη του δώρου, ενώ παίρνουν λιγότερα στο χέρι, ασκούν ψυχολογική βία, εκβιάζουν με απολύσεις και μαύρες λίστες.

Η Κωνσταντίνα και η ΠΕΚΟΠ αποκαλύπτουν το δουλεμπόριο, την εργοδοσία που στήνει εργοδοτικά σωματεία. Καταγγέλλουν τον εργασιακό μεσαίωνα των καθαριστριών στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που όμως αρνείται να τους στηρίξει. Καταγγέλλουν καθημερινά στις ελεγκτικές υπηρεσίες, στο ΙΚΑ. Φέρνουν τις Επιθεωρήσεις Εργασίας στους τόπους εργασίας. Με αγωγές ενάντια στην εργοδοσία είναι δίπλα στις εργάτριες που σηκώνουν κεφάλι. Ζητούν στοιχεία που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί επικαλούνται προσωπικά δεδομένα! Απαιτούν το αυτονόητο, να καταργηθεί  το θεσμικό πλαίσιο που επιτρέπει στις δημόσιες και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να υπάρχει δουλεμπόριο, ζητούν να τελειώσουμε μια για πάντα με τον νόμο 2956 του 2001 (με Υπουργό Εργασίας τον Ρέππα του ΠΑΣΟΚ) που στο άρθρο 20 βαφτίζει τους δουλεμπόρους εταιρείες προσωρινής απασχόλησης και το νταβατζηλίκι μεσολάβηση για εξεύρεση θέσης εργασίας. Ζητούν να πληρώνονται από τα ταμεία των διοικητικών υπηρεσιών του δημοσίου και όχι από τους εργολάβους. Ζητούν να καταργηθεί η εγκύκλιος 182 του 1985 που προβλέπει ότι όσοι δουλεύουν κάτω από 6 ώρες στην καθαριότητα δεν δικαιούνται ένσημα για βαρέα και ανθυγιεινά, ζητούν να ελεγχθούν οι εργοδότες από τις διοικήσεις των δημόσιων οργανισμών, γιατί δεν πληρώνουν και δεν ασφαλίζουν τις εργαζόμενες. Καταγγέλλουν ότι, αν και η εγκύκλιος 182/85 για τα νοσοκομεία προβλέπει ότι οι καθαρίστριες δικαιούνται όσες ώρες και να δουλεύουν βαρέα ένσημα, τις δηλώνουν σαν γενικών καθηκόντων, τραπεζοκόμες, βοηθούς μαγείρων ή εργάτριες στα πλυντήρια και τους κολλούν απλά ένσημα… Η απάντηση των διοικήσεων των δημόσιων οργανισμών είναι: «εμείς αναθέτουμε και πληρώνουμε τους εργολάβους για να καθαρίζουν. Με ποιους δουλεύουν, πώς δουλεύουν, είναι δική τους δουλειά, εμάς δεν μας ενδιαφέρει».

Το εργατικό κίνημα δέχεται για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες δολοφονική επίθεση από τραμπούκους της εργοδοσίας… Οι ομοσπονδίες και οι συνομοσπονδίες δεν αρκεί να βγάζουν ανθρωπιστικές ανακοινώσεις, είναι ανάγκη να καλέσουν τα συνδικάτα και τους εργαζομένους σε απεργιακές κινητοποιήσεις και αγωνιστική δράση. Τα σωματεία και ομοσπονδίες σε ΔΕΚΟ πρέπει να σταματήσουν να ανέχονται να δρουν μέσα στους χώρους εργασίας τους οι δουλεμπορικές εταιρείες. Πρέπει επιτέλους η ΓΣΕΕ και το ΕΚΑ να καταγγείλουν ως εργοδοτικό το στημένο σωματείο από την ΟΙΚΟΜΕΤ του Οικονομάκη. Είναι σοβαρό πρόβλημα ακόμη και στα γραφεία της ΓΣΕΕ να υπάρχει ιδιωτικό συνεργείο καθαρισμού…

Τα όσα συμβαίνουν στο χώρο των εταιρειών καθαρισμού είναι μία μόνο από τις περιπτώσεις του σύγχρονου δουλεμπορίου. Το δουλεμπόριο από τους εργολάβους, η νομιμοποίηση της εργοδοτικής ασυδοσίας, η ελαστική εργασία προωθήθηκαν με διάφορους τρόπους σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα από το οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Δεν είναι μεμονωμένες αυθαιρεσίες αυτές που συμβαίνουν στο χώρο των εταιρειών καθαρισμού. Είναι μέρος της συνολικότερης επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων, της αναίρεσης κατακτήσεων, της αμφισβήτησης του δικαιώματος στη συνδικαλιστική δράση. Δείχνει που θέλουν εργοδότες και η πολιτική της κυβέρνησης να πάνε τα πράγματα για όλους μας. Γι’ αυτό και η υπόθεση αυτή μας αφορά ΟΛΟΥΣ. Ήρθε η ώρα την απάντηση να δώσει το εργατικό κίνημα που δεν σιωπά μπροστά στο έγκλημα, που θα δώσει τη μάχη μέχρι τέλος για να καταργηθεί το θεσμικό πλαίσιο της ελαστικής εργασίας και να τελειώσει μια για πάντα το δουλεμπόριο των εργαζομένων, αλλά και για να αμείβονται αξιοπρεπώς και να έχουν πλήρη ασφάλιση. Τα σωματεία να μη σιωπήσουν, να πάρουν θέση, να δείξουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους, να στηρίξουν έμπρακτα τον αγώνα ενάντια στο δουλεμπόριο. Ειδικά τα σωματεία και οι ομοσπονδίες που βρίσκονται σε χώρους όπου απασχολούνται ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι να απαιτήσουν να σταματήσει το απαράδεκτο αυτό καθεστώς, να γίνουν προσλήψεις και διορισμοί προσωπικού καθαριότητας και να επιστρέψουν στις δημόσιες υπηρεσίες, οργανισμούς και εταιρείες όλες οι λειτουργίες που έχουν ανατεθεί σε ιδιώτες και εργολάβους και να απαιτήσουν αμέσως η πληρωμή αυτού του προσωπικού να γίνεται με ευθύνη των ΔΕΚΟ και των Δημόσιων Ιδρυμάτων και όχι των δουλεμπόρων. Τέλος, είναι αίτημα του εργατικού κινήματος να χορηγηθεί τώρα πλήρης σύνταξη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στην Κωνσταντίνα.

Να στηρίξουμε τον ηρωικό αγώνα της ΠΕΚΟΠ. Είναι χρέος τιμής στην Κωνσταντίνα να γίνουν μέλη της ΠΕΚΟΠ όλες οι εργάτριες και να συμβάλουμε όλοι στη δικαίωση του αγώνα που δίνουν οι συναδέλφισσές μας. Να αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί, Να κλείσουν οι δουλεμπορικές εταιρείες, Κανένας εργαζόμενος ενοικιαζόμενος.

Παναττική Ένωση Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού

Σύλλογος Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Καθηγητών

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής

Πανελλαδικό Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών

Σωματείο Εργαζομένων στις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα»

Σωματείο Εργαζομένων στις Ταχυμεταφορικές και Ταχυδρομικές Επιχειρήσεις Αττικής

Σωματείο Εργαζομένων Vodafone

Σωματείο συμβασιούχων ΕΛΤΑ

Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. Κερατσινίου – Περάματος «Ν. Πλουμπίδης».

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. Νίκαιας – Πειραιά

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Η Αθηνά»

Α΄ Σύλλογος Αθηνών Εκπαιδευτικών Π.Ε.

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Ο Παρθενώνας»

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π. Ε. «Αριστοτέλης»

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Κ. Σωτηρίου»

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. Νέας Σμύρνης

Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Σύρου – Τήνου – Μυκόνου

Α΄ ΕΛΜΕ Κυκλάδων

Γ΄ ΕΛΜΕ Αθήνας

ΕΛΜΕ  Άνω Λιοσίων – Ζεφυρίου – Φυλής

ΕΛΜΕ Νότιας Αθήνας

Σύλλογος Έμμισθων Ιατρών Ιδιωτικών Νοσοκομείων Αθήνας – Πειραιά

Σωματείο Εργαζομένων Αττικού Νοσοκομείου

Σωματείο Εργαζομένων Νοσοκομείου «Ερυθρός Σταυρός» (Κοργιαλένειο – Μπενάκειο)

Σωματείο Εργαζομένων στις Κοινωνικές Υπηρεσίες Ιδιωτικών Φορέων

Πενταμελής Επιτροπή ΕΙΝΑΠ του Νοσοκομείου Νίκαιας

Σωματείο Εργαζομένων στα Καταστήματα Τύπου του Αεροδρομίου Αθηνών

Σωματείο Εργαζομένων ΜΜΕ Λέσβου

Σύλλογος Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Βορείου Ελλάδας

Σωματείο Υπαλλήλων και Εργατοτεχνιτών Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων (ΕΒΟ-ΠΥΡΚΑΛ) Αιγίου

Σύλλογος Εργαζομένων Proton Ασφαλιστικής

Πανελλήνιος Σύλλογος Προσωπικού ΕΡΤ-ΑΕ

Σωματείο Εργαζομένων Εθνικού Θεάτρου

Σύλλογος Μετεκπαιδευόμενων Δασκάλων και Νηπιαγωγών Μαράσλειου Διδασκαλείου και Διδασκαλείου Νηπιαγωγών ΤΕΑΠΗ

Πανελλαδικό Σωματείο Ενέργειας «Εργατική Αλληλεγγύη»

Σ.Ε.ΕΛΛ.Α.Σ.- Σύλλογος Εργαζομένων στα Κεντρικά Γραφεία των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων ΑΒΕΕ (ΕΒΟ-ΠΥΡΚΑΛ)

Σύλλογος Εκτάκτου Εκπαιδευτικού Προσωπικού Α.Τ.Ε.Ι. Πάτρας«Αρτίν Δανελιάν»

Σωματείο Προσωπικού Καθαριότητας Δήμου Πάτρας

Σύλλογος Δ.Ε.Υ.Α. Πάτρας

Σωματείο εργαζομένων στη Φύλαξη Πελοποννήσου –Ηπείρου -Στερεάς-Ιονίων νήσων

Σωματείο Ξενοδοχοϋπαλλήλων Πατρών και περιοχής Αχαίας « Η ΕΝΟΤΗΤΑ»

Σωματείο Ξενοδοχοϋπαλλήλων PORTO-RIO

Σωματείο εργαζομένων Ηλεκτρομηχανικής ΚΥΜΗΣ

Ένωση Τεχνικών ΔΕΗ Τ.Δ.Ε. Πάτρας

Σωματείο Εργαζομένων ΑΒΕΞ

Σωματείο Σερβιτόρων Νομού Αχαΐας

Ένωση Εργαζομένων Φυσικού Αερίου Αττικής

Ε.Μ.Δ.Υ.Δ.Α.Σ. Αττικής

Σύλλογος Προσωπικού Εναέριων Μεταφορών

Σύλλογος Εργαζομένων στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας(Κ.Θ.Β.Ε.) πάσης φύσεως προσωπικού

Σωματείο Εργαζομένων Δήμου Βύρωνα

Σωματείο Εργαζομένων Δήμου Νέας Ιωνίας

Σωματείο Εργαζομένων Δήμου Ρέντη

Πανελλήνια Ένωση Αδιόριστων Εκπαιδευτικών

Σύλλογος Εργαζομένων στην Ελληνική Τράπεζα

H πρωτοβουλία μας είναι ανοικτή σε όποιο πρωτοβάθμιο σωματείο θέλει να στηρίξει τον αγώνα ενάντια στο σύγχρονο δουλεμπόριο.

Το βρώμικο παιχνίδι που παίζεται πίσω από την επίθεση στη γραμματέα της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών Κωνσταντίνα Κούνεβα, στις 22 Δεκεμβρίου 2008 είναι πάρα πολύ μεγάλο. Η προσπάθεια συγκάλυψης ενός εγκλήματος για άλλη μια φορά πάει να εξελιχτεί μπροστά στα μάτια μας. Πάντα όμως πρέπει να κρατούνται και οι τύποι ή αλλιώς και το αίσχος έχει τα όρια του. Έτσι η αρμόδια εισαγγελέας για την υπόθεση επέστρεψε τον φάκελο της υπόθεσης στην Αστυνομία προκειμένου να γίνουν συμπληρωματικές ενέργειες.

Η αστυνομία για άλλη μια φορά ασκώντας το ρόλο του ρουφιάνου κατέθεσε φάκελο για την υπόθεση ο οποίος δεν είχε μέσα καταθέσεις από μάρτυρες που ήταν παρόντες στην υπόθεση, αλλά και αποτελέσματα εργαστηριακών εξετάσεων.

Επίσης ζητήθηκε και κατάθεση της ίδιας εάν και εφόσον αυτό είναι δυνατό.

Το ότι η αστυνομία ανέλαβε για άλλη μια φορά το έργο της “εκκαθάρισης” δεν προκαλεί καμία εντύπωση. Η συνεργασία επίσημων οργάνων του κράτους με εργοδοτικούς φορείς συνεχίζεται. Οι μπάτσοι σαν μπράβοι αναλαμβάνουν την προστασία δημόσιων και ιδιωτικών συμφερόντων αδιαφορώντας πλήρως για τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα. Το μοναδικό πράγμα που τους νοιάζει είναι η παράσταση που δίνουν οι ίδιοι όταν πραγματοποιούν σαν καλοί συνδικαλιστές σε κάποια εκδήλωση. Δίνοντας μαθήματα πειθήνιας δράσης.

Η Κούνεβα , μετανάστρια, αντιστεκόταν σε πιέσεις που έχουν να κάνουν με την υπερεργασία και γενικότερα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η εταιρία στην οποία εργαζόταν , νοίκιαζε εργαζομένους , σε άλλους. Πελάτες της εταιρίας , ανάμεσα σε άλλους, είναι ο ΗΣΑΠ και η Ελληνική Βιομηχανία Όπλων. Σκοπός της ενοικίασις εργατών είναι να είναι υπόλογος για τα όποια δικαιώματα ο βασικός εργοδότης και όχι η πραγματική εταιρία στην οποία απασχολήθηκε.

Η αλληλεγγύη μας σε τέτοιου είδους επιθέσεις και συμπεριφορές πρέπει και είναι έμπρακτες.

Και κάτι τελευταίο το όνομα της εταιρίας στην οποία εργάζεται η Κωνσταντίνα Κούνεβα είναι ΟΙΚΟΜΕΤ, της οποίας ιδιοκτήτης είναι στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.